Η Μέρκελ είναι το πρόβλημά σου?...

Αν η οργή και η δυναμική που βγαίνει σε βάρος της Μέρκελ, έβγαινε και στην καθημερινότητά μας , διεκδικώντας ένα κράτος πρόνοιας, ένα κράτος δίκαιο με σωστή παιδεία και υγεία, με ελευθερία έκφρασης, με δημοκρατικές λειτουργίες και μηδενική ανοχή σε προδότες πολιτικούς και πάσης φύσεως λαμόγια που μας κλέβουν από 1 ευρώ έως πολλά εκατομμύρια , τότε θα ζούσαμε σε μία χωρά τελείως διαφορετική....

γνώση και δικαιοσύνη

«Γνώση χωρίς δικαιοσύνη πρέπει να ονομάζεται πανουργία και όχι εξυπνάδα»

  ΠΛΑΤΩΝ

Να λέμε τα στραβά , να λέμε και τα καλά τους...

 ...ενώ στην  Ελλάδα ο πολιτικός στρουθοκαμηλισμός και η πνευματική-πολιτιστική-ιστορική πενία μεγαλώνει...στην Γαλλία ...:

Το νόμο για τη γενοκτονία ψήφισε η Γερουσία

 

Στην έγκριση του νομοσχεδίου για την ποινικοποίηση άρνησης των γενοκτονιών, συμπεριλαμβανομένης της Γενοκτονίας των Αρμενίων, προχώρησε τη Δευτέρα (23-01-2012) η Γερουσία της Γαλλίας με ψήφους 127 - 86, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της Τουρκίας που απειλεί με διπλωματικά αντίμετρα.

Υπέρ του νόμου έχουν ήδη ψηφίσει και μάλιστα με σημαντική πλειοψηφία τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης. Η γενοκτονία είναι αναγνωρισμένη από το γαλλικό δίκαιο ήδη από το 2001.

Το νομοσχέδιο προβλέπει πρόστιμα που φτάνουν τα 45.000 ευρώ και φυλάκιση μέχρι και ενός έτους για τους παραβάτες.

Νωρίτερα τη Δευτέρα το σώμα απέρριψε κατά πλειοψηφία ένσταση που θα μπορούσε να εμποδίσει την ψήφιση του νόμου για την ποινικοποίηση της άρνησης της Αρμενικής Γενοκτονίας.

Το νομοσχέδιο χρειάζεται πλέον μόνο την υπογραφή του Νικολά Σαρκοζί προκειμένου να αποκτήσει ισχύ νόμου.

Από την πλευρά της η Τουρκία, ήδη από την ψήφιση του νόμου από την Εθνοσυνέλευση, έχει ακυρώσει την αμυντική και πολιτική και οικονομική συνεργασία με τη Γαλλία ενώ έχει ανακαλέσει τον πρεσβευτή της για διαβουλεύσεις.

Σε δηλώσεις του ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης, Μπουλέντ Αρίντς, επισήμανε από το Στρασβούργο ότι η Τουρκία (ως χώρα ή Τούρκοι πολίτες) θα μπορούσε να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) για να καταδικάσει τη Γαλλία.

«Θα είναι μια ιστορική ντροπή και απειλή για την ελευθερία έκφρασης» είπε ο κ. Αρίντς.

Ο Αρίντς, που εξέφρασε την πεποίθησή του ότι το ΕΔΑΔ θα κρίνει το νόμο «αντίθετο προς την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», κατηγόρησε τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί ότι «προσπαθεί να χρησιμοποιήσει για σκοπούς εσωτερικής πολιτικής μια απόφαση κατά της Τουρκίας» και προειδοποίησε ότι θα υπάρξουν «πολύ επιβλαβείς συνέπειες» για τις γαλλοτουρκικές σχέσεις.

Σε μια προσπάθεια να κατευνάσει την τουρκική οργή, ο Γάλλος πρόεδρος απέστειλε επιστολή στον Τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν, υποστηρίζοντας πως το νομοσχέδιο δεν ξεχωρίζει καμία χώρα και πως το Παρίσι γνωρίζει «τα βάσανα που υπόμεινε ο τουρκικός λαός» κατά τα τελευταία χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Εκπρόσωπος του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών κάλεσε από την πλευρά του την Άγκυρα να μην αντιδρά υπερβολικά, τονίζοντας πως η Γαλλία τη θεωρεί «πολύ σημαντικό σύμμαχο».

πηγή : epontos.blogspot.com

Ιστορική Δικαίωση

Δηλαδή μόνο η Ποντιακή Γενοκτονία δεν μπορεί να αναγνωριστεί?

Ποιοι φταίνε γι αυτό?

Η δικαίωση για τους κατοίκους του Δίστομου ήρθε από ανώτατο ιταλικό δικαστήριο, το οποίο απέρριψε την αίτηση αναίρεσης της Γερμανίας σχετικά με κατάσχεση ακινήτων για την αποζημίωση συγγενών των θυμάτων των ναζιστών στην περιοχή.

Ο δρόμος ανοίγει λοιπόν για την καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων και η απόφαση θεωρείται ιστορική.

Σύμφωνα με πληροφορίες, το ανώτατο δικαστήριο της Ιταλίας απέρριψε αίτηση που είχε καταθέσει η Γερμανία, κατά της ευνοϊκής απόφασης του Εφετείου της Φλωρεντίας.

Το 2007 το Εφετείο της Φλωρεντίας είχε κρίνει ότι ακίνητα της Γερμανίας που βρίσκονται σε ιταλικό έδαφος, μπορούν να κατασχεθούν ώστε να αποζημιωθούν οι συγγενείς των εκτελεσθέντων.

Μάλιστα, η υπόθεση έχει μεταφερθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, κατόπιν προσφυγής της Γερμανίας, ενώ η Ελληνική Πολιτεία έχει ήδη αποστείλει στοιχεία στη Χάγη, προκειμένου να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς των συγγενών των θυμάτων στο Δίστομο.

Και ενώ η Ιταλία δικαίωνε τους κατοίκους του Διστόμου, στην Ελλάδα, Γερμανοί πολίτες, συγκεντρώθηκαν στη γερμανική πρεσβεία στο Κολωνάκι ζητώντας την καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων στην Ελλάδα.

Ωστόσο, ο Γερμανός πρόξενος στην Αθήνα τόνισε ότι δεν τίθεται θέμα γερμανικών αποζημιώσεων, λέγοντας ότι η Γερμανία αναγνωρίζει μόνο το ηθικό κομμάτι της σφαγής του Διστόμου.

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ: ΜΙΑ ΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

El Greco Crucifixion


Χρήστου Δερμοσονιάδη (Δικαστή)

Όταν ο Πιλάτος βεβαιώθηκε για την αθωότητα του Χριστού και θέλησε να τον απολύσει τότε οι Ιουδαίοι φώναξαν: “Ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν, ότι Θεού υιόν εαυτόν εποίησε.” (Ιωάν.10′7). Αυτή είναι και η σημερινή θέση των Εβραίων.

Ισχυρίζονται ότι ο Χριστός παρέβη πράγματι το Μωσαϊκό Νόμο και δίκαια κατεδικάσθη σε θάνατο. Είναι δυνατόν όμως η ανθρώπινη Δικαιοσύνη να έφθασε σε τέτοια αντίθεση προς τη Θεία Δικαιοσύνη ώστε να καταδικάσει σε θάνατο τον ίδιο το Θεό και εν ονόματι του Νόμου να θανατώσει το Δημιουργό; Το βασικό λοιπόν ερώτημα είναι αν η δίκη του Χριστού ήτανε μία δίκαιη δίκη, κατά το ανθρώπινο μέτρο, αν δηλαδή έγινε σύμφωνα με το νόμο και τη δικονομία.

Η δικαιοσύνη την εποχή του Χριστού βρισκόταν σε αρκετά ψηλό επίπεδο. Το Ρωμαϊκό Δίκαιο σε λίγα θέματα υστερούσε από το σημερινό ευρωπαϊκό δίκαιο και το εβραϊκό ήτανε ιεροκρατικό και στηριζόταν στο Μωσαϊκό Νόμο.

Τα εβραϊκά δικαστήρια ήτανε πολυμελή. Ανώτατο Δικαστήριο ήταν το Μέγα Συνέδριο που είχε και άλλες εξουσίες. Εδρευε στην Ιερουσαλήμ, απετελείτο από 120 μέλη με πρόεδρο τον Αρχιερέα και είχε στη διαταγή του στρατιωτική δύναμη, την κουστωδία.

