Θεός....

"Θεός δεν είναι εκείνος που μάς πείθει περί της υπάρξεώς του και της ματαιότητος όλων των άλλων. Θεός είναι εκείνος που μάς πείθει περί της υπάρξεως και της αξίας των πάντων.

Είμαι θρήσκος; Αδίστακτα απαντώ ναι.
Δεν σταματώ στο ignoramus ή στο ignorabimus. Δέχομαι το «είναι» - ένα λόγο υπάρξεως. Καταφάσκω το «είναι» και το λόγο της υπάρξεώς του. Και τό αντικρύζω σαν το αγαθόν αυτό καθ' αυτό.
Ο άνθρωπος δεν διαθέτει τα μέσα για να προσδιορίσει το λόγο αυτό υπάρξεως. Κανένας στοχαστής δεν τόν προσδιώρισε. Τόν περικύκλωσε με επιθετικούς προσδιορισμούς. [...] Αυτό που είπε στον Μωυσή ο Ιεχωβάς είναι το μόνο που μπορεί να πούμε και εμείς: «Εγώ ειμί ο Ων».
Θρήσκος λοιπόν είμαι διότι καταφάσκω το Είναι. Και η κατάφαση αυτή είναι και πίστη. Πίστη στην ύπαρξη ενός λόγου υπάρξεως. Και αυτός είναι πολύ ουσιαστικώτερος από τη λατρεία.
Ανήκω σε καμμιά θρησκεία; Και ναι και όχι. Είμαι θρησκευόμενος με όλες τις θρησκείες που ξεκινούν από το καταφασκόμενο «είναι», από το «ο Ων».
Καθώς το «Είναι» νοείται ως ενιαίον τι - στην απροσδιοριστία του, υπό την έννοιαν αυτή είμαι μονοθεϊστής. Νοώ τον Θεό σαν πέρα από κάθε προσδιορισμό που προσιδιάζει είτε σε υλικές είτε σε συγκεκριμένες ιδιότητες. Ο Θεός είναι πέρα από κάθε «modus».
Δεν είμαι δεμένος με καμμιά εγκόσμια θρησκεία, διότι όλες προχωρούν προς ανεπίτρεπτους προσδιορισμούς. Από τις εγκόσμιες θρησκείες κλίνω προς το χριστιανισμό. Όχι μόνο για λόγους συναισθηματικούς ή και αισθητικούς, για την ωραιότητα και δραματικότητα των συμβόλων του, αλλά διότι στην υψηλότερή του έκφραση, από τα στόματα των σπουδαιοτέρων εκφραστών του, πλησιάζει περισσότερο στο κατά τα άλλα ασύλληπτο «Είναι». Και αυτό οφείλεται στη διασύνδεσή του με τον πλατωνισμό και τη μεγάλη φιλοσοφική παράδοση.
Μη πιστεύοντας και μη συμφωνώντας με κανένα θεολογικό δόγμα, εν τούτοις πιστεύω πως τα μεγάλα θεολογικά συστήματα αποτελούν ιστορικά αναγκαίους θεσμούς για την ολοκλήρωση των ανθρωπίνων κοινωνιών.


Ο κομμουνισμός είναι θρησκεία μόνο καθ' όσον τρέφεται απο μια πίστη σε κάτι ιστορικά ανέφικτο. Είναι μια χαμηλής στάθμης εσχατολογία όπου το έσχατο ταυτίζεται με ένα ανέφικτο ιστορικά μελλούμενο γεγονός. Το απόλυτο του κομμουνισμού είναι μια contradictio in se διότι είναι υλικό. Και ύλη και απολυτότητα δεν μπορούν να συνδυασθούν.
Μιλάω για τον αρχέτυπο κομμουνισμό, αυτόν που συγκινεί τις αθώες μάζες, τους αγνούς. Ο κομμουνισμός που απλώς είναι γέννημα του φθόνου, του νιτσεϊκού ressentiment, δεν αξίζει καν να τον συζητήσω.


