....ΠΑΛΑΛΟΣ, ΠΑΛΑΛΟΙ & ΠΑΛΑΛΑ....

από : Ισοβίτης

Η ζωή δεν ξεκίνησε όταν γεννήθηκες εσύ. Ο ΠΑΟΚ δεν γεννήθηκε όταν εσύ αποφάσισες να ασχοληθείς με την μπάλα. Βάζεις το «1926» δίπλα σε ό,τι γράφεις, μέχρι και τατουάζ το χτυπάς, αλλά δεν έχεις ιδέα ούτε το 1996 ποιος ήταν ο ΠΑΟΚ και τι σήμαινε τότε. Ή το 1986, το 1976, το 1966 –οποιαδήποτε στιγμή της ιστορίας πριν έρθεις εσύ. Κι εγώ κάπου ενδιάμεσα γεννήθηκα, κάποια στιγμή μπήκα στην οικογένεια, αλλά πέρασα χρόνια προσπαθώντας να μάθω την ιστορία, ποιοι ήταν αυτοί που την ξεκίνησαν, τι πέρασαν για να μου κληροδοτήσουν αυτή την Ιδέα, πώς έφτασε στα χέρια μου ο ΠΑΟΚ στα 60 χρόνια που προηγήθηκαν μέχρι να τον μάθω κι εγώ.

Οι ανιστόρητοι είναι πάντα οι πιο πωρωμένοι. Φτιάχνουν το υπόβαθρο της σχέσης τους με τον ΠΑΟΚ τσιμπολογώντας ένδοξες στιγμές και αρνούμενοι να ενσωματώσουν οτιδήποτε ζόρικο ή ντροπιαστικό. Σηκώνουν ουρανοξύστες ορκισμένης πίστης με θεμέλια τα Παοκολέ των προηγούμενων από τα βιντεάκια. Κορδώνονται από υπερηφάνεια πατώντας στα πτώματα αυτών που άφησαν τις ψυχές τους στο δρόμο για το γήπεδο, επειδή ζούσανε μόνο στο δρόμο για το γήπεδο. Είκοσι ή τριάντα ή σαράντα χρόνια πριν, οι ίδιοι ανιστόρητοι θα αποκαλούσαν αυτούς που σήμερα θαυμάζουν στα ρετρό ως «κωλόπαιδα», «αλήτες», «χαρτζιλικωμένους που τους έκλεισαν την κάνουλα και τώρα τα σπάνε», «αναρχικούς», «καρκίνο του ΠΑΟΚ». Ωραία είναι να βλέπεις τα βίντεο και να τη λες στους άλλους οπαδούς πόσο γαμάτος Λαός ήμασταν, αλλά σήμερα, βλέπεις, οι εποχές έχουν αλλάξει και αυτές οι συμπεριφορές δεν έχουν θέση στην οικογένεια του ΠΑΟΚ.

Από τότε που περνάει ο λόγος μου όσο περνάει εκεί που περνάει, έχει κολλήσει η βελόνα μου στην ίδια φράση: «Κάντε χώρο στους επόμενους». Και πάντα η ίδια άρνηση από τους πιο παλιούς από μένα, η ίδια επιφυλακτικότητα. Να κάνουμε χώρο, αλλά ποιος θα τον γεμίσει; Οι εξυπνάκηδες με τα πληκτρολόγια; Αυτοί που θα ανεβαίνουν στο κάγκελο και αντί για κερκίδα θα βγάζουν βίντεο με το κινητό; Οι εικοσάρηδες που το Νοέμβρη κόβουν το γήπεδο επειδή χάσαμε το Πρωτάθλημα; Ναι, αυτοί. Ο ΠΑΟΚ είναι κάγκουρας, συμφωνώ, δική μου ήταν η ατάκα, αλλά ίσως ήρθε ο καιρός να αλλάξει λιγάκι, να ακολουθήσει την εποχή, μη μείνουμε στο παρελθόν και τις περήφανες χαίτες, να εκσυγχρονιστούμε, από αξύριστοι να γίνουμε μουσάτοι.

