«Οσπίτ’ που ’κ’ έχτ’σεν και κορίτσ’ που ’κ’ υπάντρεψεν, μη λέει έρθα σον κόσμον…». Aέτσ’ έλεγαμε σον καιρόν εμουν.Ζεις…Ευτάς παιδία…Δουλεύ’ς να τρανύντς ατα…Τρως την ψ̌η σ’ απέσ’ σα χωράφι͜α να πολεμάς με τα χώματα και τα λιθάρι͜α… Για τ’ όποιον; Για τ’ έναν τσίρταν και μαναχόν…Για τ’ εκείνον την ώραν που, καθισμένος σ’ έναν άκραν, ελέπ’ς τα μουράτι͜α σ’ να πλερούντανε, σπογγίεις τα δάκρυ͜α σ’ και λες: «νυν απολύεις τον δούλον σου…»
Το οσπίτ’ ντο έχτ’σα ’κ’ εχάρα το. Και ντο οσπίτ’ πα! Γαζαρμάν τεΐ! Έναν εβδομάδαν επέγ’ναν κι έρχουσαν ση μεσι͜άν οι χουζαρτσ̌ήδες να ετοιμάζ’νε την κερεστέν και ξαν ’κ’ εκανέθεν για να στεγάζομ’ ατο. Δύο ταπαχάδες οσπίτ’. Κι ολόερα παράσπιτα, μαντρία κι αχͮερώνι͜α και ξεραντέρι͜α… Τ’ οσπίτ’ ντο έχτ’σα ’κ’ εχάρ’ ατο. Και ούτε έκλαψ’ ατο πα. Έρθαν τ’ άλλα κι εκαπάτεψαν εκείνο το τέρτ’ κι εποίκαν ατο να ανασπάλκεται σαν να μη έτονε καμίαν. Τ’ εμέτερον το τυχερόν αΐκον έν’, να έρχουν πάντα τα γενία τα βάσανα και κρεμίζ’νε τα παλαιά!
Εκείνο την ημέραν εσ’κώθα σύννυχτα, ’κ’ επόρεσα να κοιμούμαι! Εμελέσσεψεν τ’ οσπίτ’ ας σοι φίλτς και ας σοι συ’ενούς που έρθαν ας σα χωρία για να τιμούνε μας… Άμον δονάρ’ επέγ’ναν κι έρχουσαν οι νυφάδες κι οι παρανυφάδες ντο εβοήθαναν… Ετέρεσα ας σο παράθυρον. Έβραζαν ση σειρι͜άν τα χαλκά ντο έστεσαμε για να φάζομε τον κόσμον! Κι η αυλή εμούν γομάτον λαόν. Ατόσον λαόν καμίαν ’κ’ είδα μαζεμένον σ’ έναν μέρος…. Αρ’ ατό έν, είπα εγώ εμέν: χαλάλ! «Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα…».
Εξέβα σο παλκόν κι ετέρεσα σο πέραν κιάν’ να ελέπω τα άλογα. Με τ’ άλογα θα έρχουσαν. Αΐκον ατι͜άτ έτονε…Είκοσ’ άλογα αλάι εχπάστανε. Αέτσ’ είπανε. Από κάποτες εφάνθανε… Σον ουρανόν το τόζ’ ας σα ποδαρέας ατουν! Κι εμείς ετέρναμε κι εθαμάουμες κι ενεμέναμε τ' αλάϊ…Ποίον αλάϊ; Εταγιανεύταν σην τισ̌-καπίν…Άμα…Άμα…Ατό ’κ’ έτον τ’ αλάϊ ντ’ ενεμέναμε… Ατείν’ ’κ’ έσανε γαμπροί και συμπεθέρ’. Ατείν ’κ’ έσανε αθρώπ’! Οφίδι͜α τρικέφαλα! Τέρατα της κολάσεως καβαλκιασμένα σ’ άλογα…Άμον μαύρα σ̌κυλία ερρούξανε απάν’ σον λαόν κι εταούτεψαν ατον….Εποταμίεν το αίμαν απέσ’ σην αυλή μ’. Κι ο γάμον ο βασιλι͜ακόν εγέντονε θρήνος και λιτανεία…..
Άρον τον άρον εκατήβα τα σκάλας. Εστάθα εμπροστά ’τουν κι έσκωσα τα χͮέρι͜α μ’…. «Θεόν άμα πιστεύετεν, άλλο μη προχωράτεν», είπ’ ατ’ς…. «Θεός πα έν’ και ελέπ’ μας…..». ’Κι ’ξέρω ντο έντονε, ποίος εντώκε με… Όνταν ένοιξα τ’ ομμάτι͜α μ’, είδα την αυλή μ’ έρημον και το λαόν ταουτεμένον… Εκάπνιζαν ακόμαν τ’ αψίματα και τα χαλκά τι͜αβιρεμένα και τα φαΐα ’κχͮυμένα κα να τρέχ’νε απέσ’ σα αίματα! Κι ατότες είδ’ ατεν…Το κορίτσι μ’, τη μονάκριβεσσαν τη θι͜αγατέρα μ’, που τόζ’ απάν ατ’ς ’κ’ εκοντούρευαμε και ’κ’ ένοιαμε τα παράθυρα να μη ελέπει͜ ατεν ο ήλιον… Να τερεί άμον χαμένον ζων, έναν εύκαιρον τέρεμαν, έναν κορμίν χωρίς ζωήν… Και εκείνο τ’ άσπρον το παζαρλούχ’ν ατ’ς βαμμένον κόκκινον σο αίμαν! Όνταν ενόϊσεν τερώ ατεν, έκλωσεν τ’ ομμάτι͜α τ’ς να μη ελέπ’ με….
Εγροίκ’σα….
Απ’ ατότε κιάν’, ’κ’ επορώ να ανασπάλω εκείνο το τέρεμαν…. Κι αδά πα που έρθαμε, όνταν γίνεται χαράν κι ακούγω να κρούγ’νε ταούλι͜α, έρ’ται σο νου μ’ εκείνο το εύκαιρον το τέρεμαν… Κι ατότε παίρω το κιφάλι μ’ και πάγω χάμαι σ’ έναν ερημίαν να μη ελέπω άθρωπον…. Να απομένω μαναχός, εγώ με το Θεόν ντο εδίκεσε με, να επορώ κι ευρήκω τη δύναμην και σ’κώνω το κιφάλι μ’ σον ουρανόν κι ερωτώ -γ- ατον: «Γιατί Θεέ μ’, Γιατί;»
"Δέηση Πόντου" (Μονή Λαζαριστών, 20/9/2021
Τιμή στον Εθνομάρτυρα Νίκο Καπετανίδη
https://www.facebook.com/dimitris.piperidis.7
