από : Ισοβίτης

Η ζωή δεν ξεκίνησε όταν γεννήθηκες εσύ. Ο ΠΑΟΚ δεν γεννήθηκε όταν εσύ αποφάσισες να ασχοληθείς με την μπάλα. Βάζεις το «1926» δίπλα σε ό,τι γράφεις, μέχρι και τατουάζ το χτυπάς, αλλά δεν έχεις ιδέα ούτε το 1996 ποιος ήταν ο ΠΑΟΚ και τι σήμαινε τότε. Ή το 1986, το 1976, το 1966 –οποιαδήποτε στιγμή της ιστορίας πριν έρθεις εσύ. Κι εγώ κάπου ενδιάμεσα γεννήθηκα, κάποια στιγμή μπήκα στην οικογένεια, αλλά πέρασα χρόνια προσπαθώντας να μάθω την ιστορία, ποιοι ήταν αυτοί που την ξεκίνησαν, τι πέρασαν για να μου κληροδοτήσουν αυτή την Ιδέα, πώς έφτασε στα χέρια μου ο ΠΑΟΚ στα 60 χρόνια που προηγήθηκαν μέχρι να τον μάθω κι εγώ.

Οι ανιστόρητοι είναι πάντα οι πιο πωρωμένοι. Φτιάχνουν το υπόβαθρο της σχέσης τους με τον ΠΑΟΚ τσιμπολογώντας ένδοξες στιγμές και αρνούμενοι να ενσωματώσουν οτιδήποτε ζόρικο ή ντροπιαστικό. Σηκώνουν ουρανοξύστες ορκισμένης πίστης με θεμέλια τα Παοκολέ των προηγούμενων από τα βιντεάκια. Κορδώνονται από υπερηφάνεια πατώντας στα πτώματα αυτών που άφησαν τις ψυχές τους στο δρόμο για το γήπεδο, επειδή ζούσανε μόνο στο δρόμο για το γήπεδο. Είκοσι ή τριάντα ή σαράντα χρόνια πριν, οι ίδιοι ανιστόρητοι θα αποκαλούσαν αυτούς που σήμερα θαυμάζουν στα ρετρό ως «κωλόπαιδα», «αλήτες», «χαρτζιλικωμένους που τους έκλεισαν την κάνουλα και τώρα τα σπάνε», «αναρχικούς», «καρκίνο του ΠΑΟΚ». Ωραία είναι να βλέπεις τα βίντεο και να τη λες στους άλλους οπαδούς πόσο γαμάτος Λαός ήμασταν, αλλά σήμερα, βλέπεις, οι εποχές έχουν αλλάξει και αυτές οι συμπεριφορές δεν έχουν θέση στην οικογένεια του ΠΑΟΚ.

Από τότε που περνάει ο λόγος μου όσο περνάει εκεί που περνάει, έχει κολλήσει η βελόνα μου στην ίδια φράση: «Κάντε χώρο στους επόμενους». Και πάντα η ίδια άρνηση από τους πιο παλιούς από μένα, η ίδια επιφυλακτικότητα. Να κάνουμε χώρο, αλλά ποιος θα τον γεμίσει; Οι εξυπνάκηδες με τα πληκτρολόγια; Αυτοί που θα ανεβαίνουν στο κάγκελο και αντί για κερκίδα θα βγάζουν βίντεο με το κινητό; Οι εικοσάρηδες που το Νοέμβρη κόβουν το γήπεδο επειδή χάσαμε το Πρωτάθλημα; Ναι, αυτοί. Ο ΠΑΟΚ είναι κάγκουρας, συμφωνώ, δική μου ήταν η ατάκα, αλλά ίσως ήρθε ο καιρός να αλλάξει λιγάκι, να ακολουθήσει την εποχή, μη μείνουμε στο παρελθόν και τις περήφανες χαίτες, να εκσυγχρονιστούμε, από αξύριστοι να γίνουμε μουσάτοι.

Κι όσο μεγαλώνω και φτάνω τα χρόνια τους, τόσο αλλάζω τη γνώμη μου, πιο ξύπνιοι και πιο ανοιχτομάτηδες από μένα οι μεγαλύτεροι, όπως παλιά, όπως πάντα. Γιατί και η δική μου γενιά ως «νέα γενιά» θεωρήθηκε κάποτε, την ίδια επιφυλακτικότητα συναντήσαμε ως σπόρια δίπλα στα ιερά τέρατα. Αλλά η διαφορά μας ήταν πως εμείς δε φροντίσαμε για τη διαδοχή. Εμάς μας έβαζαν κάτω οι πιο παλιοί επί ώρες, στο σύνδεσμο και στο γήπεδο και στην εκδρομή, κάναμε κανονικό κατηχητικό, μαθαίναμε τα μυστικά της πίστεως και τα ευαγγέλια και τους αγίους και τους διαβόλους, βγαίναμε έτοιμοι να διδάξουμε κι εμείς όσα μας είχανε μάθει, μας άφηναν να πιάσουμε κάγκελο και κλείνανε το μάτι από κάτω, όλο καμάρι, «δικός μου είναι αυτός». Κι έκανες τα δικά σου, διαμόρφωνες την κερκίδα λίγο πιο σύγχρονη από την προηγούμενη με το ένα μάτι στον μέντορα, μήπως το παρακάνεις, μήπως ξεφεύγεις από τις αρχές της πίστης, κουνούσαν το κεφάλι οι τότε σαραντάρηδες, καλά το πας, σ’ άφηναν να πετάξεις από τη φωλιά, έτοιμος είσαι, εγώ ανεβαίνω λίγο παραπάνω στο σκαλί, δε με χρειάζεσαι.

Εμείς τσιγκουνευτήκαμε να μάθουμε οτιδήποτε στους επόμενους. Οι πιο πολλοί τα παράτησαν, οι υπόλοιποι ακόμα εκεί, αρνούνται να αφήσουν την κερκίδα στον πιτσιρίκο, φοβούνται, δεν εμπιστεύονται, δε βλέπουν πως μπορεί να την κρατήσει. Άσ’ τον, λέω εγώ, θα παπαγαλίσει ό,τι βλέπει στο ίντερνετ, θα βρίσει μάνες και κόρες για να νιώσει καμπόσος, θα φάει τα μούτρα του αλλά θα τη βρει την άκρη. Δε φρόντισες να τον έχεις από κοντά όταν ήρθε η γενιά του στο γήπεδο σκαστή από το σχολείο, τώρα θα χρειαστεί να το κάνεις απότομα. Τι να τον αφήσω, μου λες, αυτός πιστεύει πως το ποδόσφαιρο ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια, ούτε πρόλαβε, ούτε φρόντισε να μάθει πως κάποτε δεν τολμούσε άνθρωπος να μπει στο δρόμο μου, τον έπαιρνα από κάτω, μια ευθεία ήταν έναν καιρό η κερκίδα, άμα δεν έμπαινες μπροστά μας δε σε πείραζε κανείς –άμα έμπαινες σε τσαλαπατούσε. Είτε ήσουν αντίπαλος, είτε μέλος της ίδιας της κερκίδας, δεν προλάβαιναν τ’ αγκάθια να μας κυκλώσουν, τα κόβανε. Ρε δεν ακούνε καθόλου, το μόνιμο παράπονο. Δεν ακούνε επειδή δεν τους το λες σωστά, πρέπει να μιλήσεις τη γλώσσα τους, έλεγα εγώ. Μην τους μιλάς όπως πριν είκοσι χρόνια, εσύ έβγαινες για μπύρα στο σύνδεσμο, αυτός βγαίνει για μπύρα με την γκόμενα, αν έχει, ή πίνει μπύρες με το wi-fi, δεν είναι το ίδιο. Μπα, δεν ακούνε, έτσι είναι αυτή η γενιά, κάνουν πως σε ακούνε και μετά κοροϊδεύουνε. Έπρεπε να κάνω facebook για να καταλάβω τι εννοούν.

Το πιο εύκολο και το πιο δύσκολο είναι να τα παρατήσεις. Κι εγώ έτσι, μια τα παρατάω και μια επιστρέφω, μια μέσα και μια έξω, μια κοντά και μια μακριά. Αλλά με αναγκάζει η εποχή, δεν κολλάει τελικά ο δικός μου ΠΑΟΚ με τον ΠΑΟΚ των νέων, μας πήρε η μπάλα και μας άφησε στα τσιμέντα. Ξέρω, ξέρω, ο ΠΑΟΚ είναι ένας και ο ΠΑΟΚ είναι ο ίδιος για όλους και μπλα μπλα μπλα. Εγώ βαρέθηκα να μαλώνω μ’ αυτούς που ούτε έζησαν αλλά ούτε και θέλησαν ποτέ να μάθουν τι δεν έζησαν, πιάσανε τον ΠΑΟΚ από την πρώτη αφίσα στον τοίχο τους και από σήμερα, π.χ. αυτή την όμορφη μέρα του 2002, σ’ όποιο γήπεδο κι αν πάμε τα σπάμε -στα λόγια φυσικά, μην τιμωρηθούμε κιόλας και πάει τσάμπα το διαρκείας. Βαρέθηκα να μου τη λένε οι εξυπνάκηδες για το ποιος «πρέπει να φύγει» για να σωθεί η ομάδα κι εγώ αν είναι δυνατό να μην καταλαβαίνω πως είναι λαμόγιο και «ποιος πρέπει να αναλάβει» για να μας πάει στην κορυφή γιατί πού πάμε ρε με τους τελειωμένους που έχει μαζέψει. Βαρέθηκα να μιλάω, στην τελική, με ανθρώπους που κλείνουν τα αυτιά τους. Κι αυτοί που κλείνουν τα αυτιά τους περισσότερο είναι οι είκοσι κάτι, που σε βρίζουν με το παραμικρό από το πληκτρολόγιο επειδή είσαι ο εχθρός, είσαι αυτός που τους θυμίζεις πως δεν ξέρουν όσα κάνουν πως ξέρουν. Καλά κάνουν και τα κλείνουν, ποιος είμαι εγώ τώρα να τους μάθω τον ΠΑΟΚ, τον ξέρουν αυτοί καλύτερα κι από μένα κι από κάθε άλλη γενιά πριν από μένα, τον έβλεπαν στο youtube όσο περίμεναν στην κοιλιά της μάνας τους, να περάσει η ώρα.

Έχει και κάποια παλικάρια γεννημένα τον καιρό που ήμουν εγώ είκοσι κάτι, μιλάω μαζί τους και νομίζω πως είμαστε συνομήλικοι. Δέκα, είκοσι, εκατό άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τι κληρονόμησαν. Ελπίδα υπάρχει, είδα μάτια που γυαλίζουν και μυαλά που ξέρουν πόσος πόνος τους περιμένει ακόμα μεγαλώνοντας σ' αυτό το μαγικό, ασπρόμαυρο σύμπαν. Αν συνεχίσουμε να τους κλείνουμε το δρόμο, επειδή οι περισσότεροι της γενιάς τους αντιμετωπίζουν τον ΠΑΟΚ ως χόμπι και τουρισμό, θα τους παρασύρει το κύμα των συνομίληκών τους με τις σέλφι, τα χαζοσυνθήματα για τα ναρκωτικά και την αστυνομία, τις ποζεριές, τα λάικ και τις κοινοποιήσεις. Αλλά πώς να βγουν μπροστά, δεν τολμάνε. Ακόμα κι ο Μάκης να ανέβαινε σήμερα στο κάγκελο, αυτοί είναι ικανοί να τον κράξουν -μια ματιά στα σχόλια άρθρων και βίντεο για τον Στρατηγό είναι ενδεικτική. Δύσκολα είμαστε. Και φταίμε περισσότερο εμείς.

Κάποτε θα γράψει η Ιστορία το πως ηττηθήκαμε.

Όχι γιατί μας νίκησαν οι άλλοι.

Αλλά γιατί εμείς απλά δεν πολεμήσαμε για μας.

Κι όσες μάχες δώσαμε δεν ήταν από μας για μας, αλλά απ αυτούς γι αυτούς στημένες.

Παραδοθήκαμε αμαχητί.

Ηττηθήκαμε .

Ας το παραδεχτούμε .

Κι όσοι ακόμη αναρωτιούνται "και τι άλλο να κάναμε;", πολύ καλά το ξέρουν τι, αλλά η αλήθεια πονάει, γρατζουνάει, τραυματίζει και να γιατί την αποφεύγουμε.

Γιατί είναι επώδυνη.

Είναι προτιμότερος ο ρόλος του θύματος.

Στον έρωτα, στη φιλία, στον αγώνα, εν γένει στη ζωή.

Ηττηθήκαμε.

Κι έχουμε όλοι το μερίδιο ευθύνης μας σ'αυτό.

Γιατί είχαμε καταλάβει από τότε, απ το 2007.

Είχαμε καταλάβει πως θα μαστέ Κεφαλαία στην Ιστορία.

Κι αποδειχθήκαμε ανάξιοι των καιρών.

Ηττηθήκαμε .

Γιατί υπήρξαμε ανάξιοι.

Και συνεχίζουμε να είμαστε .

Κι έτσι θα συνεχίσουμε κι έτσι θα πορευτούμε.

Ως τέτοιοι.

Ανάξιοι.

Το κακό, πως αυτό δε θα το πληρώσουμε τόσο εμείς όπως πρέπει κι είναι δίκαιο.

Αλλά τα παιδιά μας.

ΥΓ. Η ΦΩΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΕ.

πηγή : 

Vagram Shakhbazian

The first online pontian language school

http://pon-edu.com/

Κραυγή αγωνίας για τον σύγχρονο Ποντιακό χώρο....

από : e-pontos.gr

Ο οργανωμένος Ποντιακός χώρος εξάντλησε τον ιστορικό του ρόλο;

Ο οργανωμένος ποντιακός χώρος ταλανίζεται από την ίδια μιζέρια που έχει ενσκήψει σε όλο το Νεοελληνικό πεδίο. Υπάρχει έντονη η έλλειψη των ιδεών, των στόχων και των μεγάλων ηγετών. Η μετριότητα των στελεχών και η έλλειψη ικανοτήτων αναπληρώνεται από εμπάθεια, εγωισμό, και δυστυχώς πολλές φορές κακεντρέχεια. Πώς να πορευτούμε στο μέλλον χωρίς αλληλεγγύη, συνοχή, αυτοσυνειδησία, ομοψυχία και αίσθηση ότι πρέπει να αποτελούμε ένα οργανωμένο σύνολο.

Οι μορφές οργάνωσης των ποντίων αποδείχτηκαν ελλειμματικές και μικρότερες των περιστάσεων καθώς το κύτταρο της οργάνωσης αυτής ήταν ένα σωματείο, συνήθως πολιτιστικό λαογραφικό, το οποίο όπως λειτούργησε και έδρασε ως ένα πρόχειρο ανάχωμα της λήθης χωρίς καμία υποδομή, υποχωρεί ολοένα στις πιέσεις των καιρών.

Το σημαντικότερο, τα σωματεία αυτά λειτούργησαν ως φυτώριο μετριότατων στελεχών που η αμάθειά τους αντί να τους κάνει ταπεινούς τους κάνει υπερφίαλους και εν πολλοίς επικίνδυνους.

Καλλιεργήθηκε, το πιο εύκολο, πρώτα ο χορός (κακοποιημένος και αυτός) και μετά η λύρα (βιασμένη και μεταλλαγμένη και αυτή). Δεν μπόρεσε το ποντιακό κίνημα να μετεξελιχθεί σ' ένα πολιτικό κίνημα διεκδικώντας ένα ρόλο σοβαρό μέσα στο εθνικό μας γίγνεσθαι.

Επαιρόμαστε για την ποντιακή μας νεολαία τη στιγμή που αυτή, στη μεγάλη της πλειοψηφία, εκφράζεται μηχανικά μόνο με το χορό, σαν κακοκουρδισμένα ρομπότ, χωρίς άποψη και χωρίς ποντιακή συνείδηση. Χορεύουν χωρίς να ξέρουν να μιλούν και χωρίς να ξέρουν να σκέφτονται και να νιώθουν ποντιακά. Δεν διεκδικούν παρά φανατίζονται μόνο πίσω από τα λάβαρα και τα φτηνά μπλουζάκια των συλλόγων με τα βαρύγδουπα λογότυπα.

Παρασύρονται από τον εύκολο λαϊκίστικο, φτηνό, εθνικιστικό λόγο!

Τελικά αυτό που πρέπει να σκεφτούμε είναι τι θέλουμε να κάνουμε εμείς οι πόντιοι; Να μείνουμε μόνο στα λαο-γραφικά ,στις συζητήσεις για τη μουσική και το χορό; Να μείνουμε μόνο στην απονευρωμένη διεκδίκηση της Γενοκτονίας που κινδυνεύει δυστυχώς να απαξιωθεί εξαιτίας κακών χειρισμών ή θέλουμε να προχωρήσουμε ακόμη παραπέρα;

Μήπως ήρθε η ώρα μας και δεν το έχουμε καταλάβει; Δε θα έπρεπε να απαντήσουμε κάποτε στο σήμερα;

Στα σύγχρονα προβλήματα, οικονομικά και πολιτικά μέσα από μία ποντιακή πολιτική ματιά, που θα είναι δημοκρατική , πατριωτική και προοδευτική. Αυτό όμως απαιτεί οργάνωση , όχι αστεία σωματειακά καμώματα.

Απαιτεί καρδιά και όραμα, απαιτεί να ξεπεράσουμε το ατομικό και να περάσουμε στο συλλογικό.

Απαιτεί να απογαλακτισθούμε από την κομματική εξάρτηση και να αυτοοργανωθούμε ως πραγματικός ανεξάρτητος πολιτικός οργανισμός. Εν πολλοίς απαιτείται όλοι μας, ο καθένας με τον τρόπο του και από το πόστο του, να υπερβούμε τους εαυτούς μας, τα σύνδρομα και τις μικροεπιδιώξεις μας.

Επίσης για να μην χάνουμε και την επαφή με την πραγματικότητα, πουλώντας μόνο ωραία λόγια , θα πρέπει αρχικά να συγκροτηθούν ομάδες συζητήσεων στη βάση, να ανοιχτεί ένας πλατύς δημοκρατικός διάλογος ώστε το κίνημά μας, το ποντιακό, να γίνει ένα πραγματικό λαϊκό κίνημα.

Και όλα αυτά με γνώση επιστημονική, ιστορική και πολιτική ανάλυση και προπαντός αυτοσυγκράτηση και ανιδιοτέλεια. Αρκετά με τις διαδικτυακές μπαρούφες, αρκετά με τις "εθνικιστικές εξάρσεις" που ευτυχώς μέχρι τώρα αναλώνονται μόνο σε ιντερνετικά "αποξαμώματα".

Μπορούμε να ‘μαστε και πατριώτες και δημοκρατικοί. Δεν είναι απαραίτητο να γίνουμε φασίστες.

Γιατί μόνο το θυμικό είναι κακός σύμβουλος, ας προτάξουμε τη λογική και τη γνώση. Και σίγουρα όλα αυτά μέσα από το πρίσμα μιας ηθικής αρχών. Όχι άντε έτσι ..γιούργια!

 Θανάσης Στυλίδης  (Στουλάρας)

Ταξική επανάσταση 1821...

Οι λαϊκές επαναστάσεις μπορούν να νικήσουν!
Αγαπητέ μαθητή, μαθήτρια

Ίσως έχεις βαρεθεί να ακούς συνέχεια για επετείους και γιορτές, ειδικά σήμερα που η πολιτική της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του συστήματος των εφοπλιστών, των επιχειρηματιών κάνουν επίθεση στη ζωή σου και στην οικογένειά σου. Κράτα όμως το εξής: ό,τι επίθεση και να σου κάνουν, δε θα σταματήσουν ποτέ να στοχεύουν στο μυαλό σου. Γι’ αυτό σου λένε ψέματα και μισές αλήθειες και για την 25^η Μαρτίου, όπως κάνουν και για την 28^η Οκτώβρη αλλά και για το Πολυτεχνείο.

Είναι ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους!

Δεν σου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι γιορτάζουμε την έναρξη της επανάστασης του 1821 στις 25^η Μαρτίου ενώ ήδη στις 23 Μάρτη του 1821 η Καλαμάτα και άλλα μέρη της Πελοποννήσου είχαν απελευθερωθεί από τους Τούρκους;

Η απάντηση είναι ότι με διάταγμα του 1838, δηλαδή 13 χρόνια αργότερα, ορίσθηκε εθνική γιορτή η μέρα του Ευαγγελισμού για να ντύσουν την επανάσταση με θρησκευτικό μανδύα.

Όμως η επίσημη Εκκλησία δεν ήταν υπέρ της Επανάστασης. Όταν ο Παπαφλέσας συναντήθηκε με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό για να του πει ότι όλα ήταν έτοιμα για την επανάσταση, ο τελευταίος άρχισε να τον βρίζει ότι είναι απατεώνας. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός μάλιστα είχε πει: «Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου»!

Ένας από τους κοτζαμπάσηδες, δηλαδή τους έλληνες άρχοντες της εποχής, είπε «κάλλιο οι Τούρκοι κι ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να’ χει δικαιώματα»!

Είναι ψέμα ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε πρώτος τη σημαία της επανάστασης του 1821. Τη σημαία στην Πάτρα την ύψωσε ο λαϊκός ηγέτης Παναγιώτης Καρατζάς, τον οποίο δολοφόνησαν οι πρόκριτοι της Πάτρας.

Τι σημαίνει αυτό;

Η επανάσταση του 1821 ήταν σύγκρουση με τον Οθωμανικό Δεσποτισμό και συνδέονταν με την απελευθέρωση. Όλοι οι Έλληνες δεν ήταν υπέρ της επανάστασης. Μάλιστα υπήρχαν Έλληνες που ήταν μέρος του Οθωμανικού Συστήματος εξουσίας.

Στην επανάσταση του 1821 δεν πήραν μέρος μόνο ορθόδοξοι Χριστιανοί και Ελληνες το γένος. Πήραν μέρος, κατ' αρχήν, οι λεγόμενοι Φιλέλληνες, από το χώρο της Δυτικής Ευρώπης.

Εκτός από τους Φιλέλληνες, ωστόσο, πήραν μέρος στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και Βλάχοι, Μολδαβοί, Βούλγαροι, Αλβανοί, Σέρβοι, Τσιγγάνοι, Ούγγροι, Πολωνοί και άλλοι.

• Ξέρεις άραγε ότι στα πλοία του Μιαούλη, το πλήρωμα δεν ήξερε καθόλου την ελληνική γλώσσα και ότι μιλούσε Αρβανίτικα;
• Ξέρεις ότι οι επαναστάτες του 1821 δεν χωρίζανε το λαό σε Έλληνα και ξένο; Ο Ρήγας Φεραίος καλούσε Χριστιανούς και Τούρκους σε κοινό αγώνα για το γκρέμισμα της οθωμανικής κυριαρχίας και στη δημιουργία μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας.

Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν θρησκευτικός πόλεμος, ξεσηκωμός των Χριστιανών κατά των Μωαμεθανών.

Ήρθαν στιγμές που Έλληνες και Τούρκοι πολέμησαν μαζί, εναντίον των Βενετών, των Ισπανών και του Πάπα (και αντίστροφα), προτιμώντας οι Ελληνες ραγιάδες την τουρκική από τη δυτικοευρωπαϊκή φεουδαρχία, αφού η τελευταία υπήρξε κατά πολύ σκληρότερη της τουρκικής.

Αλλά και οι Φιλέλληνες της Δυτικής Ευρώπης που συμμετείχαν στην επανάσταση του 1821, είχαν ταξικά κίνητρα: να κυριαρχήσουν τα ιδανικά και οι σκοποί της μεγάλης (αστικής) Γαλλικής Επανάστασης, ανεξάρτητα από το ότι υπήρχε και ο θαυμασμός τους για την αρχαία παιδεία. Και όπως γνωρίζουμε, η εκκλησία στη Γαλλία δεν πέρασε και πολύ καλές ημέρες κατά τη Γαλλική Επανάσταση...

Όλα αυτά λοιπόν δεν θα στα πουν τα σχολικά βιβλία γιατί δεν θέλουν να ξέρεις τι είναι η επανάσταση για να βγάλεις τα σωστά συμπεράσματα για το σήμερα και τη ζωή σου.

Σου λέμε λοιπόν:

Στην επανάσταση του 1821 δεν ήταν όλοι οι Έλληνες μαζί γιατί είχε κοινωνικό χαρακτήρα.

• Κάθε κοινωνική επανάσταση δίνει απάντηση στο ερώτημα: ποια τάξη θα είναι στην εξουσία.
• Η επανάσταση είναι το όχημα για να προχωρήσει η κοινωνία μπροστά.

Σκέψου λοιπόν ότι σε όλη την Ευρώπη εκείνη την περίοδο ξεσπούσαν αστικές επαναστάσεις, δηλαδή επαναστάσεις που έβαζαν στόχο να φύγουν οι φεουδάρχες (κάτοχοι γης) από την εξουσία και να πάρουν την πολιτική εξουσία οι αστοί (κάτοχοι κεφαλαίου που εκμεταλλεύονται την ελεύθερη εργατική δύναμη).

Βγάλε τα συμπεράσματα σου για το σήμερα!

Σήμερα πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη, δηλαδή αυτοί που μπορούν και θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω, είναι η εργατική τάξη. Η αστική τάξη είναι πια αντιδραστική. Το ξέρεις, το ζεις! Γι’ αυτό κάνει τέτοια επίθεση στη ζωή σου, γι’ αυτό στέλνει τα ΜΑΤ όταν αγωνίζεσαι, σε θέλει σύγχρονο σκλάβο με μισθό ψίχουλα, με ζωή χωρίς δικαιώματα, σε βομβαρδίζει με ναρκωτικά.

Η επανάσταση του 21, όπως κάθε επανάσταση, ασκεί βία και δεν σέβεται κανέναν θεσμό, καμιά νομιμότητα που εκμεταλλεύεται τους λαούς. 

Στη σημαία της δεν γράφει τίποτα για το νόμιμο αλλά για το δίκαιο.

• Και σήμερα επίκαιρο σύνθημα είναι: «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη»!
• Οι επαναστάτες του 21 λέγανε «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», δεν διαπραγματεύονταν με τους εχθρούς τους. Σήμερα, προσκυνημένοι είναι αυτοί που στηρίζουν την ΕΕ, το ΔΝΤ, την κοινωνία του κέρδους και της αγοράς.
• Ο στρατός της αντίδρασης (Ιερή συμμαχία τότε, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ σήμερα) δεν είναι ανίκητος.
• Οι κοινωνίες χωρίζονται σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Στο λαό και τους από πάνω. Η αντίθεσή τους δεν λύνεται με διάλογο αλλά με πάλη.

Ο λαός που πιστεύει στη δύναμή του νικά - ο λαός που παραδίνεται χάνει!

Κράτα το καλά: είτε στον αγώνα είτε στην υποταγή,

ποτέ όλοι οι Έλληνες δεν ήταν μαζί!

Το 1821 κάποιοι έβλεπαν στον Οθωμανό κατακτητή, τον φίλο, το στήριγμα της δικής τους εξουσίας. Το 1940 κάποιοι έλεγαν, οι «Γερμανοί είναι φίλοι μας» και συνεργάστηκαν με τους φασίστες. Είναι οι πολιτικοί πατεράδες των σύγχρονων ναζιστών της Χρυσής Αυγής.

Το 1821 κάποιοι καλούσαν το λαό σε ομοψυχία για να αντέχει στον τουρκικό ζυγό. Το 1940 κάποιοι έλεγαν ότι είναι τρέλα η αντίσταση. Σήμερα κάποιοι σε καλούν σε εθνική ομοψυχία για να βγούμε από την κρίση και εννοούν να θυσιάσεις τη ζωή και τα όνειρά σου για να σωθούν τα κέρδη της πλουτοκρατίας, του συστήματος τους! Κάποιοι άλλοι, μιλάνε για «κατοχή» από ξένα κράτη, για να κρύψουν τους Έλληνες επιχειρηματίες που πλουτίζουν από τον ιδρώτα των γονιών σου.

Την ιστορία τη γράφουν οι λαοί! Σήμερα είναι η δική σου σειρά.

Η πάλη για τις ανάγκες σου θα είναι σκληρή αλλά δίκαιη. Έτσι ήταν πάντα!

Οργάνωσε τον αγώνα σου για τα δικαιώματά σου,

διάβασε και μάθε την αληθινή ιστορία του λαού και του τόπου σου.

Αντάρτης-κλέφτης-παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός!

Επιστολή των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ στους μαθητές για την 25η Μαρτίου

Οι πάπυροι της Οξυρρύγχου

Το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ζητά τη βοήθεια των χρηστών του Διαδικτύου για να ολοκληρώσει την αποκρυπτογράφηση των περίφημων παπύρων της Οξυρρύγχου, μιας αχανούς συλλογής χειρογράφων των προχριστιανικών και χριστιανικών χρόνων, γραμμένων κυρίως στα ελληνικά. 


Στόχος μας είναι να μεταγράψουμε όσο γίνεται περισσότερα κείμενα από τους πρωτότυπους πάπυρους και στη συνέχεια να τους ταυτοποιήσουμε και να ανακατασκευάσουμε το κείμενο» δήλωσε στο BBC ο Δρ Ντερκ Όμπινκ, επικεφαλής της προσπάθειας. 


Στο δικτυακό τόπο του εγχειρήματος, οι χρήστες καλούνται να κοιτάξουν φωτογραφίες των πάπυρων και να αντιστοιχήσουν τους χαρακτήρες που βλέπουν στο χειρόγραφο με τα πλήκτρα ενός εικονικού πληκτρολόγιου στα ελληνικά. Αυτό σημαίνει ότι οι χρήστες δεν χρειάζεται να γνωρίζουν αρχαία ελληνικά για να συμβάλλουν στην προσπάθεια.


Η Οξύρρυγχος, μια κωμόπολη της Άνω Αιγύπτου, κατακτήθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο το 322 π.Χ, οπότε εντάχθηκε στην περιοχή όπου κυριαρχούσε η ελληνική γλώσσα. Χιλιάδες πάπυροι βρέθηκαν σε τάφους και σε αποθέτες απορριμμάτων στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα. Η μελέτη τους αποκάλυψε σημαντικά φιλολογικά και θρησκευτικά κείμενα, διοικητικά έγγραφα, ιδιωτικές επιστολές και άλλα κείμενα. Ανάμεσά τους, σημαντικά έργα της Σαπφούς, του Μένανδρου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη, καθώς και το αρχαιότερο απόσπασμα του Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο. Εκατοντάδες πάπυροι παραμένουν όμως αμετάφραστοι, κάτι που θα μπορούσε τώρα να αλλάξει με τη βοήθεια του κοινού.

http://ancientlives.org

http://www.papyrology.ox.ac.uk

The Road To Salonica

Καπηλεία

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΞΕΦΤΙΛΑ
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΠΗΛΕΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ
ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΤΩΝ ΡΙΖΟΜΕΝΩΝ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΩΝ

ΝΤΡΟΠΗ ΣΤΟΥΣ ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΣ
ΝΤΡΟΠΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΟΙΤΑΝΕ ΤΗΝ ΚΟΝΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΗΘΙΚΟΥΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ...

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ: ΜΙΑ ΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

El Greco Crucifixion


Χρήστου Δερμοσονιάδη (Δικαστή)

Όταν ο Πιλάτος βεβαιώθηκε για την αθωότητα του Χριστού και θέλησε να τον απολύσει τότε οι Ιουδαίοι φώναξαν: “Ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν, ότι Θεού υιόν εαυτόν εποίησε.” (Ιωάν.10′7). Αυτή είναι και η σημερινή θέση των Εβραίων.

Ισχυρίζονται ότι ο Χριστός παρέβη πράγματι το Μωσαϊκό Νόμο και δίκαια κατεδικάσθη σε θάνατο. Είναι δυνατόν όμως η ανθρώπινη Δικαιοσύνη να έφθασε σε τέτοια αντίθεση προς τη Θεία Δικαιοσύνη ώστε να καταδικάσει σε θάνατο τον ίδιο το Θεό και εν ονόματι του Νόμου να θανατώσει το Δημιουργό; Το βασικό λοιπόν ερώτημα είναι αν η δίκη του Χριστού ήτανε μία δίκαιη δίκη, κατά το ανθρώπινο μέτρο, αν δηλαδή έγινε σύμφωνα με το νόμο και τη δικονομία.

Η δικαιοσύνη την εποχή του Χριστού βρισκόταν σε αρκετά ψηλό επίπεδο. Το Ρωμαϊκό Δίκαιο σε λίγα θέματα υστερούσε από το σημερινό ευρωπαϊκό δίκαιο και το εβραϊκό ήτανε ιεροκρατικό και στηριζόταν στο Μωσαϊκό Νόμο.

Τα εβραϊκά δικαστήρια ήτανε πολυμελή. Ανώτατο Δικαστήριο ήταν το Μέγα Συνέδριο που είχε και άλλες εξουσίες. Εδρευε στην Ιερουσαλήμ, απετελείτο από 120 μέλη με πρόεδρο τον Αρχιερέα και είχε στη διαταγή του στρατιωτική δύναμη, την κουστωδία.

Οι θανατικές καταδίκες των εβραϊκών δικαστηρίων έπρεπε να επικυρωθούν από τη Ρωμαϊκή εξουσία όπως αναφέρεται στο βιβλίο “Η δίκη του Ιησού” του θεολόγου Δημήτριου Καππαή.

Η θανατική ποινή προβλεπόταν για αρκετά αδικήματα αλλά σύμφωνα με τις αντιλήψεις του λαού σπανίως επιβαλλόταν. Η εκτέλεση γινόταν με διάφορους τρόπους, από τους οποίους πιο βασανιστικός και εξευτελιστικός ήταν ο θάνατος επί του σταυρού, ο οποίος συνηθίζετο από τα Ρωμαϊκά δικαστήρια, τα οποία δεν είχαν ενδοιασμούς στην επιβολή θανατικής καταδίκης.

Κατά την εβραϊκή δικονομία η προανάκριση ήταν άγνωστη και δεν υπήρχε δημόσιος κατήγορος. Η απόφαση δεν μπορούσε να στηριχθεί στην παραδοχή του κατηγορουμένου αλλά μόνο στις μαρτυρίες.

Η δίκη διεξαγόταν μέρα, με ανοικτές τις πόρτες, ενώπιον του λαού. Ξεκινούσε με τους μάρτυρες υπερασπίσεως και ακολουθούσαν δύο τουλάχιστον μάρτυρες κατηγορίας, που έπρεπε να δώσουν σαφή και πανόμοια μαρτυρία, κρατώντας το δεξί τους χέρι πάνω στο κεφάλι του κατηγορουμένου και σε περίπτωση θανατικής καταδίκης έπρεπε να συμμετέχουν στην εκτέλεση και να ρίξουν τις πρώτες πέτρες, εάν η θανάτωση θα γινόταν με λιθοβολισμό.

Ο Κατηγορούμενος εθεωρείτο αθώος μέχρι την τελική του καταδίκη, εδικαιούτο να μιλήσει, να φέρει μάρτυρες και να τύχει καλής μεταχείρισης.

Κατά τη γνώμη των συγγραφέων δεν ετηρούντο πρακτικά αλλά η ίδια η καταδίκη εκδιδόταν με γραπτό διάταγμα. (Κοντογόνη: Εβραϊκή Αρχαιολογία, Β’4). Πάντως διάταγμα καταδίκης του Χριστού δεν έχει βρεθεί.

Οι Δικαστές έπρεπε να είναι αμερόληπτοι, δίκαιοι και μερικοί απ’ αυτούς να υπερασπίζουν τον κατηγορούμενο. Σε περίπτωση θανατικής καταδίκης ανεβάλλετο η τελική απόφαση για τη μεθεπόμενη μέρα και εάν επικυρωνόταν η θανατική καταδίκη η εκτέλεση έπρεπε να γίνει την άλλη μέρα και όχι αυθημερόν. Από την έναρξη της ακροάσεως μέχρι την εκτέλεση χρειαζόταν τουλάχιστον 4 μέρες.

Στον τόπο της εκτέλεσης συνόδευε τον κατηγορούμενο έφιππος δικαστής, που καλούσε το λαό να αναφέρει αμέσως στο Δικαστήριο, το οποίο συνεδρίαζε εκείνη την ώρα, οτιδήποτε ελαφρυντικό για τον κατηγορούμενο και τότε σταματούσε αμέσως η εκτέλεση.

Αυτά για τη Δικαιοσύνη στο Ισραήλ.

Πρέπει όμως να αναφερθεί ότι στα χρόνια της ρωμαϊκής υποτέλειας υπήρχε μεγάλη φαυλότητα και ηθικός ξεπεσμός, με αποτέλεσμα οι άρχοντες να είναι πρόσωπα φαύλα, που εξασφάλιζαν τη θέση τους δωροδοκώντας τους Ρωμαίους ηγεμόνες. Οι Δικαστές δεν είχαν πλέον την εντιμότητα και την ανθρωπιά που είχαν οι προκάτοχοι τους. Ολόκληρο το έθνος βρισκόταν σε ξεπεσμό και αθλιότητα.

Μετά την ανάσταση του Λαζάρου πολλοί Ιουδαίου πίστεψαν στον Χριστό. “Συνήγαγον ουν οι αρχιερείς και οι Φαρισσαίοι συνέδριον και έλεγον. Τι ποιούμεν, ότι ούτος ο άνθρωπος πολλά σημεία ποιεί; …. Εις δε τις εξ αυτών Καϊάφας, αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου, είπεν αυτοίς …. ότι συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται.” (Ιω. ΙΑ’48-50)

“Εβουλεύσαντο δε οι αρχιερείς ίνα και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν, ότι πολλοί δι’ αυτόν υπήγον των Ιουδαίων και επίστευον εις τον Ιησούν.” (Ιω. ΙΒ’10)

Και η στρατιωτική κουστωδία, μαζί με ένοπλους υπηρέτες, όταν συνέλαβε τον Ιησούν δεν τον έφερε στο δικαστήριο αλλά στον πεθερό του αρχιερέα, τον ΄Αννα, που υπηρέτησε στο παρελθόν σαν αρχιερέας.

Και ο Αννας, χωρίς να έχει καμιά εξουσία άρχισε ανάκριση για να βρει αιτία εναντίον του συλληφθέντος. Κι ο Χριστός απαντά. “Επερώτησον τους ακηκοότας” “εν κρυπτώ ελάλησα ουδέν”. (Ιω. ΙΗ’,20).

Η απάντηση δεν άρεσε και ένας υπηρέτης ερράπισε τον Ιησούν λέγοντας “ούτως αποκρίνη τω αρχιερεί;” Σε λίγη ώρα οδήγησαν τον Χριστό στο σπίτι του αρχιερέα Καϊάφα και μέχρις ότου μαζευτούν τα μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου οι υπηρέτες έδερναν, έβριζαν και κορόιδευαν τον Χριστό. Το εβραϊκό δίκαιο απαγόρευε την ανάκριση και την κακοποίηση του κατηγορουμένου. (Mishna, Sotah 1,4).

Και άρχισε η συνεδρίαση του Ανωτάτου Εβραϊκού Δικαστηρίου με άλλες τρεις δικονομικές παραβάσεις.

Το Μέγα Συνέδριο συνεδρίασε στο σπίτι του αρχιερέα και όχι στο κτίριο του Δικαστηρίου και συνεδρίασε νύκτα, πράγμα απαγορευμένο (Mishna, Sanhedrin IV,1), χωρίς να προϋπάρχει σαφής κατηγορία από δύο τουλάχιστον μάρτυρες, όπως απαιτούσε η δικονομία.

Μετά την έναρξη της δίκης βρέθηκαν δύο ψευδομάρτυρες που διαστρέβλωσαν το λόγο του Κυρίου “λύσατε τον ναόν τούτον και εν τρισίν ημέρας εγερώ αυτόν” (Ιω. Β’19), που οπωσδήποτε ελέχθηκε για την Ανάσταση του ιδίου και όχι για το ναό του Σολομώντος.

Οι μαρτυρίες όμως δεν ταίριαζαν μεταξύ τους, παρά το γεγονός ότι δόθηκαν αντικανονικά με την ταυτόχρονη παρουσία και των δύο μαρτύρων. Επρεπε λοιπόν να καταδικαστούν σε θάνατο οι ψευδομάρτυρες σύμφωνα με το Δευτερονόμιον (ΙΘ’ 18-21). “και ιδού μάρτυς άδικος εμαρτύρησεν άδικα, αντέστη κατά του αδελφού αυτού, και ποιήσετε αυτώ ον τρόπον πονηρεύσατο ποιήσαι κατά του αδελφού αυτού …. Και οι επίλοιποι ακούσαντες φοβηθήσονται ….”

Το Συνέδριο αποφάσισε ότι δε μπορεί να στηριχθεί σ’ αυτούς τους μάρτυρες και ο Πρόεδρος του, ο αρχιερέας Καϊάφας, ερώτησε το Χριστό “συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού; λέγει αυτώ ο Ιησούς. Συ είπας …. Τότε ο αρχιερεύς διέρρηξε τα ιμάτια αυτού λέγων ότι εβλασφήμησε. Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;” (Ματθαίου ΚΣΤ’ 63).

Η ομολογία του κατηγορούμενου, αν τέτοια θεωρηθεί η απάντησή Του, δεν αποτελούσε κατά το Μωσαϊκό Νόμο απόδειξη. Χρειαζόταν μάρτυρες “επί στόματος δύο μαρτύρων και επί στόματος τριών μαρτύρων στήσεται παν ρήμα” (Δευτερονόμιον ΙΘ’15).

Δεν υπήρξε καθόλου υπεράσπιση, που εθεωρείτο απαραίτητο μέρος της δικαστικής διαδικασίας. (Sanhedrin IV,5). Την υπεράσπιση την ανελάμβανε ένας τουλάχιστον από τους δικαστές για να μην μείνει κανένας κατηγορούμενος ανυπεράσπιστος.

Ο αρχιερέας “διέρρηξε τα ιμάτια του” πράγμα που απαγορεύει ο Μωσαϊκός νόμος στους ιερείς (Λευϊτικόν 6, ΚΑ’10).

Και τα μέλη του Συνεδρίου απεκρίθησαν “ένοχος θανάτου εστί” (Ματθαίου ΚΣΤ’67).

Η ψηφοφορία έγινε ταυτόχρονα, ενώ έπρεπε να γίνει με τη σειρά, από το νεότερο δικαστή προς τους παλαιότερους για να μην επηρεαστούν μεταξύ τους.

Μετά την καταδίκη άρχισαν άλλα έκτροπα “και ήρξαντο τινές εμπτύειν αυτώ και περικαλύπτειν το πρόσωπον αυτού και κολαφίζειν αυτόν και λέγειν αυτώ προφήτευσον ημίν τις εστίν ο παίσας σε. Και οι υπηρέται ραπίσμασιν αυτόν έβαλον” (Μάρκον ΙΔ’ 65).

Για να τηρήσουν οι αρχιερείς και οι Φαρισσαίοι τα προσχήματα περίμεναν να ξημερώσει και συνεδρίασαν πάλιν για να επικυρώσουν την καταδίκη στο κτίριο του Μεγάλου Συνεδρίου, δίπλα στα τείχη της Ιερουσαλήμ. “Και ευθέως επί το πρωϊ συμβούλιον ποιήσαντες οι αρχιερείς μετά των πρεσβυτέρων και γραμματέων και όλον το συνέδριον, δήσαντες τον Ιησούν απήνεγκαν και παρέδωκαν τω Πιλάτω” (Μάρκον ΙΕ’,1).

Ο Χριστός συνελήφθη την Πέμπτη το βράδυ και η επίσημη δίκη διεξήχθηκε, ολοκληρώθηκε και εκτελέστηκε η θανατική ποινή μέσα στην ίδια μέρα, την Παρασκευή, κατά παράβαση των κανόνων (Sanhedrin IV,I), ενώ έπρεπε να περάσουν 4 τουλάχιστον μέρες.

Γράφεται στην Ακολουθία των Αγίων Παθών πριν από το 12ο Ευαγγέλιο ότι: “Ηδη βάπτεται κάλαμος αποφάσεως παρά κριτών αδίκων και Ιησούς δικάζεται και κατακρίνεται Σταυρώ. Και πάσχει η κτίσις εν Σταυρώ καθορώσα τον Κύριον. Αλλ’ ο φύσει σώματος δι’ εμέ πάσχων, Αγαθέ, Κύριε, δόξα σοι.”

Κατά το Μωσαϊκό Νόμο η Θεοποίηση ανθρώπου αποτελούσε βλασφημία και αδίκημα. Ο κατηγορούμενος όμως εδικαιούτο υπεράσπιση.

Ο Χριστός έκανε αναρίθμητα θαύματα μπροστά στο λαό. Και οι ίδιοι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ τον υποδέχτηκαν μερικές μέρες πριν από τη δίκη ψάλλοντας “Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ.” (Ιω.ΙΒ’13).

Εξ άλλου η ανθρωπότητα περίμενε το Σωτήρα, “την προσδοκία των εθνών”, “τον καθολικό διδάσκαλο” του Σωκράτη, το “Λόγο” του Πλάτωνα, τον “Άγνωστο Θεό” των Αθηναίων, τον “νέο Θεό” των 3 μάγων, τον “Άγιο” του Κομφούκιου και τον αναμενόμενο από όλους τους Προφήτες του Ισραήλ “Μεσσία”.

Οι μορφωμένοι εβραίοι γνώριζαν καλά όλες τις προφητείες, που συνέκλιναν και συμφωνούσαν ότι ο κατηγορούμενος Ιησούς ήταν ο ίδιος ο Μεσσίας - Χριστός όπως αναφέρεται και στο βιβλίο του Ιώσηπου Contra Apionem Lib. II 17.

Η ζωή, η διδασκαλία Του και τα απειράριθμα θαύματα Του δεν χωρούσαν καμιά αμφιβολία. Το Μεγάλο Συνέδριο όμως απαξιεί να μελετήσει το θέμα και να εξετάσει μήπως ενώπιον του αντί Θεοποίηση ανθρώπου έχει ενανθρώπιση Θεού. Μάλλον δεν απαξιεί, αλλά σε γνώση του καταδικάζει το Μεσσία, εφ’ όσον ο αρχιερέας είχε πει μετά την ανάσταση του Λαζάρου “ούτος ο άνθρωπος πολλά σημεία ποιεί …”, όπως αναφέρεται και στο βιβλίο “Η δίκη του Ιησού” του εισαγγελέα Χρήστου Τραπεζούντιου.

Πρεσβύτεροι και Αρχιερείς κατεδίκασαν σε θάνατο το Θεό τους και δέσμιο τον οδηγούν στον ρωμαίο Πιλάτο για να επικυρώσει τη θανατική καταδίκη.

Μια νέα δίκη, Ρωμαϊκή, ξεκινά.

Ήτανε πρωϊ της Παρασκευής, της προηγούμενης μέρας του εβραϊκού Πάσχα, που έφεραν οι εβραίοι τον Ιησούν έξω από το Πραιτώριο. Οι εβραίοι δεν ήθελαν να μπουν στην κατοικία ειδωλολάτρη για να μη μολυνθούν πριν από το Πάσχα και στην επιμονή τους ο ρωμαίος ηγεμόνας διέταξε και τοποθέτησαν στο λιθόστρωτο μπροστά από το Πραιτώριο τη δικαστική του έδρα για να δικάσει εκεί τον κατηγορούμενο.

Κατά το τυπολατρικό ρωμαϊκό δίκαιο η δικαστική εξουσία ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με την έδρα, την τήβεννο και τη σφραγίδα του δικαστή παρά με το άτομο του.

Με την έναρξη της δίκης παρατηρείται η πρώτη δικονομική παράβαση. Ο κατηγορούμενος ήτανε δέσμιος κατά τη διάρκεια της δίκης ενώ έπρεπε να θεωρείται ο κατηγορούμενος αθώος μέχρι την καταδίκη. Και αρχίζει η δίκη με την ερώτηση του Πιλάτου: “τίνα κατηγορίαν φέρετε κατά του ανθρώπου τούτου;”

Έπρεπε λοιπόν οι εβραίοι να κατηγορήσουν τον Ιησούν. Αλλά κατηγορία για βλασφημία δε θα ενδιέφερε τον ρωμαίο ηγεμόνα. Ούτε θα επέφερε θανατική καταδίκη. Ο αρχιερέας Καϊάφας διετύπωσε ενώπιον του λαού νέα, εντελώς ψευδή, κατηγορία λέγοντας “τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και κωλύοντα Καίσαρι φόρους διδόναι, λέγοντα εαυτόν Χριστόν Βασιλέα είναι”. (Λουκά ΚΓ’,2)

Η απάντηση του Καϊάφα ήτανε εντελώς ψευδής γιατί το Μέγα Συνέδριο καταδίκασε τον Ιησούν με άλλη κατηγορία, την βλασφημία.

Ήτανε ψέμα όμως και το περιεχόμενό της, γιατί ο Χριστός είχε δώσει διαφορετική απάντηση στους μαθητές των Φαρισαίων, όταν τον ρώτησαν για τη ρωμαϊκή φορολογία “απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ” (Ματθ. ΚΒ’,21)

Έπρεπε βάσει του Ρωμαϊκού Δικαίου να γίνει γραπτή αίτηση για εισαγωγή σε δίκη.

Έπρεπε να αναφερθεί το όνομα και τα στοιχεία του κατηγορούμενου και να διατυπωθεί ακριβώς η κατηγορία.

Έπρεπε να συνταχθεί πρωτόκολλη κατηγορίας.

Επρεπε να καθοριστεί η μέρα της δίκης και να κληθούν και να ακουστούν, εκείνη τη μέρα, οι μάρτυρες. (Δημαρά: Ιστορία Ρωμαϊκού Δικαίου, Β 132).

Εάν όμως θεωρηθεί ότι δεν επρόκειτο για πρωτόδικη υπόθεση αλλά για επικύρωση της θανατικής καταδίκης του εβραϊκού δικαστηρίου τότε η εισαγωγή στη δίκη έπρεπε να γίνει με καταχώριση γραπτής αίτησης μαζί με την πρωτόδικη απόφαση.

Ο Πιλάτος δεν έκανε τίποτε απ’ αυτά. Κατέβη από την έδρα του, πράγμα που κατά το Ρωμαϊκό Δίκαιο σήμαινε ότι δεν έχει πλέον δικαστική εξουσία, μπήκε στο Πραιτώριο και εκεί συνομίλησε με τον κατηγορούμενο, μακριά από το μαινόμενο πλήθος των εβραίων, ενεργώντας κάποιας μορφής ανάκριση.

“Συ ει ο βασιλεύς των Ιουδαίων;” (Λουκά ΚΓ’3), ρώτησε ο Πιλάτος τον Ιησούν, ο οποίος απεκρίθη “η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου …. εγώ …. εις τούτο ελήληθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία”. (Ιω. ΙΗ’, 35 επ.)

Την απάντηση του Ιησού την κατάλαβε ο Πιλάτος. Ο Χριστός ήτανε πνευματικός ηγέτης και όχι κοσμικός άρχοντας. Έκρινε αμέσως ότι δεν ευσταθούσε η κατηγορία και δεν υπήρξε ο Ιησούς ένοχος αντιποίησης εξουσίας.

Ο Πιλάτος επιβεβαίωσε τη θέση του με τη φράση που εξεστόμισε “τι έστιν αλήθεια;” Μια ερώτηση που δεν περίμενε απάντηση γιατί η αλήθεια ήτανε κατ’ εκείνον μια φιλοσοφική ουτοπία. Με το πρακτικό ρωμαϊκό πνεύμα που τον χαρακτήριζε ο Πιλάτος βγήκε από το Πραιτώριο και αθώωσε αμέσως τον κατηγορούμενο λέγοντας στους Ιουδαίους “εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ”. (Ιω. ΙΗ’ 38).

Έπρεπε ο Ιησούς να αφεθεί αμέσως ελεύθερος.

Ο όχλος όμως δημιουργούσε μεγάλο θόρυβο μπροστά στο ανάκτορο επιμένοντας στη θανατική καταδίκη. Μέσα από τις φωνές ο Πιλάτος ξεχώρισε ότι ο Ιησούς ήτανε Γαλιλαίος. Και η Γαλιλαία ήταν έξω από τη δικαιοδοσία του Πιλάτου. Η Γαλιλαία είχε άρχοντα, τετράρχη, τον εξηρτημένο βασιλιά Ηρώδη τον Αντύπα.

Ο Πιλάτος λοιπόν παρά το γεγονός ότι είχε αμέσως προηγουμένως αθωώσει τον Ιησούν, επικαλέστηκε την τοπική αρμοδιότητα του Ηρώδη. Και για να απαλλαγεί από κάθε ευθύνη έστειλε τον Ιησούν στον Ηρώδη, που βρισκόταν εκείνες τις μέρες στην Ιερουσαλήμ. (Λουκά ΚΓ’ 6-7)

Ο Ιησούς δεν απάντησε σε καμιά από τις ερωτήσεις του Ηρώδη, που αποκεφάλισε τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Ο πανούργος Ηρώδης δεν θέλησε να ξαναβάψει τα χέρια του με άγιο αίμα και απεφάσισε ότι δεν έχει αρμοδιότητα γιατί το αδίκημα του Ιησού και η εβραϊκή καταδίκη του έγιναν έξω από τα δικά του σύνορα της Γαλιλαίας.

Ο Χριστός λοιπόν αθωώθηκε για δεύτερη φορά από τη Ρωμαϊκή εξουσία με την απόφαση του Ηρώδη.

Αντί όμως να αφεθεί ελεύθερος οδηγείται και πάλιν δέσμιος στον Πιλάτο, αφού ο Ηρώδης και οι στρατιώτες του τον εξευτέλισαν και του φόρεσαν βασιλικό μανδύα (Λουκά ΚΓ’ 11) πράγματα εντελώς απαράδεκτα με την απαλλαγή του κατηγορούμενου, έστω και για έλλειψη τοπικής αρμοδιότητας.

Ο Πιλάτος βγήκε στον εξώστη του Πραιτωρίου και αθώωσε γι’ άλλη μια φορά τον Ιησούν λέγοντας “ιδού εγώ ενώπιον υμών ανακρίνας ουδέν εύρον εν τω ανθρώπω τούτω αίτιον ων κατηγορείτε κατ’ αυτού. Αλλ’ ουδέ Ηρώδης. Ανέπεμψα γαρ υμάς προς αυτόν. Και ιδού ουδέν άξιον θανάτου εστί πεπραγμένον αυτώ”. (Λουκά ΚΓ’ 15-16)

Οι Ιουδαίοι φώναζαν περισσότερο και στο δίλημμα του Πιλάτου προστέθηκε και το μήνυμα της γυναίκας του Πρόκλας “μηδέν σοι και τω δικαίω εκείνω. Πολλά γαρ έπαθον σήμερον κατ’ όναρ δι’ αυτόν” (Ματθαίου ΚΖ’20). Αξίζει να σημειωθεί ότι η Πρόκλα βαφτίστηκε Χριστιανή και εορτάζεται η μνήμη της σαν αγίας στις 27 Οκτωβρίου.

Ο Πιλάτος παρουσίασε το Χριστό και το ληστή Βαρραβά μπροστά στο λαό και ρώτησε ποιόν από τους δύο να απολύση για τη γιορτή του Πάσχα. Και ακούγονταν ακόμη δυνατότερες οι φωνές του όχλου που ζητούσε την απόλυση του Βαρραβά και τη θανάτωση του Ιησού.

Ο σκληρός τύρρανος, που ήτανε ταυτόχρονα άβουλος και αναποφάσιστος, διέταξε να μαστιγωθεί ο Ιησούς. Η μαστίγωση ήτανε σκληρή ποινή που συνόδευε την έσχατη ποινή της σταυρώσεως. Μπορούσε να επιβληθεί και σαν αυτοτελής ποινή. Σε καμιά περίπτωση όμως δε μπορούσε να επιβληθεί σε πρόσωπο που αθωώθηκε ή έστω σε κατηγορούμενο πριν από την τελική καταδίκη του. Η νομοθεσία του Ιουλίου Καίσαρος (Τίτλος Ι θέμα 1ον και τίτλος 6ος θέμα 7ον) ήτανε σαφής και παρεβιάσθη κατάφορα.

Σκηνές που θα ντροπιάζουν την ανθρωπότητα και ειδικότερα την ανθρώπινη δικαιοσύνη ακολούθησαν. Μετά από το βάναυσο φραγγέλωμα στην αυλή του Πραιτωρίου έντυσαν το ματωμένο σώμα του ενανθρωπίσαντος Θεού με βασιλική χλαμίδα, στεφάνωσαν την κεφαλή του αιώνιου Βασιλέα με ακάνθινο στεφάνι και βασάνισαν και εξευτέλισαν τον αμνό του Θεού τον αίροντα την αμαρτία του κόσμου. (Ιω. ΙΘ’ 1-3)

Ο εκπρόσωπος της ανθρώπινης δικαιοσύνης, ο Πιλάτος, βγήκε πάλι από το Πραιτώριο, κάθισε στην δικαστική έδρα στο ύψωμα του Λιθόστρωτου και απευθυνόμενος στους αρχιερείς και τον όχλο “λέγει αυτοίς. Ιδε ο άνθρωπος. Ότε ουν είδον αυτόν οι αρχιερείς και οι υπηρέται, εκραύγασαν λέγοντες. Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. Λέγει αυτοίς ο Πιλάτος. Λάβετε αυτόν υμείς και σταυρώσατε. Εγώ γαρ ουχ ευρίσκω εν αυτώ αιτίαν. Απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι: ημείς νόμον έχομεν, κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν, ότι εαυτόν Θεού υιόν εποίησεν.” (Ιω.ΙΘ’ 6-7)

Ο Πιλάτος αθώωσε το Χριστό για άλλη μια φορά, αλλά πάλε δεν τον απέλυσε. Και οι Ιουδαίοι παραδέχθηκαν ότι ο κατηγορούμενος βρέθηκε από το Μέγα Συνέδριο ένοχος θανάτου κατά το Μωσαϊκό δήθεν Νόμο γιατί απεκάλεσε τον εαυτό του υιό Θεού, πράγμα που απέκρυψαν από τον Πιλάτο μέχρι τη στιγμή αυτή.

Ο Πιλάτος παρέβη τη βασική νομική αρχή του Ρωμαϊκού Δικαίου “non bis in idem” (όχι δις επί της αυτής υποθέσεως) και ξαναμπήκε στο Πραιτώριο για να ανακρίνει και πάλε τον Ιησούν.

Η νέα απροσδόκητη κατηγορία ότι “εαυτόν υιόν Θεού εποίησε”, η επιβλητική προσωπικότητα του Κυρίου, η γαλήνη που ακτινοβολούσε, το μήνυμα της γυναίκας του Πιλάτου και ο θρησκευτικός φανατισμός των Ιουδαίων συγκλόνισαν και σύγχισαν τον Πιλάτο.

Ο Πιλάτος συνομίλησε πάλε με τον Κύριο. Ο κατηγορούμενος δεν ήτανε συνηθισμένος άνθρωπος και μιλούσε σαν να είχε θεϊκή εξουσία. Ο κατηγορούμενος ήτανε ανώτερος από το δικαστή του. “Εκ τούτου εζήτει ο Πιλάτος απολύσαι αυτόν.” (Ιω. ΙΘ’13)

Ξανακάθησε ο Πιλάτος στη δικαστική έδρα και άνοιξε νέα συζήτηση με τον όχλο σε μια τελευταία προσπάθεια να αποφύγει τη σταύρωση του Ιησού. “οι δε Ιουδαίοι έκραζον λέγοντες. εάν τούτον απολύσης ουκ ει φίλος του Καίσαρος. πας ο βασιλέα εαυτόν ποιών αντιλέγει το Καίσαρι” (Ιω.ΙΘ’13).

Το τελευταίο τέχνασμα των εβραίων συγκλόνισε τον Πιλάτο γιατί βρισκόταν σε κάποια δυσμένεια του αυτοκράτορα Τιβερίου (Ιωσήπου Lib. XIII, Cap. III, p.1) και αποφάσισε αμέσως να σώσει το τομάρι του παρά να υπερασπιστεί τη δικαιοσύνη. Για να αποφύγει το βάρος της άδικης καταδίκης δεν εξέδωσε δικιά του απόφαση αλλά “λαβών ύδωρ απενίψατο τας χείρας απέναντι του όχλου λέγων. Αθώος ειμί από του αίματος του δικαίου τούτου. Υμείς όψεσθε. Και αποκριθείς πας ο λαός είπε. Το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα υμών. Τότε απέλυσεν αυτοίς τον Βαρραβάν, τον δε Ιησούν φραγγελλώσας παρέδωκεν ίνα σταυρωθή.” (Ματθ. ΚΖ’ 24)

Εάν θεωρηθεί ότι η πράξη του Πιλάτου να νήψει τα χέρια του και να επιτρέψει στους Εβραίους να σταυρώσουν το Χριστό ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη τότε πρέπει να θεωρήσουμε ότι κατεδικάσθη ο Ιησούς σε θάνατο επί εσχάτη προδοσία επειδή παρουσιαζόταν σαν βασιλέας, πράξη αντίθετη προς την Lex Julia Majestatis και τα Crimina Imminutae Majestatis.

Και ακολούθησε η εκτέλεση. Οι άνθρωποι σταύρωσαν τον ίδιο το Θεό τους. Και στάθηκαν οι Εβραίοι απέναντι από τον Σταυρό και έβριζαν και κορόϊδευαν. (Μάρκον ΙΕ΄31) “Ομοίως δε και οι αρχιερείς εμπαίζοντες προς αλλήλους μετά των γραμματέων έλεγον άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι.” Παραδεχόταν δηλαδή και ενώπιον του Σταυρού ότι ο Χριστός έκανε θαύματα και έσωσε άλλους.

Σταυρώθηκε λοιπόν ο Χριστός και απέθανε και την τρίτη ημέρα ανεστήθη. Τι απέγιναν όμως οι άνθρωποι που ήταν υπόλογοι για την άδικη καταδίκη Του;

Ο προδότης Ιούδας επέστρεψε στον Ναό, έριξε πίσω τα τριάκοντα αργύρια και κρεμάστηκε σε δένδρο έξω από την Ιερουσαλήμ και αυτοκτόνησε.

Στο βίο της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής (Μέγας Συναξαριστής, ΄Εκδοση Ε, Τόμος 7ος, σελ. 425) αναφέρεται ότι πήγε στη Ρώμη και κατήγγειλε στον Τιβέριο Καίσαρα τον Πόντιο Πιλάτο και τους αρχιερείς. Ο Καίσαρας ακούοντας για τα θαύματα του Χριστού και γνωρίζοντας ότι κατά τον χρόνο της σταύρωσης, έγινε σκότος σε ολόκληρη την οικουμένη διέταξε την προσαγωγή του Πιλάτου, του Άννα και του Καϊάφα στη Ρώμη. Ο Καϊάφας πέθανε κατά το ταξίδι και ο Άννας εκτελέστηκε στη Ρώμη. Ο Πιλάτος φυλακίστηκε έξω από τη Ρώμη και πέθανε στην φυλακή. Αντίθετα στα “χρονικά” του Ζωναρά, βιβλίο Στ’, γράφεται ότι ο διάδοχος του Τιβερίου ο Καλλιγούλας εξόρισε τον Πιλάτο στην Γαλλία και στο Γ’ βιβλίο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας του Ευσέβιου γράφεται ότι ο Πιλάτος όταν ήταν εξόριστος στην Γαλλία ήρθε σε απόγνωση και αυτοκτόνησε.

Αυτά λοιπόν για τη δίκη του Χριστού και για τη δίκη των δικαστών Του, στην οποία ο Αυτοκράτορας κατεδίκασε τους δικαστές και κατά συνέπεια αυτή η απόφαση αποτελεί την έβδομη και τελική αθώωση του Χριστού.

Στην εβραϊκή δίκη του Μεγάλου Συνεδρίου σημειώσαμε 16 από τις παραβάσεις του Μωσαϊκού Νόμου.

Στη δίκη του Πιλάτου σημειώσαμε άλλες 16 σοβαρές παραβάσεις του Ρωμαϊκού Δικαίου.

Η όλη όμως διεξαγωγή των δικών, από τη βραδινή σύλληψη μέχρι την μεσημβρινή Σταύρωση, οι ψευδείς και εναλλασσόμενες κατηγορίες, η συνεχής εναλλαγή της δίκης και της ανάκρισης, η μεταφορά του Χριστού από τα σπίτια των αρχιερέων στο Πραιτώριο, στο λιθόστρωτο, στον Ηρώδη, οι βασανισμοί του κατηγορουμένου και η Σταύρωση Του ενώ βρέθηκε 6 φορές αθώος από τον Πιλάτο και τον Ηρώδη, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν σαν δίκη, ούτε σαν παρωδία δίκης αλλά σαν το μεγαλύτερο κακούργημα της ανθρωπότητας και την αιώνια ντροπή που βαρύνει τον κόσμο όλο. Μεγαλύτερο έγκλημα δε μπορούσε να διαπράξει ο άνθρωπος. Και όμως τον Σταυρό του θανάτου μετέτρεψε ο Κύριος σε ξύλο της ζωής και το μέγα έγκλημα το μετέτρεψε σε Θείο Σχέδιο Σωτηρίας για μας, τους δήμιούς Του.

Τίποτε αντάξιο της θυσίας Του δεν έχουμε να του αντιπροσφέρουμε και περιοριζόμαστε στο μυστήριο της Θείας Μεταλήψεως. Το Αίμα του Χριστού δεν είναι “εφ’ υμάς και επί τα τέκνα ημών” αλλά μας προσφέρεται για να σωθούμε εμείς και τα παιδιά μας …….

Ευχόμαστε η Σταυρική θυσία του Κυρίου μας να σώσει εμάς από την δικαία καταδίκη.

ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ..ΕΝΔΟΞΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΝΕΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

Τοπάλ οσμάν




Kayseri (Καισάρεια) 1922: Ο ιδρυτής της Τουρκικής ορθόδοξης Εκκλησία Παπα Ευθύμ, μετέπειτα Πατριάρχης Ενερόλ Α΄, κηρύσσει Τουρκιστί τον λόγο του Χριστού






Πατριάρχης Εφτίμ Ενερόλ




Εφτίμ Ενερόλ





Τούρκος ορθόδοξος ιερέας




Η τουρκικη ορθοδοξη εκκλησια της Παναγίας


Το Αυτοκέφαλo Τουρκικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο (Bağımsız Türk Ortodoks Patrikhanesi) ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1921 στο Kayseri της Καπαδοκίας από τον ιερέα του Οικουμενικού Πατριαρχείου Παύλο Καραχισαρίδη (Pavli Karahisarhidis ή Karahisarlıoglu 1884-1966), γνωστότερο ως Παπα Εφτίμ. Ολες οι σχετικές ζυμώσεις έγιναν στην διάρκεια της Ελληνικής εισβολής στην Οθωμανική επικράτεια (1919-1922) που αποκαλείται "Μικρασιατική Εκστρατεία".

Με την ίδρυση του Τουρκικού Πατριαρχείου στην Ανατολή, επιχειρήθηκε η διάσπαση της ενότητας της Ελληνορθόδοξης κοινότητας, με απώτερο σκοπό να αποσπασθή από την επιρροή του ελληνοκεντρικού οικουμενικού πατριαρχείου. Αυτονόητο ότι τόσο ο ιδρυτής όσο και οι οπαδοί του είχαν Τουρκική συνείδηση.

Η ιστορία του τουρκικού ορθόδοξου πατριαρχείου είναι άγνωστή στην Ελλάδα, προφανώς για να μην αμφισβητηθή ο μύθος που εδώ και αιώνες διακινεί η Ελληνική Εκκλησία, πως Ελλάς και Ορθοδοξία ταυτίζονται απόλυτα. Ετσι μία πυκνή τεχνητή ομίχλη καλύπτει την σελίδα της Τουρκορθόδοξης Εκκλησίας στην ελληνική βιβλιογραφία. Μέχρι σήμερα κανείς δεν απετόλμησε να σκαλίσει την άγνωστη αυτή ιστορία

Η διεκδίκησή των λιγοστών Τουρκορθόδοξων από το τουρκικό πατριαρχείο της Πόλης, τους έχει απομακρύνει από το στόχαστρο της ελληνοποίησης αν και θα μπορούσαν να γίνουν συμβολικό προγεφύρωμα φιλίας των δυο λαών. Επί δεκαετίες τόσο αυτοί όσο και οι επίσης Ορθόδοξοι Γκαγκαούζοι, αποτελούν θέμα ταμπού που καμμιά ιστορική λαθροχειρία δεν μπορεί να μπαλώσει γι'αυτό η Ελληνοορθοδοξία προτιμά να αγνοεί τους Τουρκόφωνους εν Χριστώ αδελφούς της

Ι Δ Ρ Υ Σ Η

Η εγκαθίδρυση μιας μαζικής τουρκόφωνης Εκκλησίας, θα ήταν το όνειρο κάθε ιεραπόστολου. Το όραμα αυτό ενέπνευσε από μικρό τον Παύλο Καραχισαρίδη, Τουρκόφωνο χριστιανό Λαζοποντιακής καταγωγής που γεννήθηκε το 1884 στην πόλη Akdag Maden ανάμεσα στο Kayseri (πρώην Καισάρεια) και το Samsun (Σαμψούντα). Σπούδασε στην εμπορική σχολή της Αγκυρας. Το 1912 έγινε διάκος. Μετά την έκρηξη του Α' Π. Π. (1915) χειροτονήθηκε ιερέας από τον Μητροπολίτη Καισάρειας Νικόλαο και το 1918 ανέλαβε εφημέριος στην ενορία του Keskin Maden.

Αμέσως μετά την ελληνική εισβολή του 1919 προσπάθησε να εμφανισθή ως πνευµατικός ηγέτης των τουρκικής καταγωγής χριστιανών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και να επιδιωχθεί η διεθνής αναγνώρισή του. Πολλά χωριά ευθυγραμμίστηκαν μαζί του, έτσι, θεμελιώθηκε η Τουρκορθόδοξη Εκκλησία στην Ανατολία, έξω από τα κατεχόμενα από τον Ελληνικό στρατό εδάφη.

Η πρώτη αναφορά για την ίδρυση αυτοκέφαλης Τουρκορθόδοξης Εκκλησίας συναντάται το 1921, σε κεµαλική εφηµερίδα της Αγκυρας. Την 1η Μαϊου εκείνου του έτους πάνω από 2.700 τουρκόφωνοι ορθόδοξοι της Σαφράμπολης στην Παφλαγονία, δυτικά του Πόντου, με επικεφαλής 10 πρόκριτους και τον ιερέα τους Γερμανό, ζήτησαν την ίδρυση Αυτοκέφαλου Τουρκικού πατριαρχείου.

Μεταξύ των πιστών που έσπευσαν ήσαν οι Τουρκόφωνοι του Πόντου, γνωστοί ως Μπαφραλήδες (ζούσαν γύρο από την πόλη Bafra του δυτικού Πόντου), αρκετοί Λαζοί χριστιανοί και πολλοί Τουρκόφωνοι χριστιανοί της Καπαδοκίας και του Ικονίου, γνωστοί ως Καραμανλήδες (Karamanlides). Να σημειωθή ότι στην διάρκεια των μαχών με τον ελληνικό στρατό κοντά στην Αγκυρα, αρκετοί Καραμανλήδες πολέμησαν εθελοντικά ως άτακτοι στο πλευρό του Κεμάλ. Στις τρεις αυτές ομάδες, ο συνολικός αριθμός των εγγεγραμμένων χριστιανών έφθανε τον όχι ευκαταφρόνητο αριθμό των 300.000.

ΠΑΠΑ ΕΦΤΙΜ ΚΑΙ ΤΟΠΑΛ ΟΣΜΑΝ

“Από τις γυναίκες των Παφραλήδων πήραν τα όπλα οι μισές για να διώξουν τους Τούρκους" (Απόσπασμα Ποντιακού στίχου από την Μπάφρα)

Στην συλλογική ανάμνηση των προσφύγων που συνέρευσαν στην Ελλάδα, ο παπα Εφτίμ υπήρξε ένα είδος θρησκευτικού σωτήρα επειδή προστάτευσε χιλιάδες χριστιανούς, κυρίως του Πόντου, από τις διώξεις που επέβαλε η κυβέρνηση Κεμάλ μέσω του συνταγματάρχη Topal Osman Aga (Τοπάλ Οσμαν 1883-1923).

Ο Λαζικής καταγωγής Τοπάλ Οσμάν Αγάς, βετεράνος αξιωματικός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από την Κερασούντα, πολέμησε στον Α΄ Βαλκανικό και Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Σε κάποια μάχη πληγώθηκε με αποτέλεσμα να μείνει κουτσός (topal).

Στις περιοχές Μπάφρα και Σιάντα μετά το 1914, έτος έναρξης του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, εμφανίστηκαν Πόντιοι λιποτάκτες ή ανυπότακτοι του τουρκικού στρατού οι οποίοι επιβίωναν με ληστείες, προσβάλλοντας κυρίως τουρκικά χωριά. Οι ομάδες αυτές μετετράπησαν στην συνέχεια σε ένοπλα σώματα που έδρασαν συστηματικά κατά του Τουρκικού στρατού που είχε εμπλακεί στις πολύνεκρες μάχες κατά των Ρώσσων εισβολέων που προέλασαν μέχρι την Τραπεζούντα. Οι καταγόμενοι από την περιοχή Μπάφρας ήσαν Τουρκόφωνοι και αυτοαποκαλούνται "Μπαφραλήδες".

Αντίβαρο στην Λαζοποντιακή ανταρτική δράση στάθηκε o Τοπάλ Οσμάν που πήρε τον βαθμό του συνταγματάρχη και συνέχισε τον αγώνα του υπέρ της Τουρκικής ανεξαρτησίας. Φανατικός Ισλαμιστής θεώρησε ως συνεργάτες της Ρωσσικής και Ελληνικής εισβολής κατά τα έτη 1916 και 1919, τους Λαζούς και Πόντιους χριστιανούς της Μαύρης θάλασσας. Μετά το τέλος του πολέμου τιμήθηκε με τον διορισμό του ως διοικητή της προσωπικής φρουράς του νέου προέδρου Μουσταφά Κεμάλ.

Στις 27 Μαρτίου 1923 στραγγάλισε στην Αγκυρα από υπερβάλοντα ζήλο τον βουλευτή Τραπεζούντας Ali Şükrü Bey όταν ο τελευταίος άσκησε κριτική κατά του Κεμάλ. Τέσσερις ημέρες αργότερα (1-4-1923) σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυροβολισμών με στρατιωτικό απόσπασμα που επεχείρησε να τον συλλάβει.

Παρά την αντίδραση του Κεμάλ το πτώμα του κρεμάσθηκε έξω από το Τουρκικό κοινοβούλιο που πενθούσε τον δολοφονημένο βουλευτή. Αργότερα μεταφέρθηκε στην γενέτειρά του Gireson (Κερασούντα) όπου ενταφιάσθηκε με τιμές σε ένα ύψωμα πάνω από την πόλη.

Στο ηρώο Topal Osman που στήθηκε πάνω από τον τάφο του αναγράφεται πως ο Τουρκικός λαός πέταξε το 1922 τους Γιουνάν (Ελληνες) από την Μαύρη θάλασσα στην Λευκή θάλασσα (Αιγαίο). Το 2006 ένα νέο επιβλητικό σύμπλεγμα ανδριάντων του Τοπάλ Οσμάν αναγέρθηκε στο κέντρο της Κερασούντας.

Η θυσία του Κώστα Κουκίδη στην Ακρόπολη στις 27 Απριλίου 1941

Μετά από αρκετό χρονικό διάστημα επανέρχομαι με ένα γεγονός, την επέτειο του οποίου θα γιορτάσουμε στις 27 Απριλίου και που κατά τη γνώμη μου χρίζει προσοχής διότι είναι ύψιστης σημασίας και δεν είχε την ανάλογη εκτίμηση στο παρελθόν...για πολλούς και διάφορους λόγους. Παραθέτω αυτούσιο το συγκεκριμένο εδάφιο του συγγραφέα Ιωάννη Γιαννόπουλου, από το βιβλίο του "Μυστική Ακρόπολη".

Παιδιά, τα σχόλια και τα συμπεράσματα δικά σας...


Είναι Κυριακή 27 Απριλίου 1941, ώρα 8.30. Ένα στρατιωτικό άγημα,
αποτελούμενο από δυο μοτοσικλέτες, ένα Κίμπελ-βάγκεν και ένα φορτηγό,
ανεβαίνει από το Θησείο την οδό Απ. Παύλου προς την Ακρόπολη. Είναι
ένα ηλιόλουσro πρωινό και ήδη οι κάτοικοι της περιοχής έχουν ξεκινήσει
για τις εκκλησίες στην κυριακάτικη λειτουργία. Σήμερα οι εκκλησίες είναι
ασφυκτικά γεμάτες. Μαζί με όλα τα καθιερωμένα, οι Αθηναίοι θα παρακαλέσουν
την υπέρμαχο Στρατηγό τους - την Παναγία - και για κάτι άλλο ...
Να βοηθήσει να περάσει γρήγορα αυτή η περίοδος της κατάληψης της
Αθήνας και της Ελλάδος και να έλθει σύντομα η Ελευθερία. Προσεύχονται
σιωπηλά οι σκλαβωμένοι νικητές. Τα κεριά με τις -ιρέμουσες φλογίτσες
τους μέσα στους ναούς είναι σαν τις ελπίδες που ριγούν και προσπαθούν να
κρατηθούν αναμμένες. Τα παιδιά - οι στρατιώτες - που χάθηκαν και η
παράκληση να μην ξεχασθούν. Πόσο εύκολα σ' αυτό το περιβάλλον τα
μάτια γεμίζουν δάκρυα! Πόσες ευχές γεμίζουν τον χώρο, τόσες που δεν
χωρούν πια μέσα, ασφυκτιούν, γίνονται δύναμη και ενέργεια, κτυπούν στις
εικ6νες και στα ψηφιδωτά, τρέχουν στους τοίχους και στα στασίδια και
ορμούν προς τα έξω. Ναι, η ελευθερία θα έλθει, αρκεί να υπάρχει Πίστις.
Επάνω στον Ιερ6 Βράχο, (πο μέρος που οι Αθηναίοι ονομάζουν
Καλλιθέα, ψηλά στον ιστό κυματίζει η Σημαία. Η εθνική Σημαία με το
μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται
από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα.
Οι στρατιώτες που την φρουρούσαν όλες τις ημέρες από την 28η
Οκτωβρίου του 1940 δεν υπάρχουν πια. Σύμφωνα με τους όρους της ανακωχής
δεν πρέπει να κυκλοφορούν, ούτε να υπάρχουν στρατιώτες. Έχει
δοθεί ήδη διαταγή, όσοι στρατιώτες υπάρχουν να παρουσιασθούν στα
φρουραρχεία ώστε να τους δώσουν απολυτήρια. Στρατιώτες δεν υπάρχουν
λοιπόν να φυλάττουν την Σημαία. Κι όμως ένας φρουρός είναι εκεί. Είναι
η πρώτη του ημέρα που του ανέθεσαν αυτή την δουλειά και είναι πολύ υπερήφανος.
Είναι μόλις 17 χρονών και μέλος της Εθνικής Οργάνωσης
Νεολαίας (ΕΟΝ). Μόλις χθες, η τοπική επιτροπή της Νεολαίας του
Θησείου απεφάσισε όπως τα νεαρά της μέλη εκτελούν τα καθήκοντα του
φρουρού της σημαίας μέχρις ότου το κατοχικό κράτος θα απεφάσιζε - με
την συνεργασία των κατοχικών δυνάμεων - το τι θα έμελλε να γίνει.
Σκέπτεται ότι η ευθύνη του είναι μεγάλη, να φυλάει την σημαία της
χώρας του. Είχε φτιάξει από πολύ πρωί με προσοχή την στολή του - στολή
βαθμοφόρου - και ανέβηκε μόνος στην Ακρόπολη, πλησίασε την σημαία,
στάθηκε προσοχή και την χαιρέτησε. Μετά έκανε βήματα - ενστικτωδώς -
δεξιά και αριστερά για να γνωρίσει τον χώρο και μετά την ξανακοίταξε και
ένιωσε ικανοποιημένος. Από τα τείχη είδε, κάτω στην πόλη, στρατιωτικά
Γερμανικά αυτοκίνητα να πηγαινοέρχονται και σιγά-σιγά τους ανθρώπους
να κυκλοφορούν. Άκουσε και τις καμπάνες των πολλών εκκλησιών και
συνειδητοποίησε ότι ήταν Κυριακή. Είχε μια αγωνία για τους Γερμανούς
που είχαν μπει στην Αθήνα, μια στενοχώρια για τον αδελφό του, που δεν
είχε γυρίσει ακόμη από το μέτωπο. Τον παίδευε το τι έμελλε να ξημερώσει
τις επόμενες ημέρες για την οικογένειά του, τους φίλους του, την Πατρίδα
του. Του ζέστανε την καρδιά όμως η σημαία που κυμάτιζε, η Ακρόπολιι η
αιώνια και ο Αττικός ήλιος. Μια μικρή αισιοδοξία άρχισε να νιώθει η παιδική
του ψυχή η αθώα. Θα πέρναγαν όλα. Να είμαστε χαρούμενοι, αισιόδοξοι
και να εργαζόμεθα - του έλεγαν συχνά οι αξιωματικοί της Νεολαίας.
Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια ήταν το τρίπτυχο των ιδανικών της εποχής εκείνης.
Γι' αυτά τα τρία αγαθά πρέπει να ζούμε, να εργαζόμαστε και να προσπαθούμε.
Η πατρίδα του είχε σκλαβωθεί. Οι άνθρωποι και η πίστις των
θα φρόντιζαν να ελευθερωθεί γρήγορα!
Την ίδια στιγμή που ο Κώστας - ο φρουρός της Σημαίας - σκεπτόταν όλα
αυτά, το στρατιωτικό Γερμανικό άγημα έφθανε εμπρός από τα προπύλαια.
Πρώτα οι μοτοσικλετιστές κατέβηκαν, μετά ο οδηγός, οι δύο αξιωματικοί
από το Κίμπελ-βάγκεν και οι στρατιώτες από το φορτηγό. Παρετάχθησαν,
αφού έφτιαξαν τις στολές τους. Οι αξιωματικοί του στρατού, ταγματάρχης
Peter Jacoby και λοχαγός Georg Elsnits, τους επιθεώρησαν. Ένας λοχίας
κρατούσε μια σημαία διπλωμένη κατά τον στρατιωτικό τρόπο. Τα πρόσωπα
όλων έλαμπαν. Γι' αυτούς - το άγημα της Σημαίας - η στιγμή εκείνη ήταν
το επιστέγασμα της νίκης τους. Όλοι είχαν επιλεγεί γι' αυτήν την τιμή.
Ανήκουν στους "ορεινούς" του στρατού, δηλαδή στην 6η ορεινή μεραρχία
που είχε έμβλημα το εντελβάις των Άλπεων*.
Ξεκίνησαν σιγά-σιγά. Ακολούθησαν κι αυτοί το δρόμο που ακολουθούσε
η πομπή των Παναθηναίων, πόσο όμως διαφορετική ήταν τούτη η πομπή!
Ακόμη και το λουλουδάκι - το εντελβάις - έδειχνε εντελώς ξένο με το περιβάλλον.
Μια σοβαρότητα τους κατέλαβε. Ο τόπος τούτος ήταν διαφορετικός. Ήξεραν άραγε το νόημα της στιγμής, ένιωθαν τους αιώνες; Κανείς δεν
ξέρει. Μόλις έφθασαν στον Παρθενώνα είδαν - με έκπληξή τους - ότι η
Σημαία δεν ήταν μόνη. Κάποιος νεαρός με στολή - όχι στρατιωτική - ήταν
εκεί. Συνέχισαν να προχωρούν. Ο Κώστας τους είχε δει κι αυτός. Είχε χάσει
την χαλαρότητά του και τέντωσε από ένστικτο το σώμα του. Δεν ήξερε
ακόμη τι θα γινόταν αλλά ένιωθε ...
Την ώρα που οι στρατιώτες πλησίαζαν, ήλθε κοντά στον ισrό της
Σημαίας και τον άγγιξε. Να τον προστατεύσει ή να πάρει δύναμη απ'
αυτόν; Σίγουρα και τα δύο. Ήταν εκείνη η μοναδικιί στιγμή που τα γεγονότα
είναι τόσο δυνατά που το παιδί γίνεται άνδρας. Άπλωσε το αριστερό
του χέρι και αγκάλιασε τον ιστό.
Οι στρατιώτες εν τω μεταξύ είχαν πλησιάσει και είχαν παραταχθεί σε
μια σειρά εμπρός από τον ιστό, κοιτάζοντάς τον. Οι αξιωματικοί εμπρός
τους, ο λοχίας με την σημαία ένα βήμα πιο πίσω. Ο Κώστας είδε την
σημαία που κρατούσε ο λοχίας και κατάλαβε. Ήλθαν να υψώσουν την
σημαία. Την σημαία τους. Αχ, και να 'χε ένα όπλο σκέφτηκε απλά.
Οι αξιωματικοί - ελαφρά αμήχανοι - προχώρησαν ένα ακόμη βήμα, στάθηκαν
προσοχή και τον χαιρέτησαν στρατιωτικά. Ο Κώστας ανταπόδωσε
μάλλον από ένστικτο. Και να εκεί ο νεαρός Έλληνας, κρατώντας τον ιστό
με αισθήματα ψυχικής συντριβής για το ό,τι έμελλε να επακολουθήσει,
δαγκώνοντας τα χείλη και σφίγγοντας τις γροθιές του, σοβαρός με τα
καστανά του μάτια - φλόγες πραγματικές - να διαπερνούν τα πρόσωπα των
αξιωματικών. Και εκείνοι αμήχανοι, καταλαβαίνουν.
Και ο Παρθενώνας, το Ερεχθείο, ο Ιερός Βράχος, να παρακολουθούν
σκηνές που είχαν επαναληφθεί στο παρελθόν. Άκρα ησυχία, μόνο ο θόρυβος
της Σημαίας που κυματίζει. Ο λοχίας με την σημαία τους προχώρησε
και ο ταγματάρχης ένευσε με το κεφάλι του.
Ο Κώστας άφησε τον ιστό που τον κρατούσε και τους γύρισε την πλάτη.
Άρχισε με αργές κινήσεις να λύνει το σχοινί και να υποστέλλει την
Σημαία του. Δάκρυα πολλά άρχισαν να κυλούν απ' τα μάτια του. Δεν έβγαλε
άχνα. Κατάπιε τους λυγμούς του. Η σημαία πλέον κατέβαινε αργά-αργά
και εκείνος σκεφτόταν:
Συγχώρα με, σε παρακαλώ! Δεν γίνεται διαφορετικά. Καλύτερα εγώ, παρά αυτοί.
Μην στεναχωρείσαι δεν θα σε πάρουν αυτοί!
Παιδικά απλά λόγια ή λόγια Ελλήνων οπλιτών του Λεωνίδα;
Ο βαθμοφόρος της Νεολαίας ή ο βετεράνος πολεμιστής της φρουράς
των Αθανάτων του Αλέξανδρου;
Μα μήπως δεν είναι το ίδιο; Παιδιά και πολεμιστές δεν έχουν την ίδια
ψυχή αφού είναι Έλληνες;
Ο Κώστας έχει τελειώσει. Αρχίζει το δίπλωμα της σημαίας. Την διπλώνει
άψογα. Εξακολουθεί να έχει στραμμένη την πλάτη στους στρατιώτες.
Χωρίς ούτε καν να στρέψει το βλέμμα του προς αυτούς, προχωρά προς τις
επάλξεις του τείχους. Σφίγγει την Σημαία στο στήθος του. Οι στρατιώτες
τον κοιτούν. Δεν ξέρουν. Άραγε νιώθoυν;
Ο Κώστας ήδη έχει πάρει πια έναν άλλο δρόμο. Ένα συμπαντικό δρόμο,
αυτόν που λίγοι ζωντανοί νιώθουν. Ένα ακόμη βήμα προς το τείχος. Μετά
οι επάλξεις. Μετά το κενό. Το παιδί πέφτει στον γκρεμό χωρίς ν' αφήσει
την σημαία του.
Συνειδητά. Ελληνικά. Υπέροχα.
Γι' αυτόν, απλά κρατεί την υπόσχεσή του. Η σημαία δεν παραδίδεται. Ο
Κώστας Κουκκίδης ανοίκει στην Ιστορία πλέον.
Οι Γερμανοί τα χάνουν. Μερικοί από τους στρατιώτες ήδη ετοιμάζονται
να ορμήσουν προς το τείχος.
Ο ταγματάρχης κοφτά, τους επαναφέρει: Εμπρός, την σημαία!
Ο λοχίας προχωρεί. Σε λίγο η στρατιωτική σημαία της Γερμανίας κυματίζει
στον ιστό.
Ξένη κι αυτή όπως το εντελβάις, ξένη όπως και οι στρατιώτες του αγήματος.
Ο ταγματάρχης Jacoby και ο λοχαγ6ς Elsnits προχωρούν προς το σημείο
που χάθηκε ο 'Ελληνας φρουρός. Κοιτούν από ψηλά. Ο Κώστας είναι με
την σημαία κάτω στο βάθος, επάνω στα βράχια.
Γυρίζουν με σκυμμένο το κεφάλι. Θα είναι αυτοί που επίσημα λίγο αργότερα
θα ζητήσουν από την διοίκησή τους να υψώνεται και η Ελληνική
Σημαία μαζί με την δική τους, από τούδε και στο εξής. Πράγματι, με έγκριση
του Γεν. Επιτελείου της Βέρμαχτ, την επομένη ημέρα η Ελληνική
σημαία κυματίζει ξανά.
Ποιος λέει ότι οι θυσίες πάνε στα χαμένα;
Κι όμως μερικές φορές η θυσία ξεχνιέται απ' αυτούς ακριβώς που δεν
πρέπει να ξεχνούν. Θα μπορούσα να πω ότι η θυσία του Κώστα εξελίχθηκε
στις κατοπινές από τότε δεκαετίες σ' ένα από τα μυστικά της Ακρόπολης.
Συμβαίνουν καμιά φορά περίεργα πράγματα. Έχω μιλήσει και άλλοτε γι'
αυτά.
Κάποια στιγμή ο τόπος, σαν να είναι κάτι το ζωντανό, αποκτά άκαμπτους και άλυτους
δεσμούς με τους ανθρώπους.
Όταν βλέπει ότι έναάγιο και ιερό γεγονός κινδυνεύει από άγνοια, από κακία , από ματαιοδοξία, προδοσία ή και προκατάληψη των ανθρώπων, τότε τους δεσμούς αυτούς ο
τόπος τους αγκαλιάζει και τους κλείνει μέσα του για να τους προστατεύσει.
Ξέρει καλά ότι τέτοια γεγονότα και σράξεις είναι διαχρονικές ζουν για
πάντα γι' αυτούς που ξέρουν και νιώθουν . Κάποιες άλλες φορές οι άνθρωποι
δεν είναι άξιοι να ξέρουν ή και να θυμούνται γεγονότα ή πράξεις που
γι' αυτούς είναι ακατόρθωτες . Η μεγαλοσύνη, ο ηρωισμός , τα ιδανικά και
οι πατρίδες , κάποτε - ντροπή μεγάλη - ωχριούν εμπρός από την πολιτική
και τα συμφέροντα, τις διαπλοκές και το χρηματιστήριο .
Για πενήντα χρόνια η θυσία του Κώστα αμφισβητείται από συγγραφείς,
αρθρογράφου ς ακόμη και από ... αρχαιολόγους! Κι όμως υπάρχουν οι μαρτυρίες
των ανθρώπων που είδαν την θυσία του Κώστα:
Ο Κυριάκος Γιαννακόπουλος , παιδί ακόμη, πουλούσε τσιγάρα στην
Πλάκα, γεννημένος πριν ένδεκα χρόνια στο Θησείο. Έτυχε την στιγμ ή της
θυσίας να στρέψει το βλέμμα του προς την Ακρόπολη: « .. .Την ώρα ακριβώς
που έπεφτε το παιδί με την Σημαία τυλιγμένο και κτυπούσε στους βράχους .
Έκανα να τρέξω προς τα εκεί και δεν μπορούσα. Ναι προσπάθησα, να πάω
και εγώ εκεί ... Το παιδί ... τρέξανε, χάλασε ο κόσμος, έγινε σεισμός εκείνη
την ώρα που είδαν το παιδί, όλος ο κόσμος αναστατώθηκε. Πού να πάω εγώ
παιδάκι τότε , να χωθώ, εκεί μέσα στην στοά της Ακροπόλεως, να μαζέψω ...
να προσφέρω τι; Απλώς πήρα τα πράγματά μου και έφυγα . Σκοτώθηκε
εκείνη την ώρα. Κτύπησε στους βράχους και εκτινάχθηκε. Το θυμάμαι, το
βλέπω σαν να το βλέπω τώρα . Αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να φύγει ποτέ
από τα μάτια μου, μόνο όταν πεθάνω! »
Και άλλος. Ο Στάθης Αρβανίτης, μικρό παιδί κι αυτός, θυμάται:
"Ημουνα τότε επτά χρονών. Μέναμε ακριβώς κάτω απ' την Ακρόπολη.
Εκείνη την ημέρα στις 27 Απριλίου - μια ημέρα ηλιόλουστη με καθαρότατο
ουρανό - ο πατέρας μου είχε απαγορέψει και στον αδελφό μου και
στην μητέρα μου να βγούνε απ' το σπίτι. Εγώ ήμουνα στην ταράτσα και
έπαιζα με το αυτοκινητάκι μου . Ξαφνικά βλέπω ένα σώμα, μάλλον πρέπει
να 'τανε τσολιάς, να πέφτει από την Ακρόπολη και να χτυπιέται στους
βράχους. Κατέβηκα κάτω και το ανέφερα στον πατέρα μου, ο οποίος
μέσα στην σύγχυση την στιγμή που έμπαιναν οι Γερμανοί, κάπως δεν με
πίστεψε. Μετά 15 ημέρες έρχεται και μου λέει: Μικρέ είχες δίκιο . Το είπε
το BBC.»
Αλλά έχω και μια άλλη μαρτυρία να καταθέσω. Εμείς παίζαμε στο θέατρο
του Διονύσου όλη την Κατοχή . Και θυμάμαι ότι όλοι οι γείτονες το
ξέρανε και αφήνανε εκεί στον βράχο κάτω απ ' την σπηλιά ένα εικονισματάκι
μ ' ένα καντήλι και λέγανε « για τον τσολιά που έπεσε με την σημαία την
ημέρα που μπήκαν οι Γερμανοί» .
Αυτό σημάδεψε την ζωή μου. Ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Μπορώ να
πω δηλαδή ότι η αρχή της έννοιας " Πατρίδα" δημιουργήθηκε μέσα μου σε
πολύ μικρή ηλικία.
Εξάλλου στο κατοχικό ποίημα που έγραψε ο Εύσκιος Πεύκης μας λέει:
Την Γαλανή παντιέρα κατέβασαν οι ξένοι
και ο τσολιάς την παίρνει με δάκρυ, με λυγμό
σκύβει και την φιλάει, τριγύρω του την δένει
και πέφτει στον γκρεμό!
Τι άλλο να προσθέσω εγώ;
Ο γνωστός Φοίβος Γρηγοριάδης - δεν με ενδιαφέρουν οι πολιτικές του
ιδέες - το αμφισβητεί, γιατί λέει την ημέρα εκείνη που οι Γερμανοί μπήκαν
στην Αθήνα και ανέβηκαν στην Ακρόπολη δεν υπήρχαν στρατιώτες ...
Την δεκαετία του 1980, ο ιδιώτης Μ . Ναυπλιώτης - αξίζει επαίνους -
ανακινεί το θέμα και ζητά από τον τότε υπουργό εθνικής αμύνης την επίσημη
αναγνώριση της θυσίας του Κώστα Κουκκίδη. Το 1990 ζητήθηκε από
το Γ.Ε.Σ. η συνδρομή του Υπουργείου Πολιτισμού και της Εφορείας της
Ακροπόλεως στην συλλογή στοιχείων για το περιστατικό. Από τις σχετικές
έρευνες δεν προκύπτουν στοιχεία. Τον Οκτώβριο του 2000, ο αρχαιολόγος
της Α Αρχαιολογικής Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων Α.Μ . δημοσιεύει
ένα περίεργο άρθρο στο περιοδικό ΑΝΘΕΜΙΟ, με τίτλο « Κ . Κουκκίδης:
Θρύλος ή πραγματικότητα», που ενώ φαίνεται "αντικειμενικό", εν τούτοις
''γέρνει'' προς την αμφισβήτηση του όλου γεγονότος. Τονίζει την αμφισβήτηση
του Φοίβου Γρηγοριάδη, αναφέρεται στην μη ανεύρεση στοιχείων
από την Εφορεία της Ακροπόλεως στην έρευνα του Γ.Ε.Σ. και τονίζει ότι:
« κανένα κρατικό αρχείο, έγγραφο ή έκδοση δεν επιβεβαιώνει το περιστατικό
» (η θυσία του Κουκκίδη!).
Και ακολούθως συνεχίζει:
« Στην επίσημη εξιστόρηση της κατάληψης των Αθηνών στην έκδοση της
Δ/σεως ιστορίας στρατού ''Ο Ελληνικός Στρατός κατά τον 20 Παγκόσμιο
Πόλεμο - Το τέλος μιας Εποποιίας", δεν γίνεται καμία μνεία για το περιστατικό
του φρουρού της Ελληνικής Σημαίας στην Ακρόπολη».
Και επιμένει:
« Αλλά είναι μάλλον απίθανο να έχει παραληφθεί ένα τόσο συγκλονιστικό
γεγονός όπως αυτό που αναφέρεται στον στρατιώτη Κώστα Κουκίδη κανένας στρατιώτης,
φρουρός στην Ακρόπολη, δεν εκτελούσε εντεταλμένη υπηρεσία την συγκεκριμένη
εκείνη ημέρα» .
Τελειώνει δε το άρθρο του λέγοντας ότι ακόμη και οι αυτόπτες μάρτυρες
δεν έφεραν ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία! Αυτά λέγει ο αρχαιολόγος Α.Μ .
σε εκείνο το περίεργο άρθρο του.
Εγώ θα 'θελα κατ' αρχήν να συμφωνήσω με τον Φοίβο Γρηγοριάδη, ότι
δηλαδή δεν υπήρχαν την ημέρα εκείνη στρατιώτες στην Αθήνα - και πολύ
περισσότερο επάνω στον Ιερό Βράχο να φρουρούν την Σημαία . Ωστόσο η
μη ύπαρξις στρατιωτών επάνω στην Ακρόπολη δεν συνηγορεί για την αμφισβήτηση
του γεγονότος. Αφού δεν υπήρχαν στρατιώτες στην Αθήνα, πώς θα
υπήρχαν επάνω στον Ιερό Βράχο; Θα 'πρεπε όμως ο κύριος αυτός να εξετάσει
και την πιθανότητα, ο φρουρός να μην ήταν στρατιώτης. Απλό δεν
είναι;
Εξάλλου οι δυο αυτόπτες μάρτυρες , που δεν φαίνεται οι αμφισβητούντες
να τους δίνουν σημασία, ομιλούν για το "παιδί". Και στο κάτω-κάτω τι
περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία ήθελε ο αρχαιολόγος; Να έχουν κρατήσει
σουβενίρ από το πτώμα ή να του έδειχναν τίποτε φωτογραφίες; Ένδεκα
χρονών ήταν ο ένας από τους μάρτυρες και επτά ο άλλος. Και οι δυο
είπαν ότι θα πεθάνουν με την εικόνα του νέου να πέφτει από την Ακρόπολη
και να σκοτώνεται στα βράχια της. Αυτό τι είναι; Δεν είναι μαρτυρία ;

Όσο για τις έρευνες στον στρατό (Γ.Ε.Σ.) και στην Προεδρική φρουρά
(εύζωνες), αλλά και του κου Φάκου που έψαχνε για κάποιον στρατιώτη με
το όνομα Κ. Κουκκίδης, φυσικά και δεν έφεραν αποτελέσματα! Γιατί ούτε
στρατιώτης ήταν ο Κώστας αλλά ούτε και εύζωνας.
Η πολιτική σκοπιμότητα και η προκατάληψις όλα αυτά τα χρόνια έστειλαν
τον Κώστα κατ' ευθείαν στην άγνοια και στην λησμονιά αφού δεν ήταν
παρά ένα απλό μέλος της Μεταξικής ΕΟΝ. Δεν μπορούσαν βέβαια να αναγνωρίσουν
τέτοιο ηρωισμό σε ένα ... Εονάκι!
Πριν από ένα χρόνο, επιτέλους, ετοποθετήθη κάποια αναμνηστική
πλάκα στους πρόποδες της Ακρόπολης κοντά στον Αγ. Γεώργιο της Πέτρας,
που αναφέρει την θυσία του Κώστα.
Εντύπωση μου κάνει το ότι αυτοί που έβαλαν την αναμνηστική πλάκα,
βρήκαν το ακριβές σημείο της θυσίας του Κώστα! Για όλους τους γραφειοκράτες
που αμφισβητούν, υπάρχουν στα αρχεία κάποιου νεκροταφείου των
Αθηνών η ημερομηνία θανάτου του και η ηλικία του. Κάποτε θα πρέπει να
πάνε και να υποβάλλουν ταπεινά τα σεβάσματά τους. Για τους υπόλοιπους,
εμάς όλους, μένει η σκηνή η έμμονη στην σκέψη μας και στην καρδιά μας,
της πτώσης από τον Ιερό μας Βράχο, και για εκείνους που δεν ήταν εκεί
τότε, με τα μάτια της φαντασίας, η οπτασία ενός παιδιού, μόλις στα δεκαεπτά
με το αριστερό του χέρι να σφίγγει τον ιστό της σημαίας του και το
άλλο σφικτή γροθιά ανήμπορη, και μάτια που έβγαζαν φλόγες νεανικές ...
Η Ζωή είναι στ' αλήθεια όμορφη. Σίγουρα παίρνει και αξία Ελληνική αν
την δώσουμε για χάρη ενός ιδανικού, όπως την έδωσε ο Κώστας.
Ας δανεισθούμε κάτι από την πράξη του και ας τολμήσουμε, δείχνοντας
ότι τέτοιες θυσίες δεν τις ξεχνούν τα παιδιά της Αθήνας, ακόμη και σήμερα
σ' αυτήν την αισχίστη εποχή που ζούμε. Ναι, ας τολμήσουμε!
Κάθε 27η Απριλίου πρέπει - χωρίς άλλο - εκείνη η αναμνηστική πλάκα
στον Αγ. Γιώργη της Πέτρας να γεμίζει από λουλουδάκια της Αττικής ...

Εντύπωση μου κάνει το ότι αυτοί που έβαλαν την αναμνηστική πλάκα,
βρήκαν το ακριβές σημείο της θυσίας του Κώστα! Για όλους τους γραφειοκράτες
που αμφισβητούν, υπάρχουν στα αρχεία κάποιου νεκροταφείου των
Αθηνών η ημερομηνία θανάτου του και η ηλικία του. Κάποτε θα πρέπει να
πάνε και να υποβάλλουν ταπεινά τα σεβάσματά τους. Για τους υπόλοιπους,
εμάς όλους, μένει η σκηνή η έμμονη στην σκέψη μας και στην καρδιά μας,
της πτώσης από τον Ιερό μας Βράχο, και για εκείνους που δεν ήταν εκεί
τότε, με τα μάτια της φαντασίας, η οπτασία ενός παιδιού, μόλις στα δεκαεπτά
με το αριστερό του χέρι να σφίγγει τον ιστό της σημαίας του και το
άλλο σφικτή γροθιά ανήμπορη, και μάτια που έβγαζαν φλόγες νεανικές ...
Η Ζωή είναι στ' αλήθεια όμορφη. Σίγουρα παίρνει και αξία Ελληνική αν
την δώσουμε για χάρη ενός ιδανικού, όπως την έδωσε ο Κώστας.
Ας δανεισθούμε κάτι από την πράξη του και ας τολμήσουμε, δείχνοντας
ότι τέτοιες θυσίες δεν τις ξεχνούν τα παιδιά της Αθήνας, ακόμη και σήμερα
σ' αυτήν την αισχίστη εποχή που ζούμε. Ναι, ας τολμήσουμε!
Κάθε 27η Απριλίου πρέπει - χωρίς άλλο - εκείνη η αναμνηστική πλάκα
στον Αγ. Γιώργη της Πέτρας να γεμίζει από λουλουδάκια της Αττικής ...

σοβιετοκεμαλική θηριωδία...

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ

Έκθεση - αφιέρωμα στην ιστορία και τον πολιτισμό του ποντιακού ελληνισμού επιμελείται και παρουσιάζει στο ευρύ κοινό ο Καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, κ. Κωνσταντίνος Φωτιάδης. Η πολυθεματική Έκθεση, που φέρει το γενικό τίτλο ‘Πόντος – Δικαίωμα στη Μνήμη’, έχει ήδη ταξιδέψει στη συμπρωτεύουσα και σε πολλούς Δήμους της Β. Ελλάδας με πιο πρόσφατο σταθμό το Ιστορικό και Παλαιοντολογικό Μουσείο Πτολεμαΐδας. Παράλληλα, το υλικό της Έκθεσης έχει μεταφραστεί και προβάλλεται ήδη σε δύο εκθέσεις στη Ρωσία, ενώ θα ακολουθήσουν παρουσιάσεις και σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Στην Ελλάδα, η Έκθεση θα φιλοξενείται στην Αττική, στο Δήμο Αχαρνών, από 6 – 28 Μαρτίου 2009, ενώ επόμενος σταθμός θα είναι ο πολυδύναμος χώρος της Τεχνόπολις στο Γκάζι, όπου θα κάνει συμβολική ‘πρεμιέρα’ ανήμερα της εθνικής επετείου μνήμης για τη Γενοκτονία του Πόντου (19 Μαΐου).

Η Έκθεση αποτελεί ένα σημαντικό πολιτιστικό γεγονός για μια σειρά από λόγους. Πρώτιστoς σκοπός της, η προβολή και η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας για τα τραγικά γεγονότα της Γενοκτονίας του Πόντου. Μέσα από ένα οδοιπορικό στα ‘ματωμένα χώματα’ της Μ. Ασίας, η Έκθεση φιλοδοξεί να προβάλει, να αναδείξει και να ανακτήσει σελίδες της ελληνικής ιστορίας, που μέχρι και σήμερα παραμένουν λευκές τόσο στα επίσημα εθνικά κιτάπια όσο και στη συλλογική συνείδηση. Το πλούσιο ιστορικό υλικό, που για το σκοπό αυτό αποκαλύπτει μπροστά στα μάτια του επισκέπτη, πλαισιώνεται από μια ποικιλία ιστορικών πηγών, μνημείων, καθώς και σπάνιων ιστορικών ντοκουμέντων, που συγκεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας ερευνητικής δραστηριότητας του κ. Φωτιάδη σε περιοχές του Εύξεινου Πόντου, της Ρωσίας και της Τουρκίας. Στο σύνολό τους, τα ιστορικά αυτά ευρήματα - δια μέσου της μεθοδικής σύνθεσης και ερμηνείας τους – στοιχειοθετούν τα γεγονότα της Ποντιακής Γενοκτονίας, μιας Γενοκτονίας, που αριθμεί περισσότερα από 353 χιλιάδες θύματα και έχει αναγνωριστεί επίσημα από το ελληνικό κράτος (1994).

Η ανασύνθεση του ιστορικού γίγνεσθαι, πρώτα από τον ερευνητή και κατόπιν από τους ίδιους τους επισκέπτες, υποστηρίζεται από μια πληθώρα γραφικού και φωτογραφικού υλικού. Οι ιστορικές καταγραφές περιλαμβάνουν χάρτες και γκραβούρες, ανέκδοτες εκθέσεις Υπουργείων Εξωτερικών, αρχεία και απόρρητα για την εποχή έγγραφα, άρθρα σε ντόπιες και ξένες εφημερίδες και περιοδικά, σπάνια τουρκικά βιβλία αλλά και ανθρώπινες μαρτυρίες και προσωπικές μετα-αφηγήσεις. Ανάμεσα στα εκθέματα παρουσιάζονται, επιπλέον, και εικαστικές δημιουργίες, όπως οι 60 ζωγραφικοί πίνακες που κοσμούν την αίθουσα διαλέξεων του Μουσείου αλλά και εικόνες βυζαντινής τεχνοτροπίας και μικρογλυπτά.

Βασικός θεματικός άξονας, το κεφάλαιο της Μικρασιατικής Καταστροφής και οι συνέπειές της για τον ελληνισμό του Πόντου. Μέσα από την αντιπαράθεση πηγών, γραπτών και εικονικών, ξετυλίγονται μερικές από τις πιο δραματικές πτυχές των ιστορικών γεγονότων, όπως η βαρβαρότητα των μαζικών διωγμών, οι βίαιοι εξισλαμισμοί και η δημιουργία των κρυπτοχριστιανών, τα προβλήματα των προσφύγων που εκτοπίστηκαν στην Ελλάδα και οι πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων στο ποντιακό ζήτημα.

Περίοπτη θέση ανάμεσα στα ιστορικά κείμενα κατέχει και το 14τομο έργο του κ. Φωτιάδη ‘Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου’ (Ηρόδοτος, Θεσ/κη, 2002-2004), που τεκμηριώνει για πρώτη φορά τα γεγονότα της Γενοκτονίας των Ποντίων (1916 -1923) με τη διασταύρωση χιλιάδων επίσημων εγγράφων και άλλων ιστορικών πηγών. Το μνημειώδες αυτό έργο συνοδεύεται και από έναν ομότιτλο συνοπτικό τόμο, τη συγγραφή του οποίου ανέθεσε με απόφασή της στον κ. Φωτιάδη η Βουλή των Ελλήνων, αναλαμβάνοντας έτσι να περαιώσει την έκδοσή του (Ίδρυμα της Βουλής Ελλήνων, Αθήνα, 2004).

Το ταξίδι του επισκέπτη στο χρόνο δεν σταματά, όμως, σε αυτό το κεφάλαιο της ποντιακής ιστορίας, αλλά πηγαίνει πολύ μακρύτερα, φτάνοντας ως την αρχαιότητα, ή καλύτερα, ξεκινώντας από εκεί, και καλύπτοντας εν τη συνθέσει μια διαδρομή τριών χιλιάδων χρόνων ζωντανής παρουσίας του ελληνισμού στον Εύξεινο Πόντο. Στο ξεκίνημα, για παράδειγμα, ο επισκέπτης και η επισκέπτρια μαθαίνουν, πως η Τραπεζούντα στα χρόνια του Ξενοφώντα περιγράφεται σε αυτές τις ίδιες τις γραφές του ως ‘πόλιν ελληνίδα μεγάλη και ευδαίμονα’ (Κύρου Ανάβασις, 401 π.Χ.). Λίγο πιο κάτω, πληροφορούνται για την προνομιούχα θέση της ελληνικής γλώσσας στα χρόνια των Μιθριδατών, της Ρωμαϊκής και κατόπιν της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, ενώ βλέπουν σε φωτογραφίες νομίσματα του Πόντου και διαβάζουν για τα ακριτικά τραγούδια. Και προς το τέλος της διαδρομής, φτάνουν σε μεταγενέστερες περιόδους και σε θεματικές που καλύπτουν σημαντικές σελίδες της σύγχρονης ποντιακής ιστορίας, όπως η συμβολή των ποντίων αδελφών Υψηλάντη στην Επανάσταση του 1821.

Περιδιαβαίνοντας ανάμεσα στα αντικείμενα της Έκθεσης, οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να στρέψουν την προσοχή τους και σε ποικίλα στοιχεία λαογραφίας, που αποτυπώνουν όψεις της καθημερινής ζωής των Ελλήνων του Πόντου. Καίρια αναδεικνύεται εδώ η συνεισφορά των οπτικών αναπαραστάσεων, τόσο στη μορφή του φωτογραφικού υλικού όσο των ζωγραφικών πινάκων. Εικόνες ευανάγνωστες, με πορτραίτα και οικογενειακές φωτογραφίες, αλλά και φωτογραφίες μαθητών που αποφοίτησαν από το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας και αθλητών μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, μεταφέρουν συνολικά τον ‘αναγνώστη’ τους στην ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής και στις δικές της πολιτισμικές εκδηλώσεις.

Κάθε μια από τις εικόνες λέει και τη δική της ιστορία. Μέσα από πρόσωπα άγνωστα μα και οικεία, με βλέμματα που συναντιούνται με τη ματιά του επισκέπτη ξυπνάνε μνήμες και ακούσματα, γεννιούνται σκέψεις και συναισθήματα, και ένα πλήθος από ερωτηματικά για τις ζωές αυτές των άλλων, των ‘δικών μας άλλων’.

Ιδιαίτερη συμβολή στην επαφή με στοιχεία του ποντιακού πολιτισμού έχει και η βραδιά-αφιέρωμα στο ποντιακό τραγούδι, που πλαισιώνει την Έκθεση ως μία από τις παράλληλες εκδηλώσεις της. Στην Πτολεμαΐδα, η βραδιά αυτή διοργανώθηκε σε ξενοδοχείο της πόλης με τη συμμετοχή πολλών επώνυμων καλλιτεχνών από όλη την Ελλάδα. Σε μια κατάμεστη αίθουσα και υπό τη μελωδία της ποντιακής λύρας, οι τραγουδιστές ερμήνευσαν πλήθος παραδοσιακών ποντιακών τραγουδιών με ιστορικό κυρίως περιεχόμενο, τιμώντας έτσι τη μνήμη του Πόντου και αναδεικνύοντας το ρόλο του ποντιακού τραγουδιού ως ζωντανού φορέα διαμόρφωσης της σύγχρονης ποντιακής ταυτότητας.

Ανάμεσα στις παράλληλες εκδηλώσεις περιλαμβάνονται ακόμη η προβολή ειδικών ντοκιμαντέρ και τα απογευματινά σεμινάρια ιστορίας στο χώρο του Μουσείου, με εισηγητή τον κ. Κωνσταντίνο Φωτιάδη. Αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο η συμμετοχή στην Έκθεση όσο και στις παράλληλες εκδηλώσεις είναι ελεύθερη σε όλους. Επιπλέον, το πρόγραμμα της Έκθεσης διανέμεται δωρεάν σε κάθε επισκέπτη/τρια και συνοδεύεται από ένα βιβλιαράκι, που περιέχει άρθρα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων για το Ποντιακό ζήτημα, εμπλουτισμένα με ιστορικές πηγές, έγχρωμες εικόνες και φωτογραφικό υλικό αλλά και ποιήματα στην ποντιακή διάλεκτο και ένα κείμενο αφιερωμένο στη συμβολή της γυναίκας ως σύμβολο της Ποντιακής γενοκτονίας.

Παρά την τραγικότητα του ιστορικού ζητήματος, το μήνυμα που προβάλλει η Έκθεση είναι ανθρωποκεντρικό και αισιόδοξο. Η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας για τη Γενοκτονία του Πόντου ‘δεν έχει αντιτουρκικό χαρακτήρα’, γράφει ο κ. Φωτιάδης, ούτε εκφράζει διάθεση στείρας προγονολατρίας και παλαιοεθνικιστικά ιδεολογήματα. Ο κύριος σκοπός ‘δεν είναι άλλος από τη δημιουργία ειρηνικών σχέσεων με τη γείτονα χώρα με στόχο το αμοιβαίο όφελος και την πρόοδο’. Σχέσεις συμφιλίωσης δεν μπορούν, όμως, να θεμελιωθούν χωρίς την αναγνώριση των εγκλημάτων του παρελθόντος και την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου και αν καταπατούνται. Το κοινό όραμα του καινούργιου, του φωτεινότερου δεν μπορεί να πραγματωθεί χωρίς την αμοιβαία γνώση και μνήμη του σκοτεινού, που πέρασε.

Κάπως έτσι κλείνει και το ταξίδι της Έκθεσης. Με ένα μήνυμα διττό, με μια αφήγηση ιστορική σε χρόνο μέλλοντα, και εκπεφρασμένη σε μια τρισδιάστατη σύνθεση. Πέντε επιτύμβιες στήλες αναπαριστούν την εξόντωση χιλιάδων επιφανών ποντίων ανδρών (δασκάλων, γιατρών, δικηγόρων, ιερέων, εμπόρων κ.α.) μετά την ‘καταδίκη’ τους από τα Κεμαλικά ‘Δικαστήρια Ανεξαρτησίας’ στην Αμάσεια (1921). Στον κορμό της κάθε μιας από τις τέσσερις στήλες, που διαγράφουν συμμετρικά το πλαίσιο της σύνθεσης, υπάρχουν εντοιχισμένες φωτογραφίες κάποιων εκ των θυμάτων, που φωτίζονται εσωτερικά, ενώ στην κεντρική στήλη αναγράφονται τα ονόματά και τα επαγγέλματά τους.

Το θέμα της ιστορίας είναι μακάβριο. Όμως, η είδηση της μαζικής δολοφονίας της ποντιακής ηγεσίας άλλαξε την στάση της ελληνικής και της διεθνούς κοινής γνώμης και οδήγησε σε διεθνείς καταγγελίες και ψηφίσματα διαμαρτυρίας (Μαλκίδης, 2008). Έτσι, η ανάγνωση του ιστορικού κειμένου φανερώνει δυο μηνύματα. Όπως και οι νεκροστήλες. Η τοποθέτησή τους στο πιο χαμηλό επίπεδο του μουσειακού χώρου, σε μια αίθουσα με χαμηλό φωτισμό και πάνω σε σκούρο υφασμάτινο φόντο παραπέμπουν συμβολικά σε ένα ταξίδι στον κάτω κόσμο, για τη συνάντηση με τους νεκρούς. Κι όμως, οι εικόνες προβάλλουν φωτεινές και η σύνθεση κοιτάζει ψηλά μοιάζοντας με επιτάφιο έτοιμο να εγκαταλείψει τα σκοτάδια του Άδη - και άρα του ζοφερού παρελθόντος - και να αναστηθεί στα επουράνια - στο φως της καινούργιας ελπίδας. Θυμίζει κάτι από τους στίχους του Σμυρνιού ποιητή Γιώργου Σεφέρη: παρά τα ανεξίτηλα σημάδια που άφησε η Μικρασιατική καταστροφή στην ποίηση και την ψυχή του, προσμένει κι εκείνος ‘το θάμα που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά’.

Συνολικά, ο σχεδιασμός της Έκθεσης, το περιεχόμενο και η ποικιλομορφία του εκθεσιακού υλικού, η προβολή πολύτιμων ιστορικών κειμένων και η αισθητική της ενορχήστρωσής τους στο χώρο, σε συνδυασμό με τις παράλληλες εκδηλώσεις μέσα και έξω από το Μουσείο, καθιστούν τη συμμετοχή σε αυτήν μια πολυαισθητηριακή εμπειρία γεμάτη γνώσεις, εικόνες, ακούσματα και συναισθήματα. Οι ενσώματες διαδράσεις με τα αντικείμενα, τα πρόσωπα και τις τραγικές τους ιστορίες, τα χρώματα, τις γραφές, τις μουσικές, αλλά και με τους οι επισκέπτες στους διαδρόμους του μουσείου που ψάχνουν με λαχτάρα σε ένα χάρτη το χωριό τους στον Πόντο, προσφέρουν άφθονα ‘πολυτροπικά’ ερεθίσματα, που κινητοποιούν τη σκέψη και προκαλούν τη συγκίνηση. Μέσα από την επαφή με τα ιστορικά μηνύματα και τις διαφορετικές σημειωτικές τους πραγματώσεις, τα υποκείμενα μπορούν να εστιάσουν την προσοχή τους σε διαφορετικές πτυχές των υλικών, παρακινούμενα από τα δικά τους κοινωνικά και πολιτισμικά ενδιαφέροντα. Ταυτόχρονα, έχουν τη ευκαιρία να εμπλακούν ενεργά στην ανάγνωση των ιστορικών ‘λόγων’, που διατρέχουν τα κείμενα και που είναι δυνάμει διαθέσιμα για πολλαπλές νοηματοδοτήσεις. Το ίδιο ισχύει και για τις ακαδημαϊκές διαλέξεις που πλαισιώνουν το μουσειακό δρώμενο και κατά τις οποίες οι συμμετέχοντες μπορούν να μάθουν, να δουν, να ακούσουν αλλά και να ρωτήσουν, να διαλεχθούν και να διαφωνήσουν πάνω σε ευαίσθητα κομμάτια της εθνικής μας ιστορίας.

Σε αυτές τις βάσεις, η Έκθεση συνιστά ένα βιωματικό μάθημα ιστορίας και πολιτισμού με πολυσχιδείς συνιστώσες. Ο κ. Κωνσταντίνος Φωτιάδης με το επιστημονικό του έργο αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη στον αγώνα για την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας του Πόντου. Καταφέρνει όμως και κάτι ακόμη. Να βγάλει την ιστορική έρευνα από τα ακαδημαϊκά συγγράμματα και τις αίθουσες διδασκαλίας και να την καταστήσει ανοιχτή και προσβάσιμη στο ευρύ κοινό. Και αυτή, η επι-κοινωνία της γνώσης, είναι, ενδεχομένως, μια συνεισφορά εξίσου σημαντική με την ίδια την ανακάλυψή της. Η Έκθεση ‘Πόντος- Δικαίωμα στη Μνήμη’ κάνει πράξη μία πρωτοποριακή για ένα ακαδημαϊκό δάσκαλο πρόταση διδασκαλίας της Ιστορίας. Μία πράξη πολιτική, που σέβεται και αξιώνει το δικαίωμα του κάθε Έλληνα πολίτη, Πόντιου και μη, στην επιστημονικά τεκμηριωμένη γνώση της εθνικής μας ιστορίας.

Charalampia Sidiropoulou
Centre for Multimodal Research
Institute of Education, University of London
hara.sidiropoulou@gmail.com

πηγή : e pontos