Κι όσο μεγαλώνω και φτάνω τα χρόνια τους, τόσο αλλάζω τη γνώμη μου, πιο ξύπνιοι και πιο ανοιχτομάτηδες από μένα οι μεγαλύτεροι, όπως παλιά, όπως πάντα. Γιατί και η δική μου γενιά ως «νέα γενιά» θεωρήθηκε κάποτε, την ίδια επιφυλακτικότητα συναντήσαμε ως σπόρια δίπλα στα ιερά τέρατα. Αλλά η διαφορά μας ήταν πως εμείς δε φροντίσαμε για τη διαδοχή. Εμάς μας έβαζαν κάτω οι πιο παλιοί επί ώρες, στο σύνδεσμο και στο γήπεδο και στην εκδρομή, κάναμε κανονικό κατηχητικό, μαθαίναμε τα μυστικά της πίστεως και τα ευαγγέλια και τους αγίους και τους διαβόλους, βγαίναμε έτοιμοι να διδάξουμε κι εμείς όσα μας είχανε μάθει, μας άφηναν να πιάσουμε κάγκελο και κλείνανε το μάτι από κάτω, όλο καμάρι, «δικός μου είναι αυτός». Κι έκανες τα δικά σου, διαμόρφωνες την κερκίδα λίγο πιο σύγχρονη από την προηγούμενη με το ένα μάτι στον μέντορα, μήπως το παρακάνεις, μήπως ξεφεύγεις από τις αρχές της πίστης, κουνούσαν το κεφάλι οι τότε σαραντάρηδες, καλά το πας, σ’ άφηναν να πετάξεις από τη φωλιά, έτοιμος είσαι, εγώ ανεβαίνω λίγο παραπάνω στο σκαλί, δε με χρειάζεσαι.

Εμείς τσιγκουνευτήκαμε να μάθουμε οτιδήποτε στους επόμενους. Οι πιο πολλοί τα παράτησαν, οι υπόλοιποι ακόμα εκεί, αρνούνται να αφήσουν την κερκίδα στον πιτσιρίκο, φοβούνται, δεν εμπιστεύονται, δε βλέπουν πως μπορεί να την κρατήσει. Άσ’ τον, λέω εγώ, θα παπαγαλίσει ό,τι βλέπει στο ίντερνετ, θα βρίσει μάνες και κόρες για να νιώσει καμπόσος, θα φάει τα μούτρα του αλλά θα τη βρει την άκρη. Δε φρόντισες να τον έχεις από κοντά όταν ήρθε η γενιά του στο γήπεδο σκαστή από το σχολείο, τώρα θα χρειαστεί να το κάνεις απότομα. Τι να τον αφήσω, μου λες, αυτός πιστεύει πως το ποδόσφαιρο ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια, ούτε πρόλαβε, ούτε φρόντισε να μάθει πως κάποτε δεν τολμούσε άνθρωπος να μπει στο δρόμο μου, τον έπαιρνα από κάτω, μια ευθεία ήταν έναν καιρό η κερκίδα, άμα δεν έμπαινες μπροστά μας δε σε πείραζε κανείς –άμα έμπαινες σε τσαλαπατούσε. Είτε ήσουν αντίπαλος, είτε μέλος της ίδιας της κερκίδας, δεν προλάβαιναν τ’ αγκάθια να μας κυκλώσουν, τα κόβανε. Ρε δεν ακούνε καθόλου, το μόνιμο παράπονο. Δεν ακούνε επειδή δεν τους το λες σωστά, πρέπει να μιλήσεις τη γλώσσα τους, έλεγα εγώ. Μην τους μιλάς όπως πριν είκοσι χρόνια, εσύ έβγαινες για μπύρα στο σύνδεσμο, αυτός βγαίνει για μπύρα με την γκόμενα, αν έχει, ή πίνει μπύρες με το wi-fi, δεν είναι το ίδιο. Μπα, δεν ακούνε, έτσι είναι αυτή η γενιά, κάνουν πως σε ακούνε και μετά κοροϊδεύουνε. Έπρεπε να κάνω facebook για να καταλάβω τι εννοούν.