Τον πατριωτισμό τον παρομοιάζω με ομόκεντρους κύκλους. Ο πλησιέστερος στο κέντρο είναι ο πυκνότερος, ο μεστότερος. Ο δεύτερος είναι αραιότερος. Ο τρίτος ακόμη πιο αραιός. Ο τέταρτος είναι σχεδόν δυσδιάκριτος.
Είμαι πρώτα Έλληνας. Είναι επιταγή του αίματος. Είμαι η συνέχεια μιας μακρόχρονης πορείας γεμάτης από συμβάντα που μού ανήκουν και στα οποία ανήκω. Είμαι ταγμένος σε μια περαιτέρω πορεία σ' ένα μέλλον, που ταυτίζεται με ό,τι έπραξα, ό,τι αφήνω πίσω μου. Συνεχίζεται μεταθανάτια η ύπαρξή μου.
Είμαι ύστερα Ευρωπαίος. Γέννημα του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού και της χριστιανικής παράδοσης. Ανήκω στην οικογένεια των εθνών που έχουν κοινές ρίζες ιδεολογικές, γλωσσικές, αισθητικές, που έχουν όμοια λογικά σχήματα, ένα κοινό σύστημα ιδεών.
Ανήκω κατά τρίτο λόγο στην οικογένεια των πολιτισμένων ανθρώπων, που έχουν διαφορετικές πολιτιστικές ρίζες, διαφορετικό λόγο, διαφορετική αίσθηση του καλού, διαφορετική σχέση με το θείο, είτε είναι ινδοί, είτε κινέζοι, είτε αφρικανοί.
Τέλος αισθάνομαι μια αλληλεγγύη, μια αόριστη κοινότητα βιολογική με τον άνθρωπο γενικά. Με συγκινεί η αρρώστια του, η πείνα του και σέβομαι τις ιδιαίτερες μορφές που τα ανθρώπινα ένστικτα προσλαμβάνουν όπου υπάρχει ζωή ανθρώπου.


Στο σοκκάκι που βλέπω από το παράθυρό μου ξεκινούν ξημερώματα τα φορτηγά της αποκομιδής των σκουπιδιών του Δήμου την ίδιαν ακριβώς ώρα που μπαίνω κι εγώ στο γραφείο μου και αρχίζω τη δουλειά μου. Οι σκουπιδιαρέοι για να μαζέψουν τα σκουπίδια του κόσμου κι εγώ για να φροκαλίσω την ψυχή μου. Μόνο που αυτοί φροντίζουν τα σκουπίδια τους να τα καίνε κι εγώ δεν ντρέπομαι να τα δημοσιεύω.

Κάποτε αναρωτιέμαι για ποιούς γράφω; Για τους κομμουνιστές; Είμαι αντικομμουνιστής και αυτοί κριτήριο άλλο δεν έχουν από το κομμουνιστικό τους όραμα. Για τους βασιλοδεξιούς; Μα δεν υπήρξα ποτέ δικός τους. Για τους λογοτεχνίζοντας; Δεν ήμουνα ποτέ της μόδας. Για τον πολύ λαό; Είμαι δύσκολος για όλους. Για τους επιστήμονες; Είναι οι πιο πολλοί στενοί ωσάν την Πύλη του Παραδείσου. Για τους φιλοσοφούντας; Ούτε γι'αυτούς [...]
Για ποιούς λοιπόν γράφω; Ίσως για μερικούς που θα τύχη να ανακαλύψουν τα γραφτά μου σ' ένα μέλλον μακρυνό και αμφίβολο.
Χρειάσθηκε να γίνω Πρόεδρος Δημοκρατίας για να ανακαλύψουν οι συμπατριώτες μου ότι ξέρω να γράφω - και περιορίζονται στα διαγγέλματά μου!


Αύριο θα πεθάνω• σήμερα μαθαίνω ισπανικά.

Έρχεται μια ώρα που αισθάνεσαι ξαφνικά πως βυθίζεσαι μέσ' στην ανυπαρξία. Έχεις χρέος να τη σημειώσης και να την ξέρεις.

Μια ολόκληρη μέρα και δεν σκέφθηκα τίποτα το ουσιαστικό, ούτε καν το θάνατό μου!

Θα πεθάνω με τη νοσταλγία μερικών βιβλίων που δεν διάβασα και μερικών μουσικών έργων που δεν άκουσα.

Να δημιουργείς σαν αθάνατος και να ζεις σαν ετοιμοθάνατος. Αλλά αυτό το πήγαινε-έλα τι δύσκολο που είναι!

Γύρω από τους ογδοντάρηδες εξυφαίνεται μια συνήθως καλοπροαίρετη σιωπηλή και καθολική συνωμοσία για να καλυφθεί η απορία: «Μα ακόμα ζει αυτός;» «Καλέ κοίτα τι καλά που στέκεται!» «Περπατάει. Τά 'χει τετρακόσια». Η απορία δικαιολογείται γιατί πρόκειται για κάτι που αν και δεν είναι παρά φύσιν, είναι όμως εξαίρεση στη φύση.
Τούτη την ενοχλητική απορία την αισθάνομαι να κρύβεται πίσω από όλους τους καλούς λόγους που μου απευθύνουν οι πιστοί φίλοι που απλώς απορούν και οι πιστοί εχθροί που επιπλέον ενοχλούνται.

Πρωινή γυμναστική: 1. Θα βάλεις καλά μέσ' στο μυαλό σου ότι μπορεί ως το βράδυ να πεθάνεις.

Είμαι ολομόναχος. Απλώθηκε στο άπειρο η σιωπή. Το πριν δεν υπάρχει ούτε το ύστερα. Όλα σταμάτησαν. Γιατί μιλάω; Γιατί;...."

αγνώστου