Μήπως είμαι εγκληματίας;

Κουράστηκα, κουράστηκα, κουράστηκα. Είμαι 38 χρονών και μ' αυτά που έχω ζήσει στην ελληνική κοινωνία αισθάνομαι 108. Παπάδες κλέβουν τα λεφτά του κόσμου και το παίζουν χρηματιστές, υπουργοί χτίζουν βίλες και χαρτοφυλάκια, πρωθυπουργοί «απλώς προεδρεύουν» και το μόνο που κάνουν είναι να ζητάνε συγγνώμη...μετά το φόνο, αστυνομικοί αντί να προστατεύουν ζωές και περιουσίες συντελούν ακριβώς στο αντίθετο, στην καταστροφή τους. Βλέπω μια κοινωνία που έχει θεοποιήσει το χρήμα, ότι κι αν κάνουμε πρέπει να ξοδέψουμε χρήμα. Βλέπω διπροσωπία και λυκοφιλίες. Βλέπω ανθρώπους να κάνουν παρέα με άλλους ανθρώπους μόνο όταν έχουν να πάρουν κάτι από αυτούς, αφού μετά τους πετάνε στα σκουπίδια. Βλέπω νεαρά παιδιά που αντί να μαθαίνουν γράμματα στα σχολεία τους, είναι στους δρόμους παλεύοντας για ένα καλύτερο αύριο. Βλέπω εργάτες και εργαζόμενους που αντί να προσπαθούν να βελτιώσουν την παραγωγικότητά τους, διαδηλώνουν αντιδρώντας σε ασφαλιστικά νομοσχέδια που τους θέλουν να δουλεύουν μέχρι τα 80 για να πάρουν σύνταξη 300 ευρώ. Βλέπω εταιρείες να κλείνουν και εργαζόμενους με παιδιά να βρίσκονται στο δρόμο. Βλέπω πολιτικούς που το μόνο που κάνουν είναι να κοροϊδεύουν τον κόσμο μ΄αυτά που λένε και (δεν) κάνουν. Η κάθε αντιπολίτευση θέλει να γίνει κυβέρνηση με κάθε τίμημα, συκοφαντώντας την εκάστοτε κυβέρνηση. Και όταν με τη σειρά της γίνει κυβέρνηση, κάνει τα ίδια και χειρότερα. Βλέπω πολίτες να ζουν σε ένα εικονικό κόσμο ευμάρειας, ζώντας με δανεικά και πληρώνοντας τις υποχρεώσεις τους με χρήματα που θα αποκτήσουν στο μέλλον. Βλέπω το απόλυτο «τίποτα» να θεοποιείται στην τηλεόραση και στα περιοδικά, μέσα από εκπομπές απίστευτης βλακείας και αθλιότητας. Μια ολόκληρη κοινωνία να ασχολείται για μήνες για το «στιγμιαίο λάθος» ενός τραγουδιστή. Και να αγνοεί τι γιορτάζουμε στις 17 Νοεμβρίου. Βλέπω λέξεις, αξίες και ιδανικά να χάνουν το νόημά τους, σε μια χώρα που είναι πλέον γνωστή μόνο για το παρελθόν της. Βλέπω μια κοινωνία που εκπαιδεύει ανθρώπους δίνοντάς τους ως ηθικό δίδαγμα «να προσφέρουν τα λιγότερα, με το μεγαλύτερο δυνατό οικονομικό όφελος». Βλέπω Έλληνες να μην αρκούνται σε ένα «ταπεινό» αυτοκίνητο 1300-1400 κυβικών και να προτιμούν τα τζιπ, μόνο και μόνο για να πουλάνε «μούρη» στη γειτονιά τους. Άσχετα αν δεν έχουν δικό τους σπίτι να μείνουν. Βλέπω εφημερίδες που διαφημίζουν την αντικειμενικότητά τους, την οποία «ξεχνάνε» στο όνομα του κάθε διαφημιζόμενου που τους δίνει χρήματα. Βλέπω ανθρώπους να καθορίζουν τις φιλίες τους με βάση τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα. Ανθρώπους που η κοινωνία τους έχει κάνει ρομπότ, χωρίς συναισθήματα, χωρίς νεύρο. Ανθρώπους που τους ζητά να ζουν για να δουλεύουν και όχι το αντίθετο. Που τους έχει μετατρέψει σε άβουλα όντα, ποτίζοντάς τους με ότι σκουπίδια θέλει αυτή. Βλέπω μια κοινωνία που έχει βάλει στην άκρη τους πνευματικούς της ανθρώπους και του ανθρώπους του πολιτισμού της, θεοποιώντας κάθε ξανθό ξέκωλο που βγαίνει στην τηλεόραση και στα έντυπα κάνοντας την τραγουδίστρια. Η οποία όμως τραγουδάει με τον πισινό της και τα μπούτια της. Την οποία οι «πεινασμένοι» ΄Ελληνες πηγαίνουν να δουν στα καταγώγια που κάποιοι ονομάζουν «νυχτερινά κέντρα», ξοδεύοντας ανόητα και άσκοπα εκατοντάδες ευρώ, μόνο και μόνο για να ερεθιστούν σεξουαλικά. Βλέπω Έλληνες έτοιμους να σκοτώσουν στο δρόμο επειδή κάποιος «μαλάκας» τόλμησε να τους προσπεράσει. Βλέπω Έλληνες να αποχαυνώνονται μπροστά σε μια τηλεόραση και ένα καναπέ, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, το οποίο είναι το νέο must της κοινωνίας μας. Όσο πιο πολλά τηλεκοντρόλ έχεις στο σπίτι σου τόσο πιο καταξιωμένος είσαι κοινωνικά. Βλέπω έναν κόσμο που μιλάει για την ειρήνη και επιδιώκει τον πόλεμο. Ένα κόσμο που ξοδεύει αλόγιστα τους πόρους του, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθεί να τους προστατέψει.... Και σε αυτό τον κόσμο, έφερα να ζήσουν τα παιδιά μου...Μήπως τελικά είμαι εγκληματίας;