Το πιο εύκολο και το πιο δύσκολο είναι να τα παρατήσεις. Κι εγώ έτσι, μια τα παρατάω και μια επιστρέφω, μια μέσα και μια έξω, μια κοντά και μια μακριά. Αλλά με αναγκάζει η εποχή, δεν κολλάει τελικά ο δικός μου ΠΑΟΚ με τον ΠΑΟΚ των νέων, μας πήρε η μπάλα και μας άφησε στα τσιμέντα. Ξέρω, ξέρω, ο ΠΑΟΚ είναι ένας και ο ΠΑΟΚ είναι ο ίδιος για όλους και μπλα μπλα μπλα. Εγώ βαρέθηκα να μαλώνω μ’ αυτούς που ούτε έζησαν αλλά ούτε και θέλησαν ποτέ να μάθουν τι δεν έζησαν, πιάσανε τον ΠΑΟΚ από την πρώτη αφίσα στον τοίχο τους και από σήμερα, π.χ. αυτή την όμορφη μέρα του 2002, σ’ όποιο γήπεδο κι αν πάμε τα σπάμε -στα λόγια φυσικά, μην τιμωρηθούμε κιόλας και πάει τσάμπα το διαρκείας. Βαρέθηκα να μου τη λένε οι εξυπνάκηδες για το ποιος «πρέπει να φύγει» για να σωθεί η ομάδα κι εγώ αν είναι δυνατό να μην καταλαβαίνω πως είναι λαμόγιο και «ποιος πρέπει να αναλάβει» για να μας πάει στην κορυφή γιατί πού πάμε ρε με τους τελειωμένους που έχει μαζέψει. Βαρέθηκα να μιλάω, στην τελική, με ανθρώπους που κλείνουν τα αυτιά τους. Κι αυτοί που κλείνουν τα αυτιά τους περισσότερο είναι οι είκοσι κάτι, που σε βρίζουν με το παραμικρό από το πληκτρολόγιο επειδή είσαι ο εχθρός, είσαι αυτός που τους θυμίζεις πως δεν ξέρουν όσα κάνουν πως ξέρουν. Καλά κάνουν και τα κλείνουν, ποιος είμαι εγώ τώρα να τους μάθω τον ΠΑΟΚ, τον ξέρουν αυτοί καλύτερα κι από μένα κι από κάθε άλλη γενιά πριν από μένα, τον έβλεπαν στο youtube όσο περίμεναν στην κοιλιά της μάνας τους, να περάσει η ώρα.

Έχει και κάποια παλικάρια γεννημένα τον καιρό που ήμουν εγώ είκοσι κάτι, μιλάω μαζί τους και νομίζω πως είμαστε συνομήλικοι. Δέκα, είκοσι, εκατό άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τι κληρονόμησαν. Ελπίδα υπάρχει, είδα μάτια που γυαλίζουν και μυαλά που ξέρουν πόσος πόνος τους περιμένει ακόμα μεγαλώνοντας σ' αυτό το μαγικό, ασπρόμαυρο σύμπαν. Αν συνεχίσουμε να τους κλείνουμε το δρόμο, επειδή οι περισσότεροι της γενιάς τους αντιμετωπίζουν τον ΠΑΟΚ ως χόμπι και τουρισμό, θα τους παρασύρει το κύμα των συνομίληκών τους με τις σέλφι, τα χαζοσυνθήματα για τα ναρκωτικά και την αστυνομία, τις ποζεριές, τα λάικ και τις κοινοποιήσεις. Αλλά πώς να βγουν μπροστά, δεν τολμάνε. Ακόμα κι ο Μάκης να ανέβαινε σήμερα στο κάγκελο, αυτοί είναι ικανοί να τον κράξουν -μια ματιά στα σχόλια άρθρων και βίντεο για τον Στρατηγό είναι ενδεικτική. Δύσκολα είμαστε. Και φταίμε περισσότερο εμείς.