Πέμπτη, Μαΐου 31, 2007

Η πολιτική του φόβου


Ετήσια Έκθεση 2007: Η πολιτική του φόβου δημιουργεί έναν επικίνδυνα διχασμένο κόσμο

Ισχυρές κυβερνήσεις και ένοπλες ομάδες υποδαυλίζουν εσκεμμένα το φόβο για να διαβρώσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να δημιουργήσουν έναν όλο και πιο πολωμένο και επικίνδυνο κόσμο, δήλωσε η Διεθνής Αμνηστία παρουσιάζοντας σήμερα την Ετήσια Έκθεση 2007, την ετήσια αποτίμηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρο τον κόσμο.
«Με κοντόφθαλμες, φοβοκάπηλες και διχαστικές πολιτικές, οι κυβερνήσεις υπονομεύουν το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τροφοδοτούν το ρατσισμό και την ξενοφοβία, διχάζουν κοινότητες, ενισχύουν τις ανισότητες και σπέρνουν τους σπόρους για περισσότερη βία και συγκρούσεις», υπογράμμισε η Αϊρίν Χαν, Γενική Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας.
«Η πολιτική του φόβου τροφοδοτεί μια δίνη καταπατήσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην οποία κανένα δικαίωμα δεν είναι απαραβίαστο και κανένας άνθρωπος δεν είναι ασφαλής».
«Ο 'πόλεμος κατά της τρομοκρατίας' και ο πόλεμος στο Ιράκ, με μακρύ κατάλογο καταπατήσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχουν δημιουργήσει βαθιές διαχωριστικές γραμμές που ρίχνουν βαριά σκιά στις διεθνείς σχέσεις και δυσκολεύουν έτσι ακόμη περισσότερο την επίλυση των συγκρούσεων και την προστασία των αμάχων».
Σημαδεμένη από τη δυσπιστία και το διχασμό, η διεθνής κοινότητα υπήρξε συχνά το 2006 ανίκανη ή άβουλη μπροστά σε μεγάλες κρίσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τόσο σε ξεχασμένες συγκρούσεις όπως αυτές στην Κολομβία, τη Σρι Λάνκα και την Τσετσενία, όσο και στις πασίγνωστες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή.
Ο ΟΗΕ χρειάστηκε εβδομάδες να βρει τη θέληση να ζητήσει κατάπαυση πυρός στη σύρραξη του Λιβάνου, όπου έχασαν τη ζωή τους περίπου 1.200 άμαχοι. Η διεθνής κοινότητα δεν είχε το κουράγιο να αντιμετωπίσει την καταστροφική για τα ανθρώπινα δικαιώματα κατάσταση που οφείλεται στους σοβαρούς περιορισμούς της ελευθερίας μετακίνησης των Παλαιστινίων στα Κατεχόμενα Εδάφη, στις απερίσκεπτες επιθέσεις του ισραηλινού στρατού και στις φατριαστικές μάχες ανάμεσα σε παλαιστινιακές ομάδες.
«Το Νταρφούρ του Σουδάν είναι ανοιχτή πληγή στην παγκόσμια συνείδηση. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πάσχει από έλλειψη εμπιστοσύνης και από τη διπροσωπία των πιο ισχυρών μελών του. Η κυβέρνηση του Σουδάν εμπαίζει τον ΟΗΕ με συνεχείς υπεκφυγές. Στο μεταξύ, 200.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους,
περισσότεροι από δεκαπλάσιοι έχουν εκτοπιστεί, ενώ οι επιθέσεις των πολιτοφυλακών εξαπλώνονται πλέον στο Τσαντ και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία», τόνισε η κυρία Χαν.
Οι ένοπλες ομάδες, που ανθούν σε αυτό το τόξο της αστάθειας, που εκτείνεται από τα σύνορα του Πακιστάν μέχρι το Κέρας της Αφρικής, έκαναν επίδειξη δύναμης και διέπραξαν τεράστιες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου.
«Αν οι κυβερνήσεις δεν αντιμετωπίσουν τις αδικίες που τρέφουν αυτές τις ομάδες, αν δεν δείξουν αποτελεσματικές ηγετικές ικανότητες ώστε να κάνουν τις ομάδες αυτές να λογοδοτήσουν για τις καταπατήσεις που έχουν διαπράξει και αν δεν είναι έτοιμες να λογοδοτήσουν και οι ίδιες, τότε η πρόγνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ολέθρια», είπε η κυρία Χαν.
Στο Αφγανιστάν, η διεθνής κοινότητα και η αφγανική κυβέρνηση χαράμισαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα αποτελεσματικό κράτος που να είναι βασισμένο στα ανθρώπινα δικαιώματα και στο κράτος δικαίου, εγκαταλείποντας έτσι τους ανθρώπους στη χρόνια ανασφάλεια, τη διαφθορά και τους αναγεννημένους Ταλιμπάν. Στο Ιράκ, οι δυνάμεις ασφαλείας υποκίνησαν τη σεχταριστική βία αντί να τη συγκρατήσουν, το δικαστικό σύστημα αποδείχτηκε οικτρά ανεπαρκές, ενώ οι χειρότερες πρακτικές του καθεστώτος του Σαντάμ -τα βασανιστήρια, οι άδικες δίκες, η θανατική ποινή και οι ατιμώρητοι βιασμοί- ζουν και βασιλεύουν.
«Σε πολλές χώρες, οι πολιτικές αποφάσεις που οδηγούνται από το φόβο τροφοδοτούν τις διακρίσεις, μεγαλώνουν το χάσμα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους, σε 'αυτούς' και 'εμάς' και αφήνουν απροστάτευτους τους πιο περιθωριοποιημένους ανθρώπους», υπογράμμισε η κυρία Χαν.
Στην Αφρική και μόνο, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εκδιώχτηκαν από τα σπίτια τους χωρίς τις οφειλόμενες διαδικασίες, χωρίς αποζημίωση και χωρίς να τους δοθεί εναλλακτικό κατάλυμα - συχνά στο όνομα της προόδου και της οικονομικής ανάπτυξης.
Οι πολιτικοί εκμεταλλεύτηκαν το φόβο της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης για να δικαιολογήσουν αυστηρότερα μέτρα εναντίον των προσφύγων και όσων ζητούν άσυλο στη Δυτική Ευρώπη, ενώ οι μετανάστες εργαζόμενοι έμειναν απροστάτευτοι και έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης σε ολόκληρο τον κόσμο, από τη Νότια Κορέα ως τη Δομινικανή Δημοκρατία.
Το χάσμα μεταξύ μουσουλμάνων και μη βάθυνε, καθώς τροφοδοτείται από τις γεμάτες διακρίσεις αντιτρομοκρατικές στρατηγικές των δυτικών χωρών. Αυξήθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο τα κρούσματα ισλαμοφοβίας, αντισημιτισμού, μισαλλοδοξίας και επιθέσεων εναντίον θρησκευτικών μειονοτήτων.
Την ίδια στιγμή, ήταν πολύ διαδεδομένα στη Ρωσία τα εγκλήματα μίσους εναντίον αλλοδαπών, ενώ ο διαχωρισμός και αποκλεισμός της κοινότητας των Ρομά ήταν ανεξέλεγκτος σε ολόκληρη την Ευρώπη, γεγονότα που δείχνουν την κραυγαλέα παράλειψη των ηγεσιών να καταπολεμήσουν το ρατσισμό και την ξενοφοβία.
«Η αυξανόμενη πόλωση και οι οξυμένοι φόβοι για την εθνική ασφάλεια συρρίκνωσαν τα περιθώρια για ανεκτικότητα και έκφραση αντίθετης άποψης. Σε ολόκληρο τον κόσμο, από το Ιράν ως τη Ζιμπάμπουε, το 2006 φιμώθηκαν πολλές ανεξάρτητες φωνές για τα ανθρώπινα δικαιώματα», ανέφερε η κυρία Χαν.
Η ελευθερία της έκφρασης φιμώθηκε με διάφορους τρόπους, με την ποινική δίωξη συγγραφέων και υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, με τους φόνους πολιτικών ακτιβιστών στις Φιλιππίνες, με τις συνεχείς παρενοχλήσεις, την παρακολούθηση και συχνά τη φυλάκιση υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα, με τη δολοφονία της δημοσιογράφου Άννας Πολιτκόφσκαγια και νέους νόμους που εποπτεύουν τις μη κυβερνητικές οργανώσεις στη Ρωσία. Το Διαδίκτυο έγινε το νέο πεδίο μάχης στον αγώνα για την ελεύθερη έκφραση αντίθετων απόψεων, καθώς ακτιβιστές συνελήφθησαν και εταιρίες συνέπραξαν με κυβερνήσεις για να περιορίσουν την πρόσβαση στην ηλεκτρονική πληροφορία σε χώρες όπως η Κίνα, το Ιράν, η Συρία, το Βιετνάμ και η Λευκορωσία.
Η παλιομοδίτικη καταστολή πήρε παράταση ζωής κάτω από το μανδύα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας σε χώρες όπως η Αίγυπτος, ενώ γενικόλογοι αντιτρομοκρατικοί νόμοι αποτέλεσαν πιθανή απειλή για την ελευθερία της έκφρασης στη Βρετανία.
Πέντε χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου, το 2006 ήρθαν στο φως νέα στοιχεία για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση των ΗΠΑ μεταχειρίζεται τον κόσμο σαν ένα γιγάντιο πεδίο μάχης για τον «πόλεμό» της «κατά της τρομοκρατίας», απάγοντας, συλλαμβάνοντας, κρατώντας αυθαίρετα, βασανίζοντας και μετάγοντας υπόπτους από τη μία μυστική φυλακή στην άλλη σε ολόκληρο τον κόσμο χωρίς να τιμωρείται, μια τακτική που οι ΗΠΑ ονομάζουν «έκτακτες αποδόσεις».
«Τίποτε άλλο δεν έχει δείξει πιο εύστοχα την παγκοσμιοποίηση των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσο ο 'πόλεμος κατά της τρομοκρατίας' υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και το πρόγραμμά τους των 'έκτακτων αποδόσεων', στο οποίο ενέχονται χώρες τόσο μακρινές μεταξύ τους όσο η Ιταλία και το Πακιστάν ή η Γερμανία και η Κένυα», υπογράμμισε η κυρία Χαν.
«Οι ασύνετες αντιτρομοκρατικές στρατηγικές έχουν κάνει ελάχιστα για να μειώσουν την απειλή της βίας ή να εξασφαλίσουν δικαιοσύνη για τα θύματα της τρομοκρατίας, έχουν όμως κάνει πολλά για να βλάψουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου παγκοσμίως».
Η Διεθνής Αμνηστία κάλεσε τις κυβερνήσεις να απορρίψουν την πολιτική του φόβου και να επενδύσουν σε θεσμούς ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στο κράτος δικαίου, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
«Υπάρχουν σημάδια ελπίδας. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δρομολόγησαν μια πορεία με προορισμό τη διαφάνεια και τη λογοδοσία για τις έκνομες μεταγωγές. Χάρη στην πίεση της κοινωνίας των πολιτών, ο ΟΗΕ συμφώνησε να εκπονήσει μια συνθήκη για τον έλεγχο των συμβατικών όπλων. Σε μια σειρά χωρών, νέοι ηγέτες και νέα κοινοβούλια έχουν την ευκαιρία να αποκαταστήσουν την έλλειψη ηγεσίας που μαστίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα τα τελευταία χρόνια. Το νέο αμερικανικό Κογκρέσο θα μπορούσε να πρωτοστατήσει και να δείξει το δρόμο, αποκαθιστώντας το σεβασμό για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τόσο στο εσωτερικό των ΗΠΑ όσο και στο εξωτερικό», τόνισε η κυρία Χαν.
«Ακριβώς όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου απαιτεί παγκόσμια δράση βασισμένη στη διεθνή συνεργασία, η αλυσωτή αντίδραση που απειλεί με έκρηξη τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με παγκόσμια αλληλεγγύη και σεβασμό για το διεθνές δίκαιο».
Η Ετήσια Έκθεση 2007 σε ηλεκτρονική μορφή: http://web.amnesty.org/report2007/launchpack-eng
Δημοσιογραφικό υλικό για την Ετήσια Έκθεση σε ηλεκτρονική μορφή στα ελληνικά: http://www.amnesty.org.gr/
Δημοσιογραφικό υλικό στα αγγλικά, περιλαμβανομένου του οπτικοακουστικού ειδησεογραφικού υλικού: http://news.amnesty.org/

Δευτέρα, Μαΐου 28, 2007

ελληνοτουρκική φιλία

«ούτε επιτρέπεται να θυσιάζουμε την ιστορική αλήθεια σε καμία σκοπιμότητα, όπως δυστυχώς, καθιερώθηκε να γίνεται από τον καιρό που χαράχτηκε η λεγόμενη ελληνοτουρκική φιλία. Η άστοχη κριτική αποσιώπησης των γεγονότων της Ιστορίας, ήταν ίσως κι ένας από τους λόγους που τόσο άσχημα πορεύτηκε η ΄φιλία με τους Τούρκους. Να ρίξουμε το πέπλο της λήθης στο παρελθόν, αλλά να ξέρουμε, όχι να κρύβουμε. Να ξέρουν κι ίδιοι οι Τούρκοι το τι φτιάξαν οι πατεράδες τους, για να αποφύγουν τα όσα στιγμάτισαν εκείνους εφ΄ όσον θέλουν να πάρουν τη θέση που φιλοδοξούν ανάμεσα στα πολιτισμένα έθνη. Μόνο έτσι ξέροντας εμείς τους Τούρκους και ξέροντας εκείνοι εμάς και το στιγματισμένο παρελθόν τους, μπορεί κάποτε να χαράξουμε μία ελληνοτουρκική φιλία επάνω σε στέρεες βάσεις»
Απόσπασμα από την “ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ” του Δημήτρη Ψαθά

Παρασκευή, Μαΐου 25, 2007

Tarkovsky Andrey


Αντρέι Ταρκόφσκι-1932-1986

Ο Αντρέϊ Αρσένιτς Ταρκόφσκι γεννήθηκε το 1932 και σπούδασε στο Κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογραφίας της Μόσχας. Μελετώντας στοχαστικά τις 24 κινηματογραφικές του ταινίες και την πνευματική του αυτοβιογραφία, μπορούμε να συνάγουμε έγκυρα συμπεράσματα για το βαθιά φιλοσοφικό και μεταφυσικό του έργο. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως μεταφυσικός στοχαστής και άνθρωπος της εποχής του. Αποτελεί γεγονός το ότι δεν προσκολλήθηκε μόνο στον κινηματογράφο, την τέχνη στην οποία αφιερώθηκε, αλλά σε όλη του τη ζωή αναζητούσε το αληθινό νόημα της ύπαρξης του ανθρώπου και τον τελικό του σκοπό.

Ο Ταρκόφσκι υπήρξε ένας κινηματογραφιστής εσωτεριστής. Είχε μέσα του την πίστη ότι σκοπός κάθε τέχνης είναι να εξηγήσει στον ίδιο τον καλλιτέχνη και στους γύρω του για ποιο λόγο εμφανίστηκαν σε αυτόν τον πλανήτη. Δηλώνει λοιπόν ότι ο αναμφισβήτητα λειτουργικός ρόλος της Τέχνης έγκειται στη μετάδοση της γνώσης, μιας γνώσης που εκφράζεται σαν σοκ και οδηγεί τον άνθρωπο στην τραγική κάθαρση (αριστοτελική κάθαρση).

