το ελιξίριο του χρόνου δεν θα προσπαθήσει να ξανακάνει θαύματα.
Η αλχημεία δεν μπορεί πια να μετατραπεί σε χρυσό,
και αίμα, όπως τις ξεπερασμένες και παλιές μέρες.
Τώρα όμως, βλέπεις αίματα, πρόσωπα ωχρά και συμφορά,
τα περιβόλια δεν θα έχουν πια το τραγουδιστό τσαλαπετεινό.
Ο ήλιος δεν θα είναι πια το ζωοποιό φως,
αλλά τώρα τα φουσκωμένα σύννεφα προσβλέπουν στον χειμώνα!
Τα ρυάκια δεν θα ρέουν στη γωνιόγραμμη τους κατεύθυνση,
και ο απαισιόδοξος ποταμός δεν θα δείξει καμιά ζωή.
Δεν θα βρείτε πια στους δρόμους ζωή,
οι δρόμοι είναι τώρα απελπιστικοί, κενοί και τυφλοί.
_______________
Τα πετούμενα πουλιά δεν υπάρχουν πια ορατά,
αλλά πουλιά από χάλυβα, θα δείτε τώρα να πετάνε!
Πουλιά που σκορπίζουν τον τρόμο και τελειώνουν τη ζωή,
με απόβλητα από καπνούς, σφαίρες και φωτιά.
Και όταν αυτά πέσουν στις πόλεις μεγάλες ή μικρές,
το γέλιο του θανάτου ακούγεται δυνατά από όλους.
Και οι μαύρες ομπρέλες από καπνούς αερίων,
τυφλώνουν και πνίγουν τα έμβρυα μέσα στις μητρικές μήτρες.
Και τα κορίτσια αλείφουν τα μαλλιά τους με λάσπη και πηλό,
οι άνθρωποι που βρίσκονται κάτω από τη δυνατή φωτιά θα λιώσουν.
Το δέρμα θα συρρικνωθεί πάνω στους σκελετούς,
και τα χαλαρά τους ρούχα θα σπαρταρούν πάνω από πέτρινες σιλουέτες.
________________
Αν τα απόβλητα των αεροπλάνων πέσουν πάνω στη πεδιάδα,
δεν θα παραμείνει κανένα φύτρο σιταριού στην καρδιά της γης.
Οι σπόροι των καρπών θα μεταλλακτούν τότε σε δηλητήριο,
και τα λουλούδια δεν θα βλαστούν πια στις οροσειρές των βουνών.
Αν τα απόβλητα πέσουν σε νερό, θα κάνουν αναταραχή,
τότε τα ψάρια θα μεταναστεύσουν προς το έδαφος.
Αλλά θα βρουν τη γη περισσότερο αφιλόξενη από τη θάλασσα,
και θα είναι ανάξια πλέον να ζουν και να υπάρχουν.
_________________
Η γη θα βλέπει όνειρο τη καταστροφή κάθε βράδυ,
η ανθρώπινη φυλή θα αγωνίζεται κάτω από τα ερείπια της.
Ο άνθρωπος θα καταφύγει σε τρύπες της γης όπως ένα μυρμήγκι,
και θα επιδιώκει να ζει στα βάθη της για να σωθεί.
Τι άσχημη ζωή, και τι κακοί καιροί!
η αδελφοσύνη είναι γελοία, η καλοσύνη έγκλημα.
Φιλία σημαίνει μόνο μια αιφνιδιαστική επίθεση,
ο γιος, του πατέρα του το αίμα θα γευτεί με ένα σκαμπίλι.
Τα ποτάμια θα φέρουν σάπια πτώματα ανθρώπων,
τότε τα δίχτυα των ψαράδων θα είναι λερωμένα με αίμα.
Οι χειραψίες δεν θα μεταφέρουν πια ειλικρίνεια,
ούτε πια θα παίζουν νεανικά χέρια πάνω σε γλυκύφωνους αυλούς.
Τέτοια χέρια θα αγγίζουν τη κάνη του κρύου όπλου,
η ξεκούραση κάτω από τη σκιά των τειχών δεν θα τους δώσει ποτέ χαρά.
Αλλά οι νέοι θα βάζουν την πλάτη τους στον τοίχο,
και η κόκκινη φωτιά των τουφεκιών θα τους πάρει όλους.
Οι νέοι θα κοιτάζουν πάνω σε τέτοια βλήματα της φωτιάς,
και θα χαθούν κάτω από την σκιά των τοίχων .
____________________
Τι καιροί! Η αυγή προμηνύει θάνατο και θλίψη,
και οι νύκτες κουτσομπολεύουν για ένα απελπιστική αύριο.
Και το φως δεν θα καθοδηγεί πια το ανθρώπινο είδος,
το φως δουλεύει τώρα με το μέρος του διαβόλου.
Οι αντικατοπτρισμοί του είναι τόσο φοβεροί και άσπλαχνοι,
που κάνουν τα πουλιά του λόφου για πάντα τυφλά.
Ναι, ο άνθρωπος που δαγκώθηκε από φίδι φοβάται το τσίμπημα του,
πιστεύει ότι το φίδι είναι μια μαυροάσπρη κλωστή.