Οι θανατικές καταδίκες των εβραϊκών δικαστηρίων έπρεπε να επικυρωθούν από τη Ρωμαϊκή εξουσία όπως αναφέρεται στο βιβλίο “Η δίκη του Ιησού” του θεολόγου Δημήτριου Καππαή.

Η θανατική ποινή προβλεπόταν για αρκετά αδικήματα αλλά σύμφωνα με τις αντιλήψεις του λαού σπανίως επιβαλλόταν. Η εκτέλεση γινόταν με διάφορους τρόπους, από τους οποίους πιο βασανιστικός και εξευτελιστικός ήταν ο θάνατος επί του σταυρού, ο οποίος συνηθίζετο από τα Ρωμαϊκά δικαστήρια, τα οποία δεν είχαν ενδοιασμούς στην επιβολή θανατικής καταδίκης.

Κατά την εβραϊκή δικονομία η προανάκριση ήταν άγνωστη και δεν υπήρχε δημόσιος κατήγορος. Η απόφαση δεν μπορούσε να στηριχθεί στην παραδοχή του κατηγορουμένου αλλά μόνο στις μαρτυρίες.

Η δίκη διεξαγόταν μέρα, με ανοικτές τις πόρτες, ενώπιον του λαού. Ξεκινούσε με τους μάρτυρες υπερασπίσεως και ακολουθούσαν δύο τουλάχιστον μάρτυρες κατηγορίας, που έπρεπε να δώσουν σαφή και πανόμοια μαρτυρία, κρατώντας το δεξί τους χέρι πάνω στο κεφάλι του κατηγορουμένου και σε περίπτωση θανατικής καταδίκης έπρεπε να συμμετέχουν στην εκτέλεση και να ρίξουν τις πρώτες πέτρες, εάν η θανάτωση θα γινόταν με λιθοβολισμό.

Ο Κατηγορούμενος εθεωρείτο αθώος μέχρι την τελική του καταδίκη, εδικαιούτο να μιλήσει, να φέρει μάρτυρες και να τύχει καλής μεταχείρισης.

Κατά τη γνώμη των συγγραφέων δεν ετηρούντο πρακτικά αλλά η ίδια η καταδίκη εκδιδόταν με γραπτό διάταγμα. (Κοντογόνη: Εβραϊκή Αρχαιολογία, Β’4). Πάντως διάταγμα καταδίκης του Χριστού δεν έχει βρεθεί.

Οι Δικαστές έπρεπε να είναι αμερόληπτοι, δίκαιοι και μερικοί απ’ αυτούς να υπερασπίζουν τον κατηγορούμενο. Σε περίπτωση θανατικής καταδίκης ανεβάλλετο η τελική απόφαση για τη μεθεπόμενη μέρα και εάν επικυρωνόταν η θανατική καταδίκη η εκτέλεση έπρεπε να γίνει την άλλη μέρα και όχι αυθημερόν. Από την έναρξη της ακροάσεως μέχρι την εκτέλεση χρειαζόταν τουλάχιστον 4 μέρες.

Στον τόπο της εκτέλεσης συνόδευε τον κατηγορούμενο έφιππος δικαστής, που καλούσε το λαό να αναφέρει αμέσως στο Δικαστήριο, το οποίο συνεδρίαζε εκείνη την ώρα, οτιδήποτε ελαφρυντικό για τον κατηγορούμενο και τότε σταματούσε αμέσως η εκτέλεση.

Αυτά για τη Δικαιοσύνη στο Ισραήλ.

Πρέπει όμως να αναφερθεί ότι στα χρόνια της ρωμαϊκής υποτέλειας υπήρχε μεγάλη φαυλότητα και ηθικός ξεπεσμός, με αποτέλεσμα οι άρχοντες να είναι πρόσωπα φαύλα, που εξασφάλιζαν τη θέση τους δωροδοκώντας τους Ρωμαίους ηγεμόνες. Οι Δικαστές δεν είχαν πλέον την εντιμότητα και την ανθρωπιά που είχαν οι προκάτοχοι τους. Ολόκληρο το έθνος βρισκόταν σε ξεπεσμό και αθλιότητα.

Μετά την ανάσταση του Λαζάρου πολλοί Ιουδαίου πίστεψαν στον Χριστό. “Συνήγαγον ουν οι αρχιερείς και οι Φαρισσαίοι συνέδριον και έλεγον. Τι ποιούμεν, ότι ούτος ο άνθρωπος πολλά σημεία ποιεί; …. Εις δε τις εξ αυτών Καϊάφας, αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου, είπεν αυτοίς …. ότι συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται.” (Ιω. ΙΑ’48-50)

“Εβουλεύσαντο δε οι αρχιερείς ίνα και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν, ότι πολλοί δι’ αυτόν υπήγον των Ιουδαίων και επίστευον εις τον Ιησούν.” (Ιω. ΙΒ’10)

Και η στρατιωτική κουστωδία, μαζί με ένοπλους υπηρέτες, όταν συνέλαβε τον Ιησούν δεν τον έφερε στο δικαστήριο αλλά στον πεθερό του αρχιερέα, τον ΄Αννα, που υπηρέτησε στο παρελθόν σαν αρχιερέας.

Και ο Αννας, χωρίς να έχει καμιά εξουσία άρχισε ανάκριση για να βρει αιτία εναντίον του συλληφθέντος. Κι ο Χριστός απαντά. “Επερώτησον τους ακηκοότας” “εν κρυπτώ ελάλησα ουδέν”. (Ιω. ΙΗ’,20).

Η απάντηση δεν άρεσε και ένας υπηρέτης ερράπισε τον Ιησούν λέγοντας “ούτως αποκρίνη τω αρχιερεί;” Σε λίγη ώρα οδήγησαν τον Χριστό στο σπίτι του αρχιερέα Καϊάφα και μέχρις ότου μαζευτούν τα μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου οι υπηρέτες έδερναν, έβριζαν και κορόιδευαν τον Χριστό. Το εβραϊκό δίκαιο απαγόρευε την ανάκριση και την κακοποίηση του κατηγορουμένου. (Mishna, Sotah 1,4).

Και άρχισε η συνεδρίαση του Ανωτάτου Εβραϊκού Δικαστηρίου με άλλες τρεις δικονομικές παραβάσεις.

Το Μέγα Συνέδριο συνεδρίασε στο σπίτι του αρχιερέα και όχι στο κτίριο του Δικαστηρίου και συνεδρίασε νύκτα, πράγμα απαγορευμένο (Mishna, Sanhedrin IV,1), χωρίς να προϋπάρχει σαφής κατηγορία από δύο τουλάχιστον μάρτυρες, όπως απαιτούσε η δικονομία.

Μετά την έναρξη της δίκης βρέθηκαν δύο ψευδομάρτυρες που διαστρέβλωσαν το λόγο του Κυρίου “λύσατε τον ναόν τούτον και εν τρισίν ημέρας εγερώ αυτόν” (Ιω. Β’19), που οπωσδήποτε ελέχθηκε για την Ανάσταση του ιδίου και όχι για το ναό του Σολομώντος.

Οι μαρτυρίες όμως δεν ταίριαζαν μεταξύ τους, παρά το γεγονός ότι δόθηκαν αντικανονικά με την ταυτόχρονη παρουσία και των δύο μαρτύρων. Επρεπε λοιπόν να καταδικαστούν σε θάνατο οι ψευδομάρτυρες σύμφωνα με το Δευτερονόμιον (ΙΘ’ 18-21). “και ιδού μάρτυς άδικος εμαρτύρησεν άδικα, αντέστη κατά του αδελφού αυτού, και ποιήσετε αυτώ ον τρόπον πονηρεύσατο ποιήσαι κατά του αδελφού αυτού …. Και οι επίλοιποι ακούσαντες φοβηθήσονται ….”

Το Συνέδριο αποφάσισε ότι δε μπορεί να στηριχθεί σ’ αυτούς τους μάρτυρες και ο Πρόεδρος του, ο αρχιερέας Καϊάφας, ερώτησε το Χριστό “συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού; λέγει αυτώ ο Ιησούς. Συ είπας …. Τότε ο αρχιερεύς διέρρηξε τα ιμάτια αυτού λέγων ότι εβλασφήμησε. Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;” (Ματθαίου ΚΣΤ’ 63).

Η ομολογία του κατηγορούμενου, αν τέτοια θεωρηθεί η απάντησή Του, δεν αποτελούσε κατά το Μωσαϊκό Νόμο απόδειξη. Χρειαζόταν μάρτυρες “επί στόματος δύο μαρτύρων και επί στόματος τριών μαρτύρων στήσεται παν ρήμα” (Δευτερονόμιον ΙΘ’15).

Δεν υπήρξε καθόλου υπεράσπιση, που εθεωρείτο απαραίτητο μέρος της δικαστικής διαδικασίας. (Sanhedrin IV,5). Την υπεράσπιση την ανελάμβανε ένας τουλάχιστον από τους δικαστές για να μην μείνει κανένας κατηγορούμενος ανυπεράσπιστος.

Ο αρχιερέας “διέρρηξε τα ιμάτια του” πράγμα που απαγορεύει ο Μωσαϊκός νόμος στους ιερείς (Λευϊτικόν 6, ΚΑ’10).

Και τα μέλη του Συνεδρίου απεκρίθησαν “ένοχος θανάτου εστί” (Ματθαίου ΚΣΤ’67).

Η ψηφοφορία έγινε ταυτόχρονα, ενώ έπρεπε να γίνει με τη σειρά, από το νεότερο δικαστή προς τους παλαιότερους για να μην επηρεαστούν μεταξύ τους.

Μετά την καταδίκη άρχισαν άλλα έκτροπα “και ήρξαντο τινές εμπτύειν αυτώ και περικαλύπτειν το πρόσωπον αυτού και κολαφίζειν αυτόν και λέγειν αυτώ προφήτευσον ημίν τις εστίν ο παίσας σε. Και οι υπηρέται ραπίσμασιν αυτόν έβαλον” (Μάρκον ΙΔ’ 65).

Για να τηρήσουν οι αρχιερείς και οι Φαρισσαίοι τα προσχήματα περίμεναν να ξημερώσει και συνεδρίασαν πάλιν για να επικυρώσουν την καταδίκη στο κτίριο του Μεγάλου Συνεδρίου, δίπλα στα τείχη της Ιερουσαλήμ. “Και ευθέως επί το πρωϊ συμβούλιον ποιήσαντες οι αρχιερείς μετά των πρεσβυτέρων και γραμματέων και όλον το συνέδριον, δήσαντες τον Ιησούν απήνεγκαν και παρέδωκαν τω Πιλάτω” (Μάρκον ΙΕ’,1).

Ο Χριστός συνελήφθη την Πέμπτη το βράδυ και η επίσημη δίκη διεξήχθηκε, ολοκληρώθηκε και εκτελέστηκε η θανατική ποινή μέσα στην ίδια μέρα, την Παρασκευή, κατά παράβαση των κανόνων (Sanhedrin IV,I), ενώ έπρεπε να περάσουν 4 τουλάχιστον μέρες.

Γράφεται στην Ακολουθία των Αγίων Παθών πριν από το 12ο Ευαγγέλιο ότι: “Ηδη βάπτεται κάλαμος αποφάσεως παρά κριτών αδίκων και Ιησούς δικάζεται και κατακρίνεται Σταυρώ. Και πάσχει η κτίσις εν Σταυρώ καθορώσα τον Κύριον. Αλλ’ ο φύσει σώματος δι’ εμέ πάσχων, Αγαθέ, Κύριε, δόξα σοι.”

Κατά το Μωσαϊκό Νόμο η Θεοποίηση ανθρώπου αποτελούσε βλασφημία και αδίκημα. Ο κατηγορούμενος όμως εδικαιούτο υπεράσπιση.

Ο Χριστός έκανε αναρίθμητα θαύματα μπροστά στο λαό. Και οι ίδιοι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ τον υποδέχτηκαν μερικές μέρες πριν από τη δίκη ψάλλοντας “Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ.” (Ιω.ΙΒ’13).

Εξ άλλου η ανθρωπότητα περίμενε το Σωτήρα, “την προσδοκία των εθνών”, “τον καθολικό διδάσκαλο” του Σωκράτη, το “Λόγο” του Πλάτωνα, τον “Άγνωστο Θεό” των Αθηναίων, τον “νέο Θεό” των 3 μάγων, τον “Άγιο” του Κομφούκιου και τον αναμενόμενο από όλους τους Προφήτες του Ισραήλ “Μεσσία”.

Οι μορφωμένοι εβραίοι γνώριζαν καλά όλες τις προφητείες, που συνέκλιναν και συμφωνούσαν ότι ο κατηγορούμενος Ιησούς ήταν ο ίδιος ο Μεσσίας - Χριστός όπως αναφέρεται και στο βιβλίο του Ιώσηπου Contra Apionem Lib. II 17.

Η ζωή, η διδασκαλία Του και τα απειράριθμα θαύματα Του δεν χωρούσαν καμιά αμφιβολία. Το Μεγάλο Συνέδριο όμως απαξιεί να μελετήσει το θέμα και να εξετάσει μήπως ενώπιον του αντί Θεοποίηση ανθρώπου έχει ενανθρώπιση Θεού. Μάλλον δεν απαξιεί, αλλά σε γνώση του καταδικάζει το Μεσσία, εφ’ όσον ο αρχιερέας είχε πει μετά την ανάσταση του Λαζάρου “ούτος ο άνθρωπος πολλά σημεία ποιεί …”, όπως αναφέρεται και στο βιβλίο “Η δίκη του Ιησού” του εισαγγελέα Χρήστου Τραπεζούντιου.

Πρεσβύτεροι και Αρχιερείς κατεδίκασαν σε θάνατο το Θεό τους και δέσμιο τον οδηγούν στον ρωμαίο Πιλάτο για να επικυρώσει τη θανατική καταδίκη.

Μια νέα δίκη, Ρωμαϊκή, ξεκινά.

Ήτανε πρωϊ της Παρασκευής, της προηγούμενης μέρας του εβραϊκού Πάσχα, που έφεραν οι εβραίοι τον Ιησούν έξω από το Πραιτώριο. Οι εβραίοι δεν ήθελαν να μπουν στην κατοικία ειδωλολάτρη για να μη μολυνθούν πριν από το Πάσχα και στην επιμονή τους ο ρωμαίος ηγεμόνας διέταξε και τοποθέτησαν στο λιθόστρωτο μπροστά από το Πραιτώριο τη δικαστική του έδρα για να δικάσει εκεί τον κατηγορούμενο.

Κατά το τυπολατρικό ρωμαϊκό δίκαιο η δικαστική εξουσία ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με την έδρα, την τήβεννο και τη σφραγίδα του δικαστή παρά με το άτομο του.

Με την έναρξη της δίκης παρατηρείται η πρώτη δικονομική παράβαση. Ο κατηγορούμενος ήτανε δέσμιος κατά τη διάρκεια της δίκης ενώ έπρεπε να θεωρείται ο κατηγορούμενος αθώος μέχρι την καταδίκη. Και αρχίζει η δίκη με την ερώτηση του Πιλάτου: “τίνα κατηγορίαν φέρετε κατά του ανθρώπου τούτου;”

Έπρεπε λοιπόν οι εβραίοι να κατηγορήσουν τον Ιησούν. Αλλά κατηγορία για βλασφημία δε θα ενδιέφερε τον ρωμαίο ηγεμόνα. Ούτε θα επέφερε θανατική καταδίκη. Ο αρχιερέας Καϊάφας διετύπωσε ενώπιον του λαού νέα, εντελώς ψευδή, κατηγορία λέγοντας “τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και κωλύοντα Καίσαρι φόρους διδόναι, λέγοντα εαυτόν Χριστόν Βασιλέα είναι”. (Λουκά ΚΓ’,2)

Η απάντηση του Καϊάφα ήτανε εντελώς ψευδής γιατί το Μέγα Συνέδριο καταδίκασε τον Ιησούν με άλλη κατηγορία, την βλασφημία.

Ήτανε ψέμα όμως και το περιεχόμενό της, γιατί ο Χριστός είχε δώσει διαφορετική απάντηση στους μαθητές των Φαρισαίων, όταν τον ρώτησαν για τη ρωμαϊκή φορολογία “απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ” (Ματθ. ΚΒ’,21)

Έπρεπε βάσει του Ρωμαϊκού Δικαίου να γίνει γραπτή αίτηση για εισαγωγή σε δίκη.

Έπρεπε να αναφερθεί το όνομα και τα στοιχεία του κατηγορούμενου και να διατυπωθεί ακριβώς η κατηγορία.

Έπρεπε να συνταχθεί πρωτόκολλη κατηγορίας.

Επρεπε να καθοριστεί η μέρα της δίκης και να κληθούν και να ακουστούν, εκείνη τη μέρα, οι μάρτυρες. (Δημαρά: Ιστορία Ρωμαϊκού Δικαίου, Β 132).

Εάν όμως θεωρηθεί ότι δεν επρόκειτο για πρωτόδικη υπόθεση αλλά για επικύρωση της θανατικής καταδίκης του εβραϊκού δικαστηρίου τότε η εισαγωγή στη δίκη έπρεπε να γίνει με καταχώριση γραπτής αίτησης μαζί με την πρωτόδικη απόφαση.

Ο Πιλάτος δεν έκανε τίποτε απ’ αυτά. Κατέβη από την έδρα του, πράγμα που κατά το Ρωμαϊκό Δίκαιο σήμαινε ότι δεν έχει πλέον δικαστική εξουσία, μπήκε στο Πραιτώριο και εκεί συνομίλησε με τον κατηγορούμενο, μακριά από το μαινόμενο πλήθος των εβραίων, ενεργώντας κάποιας μορφής ανάκριση.

“Συ ει ο βασιλεύς των Ιουδαίων;” (Λουκά ΚΓ’3), ρώτησε ο Πιλάτος τον Ιησούν, ο οποίος απεκρίθη “η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου …. εγώ …. εις τούτο ελήληθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία”. (Ιω. ΙΗ’, 35 επ.)

Την απάντηση του Ιησού την κατάλαβε ο Πιλάτος. Ο Χριστός ήτανε πνευματικός ηγέτης και όχι κοσμικός άρχοντας. Έκρινε αμέσως ότι δεν ευσταθούσε η κατηγορία και δεν υπήρξε ο Ιησούς ένοχος αντιποίησης εξουσίας.

Ο Πιλάτος επιβεβαίωσε τη θέση του με τη φράση που εξεστόμισε “τι έστιν αλήθεια;” Μια ερώτηση που δεν περίμενε απάντηση γιατί η αλήθεια ήτανε κατ’ εκείνον μια φιλοσοφική ουτοπία. Με το πρακτικό ρωμαϊκό πνεύμα που τον χαρακτήριζε ο Πιλάτος βγήκε από το Πραιτώριο και αθώωσε αμέσως τον κατηγορούμενο λέγοντας στους Ιουδαίους “εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ”. (Ιω. ΙΗ’ 38).

Έπρεπε ο Ιησούς να αφεθεί αμέσως ελεύθερος.

Ο όχλος όμως δημιουργούσε μεγάλο θόρυβο μπροστά στο ανάκτορο επιμένοντας στη θανατική καταδίκη. Μέσα από τις φωνές ο Πιλάτος ξεχώρισε ότι ο Ιησούς ήτανε Γαλιλαίος. Και η Γαλιλαία ήταν έξω από τη δικαιοδοσία του Πιλάτου. Η Γαλιλαία είχε άρχοντα, τετράρχη, τον εξηρτημένο βασιλιά Ηρώδη τον Αντύπα.

Ο Πιλάτος λοιπόν παρά το γεγονός ότι είχε αμέσως προηγουμένως αθωώσει τον Ιησούν, επικαλέστηκε την τοπική αρμοδιότητα του Ηρώδη. Και για να απαλλαγεί από κάθε ευθύνη έστειλε τον Ιησούν στον Ηρώδη, που βρισκόταν εκείνες τις μέρες στην Ιερουσαλήμ. (Λουκά ΚΓ’ 6-7)

Ο Ιησούς δεν απάντησε σε καμιά από τις ερωτήσεις του Ηρώδη, που αποκεφάλισε τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Ο πανούργος Ηρώδης δεν θέλησε να ξαναβάψει τα χέρια του με άγιο αίμα και απεφάσισε ότι δεν έχει αρμοδιότητα γιατί το αδίκημα του Ιησού και η εβραϊκή καταδίκη του έγιναν έξω από τα δικά του σύνορα της Γαλιλαίας.

Ο Χριστός λοιπόν αθωώθηκε για δεύτερη φορά από τη Ρωμαϊκή εξουσία με την απόφαση του Ηρώδη.

Αντί όμως να αφεθεί ελεύθερος οδηγείται και πάλιν δέσμιος στον Πιλάτο, αφού ο Ηρώδης και οι στρατιώτες του τον εξευτέλισαν και του φόρεσαν βασιλικό μανδύα (Λουκά ΚΓ’ 11) πράγματα εντελώς απαράδεκτα με την απαλλαγή του κατηγορούμενου, έστω και για έλλειψη τοπικής αρμοδιότητας.

Ο Πιλάτος βγήκε στον εξώστη του Πραιτωρίου και αθώωσε γι’ άλλη μια φορά τον Ιησούν λέγοντας “ιδού εγώ ενώπιον υμών ανακρίνας ουδέν εύρον εν τω ανθρώπω τούτω αίτιον ων κατηγορείτε κατ’ αυτού. Αλλ’ ουδέ Ηρώδης. Ανέπεμψα γαρ υμάς προς αυτόν. Και ιδού ουδέν άξιον θανάτου εστί πεπραγμένον αυτώ”. (Λουκά ΚΓ’ 15-16)

Οι Ιουδαίοι φώναζαν περισσότερο και στο δίλημμα του Πιλάτου προστέθηκε και το μήνυμα της γυναίκας του Πρόκλας “μηδέν σοι και τω δικαίω εκείνω. Πολλά γαρ έπαθον σήμερον κατ’ όναρ δι’ αυτόν” (Ματθαίου ΚΖ’20). Αξίζει να σημειωθεί ότι η Πρόκλα βαφτίστηκε Χριστιανή και εορτάζεται η μνήμη της σαν αγίας στις 27 Οκτωβρίου.

Ο Πιλάτος παρουσίασε το Χριστό και το ληστή Βαρραβά μπροστά στο λαό και ρώτησε ποιόν από τους δύο να απολύση για τη γιορτή του Πάσχα. Και ακούγονταν ακόμη δυνατότερες οι φωνές του όχλου που ζητούσε την απόλυση του Βαρραβά και τη θανάτωση του Ιησού.

Ο σκληρός τύρρανος, που ήτανε ταυτόχρονα άβουλος και αναποφάσιστος, διέταξε να μαστιγωθεί ο Ιησούς. Η μαστίγωση ήτανε σκληρή ποινή που συνόδευε την έσχατη ποινή της σταυρώσεως. Μπορούσε να επιβληθεί και σαν αυτοτελής ποινή. Σε καμιά περίπτωση όμως δε μπορούσε να επιβληθεί σε πρόσωπο που αθωώθηκε ή έστω σε κατηγορούμενο πριν από την τελική καταδίκη του. Η νομοθεσία του Ιουλίου Καίσαρος (Τίτλος Ι θέμα 1ον και τίτλος 6ος θέμα 7ον) ήτανε σαφής και παρεβιάσθη κατάφορα.

Σκηνές που θα ντροπιάζουν την ανθρωπότητα και ειδικότερα την ανθρώπινη δικαιοσύνη ακολούθησαν. Μετά από το βάναυσο φραγγέλωμα στην αυλή του Πραιτωρίου έντυσαν το ματωμένο σώμα του ενανθρωπίσαντος Θεού με βασιλική χλαμίδα, στεφάνωσαν την κεφαλή του αιώνιου Βασιλέα με ακάνθινο στεφάνι και βασάνισαν και εξευτέλισαν τον αμνό του Θεού τον αίροντα την αμαρτία του κόσμου. (Ιω. ΙΘ’ 1-3)

Ο εκπρόσωπος της ανθρώπινης δικαιοσύνης, ο Πιλάτος, βγήκε πάλι από το Πραιτώριο, κάθισε στην δικαστική έδρα στο ύψωμα του Λιθόστρωτου και απευθυνόμενος στους αρχιερείς και τον όχλο “λέγει αυτοίς. Ιδε ο άνθρωπος. Ότε ουν είδον αυτόν οι αρχιερείς και οι υπηρέται, εκραύγασαν λέγοντες. Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. Λέγει αυτοίς ο Πιλάτος. Λάβετε αυτόν υμείς και σταυρώσατε. Εγώ γαρ ουχ ευρίσκω εν αυτώ αιτίαν. Απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι: ημείς νόμον έχομεν, κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν, ότι εαυτόν Θεού υιόν εποίησεν.” (Ιω.ΙΘ’ 6-7)

Ο Πιλάτος αθώωσε το Χριστό για άλλη μια φορά, αλλά πάλε δεν τον απέλυσε. Και οι Ιουδαίοι παραδέχθηκαν ότι ο κατηγορούμενος βρέθηκε από το Μέγα Συνέδριο ένοχος θανάτου κατά το Μωσαϊκό δήθεν Νόμο γιατί απεκάλεσε τον εαυτό του υιό Θεού, πράγμα που απέκρυψαν από τον Πιλάτο μέχρι τη στιγμή αυτή.

Ο Πιλάτος παρέβη τη βασική νομική αρχή του Ρωμαϊκού Δικαίου “non bis in idem” (όχι δις επί της αυτής υποθέσεως) και ξαναμπήκε στο Πραιτώριο για να ανακρίνει και πάλε τον Ιησούν.

Η νέα απροσδόκητη κατηγορία ότι “εαυτόν υιόν Θεού εποίησε”, η επιβλητική προσωπικότητα του Κυρίου, η γαλήνη που ακτινοβολούσε, το μήνυμα της γυναίκας του Πιλάτου και ο θρησκευτικός φανατισμός των Ιουδαίων συγκλόνισαν και σύγχισαν τον Πιλάτο.

Ο Πιλάτος συνομίλησε πάλε με τον Κύριο. Ο κατηγορούμενος δεν ήτανε συνηθισμένος άνθρωπος και μιλούσε σαν να είχε θεϊκή εξουσία. Ο κατηγορούμενος ήτανε ανώτερος από το δικαστή του. “Εκ τούτου εζήτει ο Πιλάτος απολύσαι αυτόν.” (Ιω. ΙΘ’13)

Ξανακάθησε ο Πιλάτος στη δικαστική έδρα και άνοιξε νέα συζήτηση με τον όχλο σε μια τελευταία προσπάθεια να αποφύγει τη σταύρωση του Ιησού. “οι δε Ιουδαίοι έκραζον λέγοντες. εάν τούτον απολύσης ουκ ει φίλος του Καίσαρος. πας ο βασιλέα εαυτόν ποιών αντιλέγει το Καίσαρι” (Ιω.ΙΘ’13).

Το τελευταίο τέχνασμα των εβραίων συγκλόνισε τον Πιλάτο γιατί βρισκόταν σε κάποια δυσμένεια του αυτοκράτορα Τιβερίου (Ιωσήπου Lib. XIII, Cap. III, p.1) και αποφάσισε αμέσως να σώσει το τομάρι του παρά να υπερασπιστεί τη δικαιοσύνη. Για να αποφύγει το βάρος της άδικης καταδίκης δεν εξέδωσε δικιά του απόφαση αλλά “λαβών ύδωρ απενίψατο τας χείρας απέναντι του όχλου λέγων. Αθώος ειμί από του αίματος του δικαίου τούτου. Υμείς όψεσθε. Και αποκριθείς πας ο λαός είπε. Το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα υμών. Τότε απέλυσεν αυτοίς τον Βαρραβάν, τον δε Ιησούν φραγγελλώσας παρέδωκεν ίνα σταυρωθή.” (Ματθ. ΚΖ’ 24)

Εάν θεωρηθεί ότι η πράξη του Πιλάτου να νήψει τα χέρια του και να επιτρέψει στους Εβραίους να σταυρώσουν το Χριστό ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη τότε πρέπει να θεωρήσουμε ότι κατεδικάσθη ο Ιησούς σε θάνατο επί εσχάτη προδοσία επειδή παρουσιαζόταν σαν βασιλέας, πράξη αντίθετη προς την Lex Julia Majestatis και τα Crimina Imminutae Majestatis.

Και ακολούθησε η εκτέλεση. Οι άνθρωποι σταύρωσαν τον ίδιο το Θεό τους. Και στάθηκαν οι Εβραίοι απέναντι από τον Σταυρό και έβριζαν και κορόϊδευαν. (Μάρκον ΙΕ΄31) “Ομοίως δε και οι αρχιερείς εμπαίζοντες προς αλλήλους μετά των γραμματέων έλεγον άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι.” Παραδεχόταν δηλαδή και ενώπιον του Σταυρού ότι ο Χριστός έκανε θαύματα και έσωσε άλλους.

Σταυρώθηκε λοιπόν ο Χριστός και απέθανε και την τρίτη ημέρα ανεστήθη. Τι απέγιναν όμως οι άνθρωποι που ήταν υπόλογοι για την άδικη καταδίκη Του;

Ο προδότης Ιούδας επέστρεψε στον Ναό, έριξε πίσω τα τριάκοντα αργύρια και κρεμάστηκε σε δένδρο έξω από την Ιερουσαλήμ και αυτοκτόνησε.

Στο βίο της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής (Μέγας Συναξαριστής, ΄Εκδοση Ε, Τόμος 7ος, σελ. 425) αναφέρεται ότι πήγε στη Ρώμη και κατήγγειλε στον Τιβέριο Καίσαρα τον Πόντιο Πιλάτο και τους αρχιερείς. Ο Καίσαρας ακούοντας για τα θαύματα του Χριστού και γνωρίζοντας ότι κατά τον χρόνο της σταύρωσης, έγινε σκότος σε ολόκληρη την οικουμένη διέταξε την προσαγωγή του Πιλάτου, του Άννα και του Καϊάφα στη Ρώμη. Ο Καϊάφας πέθανε κατά το ταξίδι και ο Άννας εκτελέστηκε στη Ρώμη. Ο Πιλάτος φυλακίστηκε έξω από τη Ρώμη και πέθανε στην φυλακή. Αντίθετα στα “χρονικά” του Ζωναρά, βιβλίο Στ’, γράφεται ότι ο διάδοχος του Τιβερίου ο Καλλιγούλας εξόρισε τον Πιλάτο στην Γαλλία και στο Γ’ βιβλίο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας του Ευσέβιου γράφεται ότι ο Πιλάτος όταν ήταν εξόριστος στην Γαλλία ήρθε σε απόγνωση και αυτοκτόνησε.

Αυτά λοιπόν για τη δίκη του Χριστού και για τη δίκη των δικαστών Του, στην οποία ο Αυτοκράτορας κατεδίκασε τους δικαστές και κατά συνέπεια αυτή η απόφαση αποτελεί την έβδομη και τελική αθώωση του Χριστού.

Στην εβραϊκή δίκη του Μεγάλου Συνεδρίου σημειώσαμε 16 από τις παραβάσεις του Μωσαϊκού Νόμου.

Στη δίκη του Πιλάτου σημειώσαμε άλλες 16 σοβαρές παραβάσεις του Ρωμαϊκού Δικαίου.

Η όλη όμως διεξαγωγή των δικών, από τη βραδινή σύλληψη μέχρι την μεσημβρινή Σταύρωση, οι ψευδείς και εναλλασσόμενες κατηγορίες, η συνεχής εναλλαγή της δίκης και της ανάκρισης, η μεταφορά του Χριστού από τα σπίτια των αρχιερέων στο Πραιτώριο, στο λιθόστρωτο, στον Ηρώδη, οι βασανισμοί του κατηγορουμένου και η Σταύρωση Του ενώ βρέθηκε 6 φορές αθώος από τον Πιλάτο και τον Ηρώδη, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν σαν δίκη, ούτε σαν παρωδία δίκης αλλά σαν το μεγαλύτερο κακούργημα της ανθρωπότητας και την αιώνια ντροπή που βαρύνει τον κόσμο όλο. Μεγαλύτερο έγκλημα δε μπορούσε να διαπράξει ο άνθρωπος. Και όμως τον Σταυρό του θανάτου μετέτρεψε ο Κύριος σε ξύλο της ζωής και το μέγα έγκλημα το μετέτρεψε σε Θείο Σχέδιο Σωτηρίας για μας, τους δήμιούς Του.

Τίποτε αντάξιο της θυσίας Του δεν έχουμε να του αντιπροσφέρουμε και περιοριζόμαστε στο μυστήριο της Θείας Μεταλήψεως. Το Αίμα του Χριστού δεν είναι “εφ’ υμάς και επί τα τέκνα ημών” αλλά μας προσφέρεται για να σωθούμε εμείς και τα παιδιά μας …….

Ευχόμαστε η Σταυρική θυσία του Κυρίου μας να σώσει εμάς από την δικαία καταδίκη.

ΜΗΧΑΝΟΚΙΝΗΤΗ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ!

Oι Σύνδεσμοι του ΠΑΟΚ ενημερώνουν τον κόσμο του ΠΑΟΚ πως την Τετάρτη 08/04/09 και ώρα 8 το απόγευμα θα γίνει μηχανοκίνητη πορεία ενάντια στο

Α(θ)λητικό νόμο Ορφανού-Ιωαννίδη. Το σημείο εκκίνησης θα είναι στην Καμάρα και καλούν όλο τον κόσμο του ΠΑΟΚ να συμμετέχει.

----

ΠΑΡΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΘΕΣΗ
ΑΝΕΛΑΒΕ ΔΡΑΣΗ 
ΥΠΟΓΡΑΨΕ ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ
ΤΟΥ Α(Θ)ΛΗΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΟΡΦΑΝΟΥ

Προς τον κ. Δένδια – Υπουργό Δικαιοσύνης 
«ΑΙΤΗΜΑ»
Με το άρθρο 20 του Ν.3472/2006 αντικαταστάθηκε η παράγραφος 6 του άρθρου 41 ΣΤ του Ν.2725/1999 και απαγορεύθηκε η μετατροπή της στερητικής της ελευθερίας ποινής καθώς και η αναστολή εκτέλεσης αυτής. Οι διατάξεις του επίμαχου άρθρου ανωτέρω αθλητικού νόμου υπέστησαν την κοινωνική δοκιμασία και αποδείχθηκαν απάνθρωπες και σκληρές, αφού εξοντώνουν νέους ανθρώπους με τον απευθείας εγκλεισμό τους στα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας. Η κατοχή ενός και μόνο πυρσού πανηγυρισμού, είναι ικανή για να οδηγήσει έναν οπαδό μετά από μία άκρως ψυχοφθόρα διαδικασία, όπως είναι η αυτόφωρη διαδικασία στις φυλακές.Η εφαρμογή του νέου αθλητικού νόμου και συγκεκριμένα του άρθρου 41 ΣΤ Ν2725/1999, δεν κατέστειλε την βία στα γήπεδα, αλλά απεναντίας κατέστρεψε συνανθρώπους μας με τον άδικο εγκλεισμό τους στην φυλακή. Νέοι, με λευκό ποινικό μητρώο, άγουρα παιδιά είκοσι ετών που βρέθηκαν στις κερκίδες με ένα πυρσό πανηγυρισμού, αναγκάζονται να προαυλίζονται στις φυλακές με ισοβίτες και εμπόρους ναρκωτικών και ό,τι αυτό συνεπάγεται, με αποτέλεσμα αυτή η οδυνηρή για αυτούς εμπειρία να τους κατατρέχει μια ζωή. Αυτή η αδικία πρέπει να σταματήσει».

Όσοι λοιπόν θέλετε άμεσα να μπει η υπογραφή σας με χιλιάδες ακόμα άτομα μπορείτε πολύ εύκολα μέσω της σελίδας μας να στέλνετε σε mail όσοι είστε υπέρ της αλλαγής του νόμου είτε εσείς, είτε φίλους σας που θέλουν να συμμετέχουν στην προσπάθεια αυτή.

Δείξτε την στήριξή σας !!!
Στείλτε τις Υπογραφές σας
με έναν από τους 3 παρακάτω τρόπους:
Με Email το ονοματεπώνυμό σας ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΝΑ από τα: sportscafe2002@hotmail.com , ntikpaok@yahoo.gr, info@ultraspaok.gr , info@fcpaok.gr, info@paokmania.gr 
Στα γραφεία όλων των Συνδέσμων του ΠΑΟΚ
Στα γραφεία του EXTRASPORΤ 103 FM - Μοναστηρίου 85

RESPECT.....

Τιμή Και Δόξα
Στον Παλαιοκώστα

ΠΟΥ ΞΕΦΤΙΛΙΣΕ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΠΟΥ ΞΕΓΥΜΝΩΣΕ ΤΟΥΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ, ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΙ ΕΣΤΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ…

…δεν πρέπει μόνο να φαίνεται, αλλά και να είναι τίμια…

Είπα σήμερα να κάνω ένα μνημόσυνο στην ανύπαρκτη δικαιοσύνη … ΣΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΤΡΑΒΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ που υπάρχει σε όλους τους τομείς της ζωής, της κοινωνίας, της καθημερινότητας, του αθλητισμού, της οικονομίας, της εργασίας, της πολιτικής, του πολιτισμού και συγνώμη αν ξέχασα κάποιον τομέα…. Ουδείς προφήτης στον τόπο του λοιπόν…ας θυμόμαστε και επειδή δεν παραδειγματιζόμαστε, τουλάχιστον μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη…μάταιος κόπος όμως….

τυχαίο παράδειγμα το παρακάτω....

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ (Ο ΔΙΚΑΙΟΣ) (540 – 468 π.Χ.)

Υπήρξε επιφανής πολιτικός και στρατηγός των Αθηναίων. Στη μάχη του Μαραθώνα ήταν ένας απ` τους 100 Έλληνες στρατηγούς και στη συνέχεια ανακηρύχθηκε Άρχοντας των Αθηνών. Εκτός από τη μεγάλη σωφροσύνη και φιλοπατρία του, τον διέκρινε μια αυστηρότατη προσήλωση στο πνεύμα της δικαιοσύνης γι` αυτό και η ιστορία, δίπλα στο όνομά του, του κόλλησε τον χαρακτηρισμό `Ο δίκαιος`.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και πέθανε πάμπτωχος το 468 π.Χ., σε ηλικία 72 ετών.
Επειδή είχε αντιταχθεί στο ναυτικό πρόγραμμα του Θεμιστοκλή, οι τότε κρατούντες τον εξόρισαν. Σε λίγο, όμως, ξαναγύρισε και πήρε μέρος ενεργό και ένδοξο στη ναυμαχία κατά των Περσών στη Σαλαμίνα. (Μεταξύ των άλλων κατέλαβε τότε και το νησί Ψυτάλλεια). Το 473 π.Χ. στρατήγησε των Αθηναίων στη σπουδαία μάχη τους στις Παλαιές.
Η παράδοση μας διέδωσε και το εξής περιστατικό, που δείχνει την ποιότητα του εκλεκτού αυτού τέκνου της Αθήνας: Όταν τέθηκε σε ψηφοφορία η πρόταση των Αρχόντων για να εξοριστεί ο Αριστείδης, ένας αγράμματος πολίτης, που δεν τον γνώριζε ούτε στην όψη του, συναντώντας τον Αριστείδη καθοδόν, του ζήτησε να γράψει πάνω στο όστρακο το όνομα `Αριστείδης`. Οπότε, χωρίς καν να του φανερωθεί εκείνος, τον ρώτησε τι κακό είχε κάνει ο Αριστείδης και ζητούσε να τον εξορίσουν. Τότε ο πολίτης του απάντησε πως τίποτε μεν δεν είχε κάνει το κακό, αλλά κουράσθηκε να ακούει συνέχεια να τον λένε όλοι `δίκαιο – δίκαιο`. Και ο Αριστείδης, μετά από αυτό, χωρίς καθόλου να διστάσει, έγραψε επάνω στο όστρακο το όνομά του.

η δικαιοσύνη

«Καθώς φαίνεται, η δικαιοσύνη είναι τετράγωνη, σ’ όλα τα μέρη ίση και όμοια.»

Πυθαγόρας

περί δικαιοσύνης

«Μόνο ασκούμενοι στις δίκαιες πράξεις γινόμαστε δίκαιοι. Ασκούμενοι σε πράξεις μετριοπαθείς γινόμαστε μετριοπαθείς και ασκούμενοι σε πράξεις θαρραλέες γινόμαστε θαρραλέοι.»

Αριστοτέλης

δικαιοσύνη ???????

Ο Αισχύλος είχε γράψει ότι ο Δίας είναι πάνω απ' όλους τους θεούς
αλλά όμως πάνω από αυτόν βρίσκεται η Μοίρα
η οποία απονέμει δικαιοσύνη σε θεούς και ανθρώπους...

στην Ελλάδα ποιός διάολος απονέμει δικαιοσύνη????

Ο νόμος του φασίστα

Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας αυτοί που κυβέρνησαν τρομοκρατώντας τους λαούς ήταν οι ανίκανοι. Αυτοί που δεν μπορούσαν να εμπνεύσουν με τη προσωπικότητά τους επιστράτευαν τη βία και τις ποινές. Κόμπλεξ και κατάχρηση εξουσίας πάνε μαζί.
Δεν χρειάζεται να ψάξεις βαθιά στο ελληνικό κράτος για να βρεις ανικανότητα και βλακεία. Τη βλέπεις καθημερινά παντού, στα υψηλά και στα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας μας. Μία ιδιότυπη πυραμίδα λίγων ανίκανων αλλά απατεώνων ή γαλαζοαίματων στα ψηλά, που πατάνε πάνω σε ένα πλήθος ηλιθίων που βρίσκονται στα χαμηλά και χάσκουν χαρούμενοι, πεπεισμένοι ότι είναι φυσιολογικό να κουβαλάνε όλο αυτό το βάρος!


Έτσι κανείς δεν κουνιέται για να γκρεμιστεί η πυραμίδα και αυτό το αφύσικο φαινόμενο παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Οι από πάνω μην έχοντας την ικανότητα να ισορροπήσουν από μόνοι τους, χρησιμοποιούν όλο και περισσότερους για στηρίγματα, ώστε να μη πέσουν πιο χαμηλά, κυρίως όμως για σκαλοπάτια, ώστε να ανέβουν ψηλότερα. Θα μου πεις αυτό γίνεται σε όλο τον κόσμο ανά τους αιώνες, τι παράξενο βλέπεις. Το παράξενο στο τόπο μας είναι πως με κάποιο τρόπο εκεί ψηλά τοποθετήθηκαν κυρίως οι ανίκανοι. Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα με τόσους αστείους εκεί ψηλά. Αυτό βέβαια συμβαίνει εξαιτίας των από κάτω, που ποτέ δεν τίναξαν από πάνω τους ανίκανους και δεν προσπάθησαν ποτέ να ανέβουν ψηλά. Έτσι φτάσαμε εδώ που είμαστε.

Στον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης με τους μισθούς πείνας, την ανασφάλιστη εργασία, την απίστευτη ανεργία, την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, την καλπάζουσα εγκληματικότητα, την καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος και γενικά όλο το πακέτο που ονομάζουμε «Ελλάδα 2008». Μία χώρα ανίκανων ηγετών που δεν μοιάζουν να έχουν πρόθεση να βάλουν φρένο στον κατήφορο και ενός αποχαυνωμένου λαού, που δεν το βάζει ούτε αυτός.

Ένα τρανό παράδειγμα των παραπάνω αποτελούν αυτοί που υπογράφουν ελαφρά τη καρδία νόμους, που φυλακίζουν αθώους πολίτες, επειδή κρατούσαν στο χέρι ένα βεγγαλικό. Ο πολιτισμός των σκυλάδικων και των ριάλιτις, ενώνεται με τον αθλητισμό της ντόπας και της παράγκας του θείου, κατά της "μάστιγας των εκδρομών και των βεγγαλικών". Δεν έχει σημασία αν είναι ίδια με αυτά που κρατούν τα κομματόσκυλα στις συγκεντρώσεις ηλιθίων, που θα διοριστούν στο δημόσιο για να μας γαμήσουν και από κει τη ζωή. Σημασία έχει να μη το κρατά στο γήπεδο κάποιος πιτσιρικάς, που πάει να διασκεδάσει 2 ωρίτσες, με το ποδοσφαιράκι.

Η χώρα αυτή φοβάται τον εικοσάχρονο οπαδό που χοροπηδάει με μία σημαιούλα στο χέρι, αλλά όχι τους 10 νταβατζήδες που έχουν συγκεντρώσει όλο το πλούτο της. Ούτε τα αναρίθμητα σκάνδαλα των πολιτικών της, που έχουν κατακλέψει ατιμώρητοι ό,τι απέμεινε από τους παραπάνω. Ούτε την εγκληματικότητα, ούτε τη διαφθορά, ούτε την ανεργία, ούτε το ανύπαρκτο σύστημα υγείας, ούτε τίποτα. Ατρόμητη συνεχίζει τον ανένδοτο κατά της βίας στα γήπεδα, αφήνοντας ανεξέλεγκτη τη βία στους δρόμους, στα πανεπιστήμια, στα αστυνομικά τμήματα, στα σπίτια, στα στρατόπεδα, στα σχολεία, στα νυχτερινά κέντρα, στις πλατείες… παντού γύρω μας. Αυτά δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει να κλείσεις μέσα χωρίς αναστολή έναν δεκαοχτάχρονο που πήγε να δει μπάλα και άναψε βεγγαλικό!

Η χώρα λέει που γέννησε τη δημοκρατία… αλλά μάλλον την έδωσε για υιοθεσία κάπου αλλού και στη θέση της υιοθέτησε το φασισμό. Για να ταιριάζει στις ικανότητες των διοικούντων της και στις απαιτήσεις του λαού της.

Η χώρα της Θέμιδος επίσης, που αντί να κρατά ζυγαριά στο χέρι, κρατά χαρτάκια με εντολές από πολιτικούς προϊσταμένους και δικάζει με κλειστά αυτιά και μάτια. Έχουμε λοιπόν και τυφλή αλλά και κουφή δικαιοσύνη, με μεγάλες όμως τσέπες και καθόλου τσίπα.

Αυτά τα όμορφα συμβαίνουν εδώ λοιπόν.
Η εκτελεστική εξουσία, μη μπορώντας να διασφαλίσει όλους τους πολίτες του κράτους, τους χωρίζει σε παιδιά και αποπαίδια και όσους περισσεύουν τους μπουζουριάζει, για να παραγάγει περισσότερους στη βάση της πυραμίδας.
Η νομοθετική εξουσία δεν λειτουργεί ως αντιπρόσωπος του λαού, αλλά αντίθετα κατά του λαού και των αποκτηθέντων με αίμα δικαιωμάτων του, ανά τους αιώνες, για να μη ανέλθει κανένας από κάτω και χαθεί το υποστήριγμα.
Και η δικαστική εξουσία αντί να ασκεί έλεγχο στις άλλες δύο, παίρνει εντολές από αυτές. Ποιο Σύνταγμα τώρα και ποια ανθρώπινα δικαιώματα. Κάτσε εκεί πάνω που έχει ωραία θέα κι όλοι οι άλλοι –εκτός του ολιεμπιακού να μη ξεχνιόμαστε- να πάνε να γαμηθούν, όπως είπε κάποτε κι ένας τίμιος και νομοταγής πολίτης, που με τις πράξεις του στον αθλητισμό δεν προκάλεσε ποτέ βία και γι' αυτό δεν απασχόλησε ποτέ τους κυνηγούς της βίας.
Όλοι αυτοί καταστρέφουν ελαφρά τη καρδία το μέλλον νέων παιδιών και οικογενειαρχών, κλείνοντάς τους μέσα χωρίς αναστολή, χωρίς ελαφρυντικά. Χάιλ! που θα φώναζε με καμάρι κι ένας δικός τους.

Θα είχαμε μία ελπίδα ελέγχου από τη λεγόμενη τέταρτη εξουσία, αν αυτή δεν αποδεικνύονταν ακόμα χειρότερη από τις προηγούμενες. Όταν δεν έχει ακουστεί τίποτα για τους φασιστικούς νόμους των νοσταλγών της επταετίας, σε κανένα μέσο, ηλεκτρονικό ή έντυπο, ψάχνεσαι αν υπάρχουν δημοκράτες στη χώρα αυτή ή η επταετία σαραντάρισε και ξέχασαν να μας το πούνε.
Τι να περιμένεις όμως όταν ακόμη και ένα λεγόμενο «προοδευτικό» και «αριστερών πεποιθήσεων» εκδοτικό συγκρότημα επικροτεί τα φασιστικά μέτρα ή μία «προοδευτική» αθλητική εφημερίδα, παρουσιάζει διαστρεβλωμένα γεγονότα, για να δώσει λαϊκό έρεισμα στους φασιστονόμους;

Σε αντίθεση με τα δικαιώματα των εξεγερθέντων μαθητών και φοιτητών, των λιμασμένων συνταξιούχων, των ερωτευμένων ομοφυλοφίλων, των εργαζομένων λαθρομεταναστών και των υπό εξαφάνιση καφέ αρκούδων και της χελώνας καρέτα καρέτα, που βρήκαν υπεράσπιση και καλά κάνανε στα ΜΜΕ της χώρας, αυτά των οπαδών δεν απασχόλησαν ποτέ τις λεγόμενες «προοδευτικές δυνάμεις» αυτού του τόπου.

Όλοι αφήνουν να περνάει στο ντούκου αυτός ο φασιστονόμος, που καταλύει κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και αυτό μας αδηγεί με λύπη στο συμπέρασμα, πως αυτή η χώρα έχει γεμίσει «γιαλαντζί αριστερούς» και «προοδευτικούς κατΆ επιλογή», που ανήκουν κι αυτοί στα ψηλά στρώματα της κοινωνικής πυραμίδας και έχουν πάψει από καιρό να σκύβουν προς τα κάτω, να δουν τι γίνεται. 33 άτομα μπήκαν φυλακή με το φασιστονόμο και αντί να υπάρχει κάποια αντίδραση, φτάσαμε να πάει για ψήφιση ένας χειρότερος. Είπατε τίποτα πολέμιοι της κοινωνικής αδικίας; Μπα!

Δεν αναζητούμε σωτήρες προς τα αριστερά, αν κάποιοι κατάλαβαν έτσι. Απλά δεξιοί κυβερνούν και από τον φιλοκυβερνητικό τύπο δεν έχουμε απαιτήσεις. Κάποιοι έχουν κάνει σημαία τους τα ανθρώπινα δικαιώματα και με αυτά πορεύονται και θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη ευαισθησία από αυτούς, αλλά παρατηρούμε να σιωπούν μπροστά στο μεγαλύτερο φασιστονόμο, από την εποχή της χούντας.

Πέρα όμως από αυτό το φασιστικό νόμο που αντιμετωπίζει κάθε οπαδός, ο ΠΑΟΚτσής έχει να αντιμετωπίσει και τον αιώνιο διαχωρισμό του σε αποπαίδι αυτής της χώρας και την απομόνωσή του. Αν ο οπαδός στην Ελλάδα είναι ανεπιθύμητο είδος, ο ΠΑΟΚτσής είναι κάτι σαν εχθρός της χώρας. Θα ήταν άσκοπο να παραθέσουμε την αντιμετώπιση από το σύνολο του τύπου της εκδρομούλας στο Ηράκλειο, όπου ΠΑΟΚτσήδες και Κρητικοί περάσανε δυο μέρες μαζί σαν φίλοι που είναι, χωρίς να συμβεί το παραμικρό και το πέταγμα 10 καρεκλών στη θάλασσα αντιμετωπίστηκε ως η εισβολή στα Ίμια, σε αντίθεση με την εμετική υποδοχή των Κυπρίων από τους γαύρους, που παρουσιάστηκε ως παραστράτημα 10 παιδιών που ξέφυγαν και δεν έγινε και τίποτα σημαντικό.

Απευθυνόμαστε σε κάθε εγκέφαλο που δεν έχει ακόμη κάψει φλάντζες και σε κάθε συνείδηση που δεν έχει ακόμη απενεργοποιηθεί. Μην αφήσετε να περάσει αυτό το πείραμα πάνω στην ανθρώπινη ελευθερία. Μιλάμε για εικοσάχρονα παιδιά, που θα χαραμιστεί όλο το μέλλον τους, για ένα βεγγαλικό και για υποτιθέμενες «πράξεις βίας», που μόνο κάποιος που ζούσε σε γυάλα μπορεί να τις ονομάσει έτσι.

Π.χ αυτό που συνέβη προχθές στο καράβι και οδήγησε στην απόφαση να πάρουν την απίστευτη απόφαση οι εταιρείες να αφήσουν 500 ανθρώπους 1000 χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους, επειδή δυο τρεις έσπασαν καρέκλες είναι πρωτοφανές. Σε πενταήμερες εκδρομές γίνονται πενταπλάσια τέτοια γεγονότα, μη πούμε και για το τι κάνουν πάνω στα καράβια οι τουρίστες πηγαίνοντας στην Κρήτη. Μη τρελαθούμε τελείως! Όλα είναι πρόφαση, για να ξεκινήσει από τους οπαδούς και να συνεχίσει στους δρόμους, στους χώρους εργασιών, στα σχολεία και παντού η διακυβέρνηση της τρομοκρατίας. «Δούλευε αλλιώς σε κλείνω μέσα» θα μας πούνε σε λίγο. Ξυπνήστε και αντιδράστε!

Και για να το κλείσουμε. Οι οπαδοί είναι οι τελευταίοι που είναι υπέρ της βίας. Και οι πρώτοι που βοήθησαν στη πράξη για την καταπολέμησή της, παλεύοντας με τα ίδια τους τα χέρια κατά των "μπερδεμένων" κι όχι καθισμένοι σε γραφεία, λέγοντας μαλακίες για να περάσει η ώρα.
Η βία δεν είναι προϊόν των συνδέσμων, αλλά της κοινωνίας της ίδιας. Της κοινωνικής αδικίας και της ανέχειας, που δημιουργούν οι ίδιοι που υποκριτικά καταπολεμούν τη βία, κυνηγώντας παιδάκια και εξυπηρετώντας εγκληματίες.

Ναι, υπάρχουν και στα γήπεδα κάποιοι που παράγουν βία. Όπως παντού άλλωστε. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα ξεφεύγουν. Η λύση όμως δεν είναι να τους κλείνουμε στη φυλακή σαν κοινούς εγκληματίες, όταν στη φυλακή αυτό το ίδιο το κράτος δεν κλείνει κάθε μεγαλοαπατεώνα που γυρνάει ελεύθερος. Η λύση είναι να τους απομακρύνουμε από το γήπεδο. Αυτό αρκεί! Κι αν παρανομήσει κάποιος, τότε να δικαστεί, όπως κάθε πολίτης αυτού του κράτους. Όχι ο φονιάς αναστολή κι ο οπαδός μέσα στο μπουντρούμι κατευθείαν. Είστε μωρέ στα καλά σας;

Φροντίστε να δημιουργήσετε συνθήκες ίσου ανταγωνισμού και τα όργανα της τάξεως (υποτίθεται), να μη προκαλούν βία, ούτε να αδειάζουν τα ληγμένα χημικά σε γέρους και μωρά, ούτε να τσαμπουκαλεύονται σε ανυπεράσπιστους πολίτες, ούτε να φωνάζουν βούλγαρους τους συμπατριώτες τους. Τότε μόνο θα γίνουν όλα καλύτερα.

Οι συνένοχες ΠΑΕ αν ονειρεύονται πελάτες-οπαδούς όπως στο εξωτερικό, ας μάθουν πως πουθενά δεν εφάρμοσαν ένα φασιστονόμο και όποιον πάρει ο χάρος, αλλά δούλεψαν μεθοδικά, με σχέδιο και σεβασμό στους φιλάθλους τους και κονόμησαν (αν αυτό μόνο τους καίει). Ο φασιστονόμος δεν φέρνει οικογένειες στα γήπεδα, αλλά διώχνει κάθε νοήμονα πολίτη, που κινδυνεύει να βρεθεί φυλακή αν στραβοπατήσει και ακουμπήσει έναν μπάτσο.

Ας ξυπνήσουμε όλοι όσο είναι καιρός και να αντιδράσουμε με κάθε τρόπο. Ας τιμωρήσουμε την αλαζονεία της εξουσίας, που πατάει επί πτωμάτων και παίζει με τις ανθρώπινες ζωές.
Μην αφήσουμε να ψηφιστεί η τσαλαπάτιση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος, η κατάργηση κάθε τεκμηρίου αθωότητας και η επιβολή ποινής βάσει ιδιότητας (οπαδός) κι όχι πράξης.
Κι αν ακόμη ψηφιστεί να τον καταργήσουμε. Να γίνουμε πολλοί και να νικήσουμε.

Δεν βαρεθήκατε να τους κουβαλάτε όλους αυτούς τόσα χρόνια στη πλάτη σας; Άντε τινάξτε τους από πάνω σας! Αλλιώς τα παιδιά μας θα ζουν μέσα στο τρόμο και θα σηκώνουν ακόμη περισσότερους στη πλάτη τους.