«Εγώ και ο ύπνος μαύροι ακουμπισμένοι
σε τραπέζι γυμνό με τον αγκώνα!
Απάνω μου η ζωή μου η κολασμένη
τον άτελο του νου μου ιδρώνει αγώνα,
και σαν ξανθό μελίσσι κρεμασμένη
απ' της καρδιάς μου τ' άνθη, ωιμέ!- τα μόνα
η ματιά σου αρχινάει να τα βυζαίνει
και να σπάζει το πέτρινο μου γόνα.»
σε τραπέζι γυμνό με τον αγκώνα!
Απάνω μου η ζωή μου η κολασμένη
τον άτελο του νου μου ιδρώνει αγώνα,
και σαν ξανθό μελίσσι κρεμασμένη
απ' της καρδιάς μου τ' άνθη, ωιμέ!- τα μόνα
η ματιά σου αρχινάει να τα βυζαίνει
και να σπάζει το πέτρινο μου γόνα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου