Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ' , ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές- την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήτανένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου. μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Tέτοιες ώρες ότι και να πούμε, δεν έχει κανένα νόημα. Πονάω όσο δεν πόνεσα ποτέ μου. Κλαίω όπως δεν έκλαψα ποτέ μου. Θλίβομαι όσο ποτέ. Τούτη η χώρα σε λίγο δεν θα θυμίζει σε τίποτα από το ελληνικό μεγαλείο που την άνδρωσε. Κι εμείς απορημένοι θα κλαίμε πάνω από τα ερείπια....
Καληνύχτα Ελλάδα μου, γλυκιά μου πατρίδα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου