Θεοί...
Σύμφωνα μέ τόν Ησίοδο, η ιστορία τής Γής γνώρισε 5 γένη: τό Χρυσούν, τό Αργυρούν, τό γένος τών Ηρώων, τό Χαλκούν καί τό Σιδηρούν. Τά Χρυσούν καί Αργυρούν είναι τά γένη τών Θεών καί Δαιμόνων (Ουρανίων καί Χθονίων Θεοτήτων), τό Χαλκούν, τό γένος τού τέλους τής προϊστορίας καί τό σιδηρούν, τής 1ης χιλιετίας π.Χ., τών ιστορικών χρόνων καί που διαρκεί μέχρι σήμερα. Τό γένος τών Ηρώων τοποθετείται γύρω καί μετά τόν κατακλυσμό τού Δευκαλίωνος. Ο Διογένης Λαέρτιος αναφέρει ότι σύμφωνα μέ τούς Ιερείς του Άμμωνος, μεταξύ τού πρώτου Θεού-βασιλέως τής Αιγύπτου, του Ηφαίστου καί τού Μ. Αλεξάνδρου μεσολάβησαν 48.863 χρόνια. (ετών είναι μυριάδας τέσσαρας καί οκτακισχίλια οκτακόσια εξήκοντα τρία, εν οίς ηλίου μέν εκλείψεις γενέσθαι τριακοσίας εβδομήκοντα τρείς καί σελήνης δέ οκτακοσίας τριάκοντα δύο). Ορίζει δηλαδή τήν αρχή του Αιγυπτιακού βασιλείου, στόν ασύλληπτο γιά τήν επιστήμη χρόνο τού 49.000 π.Χ.! Σύμφωνα μέ τήν χρονολόγηση τού Μανέθωνος, η πρώτη μετά τήν βασιλεία τών Θεών Δυναστεία, αρχίζει τό 3.110 π.Χ., μέ τόν Μήνην ή Μένες ή Μηνάν ή Μίνωα, που είναι βασιλικός τίτλος τών Κρητών, όπως καί " Φαραώ", τών Αιγυπτίων κι όχι όνομα. ... πρώτον φασί Βασιλεύσαι τής Αιγύπτου Μηνάν...(Διόδωρος, Ι, 45,1) ...καί τόν θαυμαζόμενον λαβύρινθον οικοδομήσαι...(Διόδωρος, 1, 89, 3)
Στόν Ναό τού Όσιρη στήν Άβυδο, στό ανάγλυφο τού αριστερού τοίχου, ο Φαραώ Σέτι Α' απαριθμεί στόν γιό του Ραμσή Β', έναν πρός έναν, όλους τους 76 Φαραώ, από αυτόν μέχρι τόν Μένες. Στόν δεξιό τοίχο όμως, που "περιέργως" αποσιωπούν οι Αρχαιολόγοι, ο ίδιος διηγείται ότι χιλιάδες χρόνια πρίν από τόν Μένες, κυβερνούσαν τήν Αίγυπτο οι Θεοί. Ο Θεός Ερμής, (Θώτ ή Τώτ γιά τούς Αιγυπτίους), αναφερόμενος ως Δάσκαλος τού Πολιτισμού τους, τοποθετείται στήν εποχή τού κατακλυσμού κι αμέσως μετά. Δηλαδή τό 9.500 π.Χ., σύμφωνα μέ τόν Πλάτωνα. Ο Ορφεύς που κι αυτός "...εξελόχευσεν Ιερόν Λόγον ες Αίγυπτον", (Αργοναυτικά), αναφέρεται ως μαθητής του καί άρα έζησε μία γενιά μετά τόν κατακλυσμό. Ο Ορφεύς όμως σύμφωνα μέ τόν Απολλώνιο τόν Ρόδιο (VII 171) έζησε τρείς γενιές πρίν από τά Τρωϊκά. Ο Τρωϊκός πόλεμος, σύμφωνα μέ τήν επίσημη άποψη τοποθετείται τό 1.130 Π.Χ. κι έγινε τρείς γενιές μετά τήν καταστροφή τού Μινωϊκού Πολιτισμού. Υπάρχουν όμως σαφή καί τεκμηριωμένα, Γεωμορφολογικά (Κ.Κουτρουβέλης, ταξίαρχος ε.α. Γεωγραφικής υπηρεσίας Στρατού) καί Αστρονομικά επιχειρήματα, που τόν τοποθετούν τό 3.087 π.Χ. Οπότε η Αργοναυτική εκστρατεία που έγινε μιά γενιά νωρίτερα, τοποθετείται γύρω στό 3.110 κι ο Ορφεύς έζησε τό 3.170 π.Χ. Η χρονολόγηση αυτή ταιριάζει καί μ' αυτήν τού Μανέθωνος γιά τόν Μένες ή Μηνάν ή Μήνωα (3.100 π.Χ.) Τότε τό 3.110 έζησε καί ο Θηβαίος Ηρακλής, ενώ ο Ιδαίος Ηρακλής που ήταν σύγχρονος τού Φορωνέως, χρονολογείται πρίν από τόν Κατακλυσμό. Εδώ βλέπουμε ένα παράδειγμα συνωνύμων προσώπων (υπήρξε καί τρίτος αρχαιότερος Ηρακλής, τού οποίου Ναό βρήκε ο Αλέξανδρος στην Τύρο) κι αυτή είναι κι η μόνη εξήγηση όσων ασυμβατοτήτων στήν χρονολόγηση.
Είναι φανερό ότι καί τότε, όπως καί στήν Κλασσική Ελλάδα, αλλά καί σήμερα, υπήρξαν διαφορετικά πρόσωπα μέ τό ίδιο όνομα. Έτσι υπήρξαν τουλάχιστον δύο Διόνυσοι, μέ πρώτο τόν γιό τής Δήμητρας ή τής Ιούς, Όσιρη γιά τούς Αιγυπτίους καί Surya γιά τούς Ινδούς, καί τελευταίο τόν Διόνυσο τής Σεμέλης. Τρείς Ηρακλείς, μέ τελευταίο αυτόν τής Αλκμήνης κ.ο.κ. Έτσι έχουμε Ορφέα, μαθητή του Ερμή καί ιδρυτή τών Μυστηρίων καί τών Ηλιακών Ιερών κορυφής καί Ορφέα τού Οιάγρου, τον κιθαρωδό, που συμμετείχε στά Αργοναυτικά.
Ο Αιγύπτιος ιερεύς και λόγιος Μανέθων, ο οποίος κατέγραψε στα
"Αιγυπτιακά" του όλες τις δυναστείες των φαραώ, τοποθετεί πρώτη την
Δυναστεία των "Θεών", από το 30.544 π.Χ. έως το 16.544 π.Χ. Τότε
αρχίζει η Δυναστεία των "Ημιθέων", η οποία διαρκεί έως το 15.389 π.Χ.
Ίσως σε αυτή την περίοδο πρέπει να τοποθετηθεί ο κατακλυσμός του
Ωγύγου. Το 15.389 π.Χ. αρχίζει η Δυναστεία των "Βασιλέων, η οποία
διακόπτεται από αυτήν των "Πνευμάτων των Νεκρών". (Πιθανώς εννοείται
ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος, 9.564 π.Χ.) Ακολουθεί καταβαράθρωσις
του πολιτισμού και μετά αργή ανάπτυξη, μέχρι τον ιδρυτή της Α'
Δυναστείας Μίν ή Μένες ή Μηνά (Μίνωα), 3.110 π.Χ. κατά τον Μανέθωνα,
ίσως και παλαιότερα κατ' άλλους.
Σημειωτέον εδώ, ότι ενώ όλα τα βιβλία και οι εγκυκλοπαίδειες
παραθέτουν αναλυτικά τον κατάλογο των φαραώ με βασική πηγή τον
Μανέθωνα, τον λογοκρίνουν αγρίως, διαγράφοντας και αποκρύπτοντας
εντελώς τις προ του Μηνά-Μίνωος παρατιθέμενες υπ' αυτού δυναστείες
των προκατακλυσμιαίων Ελληνοαιγυπτίων θεών και ηρώων (Ηλίου, Ηφαίστου,
Ερμού, Οσίριδος, Ώρου κ.λπ.)!
Επαμεινώνδας Παντελεμίδης-Φειδίας Μπουρλάς
...και Δαίμονες
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αλήθεια,Ερμογένη.Τι να σημαίνει άραγε το όνομα «δαίμονες»;Πρόσεξε αν σου φανώ ότι λέω κάτι σπουδαίο.
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Λέγε.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Γνωρίζεις ποιοι κατά τον Ησίοδο,είναι οι δαίμονες;
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Δεν γνωρίζω.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ:Δεν γνωρίζεις ούτε για το χρυσό γένος των ανθρώπων,πού λέει ότι υπήρξε πρώτο;
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Αυτό το ξέρω.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Λέει λοιπόν γι' αυτό: Μόλις το γένος τούτο χωρίστηκε σε μέρη,οι δαίμονες αγνοί καΐ γήινοι ονομάζονται,λαμπροί,προστάτες από το κακό,φύλακες των ανθρώπων!
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Δηλαδή τι εννοείς;
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Νομίζω πώς λέγοντας χρυσό γένος δεν εννοεί φτιαγμένο από χρυσάφι,άλλα καλό και ωραίο.Απόδειξη θεωρώ το γεγονός,ότι για μας λέει πώς είμαστε σιδερένιο γένος.
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Έχεις δίκιο.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Πιστεύεις λοιπόν ότι και αν κάποιος από τους σύγχρονους μας είναι καλός,θα μπορούσε να πει πώς ανήκει στο χρυσό γένος;
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Βέβαια.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Οι καλοί όμως είναι συνετοί ή τίποτε άλλο;
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Συνετοί.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Κατά τη γνώμη μου,αυτό περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο χαρακτηρίζει τους δαίμονες.Επειδή ήταν συνετοί και δαήμονες (σοφοί),τους ονόμασε ο Ησίοδος δαίμονες.Και στην αρχαία γλώσσα μας το όνομα αυτό αντιστοιχεί στο ίδιο.Σωστά λοιπόν και αυτός και άλλοι ποιητές λένε ότι,αν πεθάνει κάποιος ενάρετος,μεγάλη τύχη και τιμές αποκτάει και γίνεται δαίμονας,σύμφωνα με την ονομασία της φρόνησης.Έτσι και εγώ λοιπόν αντιλαμβάνομαι τον δαήμονα,δηλαδή κάθε άνθρωπο,θεϊκό όσο ζει και αφότου πεθάνει,και νομίζω ότι σωστά ονομάζεται δαήμων.
ΠΛΑΤΩΝ ''ΚΡΑΤΥΛΟΣ''
Δευτέρα, Νοεμβρίου 30, 2009
Τρίτη, Νοεμβρίου 24, 2009
Όταν ο Θεός έπλασε τη μητέρα...
Ο Θεός κάλεσε τον πιο αγαπημένο Του άγγελο και του παρουσίασε ένα πρότυπο μητέρας. Στον άγγελο δεν άρεσε αυτό που είδε.
- Εργαστήκατε πολύ, Κύριε, δεν ξέρετε πλέον τι κάνετε, είπε ο άγγελος. Κοιτάξτε! Φιλί ειδικό, που θεραπεύει όλες τις αρρώστιες, έξι ζευγάρια χέρια για να μαγειρεύει, να πλένει, να σιδερώνει, να φροντίζει, να ελέγχει, να καθαρίζει. Δε θα δουλέψει!
- Το πρόβλημα δε είναι τα χέρια, αντέτεινε ο Θεός. Είναι τα τρία ζευγάρια μάτια που χρειάστηκε να βάλω: ένα για να βλέπει το παιδί της πίσω από κλειστές πόρτες και να το προστατεύει από ανοιχτά παράθυρα, ένα άλλο για να το κοιτάζει με αυστηρότητα όταν πρέπει να του μάθει κάτι ουσιώδες και το τρίτο για να του δείχνει διαρκώς τρυφερότητα και αγάπη, όση δουλειά κι αν έχει εκείνη!
Ο άγγελος εξέτασε το πρότυπο της μητέρας πιο προσεκτικά.
- Κι αυτό τι είναι;
- Ένας μηχανισμός αυτοθεραπείας. Δε θα έχει χρόνο να αρρωσταίνει, θα πρέπει να ασχολείται με το σύζυγό της, με τα παιδιά, με το σπίτι.
- Νομίζω ότι πρέπει να ξεκουραστείτε λίγο, Κύριε, είπε ο άγγελος. Και να επιστρέψετε στο κλασικό πρότυπο με τα δύο χέρια, τα δύο μάτια, κλπ.
Ο Θεός συμφώνησε με τον άγγελο. Αφού ξεκουράστηκε, μεταμόρφωσε τη μητέρα σε κανονική γυναίκα. Εξομολογήθηκε όμως στον άγγελο:
- Χρειάστηκε να της δώσω μια τόσο δυνατή θέληση, ώστε να νομίζει ότι θα έχει έξι χέρια, τρία ζευγάρια μάτια και ικανότητα αυτοθεραπείας. Αλλιώς δε θα καταφέρει να εκπληρώσει το καθήκον της.
