....ΠΑΛΑΛΟΣ, ΠΑΛΑΛΟΙ & ΠΑΛΑΛΑ....

Με αφορμη τα γεγονοτα που βιωνουμε τα τελευταια, ειδικα, χρονια αλλα και με τις προσφατες εξελιξεις, νοιωθω την αναγκη να μοιρασθω το προσεχες κειμενο με ολα μου τα αδερφια. Πιστεω οτι αντικατοπτριζει την ψυχοσυνθεση του καθε ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ και πανω απ' ολα αυτη του καθε αδερφου ΠΑΟΚτση!!!!!

ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ

H κουνια μου ακουμπουσε στη βιβλιοθηκη. Βαβηλ σκοτεινον, οπου μυθιστορημα, επιστημη, μυθολογια, τα παντα, η λατινικη τεφρα και η ελληνικη σκονη, ανακατευονταν. Δεν ειμουν μεγαλυτερος απο ενα βιβλιο.

Δυο φωνες μου μιλουσαν. Η πρωτη, υπουλη και σταθερη, ελεγε: «Η γη ειναι ενα γλυκισμα ωραιο, μπορω (και η ευχαριστηση σου θα ειναι τοτε χωρις τελος!) να σου δωσω μια ορεξη παρομοια μεγαλη». Και η δευτερη: «Ελα! ω, ελα στο ταξιδι των ονειρων, περα απο το δυνατο, περα περα απο το γνωρισμενο!» Και η φωνη αυτη τραγουδουσε οπως ο ανεμος στις ακρογυαλιες, φαντασμα που κλαυθμυριζει και κανεις δεν ξερει ποθε ηρθε, που χαιδευει το αυτι κι ομως το τρομαζει. Σου απαντησα: «Ναι γλυκια φωνη!»

Απο τοτε κραταει αυτο που μπορει, αλιμονο! να ειπωθει πληγη μου και πεπρωμενο μου. Πισω απο τις σκηνοθεσειες της απεραντης υπαρξεως, στο μελανοτερο της αβυσσου, βλεπω καθαρα κοσμους παραξενους, και, θυμα εκστατικο της οξυδερκειας μου, σερνω φιδια που μου δαγκωνουν τα ποδια. Κι απο εκεινο τον καιρο αγαπω τοσο τρυφερα, καθως οι προφητες, την ερημο και τη θαλασσα, γελω στα πενθη και κλαιω στις γιορτες, βρισκω μια γευση γλυκεια στο πιο πικρο κρασι, νομιζω πολλες φορες για ψεματα τις αληθειες, και, με τα ματια στον ουρανο, πεφτω σε γκρεμους.

Αλλα η Φωνη με παρηγορει και λεει: «Κρατησε τα ονειρα σου, οι συνετοι δεν εχουν ετσι ωραια σαν τους τρελους!»
CHARLES BAUDELAIRE

Πλάτων Κυφωνίδης