Αλλά τώρα για τον άνθρωπο το φίδι είναι της κρεμάλας το σχοινί,
σε αυτό το απόγειο ο άνθρωπος δεν θα έχει καμία ελπίδα.
Συνδέει τον άνθρωπο με ένα κόμπο στον ευγενή ουρανό,
μία μοίρα τόσο άσπλαχνη και όμως τόσο υψηλή!
Οι ουρανοί δεν μπορούν να βοηθήσουν αν η ανθρώπινη ζωή βρίσκεται σε κίνδυνο,
Οι ουρανοί κοιμούνται αλλά η κρεμάλα είναι ξύπνια.
Η ανακούφιση για τον άνθρωπο είναι πια ένα όνειρο πολύ σπάνιο,
όλες οι πόρτες έκλεισαν, ο άνθρωπος ζει σε μεγάλη απόγνωση.
Είναι άναυδος από το φως που δεν βλέπει πια,
ούτε τη λαμπρότητα της άνοιξης και φυλλώματα των δέντρων.
Αυτός ο πλανήτη δεν απολαμβάνει πια θείες ευλογίες,
ούτε τα αστέρια θα αναβοσβήνουν και να λάμπουν πλέον στον άνθρωπο!
Οι ουρανοί επιθυμούν να αναβοσβήνουν αλλού τα αστέρια,
προορίζονται να αναβοσβήνουν για άλλους κόσμους.
__________________
Ω αυγή προανήγγειλε , ρίξε κάτω το φως σου, προσεύχομαι,
λυπήσου τα δέντρα και άφησε τη ζωή τους να μείνει.
Δώσε μεράκι και ζωή και πάλι στο ποτάμι,
και άσε τη ζεστασιά του ήλιου να παραμείνει με τους ανθρώπους.
_________________
Τι καιροί! Η αυγή προμηνύει θάνατο και θλίψη,
και οι νύκτες κουτσομπολεύουν για ένα απελπιστική αύριο.
Και το φως δεν θα καθοδηγεί πια το ανθρώπινο είδος,
το φως δουλεύει τώρα με το μερος του διαβόλου.
Οι αντικατοπτρισμοί του είναι τόσο φοβεροί και άσπλαχνοι,
που κάνουν τα πουλιά του λόφου για πάντα τυφλά.
Ναι, ο άνθρωπος που δαγκώθηκε από φίδι φοβάται το τσίμπημα του,
πιστεύει ότι το φίδι είναι μια μαυροάσπρη κλωστή.
Αλλά τώρα για τον άνθρωπο το φίδι είναι της κρεμάλας το σχοινί,
σε αυτό το απόγειο ο άνθρωπος δεν θα έχει καμία ελπίδα.
Συνδέει τον άνθρωπο με ένα κόμπο στον ευγενή ουρανό,
μία μοίρα τόσο άσπλαχνη και όμως τόσο υψηλή!
Οι ουρανοί δεν μπορούν να βοηθήσουν αν η ανθρώπινη ζωή βρίσκεται σε κίνδυνο,
Οι ουρανοί κοιμούνται αλλά η κρεμάλα είναι ξύπνια.
Νάντερ Ναντερπούρ
Μεταφράστηκε και δημοσιεύεται για πρώτη φορά στο διαδίκτυο από noctoc
-------------------------------------------
Ο Νάντερ Ναντερπούρ (Nader Naderpur) είναι ένας από τους μεγαλύτερους Ιρανούς ποιητές του 20 ου αιώνα.Η εξοικείωση του με την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, κυρίως τη γαλλική και ιταλική, τον έχει οδηγήσει σε αριστοτεχνικές υιοθετήσεις και μεταφράσεις από ξένες πηγές.Ο πρώτος τόμος ποιημάτων " τα μάτια και τα χέρια" που έγραψε ο Ναντερπούρ και που δημοσιεύθηκε το 1953, είναι ένδειξη της επιρροής από τη γαλλική σχολή στο έργο του. Πριν ταξιδέψει στην Ιταλία στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Ναντερπούρ δημοσίευσε άλλους τρεις τόμους ποίησης. Πρόκειται για τους εξής: " Οι θυγατέρες του Κυπέλλου "(1955)," Τα Σταφύλια "(1958), και το" Κολλύριο του ήλιου "(1960). Στην Ιταλία, έμαθε την ιταλική γλώσσα, μελέτησε τα έργα ιταλών πατέρων στη ποίηση, και μετάφρασε μια σειρά από ποιήματα από την ιταλική στην Περσική γλώσσα. Το τρίτομο έργο που δημιούργησε ως αποτέλεσμα έχει τον τίτλο" Τα Επτά Πρόσωπα των Ιταλών Ποίητων".Εκτός από μερικούς κοινωνικούς στίχους, το μεγαλύτερο μέρος της ποίησης του Ναντερπούρ είναι περιγραφική και ερωτική.Η ευέλικτη, βροντώδης γλώσσα του και η περιστασιακή χρήση της ομοιοκαταληξίας, έχουν συμβάλει στην δημοτικότητα του μεταξύ εκείνων που αναζητούν ιδιότητες της κλασικής Περσικής ποίησης μέσα σε όλη τη ποίηση.
Ο Νάντερ Ναντερπούρ γεννήθηκε στην Τεχεράνη το 1923 και πέθανε στην Καλιφόρνια, το 2000 στην ηλικία των 70.
