Αθλητικός τύπος και διαφήμιση

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο αθλητικός τύπος δεν είχε καταφέρει να αποδείξει στη διαφημιστική αγορά ότι μπορούσε να αποτελέσει ισχυρό, ποιοτικό και αποτελεσματικό διαφημιστικό μέσο. Για πολλά χρόνια θεωρούσαμε ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να συμβεί όχι μόνο λόγω των χαρακτηριστικών των αθλητικών εφημερίδων (κακής ποιότητας χαρτί, οπαδική/λαϊκή γλώσσα κ.α.), αλλά κυρίως επειδή οι εφημερίδες αυτές δεν είχαν πείσει ότι πραγματικά ενδιαφέρονταν να εξελιχθούν σε ποιοτικό διαφημιστικά μέσα. Η εμφάνιση του Sportime το 1992 άλλαξε τα δεδομένα στο χώρο αυτό και εκτός του ότι εκτόξευσε τις κυκλοφορίες των αθλητικών εφημερίδων, έδειξε ότι μια ποιοτική αθλητική εφημερίδα μπορεί να αποτελέσει ισχυρό διαφημιστικό μέσο. Το Sportime είχε αξιόλογη δημοσιογραφική γλώσσα, ήταν αντικειμενικό, ασχολούνταν με όλα τα σπορ, ήταν σχήματος tabloid, είχε καλής ποιότητας χαρτί και εν τέλει, εξασφάλιζε ένα ποιοτικό διαφημιστικό περιβάλλον. Αρκετά χρόνια αργότερα εμφανίστηκαν και άλλες εφημερίδες που κατά τη γνώμη μου είχαν ανάλογα χαρακτηριστικά. Και αναφέρομαι κυρίως στην Goal News, στην Sportday και στην Εξέδρα. Οι εφημερίδες αυτές απέσπασαν τη μερίδα του λέοντος από τις διαφημίσεις που κατευθύνονταν στον αθλητικό τύπο, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που με τα ενδιαφέροντα creative media που παρουσίαζαν, έδειχναν και άκρως δημιουργικά μέσα. Εκτιμώ ότι βάσει της προσπάθειας που κάνουν, οι εφημερίδες αυτές – αλλά και κάποιες ακόμα - δικαιούνται περισσότερη διαφήμιση. Ωστόσο «πληρώνουν» την κακή δημοσιογραφική γλώσσα κάποιων άλλων αθλητικών εφημερίδων που προσπαθούν με λαϊκούς και ακραίους τίτλους να κρατήσουν κοντά τους ένα κοινό, το οποίο φανατίζουν με εντελώς απαράδεκτο τρόπο. Και ο φανατισμός αυτός «τρέφει» τη βία στα γήπεδα, όσο κι αν οι εκδότες το αρνούνται. Οι νεαροί αναγνώστες διαβάζοντας τίτλους όπως «Σκίστε τους», «Πατήστε τους», «Στη μάπα», «Οι κότες το ‘σκασαν» και άλλους πολύ χειρότερους που αδυνατώ να τους παραθέσω στο χαρτί, είναι φυσικό να ξεσηκώνονται και να δημιουργούν μέσα τους λανθασμένες αξίες και ιδανικά για τον αθλητισμό και το νόημά του. Το κοινό που αρέσκεται σε τέτοια «δημοσιογραφική» γλώσσα είναι φανερό ότι δεν αποτελεί και το ιδανικότερο κοινό-στόχος της διαφήμισης. Αυτή την κάκιστη εικόνα των περισσότερων οπαδικών εφημερίδων «πληρώνει» ο αθλητικός τύπος. Κακώς κατά τη γνώμη μου, αφού δεν είναι όλες οι εφημερίδες ίδιες. Πρόκειται για το ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο δωρεάν τύπος. Υπάρχουν δωρεάν εφημερίδες πραγματικά απαράδεκτες, οι οποίες κηλιδώνουν ένα ολόκληρο εκδοτικό segment που διαθέτει εφημερίδες πραγματικά «state of the art». Για να επανέλθω όμως στις αθλητικές εφημερίδες, όσο δεν βελτιώνεται η γλώσσα – αλλά και η εμφάνιση - κάποιων εξ αυτών, η διαφημιστική πίτα του αθλητικού τύπου δεν θα αντικατοπτρίζει ποτέ τις πραγματικές του δυνατότητες. Ακόμα κι αν αυξάνεται.