Ο άγγελος την εξέτασε από κοντά. Κατά τη γνώμη του, αυτή τη φορά ο Θεός είχε επιτύχει. Ξαφνικά όμως πρόσεξε ένα λάθος:
- Αδειάζει. Αναρωτιέμαι, Κύριε, μήπως βάλατε ξανά υπερβολικά πολλά πράγματα σ' αυτό το πρότυπο μητέρας.
- Δεν αδειάζει. Αυτό ονομάζεται δάκρυ.
- Και σε τι χρησιμεύει;
- Για να δείχνει χαρά, λύπη, απογοήτευση, πόνο, θυμό, ενθουσιασμό.
- Κύριε, είστε μεγαλοφυΐα! Αναφώνησε ο άγγελος. Ακριβώς αυτό ήταν που έλειπε για να συμπληρωθεί το πρότυπο.
Ο Θεός πρόσθεσε με ύφος μελαγχολικό:
- Δεν το έβαλα εγώ. Όταν συναρμολόγησα όλα τα μέρη, το δάκρυ εμφανίστηκε από μόνο του.
Ο άγγελος συγχάρηκε πάλι τον Παντοδύναμο κι έτσι δημιουργήθηκαν οι μητέρες.
- Εργαστήκατε πολύ, Κύριε, δεν ξέρετε πλέον τι κάνετε, είπε ο άγγελος. Κοιτάξτε! Φιλί ειδικό, που θεραπεύει όλες τις αρρώστιες, έξι ζευγάρια χέρια για να μαγειρεύει, να πλένει, να σιδερώνει, να φροντίζει, να ελέγχει, να καθαρίζει. Δε θα δουλέψει!
- Το πρόβλημα δε είναι τα χέρια, αντέτεινε ο Θεός. Είναι τα τρία ζευγάρια μάτια που χρειάστηκε να βάλω: ένα για να βλέπει το παιδί της πίσω από κλειστές πόρτες και να το προστατεύει από ανοιχτά παράθυρα, ένα άλλο για να το κοιτάζει με αυστηρότητα όταν πρέπει να του μάθει κάτι ουσιώδες και το τρίτο για να του δείχνει διαρκώς τρυφερότητα και αγάπη, όση δουλειά κι αν έχει εκείνη!
Ο άγγελος εξέτασε το πρότυπο της μητέρας πιο προσεκτικά.
- Κι αυτό τι είναι;
- Ένας μηχανισμός αυτοθεραπείας. Δε θα έχει χρόνο να αρρωσταίνει, θα πρέπει να ασχολείται με το σύζυγό της, με τα παιδιά, με το σπίτι.
- Νομίζω ότι πρέπει να ξεκουραστείτε λίγο, Κύριε, είπε ο άγγελος. Και να επιστρέψετε στο κλασικό πρότυπο με τα δύο χέρια, τα δύο μάτια, κλπ.
Ο Θεός συμφώνησε με τον άγγελο. Αφού ξεκουράστηκε, μεταμόρφωσε τη μητέρα σε κανονική γυναίκα. Εξομολογήθηκε όμως στον άγγελο:
- Χρειάστηκε να της δώσω μια τόσο δυνατή θέληση, ώστε να νομίζει ότι θα έχει έξι χέρια, τρία ζευγάρια μάτια και ικανότητα αυτοθεραπείας. Αλλιώς δε θα καταφέρει να εκπληρώσει το καθήκον της.
Ο άγγελος την εξέτασε από κοντά. Κατά τη γνώμη του, αυτή τη φορά ο Θεός είχε επιτύχει. Ξαφνικά όμως πρόσεξε ένα λάθος:
- Αδειάζει. Αναρωτιέμαι, Κύριε, μήπως βάλατε ξανά υπερβολικά πολλά πράγματα σ' αυτό το πρότυπο μητέρας.
- Δεν αδειάζει. Αυτό ονομάζεται δάκρυ.
- Και σε τι χρησιμεύει;
- Για να δείχνει χαρά, λύπη, απογοήτευση, πόνο, θυμό, ενθουσιασμό.
- Κύριε, είστε μεγαλοφυΐα! Αναφώνησε ο άγγελος. Ακριβώς αυτό ήταν που έλειπε για να συμπληρωθεί το πρότυπο.
Ο Θεός πρόσθεσε με ύφος μελαγχολικό:
- Δεν το έβαλα εγώ. Όταν συναρμολόγησα όλα τα μέρη, το δάκρυ εμφανίστηκε από μόνο του.
Ο άγγελος συγχάρηκε πάλι τον Παντοδύναμο κι έτσι δημιουργήθηκαν οι μητέρες.
Δευτέρα, Νοεμβρίου 23, 2009
μπήκαμε εδώ και μέρες στον 4ο χρόνο...
...ζωής του blog εδαύτου...και συνεχίζουμε...άγνωστο μέχρι πόσο...
ευχαριστούμε όλους όσους το επισκέπτονται όσους μοιράζονται τις γνώμες τους μαζί μας...
να είστε όλοι το κατά δύναμη καλά!
ευχαριστούμε όλους όσους το επισκέπτονται όσους μοιράζονται τις γνώμες τους μαζί μας...
να είστε όλοι το κατά δύναμη καλά!
Παρασκευή, Νοεμβρίου 20, 2009
Πρόταση για επανάληψη της «δίκης των 6»
Υπέρ της επανάληψης της “δίκης των 6” του 1922, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, τάχθηκε ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Αθαν. Κονταξής ενώπιον της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Η συγκεκριμένη υπόθεση απασχόλησε την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου μετά από παραπομπή του Ποινικού Τμήματος, καθώς οι αρεοπαγίτες του εν λόγω Τμήματος αποφάσισαν για το θέμα αυτό με διαφορά μίας ψήφου (3-2). Η πλειοψηφία του Ποινικού Τμήματος τάχθηκε υπέρ της επανάληψης της “δίκης των 6”, καθώς έχουν αποκαλυφθεί άγνωστα έως πρότινος γεγονότα, βάσει των οποίων και οι έξι ήταν αθώοι.
Από την άλλη πλευρά, η μειοψηφία πρότεινε απόρριψη της αίτησης για επανάληψη της δίκης, υποστηρίζοντας πως τα στοιχεία που προσκομίστηκαν δεν θεμελιώνουν τη βασιμότητα της επανάληψης της δίκης.
Η αίτηση επανάληψης της δίκης κατατέθηκε στον Άρειο Πάγο στις 20 Ιανουαρίου 2008 από τον Μιχάλη Πρωτοπαπαδάκη, εγγονό του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, με τον ισχυρισμό πως έχουν προκύψει νέα στοιχεία που καθιστούν πρόδηλη την πλάνη κατά τη διεξαγωγή της δίκης το 1922.
Κατά τον αντεισαγγελέα Αθαν. Κονταξή, εσφαλμένα παραπέμφθηκε το ζήτημα στην Ολομέλεια λόγω της διαφοράς μίας ψήφου, καθώς, όπως παρατήρησε, αυτό ισχύει σε περιπτώσεις αναιρέσεων και όχι για αιτήσεις επανάληψης δικών. Συνεπώς, ισχύει η απόφαση του Τμήματος που έχει ταχθεί υπέρ της επανάληψης της δίκης.
Ιστορικά στοιχεία
Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα υπό τους συνταγματάρχες Πλαστήρα και Γονατά και τον αντιπλοίαρχο Φωκά, προκαλώντας την παραίτηση της κυβέρνησης Τριανταφυλλάκου και του Βασιλιά Κωνσταντίνου (14 Σεπτεμβρίου 1922) υπέρ του υιού του Γεωργίου Β’.
Εν συνεχεία, η συγκρότηση της Επαναστατικής Επιτροπής στην Αθήνα, προέβη σε συλλήψεις αντιβενιζελικών πολιτικών και σε διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 9 Οκτωβρίου στην Πλατεία Συντάγματος με τη συμμετοχή 100.000 ανθρώπων, ζητήθηκε η εκτέλεση των υπευθύνων της τραγωδίας.
Τις εκτελέσεις των έξι απαίτησαν οι Πάγκαλος, Οθωναίος, Χατζηκυριάκος και Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ενώ κανονική δίκη επεδίωξαν οι Πλαστήρας, Δαγκλής και Γονατάς. Με το συμβιβασμό των δύο πλευρών, αποφασίστηκε ίδρυση Εκτάκτου Στρατοδικείου.
Ο υποστράτηγος Θεόδωρος Πάγκαλος ανέλαβε επικεφαλής της ανακριτικής επιτροπής και με το πόρισμα της Επιτροπής, παραπέμφθηκαν να δικαστούν στο Έκτακτο Στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας οκτώ πρόσωπα, που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο την περίοδο 1920-1922:
Δημήτριος Γούναρης, 59 ετών, πρώην πρωθυπουργός
Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, 68 ετών, πρώην πρωθυπουργός
Νικόλαος Στράτος, 50 ετών, πρώην πρωθυπουργός
Νικόλαος Θεοτόκης, 44 ετών, υπουργός Στρατιωτικών στην Κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη
Γεώργιος Μπαλτατζής, 56 ετών, υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Γούναρη, Πρωτοπαπαδάκη
Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος, ε.α., 53 ετών, υπουργός Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση Γούναρη
Μιχαήλ Γούδας, υπονάυαρχος ε.α., 54 ετών, υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Γούναρη
Γεώργιος Χατζηανέστης, αντιστράτηγος, 59 ετών, Αρχιστράτηγος Μικράς Ασίας και Θράκης
Η δίκη, που διεξήχθη στην Παλαιά Βουλή, διήρκεσε από τις 31 Οκτωβρίου έως τις 15 Νοεμβρίου 1922. Το Στρατοδικείο επέβαλλε παμψηφεί την ποινή του θανάτου στους Γεώργιο Χατζηανέστη, Δημήτριο Γούναρη, Νικόλαο Στράτο, Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη, Γεώργιο Μπαλτατζή και Νικόλαο Θεοτόκη και την ποινή των ισοβίων δεσμών στους Μιχαήλ Γούδα και Ξενοφώντα Στρατηγό.
Επίσης, διέταξε τη στρατιωτική καθαίρεση του αρχιστράτηγου Γεωργίου Χατζηανέστη, του υποστράτηγου Ξενοφώντος Στρατηγού και του υποναυάρχου Μιχαήλ Γούδα, στους οποίους επέβαλε και χρηματικές ποινές.
Η καταδικαστική απόφαση ανακοινώθηκε στους έξι κρατουμένους που βρίσκονταν στις φυλακές Αβέρωφ από τον επαναστατικό επίτροπο Νεόκοσμο Γρηγοριάδη. Δύο ώρες αργότερα τους έξι κρατουμένους παρέλαβαν δύο φορτηγά που τους μετέφεραν στο Γουδή, όπου και εκτελέστηκαν.
Από http://www.cosmo.gr/News/Hellas/255877.html
Η συγκεκριμένη υπόθεση απασχόλησε την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου μετά από παραπομπή του Ποινικού Τμήματος, καθώς οι αρεοπαγίτες του εν λόγω Τμήματος αποφάσισαν για το θέμα αυτό με διαφορά μίας ψήφου (3-2). Η πλειοψηφία του Ποινικού Τμήματος τάχθηκε υπέρ της επανάληψης της “δίκης των 6”, καθώς έχουν αποκαλυφθεί άγνωστα έως πρότινος γεγονότα, βάσει των οποίων και οι έξι ήταν αθώοι.
Από την άλλη πλευρά, η μειοψηφία πρότεινε απόρριψη της αίτησης για επανάληψη της δίκης, υποστηρίζοντας πως τα στοιχεία που προσκομίστηκαν δεν θεμελιώνουν τη βασιμότητα της επανάληψης της δίκης.
Η αίτηση επανάληψης της δίκης κατατέθηκε στον Άρειο Πάγο στις 20 Ιανουαρίου 2008 από τον Μιχάλη Πρωτοπαπαδάκη, εγγονό του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, με τον ισχυρισμό πως έχουν προκύψει νέα στοιχεία που καθιστούν πρόδηλη την πλάνη κατά τη διεξαγωγή της δίκης το 1922.
Κατά τον αντεισαγγελέα Αθαν. Κονταξή, εσφαλμένα παραπέμφθηκε το ζήτημα στην Ολομέλεια λόγω της διαφοράς μίας ψήφου, καθώς, όπως παρατήρησε, αυτό ισχύει σε περιπτώσεις αναιρέσεων και όχι για αιτήσεις επανάληψης δικών. Συνεπώς, ισχύει η απόφαση του Τμήματος που έχει ταχθεί υπέρ της επανάληψης της δίκης.
Ιστορικά στοιχεία
Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα υπό τους συνταγματάρχες Πλαστήρα και Γονατά και τον αντιπλοίαρχο Φωκά, προκαλώντας την παραίτηση της κυβέρνησης Τριανταφυλλάκου και του Βασιλιά Κωνσταντίνου (14 Σεπτεμβρίου 1922) υπέρ του υιού του Γεωργίου Β’.
