ΤΙ ΕΣΤΙ Π.Α.Ο.Κ.

από : isovitis.gr με αρχικό τίτλο Μίσος

Η γιαγιά μου, η μπάμπω-Λένκω, μισούσε τους κουμουνιστές επειδή, έλεγε, κατεβαίνουν από το βουνό και καίνε τα σπίτια μας. Πριν από εξήντα χρόνια μπορεί να είχε κατεβεί ένας άπλυτος αντάρτης να κάνει μπάνιο στο σπίτι του και να φάει κανένα κοτόπουλο και να έβαλε φωτιά στον αχυρώνα του γείτονα στο χωριό από καμιά γόπα, αλλά όπως και να 'χει η γιαγιά μου τους μισούσε. Κανείς άλλος στο χωριό δε θυμάται να έχει δει αντάρτη, αν και με το Αλτζχάιμερ κάθε μπάμπως δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Από τα 18 της έως να κλείσει τα μάτια της στα 90, το ίδιο μοτίβο: Θα μας κάψουν τα σπίτια. Δείξ' της την Παπαρήγα, δείξ' της τον Κουτσούμπα, δείξτ' της τον Χαλβατζή και πες της «ρε γιαγιά, αυτοί θα μας κάψουν»; Αυτή εκεί, έμαθε να μισεί και δε θα άλλαζε στα γεράματα. Από τη γιαγιά μου, λοιπόν, έμαθα τον όρο «τυφλό μίσος», από μικρός.

Όποιος δεν είναι ΠΑΟΚ τον μισεί. Δεν έχει ενδιάμεσα, «από τις μεγάλες ομάδες είμαι ΠΑΟΚ» ή «να προκριθεί για να πάρει βαθμούς η Ελλάδα». Να εξοντωθεί, να γίνει μπάχαλο, να φαγώνονται μεταξύ τους οι Παοκτσήδες -αλλά να μη διαλυθεί κιόλας, αφού αυτό που αγαπάνε πιο πολύ κι απ' τις ομάδες τους είναι να είμαστε εδώ για να μας μισούν. Αν φύγουμε, θα υπάρξει κενό και πού να τρέχεις τώρα. Καλά το είχε πει ο Μούσλι κάποτε.

Τουλάχιστον, εμάς μας μισούν για τους σωστούς λόγους. Δεν είχαμε και λίγους αντάρτες στη δεκαετία του '80, ενώ και οι 70s διαβάζω και ακούω στις ιστορίες τους πως ανεβοκατεβαίνανε χιλιάδες και, όσο να πεις, αφήνανε το σημάδι τους. Μια πορεία να πέρασε από τη γειτονιά τους στη Νίκαια ή στα Πετράλωνα και είχανε τα παντζούρια κατεβασμένα για μια βδομάδα. Μια πέτρα να έπεσε στον Ηλεκτρικό και δεν πλησιάζανε ούτε σερβιτόρο ντυμένο ασπρόμαυρο στη Γλυφάδα. Ανοίγανε το Μέγκα Τσάνελ και το παλιό Σκάι και ακούγανε επί μισή ώρα για τα επεισόδια που είχαν προκαλέσει μεθυσμένοι και μαστουρωμένοι οπαδοί μας και απαγορεύανε στα παιδιά τους να βάλουν στο μηχανογραφικό σχολές στη Θεσσαλονίκη. Όλοι οι άνω των 30 μας θεωρούν απόβλητα -σκουπίδια που πρέπει να μαζευτούν για να καθαρίσει η πόλη. Σε καλό δρόμο είναι.

Αυτό που δεν πέρασε από τα μυαλά τους είναι ότι αγαπάμε -πώς και πόσο αγαπάμε. Βγάλε δυο-τρεις σε κάθε πούλμαν και δυο-τρεις σειρές χαμηλά στην 4 που έρχονταν, έρχονται και θα έρχονται μόνο για τα νταλαβέρια τους, αλλά ο κύριος όγκος είναι κοντά μόνο από αγάπη -απίστευτη, ανιδιοτελή, παθιασμένη, δολοφονική, άγρια -αλλά αγάπη. Μα να τα σπας από αγάπη; Πού να καταλάβεις και πού να σου εξηγώ τώρα. Ναι. Είναι απ' αυτά που «αν δε ζήσεις, δεν καταλαβαίνεις». Ρίξε μια ματιά στα πανιά, διάβασε τα μπλουζάκια, ταξίδεψε μια φορά, πιες δυο καφέδες Δευτέρα μεσημέρι και θα το δεις. Ξερνάει αγάπη το πράμα. Σε ζαλίζει. Κι όπως σε κάθε αγάπη, ο καθένας το δείχνει με τον τρόπο του: Άλλος τα σπάει, άλλος κλαίει, άλλος ουρλιάζει, άλλος χοροπηδάει. Σου καίει το στομάχι. Άσ' το.

Κι αφού δεν το καταλαβαίνεις (κι αφού δεν προσπαθείς να το καταλάβεις ή επειδή δεν μπορείς) επιλέγεις να το μισείς. «Ζήλια» λέγεται. Το χειρότερο μίσος. Ανθρώπινο είναι, συμβαίνει. Μα πώς είναι δυνατό να αγαπάνε τόσο πολύ κάτι που δεν τους προσφέρει τίποτα; Κάτι που δεν τους αγαπάει και τους ματώνει συνέχεια; Έλα, ντε. Είναι δυνατό. Και είναι τόσο μαζικό που ξεπερνάει την ομαδική παράκρουση ή τη μόδα ή την ίδια την εποχή του. Είναι μοναδικό, είναι αληθινό και είναι ένα φαινόμενο. Αλλά υπάρχει, άρα αντιμετώπισέ το όπως θες. Το βασικό του χαρακτηριστικό είναι πως δε μας νοιάζει πώς θα το αντιμετωπίσεις.

Δε μας μισούν επειδή κλέψαμε από κανέναν, δε μας μισούν για τους τίτλους μας, δε μας μισούν για τα ωραία συνθήματα ή την τρομοκρατία που πούλησαν οι οπαδοί-πρόγονοι τις προηγούμενες δεκαετίες. Δε μας μισούν επειδή έχουμε καλύτερη ομάδα ή επειδή είμαστε πρεζάκια ή φλώροι ή κάγκουρες ή χαλβάδες ή ό,τι θες. Μας μισούν επειδή αγαπάμε τόσο πολύ και τόσο μαζικά και δεν το καταλαβαίνουν. Και δεν το ανέχονται. Και ζηλεύουν που δεν τους έλαχε κι αυτούς τέτοια τύχη.