Οι Τέχνες όπως και οι Επιστήμες αποτελούν το μέσο για να αφομοιώνουμε τον κόσμο και τον άνθρωπο. Από τη στιγμή που η Εύα έφαγε τον καρπό του δέντρου της γνώσης, η ανθρωπότητα καταδικάστηκε να παλεύει ασταμάτητα για την αλήθεια. Έτσι ο άνθρωπος έφτασε στη γη με σκοπό να μάθει γιατί γεννήθηκε. Αυτή η πορεία ονομάστηκε εξέλιξη και τη συνοδεύει πάντοτε η οδυνηρή διαδικασία της αυτογνωσίας.

Η καλλιτεχνική ανακάλυψη παρουσιάζεται κάθε φορά σαν μοναδική εικόνα του κόσμου, σαν ιερογλυφικό της απόλυτης αλήθειας. Εμφανίζεται σαν αποκάλυψη, δηλαδή σαν παράφορη επιθυμία να γνωρίσουμε διαισθητικά όλους τους νόμους του κόσμου- την ομορφιά και την ασχήμια, τη συμπόνια και τη σκληρότητα. Όλα αυτά ο καλλιτέχνης, αυτός ο sui generis ιχνευτής του απολύτου, τα εκφράζει δημιουργώντας την εικόνα. Η εικόνα προσφέρει μια γνώση του απείρου: το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το πνεύμα στην ύλη, το απεριόριστο με συγκεκριμένη μορφή.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Τέχνη είναι σύμβολο του σύμπαντος. Αυτό αιτιολογείται από τη σχέση της με την απόλυτη πνευματική αλήθεια που μας κρύβουν οι θετικιστικές και πρακτικές ενέργειές μας. Ο αυθεντικός κινηματογράφος, όπως και η αληθινή Τέχνη, γεννιέται και στεριώνει εκεί οπού υπάρχει διαχρονική και ακόρεστη δίψα για το ιδεώδες. Όταν αναφερόμαστε στην επιθυμία για το Ιδεώδες (το ωραίο), δε σημαίνει και ότι η καλλιτεχνική εικόνα πρέπει να είναι μακριά από την πεζή και σκληρή πραγματικότητα των καιρών μας. Αντιθέτως, η εικόνα είναι πάντοτε μετωνυμία, όπου το ένα υποκαθιστά το άλλο. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο δημιουργός, θέλοντας να μιλήσει για κάτι ζωντανό, χρησιμοποιεί κάτι νεκρό, θέλοντας να μιλήσει για το άπειρο, δείχνει το πεπερασμένο. Ασχήμια και ομορφιά περιέχουν η μια την άλλη. Αυτό το παράδοξο που διαποτίζει τη ζωή δημιουργεί στην Τέχνη την πληρότητα, όπου ένταση και αρμονία γίνονται ένα.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τη μείζονα λειτουργία της Τέχνης, τότε θα εστιάσουμε την προσοχή μας στην επικοινωνία, εφόσον η αλληλοκατανόηση είναι μια δύναμη που ενώνει τους ανθρώπους και το πνεύμα της επικοινωνίας είναι μια από τις σπουδαιότερες πλευρές της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Είναι δηλαδή η γλώσσα με την οποία οι άνθρωποι προσπαθούν να επικοινωνήσουν μεταδίδοντας πληροφορίες για τον εαυτό τους, κάτι που σχετίζεται με την ιδέα της αγάπης, που το νόημά της έγκειται στο νόημα της θυσίας.

Ευαίσθητος και ευάλωτος στην Τέχνη είναι μόνο ο πρόθυμος και ικανός να εμπιστευτεί τον καλλιτέχνη, να πιστέψει σε αυτόν. Στην περίπτωση κάποιου ατόμου πνευματικά δεκτικού, μπορούμε κάλλιστα να μιλήσουμε για αναλογία ανάμεσα στις εντυπώσεις που προκαλεί ένα έργο τέχνης και σε μια καθαρά θρησκευτική εμπειρία.

Οι κινηματογραφικές του ταινίες:

1)Δεν έχει άδεια απόψε 1960
2)Το βιολί και το κομπρεσέρ
3)Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν
4)Αντρέι Ρούμπλιοφ
5)Σολάρις
6)Καθρέφτης
7)Στάλκερ
8)Νοσταλγία
9)Θυσία

Μια ταινία που θα ενδιέφερε αναμφισβήτητα κάθε αναζητητή της αλήθειας είναι η Θυσία.
Στο έργο αυτό ανακαλύπτουμε διδασκαλίες και ορισμούς που αφορούν τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, τη θεωρία της αιώνιας επιστροφής, την έννοια της τελετουργίας κτλ. Μιλώντας για τη μετενσάρκωση, εξηγεί με λόγια απλά ότι ο άνθρωπος γεννιέται, ζει, πεθαίνει και στη συνέχεια γεννιέται ξανά χωρίς να θυμάται τίποτα. Κι όλα αρχίζουν πάλι από την αρχή. Λέει στον άνθρωπο να μη φοβάται το θάνατο, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει και στην ουσία ωθεί τον άνθρωπο να κάνει πράγματα που βλάπτουν την αληθινή του ζωή. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας λέει ότι πάντα ένοιωθε ότι η ζωή που είχε κάνει ως τότε δεν ήταν αληθινή ζωή, αλλά αναμονή για αυτήν.Μια μακριά αναμονή για κάτι σημαντικό.

Ακόμη ένα θέμα που πραγματεύεται στην ίδια ταινία, είναι η κακοποίηση της φύσης από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος πάντα αμυνόταν ενάντια στους συνανθρώπους του και τη φύση. Βίαζε τη φύση. Ό,τι δεν έχει φυσικότητα είναι φρικαλέο. Το αποτέλεσμα αυτού είναι ένας πολιτισμός ισχύος, φόβου και εξάρτησης. Η τεχνική πρόοδος εξασφάλισε μόνο την άνεση και μας έδωσε τα όργανα της βίας για να κρατάμε την εξουσία. Εμείς είμαστε σαν άγριοι, αφού χρησιμοποιούμε το μικροσκόπιο σαν ρόπαλο. Αλλά αυτό μάλλον είναι λάθος, διότι οι άγριοι είναι πιο πνευματικοί από εμάς, ενώ εμείς κάθε καλό επίτευγμα το θέτουμε στην υπηρεσία του κακού.

Μέσα απο αυτή την ταινία μπορούμε να δούμε την επαναστατικότητα καθώς και την ορμητικότητα του μεγάλου σκηνοθέτη. Ακούμε την κραυγή του να ηχεί δυναμικά προσπαθώντας να σπάσει τα πνευματικά δεσμά του μέσου ανθρώπου, που τον έχουν καταστήσει νοητικά κωφό. Μια αντιπροσωπευτική φράση της πρόθεσής του αυτής είναι «Πάντα στη ζωή μου πολεμούσα , προέβαλα αντίσταση. Κάποιος ας σταματήσει τα λόγια και ας αρχίσει να κάνει κάτι!!!. Έλεγα μην υποχωρείς σε τίποτα, μη συμβιβάζεσαι με τίποτα, αλλιώς θα πεθάνεις. Η τάξη και η οργάνωση είναι το όπλο έναντι στο χάος».

Είναι απίστευτο πώς ο Ταρκόφσκι μπόρεσε να κάνει ένα έργο με τόσο φιλοσοφικό βάθος, χρησιμοποιώντας καθαρά κινηματογραφικά μέσα. Το κοινό, συνηθισμένο σε ταινίες με υπόθεση, δράση, χαρακτήρες και το απαραίτητο 'happy end', αναζητά αυτά τα οικεία στοιχεία στην ταινία του Ταρκόφσκι, και συχνότατα φεύγει απογοητευμένο. Η ταινία αναφέρεται σε έναν άνθρωπο όχι συγκεκριμένο, αλλά σε σένα, στον πατέρα σου, στον παππού σου, σε κάποιον που θα ζει ύστερα από εσένα και θα εξακολουθεί να είσαι εσύ. Σε έναν άνθρωπο που ζει στη γη, αποτελεί κομμάτι της, και η γη αποτελεί κομμάτι του εαυτού του. Δες την ταινία όπως κοιτάει κανείς τα αστέρια ή τη θάλασσα, όπως θαυμάζει ένα τοπίο. ΔΕ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΕΔΩ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ, γιατί η λογική αυτή δεν μπορεί να εξηγήσει τι είναι ο άνθρωπος και ποιο είναι το νόημα της ζωής.

Ακριβής καταγραφή της στρατιωτικής ζωής του ήρωα. Ο θάνατος συγκεντρώνει όλο το περιεχόμενο της ζωής του Ιβάν. Με αυτό το αιφνιδιαστικό γεγονός συνειδητοποιεί κανείς με ένταση την τερατωδία του πολέμου. Υλικό της αφήγησης δεν είναι οι συγκρούσεις και οι ηρωισμοί στο μέτωπο του πολέμου, παρά το διάλειμμα μεταξύ δύο αποστολών, που ο συγγραφέας το έχει φορτίσει με μια ανησυχητική ένταση. Αυτός ο ανορθόδοξος τρόπος περιγραφής, άνοιγε προοπτικές για την ανάπτυξη ενός νέου τρόπου της αληθινής ατμόσφαιρας του πολέμου, της νευρικής υπερέντασης.

Το αποτέλεσμα κάθε ποιητικής προσπάθειας είναι τόσο μακριά από το δημιουργό του, ώστε δύσκολα το θεωρούμε ανθρώπινη δημιουργία. Για τον ηθοποιό συμβαίνει το αντίθετο. Αυτός είναι ο ίδιος, η δική του δημιουργία.

