Το ταφικό έθιμο είναι παμπάλαιο και προκαλεί δέος η μακραίωνη πορεία του. Έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα αλλά απόκτησε το ουσιαστικό του νόημα κατά την χριστιανική εποχή.
Συγκεκριμένα από τα αρχαία ταφικά έθιμα σχετίζεται με την «Ημέρα των χύτρων». Στα Υδροφόρια (η μέρα της Πανσελήνου στα Ανθεστήρια) ρίχνονταν άφθονα υγρά για να πιαστούν από αυτά οι νεκροί και να ανεβούν επάνω κρατώντας το νερό σαν σχοινί. Την ημέρα αυτή τάιζαν τους νεκρούς με ποικιλίες, τις οποίες τοποθετούσαν σε εδαφικά ρήγματα (χύτρος σημαίνει τρύπα στη γη), στα οποία ρίχνονται οι υγρές προσφορές για τους νεκρούς. Την πανσπερμία αυτή θα ανταπόδιδαν οι νεκροί στο πολλαπλάσιο, οι οποίοι ανεβοκατεβαίνουν από τις ίδιες οδούς με τα νερά
Στον Πόντο αλλά σε όλον τον Ελληνισμό, την χριστιανική εποχή γίνεται η υπέρβαση και συμπληρώνεται το έθιμο με τoν χαρμόσυνο τόνο της ημέρας. Αναβλύζει η χαρά από την πίστη στην Ανάσταση του Κυρίου και των νεκρών. Την πίστη ότι γύρω φτερουγίζουν αναστημένες οι ψυχές των κεκοιμημένων συγγενών.
Εκεί ο καθένας πηγαίνει στον τάφο του «κεκοιμημένου» του. Αφήνει το ταψί με τα τρόφιμα και το ούζο πάνω στον τάφο και περιμένει τον ιερέα να κάνει τρισάγιο. Περιμένοντας εγκωμιάζουν το νεκρό, θυμούνται τις καλές στιγμές, τις καλοσύνες, τα προτερήματα, τις χάρες, τα γλέντια με τους φίλους του και γενικά ότι είχε σχέση με την ζωή του και θα ότι θα προκαλέσει την αίσθηση της ζωντανής παρουσίας του ανάμεσα τους.
Αν ο νεκρός αγαπούσε το τραγούδι οι φίλοι του τραγουδούν με την συνοδεία της ποντιακής λύρας. Στον Πόντο λενε πως πήγαιναν στα διπλανά λιβάδια και γλεντούσαν τρώγοντας, πίνοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας όλη τη μέρα.
Συγκεκριμένα από τα αρχαία ταφικά έθιμα σχετίζεται με την «Ημέρα των χύτρων». Στα Υδροφόρια (η μέρα της Πανσελήνου στα Ανθεστήρια) ρίχνονταν άφθονα υγρά για να πιαστούν από αυτά οι νεκροί και να ανεβούν επάνω κρατώντας το νερό σαν σχοινί. Την ημέρα αυτή τάιζαν τους νεκρούς με ποικιλίες, τις οποίες τοποθετούσαν σε εδαφικά ρήγματα (χύτρος σημαίνει τρύπα στη γη), στα οποία ρίχνονται οι υγρές προσφορές για τους νεκρούς. Την πανσπερμία αυτή θα ανταπόδιδαν οι νεκροί στο πολλαπλάσιο, οι οποίοι ανεβοκατεβαίνουν από τις ίδιες οδούς με τα νερά
Στον Πόντο αλλά σε όλον τον Ελληνισμό, την χριστιανική εποχή γίνεται η υπέρβαση και συμπληρώνεται το έθιμο με τoν χαρμόσυνο τόνο της ημέρας. Αναβλύζει η χαρά από την πίστη στην Ανάσταση του Κυρίου και των νεκρών. Την πίστη ότι γύρω φτερουγίζουν αναστημένες οι ψυχές των κεκοιμημένων συγγενών.
Εκεί ο καθένας πηγαίνει στον τάφο του «κεκοιμημένου» του. Αφήνει το ταψί με τα τρόφιμα και το ούζο πάνω στον τάφο και περιμένει τον ιερέα να κάνει τρισάγιο. Περιμένοντας εγκωμιάζουν το νεκρό, θυμούνται τις καλές στιγμές, τις καλοσύνες, τα προτερήματα, τις χάρες, τα γλέντια με τους φίλους του και γενικά ότι είχε σχέση με την ζωή του και θα ότι θα προκαλέσει την αίσθηση της ζωντανής παρουσίας του ανάμεσα τους.
Αν ο νεκρός αγαπούσε το τραγούδι οι φίλοι του τραγουδούν με την συνοδεία της ποντιακής λύρας. Στον Πόντο λενε πως πήγαιναν στα διπλανά λιβάδια και γλεντούσαν τρώγοντας, πίνοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας όλη τη μέρα.
1 σχόλιο:
Εμενα καψτε με.
Δημοσίευση σχολίου