Εν συνεχεία, η συγκρότηση της Επαναστατικής Επιτροπής στην Αθήνα, προέβη σε συλλήψεις αντιβενιζελικών πολιτικών και σε διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 9 Οκτωβρίου στην Πλατεία Συντάγματος με τη συμμετοχή 100.000 ανθρώπων, ζητήθηκε η εκτέλεση των υπευθύνων της τραγωδίας.
Τις εκτελέσεις των έξι απαίτησαν οι Πάγκαλος, Οθωναίος, Χατζηκυριάκος και Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ενώ κανονική δίκη επεδίωξαν οι Πλαστήρας, Δαγκλής και Γονατάς. Με το συμβιβασμό των δύο πλευρών, αποφασίστηκε ίδρυση Εκτάκτου Στρατοδικείου.
Ο υποστράτηγος Θεόδωρος Πάγκαλος ανέλαβε επικεφαλής της ανακριτικής επιτροπής και με το πόρισμα της Επιτροπής, παραπέμφθηκαν να δικαστούν στο Έκτακτο Στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας οκτώ πρόσωπα, που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο την περίοδο 1920-1922:
Δημήτριος Γούναρης, 59 ετών, πρώην πρωθυπουργός
Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, 68 ετών, πρώην πρωθυπουργός
Νικόλαος Στράτος, 50 ετών, πρώην πρωθυπουργός
Νικόλαος Θεοτόκης, 44 ετών, υπουργός Στρατιωτικών στην Κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη
Γεώργιος Μπαλτατζής, 56 ετών, υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Γούναρη, Πρωτοπαπαδάκη
Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος, ε.α., 53 ετών, υπουργός Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση Γούναρη
Μιχαήλ Γούδας, υπονάυαρχος ε.α., 54 ετών, υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Γούναρη
Γεώργιος Χατζηανέστης, αντιστράτηγος, 59 ετών, Αρχιστράτηγος Μικράς Ασίας και Θράκης
Η δίκη, που διεξήχθη στην Παλαιά Βουλή, διήρκεσε από τις 31 Οκτωβρίου έως τις 15 Νοεμβρίου 1922. Το Στρατοδικείο επέβαλλε παμψηφεί την ποινή του θανάτου στους Γεώργιο Χατζηανέστη, Δημήτριο Γούναρη, Νικόλαο Στράτο, Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη, Γεώργιο Μπαλτατζή και Νικόλαο Θεοτόκη και την ποινή των ισοβίων δεσμών στους Μιχαήλ Γούδα και Ξενοφώντα Στρατηγό.
Επίσης, διέταξε τη στρατιωτική καθαίρεση του αρχιστράτηγου Γεωργίου Χατζηανέστη, του υποστράτηγου Ξενοφώντος Στρατηγού και του υποναυάρχου Μιχαήλ Γούδα, στους οποίους επέβαλε και χρηματικές ποινές.
Η καταδικαστική απόφαση ανακοινώθηκε στους έξι κρατουμένους που βρίσκονταν στις φυλακές Αβέρωφ από τον επαναστατικό επίτροπο Νεόκοσμο Γρηγοριάδη. Δύο ώρες αργότερα τους έξι κρατουμένους παρέλαβαν δύο φορτηγά που τους μετέφεραν στο Γουδή, όπου και εκτελέστηκαν.
Από http://www.cosmo.gr/News/Hellas/255877.html
Πέμπτη, Νοεμβρίου 19, 2009
Πως περάσαμε από τον παραδοσιακό στον...μαξιμαλιστή καταναλωτή
Μια απόπειρα καταγραφής της σύγχρονης πραγματικότητας στην ελληνική καταναλωτική κοινωνία. Ίσως σε κάποιους το κείμενο φανεί «βαρύ», αλλά δίνει σαφή εικόνα του σήμερα.
Ο σημερινός «μαξιμαλιστής» καταναλωτής δεν δεσμεύεται μέσα από χωρο-χρονικές κατατάξεις έναντι του παραδοσιακού καταναλωτή. Δεν υπάρχει πια σε ένα συγκεκριμένο σημείο αγοράς, αλλά βρίσκεται δυνητικά παντού. Σαφές έμβλημα της τάσης είναι οι on line αγορές οι οποίες μετασχηματίζουν νέες συνθήκες στην διαδραστκή επικοινωνία και στο άμεσο διάλογο με τον καταναλωτή
Ο «μαξιμαλιστής» καταναλωτής φέρει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μία κοινωνία την οποία χειρίζεται με ηδονιστικό τρόπο : είναι κινητικός, κριτικός, ευμετάβλητος και άπιστος! Η αγορά από τη δική της πλευρά, καθορίζεται από τη ζήτηση και συνεπώς ανανεώνει διαρκώς τη προσφορά της. Η ταχύτητα με την οποία λανσάρονται καταναλωτικά αγαθά είναι ιλιγγιώδης, όσο και η αύξηση της καταναλωτικής (και ενίοτε επισφαλούς) πίστης για να τροφοδοτήσει ΜΗ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ – ΑΝΑΓΚΕΣ.
«Πώς έχει λοιπόν μετουσιωθεί ο παραδοσιακός καταναλωτής στον μαξιμαλιστή καταναλωτή;»
Η καταναλωτική ευχέρεια αναγείρεται από τη μόδα σε πάρα πολλά καταναλωτικά αγαθά. Aλλάζουμε κινητό τηλέφωνο κάθε 6 μήνες για να έχουμε το τελευταίο μοντέλο της .Χ ... μάρκας. Οι οίκοι μόδας λανσάρουν νέο άρωμα κάθε χρόνο αντί κάθε 3- 4 χρόνια, ενώ οι αυτοκινητοβιομηχανίες γίνονται τολμηρές και ρηξικέλευθες στη παρουσίαση μοντέλων κάθε χρόνο.
Η ΒΡΑΧΥΠΡΟΘΕΣΜΗ ΖΩΗ των προϊόντων καταγράφει το ψυχογράφημα του ηδονιστή καταναλωτή της στιγμής και της απόλαυσης. Σε αντίθεση με το παραδοσιακό καταναλωτή που διαβεβαίωνε τη παρουσία του με τη επίδειξη υλικών αγαθών ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΞΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ….
Ο μαξιμαλιστής καταναλωτής διαπρέπει στη κυκλοφορία μαρκών και προϊόντων ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ!
Συνεπώς, όλοι οι καταναλωτές είναι δυνητικοί καταναλωτές για το διαφημιζόμενο. Στο παρελθόν, ο καταναλωτής ήταν συμπυκνωμένος σε μία ηλικία κάτω από 50 και πάνω από 25. Τι πιο απλό για ένα διαφημιστή να πειθαρχεί σε στρατηγική που απευθυνόταν σε μία ενιαία αγορά με συγκεκριμένο προφίλ. Σήμερα, βιώνουμε κατακερματισμένες αγορές με πρωταγωνιστές ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΛΙΚΙΑΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ. Από την αγορά των νεογέννητων, των παιδιών, των εφήβων (με αρκετές υποαγορές της εφηβείας), των νεαρών ενήλικων, των σαραντάρηδων, των μεσήλικων, της τρίτης ηλικίας, κοκ.
Οι κατακερματισμένες αγορές όχι μόνο δεν έχουν αστικά στενεμένο ορίζοντα, αλλά διασπώνται σε ακόμα περισσότερα κομμάτια για να υπηρετήσουν εναλλακτικά γούστα και αισθήσεις που επιβεβαιώνουν την ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ. Δηλαδή, μίας αγοράς χωρίς να λειτουργεί με ένα κέντρο λήψης αποφάσεων και να «σκιάζεται» από νόμους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής τάσης είναι η γειτνίαση της haute couture με την φθηνή και νεανική μόδα όπως αποτυπώνεται μέσα από τον όρο Mix n’ Match. To ότι ανήκει κάποιος σε μία κοινωνική τάξη δεν εγγυάται πλέον ένα συγκεκριμένο τύπο κατανάλωσης.
Στο παρελθόν, ορισμένα προϊόντα ήταν «συμφιλιωμένα» με κοινά στόχος με σαφή ταξική προτίμηση. Σήμερα αυτό δεν ισχύει πια. Η σαραντάρα κυρία, μεγαλοστέλεχος εταιρείας, που πάει να ψωνίσει για την ίδια και τη έφηβη κόρη της από τα καταστήματα νεανικών ενδυμάτων Bershka και ταυτόχρονα θα επισκεφτεί για αξεσουάρ τσάντας τον οίκο υψηλής ραπτικής Louis Vuitton. Ο δημόσιος υπάλληλος μπορεί να επισκεφθεί τη Κούβα για τις καλοκαιρινές του διακοπές.
Η λογική λοιπόν του ΑΤΟΜΙΣΜΟΥ δίνει μία να πνοή σε ένα προσωποποιημένο καταναλωτισμό ο οποίος δεν εγγράφεται πια μέσα σε συγκεκριμένες κοινωνικο-επαγγελματικές κατηγορίες.
Η νέα φόρμα καταναλωτισμού αντανακλά σε σημαντικό βαθμό την αμεσότητα, την « εδώ και τώρα» ικανοποίηση. ΟΜΩΣ…
Η συμπεριφορά του «παρορμητικού καταναλωτή » αυτή καθεαυτή συνιστά ένα κομμάτι του ευρύτερου παζλ με πολλαπλές αναγνώσεις που ερμηνεύει τη συνολική καταναλωτική συμπεριφορά του. Ο σημερινός καταναλωτής είναι περισσότερο πληροφορημένος, και αποφασίζει για την επιλογή του μέσα δομημένη έρευνα αγοράς και κριτική σκέψη γύρω από την τιμή, την ποιότητα, κλπ. Το ίδιο άτομο μπορεί να συγκινείται από το έντεχνο θέατρο όσο και από αμερικανικές υπερπαραγωγές θεάματος. Το ίδιο άτομο σε διαφορετικές στιγμές, επιλέγει διαφορετικές αγοραστικές συμπεριφορές.
Μαζί με τη λογική της υπερβολής στον καταναλωτισμό, διακρίνεται η αρχή ενός «ανώτερου» καταναλωτισμού σύμφωνα με τον οποίο, ο καταναλωτής νιώθει τη ανάγκη να προβάλλει την « ηθική» του ταυτότητα. Όσο η πολιτική και η θρησκεία δυσκολεύονται να δώσουν στίγμα κοινωνικής ταυτότητας, τόσο ο καταναλωτής θα ψάχνει να βρει το « αποκούμπι» του μέσα από την κατανάλωση. Αγοράζοντας λοιπόν ένα Τoyota Prius, διαβιβάζεται μία βασική αξία του κόσμου ως θεμέλιο της δικής του ταυτότητας, είτε γιατί είναι «μόδα» είτε γιατί είναι σύμφυτη αξία στο ατομικό σύστημα των αξιών του.
«Με ποιο τρόπο ο διαφημιζόμενος σήμερα μπορεί να διαχειρισθεί προς όφελος της μάρκας του την εφήμερη σχέση του καταναλωτή μέσα από την ευρύτερη έννοια του υπερκαταναλωτισμού ;»
Ο διαφημιζόμενος έχει τη δυνατότητα να προασπίσει τα συμφέροντα της μάρκας μέσα από 2 δικλείδες ασφαλείας :
Η μία έχει σα κύριο μέλημα και στόχο να δημιουργεί μία μάρκα με συνοχή, συνέπεια και αντοχή απέναντι στον ανταγωνισμό της λόγω μίας ενιαίας ταυτότητας (brand identity) και εικόνας (brand image). H άλλη αφορά στη συστηματικότητα της επικοινωνιακής στρατηγικής σε εναρμόνιση με την εικόνα της μάρκας με γνώμονα την αποτελεσματικότερη προώθηση της στο τελικό καταναλωτή.
Οποιοσδήποτε ανορθολογικός (έλλειψη κατανόησης προϊοντικών χαρακτηριστικών) ή αδιάφορος (έλλειψη πρωτοτυπίας, κλισέ) σχεδιασμός στην επικοινωνία της μάρκας από- συντονίζει τη συνολική προσπάθεια με αποτέλεσμα την βραχυπρόθεσμη παρουσία της μάρκας στην αγορά.
Ο σημερινός «μαξιμαλιστής» καταναλωτής δεν δεσμεύεται μέσα από χωρο-χρονικές κατατάξεις έναντι του παραδοσιακού καταναλωτή. Δεν υπάρχει πια σε ένα συγκεκριμένο σημείο αγοράς, αλλά βρίσκεται δυνητικά παντού. Σαφές έμβλημα της τάσης είναι οι on line αγορές οι οποίες μετασχηματίζουν νέες συνθήκες στην διαδραστκή επικοινωνία και στο άμεσο διάλογο με τον καταναλωτή
Ο «μαξιμαλιστής» καταναλωτής φέρει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μία κοινωνία την οποία χειρίζεται με ηδονιστικό τρόπο : είναι κινητικός, κριτικός, ευμετάβλητος και άπιστος! Η αγορά από τη δική της πλευρά, καθορίζεται από τη ζήτηση και συνεπώς ανανεώνει διαρκώς τη προσφορά της. Η ταχύτητα με την οποία λανσάρονται καταναλωτικά αγαθά είναι ιλιγγιώδης, όσο και η αύξηση της καταναλωτικής (και ενίοτε επισφαλούς) πίστης για να τροφοδοτήσει ΜΗ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ – ΑΝΑΓΚΕΣ.
«Πώς έχει λοιπόν μετουσιωθεί ο παραδοσιακός καταναλωτής στον μαξιμαλιστή καταναλωτή;»
Η καταναλωτική ευχέρεια αναγείρεται από τη μόδα σε πάρα πολλά καταναλωτικά αγαθά. Aλλάζουμε κινητό τηλέφωνο κάθε 6 μήνες για να έχουμε το τελευταίο μοντέλο της .Χ ... μάρκας. Οι οίκοι μόδας λανσάρουν νέο άρωμα κάθε χρόνο αντί κάθε 3- 4 χρόνια, ενώ οι αυτοκινητοβιομηχανίες γίνονται τολμηρές και ρηξικέλευθες στη παρουσίαση μοντέλων κάθε χρόνο.
Η ΒΡΑΧΥΠΡΟΘΕΣΜΗ ΖΩΗ των προϊόντων καταγράφει το ψυχογράφημα του ηδονιστή καταναλωτή της στιγμής και της απόλαυσης. Σε αντίθεση με το παραδοσιακό καταναλωτή που διαβεβαίωνε τη παρουσία του με τη επίδειξη υλικών αγαθών ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΞΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ….
Ο μαξιμαλιστής καταναλωτής διαπρέπει στη κυκλοφορία μαρκών και προϊόντων ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ!
Συνεπώς, όλοι οι καταναλωτές είναι δυνητικοί καταναλωτές για το διαφημιζόμενο. Στο παρελθόν, ο καταναλωτής ήταν συμπυκνωμένος σε μία ηλικία κάτω από 50 και πάνω από 25. Τι πιο απλό για ένα διαφημιστή να πειθαρχεί σε στρατηγική που απευθυνόταν σε μία ενιαία αγορά με συγκεκριμένο προφίλ. Σήμερα, βιώνουμε κατακερματισμένες αγορές με πρωταγωνιστές ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΛΙΚΙΑΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ. Από την αγορά των νεογέννητων, των παιδιών, των εφήβων (με αρκετές υποαγορές της εφηβείας), των νεαρών ενήλικων, των σαραντάρηδων, των μεσήλικων, της τρίτης ηλικίας, κοκ.
Οι κατακερματισμένες αγορές όχι μόνο δεν έχουν αστικά στενεμένο ορίζοντα, αλλά διασπώνται σε ακόμα περισσότερα κομμάτια για να υπηρετήσουν εναλλακτικά γούστα και αισθήσεις που επιβεβαιώνουν την ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ. Δηλαδή, μίας αγοράς χωρίς να λειτουργεί με ένα κέντρο λήψης αποφάσεων και να «σκιάζεται» από νόμους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής τάσης είναι η γειτνίαση της haute couture με την φθηνή και νεανική μόδα όπως αποτυπώνεται μέσα από τον όρο Mix n’ Match. To ότι ανήκει κάποιος σε μία κοινωνική τάξη δεν εγγυάται πλέον ένα συγκεκριμένο τύπο κατανάλωσης.
Στο παρελθόν, ορισμένα προϊόντα ήταν «συμφιλιωμένα» με κοινά στόχος με σαφή ταξική προτίμηση. Σήμερα αυτό δεν ισχύει πια. Η σαραντάρα κυρία, μεγαλοστέλεχος εταιρείας, που πάει να ψωνίσει για την ίδια και τη έφηβη κόρη της από τα καταστήματα νεανικών ενδυμάτων Bershka και ταυτόχρονα θα επισκεφτεί για αξεσουάρ τσάντας τον οίκο υψηλής ραπτικής Louis Vuitton. Ο δημόσιος υπάλληλος μπορεί να επισκεφθεί τη Κούβα για τις καλοκαιρινές του διακοπές.
Η λογική λοιπόν του ΑΤΟΜΙΣΜΟΥ δίνει μία να πνοή σε ένα προσωποποιημένο καταναλωτισμό ο οποίος δεν εγγράφεται πια μέσα σε συγκεκριμένες κοινωνικο-επαγγελματικές κατηγορίες.
Η νέα φόρμα καταναλωτισμού αντανακλά σε σημαντικό βαθμό την αμεσότητα, την « εδώ και τώρα» ικανοποίηση. ΟΜΩΣ…
Η συμπεριφορά του «παρορμητικού καταναλωτή » αυτή καθεαυτή συνιστά ένα κομμάτι του ευρύτερου παζλ με πολλαπλές αναγνώσεις που ερμηνεύει τη συνολική καταναλωτική συμπεριφορά του. Ο σημερινός καταναλωτής είναι περισσότερο πληροφορημένος, και αποφασίζει για την επιλογή του μέσα δομημένη έρευνα αγοράς και κριτική σκέψη γύρω από την τιμή, την ποιότητα, κλπ. Το ίδιο άτομο μπορεί να συγκινείται από το έντεχνο θέατρο όσο και από αμερικανικές υπερπαραγωγές θεάματος. Το ίδιο άτομο σε διαφορετικές στιγμές, επιλέγει διαφορετικές αγοραστικές συμπεριφορές.
Μαζί με τη λογική της υπερβολής στον καταναλωτισμό, διακρίνεται η αρχή ενός «ανώτερου» καταναλωτισμού σύμφωνα με τον οποίο, ο καταναλωτής νιώθει τη ανάγκη να προβάλλει την « ηθική» του ταυτότητα. Όσο η πολιτική και η θρησκεία δυσκολεύονται να δώσουν στίγμα κοινωνικής ταυτότητας, τόσο ο καταναλωτής θα ψάχνει να βρει το « αποκούμπι» του μέσα από την κατανάλωση. Αγοράζοντας λοιπόν ένα Τoyota Prius, διαβιβάζεται μία βασική αξία του κόσμου ως θεμέλιο της δικής του ταυτότητας, είτε γιατί είναι «μόδα» είτε γιατί είναι σύμφυτη αξία στο ατομικό σύστημα των αξιών του.
«Με ποιο τρόπο ο διαφημιζόμενος σήμερα μπορεί να διαχειρισθεί προς όφελος της μάρκας του την εφήμερη σχέση του καταναλωτή μέσα από την ευρύτερη έννοια του υπερκαταναλωτισμού ;»
Ο διαφημιζόμενος έχει τη δυνατότητα να προασπίσει τα συμφέροντα της μάρκας μέσα από 2 δικλείδες ασφαλείας :
Η μία έχει σα κύριο μέλημα και στόχο να δημιουργεί μία μάρκα με συνοχή, συνέπεια και αντοχή απέναντι στον ανταγωνισμό της λόγω μίας ενιαίας ταυτότητας (brand identity) και εικόνας (brand image). H άλλη αφορά στη συστηματικότητα της επικοινωνιακής στρατηγικής σε εναρμόνιση με την εικόνα της μάρκας με γνώμονα την αποτελεσματικότερη προώθηση της στο τελικό καταναλωτή.
Οποιοσδήποτε ανορθολογικός (έλλειψη κατανόησης προϊοντικών χαρακτηριστικών) ή αδιάφορος (έλλειψη πρωτοτυπίας, κλισέ) σχεδιασμός στην επικοινωνία της μάρκας από- συντονίζει τη συνολική προσπάθεια με αποτέλεσμα την βραχυπρόθεσμη παρουσία της μάρκας στην αγορά.
Κυριακή, Νοεμβρίου 15, 2009
Ερωτας και Ψυχη
Ο Ερωτας και η Ψυχη είναι ένα μυθολογικό ζευγάρι, που βασανίστηκαν πολύ μέχρι να μπορέσουν να χαρούν την αγάπη τους ανεμπόδιστα. Αυτός είναι ο μύθος του Ερωτα και της Ψυχής όπως τον αναφέρει ο Απουλήιος, Ρωμαίος συγγραφέας του 2ου μ.Χ. αιώνα.
Αν και ο Θεός Ερως στην αρχαιότητα ήταν υπεύθυνος για τα πάθη πολλών θνητών και μη, τελικά και ο ίδιος δεν γλίτωσε από τα βέλη του. Ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα την Ψυχή, μια θνητή που είχε τη φήμη μιας πανέμορφης γυναίκας. Ο μύθος του Ερωτα και της Ψυχής είναι όμορφος και αποδεικνύει τη δύναμη της αγάπης και του έρωτα στις ζωές όλων.
Η Ψυχή ήταν μια θνητή, κόρη μιας πολύ συνηθισμένης οικογένειας με τρία παιδιά. Ανθρωποι από όλα τα μέρη έρχονταν να επισκεφτούν την Ψυχή και να θαυμάσουν την ομορφιά της, τιμώντας την περισσότερο από τη Θεά Αφροδίτη.
Η Αφροδίτη όταν αντιλήφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε, αποφάσισε να ζητήσει την παρέμβαση του γιου της Ερωτα, ο οποίος ανέλαβε να δηλητηριάσει τις ψυχές των ανδρών ώστε να μην επιθυμούν την Ψυχή. Ωστόσο, και ο ίδιος ερωτεύτηκε την Ψυχή, στρέφοντας κατά λάθος το βέλος του κατά του εαυτού του.
Τα χρόνια περνούσαν και οι γονείς της Ψυχής ήταν σαφώς προβληματισμένοι από την έλλειψη μνηστήρων, οπότε αποφάσισαν να στείλουν να πάρουν χρησμό, υποπτευόμενοι ότι κάποιος θεός έχει αναμειχθεί. Στους Δελφούς λοιπόν, ο Απόλλων, υπό την καθοδήγηση του θεού Ερωτα έδωσε χρησμό:
«Η Ψυχή δεν προορίζεται για γυναίκα κανενός θνητού. Ο άντρας της την περιμένει στην κορυφή ενός βουνού, και είναι ένα αποκρουστικό τέρας, που κανείς, ούτε θνητός ούτε αθάνατος, δεν μπορεί να του αντισταθεί». Αν και όλοι έπεσαν σε βαθιά θλίψη, αποφάσισαν να εκπληρώσουν το χρησμό ετοιμάζοντας λαμπρό γάμο με το “τέρας” του βουνού.
Ο γάμος έγινε αλλά η Ψυχή δεν μπορούσε να δει το σύζυγό της, ο οποίος εμφανιζόταν μόνο τα βράδια σε εκείνη και πάντα μέσα στο σκοτάδι. Ήταν ωστόσο τόσο τρυφερός και καλόκαρδος που η Ψυχή κατάλαβε ότι δεν μπορεί να είναι ένα αποκρουστικό τέρας, αλλά ο άντρας που επιθυμούσε σε όλη της τη ζωή.
Περνούσε υπέροχα μαζί του αλλά προβληματιζόταν γιατί δεν τον είχε δει ποτέ. Όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει στο πατρικό της, οι αδερφές της ζήλεψαν για την καλή της τύχη και την έπεισαν ότι για να μη θέλει να της φανερωθεί όχι μόνο θα είναι ένα τέρας, αλλά θα θέλει να τη σκοτώσει κιόλας. Ετσι λοιπόν της πρότειναν να τον σκοτώσει εκείνη πρώτη.
Η Ψυχή γύρισε στο παλάτι, και ξάπλωσε με το μυστηριώδη σύζυγό της. Όταν εκείνος αποκοιμήθηκε, η ψυχή πήρε ένα λυχνάρι και ένα μαχαίρι και αποφάσισε να τον σκοτώσει. Εγειρε από πάνω του και καθώς φώτισε το πρόσωπο του με το λυχνάρι, είδε προς μεγάλη της έκπληξη τον πανέμορφο Θεό Ερωτα.
Η Ψυχή τα έχασε, το λυχνάρι έγειρε στο πλάι και καυτό λάδι χύθηκε πάνω στον Ερωτα. Ο Ερωτας ξύπνησε από τον πόνο και πέταξε μακριά, λέγοντας της πως η καχυποψία της σκότωσε την αγάπη τους και ότι δεν θα μπορούσαν να είναι μαζί πια, αφού αυτή – μια θνητή – είδε το πρόσωπο ενός αθάνατου.
Μετανιωμένη η Ψυχή άρχισε να αναζητά τον Ερωτα παντού, χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή μετά από πολλή περιπλάνηση έφτασε σε ναό της θεάς Δήμητρας, η οποία τη συμβούλεψε να παρακαλέσει την Αφροδίτη να την αφήσει να δει το γιο της.
Η Αφροδίτη είχε φυλακίσει τον Ερωτα μέχρι να ξεχάσει την Ψυχή και να επουλωθεί η πληγή από το καυτό λάδι. Ακουσε όμως από τις ικεσίες της Ψυχής και της απάντησε ότι για να δει τον αγαπημένο της, θα έπρεπε πρώτα να περάσει τρεις δοκιμασίες.
Οι δοκιμασίες ήταν δύσκολες, αλλά η Ψυχή κατόρθωσε να πραγματοποιήσει τις δυο πρώτες με επιτυχία. Ωστόσο η τελευταία δοκιμασία απαιτούσε να κατέβει στον Άδη και να φέρει το κουτί της Περσεφόνης στην Αφροδίτη. Το κουτί αυτό περιείχε το μαγικό ελιξήριο της ομορφιάς και η Ψυχή απαγορευόταν να το ανοίξει.
Η Ψυχή πήρε το κουτί αλλά δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να το ανοίξει για να πάρει λίγο φάρμακο ομορφιάς για τον εαυτό της. Ωστόσο στο κουτί η Περσεφόνη δεν είχε βάλει κανένα μαγικό φίλτρο που θα μπορούσε να την κάνει πιο όμορφη, αλλά τον Μορφέα, που την έριξε σε βαθύ ύπνο.
Οταν ο Ερωτας έμαθε τι έπαθε η αγαπημένη του, δραπέτευσε από το παλάτι της Αφροδίτης, πέταξε στον Ολυμπο και παρακάλεσε τον Δία να σώσει την Ψυχή. Ο Δίας συγκινημένος από την αγάπη του θεού Ερωτα, την έκανε αθάνατη, επιτρέποντας στον Ερωτα να ενωθεί μαζί της για πάντα.
Ο Ερωτας και η Ψυχη είναι ένα μυθολογικό ζευγάρι, που βασανίστηκαν πολύ μέχρι να μπορέσουν να χαρούν την αγάπη τους ανεμπόδιστα. Αυτός είναι ο μύθος του Ερωτα και της Ψυχής όπως τον αναφέρει ο Απουλήιος, Ρωμαίος συγγραφέας του 2ου μ.Χ. αιώνα.
Αν και ο Θεός Ερως στην αρχαιότητα ήταν υπεύθυνος για τα πάθη πολλών θνητών και μη, τελικά και ο ίδιος δεν γλίτωσε από τα βέλη του. Ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα την Ψυχή, μια θνητή που είχε τη φήμη μιας πανέμορφης γυναίκας. Ο μύθος του Ερωτα και της Ψυχής είναι όμορφος και αποδεικνύει τη δύναμη της αγάπης και του έρωτα στις ζωές όλων.
Η Ψυχή ήταν μια θνητή, κόρη μιας πολύ συνηθισμένης οικογένειας με τρία παιδιά. Ανθρωποι από όλα τα μέρη έρχονταν να επισκεφτούν την Ψυχή και να θαυμάσουν την ομορφιά της, τιμώντας την περισσότερο από τη Θεά Αφροδίτη.
Η Αφροδίτη όταν αντιλήφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε, αποφάσισε να ζητήσει την παρέμβαση του γιου της Ερωτα, ο οποίος ανέλαβε να δηλητηριάσει τις ψυχές των ανδρών ώστε να μην επιθυμούν την Ψυχή. Ωστόσο, και ο ίδιος ερωτεύτηκε την Ψυχή, στρέφοντας κατά λάθος το βέλος του κατά του εαυτού του.
Τα χρόνια περνούσαν και οι γονείς της Ψυχής ήταν σαφώς προβληματισμένοι από την έλλειψη μνηστήρων, οπότε αποφάσισαν να στείλουν να πάρουν χρησμό, υποπτευόμενοι ότι κάποιος θεός έχει αναμειχθεί. Στους Δελφούς λοιπόν, ο Απόλλων, υπό την καθοδήγηση του θεού Ερωτα έδωσε χρησμό:
«Η Ψυχή δεν προορίζεται για γυναίκα κανενός θνητού. Ο άντρας της την περιμένει στην κορυφή ενός βουνού, και είναι ένα αποκρουστικό τέρας, που κανείς, ούτε θνητός ούτε αθάνατος, δεν μπορεί να του αντισταθεί». Αν και όλοι έπεσαν σε βαθιά θλίψη, αποφάσισαν να εκπληρώσουν το χρησμό ετοιμάζοντας λαμπρό γάμο με το “τέρας” του βουνού.
Ο γάμος έγινε αλλά η Ψυχή δεν μπορούσε να δει το σύζυγό της, ο οποίος εμφανιζόταν μόνο τα βράδια σε εκείνη και πάντα μέσα στο σκοτάδι. Ήταν ωστόσο τόσο τρυφερός και καλόκαρδος που η Ψυχή κατάλαβε ότι δεν μπορεί να είναι ένα αποκρουστικό τέρας, αλλά ο άντρας που επιθυμούσε σε όλη της τη ζωή.
Περνούσε υπέροχα μαζί του αλλά προβληματιζόταν γιατί δεν τον είχε δει ποτέ. Όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει στο πατρικό της, οι αδερφές της ζήλεψαν για την καλή της τύχη και την έπεισαν ότι για να μη θέλει να της φανερωθεί όχι μόνο θα είναι ένα τέρας, αλλά θα θέλει να τη σκοτώσει κιόλας. Ετσι λοιπόν της πρότειναν να τον σκοτώσει εκείνη πρώτη.
Η Ψυχή γύρισε στο παλάτι, και ξάπλωσε με το μυστηριώδη σύζυγό της. Όταν εκείνος αποκοιμήθηκε, η ψυχή πήρε ένα λυχνάρι και ένα μαχαίρι και αποφάσισε να τον σκοτώσει. Εγειρε από πάνω του και καθώς φώτισε το πρόσωπο του με το λυχνάρι, είδε προς μεγάλη της έκπληξη τον πανέμορφο Θεό Ερωτα.
Η Ψυχή τα έχασε, το λυχνάρι έγειρε στο πλάι και καυτό λάδι χύθηκε πάνω στον Ερωτα. Ο Ερωτας ξύπνησε από τον πόνο και πέταξε μακριά, λέγοντας της πως η καχυποψία της σκότωσε την αγάπη τους και ότι δεν θα μπορούσαν να είναι μαζί πια, αφού αυτή – μια θνητή – είδε το πρόσωπο ενός αθάνατου.
Μετανιωμένη η Ψυχή άρχισε να αναζητά τον Ερωτα παντού, χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή μετά από πολλή περιπλάνηση έφτασε σε ναό της θεάς Δήμητρας, η οποία τη συμβούλεψε να παρακαλέσει την Αφροδίτη να την αφήσει να δει το γιο της.
Η Αφροδίτη είχε φυλακίσει τον Ερωτα μέχρι να ξεχάσει την Ψυχή και να επουλωθεί η πληγή από το καυτό λάδι. Ακουσε όμως από τις ικεσίες της Ψυχής και της απάντησε ότι για να δει τον αγαπημένο της, θα έπρεπε πρώτα να περάσει τρεις δοκιμασίες.
Οι δοκιμασίες ήταν δύσκολες, αλλά η Ψυχή κατόρθωσε να πραγματοποιήσει τις δυο πρώτες με επιτυχία. Ωστόσο η τελευταία δοκιμασία απαιτούσε να κατέβει στον Άδη και να φέρει το κουτί της Περσεφόνης στην Αφροδίτη. Το κουτί αυτό περιείχε το μαγικό ελιξήριο της ομορφιάς και η Ψυχή απαγορευόταν να το ανοίξει.
Η Ψυχή πήρε το κουτί αλλά δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να το ανοίξει για να πάρει λίγο φάρμακο ομορφιάς για τον εαυτό της. Ωστόσο στο κουτί η Περσεφόνη δεν είχε βάλει κανένα μαγικό φίλτρο που θα μπορούσε να την κάνει πιο όμορφη, αλλά τον Μορφέα, που την έριξε σε βαθύ ύπνο.
Οταν ο Ερωτας έμαθε τι έπαθε η αγαπημένη του, δραπέτευσε από το παλάτι της Αφροδίτης, πέταξε στον Ολυμπο και παρακάλεσε τον Δία να σώσει την Ψυχή. Ο Δίας συγκινημένος από την αγάπη του θεού Ερωτα, την έκανε αθάνατη, επιτρέποντας στον Ερωτα να ενωθεί μαζί της για πάντα.
Πέμπτη, Νοεμβρίου 12, 2009
Τα πάθη του Πάθους
Εχει πολύ ενδιαφέρον και γλωσσικό και φιλοσοφικό- θεολογικό το πώς η λέξη με την οποία η χριστιανική σκέψη και έκφραση αναφέρθηκε στον σταυρικό θάνατο του Ιησού Χριστού, η λέξη πάθος, συνδέθηκε με διάφορες προεκτάσεις με τα πάθη του ίδιου του ανθρώπου. Μια ετυμολογική προσέγγιση της λέξης, όπως φαίνεται στην υμνογραφία, είναι αποκαλυπτική ως προς αυτό.
Κατ΄ αρχήν, ας αναφερθεί γενικά ότι από την αρχαιότητα η λέξηπάθος (από το θέμα παθ- του αορίστου β΄έπαθ-ον ), που αρχικά με τρόπο σημασιολογικά ουδέτερο αναφέρθηκε σε ό,τι παθαίνει κανείς (θετικό ή αρνητικό), εξειδικεύτηκε σταδιακά στη δήλωση της κακοπάθειας, της συμφοράς, ενός δυσάρεστου γεγονότος που βιώνει κανείς (όπως σε μια ιστορία, όπου ο Ηρόδοτος αναφερόμενος στον θάνατο της θυγατέρας του Μυκερίνου λέει «μετά δε της θυγατρός τοπάθος»). Ταυτόχρονα όμως, επειδή οι αρνητικές ροπές και έξεις που συνέχουν την ψυχή του ανθρώπου την κάνουν κατά κάποιον τρόπο άρρωστη, την κάνουν δηλαδή ναπάσχει, η λέξη πάθοςχρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει και αυτές (πβ. στον Δημόκριτο «σοφίη ψυχήν παθώναφαιρείται»).
Η λέξηπάθοςεξειδικεύτηκε στη δήλωση του σταυρικού θανάτου του Χριστού κυρίως εξαιτίας των πολλών σημείων της Καινής Διαθήκης, ειδικά των Ευαγγελίων, όπου ο αόριστος βΔτουπάσχω( έπαθον ) χρησιμοποιείται αναφορικά με το πάθος του Χριστού (σχεδόν αποκλειστικά μάλιστα με το απαρέμφατοπαθείν ). Ετσι, ο Ιησούς «ήρξατο διδάσκειν αυτούς ότι δει τον υιόν του ανθρώπου πολλά παθείν».
Στον Μυστικό Δείπνο ο Χριστός είπε στους μαθητές Του «Επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ΄ υμών προ του με παθείν».
Μετά την Ανάσταση ρώτησε τον Λουκά και τον Κλεόπα «ουχί ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν και εισελθείν εις την δόξαν αυτού;».
Και στις Πράξεις των Αποστόλων λέγεται ότι ο Χριστός «παρέστησεν εαυτόν ζώντα μετά το παθείν». Αρχικά μάλιστα το αντίστοιχο ουσιαστικό που χρησιμοποιήθηκε (από τον Απόστολο Παύλο) ήταν τοπάθημα:
ο Χριστός υπέστη «το πάθημα του θανάτου», γιατί έπρεπε να ολοκληρώσει την αποστολή Του στη Γη «διά παθημάτων » και γι΄ αυτό οφείλουν οι Χριστιανοί να κοινωνούν «τοις τουΧριστούπαθήμασιν ».
Εκτοτε στη χριστιανική γραμματεία και κυρίως στην υμνολογία η ρίζαπαθ- με όλα τα παράγωγα ρήματα και ουσιαστικά χρησιμοποιείται για να δείξει δύο διαφορετικά είδη «παθήσεως», που όμως τελικά συνδέονται οργανικά μεταξύ τους. Αφενός την κατάσταση του ανθρώπου που έχει περιπέσει στα πάθη του, αφετέρου την πάθηση του Χριστού χάρη στην οποία Εκείνος μας σώζει από τα πάθη. Αλλά και ένα τρίτο, που συνδέει κάπως αυτά τα δύο: τηνπροσπάθεια και ενίοτεκακο-πάθειατου ανθρώπου που αγωνίζεται να σωθεί, γινόμενος έτσι κοινωνός των παθημάτων του Χριστού. Με μια συνοπτική διατύπωση, τοπάθοςτουαπαθούς σώζει από ταπάθητον εμπαθήάνθρωπο, αν ο τελευταίος συγκακοπαθήσειμε τον Χριστό. Μια ματιά στην υμνογραφία είναι ενδεικτική ως προς αυτό.
Η ψυχή μας είναι ντυμένη «τηςεμπαθείαςδυσειδή χιτώνα », γι΄ αυτό ζητούμε από τον Χριστό να μας σώσει «εξαίρωνδουλοπαθείας» (λυτρώνοντάς μας από τη δουλεία στα πάθη). Επίσης, ζητούμε από την Παναγία να κοιμίσει «κινήσειςεμπαθείς της διανοίας». Αλλά τη μέλλουσα κρίση «τις ενέγκηγηγενών (=ποιος άνθρωπος μπορεί να υποστεί),ωνπεριπαθής ;». Μόνο οι άγιοι ήταν αυτοί που «εξέκλιναν άπασαν την της σαρκόςευπάθειαν » (ξέφυγαν από όλη την ροπή της σάρκας προς τα πάθη) και «απηρνήσαντο πάσαν ηδυπάθειαν».
Αλλά, από όλη αυτή την εμπαθήκατάσταση μας σώζει το πάθος του Χριστού. Με τον σταυρικό του θάνατοέπαθεν εκουσίως υπέρ ημών», αφού πρώτα χάρη στη Θεοτόκο «οΠλάστης ημών,ομοιοπαθές ημίν περιέθου σώμα ». Επειδή ο Χριστός είναι «φύσει Θεός τε καισυμπαθής » και «κριτής ευσυμπάθητος», γι΄ αυτό Του ζητάει ο υμνωδός: «εξαιτείν τολμώντι συμπάθησον». Η Παναγία πλάι στον σταυρό θρηνεί τον Χριστό λέγοντας «Οίμοι!πώς πάσχεις πάντων,Χριστέ υπάρχων ηαπάθεια» και πάλι σε άλλο σημείο«πώς πάσχεις ο τη φύσει απαθής,γλυκύτατε Υιέ;». Γιατί ο Χριστός είναι μεν «παθητός»στη σάρκα, αφού έλαβε«παθητήνσάρκα εμψυχωμένην » (σάρκα που μπορεί να πάθει, ντυμένη με ψυχή), αλλά «ηθεότηςαπαθήςδιέμεινε ». Αλλά χάρη στο πάθος αυτό του απαθούς εμείς «έχομεν τηναπάθειαν, ρυσθέντες της φθοράς».
Τέλος, και ο άνθρωπος πάσχει κατά έναν τρόπο προσπαθώντας να νικήσει τον κακό εαυτό του και να ακολουθήσει τον Χριστό (ο ίδιος είχε πει για όποιον θέλει να τον ακολουθήσει: «αράτω τον Σταυρόν αυτού») και ο υμνωδός μας προτρέπει στον πρώτο κιόλας Νυμφίο:
«συμπορευθώμεν αυτώκαισυσταυρωθώμεν ». Αυτό έκαναν οι άγιοι, που έζησαν «εν εγκρατείαπολλή,εν αγρυπνίαεκτενεί, εν προσευχήκαικακοπαθεία ». Και ο Παύλος προτρέπει τον μαθητή του Τιμόθεο «Συ ουνκακοπάθησον, ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού».
Το πάθος λοιπόν, έννοια πολυεπίπεδη και λέξη πολύσημη, είναι ταυτόχρονα για τον άνθρωπο μέσο καταστροφής και σωτηρίας, ή καλύτερα, το ένα πάθος θεραπεύει το άλλο πάθος, πράγμα που συγκεφαλαιώνεται με τον πιο εναργή τρόπο στο «θανάτωθάνατον πατήσας».
Γ. Μπάτζιος, γλωσσολόγος
Κατ΄ αρχήν, ας αναφερθεί γενικά ότι από την αρχαιότητα η λέξηπάθος (από το θέμα παθ- του αορίστου β΄έπαθ-ον ), που αρχικά με τρόπο σημασιολογικά ουδέτερο αναφέρθηκε σε ό,τι παθαίνει κανείς (θετικό ή αρνητικό), εξειδικεύτηκε σταδιακά στη δήλωση της κακοπάθειας, της συμφοράς, ενός δυσάρεστου γεγονότος που βιώνει κανείς (όπως σε μια ιστορία, όπου ο Ηρόδοτος αναφερόμενος στον θάνατο της θυγατέρας του Μυκερίνου λέει «μετά δε της θυγατρός τοπάθος»). Ταυτόχρονα όμως, επειδή οι αρνητικές ροπές και έξεις που συνέχουν την ψυχή του ανθρώπου την κάνουν κατά κάποιον τρόπο άρρωστη, την κάνουν δηλαδή ναπάσχει, η λέξη πάθοςχρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει και αυτές (πβ. στον Δημόκριτο «σοφίη ψυχήν παθώναφαιρείται»).
Η λέξηπάθοςεξειδικεύτηκε στη δήλωση του σταυρικού θανάτου του Χριστού κυρίως εξαιτίας των πολλών σημείων της Καινής Διαθήκης, ειδικά των Ευαγγελίων, όπου ο αόριστος βΔτουπάσχω( έπαθον ) χρησιμοποιείται αναφορικά με το πάθος του Χριστού (σχεδόν αποκλειστικά μάλιστα με το απαρέμφατοπαθείν ). Ετσι, ο Ιησούς «ήρξατο διδάσκειν αυτούς ότι δει τον υιόν του ανθρώπου πολλά παθείν».
Στον Μυστικό Δείπνο ο Χριστός είπε στους μαθητές Του «Επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ΄ υμών προ του με παθείν».
Μετά την Ανάσταση ρώτησε τον Λουκά και τον Κλεόπα «ουχί ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν και εισελθείν εις την δόξαν αυτού;».
Και στις Πράξεις των Αποστόλων λέγεται ότι ο Χριστός «παρέστησεν εαυτόν ζώντα μετά το παθείν». Αρχικά μάλιστα το αντίστοιχο ουσιαστικό που χρησιμοποιήθηκε (από τον Απόστολο Παύλο) ήταν τοπάθημα:
ο Χριστός υπέστη «το πάθημα του θανάτου», γιατί έπρεπε να ολοκληρώσει την αποστολή Του στη Γη «διά παθημάτων » και γι΄ αυτό οφείλουν οι Χριστιανοί να κοινωνούν «τοις τουΧριστούπαθήμασιν ».
Εκτοτε στη χριστιανική γραμματεία και κυρίως στην υμνολογία η ρίζαπαθ- με όλα τα παράγωγα ρήματα και ουσιαστικά χρησιμοποιείται για να δείξει δύο διαφορετικά είδη «παθήσεως», που όμως τελικά συνδέονται οργανικά μεταξύ τους. Αφενός την κατάσταση του ανθρώπου που έχει περιπέσει στα πάθη του, αφετέρου την πάθηση του Χριστού χάρη στην οποία Εκείνος μας σώζει από τα πάθη. Αλλά και ένα τρίτο, που συνδέει κάπως αυτά τα δύο: τηνπροσπάθεια και ενίοτεκακο-πάθειατου ανθρώπου που αγωνίζεται να σωθεί, γινόμενος έτσι κοινωνός των παθημάτων του Χριστού. Με μια συνοπτική διατύπωση, τοπάθοςτουαπαθούς σώζει από ταπάθητον εμπαθήάνθρωπο, αν ο τελευταίος συγκακοπαθήσειμε τον Χριστό. Μια ματιά στην υμνογραφία είναι ενδεικτική ως προς αυτό.
Η ψυχή μας είναι ντυμένη «τηςεμπαθείαςδυσειδή χιτώνα », γι΄ αυτό ζητούμε από τον Χριστό να μας σώσει «εξαίρωνδουλοπαθείας» (λυτρώνοντάς μας από τη δουλεία στα πάθη). Επίσης, ζητούμε από την Παναγία να κοιμίσει «κινήσειςεμπαθείς της διανοίας». Αλλά τη μέλλουσα κρίση «τις ενέγκηγηγενών (=ποιος άνθρωπος μπορεί να υποστεί),ωνπεριπαθής ;». Μόνο οι άγιοι ήταν αυτοί που «εξέκλιναν άπασαν την της σαρκόςευπάθειαν » (ξέφυγαν από όλη την ροπή της σάρκας προς τα πάθη) και «απηρνήσαντο πάσαν ηδυπάθειαν».
Αλλά, από όλη αυτή την εμπαθήκατάσταση μας σώζει το πάθος του Χριστού. Με τον σταυρικό του θάνατοέπαθεν εκουσίως υπέρ ημών», αφού πρώτα χάρη στη Θεοτόκο «οΠλάστης ημών,ομοιοπαθές ημίν περιέθου σώμα ». Επειδή ο Χριστός είναι «φύσει Θεός τε καισυμπαθής » και «κριτής ευσυμπάθητος», γι΄ αυτό Του ζητάει ο υμνωδός: «εξαιτείν τολμώντι συμπάθησον». Η Παναγία πλάι στον σταυρό θρηνεί τον Χριστό λέγοντας «Οίμοι!πώς πάσχεις πάντων,Χριστέ υπάρχων ηαπάθεια» και πάλι σε άλλο σημείο«πώς πάσχεις ο τη φύσει απαθής,γλυκύτατε Υιέ;». Γιατί ο Χριστός είναι μεν «παθητός»στη σάρκα, αφού έλαβε«παθητήνσάρκα εμψυχωμένην » (σάρκα που μπορεί να πάθει, ντυμένη με ψυχή), αλλά «ηθεότηςαπαθήςδιέμεινε ». Αλλά χάρη στο πάθος αυτό του απαθούς εμείς «έχομεν τηναπάθειαν, ρυσθέντες της φθοράς».
Τέλος, και ο άνθρωπος πάσχει κατά έναν τρόπο προσπαθώντας να νικήσει τον κακό εαυτό του και να ακολουθήσει τον Χριστό (ο ίδιος είχε πει για όποιον θέλει να τον ακολουθήσει: «αράτω τον Σταυρόν αυτού») και ο υμνωδός μας προτρέπει στον πρώτο κιόλας Νυμφίο:
«συμπορευθώμεν αυτώκαισυσταυρωθώμεν ». Αυτό έκαναν οι άγιοι, που έζησαν «εν εγκρατείαπολλή,εν αγρυπνίαεκτενεί, εν προσευχήκαικακοπαθεία ». Και ο Παύλος προτρέπει τον μαθητή του Τιμόθεο «Συ ουνκακοπάθησον, ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού».
Το πάθος λοιπόν, έννοια πολυεπίπεδη και λέξη πολύσημη, είναι ταυτόχρονα για τον άνθρωπο μέσο καταστροφής και σωτηρίας, ή καλύτερα, το ένα πάθος θεραπεύει το άλλο πάθος, πράγμα που συγκεφαλαιώνεται με τον πιο εναργή τρόπο στο «θανάτωθάνατον πατήσας».
Γ. Μπάτζιος, γλωσσολόγος
Δευτέρα, Νοεμβρίου 09, 2009
Φίλοι κι αδελφοί που τσακώνεστε για μια αθώα προσευχή, τα πραγματικά σοφά λόγια τα παραθέτω παρακάτω μέσα από ένα απόσπασμα της "Γκέμμα" του Καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη...
Εδώ να δω τα σχόλιά σας...
Φιλικά...Πλάτων
"Τους ξέρει κανείς;
...Να μας πούνε δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα:Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντινός, Διογένης ο Λαέρτιος, Αγελάδας, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο Ρηγίνος, Πυθέας που στον καιρό μας σημαίνουν αντίστοιχα Αϊνστάιν, Δαρβίνος, Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλάνκ, Ροντέν, Κολόμβος.
Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης, όπως σφαίρος στον Εμπεδοκλή, κενό στο Δημόκριτο, εκπύρωση στον Ηράκλειτο, μηδέν στον Παρμενίδη, κατηγορία στον Αριστοτέλη, τόνος στους Στωικούς.
Να μας ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες τι λέει η λέξη ψυχρά φλογί στον Πίνδαρο, μεταβάλλον αναπαύεται στον Ηράκλειτο, δακρυόεν γελάσασα στον Όμηρο, χαλεπώς μετεχείρισαν στο Θουκυδίδη…
Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά κολλυβογράμματα έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο τρεις διαλόγους του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή του Αριστο-τέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι ραψωδία).
Και για να μας πιάσει τεταρταίος και καλπάζουσα, να μας ειπεί ποιός γνωρίζει και διδάσκει από τους ειδικούς προφεσσόρους στα πανεπιστήμια ότι οι τρεις τραγικοί ποιητές μας στη βάση τους είναι φυσικοί επιστήμονες, ότι στη διάλεξή του για την αρετή ο Πλάτων έκαμε στους ακροατές του ένα μάθημα γεωμετρίας, ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δωρικό, και όχι ιωνικό καλλιτέχνημα, ότι η διδασκαλία τραγωδίας στον θέατρο ήταν κήρυγμα από άμβωνος ότι η θρησκεία των ελλήνων ήταν αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων.
Δεν νομίζω, αναγνώστη μου, ότι σε όλα αυτά τα επίπεδα η έρευνά μας θα δώσει ποσοστά γνώσης και κατοχής σε βάθος του κλασικού κόσμου από τους νεοέλληνες που να υπερβάινουν τους δύο στους χίλιους.
Τι φωνάζουμε τότε, και φουσκώνουμε, και χτυπάμε το κούτελο στο μάρμαρο ότι είμαστε έλληνες; Για το θεό δηλαδή. Παράκρουση και παραφροσύνη.
Αυτούς;
Από το Ελληνικό ερχόμαστε στο Εβραίικο. Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες, αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωϋσής, Αβραάμ, Ησαϊας, Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρα που γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις αξίες που εκφράζουν αυτά τα ονόματα.
Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην ξεύρει τούτους τους εβραίους; Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά αντιστρέφουνται. Στους χίλιους νεοέλληνες τα ναι γίνουνται ενιακόσια τόσα, και τα όχι δύο. Και δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι να σου κάνουν αναλύσεις στην ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες αξίες που εκφράζει το κάθε όνομα.
Το ίδιο συμβαίνει και για φράσεις όπως Προς Κολασσαείς, Προς Κορινθίους, Εκ του κατά Λουκάν.Εδώ μάλιστα μεγάλος αριθμός νεοελλήνων ξεύρει απόξω ολόκληρα χωρία και περικοπές. Μόνο που συμβαίνει κάποτε να ακούσετε τους ψαλτάδες στις εκκλησίες το Χριστός Ανέστη να το ψέλνουν, όπως εκείνος ο απόστρατος χωροφύλακας του Παπαδιαμάντη μας:
Κστό – μπρε – Κ’στος ανέστη
εκ νεκρών θανάτων
θάνατον μπατήσας
κ’ έντοις – έντοις - μνήμασι
ζωήν παμμακάριστε
Και το άλαλα τα χείλλη των ασεβών,
Άλαλα τα χείλη, οι κερατάδες.
Και δόστου να το γυρίζουν άλλοτε στον αμανέ και άλλοτε στο κλέφτικο.
Το ίδιο συμβαίνει, αν τους ειπείς για τόπους όπως Ιορδάνης, Γαλιλαία, Γεσθημανή (sic), Όρος Σινά, Καπερναούμ. Τιβεριάς. Αν όμως τους ειπείς για Βάσσες ή Φιγαλία, για Αργινούσες ή Πλημμύριον, για Περίπατο ή Κήπο (περιπατητικοί, επικούρειοι), σου απαντούν, όπως ο Μακρυγιάννης. Όταν είδε το Σκούρτη και τους άλλους ναυάρχους στα όρη να οδηγούν σε μάχη τους στρατιώτες του Νικηταρά με ναυτικά παραγγέλματα:
-Τι όρτζα, πόρζα, και γαμώ το καυλί του μας λέει ο κερατάς;
Το ίδιο συμβαίνει, αν ζητήσεις να σου αναλύσουν την επί του Όρους Ομιλία, ή να σου τραβήξουνε διάλεξη περί νηστείας, περί προσευχής, περί του «Δεύτε οι ευλογημένοι....». Ο κάθε νεοέλληνας εδώ είναι πτυχιούχος και ειδήμονας. Είναι κληρονόμος και καθηγητής. Ξέρει να ταϊσει άχυρα το σκυλί του, και κόκαλα το γαϊδούρι του. Γνώση και πίστη και σοφία, που να ιδούν τα μάτια σου και να μην πιστεύει ο νους σου.
Δευτέρα, Νοεμβρίου 02, 2009
Η δύναμη της Προσευχής
Τα τελευταία χρόνια έγιναν πολλές συζητήσεις σχετικά με τη δύναμη της προσευχής.
Ο μακαρίτης δρ. Τζώρτζ Ουάσινγκτον Κάρβερ είπε: «Το δυστύχημα είναι ότι ο κόσμος δεν ξέρει, πως να προσεύχεται. Οι προσευχές των ανθρώπων δεν φθάνουν πιο ψηλά από το ταβάνι».
Σχετικά με την προσευχή ένας ψυχολόγος έχει πει: «Το ζήτημα είναι, ότι οι περισσότερες προσευχές δεν είναι τίμιες ούτε προς τον Θεό ούτε προς εαυτό μας. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που προσεύχονται φιλοξενώντας ακόμα την κακία μέσα στην καρδιά τους. Η απληστία, η μνησικακία, ο φθόνος, η ζήλια και η ακολασία εξαφανίζουν τη δύναμη, που οι προσευχές θα είχαν, αν στις καρδιές εκείνων πού προσεύχονται υπήρχε αληθινή αγάπη για τον Θεό και για τον Πλησίον».
Τι είναι η προσευχή;
Στο λεξικό ή προσευχή ορίζεται σαν «αίτησης». Γενικά οι άνθρωποι πιστεύουν, ότι δεν χρειάζεται να προσεύχονται, όταν δεν έχουν να ζητήσουν ένα συγκεκριμένο πράγμα.
Χωρίς αμφιβολία, αυτός είναι ένας από τους σκοπούς της προσευχής, όχι όμως ο πρώτος. Ο Ντοστογιέφσκυ έγραφε στο μυθιστόρημά του «οι αδελφοί Καραμάζωφ», ότι ή προσευχή είναι μια εκπαίδευση.
Ο ποιητής Σάμουελ Κόλεριτζ έγραφε κάποτε, ότι «όποιος αγαπά περισσότερο, προσεύχεται καλύτερα».
Έτσι να μάθετε την αληθινή σημασία της προσευχής κι όχι αυτήν που δίνει το λεξικό, διότι, όταν θα έχετε ανακαλύψει αυτή την αληθινή σημασία της, θα δείτε, ότι αυτό που μετράει πιο πολύ δεν είναι το ότι είστε αλλά το τι μπορείτε να γίνετε.
Παρά τη γενική παρανόηση της σημασίας της προσευχής, κανένας έξυπνος άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να αρνηθεί την αξία της.
Η προσευχή ζωογονεί το πνεύμα του ανθρώπου δημιουργώντας μια εποικοδομητική διέγερση των ανθρώπινων συγκινήσεων και έχει ένα σταθεροποιητικό αποτέλεσμα στον ανθρώπινο οργανισμό. Η προσευχή αποβλέπει στην εναρμόνιση των συνδυασμένων ενεργειών των θαλαμιών ωθήσεων με τις εκφράσεις του εγκεφαλικού φλοιού. Με άλλα λόγια η προσευχή καταπραΰνει την ταραχώδη διάθεση των διανοητικών συγκρούσεων μέσα στο υπερσυνείδητο και δημιουργεί μια κατάσταση αρμονίας σε ολόκληρο το συνειδητό και αυτή η κατάσταση αρμονίας ενδεχομένως αντικατοπτρίζεται σ' ολόκληρο τον ανθρώπινο οργανισμό. Τότε οι καταστάσεις του σώματος είναι πιο υγιείς, διότι το σώμα μπαίνει κάτω από τη θετική επιρροή της εποικοδομητικής σκέψης, η οποία χαρακτηρίζει την ειλικρινή προσευχή.
Πάντοτε πιστευόταν, ότι ή προσευχή αντλεί την εξαιρετική δύναμή της από μια υπερφυσική «πηγή». Αυτό είναι πραγματικά αληθινό, αληθινό υπό την ίδια έννοια, υπό την οποία ο νόμος της βαρύτητας και άλλοι φυσικοί νόμοι εκπηγάζουν από τον Θεό.
Ο δρ. Αλέξης Καρρέλ έγραψε σ' ένα άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στα 1941 στο «Ρήντερ'ς Ντάιτζεστ»: «Η προσευχή δεν είναι μονάχα μια πράξη λατρείας, αλλά είναι μια απόρροια του πνεύματος του ανθρώπου προς εκείνο πού λατρεύει. Είναι η πιο ισχυρή μορφή ενέργειας πού μπορεί να παραγάγει ένα ανθρώπινο ον. Η επίδραση της προσευχής επάνω στον νου και στο σώμα είναι ευαπόδεικτη, όπως π.χ. η επίδραση των ενδοκρινών αδένων. Τα αποτελέσματα της προσευχής μπορούν να μετρηθούν με την διαπίστωση μιας μεγαλύτερης σωματικής ( = φυσικής) ελαστικότητας, ενός μεγαλύτερου διανοητικού σφρίγους και μιας βαθύτερης κατανόησης των πραγματικοτήτων, οι όποιες χαρακτηρίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις».
Μου φαίνεται τώρα σαν να ακούω τη φωνή ενός σκεπτικιστή να λέει: «Όλα αυτά γίνονται από ένα τόσο μικρό πράγμα όπως η προσευχή; Στο κάτω κάτω τι άλλο είναι η προσευχή παρά ένα συνταγολόγιο που μας μαθαίνουν από τα παιδικά μας χρόνια, για να φυτέψουν μέσα μας τη λατρεία και τον σεβασμό στον Θεό; Και τι μπορεί στ' αλήθεια να κάνει μια προσευχή;»
Όποιος κάνει μια παρόμοια ερώτηση, ασφαλώς δεν καταλαβαίνει τη βασική αξία, που έχει η προσευχή για ένα άτομο και προπάντων δεν καταλαβαίνει ούτε καν, τι πράγμα ακριβώς είναι η προσευχή. Η προσευχή δεν συνίσταται αναγκαστικά στην επανάληψη προκαθορισμένων λέξεων, αλλά συχνότερα είναι μονάχα μία πράξη σιωπηλού διαλογισμού περί Θεού. Στο βιβλίο του «Η δύναμη τής θετικής Σκέψης», ο Νόρμαν Βίνσεντ Πήλ δίνει τον ορισμό αυτό της προσευχής: «Το σκέπτεσθαι τον Θεόν».
Προσπαθήστε να σκέπτεστε τον Θεό, κάνετε να είναι αυτή ή μορφή της προσευχής σας, μέχρι τη στιγμή πού θα έχετε αναπτύξει τη δύναμη του προσεύχεσθαι. Διότι, χωρίς αυτή τη δύναμη, ποτέ δεν θα είστε ικανοί να χρησιμοποιήσετε τη δύναμη που πηγάζει από την προσευχή. Προσπαθήστε να προσεύχεστε, όταν είστε μόνοι, σ' ένα μέρος ήσυχο. Μέχρι ν' αποκτήσετε την ικανότητα να χρησιμοποιείτε τη δύναμη τής προσευχής, διαλέξτε μια γωνιά ευνοϊκή για μια ψυχική κατάσταση δεκτικότητας. Τότε θα ανακαλύψετε, ότι, από τη στιγμή πού θ' αναπτυχθεί μέσα σας αυτή ή μεγάλη και θαυμαστή δύναμη, θα ξαναγυρνάτε πάντοτε σ' αυτό το μέρος: διότι το ουσιώδες για το σωστό τρόπο προσευχής είναι ή αυτοσυγκέντρωση.
Ένα άλλο πράγμα πού πρέπει να κάνετε, είναι να ελευθερωθείτε από αρνητικές συγκινήσεις. Αυτές οι συγκινήσεις είναι καταστρεπτικές. Ο νους δεν μπορεί να λειτουργήσει κατάλληλα, αν είναι γεμάτος από ανησυχίες, φόβους, αυτο-οίκτο, ή ζήλια. Ο πιο σημαντικός κανόνας για την προσευχή είναι το να χαλαρώνετε, δηλαδή ν' αφήνετε τον εαυτό σας ελεύθερο σωματικά και διανοητικά.
Έχει ειπωθεί, ότι ή ιδεώδης κατάσταση για ένα ανθρώπινο πλάσμα είναι ή κατάσταση ειρήνης και ισορροπίας, πού σαν συνέπεια έχει μία πλήρη αρμονική ένωση με το παγκόσμιο πνεύμα. Η σχέση ανάμεσα στην ψυχή πού είναι το πνεύμα του νού και στην ψυχή που είναι ο νους τού σώματος, αποτελεί μια απόδειξη τού πώς ή αρνητική σκέψη μπορεί να δημιουργήσει μία ψυχή άρρωστη.
Όπως είδαμε, οι ψυχοσωματικές αρρώστιες δεν είναι τίποτ' άλλο από το προϊόν μιας κακής λειτουργίας τού νευρικού συστήματος του ανθρώπου. Υπάρχουν μερικές καταστάσεις του νού πού παράγονται από την αρνητική σκέψη είτε στο επίπεδο τού συνειδητού είτε στο επίπεδο του υπερσυνείδητου ή και στα δυο.
Η προσευχή είναι ο ουσιαστικός παράγοντας πού θα σας χαρίσει την ενδοσκόπηση σχετικά με το θεϊκό Σχέδιο είναι ή κυριότερη δύναμη πού θα σάς βοηθήσει να αναπτύξετε τις εξουσίες του υπερσυνείδητου, εξουσίες πού δημιουργήθηκαν για σας.
Μην περιμένετε θαύματα μέσα σε λίγες ήμερες. Πρέπει να συνηθίσετε στην προσευχή... από τη στιγμή που θα έχετε αποκτήσει τη σχετική τεχνική, θα πρέπει να την εφαρμόζετε, για να μπορέσει ή προσευχή να βλαστήσει τη δύναμη πού περιέχει.
Ένα από τα πιο δύσκολα καθημερινά καθήκοντα είναι το να ξέρετε να περιμένετε με υπομονή και να αρκεσθείτε στο να κάνετε την κάθε φορά ένα μικρό βήμα προς το στόχο σας. Η υπομονετική αναμονή αποτελεί μέρος της ζωής.
Ή προσευχή θα σάς δώσει την υπομονή, ενώ ταυτόχρονα προετοιμά¬ζεται για να γεννήσει τη δύναμη.
ΠΩΣ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Για να μπορέσετε να χρησιμοποιήσετε τη δύναμη του υπερσυνείδητου, πρέπει να μάθετε να την κινητοποιείτε. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού υπάρχουν πέντε εύκολοι κανόνες.
Αυτούς τους κανόνες πρέπει να τους μάθετε από μνήμης και να τους χρησιμοποιείτε διαρκώς. Χωρίς αυτούς τους κανόνες θα περιπλανηθείτε επισφαλείς δρόμους, που θα σας ξαναφέρουν στην αφετηρία. Οι πέντε αυτοί κανόνες είναι:
1. Να προσεύχεστε, όταν είστε μόνοι.
2. Να προσεύχεστε σ' ένα μέρος σιωπηλό.
3. Να απελευθερώνετε τον εαυτό σας από συγκινήσεις ζημιογόνες.
4. Να χαλαρώνετε (= να ηρεμείτε) σωματικά και συγκινησιακά.
5. Να συγκεντρώνεστε επάνω σε μιαν απλή αλήθεια και να μην αποσπάτε τη σκέψη σας απ' αυτή.
Ο μακαρίτης δρ. Τζώρτζ Ουάσινγκτον Κάρβερ είπε: «Το δυστύχημα είναι ότι ο κόσμος δεν ξέρει, πως να προσεύχεται. Οι προσευχές των ανθρώπων δεν φθάνουν πιο ψηλά από το ταβάνι».
Σχετικά με την προσευχή ένας ψυχολόγος έχει πει: «Το ζήτημα είναι, ότι οι περισσότερες προσευχές δεν είναι τίμιες ούτε προς τον Θεό ούτε προς εαυτό μας. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που προσεύχονται φιλοξενώντας ακόμα την κακία μέσα στην καρδιά τους. Η απληστία, η μνησικακία, ο φθόνος, η ζήλια και η ακολασία εξαφανίζουν τη δύναμη, που οι προσευχές θα είχαν, αν στις καρδιές εκείνων πού προσεύχονται υπήρχε αληθινή αγάπη για τον Θεό και για τον Πλησίον».
Τι είναι η προσευχή;
Στο λεξικό ή προσευχή ορίζεται σαν «αίτησης». Γενικά οι άνθρωποι πιστεύουν, ότι δεν χρειάζεται να προσεύχονται, όταν δεν έχουν να ζητήσουν ένα συγκεκριμένο πράγμα.
Χωρίς αμφιβολία, αυτός είναι ένας από τους σκοπούς της προσευχής, όχι όμως ο πρώτος. Ο Ντοστογιέφσκυ έγραφε στο μυθιστόρημά του «οι αδελφοί Καραμάζωφ», ότι ή προσευχή είναι μια εκπαίδευση.
Ο ποιητής Σάμουελ Κόλεριτζ έγραφε κάποτε, ότι «όποιος αγαπά περισσότερο, προσεύχεται καλύτερα».
Έτσι να μάθετε την αληθινή σημασία της προσευχής κι όχι αυτήν που δίνει το λεξικό, διότι, όταν θα έχετε ανακαλύψει αυτή την αληθινή σημασία της, θα δείτε, ότι αυτό που μετράει πιο πολύ δεν είναι το ότι είστε αλλά το τι μπορείτε να γίνετε.
Παρά τη γενική παρανόηση της σημασίας της προσευχής, κανένας έξυπνος άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να αρνηθεί την αξία της.
Η προσευχή ζωογονεί το πνεύμα του ανθρώπου δημιουργώντας μια εποικοδομητική διέγερση των ανθρώπινων συγκινήσεων και έχει ένα σταθεροποιητικό αποτέλεσμα στον ανθρώπινο οργανισμό. Η προσευχή αποβλέπει στην εναρμόνιση των συνδυασμένων ενεργειών των θαλαμιών ωθήσεων με τις εκφράσεις του εγκεφαλικού φλοιού. Με άλλα λόγια η προσευχή καταπραΰνει την ταραχώδη διάθεση των διανοητικών συγκρούσεων μέσα στο υπερσυνείδητο και δημιουργεί μια κατάσταση αρμονίας σε ολόκληρο το συνειδητό και αυτή η κατάσταση αρμονίας ενδεχομένως αντικατοπτρίζεται σ' ολόκληρο τον ανθρώπινο οργανισμό. Τότε οι καταστάσεις του σώματος είναι πιο υγιείς, διότι το σώμα μπαίνει κάτω από τη θετική επιρροή της εποικοδομητικής σκέψης, η οποία χαρακτηρίζει την ειλικρινή προσευχή.
Πάντοτε πιστευόταν, ότι ή προσευχή αντλεί την εξαιρετική δύναμή της από μια υπερφυσική «πηγή». Αυτό είναι πραγματικά αληθινό, αληθινό υπό την ίδια έννοια, υπό την οποία ο νόμος της βαρύτητας και άλλοι φυσικοί νόμοι εκπηγάζουν από τον Θεό.
Ο δρ. Αλέξης Καρρέλ έγραψε σ' ένα άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στα 1941 στο «Ρήντερ'ς Ντάιτζεστ»: «Η προσευχή δεν είναι μονάχα μια πράξη λατρείας, αλλά είναι μια απόρροια του πνεύματος του ανθρώπου προς εκείνο πού λατρεύει. Είναι η πιο ισχυρή μορφή ενέργειας πού μπορεί να παραγάγει ένα ανθρώπινο ον. Η επίδραση της προσευχής επάνω στον νου και στο σώμα είναι ευαπόδεικτη, όπως π.χ. η επίδραση των ενδοκρινών αδένων. Τα αποτελέσματα της προσευχής μπορούν να μετρηθούν με την διαπίστωση μιας μεγαλύτερης σωματικής ( = φυσικής) ελαστικότητας, ενός μεγαλύτερου διανοητικού σφρίγους και μιας βαθύτερης κατανόησης των πραγματικοτήτων, οι όποιες χαρακτηρίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις».
Μου φαίνεται τώρα σαν να ακούω τη φωνή ενός σκεπτικιστή να λέει: «Όλα αυτά γίνονται από ένα τόσο μικρό πράγμα όπως η προσευχή; Στο κάτω κάτω τι άλλο είναι η προσευχή παρά ένα συνταγολόγιο που μας μαθαίνουν από τα παιδικά μας χρόνια, για να φυτέψουν μέσα μας τη λατρεία και τον σεβασμό στον Θεό; Και τι μπορεί στ' αλήθεια να κάνει μια προσευχή;»
Όποιος κάνει μια παρόμοια ερώτηση, ασφαλώς δεν καταλαβαίνει τη βασική αξία, που έχει η προσευχή για ένα άτομο και προπάντων δεν καταλαβαίνει ούτε καν, τι πράγμα ακριβώς είναι η προσευχή. Η προσευχή δεν συνίσταται αναγκαστικά στην επανάληψη προκαθορισμένων λέξεων, αλλά συχνότερα είναι μονάχα μία πράξη σιωπηλού διαλογισμού περί Θεού. Στο βιβλίο του «Η δύναμη τής θετικής Σκέψης», ο Νόρμαν Βίνσεντ Πήλ δίνει τον ορισμό αυτό της προσευχής: «Το σκέπτεσθαι τον Θεόν».
Προσπαθήστε να σκέπτεστε τον Θεό, κάνετε να είναι αυτή ή μορφή της προσευχής σας, μέχρι τη στιγμή πού θα έχετε αναπτύξει τη δύναμη του προσεύχεσθαι. Διότι, χωρίς αυτή τη δύναμη, ποτέ δεν θα είστε ικανοί να χρησιμοποιήσετε τη δύναμη που πηγάζει από την προσευχή. Προσπαθήστε να προσεύχεστε, όταν είστε μόνοι, σ' ένα μέρος ήσυχο. Μέχρι ν' αποκτήσετε την ικανότητα να χρησιμοποιείτε τη δύναμη τής προσευχής, διαλέξτε μια γωνιά ευνοϊκή για μια ψυχική κατάσταση δεκτικότητας. Τότε θα ανακαλύψετε, ότι, από τη στιγμή πού θ' αναπτυχθεί μέσα σας αυτή ή μεγάλη και θαυμαστή δύναμη, θα ξαναγυρνάτε πάντοτε σ' αυτό το μέρος: διότι το ουσιώδες για το σωστό τρόπο προσευχής είναι ή αυτοσυγκέντρωση.
Ένα άλλο πράγμα πού πρέπει να κάνετε, είναι να ελευθερωθείτε από αρνητικές συγκινήσεις. Αυτές οι συγκινήσεις είναι καταστρεπτικές. Ο νους δεν μπορεί να λειτουργήσει κατάλληλα, αν είναι γεμάτος από ανησυχίες, φόβους, αυτο-οίκτο, ή ζήλια. Ο πιο σημαντικός κανόνας για την προσευχή είναι το να χαλαρώνετε, δηλαδή ν' αφήνετε τον εαυτό σας ελεύθερο σωματικά και διανοητικά.
Έχει ειπωθεί, ότι ή ιδεώδης κατάσταση για ένα ανθρώπινο πλάσμα είναι ή κατάσταση ειρήνης και ισορροπίας, πού σαν συνέπεια έχει μία πλήρη αρμονική ένωση με το παγκόσμιο πνεύμα. Η σχέση ανάμεσα στην ψυχή πού είναι το πνεύμα του νού και στην ψυχή που είναι ο νους τού σώματος, αποτελεί μια απόδειξη τού πώς ή αρνητική σκέψη μπορεί να δημιουργήσει μία ψυχή άρρωστη.
Όπως είδαμε, οι ψυχοσωματικές αρρώστιες δεν είναι τίποτ' άλλο από το προϊόν μιας κακής λειτουργίας τού νευρικού συστήματος του ανθρώπου. Υπάρχουν μερικές καταστάσεις του νού πού παράγονται από την αρνητική σκέψη είτε στο επίπεδο τού συνειδητού είτε στο επίπεδο του υπερσυνείδητου ή και στα δυο.
Η προσευχή είναι ο ουσιαστικός παράγοντας πού θα σας χαρίσει την ενδοσκόπηση σχετικά με το θεϊκό Σχέδιο είναι ή κυριότερη δύναμη πού θα σάς βοηθήσει να αναπτύξετε τις εξουσίες του υπερσυνείδητου, εξουσίες πού δημιουργήθηκαν για σας.
Μην περιμένετε θαύματα μέσα σε λίγες ήμερες. Πρέπει να συνηθίσετε στην προσευχή... από τη στιγμή που θα έχετε αποκτήσει τη σχετική τεχνική, θα πρέπει να την εφαρμόζετε, για να μπορέσει ή προσευχή να βλαστήσει τη δύναμη πού περιέχει.
Ένα από τα πιο δύσκολα καθημερινά καθήκοντα είναι το να ξέρετε να περιμένετε με υπομονή και να αρκεσθείτε στο να κάνετε την κάθε φορά ένα μικρό βήμα προς το στόχο σας. Η υπομονετική αναμονή αποτελεί μέρος της ζωής.
Ή προσευχή θα σάς δώσει την υπομονή, ενώ ταυτόχρονα προετοιμά¬ζεται για να γεννήσει τη δύναμη.
ΠΩΣ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Για να μπορέσετε να χρησιμοποιήσετε τη δύναμη του υπερσυνείδητου, πρέπει να μάθετε να την κινητοποιείτε. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού υπάρχουν πέντε εύκολοι κανόνες.
Αυτούς τους κανόνες πρέπει να τους μάθετε από μνήμης και να τους χρησιμοποιείτε διαρκώς. Χωρίς αυτούς τους κανόνες θα περιπλανηθείτε επισφαλείς δρόμους, που θα σας ξαναφέρουν στην αφετηρία. Οι πέντε αυτοί κανόνες είναι:
1. Να προσεύχεστε, όταν είστε μόνοι.
2. Να προσεύχεστε σ' ένα μέρος σιωπηλό.
3. Να απελευθερώνετε τον εαυτό σας από συγκινήσεις ζημιογόνες.
4. Να χαλαρώνετε (= να ηρεμείτε) σωματικά και συγκινησιακά.
5. Να συγκεντρώνεστε επάνω σε μιαν απλή αλήθεια και να μην αποσπάτε τη σκέψη σας απ' αυτή.
Κυριακή, Νοεμβρίου 01, 2009
ΠΑΟΚ-Eβραίοι 83-48
πρόσφυγες είμαστε και σε αυτή την πόλη,
και πάντα εσείς αυτόχθονες θα κομπλάρετε με την μεγαλείο της ψυχής μας....
και πάντα εσείς αυτόχθονες θα κομπλάρετε με την μεγαλείο της ψυχής μας....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