Είναι γνωστό ότι ο Ταρκόφσκι δίχασε με τα μηνύματα που μετέδιδε μέσα από τα έργα του. Και αυτό διότι απευθυνόταν σε ένα κοινό βασανισμένο από τη σκληρότητα και την προπαγάνδα των διαφόρων καθεστώτων. Μια ομάδα ανθρώπων αναγνώρισε στις ταινίες του τα παιδικά τους χρόνια. Άλλοι βρήκαν απαντήσεις στα μύχια εσωτερικά και μεταφυσικά ερωτήματα που σχετίζονται με την ελευθερία του ανθρώπου, την ύπαρξη του θεού και την αθανασία της ψυχής, και άλλοι ανακάλυψαν την κρυμμένη τους θρησκευτικότητα. Υπήρξε βέβαια και η μερίδα των ανθρώπων που απέρριψαν τον Ταρκόφσκι, είτε γιατί δεν τον κατανόησαν είτε γιατί ήταν πολέμιοι της Τέχνης που υπηρετεί την αλήθεια. Τέλος, ο σύγχρονος μελετητής τον κατατάσσει στην κατηγορία των καλλιτεχνών που έκαναν Τέχνη για να αφυπνίσουν τις ανθρώπινες συνειδήσεις, Τέχνη για την κοινωνία δηλαδή και όχι Τέχνη για την Τέχνη.

Δευτέρα, Μαΐου 21, 2007

Δ.ΨΑΘΑΣ


Ο Δημήτρης Ψαθάς του Ιωάννου υπήρξε Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας, περισσότερο θεατρικός. Γεννήθηκε στη Τραπεζούντα του Πόντου τον Οκτώβριο του 1907 και το 1923 μετά το τέλος της μικρασιατικής εκστρατείας εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου τελειώνοντας τις σπουδές του αφιερώθηκε τόσο στη δημοσιογραφία και ιδιαίτερα στην ευθυμογραφία όσο και στο θέατρο.
Εργάστηκε στις εφημερίδες «Ελεύθερο Βήμα», «Αθηναϊκά Νέα», για πολλά χρόνια στα «Νέα» ως χρονογράφος και τελευταία στην «Ελευθεροτυπία». Το 1937 εξέδωσε το πρώτο του χιουμοριστικό βιβλίο με τον τίτλο «Η θέμις έχει κέφια» και τον επόμενο χρόνο το δεύτερο βιβλίο του «Η Θέμις έχει νεύρα». Το έργο που τον έκανε όμως πανελλήνια γνωστό ήταν το «Μαντάμ Σουσού».
Άλλα έργα του ήταν:
«Χειμώνας του 41» (1945), «Αντίσταση» (1945), «Το χιούμορ μια εποχής» (1946), «Κάτω από τους Ουρανοξύστες» (1950), «Στη Χώρα των μυλόρδων» (1951), «Παρίσι Σταμπούλ και άλλα εύθυμα ταξίδια» (1951).
Τα τρία τελευταία αποτελούν περισσότερο εντυπώσεις από τα ταξίδια του στην Αμερική, Αίγυπτο, Κωνσταντινούπολη και Αγγλία με πολλά ευθυμογραφικά στοιχεία εμπλουτισμένα και με διάφορα σχόλια πολιτικά και κοινωνικά. «Οικογένεια Βλαμένου» (1956) κ.ά.
Επίσης επιλογή χρονογραφημάτων περιέλαβε στα βιβλία του «Από την εύθυμη πλευρά», «Στο καρφί και στο πέταλο» και «Πέρα βρέχει» (1960).
Τα θεατρικά του έργα, κωμωδίες, παίχτηκαν απ΄ όλους σχεδόν τους θιάσους της Αθήνας και με τους καλλίτερους έλληνες ηθοποιούς. Σπουδαιότερα εξ αυτών ήταν: «Το στραβόξυλο» (1940), «Ο εαυτούλης μου» (1941), «Οι ελαφρόμυαλοι» (1942), «Μαντάμ Σουσού» (1942), «Φον Δημητράκης» (1947), «Μικροί Φαρισαίοι», «Ζητείται ψεύτης» (1953), «Ένας βλάκας και μισός» (1956), η «Χαρτοπαίχτρα», «Ξύπνα Βασίλη» και ο «Αχόρταγος».
Έγραψε επίσης χρονικό από την ζωή του, τους διωγμούς και την αντίσταση της ιδιαίτερης πατρίδας του, το «Γη του Πόντου».
Τελευταία του βιβλία ήταν «Σε ήχο πλάγιο» (1973) και «Μαίηντ ιν Αμέρικα».
Υπήρξε σύμβουλος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων καθώς και μέλος της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΥΕΑ). Μιλούσε αγγλικά και γαλλικά. Εν ζωή ήταν κάτοικος Φιλοθέης, Αθήνα. Πέθανε στις 13 Νοεμβρίου του 1979.

Παρασκευή, Μαΐου 18, 2007

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Δευτέρα, Μαΐου 14, 2007

19 ΜΑΙΟΥ-ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ





ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

(1914-1923)

Ο πληθυσμός των Ποντίων στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου κατά την περίοδο 1914-1923 ανέρχονταν στις 750.000. Στην περίοδο 1914-1918 και 1919-1923, κατόπιν συστηματικής διώξεως της Τουρκικής αρχής 353.000 Πόντιοι χάνουν τη ζωή τους. Τα προμελετημένα σχέδια της νεοτουρκικής και της Κεμαλικής αρχής κατάφεραν την τελειωτική Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Οι Τούρκοι με την καταστροφική μανία του καταφέρνουν να ξεριζώσουν τους Έλληνες Ποντίους απο τα παράλια του Ευξείνου Πόντου όπου κατοικούσαν για 3000 χρόνια και είχαν αναπτύξει ενα σπουδαίο Ελληνικό πολιτισμό και μια λαμπρή ιστορία. Ο ίδιος ξεριζωμός επιφέρεται κατα μήκος τις υπόλοιπης Μ. Ασίας εις βάρος Ελλήνων και άλλων μειονοτήτων, ιδιαίτερα μετά την πυρπόληση και καταστροφή της Σμύρνης.

Απο τις αρχές του 1914, η Γερμανική στρατιωτική αποστολή στην Κωνσταντινούπολη υπέδειξε οτι οι Ελληνικοί πληθυσμοί θα δημιουργούσαν πρόβλημα για την Τουρκία σε περίπτωσι στρατιωτικής εμπλοκής με τις Δυτικές Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλια) κατά συνέπεια η μετακίνηση των πληθυσμών στο εσωτερικό της Ανατολίας ήταν απαραίτητη. Η ίδια υπόδειξι έγινε το 1895-96 και 1905-07 εις βάρος των Αρμενίων προκαλώντας τότε 400.000 θύματα. Στην συνέχεια και μέχρι το 1915, περισότεροι απο 1.000.000 Αρμένιοι χάνουν τη ζωή τους για να ολοκληρωθεί έτσι η γενοκτονία των Αρμενίων. Έλληνες και Αρμένιοι τα δύο δυναμικότερα οικονομικά και πολιτισμικά στοιχεία σε ολη την Μικρά Ασία και στον Πόντο είναι οι κυριότεροι στόχοι της Εθνικιστικής πολιτικής των Νεοτούρκων.

Απο το 1911 οι Νεότουρκοι καθιερώνουν την υποχρεωτική στράτευση των Ελλήνων του Πόντου η οποία ανάγκασε χιλιάδες Ποντίων να μεταναστεύσουν στη Ρωσία. Με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1914, η Τουρκία καλεί γενική επιστράτευση. Τα εξοντωτικά μέτρα των Τούρκων μπαίνουν σε εφαρμογή. Επιστρατεύουν τους Έλληνες της Μ.Ασίας και Πόντου για να τους στείλουν στο πολεμικό μέτωπο και στα τάγματα εργασίας <αμελέ ταμπουρού>, <τα τάγματα θανάτου>, <λευκός θάνατος>, στην Ανατολία όπου τους υπέβαλαν σε βασανιστήρια, πολυήμερη πεζοπορία και πολυάριθμες κακουχίες. Χιλιάδες άνδρες πεθαίνουν απο τις κακουχίες και βασανιστήρια. Σαν αποτέλεσμα δημιουργούνται οι πρώτες αντάρτικες ομάδες Ποντίων απο δραπέτες, άνδρες αποφασισμένους για να προστατεύσουν τον Ελληνικό πληθυσμό.

Το Δεκέμβριο του 1916 οι Τούρκοι στρατηγοί Εμβέρ και Ταλαάτ σχεδιάζουν την εξόντωσι του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού του Πόντου. Αρχίζει άμεση εξόντωσι των ανδρών των πόλεων και γενική εξορία όλων των ανδρών και γυναικοπαίδων των χωριών στα ενδότερα της Ανατολής με σκοπό την σφαγή. Το πρόγραμμα ξεκινά απο τις περιοχές της Σαμψούντας και της Πάφρας. Οι μαζικές εκτοπίσεις γυναικών και παιδιών απο τα παράλια του Ευξείνου Πόντου στο εσωτερικό της Ανατολίας, του Κουρδιστάν μέχρι και τη Συρία είναι πορείες θανάτου. Σφαγές, κρεμάλες, και εκτελέσεις φυλακές, λεηλασίες και βιασμοί ήταν η τακτικη των νεοτούρκων γαι να απαλαχθούν απο τις μειονότητες.

Στις 19 Μαϊου το 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ (ιδρυτής της νέας Τουρκίας) αποβιβάζεται στη Σαμψούντα όπου οργανώνει τη δεύτερη φάση της Γενοκτονίας του Ποντιακού πληθυσμού στα παράλεια του Ευξείνου Πόντου. Τα μέτρα εξοντώσεως συνεχίστηκαν μέχρι την υπογραφή της Συνθήκη της Λωζάννης τις 30 Ιανουαρίου 1923 και μέχρι την ανταλλαγή των περισσότερο απο 2.000.000 Ελλήνων απο τον Πόντο και Μικρά Ασία και των 480.000 Μουσουλμάνων απο την Ελλάδα.

Μετά την αποτυχημένη εκστρατεία της Ελλάδας στη Μικρά Ασία στις 2 Φεβρουαρίου 1919 για να προστατέψη τους Ελληνικούς πληθυσμούς, και μετά απο την προδοσία των συμμάχων Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας και της πρώην προστάτιδας Ρωσία στις 27 Αυγούστου του 1922, οι Τούρκοι εισέρχονται στην Σμύρνη. Για πολλές μέρες οι Τούρκοι έσφαζαν, βίαζαν, βασάνιζαν, κατάστρεφαν σπίτια και μαγαζιά και λεηλατούσαν περιουσίες. Οι Τούρκοι εξέφραζαν τα ήθη και βάρβαρα ένστικτα τους καθ’ολοκληρίαν. Τελικά παρέδωσαν την πόλη στις φλόγες, που ολοκλήρωσαν το έργο της καταστροφής. Πάμπολες είναι οι μαρτυρίες ξένων όπως η σύζυγος του Αμερικανού ιεροκύρηκα King Bridge, ο Άγγλος πολιτικός Kris Woodhouse, Dr. E.P Lovejoy και τόσων άλλων.

