Σάββατο, Ιανουαρίου 09, 2016


Αχ, τι ωραία που τα γράφεις, αλλά όλο για τον ΠΑΟΚ γράφεις. Μάλιστα, μαντάμ. Αυτό έχουμε, απ’ αυτό δίνουμε. Τι να σε συγκινήσει, δηλαδή, τι άλλο να σε γεμίσει τόσο συναίσθημα να έχεις να μοιραστείς. Και στην Ακρόπολη πήγαμε εκδρομή εκτός έδρας ένα καλοκαίρι, ωραία ήταν, ψηλά ήταν, με έπιασε ένα δέος πιο πολύ που εμείς μια πόρτα δεν μπορούμε να ταιριάσουμε στην αποθήκη με τριακόσια εργαλεία τρία άτομα και ακόμα δεν κλείνει καλά κι αυτοί οι μάστορες έφτιαξαν ολόκληρο θεματικό πάρκο εκεί πάνω πριν χιλιάδες χρόνια με τα χέρια τους. Τρομερή εμπειρία, κανένα μισάωρο εκεί ψηλά, εντάξει, τελείωσε, ούτε ένα ημίχρονο δεν κράτησε το συναίσθημα αν το δεις αντικειμενικά. Και τι να σου μείνει να μοιραστείς, πήγα μια φορά στην Ακρόπολη, καλή φάση. Άμα δεν την έχεις χτίσει εσύ, τι να μας πεις.
Να γράψεις και άλλα πράματα, για τη ζωή, τα μέρη που είδες, τους ανθρώπους που γνώρισες, τα ταξίδια που έκανες. Δεν μπορεί όλη η ζωή σου να είναι μόνο ΠΑΟΚ. Καταρχάς, κάτι δεν έπιασες, φιλενάδα, αυτό ακριβώς κάνω. Δηλαδή αν το συναίσθημα γεννιόταν στις Πυραμίδες θα ήταν πιο δυνατό απ’ όσο στη Λιβαδειά. Αν ανατριχιάζεις στο Άμστερνταμ σου μένει, ενώ στη Δράμα είναι μπανάλ. Κι αν τριγυρνάς στο Παρίσι μια φθινοπωρινή μέρα κάτω απ’ το συννεφιασμένο ουρανό βρίσκεις το πεπρωμένο σου πιο εύκολα απ’ όσο στην Τούμπα ένα μεσημέρι Τετάρτης, δίπλα στη λαϊκή, κάτω από τα Παοκολέ και τα χαρτάκια. Το είδαμε και το Παρίσι, μαντάμ, παίξαμε τσανταλίνα μανταλίνα στην κορυφή του Άιφελ, εκεί να δεις συναίσθημα. Πιο πολλές φωτογραφίες έβγαλαν εμάς οι τουρίστες παρά στο Λούβρο.
Αυτό που ξεχωρίζει τις δικές μας αναμνήσεις από τις δικές σου είναι πως ό,τι ζήσαμε εμείς ήταν πρωτογενές. Εμείς το φτιάξαμε το συναίσθημα, από το μηδέν, δε χαζεύαμε κάτι που έφτιαξαν άλλοι. Έχεις μαζέψει τέσσερις χιλιάδες φωτογραφίες απ’ όλο τον κόσμο, έχεις γυρίσει όλο τον κόσμο για να βλέπεις τι έκαναν και τι κάνουν οι άλλοι, όλα τα είδες, τις Πυραμίδες, τις γέφυρες του Τάμεση, τις ταυρομαχίες, το Κολοσσαίο, το Μάτσου Πίτσου, έχεις να λες χίλιες δυο ιστορίες γι’ αυτά που είδες –ούτε μια γι’ αυτά που έζησες. Με λυπάσαι, κιόλας, που χαραμίζομαι με τα γήπεδα και τις ομάδες τόσα χρόνια, δε σκέφτεσαι πως όταν κλείσεις τα μάτια στην καρδιά θα μετράνε μόνο όσα έζησες κι όσα ένιωσες δικά σου, όχι των άλλων, μετράει μόνο ό,τι γέννησες εσύ. Στην τελική, εσύ είδες χίλια πράματα κι εγώ έζησα χίλια πράματα, βάλ’ τα κάτω πριν αρχίσεις πάλι να με λυπάσαι.
Εσύ είδες τα αξιοθέατα και εγώ ήμουν το αξιοθέατο. Εσύ έβγαζες φωτογραφίες κι εμένα με φωτογράφιζαν. Εσύ έψαχνες συγκινήσεις σε όλο τον κόσμο κι εγώ τις γεννούσα κάθε λεπτό. Σκέψου το, να ζήσεις όσα έζησα κυνηγάς, αλλά δεν το καταλαβαίνεις επειδή δεν μπορείς να δεις καθαρά. Βλέπεις μόνο όσα βλέπουν τα μάτια σου. Γι’ αυτό έχω γαλήνη, γι’ αυτό είμαι γεμάτος, ενώ εσύ πρέπει κάθε τόσο να φεύγεις, να ψάχνεσαι, να κυνηγάς κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Η ευτυχία είναι η προσμονή, η λαχτάρα για να ξανακάνεις το ίδιο, τόσα βιβλία διάβασες, αυτό πώς σου ξέφυγε που ήταν και της μόδας στα νιάτα σου. Αυτό ακριβώς, το ίδιο πράγμα κάνω, είκοσι πέντε χρόνια τώρα, την ίδια λαχτάρα έχω αποβραδίς για το ματς και το ταξίδι της άλλης μέρας –είμαι ευτυχισμένος. Εσύ τρέξε για σκι, για αναρρίχηση, για καταδύσεις με τους καρχαρίες, για ψώνια στα εμπορικά, στα θέατρα, στα σινεμά, στις βραδιές ποίησης, συνέχισε να ψάχνεις την ευτυχία σου.
Ή κάτσε λίγο να το σκεφτείς, τόσα πράγματα γνώρισες, τόσες κουλτούρες, δεν μπορεί, κάτι ξέρουν αυτοί οι μυστήριοι που τρέχουν με τον ΠΑΟΚ, κάτι τους κάνει, κάτι μαγικό συμβαίνει εκεί πέρα. Να σου πω και το μυστικό, μην παιδεύεσαι άδικα. Άλλος είναι ο ΠΑΟΚ, δεν είναι αυτός που νομίζεις. Περίμενε λίγο να κάνει η κάμερα προς τα ‘κεί, περίμενε, να φύγει από τους παίκτες, να κάνει αριστερά, πίσω από την εστία, στην κερκίδα, ορίστε, τους βλέπεις, αυτός είναι ο ΠΑΟΚ, μην μπερδεύεσαι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: