Ο ΠΑΟΚ του εξωτερικού

Ο ΠΑΟΚ του εξωτερικού



Κάθοταν μόνος του, στο καναπέ του... Μόλις είχε γυρίσει από τη δουλειά, η γυναίκα του έλειπε με τα παιδιά για ψώνια κι έπειτα θα περνούσε από μια φίλη της...

«Δε θα γυρίσουν σπίτι πριν πάει εννιά» σκεφτηκε...



Κάθοταν μόνος του, στο καναπέ του...ένοιωθε κουρασμένος, ήταν αγχωμένος, η δουλειά δεν πήγαινε καλά και το αφεντικό γκρίνιαζε συνεχώς...

«Επιτέλους μόνος» ψιθύρησε, «έστω κι αν είναι μόνο για λίγο, επιτέλους μόνος»...



Έκλεισε τα μάτια...απόλυτη σιγή επικρατούσε στο δωμάτιο, η απόδραση από τη καθημερινότητα και η απόλαυση ενός κλεμένου δευτερολέπτου από αυτή, η απόλυτη ηρεμία νου και σώματος σε όλο τους το περιορισμένο μεγαλείο... Πετάχτηκε ξαφνικά πάνω, συνειδητοποίησε και πάλι ότι ήταν μόνος και ηρέμησε, έγειρε πίσω, τα μάτια του βάρυναν και πάλι...



Και τότε είδε..ειδε τον εαυτό του 15χρονο παλικάρι στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, παρέα με τους φίλους του. Χαμογελασε... Τι τρέλα Θεέ μου... Τι αποκορύφωμα αθωότητας, τι πανόραμα φιλίας και αλληλεγγύης... Τώρα βρίσκετε στο πατρικό του σπίτι... «Τι ώρα πήγε; Ακόμη μία είναι; Δεν περνά η ώρα σήμερα, πότε θα έρθουν τα παιδιά; Στις τρισήμισυ ξεκινά ο αγώνας κι αυτοί ακόμη δε φάνηκαν...».

Ο αγώνας... Αυτό για το οποίο ζούσε κι ανέπνεε, βδομάδα στη βδομάδα... Να πάει στο Ναό!!!

«Πότε θα έρθουν τα παιδιά, πήγε μία και δέκα..».

Δεν αντέχει άλλο, κατεβαίνει στο δρόμο, σκεπτόμενος... «Ποιόν θα βάλει άραγε σήμερα στην ενδεκάδα; Εγώ αν ήμουν θα έβαζα τον...»

Δυνατά γέλια και φωνές τον παρασύρουν από τις σκέψεις του, είναι οι φίλοι του... Αγγαλιασμένοι με τις σημαίες και τα κασκόλ πέρνουν το δρόμο για τη «Λαμπράκη»... Χαμός!!! Κι άλλες παρέες είναι στους δρόμους, γελάνε, χαίροντε, ζούνε... Αυτοκίνητα με ανοιχτά παράθυρα και τον κόσμο όλο να φωνάζει συνθήματα, κόρνες να ουρλιάζουν και να συναγωνίζοντε η μια την άλλη!!!

Επιτέλους, να η εκκλησιά της Αγίας Βαρβάρας...ο κόσμος πλέον είναι πολύς, συνοστισμός, βαβούρα, σαματάς!!!

Κόψανε εισητήρια...δε περίσσεψαν πολλά φράγκα, αλλά κάπως θα τη βολέψουμε για ένα κωκ ή κανένα σάντουϊτς...σε λίγο ξεκινά ο αγώνας, άντε ρε παιδια να μπούμε στο γήπεδο!!!



Θεέ μου τι φαντασμαγορική ατμοσφαιρα είναι αυτή; Σε μαγευει κάθε φορά εκ νέου κι ας τη ζεις συνεχώς!!! Αγαλλοίαση, χαρά, αισιοδοξία, αυτό το σμήνος απο ανθρώπινα μελίσσια...



Μα πιο πολύ απ’ όλα, μα πιο πάνω απ’ όλα, ένα είναι αυτό που τον κάνει να ριγήσει από συγκίνηση και να νοιώσει ένα Ιερό Δέος...είναι η ιαχή που δονεί την ατμόσφαιρα: ΠΑΟΚ!!! ΠΑΟΚ!!! ΠΑΟΚ!!!







Σιγή...δεν ακούγεται τίποτε...πέρασε τόσος καιρός...πέτρινα χρόνια...

Τι έχουμε τώρα; 2008...τι ώρα είναι άραγε; Δε βαρυέσε, οτι να ‘ναι... Που είναι οι φίλοι του; Θα έρθουν;

Τόσα πολλά έχουν αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως παλιά... Τώρα δεν πάει στο γήπεδο πια...δε μπορεί...κι ας έχει τώρα και δυο εισητήρια διαρκείας. Θα πάρει και μετοχές κι ας γκρινιάζει η γυναίκα. Τώρα δε πάει στο γήπεδο, τώρα ζει μακρυά, στο εξωτερικό...πέστο συνθήκες, συγκυρίες, έστω ένα παιχνίδι της μοίρας...



Όλα άλλαξαν...



Τώρα βλέπει την αγαπημένη του ομάδα από τη γιγαντοοθόνη στο cafè...Παρέα με άλλους, νέους φίλους, που έκανε στην πορεία του χρόνου...



Όλα άλλαξαν...



Άσπρισαν λίγο οι κρόταφοί του, σκλήρυνε το πρόσωπό του, μαύρες σκιές βάρυναν τα μάτια του, πόνοι στη μέση και τα γόνατά του, του θυμίζουν ότι ο χρόνος, στο διάβα του, άφησε τα αποτυπώματά του πάνω του.



Όλα άλλαξαν...όλα...

Όλα, εκτός από ένα!!! Εκτός από αυτό το ένα, που τον έκανε πάντα να ριγά από τη συγκίνηση, να εκθαμβώνετε και να εκστασιάζετε όταν βλέπει αυτό το Λαό και ακούει αυτή την ιαχη: ΠΑΟΚ!!! ΠΑΟΚ!!! ΠΑΟΚ!!!



Εστω κι αν είναι μόνο από την γιγαντοοθόνη στο cafè!!!



Πετάχθηκε πάνω...είχε αποκοιμηθεί...ήταν ήδη εννιά, όπου να ‘ναι θα έρχοταν η γυναίκα με τα παιδιά...καιρός να σηκωθεί από τον καναπέ...


Πλάτων Κυφωνίδης 16.10.2008 Düsseldorf