Μη μου τη συναυλία τάραττε!

αναδημοσιεύω μία ανάρτηση από τους αδερφούς

Πόντος και Αριστερά

……। 'μώ τον νόμο σ' !

η ανάρτηση αφορά των μίκη θεοδωράκη, και την πλήρη αδιαφορία του για τα τεκταινόμενα στην ζωή, στην πολιτική και γενικότερα σε όλα πλην της προσωπικής του ματαιοδοξίας και κονόμας. O άνθρωπος που καπηλευτικέ δύσκολα χρόνια για την ελλάδα και συνέδεσε το όνομά του με τους αγώνες τόσων ανθρώπων ανώνυμων που πλήρωσαν με την ζωή τους το πάθος τους για ελευθερία και δεν τους θυμάται κανείς, αυτός όμως συνεχίζει να εξαργυρώνει εκείνα τα χρόνια…διότι σαν μουσικό δεν θέλω να τον κρίνω, σαν άνθρωπο όμως που γύρισε και στήριξε όλα τα κόμματα της βουλής και πλέον θέλει να το παίζει πνευματικός ηγέτης, του χαρίζω το πιο ειρωνικό μου χαμόγελο…και μονολογώ…ΚΑΗΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΣΟ ΧΑΜΗΛΑ ΕΧΕΙΣ ΠΕΣΕΙ…।

Του Στέλιου Ελληνιάδη από την εφημερίδα “Δρόμος”

Ανέβηκα στο Λυκαβηττό, μετά από πολύ καιρό, για την αφιερωμένη στον Μίκη Θεοδωράκη συναυλία που κλείνει φέτος τα 85. Σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον η συμμετοχή τριάντα καλλιτεχνών με διαφορετικό στυλ που θα ερμήνευαν τραγούδια του Μίκη διαφόρων εποχών. Και είχε ενδιαφέρον. Αλλά με τι πακέτο! Η συναυλία, στην οποία συμμετείχαν όλοι χωρίς αμοιβή, είχε χορηγούς εταιρίες! Και ο επικεφαλής της Interamerican έβγαλε λόγο(!) μπροστά σε ένα πανό της εταιρίας το οποίο ήταν κρεμασμένο μπροστά στην εξέδρα, φόρα παρτίδα, για να μας θυμίζει ότι η Δραπετσώνα και το Είμαστε δυο, είμαστε τρεις τραγουδιούνται χάρη στις ευγενικές χορηγίες αμαρτωλών εταιριών. Βάλανε, μάλιστα, τον Μίκη, να σβήσει κεράκια σε μια υπερμεγέθη σούπερκιτς τούρτα που λανσάρισε γνωστός τηλεοπτικός ζαχαροπλάστης! Και οι τραγουδιστές μιλιά. Σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ούτε ένα μικρό υπονοούμενο ότι κάτι δεν πάει καλά, τη σήμερον ημέρα. Για να μη στενοχωρέσουν τον υπουργό Πολιτισμού ενδεχομένως ή τον Θεοδωράκη, που ακόμα δεν έχει χορτάσει επαίνους, ενώ αλώνιζε επί σκηνής ο Αλέξης Κωστάλας εκθειάζοντας την αγωνιστικότητα και τον πατριωτισμό τού Μίκη, ταυτόχρονα με την προβολή των χορηγών και το ακατάπαυστο γλείψιμο στους πολιτικούς, μέχρι τη στιγμή που μία μερίδα του ακροατηρίου ξέσπασε κι άρχισε να του φωνάζει κοσμητικά।

Ακούγοντας συνέχεια τα περί πατριωτισμού, στο μικρό κενό ανάμεσα στις εμφανίσεις δύο τραγουδιστών, πήγα στον Μίκη, στην πρώτη σειρά, γονάτισα για να μην εμποδίζω το φιλοθεάμον κοινό και του ζήτησα να μιλήσει στον πρωθυπουργό με την άνεση και το κύρος που διαθέτει για τους 150 δασκάλους που διδάσκουν την ελληνική γλώσσα στις πόλεις και τα χωριά της Ουκρανίας, της Ρωσίας και της Γεωργίας και είναι απλήρωτοι εδώ και ένα χρόνο, επειδή ο υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός δεν υπογράφει την εκταμίευση του κονδυλίου που υπάρχει στον ετήσιο προϋπολογισμό, για να καταβληθούν οι «μισθοί» των 25 έως 100 ευρώ στους φτωχούς, αλλά ηρωικούς δασκάλους της ομογένειας.

Ο Μίκης με κοίταξε με απορία, ως ουρανοκατέβατο, και μου απάντησε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα!

«Μίκη, αυτό που συμβαίνει είναι γενοκτονία», του είπα. Η κοπιαστική προσπάθεια 15 ετών θα πάει χαμένη και ό,τι έχτισε ο ελληνισμός των 400 χιλιάδων ψυχών στη Μαύρη Θάλασσα θα καταρρεύσει. Εσύ μπορείς να πιέσεις τον Δρούτσα που ήρθε με τη λιμουζίνα να σε τιμήσει! Η προσοχή του, όμως, είχε ήδη στραφεί ξανά στη σκηνή για τον επόμενο γύρο των τυποποιημένων κολακιών που εκτοξεύονταν από τους καλλιτέχνες και τον παρουσιαστή।

Δίπλα του, η Αλέκα Παπαρήγα παρακολουθώντας την αγωνιώδη προσπάθειά μου να του εξηγήσω μέσα σε χρονικά κλάσματα περί τίνος πρόκειται, έδειξε έντονο ενδιαφέρον. Δεν το ξέρουμε αυτό το θέμα, μου είπε, ξαφνιασμένη. Στείλε μας υλικό, πληροφορίες, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Θα στείλω, της υποσχέθηκα. Στην αναβροχιά, σκέφτηκα, άμα δεν μπορούμε να φτάσουμε μέσω του ογκώδους Μίκη στην εξουσία, κάθε προσφορά είναι σεβαστή.