Η πυρπόληση της Σμύρνης απο τα στρατεύματα του Κεμάλ, η σφαγή, η λεηλασία και γενικά η γενοκτονία ηταν ενα έγκλημα που σχεδιάστηκε και διαπράχτηκε εν ψυχρώ με σκοπό την πλήρη απαλλαγή της Τουρκίας απο τον Ελληνισμό. Τα θύματα της σφαγής στην Σμύρνη υπολογίσθηκαν σε 150.000.

Ο Μητροπολίτης της Σμύρνης Χρυσόστομος παραμένει πιστός με το ποίμνιο του και αντί να φύγη με πλοίο Γαλλικού Ναυτικού, σαν ενας άλλος Γρηγόρος Ε’ εναν αιώνα πριν, θανατώνεται με τον ίδιο τρόπο απο τον Τουρκικό όχλο. Ο Νουρεντίν Πασάς τον παραδίδει στον φανατισμένο όχλο γαι να τον θανατώσει. Αφού του ξεριζώνουν τη γενειάδα του, βγάζουν τα μάτια του και τον χτυπούν με ρόπαλα και με μαχαίρια ωσότου να ξεψυχίσει και κατόπιν τον κρέμασαν οτι απέμεινε απο το σώμα του στην πλατεία του Τιρκλίκ.Φρικτά γεγονότα που βρίσκουν αμέτοχους και αδιάφορους τους πρώην συμμάχους και τους Αμερικανούς.

Ο τότε Αμερικανός Γενικός Πρόξενος George Horton στο βιβλίο του «Η Μάστιγα της Ασίας» «Εξιστόρηση της συστηματικής εξόντωσης χρστιανικών πληθυσμών και της ενοχής ορισμένων Μεγάλων Δυνάμεων, μαζί με την πραγματική ιστορία της πυρπόλησης της Σμύρνης» κλείνει τη συγκλονιστική περιγραφή του για τη καταστροφή της Σμύρνης με τη φράση: “Ενα απο τα δυνατότερα αισθήματα που πήρα μαζί μου όταν έφυγα απο τη Σμύρνη, ήταν το αίσθημα της ντροπής γιατί ανήκα στο ανθρώπινο γένος”.

Μέχρι σήμερα ηΤουρκία, μετά απο 80 και πλέον χρόνια, αρνείται να παραδεχθεί τα φρικτά γεγονότα εναντίον των Αρμενίων και Ελλήνων, ενα μεγάλο έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα, το έγκλημα του Ξεριζωμού και της Γενοκτονίας. Η αποσιώπηση των γεγονότων της Ιστορίας απο τους σημερινούς Τούρκους και την Τουρκικές κυβερνήσεις δημιουργεί το εμπόδιο για συγχώρησι και συμφιλίωση. Όπως έγραψε ο περίφημος Πόντιος συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς στο βιβλίο του η Γή του Πόντου “ να ρίξουμε το πέπλο της λήθης στο παρελθόν, αλλά να ξέρουμε, όχι να κρύβουμε. Να αναγνωρίσουν οι Τούρκοι τα εγκλήματα των πατεράδων τους αν πράγματι θέλουν και αυτοί να κατατεθούν στη σειρά των πολιτισμένων κρατών”.

Η 19 Μαϊου έχει καθορισθεί η ημέρα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Το Μάιο του 1919, με την άφιξη του Κεμάλ Μουσταφά στην Σαμψούντα αρχίζει η δεύτερη φάση στις διώξεις του Ποντιακού Ελληνισμού.

Το μνημόσυνο τελείται απο μας τους Πόντιους πρώτης, δεύτερης, και τρίτης γενεάς εις μνήμη των χιλιάδων νεκρών συγγενών μας.

Βιβλιογραφία

Δ. Ψαθά “Γη του Πόντου”

G. Horton “The blight of Asia

Ελευθεροτυπία –Ιστορικα “Η Γενοκτονία των Ποντίων”

Ecumenical Patriarchate-“The Black Book”

M. Housepian Dobkin-“Smyrna 1922 The Destruction of a City”

A. Haralambopoulos-“Background Paper on the Pontian Genocide”





ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ


Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ

Σάββατο, Μαΐου 05, 2007

Bahnhofstrasse



Μάτια περιπαικτικά βλέμματα ρίχνουν
και την οδό που θα οδεύσω τη νύχτα, μου δείχνουν,

δρόμος σταχτής που'ναι τα βιολετί του μέλη
τόπος συνάντησης τ'αστέρια π΄ανατέλλει.

Αχ άστρο του κακού. Άστρο της συμφοράς!
θαρραλέα νιότη που δεν ξαναγυρνάς,

ούτε η φρόνηση των γειρατειών αναγνωρίζει
τα μάτια που τον περιπαίζουνε καθώς βαδίζει.


James August Joyce