ΠΑΟΚ, "Αέναος Πλεύσις"

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται τι ήταν αυτό που με έκανε ΠΑΟΚ από μικρό παιδί, από τη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω και να θυμάμαι τον κόσμο. Ζούσα σε ένα περιβάλλον που κυριαρχούσαν σαν οπαδικές ιδεολογίες ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Ούτε καν η ΑΕΚ. Ζούσα μέσα στην Αθήνα. Διάβαζα μόνο αθηναϊκές εφημερίδες, άκουγα μόνο αθηναϊκά ραδιόφωνα. Οι φίλοι μου στο σχολείο μιλούσαν μόνο για τις 3 ομάδες του ΠΟΚ. Ο πατέρας μου Παναθηναϊκος, το πρώτο γήπεδο που με πήγε σε ηλικία 5 χρονών ήταν η Λεωφόρος Αλεξάνδρας. Ερεθίσματα Παοκτσίδικα δεν υπήρχαν. Τότε τι συνέβη;
Κάθε τι έχει την εξήγηση του. Ξεκινά από τα προσωπικά μας ερεθίσματα και καταλήγει στην ιδιότυπη ιδιοσυγκρασία μας. Δεν μου άρεσε να υποστηρίζω μια ομάδα για να κερδίζω τίτλους. Ήθελα ακόμα και η ομάδα που υποστήριζα να έχει μια ιδεολογία, μια φιλοσοφία, να αντιπροσωπεύει κάτι συγκεκριμένο, κάποια αξία της ζωής. Όχι απλά «20 πρωταθλήματα και 30 κύπελλα». Με το μικρό μου μυαλουδάκι, εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1970 αναζητούσα αυτές τις απαντήσεις. Και δεν ήταν διόλου εύκολο να τις βρω.
Ώσπου μια ημέρα ο πατέρας μου άρχισε να μου μιλάει για την καταγωγή μας. Εκεί, από τη Σμύρνη, ένα χωριό που το έλεγαν Κάτω Παναγιά. Μου είπε ότι η οικογένειά μας ζούσε εκεί για περισσότερα από 100 χρόνια. Με την καταστροφή της Σμύρνης οι πρόγονοί μου πέρασαν απέναντι, στη Χίο, όπου και εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Και εκεί γεννήθηκα κι εγώ. Ο πατέρας μου, μου μίλησε για την θρησκεία, για τον Χριστό και την Παναγιά που «στάθηκαν στο πλευρών των παππούδων μου τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς». Τότε ήταν που μου έδειξε ιστορικές φωτογραφίες από τη Σμύρνη, οι οποίες είναι πλέον ιστορικά κειμήλια. Σε μια φωτογραφία μιας εκκλησίας της Κάτω Παναγιάς διέκρινα έναν δικέφαλο αϊτό. Μου έκανε εντύπωση στην ηλικία των 5 χρόνων, αφού δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί ένας αϊτός να έχει δύο κεφάλια. «Είναι το σύμβολο της θρησκείας μας» μου είπε ο πατέρας μου. «Ο δικέφαλος σημαίνει πολλά για την Ελλάδα μας και την ιστορία μας».
Λίγες ημέρες αργότερα έπεσαν στην αντίληψή μου τα θρυλικά αυτοκόλλητα της Panini με τους ποδοσφαιριστές. Και εκεί είδα μια φωτογραφία ενός ποδοσφαιριστή με το όνομα «Γιώργος Κούδας», ο οποίος είχε στο στήθος του μια φανέλα με σήμα το δικέφαλο αϊτό. Κόλλησα. Τι δουλειά είχε εκεί ο δικέφαλος αϊτός; Υπήρχε ομάδα με αυτό το σήμα;
Από εκείνη τη φωτογραφία ξεκίνησαν όλα. Άρχισα να ψάχνω τις εφημερίδες, να σκίζω δικέφαλους αϊτούς από τα περιοδικά, να κόβω φωτογραφίες παικτών με την ασπρόμαυρη στολή. Μια μέρα ρώτησα τον πατέρα μου για την ομάδα με τα ασπρόμαυρα. «Ο ΠΑΟΚ είναι γιε μου. Μια ιστορική ομάδα που ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη και εκπροσωπεί την προσφυγιά, τους ξεριζωμένους Έλληνες από τις χαμένες πατρίδες, τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και όπου αλλού». Αυτό ήταν. Από εκείνη τη στιγμή ο ΠΑΟΚ έγινε για μένα η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέσα στην οποία ξαναγεννήθηκα. Μέρα με την ημέρα ανακάλυπτα ολοένα και νέα στοιχεία για τον ΠΑΟΚ. Τον αγάπησα, Δέθηκα μαζί του. Και όσο μεγάλωνα και καταλάβαινα περισσότερα, έμαθα τι εκπροσωπεί: Την περηφάνια, την αξιοπρέπεια, το ήθος, την ανάγκη του ανθρώπου να αγωνίζεται χωρίς το άγχος της νίκης.
Στο σχολείο ήμουν δαχτυλοδειχτούμενος. «Ο ΠΑΟΚΤΣΗΣ» με έλεγαν. Και μου άρεσε που ξεχώριζα. Όταν οι άλλοι πανηγύριζαν τίτλους, εγώ πανηγύριζα για την αξιοπρέπειά μου. Μόνος μου. Πανηγύριζα γιατί αυτά τα λίγα που είχα πετύχει ως σύλλογος δεν μπορούσε να μου τα αμφισβητήσει κανείς. Χρόνο με το χρόνο, διαβάζοντας και ψάχνοντας έχτισα μέσα στην ψυχή μου το μεγαλείο του ΠΑΟΚ. Τις αξίες του και τα ιδανικά του. Και τώρα προσπαθώ να τα εμφυσήσω στα παιδιά μου. Και μάλλον καλά τα πάω θα έλεγα.
Αν έμαθα κάτι όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά η διαδρομή. Δεν έχει η νίκη, αλλά το να παλεύεις γι΄αυτή. Να μην το βάζεις κάτω όσες δυσκολίες κι αν συναντήσεις. Να έχεις τη δύναμη να σηκώνεσαι, να μην απογοητεύεσαι, να μην πονάς, να μην λυγάς. ΠΑΟΚ είσαι! Πρέπει να συνεχίζεις. Κι αυτό το έκανα πράξη ζωής που την ονόμασα «Αέναος Πλεύσις».
Αυτό είναι για μας ο ΠΑΟΚ. Κι αυτό πρέπει να παραμείνει, αδέλφια. «Αέναος Πλεύσις». Για να αισθανθούμε περήφανοι μεθαύριο όταν τα ιδανικά αυτού του τεράστιου συλλόγου τα έχουμε μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά μας.
Γι’ αυτό μην μεμψιμοιρείτε, μην μιζεριάζεστε, μην απογοητεύεστε. Ο ΠΑΟΚ είναι πολλά περισσότερα από μια πρόκριση στους ομίλους του Europa League, ένα κύπελλο, ένα πρωτάθλημα. Είναι η πυξίδα της ζωής μας. Είναι απλά, η ζωή μας....
Η Αέναος Πλεύσις μας...

ΥΓ: Πατέρα, γιατί δεν έγινες ΠΑΟΚ;