ΤΟ Χουντέμπλεϊ ΤΟΥΣ.....η ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ.....

Ο Παναθηναϊκός έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης την άνοιξη του 1971, σε μια εποχή που τόσο το Ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν παντελώς ανυπόληπτο στην Ευρώπη και ο ίδιος ήταν ασήμαντο μέγεθος στον Ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη. Ο Παναθηναϊκός διέθετε έναν εκ των κορυφαίων Ελλήνων γκολκίπερ, τον Τάκη Οικονομόπουλο, μια "βεντέτα", το Μίμη Δομάζο και έναν ατσούμπαλο αλλά αποτελεσματικότατο σκόρερ, τον Αντώνη Αντωνιάδη. Οι υπόλοιποι ήταν καλοί ρολίστες, καλοί για τα Ελληνικά δεδομένα, αλλά τίποτε το ιδιαίτερο - πολύ περισσότερο πάρα πολύ μακριά απ'το "η καλύτερη φουρνιά παικτών που πάτησε στα Ελληνικά γήπεδα" που διαβάζουμε στα διάφορα... αφιερώματα. Οι δε επιδόσεις του τη σεζόν 1970-1971 δεν ήταν και... συγκλονιστικές, αφού τερμάτισε τρίτος με 82 βαθμούς, πίσω από ΑΕΚ (88 β.) και Πανιώνιο (83 β.), έχοντας 19 νίκες - 10 ισοπαλίες και 5 ήττες (ο Ολυμπιακός τερμάτισε έκτος εκείνη τη σεζόν, κατακτώντας όμως τελικώς το Κύπελλο Ελλάδος, κερδίζοντας με 3-1 τον ΠΑΟΚ). Και φυσικά δεν υπήρχε η δικαιολογία της... καταπόνησης των παικτών με τα συνεχόμενα παιχνίδια όπως γίνεται σήμερα, γιατί όπως φαίνεται και στις ημερομηνίες τέλεσης των αγώνων, προκύπτει οτι ο Παναθηναϊκός έπαιζε ένα παιχνίδι παραπάνω το μήνα, ουσιαστικά. Τέτοια... καταπόνηση. Ειδικά τα παιχνίδια με την αδύναμη Ζενές Ες πρέπει πραγματικά να... διέλυσαν τη φυσική κατάσταση της πράσινης αρμάδας.

Παρένθεση : Το 1971 ήταν μια άσχημη χρονιά για τον Ολυμπιακό όχι μόνο σε επίπεδο τίτλων. Ο επίσημος Ολυμπιακός, με το Νίκο Γουλανδρή στη θέση του γενικού αρχηγού ακόμη και το μοναδικό φιλοολυμπιακό έντυπο, το "ΦΩΣ" του Θόδωρου Νικολαΐδη, "έφαγαν τον πρόλογο" - κατά το κοινώς λεγόμενο - από το συσπειρωμένο κράτος της χούντας γύρω απ'το "μεγάλο" σκοπό και τους όποιους μηχανισμούς του ταγμένους στην υπηρεσία αυτού. Η "Απογευματινή" στις 10/03/1971, την επετειακή ημέρα ίδρυσης του Ολυμπιακού, γράφει κάτω απ'τον τίτλο "Γλέντι α-λα Ελληνικά στο Λονδίνο" : "Το βράδυ με έξοδα του κ. Γουλανδρή, περίπου 70.000 δρχ., ολόκληρη η αποστολή διασκέδασε στο πολυτελέστερο και ακριβότερο κέντρο του Λονδίνου".

Ο επίσημος Ολυμπιακός και ιδιαίτερα ο Νίκος Γουλανδρής, λόγω της ιδεολογίας του, πίστεψε οτι η υπόθεση ήταν Ελληνική και Εθνική. Ο Ασλανίδης είχε καταφέρει να πείσει για το "αγαθό των προθέσεων του" στην ομιλία του στις 30/01/1968 στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο και με το πόρισμα του για τον έλεγχο που διενεργήθηκε στα γραφεία του επίσημου Παναθηναϊκού. Μια έρευνα "εξυγίανσης" που ανακοινώθηκε στις εφημερίδες (π.χ. "Απογευματινή", αρ.φύλ. 4656, 07/02/1968, σελ. 7). Ένα πόρισμα που μίλαγε για δωροδοκίες του Παναθηναϊκού με θύματα ομάδες όπως ΠΑΟΚ, ΑΕΚ κλπ. Για δωροδοκίες διαιτητών (για αγώνα με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, 20.000 δρχ.), εποπτών (με αντίπαλο τον Ηρακλή, 7.000 δρχ.), για δωροδοκίες παικτών όπως τον τερματοφύλακα του Εθνικού σε αγώνα 1ου γύρου (30.000 δρχ.), όπως τον αμυντικό μέσο του Αιγάλεω, Μπαλαρίνη (5.000 δρχ.).

Ζώντας τις μεθοδεύσεις και μαθαίνοντας τους τρόπους που ήλθε εις πέρας η "Εθνική" πορεία του Παναθηναϊκού, βγήκε μπροστά αναλαμβάνοντας την ομάδα και απαντώντας στους βιαστές του Ελληνικού ποδοσφαίρου με τη δημιουργία μιας ομάδας που όμοια της δεν είχε περπατήσει στα χρόνια ύπαρξης του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Κλείνει η παρένθεση.

Επιστρέφουμε στο... θρίαμβο της θέλησης. Ο Παναθηναϊκός έχει αποκλείσει την αδύναμη Ζενές Ες και τη Σλόβαν Μπρατισλάβας και στην επόμενη φάση έχει κληρωθεί με την ισχυρή Έβερτον. Στο ματς που γίνεται στο Goodison Park, η Έβερτον σφυροκοπεί επί 80' τον Παναθηναϊκό, που έχει τον γκολκίπερ του σε μεγάλη ημέρα και στη μοναδική του ευκαιρία σε όλο τον αγώνα θα προηγηθεί μάλιστα με 0-1, με τον Αντωνιάδη. Οι Άγγλοι με αντεπίθεση διαρκείας χάνουν κι άλλα γκολ, ισοφαρίζουν στο 90' και όλα πλέον θα κριθούν στη ρεβάνς της Λεωφόρου.

Βρισκόμαστε στο Μάρτιο του 1971, σε αναμονή της ρεβάνς του αγώνα Παναθηναϊκού - Έβερτον. Το ηθικό των Ελλήνων παικτών είναι αρκετά ανεβασμένο μετά την επίσκεψη του Ασλανίδη στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, τις παραμονές του αγώνα, όπου εκτός από τις γνωστές πατριωτικές παπαριές που έλεγαν τότε, υποσχέθηκε στους "πράσινους" μεγάλο χρηματικό πριμ σε περίπτωση πρόκρισης. Συγκεκριμένα, προσφέρθηκε σε κάθε παίκτη το πριμ 100.000 δραχμών - το μισό από τον ΠΑΟ και το μισό από τον Ασλανίδη (στα παπάρια του, απ'την τσέπη του θα τα έδινε;) ενώ ο προπονητής, Φέρεντς Πούσκας (αυτός δεν ήταν... κομμουνιστής βλέπετε σα το Μπούκοβι για να τον απελάσουν), θα εισπράξει το ποσό των 650.000 δραχμών (σε μια εποχή που το αρνί κοστίζει 65 δραχμές το κιλό).

Η μέρα του αγώνα ήρθε. Με σύμμαχο το Γάλλο διαιτητή του αγώνα, ο Παναθηναϊκός απέσπασε λευκή ισοπαλία (0-0) στη Λεωφόρο και προκρίθηκε χάρη στο εκτός έδρας 1-1. Όλα πήγαν κατ'ευχήν λοιπόν : ο Παναθηναϊκός πέρασε το εμπόδιο της Έβερτον αφήνοντας τους Άγγλους να... ψάχνουν να βρούν το δίκιο τους και να διαμαρτύρονται για τη διαιτησία του Γάλλου ρέφερι.

Στο βιβλίο του, "Champions of Europe", ο Brian Glanville αναφέρει αυτό που... ξέχασε να αναφέρει ο τύπος της χώρας, αν και έβγαζε μάτι : Οτι ο Παναθηναϊκός ευνοήθηκε εξόφθαλμα απ'τον Γάλλο διαιτητή. Ο - ποδοσφαιριστής τότε - Joe Royle (μετέπειτα προπονητής της Έβερτον) δήλωσε πως στο πρώτο παιχνίδι στο "Goodison Park", οι αμυντικοί της Ελληνικής ομάδας του ψυθίριζαν στο αυτί "Athens, Athens!". "Και στην Αθήνα" - σημειώνει ο Brian Glanville - "η Έβερτον δεν πήρε ούτε σφύριγμα απ'το διαιτητή".

Σε τηλεοπτική του συνέντευξη - αποκάλυψη προ ετών, ο δημοσιογράφος Φίλιππος Συρίγος είχε αποκαλύψει πως οι διαιτητές του αγώνα με την Έβερτον (αλλά και του αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα) είχαν παρατείνει αρκετά την παραμονή τους στην Ελλάδα για περίπου ένα μήνα ο καθένας και έφυγαν με αρκετά πιο γεμάτες τσέπες που τα κέρδισαν - ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ - λέει στον... ιππόδρομο!

Ο Μίμης Δομάζος τρέχει προς τα επίσημα και η "Απογευματινή" αποθανατίζει τη Δέσποινα Παπαδοπούλου να σκύβει και να τον φιλάει, με τη λεζάντα να γράφει "Συγχαρητήρια κι ένα θερμό φιλί...".




Έτσι ολοκληρώθηκε η... επική πρόκριση επί της Έβερτον. Αυτά όμως ήταν ψιλοπταίσματα μπροστά στα... μαγικά που έγιναν στα ημιτελικά.....

Ο Παναθηναϊκός θα συναντήσει τον Ερυθρό Αστέρα του Βελιγραδίου στα ημιτελικά. Αφ'υψηλού αντιμετώπιζαν την αναμέτρηση μετά τον αποκλεισμό της Έβερτον οι τριφυλλοφόροι, που θα ταξίδευαν στο Βελιγράδι για τον αγώνα. Στις 14/04/1971, ο Παναθηναϊκός θα έπαιρνε ένα σημαντικότατο μάθημα... ποδοσφαίρου, όταν οι Γιουγκοσλάβοι κυριολεκτικά "πάτησαν κάτω" τους πράσινους και απο καθαρή ατυχία δε σημείωσαν αστρονομικό σκορ, αλλά έμειναν στο 4-1. Επιστροφή στην πραγματικότητα για τους παίκτες του Παναθηναϊκού που έλεγαν ούτως ή άλλως οτι "κι εδώ που φτάσαμε, μια χαρά είναι"...

Η ρεβάνς πλησιάζει. 28 Απριλίου 1971, λίγες ημέρες μόλις μετά την... επέτειο της ανόδου των συνταγματαρχών στην εξουσία. Ο Παναθηναϊκός επικρατεί με 3-0 έναντι των υποτονικών Σέρβων. 5 λεπτά πριν τη λήξη, ο Βασίλης Κωνσταντίνου θα αποσοβήσει βέβαιο γκολ σε σουτ παίκτη του Αστέρα (Κάρασιτς). Ο γκολκίπερ που αντικατέστησε τον Τάκη Οικονομόπουλο αποθεώνεται και ο Σέρβος ποδοσφαιριστής κάνει μια γκριμάτσα... ανακούφισης! "Ο όρκος που είχαμε κάνει στο δωμάτιο του Δομάζου, μας είχε κάνει θηρία. Και πιο πολύ πεισμώσαμε, όταν είδαμε τυπωμένα φέιγ-βολάν των Γιουγκοσλάβων, που έγραφαν: "Τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών: Ερυθρός Αστέρας - Άγιαξ", θυμάται ο Κώστας Ελευθεράκης.

Τα 3 περάσματα από Λουξεμβούργο, Τσεχοσλοβακία, Αγγλία ήταν επιτυχημένα και την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας διαδέχθηκε ο "θρίαμβος" της Λεωφόρου. Η εφημερίδα "Αθλητική Ηχώ" στις 29/04/1971, την επομένη του 3-0 αναφέρεται πρωτοσέλιδα στον "βασικό συντελεστή του θριάμβου, κ. Κ.Ασλανίδη". Το θέμα αναβαπτίζεται σε "Εθνικό" και όλο το "Έθνος" τα δίνει όλα για να "πείσει" το φίλαθλο κόσμο της χώρας οτι Παναθηναϊκός = Ελλάδα. Τα "Παναθηναϊκά Νέα" του Χαλκιόπουλου που κυκλοφορούν κάθε Σάββατο, για τις ανάγκες του "αγώνα" κυκλοφορούν εκτάκτως και την Πέμπτη (29/04/1971) μιλώντας για "ένα γλυκό χαμόγελο Εθνικής εορτής που είναι ολόκληρη η Ελλάδα".

Λεπτομέρεια : Πρόεδρος της ΕΠΟ είναι ο αλήστου μνήμης Γιώργος Δέδες, που συνέχισε τη βασιλεία του μέχρι και την εποχή της παντοκρατορίας του Θαλή, πριν αποσυρθεί νικημένος απ'τις αρρώστιες και τα γηρατειά.

Την ίδια χώρα που τη χώρα κυρίευε ο "Εθνικός" παροξυσμός, η Ευρώπη βούϊζε απ'τις φήμες για δωροδοκίες και ύποπτες συνδιαλλαγές. Έγκυρα έντυπα όπως οι Γερμανικές εφημερίδες "Bild" και "Der Spiegel", σύσσωμος ο Ιταλικός, Αγγλικός αλλά και Γιουγκοσλαβικός τύπος μίλαγαν για εξαγορά του Γάλλου διαιτητή του επαναληπτικού αγώνα με την Έβερτον, αλλά και για εξαγορά παικτών και παραγόντων του Ερυθρού Αστέρα. Οι "λασπολόγοι" λοιπόν, ανέφεραν οτι ο αγώνας "πουλήθηκε" από τους Σέρβους, ή πιο σωστά, "αγοράστηκε" απ'τους Έλληνες, κάτι που φυσικά τα ελεγχόμενα ΜΜΕ δεν άφησαν ποτέ να κυκλοφορήσει στην πραγματική του διάσταση στον κόσμο : Οτι δηλαδή ο κόσμος το'χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι...

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, απ'το πουθενά, έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών χωρίς να υπάρχουν τα φόντα να γίνει κάτι τέτοιο. Το ποδόσφαιρο μας σε ερασιτεχνική κατάσταση, με άθλια γήπεδα και με ποδοσφαιριστές (στις μικρότερες ομάδες) που στην πλειοψηφία τους δε θα κρίνονταν ικανοί ούτε να μαζεύουν τις μπάλες στις προπονήσεις των μεγάλων συλλόγων, ο Παναθηναϊκός αφ'ετέρου είχε ισχνή έως αδιάφορη πορεία στους Ευρωπαϊκούς του αγώνες μέχρι τότε.

Έως τη σεζόν του "Γουέμπλεϊ", ο Παναθηναϊκός είχε δώσει 22 Ευρωπαϊκά ματς στα οποία είχε σημειώσει 8 ισοπαλίες, 12 ήττες και μόλις 2 νίκες (κι αυτές έναντι των ανίσχυρων Γκλέντοραν και Σλιέμα - στη ρεβάνς με τη Σλιέμα στη Μάλτα μάλιστα, ο ΠΑΟ έχασε 1-0 και κινδύνευσε να αποκλειστεί, αφού ο Σακελλαρίδης αποβλήθηκε από νωρίς και οι Μαλτέζοι έχασαν και πέναλτι).

Ενδεικτικό του πόσο "βοηθήθηκε" ο... "άθλος" του Γουέμπλεϊ, είναι οτι ο Παναθηναϊκός τα αμέσως επόμενα χρόνια μέχρι το 1984 (στην επόμενη πορεία του δηλαδή, και ενώ το ποδόσφαιρο μας ανέβαινε σιγά-σιγά επίπεδο, αφού τουλάχιστον οι ομάδες μας ήταν πλέον σε θέση στην πλειοψηφία των περιπτώσεων να αποκλείουν τουλάχιστον τους αδύναμους αντιπάλους), δεν κατάφερε ποτέ να αποκλείσει κάποια απ'τις πολλές μέτριες ομάδες που κληρώθηκαν ως αντίπαλοι του, εκτός απ'τις αδύναμες Φλοριάνα (Μάλτα) και Ντάρινγκ (Βέλγιο).

Ας μη πολυλογούμε. Ιούνιος του 1971 λοιπόν, Άγιαξ - Παναθηναϊκός στο Γουέμπλεϊ και ο Φαν Ντάϊκ απ'το 5ο λεπτό ουσιαστικά τελειώνει το παιχνίδι. Η διαφορά δυναμικότητας από τον Αίαντα του Άμστερνταμ είναι εμφανής, το σκορ θα κλείσει ο... Καψής με αυτογκόλ στο 85'
και ο Άγιαξ θα κατακτήσει το πιο ξεκούραστο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας του. Στην δικτατοροκρατούμενη Ελλάδα, τα γρανάζια της προπαγάνδας παίρνουν φωτιά. Την αρχή είχε κάνει ο Μίμης Δομάζος : "Παρότι δεν σηκώσαμε το Κύπελλο, νιώσαμε όλοι υπερήφανοι. Είχαμε πετύχει έναν άθλο. Το όνομα της χώρας μας ακούστηκε σε όλη τη Γη. Μακάρι να ξαναβρεθεί κι άλλη Ελληνική ομάδα, να πετύχει αυτό τον θρίαμβο".

Ο τύπος της χώρας έδινε διαστάσεις Εθνικής διάκρισης στο κατόρθωμα του Παναθηναϊκού (με τον Ασλανίδη υπεύθυνο για τα αθλητικά της χώρας, ας έκανε κι αλλιώς...) και οι διθύραμβοι έδιναν κι έπαιρναν. Λίγοι στάθηκαν στο γεγονός οτι τελικά το πρωτάθλημα το πήρε η ΑΕΚ, το Κύπελλο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός πήρε απ'τα... τρία το μακρύτερο.

Η Αθήνα όλη θυμίζει καρναβάλι ενώ στο κέντρο πρώτων βοηθειών διακομίζονται 22 τραυματίες και 15 άτομα με ελαφρές καρδιακές προσβολές (ένα άλλο άτομο υφίσταται μοιραία καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια του αγώνα). Την ίδια ώρα, ο Ασλανίδης ανακοινώνει στη διοίκηση του Παναθηναϊκού ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να χαρίσει στην Αθηναϊκή ομάδα όλα τα χρέη της, τα οποία ανέρχονται στο διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 6,5 εκατομμυρίων δραχμών (είπαμε οτι βρισκόμαστε σε μια φάση που το αρνί στοιχίζει 65 δραχμές το κιλό, όπως είπαμε και πιο πάνω).

Τα ελεγχόμενα απ'τη χούντα ΜΜΕ κουκούλωσαν όμορφα κι ωραία το θέμα, αναθεματίστηκαν και οι "αργυρώνητοι ξένοι εμπαθείς δημοσιογράφοι"... μπήκαν στη θέση τους. Το μεγαλύτερο μασκαραλίκι, η αρχή του εορτασμού μιας... ήττας, μόλις ξεκίνησε. Το "Εθνικό" φρόνημα δεν πτοείται και μετά την απόσυρση του Άγιαξ απ'το θεσμό του λεγόμενου "Διηπειρωτικού Κυπέλλου", ο Παναθηναϊκός παίρνει τη θέση του και τίθεται αντιμέτωπος με την Νασιονάλ του Μοντεβίδεο, σε διπλό αγώνα. Πρώτο ματς στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στις 15/12/1971 και οι Ουρουγουανοί που δεν καταλαβαίνουν ούτε απο Ασλανίδηδες ούτε από Δέσποινες, παίζουν το γνωστό Ουρουγουανικό παιχνίδι "που σε πονεί και που σε σφάζει". Ενδεικτικό της Ουρουγουανικής... τέχνης τους, το γεγονός ότι ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, Τομαράς,
τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια του αγώνα, σπάζοντας το πόδι του σε 2 σημεία. Το τελικό σκορ 1-1 και η ρεβάνς σε λίγες ημέρες στο Μοντεβίδεο.

Επαναληπτικός αγώνας στο Μοντεβίδεο στις 28/12/1971 και ο απεσταλμένος της "Αθλητικής Ηχούς", Γιώργος Λιβέρης, μεταφέρει δηλώσεις του Ουρουγουανού προέδρου Μιγκουέλ Ρεστούτσια : "Θα πυροβολήσω όποιον δω να μην αποδίδει όπως πρέπει. Θα οπλοφορώ στο γήπεδο και μόλις αντιληφθώ οτι κάποιος δεν παίζει καλά, θα τον πυροβολήσω. Όποιος τολμήσει λοιπόν ας έχει υπόψη του οτι θα πεθάνει σα σκυλί μέσα στο γήπεδο". Οι προεδρικές απειλές εκτοξεύτηκαν καθώς στην Ουρουγουάη υπήρχαν έντονες φήμες πως ο Παναθηναϊκός είχε επιχειρήσει να "προσεγγίσει" παίκτες της Νασιονάλ. Για την ιστορία, η Νασιονάλ κερδίζει με 2-1 και ο Παναθηναϊκός δεν κερδίζει ούτε αυτόν τον τίτλο.

Ο κρατικός Παναθηναϊκός, ωστόσο, αντί - έστω - να σεβασθεί την στάση συμπόρευσης του επίσημου Ολυμπιακού και τη βοήθεια του στην πορεία του "Έθνους εις τας Ευρώπας", συνεχίζει να οργιάζει κι εντός των συνόρων με θύμα αυτή τη φορά τον Ολυμπιακό. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της 10/10/1972 με τον Ολυμπιακό να χάνει στη Λεωφόρο με 3-2 και το Δομάζο να... μουτζώνει (ατιμώρητα) το διαιτητή, όπως φαίνεται και στο φωτογραφικό στιγμιότυπο :

Σα να μην έφτανε αυτό, την επομένη του αγώνα, οι εφημερίδες φιλοξενούν δηλώσεις του γκολκίπερ του Ολυμπιακού, Καρυπίδη : "Καρυπίδη! Καρυπίδη! Γύρισε να σου πώ. Πρόσεξε πως παίζεις και μην ξαναχτυπήσεις το Δομάζο, γιατί υπάρχει εισαγγελεύς στο γήπεδο και θα σε πάω μέσα. Αυτό μ'έστειλαν να σου πω επίσημα πρόσωπα...". Ο... κομιστής ήταν ένστολος.

Στις 03/12/1974, ο πρόεδρος του Δ.Σ. του ΟΠΑΠ κάνει διαχειριστικό έλεγχο στον οργανισμό και αποκαλύπτεται πως 7.000.000 δραχμές έχουν πάει στα ταμεία του Παναθηναϊκού, χρήματα ξέχωρα απ'αυτά που ήδη είχε τάξει τότε η ΓΓΑ. Ο Παναθηναϊκός ποτέ δε μπόρεσε να δικαιολογήσει που πήγαν όλα αυτά τα λεφτά : Δεν υπήρχαν παραστατικά, δεν υπήρχαν δικαιολογητικά, δεν υπήρχαν καν παραλήπτες. Όλα αυτά ανάμεσα σε ένα τρελό χορό χρημάτων που έρχονταν από κρατικές και ιδιωτικές πηγές, όπως π.χ. απ'τον κ. Ιωάννη Λίβα, ομογενή εφοπλιστή που ακόμα ψάχνει που πήγαν τα 15.000 δολλάρια που έδωσε υπέρ του "Εθνικού" σκοπού. Και φυσικά, δε πρέπει να λησμονούμε οτι είχαν ήδη χαριστεί τα 6.500.000 δραχμές απ'τον Ασλανίδη μετά την "επική πρόκριση επί του Αστέρα"...

Ακολούθησαν τα δραματικα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Η χούντα έπεσε και ξεκινά η εποχή της μεταπολίτευσης. Μετά την πτώση της χούντας, άρχισαν να διενεργούνται ενδελεχείς έλεγχοι για να διαλευκανθούν τα όποια οικονομικά σκάνδαλα υπήρξαν στο χώρο του ποδοσφαίρου. Στις 25/06/1975, ο εισαγγελέας πλημμελειοδικών διέταξε έρευνα για το... "έπος του Γουέμπλεϋ" στα πλαίσια της δίωξης του Ασλανίδη, αναθέτοντας την υπόθεση στον ειδικό ανακριτή του Α' Τμήματος Δ.Γκουλούση. Η υπόθεση πέρασε λίγο καιρό αργότερα στο αρχείο, χωρίς ποτέ να βγεί πόρισμα και με τις συνεχείς καταγγελίες των ξένων (Γερμανοί, Γιουγκοσλάβοι, Άγγλοι, Ιταλοί) να "μαυρίζουν" το - κατά τους "πράσινους" - "τίμιο και δοξασμένο έπος του Γουέμπλεϊ".