Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ...

Τελικά μάλλον πίστευα λάθος πράγματα τόσα χρόνια. Μάλλον ζούσα σε μια μεγάλη αυταπάτη και δεν το είχα καταλάβει. Τώρα όμως, είδα το φως το αληθινό και το κατάλαβα. Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ παιδιά. Λάθος έκανα, λάθος αισθανόμουν.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί έχω να πάω 4 χρόνια στην Τούμπα, άσχετα αν έχω φτιάξει πλέον μια οικογένεια, με δύο υπέροχα παιδιά – δόξα το Θεό! – και με μια δουλειά πολύ πολύ απαιτητική, όχι για 8 ώρες την ημέρα, αλλά για 18 ώρες, ακόμα και τα σαββατοκύριακα.
Δεν είναι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί δεν συμμετείχα στις μεγάλες διαδηλώσεις στην προ Ζαγοράκη εποχή, με τα επεισόδια στη ΔΕΘ και το κυνηγητό από τα ΜΑΤ, αν και δεν έχω πλέον το δικαίωμα να εκθέτω τον εαυτό μου σε κινδύνους, αφού δύο ανήλικα παιδιά περιμένουν από εμένα να τα φροντίσω και να τα βγάλω στην κοινωνία δυνατά. Και με θέλουν δίπλα τους.
Δεν είναι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί δεν έχω πάει στις Γενικές Συνελεύσεις της ΠΑΕ. Αν και μέτοχος της ΠΑΕ με διπλάσιο ποσό από αυτό που μπορούσα θεωρητικά να δώσω.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί έχω να πατήσω στην Πυλαία, επίσης 4 χρόνια. Το αν κλαίω σε κάθε ήττα της ομάδας, αν πονάω και αν δακρύζω με την κατάντια του μπασκετικού ΠΑΟΚ δεν έχει καμία σημασία. Το αν έχω πάει στη Γενεύη το 1991 φέρνοντας το Κύπελλο Κυπελλούχων στην Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη, επίσης. Το ότι έχω κυνηγηθεί από γαύρους στο ΣΕΦ, όντας εντελώς μόνος, δεν έχει σημασία. Το ότι έχω φάει ξύλο από πανιώνιους στο κλειστό της Νέας Σμύρνης το 1993 δεν έχει σημασία. Ας πρόσεχα…
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί στο τελικό της Νέας Φιλαδέλφειας με το γαύρο, δεν ήμουν στους ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ, αλλά στην εξέδρα των επισήμων, απλά και μόνο επειδή δεν είχα την άκρη στους συνδέσμους να βρω εισιτήριο εκεί. Και γι’ αυτό πήγα στο γήπεδο εντελώς μόνος, κλείνοντας μέσα στην ψυχή μου τη χαρά και την υπερηφάνεια μου εκείνες τις ώρες, μη θέλοντας να τις εξωτερικεύσω στους γύρω μου και προκαλέσω φασαρίες. Έκατσα ήσυχα-ήσυχα και μετά επίσης ήσυχα έφυγα για το σπίτι μου. Εκεί βέβαια, έβγαλα τη σημαία του ΠΑΟΚ στο μπαλκόνι μου και άναψα και βεγγαλικά σαν τον τρελό, και φώναζα από τη χαρά μου, μόνος μου, χωρίς να έχω δίπλα μου κανέναν ομοϊδεάτη μου να μοιραστεί τη χαρά μου. Δεν έχει όμως σημασία, δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί δεν πιστεύω ότι οι οργανωμένοι οπαδοί έχουν πάντα δίκιο.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί δεν έχω πρόβλημα αν το νέο γήπεδο δεν γίνει στην Τούμπα. Για μένα αρκεί να είναι στη Θεσσαλονίκη και να είναι απλά αντάξιο του μεγαλείου της ομάδας μας. Θα ήταν βέβαια καλύτερα να γίνει στην Τούμπα. Αλλά εάν δεν είναι εφικτό, ας μην γίνει εκεί. Για αυτή μου την άποψη, δεν αξίζει να είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί δεν «δείχνω» ΠΑΟΚ. Το ότι φοράω παοκτσίδικο βραχιολάκι, έχω μπρελόκ ΠΑΟΚ, φοράω φουτεράκια με το δικέφαλο ακόμα και στη δουλειά μου, το κινητό μου χτυπάει στον ύμνο του ΠΑΟΚ όπου κι αν βρίσκομαι, δεν έχει σημασία. Το ότι έχω γεμίσει το δωμάτιό μου και το σπίτι μου με λάβαρα, φωτογραφίες και σημαίες του ΠΑΟΚ –ακόμα και στο σαλόνι, που γκρινιάζει η γυναίκα μου – δεν έχει σημασία. Εγώ, δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί μέχρι πριν 2 χρόνια δεν είχα φίλους ΠΑΟΚΤΣΗΔΕΣ. Και ήμουν ολομόναχος, χωρίς να μπορώ να δω ένα παιχνίδι με ομοϊδεάτες μου, να χαρώ ή να στεναχωρηθώ μαζί τους! Να τους αγκαλιάσω σε ένα γκολ, να κλάψω μαζί τους σε μια ήττα.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί δεν μένω στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια ακούω από το internet σταθμούς της Θεσσαλονίκης και εκείνους που μιλούν για τον ΠΑΟΚ. Δεν έχει όμως σημασία.
Δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ γιατί και τα δύο μου παιδιά δεν έχουν πάει ακόμα στην Τούμπα. Άσχετα αν το δωμάτιό τους είναι ασπρόμαυρο, γεμάτο κασκόλ, σημαίες, λάβαρα και λούτρινα κουκλάκια του ΠΑΟΚ. Άσχετα αν ο γιός μου ήδη πηγαίνει με τη φανέλα του ΠΑΟΚ στο σχολείο του στην Αθήνα και έχει αρχίσει να δέχεται τα πυρά των φίλων του. Ειρωνείες, πειράγματα και άλλα ωραία. Ήδη νιώθει στο πετσί του τι σημαίνει να είσαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ στην Αθήνα. Αλλά δεν έχει σημασία, εγώ δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ…
Είναι πολύ πικρό τόσα χρόνια να ζεις μέσα στην πλάνη…
Παιδιά, δεν είμαι ΠΑΟΚΤΣΗΣ…