Άλλος για Χίο τράβηξε...

Τον Ιούνιο του 2008 το Συμβούλιο Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών (ΣΑΕ) απέρριψε σειρά αιτημάτων κάποιων ακτοπλοϊκών εταιρειών, οι οποίες ζητούσαν επιτακτικά, εν μέσω θέρους και φουλ τουριστικής σεζόν, να αλλάξουν κάποια δρομολόγια των πλοίων τους με στόχο να επιτύχουν οικονομίες κλίμακος, κυρίως λόγο αύξησης του κόστους ταξιδιού εξαιτίας της σημαντικής αύξησης της τιμής του πετρελαίου. Είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς την αναστάτωση που θα προκαλούσε η αποδοχή των αιτημάτων αυτών από το ΣΑΕ, αφού ήδη είχαν πουληθεί εισιτήρια και σε αρκετά δρομολόγια υπήρχε sold out. Τα αιτήματα αυτά διατυπώθηκαν, λίγες μόνο ημέρες μετά την αύξηση κατά 25% της τιμής των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων. Αν μαζί με όλα αυτά θυμηθούμε και το συμβάν με το πλοίο Θεόφιλος της ΝΕL Lines – έπαθε βλάβη εκείνες τις μέρες με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία εκατοντάδων επιβατών - εύλογα δημιουργείται το ερώτημα εάν τα πλοία της ακτοπλοϊας τηρούν όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας και αν προσφέρουν στους καταναλωτές/επιβάτες/ταξιδιώτες όλο όσα υποχρεούνται βάσει των προδιαγραφών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Νομίζω ότι οι περισσότεροι θα πουν ότι μάλλον δεν προσφέρουν τα παραπάνω, τουλάχιστον στο βαθμό και με τον τρόπο που θα έπρεπε.

Αυτό όμως ίσως και να είναι ένα επιφανειακό συμπέρασμα, αφού δεν γνωρίζουμε εις βάθος τα προβλήματα του κλάδου αυτού, που σίγουρα θα είναι πολλά και σύνθετα.

Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό. Το θέμα μας ξεκινάει από μια υπόθεση. Υποθέτουμε ότι το ΣΑΕ έκανε δεκτά τα αιτήματα των ακτοπλοϊκών εταιρειών και προχωρούσε στην υιοθέτηση των αλλαγών των δρομολογίων. Σκεφθείτε την αναστάτωση που θα ακολουθούσε. Και ξεκινάω από τη δική μου – υποθετική - εμπειρία. Από τις αρχές Ιουνίου του 2008 είχα αγοράσει εισιτήριο για Χίο με εταιρεία που κάνει το δρομολόγιο Πειραιάς-Χίος-Μυτιλήνη. Ένα μήνα μετά, η εταιρεία αλλάζει το δρομολόγιο αυτό (η υπόθεση που λέγαμε) και αντί το πλοίο της να ακολουθήσει το συγκεκριμένο δρομολόγιο, το αλλάζει, προσθέτοντας και κάποια νησιά των Κυκλάδων, κάτι που εγώ δεν γνώριζα όταν αγόραζα τα εισιτήρια. Και που σίγουρα αν το γνώριζα θα πήγαινα με άλλη εταιρεία. Γιατί ενώ εγώ αγόρασα εισιτήριο για να πάω απευθείας στη Χίο, θα καταλήξω εκεί περνώντας από 2-3 άλλα νησιά, ξοδεύοντας φυσικά περισσότερο χρόνο, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Και το ερώτημα είναι αν τέτοιου είδους κινήσεις δημιουργούν πρόβλημα στις σχέσεις της εταιρείας με τον καταναλωτή/επιβάτη/ταξιδιώτη. Ο οποίος κάποιες φορές, όπως στο υποθετικό παράδειγμά μας, άλλη υπηρεσία αγόρασε και άλλη θα «απολαύσει».

Που τελειώνουν τα όρια του επιχειρηματικού κέρδους; Μέχρι ποιό σημείο μια εταιρεία πρέπει να κοιτάζει το συμφέρον της; Πως γίνεται από τη μια να επενδύεις εκατομμύρια ευρώ για ενέργειες Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης και από την άλλη να κάνεις κινήσεις που...τις καταργούν;

Τονίζω ότι όλα αυτά αποτελούν απλώς προβληματισμούς και δεν συνιστούν μομφή για τις ακτοπλοϊκές εταιρείες. Το παράδειγμα που ανέφερα ήταν απλώς η αφορμή για ένα ευρύτερο ζήτημα που αφορά στο πόσο πιστεύουν οι εταιρείες στην εταιρική κοινωνική ευθύνη και πόσο στρατηγικά τις εντάσσουν στην καθημερινή τους λειτουργία. Νομίζω ότι οι απόψεις που έχουν ακουστεί επί του θέματος αυτού είναι πολλές και διαφορετικές. Η μόνη αλήθεια είναι ότι όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Αυτό κρίνει ο πελάτης/καταναλωτής/πολίτης. Και φυσικά, αναλόγως πράττει. Για την ιστορία να πω ότι οι αλλαγές δρομολογίων που ζήτησε τον Ιούνιο του 2008 η εν λόγω ναυτιλιακή εταιρεία – όχι, δεν ήταν η NEL - έγιναν δεκτές, αλλά για την επόμενη τουριστική περίοδο, αυτή που μόλις τελείωσε.