Το τέλος του κόσμου και τα ανεπιθύμητα τέρατα...

Το τέλος του κόσμου

Έξω από το σπήλαιο
Στη λιακάδα
Η μάνα μου με τάιζε
Γυαλιστερά εντόσθια μαύρων πουλιών
Κι άλλοτε
Μου πρότασσε το σφιχτό της στήθος
Και δεν υπήρχε κανένας οιωνός καμίας επικείμενης απειλής
Και όλα τα τέρατα μετανάστευαν κατά ορδές
Σε παγερότερα κλίματα

Κι όμως
Τα ανεπιθύμητα τέρατα
Υπήρξαν οι φλογερότεροι εραστές μου.

Βαγγέλης Σπάρταλης

Τα ανεπιθύμητα τέρατα...

Ήταν αυτά που ζούσαν στις σπηλιές
Τις απόκρυφες
Της ψυχής μου, που μπορούσε να ήταν και η δική σου ψυχή
Βγαίνανε που και που
Να χορτάσουν τη δίψα τους με αίμα εγκεφαλικό και μαύρο

Εγώ τα αγάπησα
Εγώ τα μίσησα
Εγώ τα έφερα
Εγώ τα έδιωξα
Εγώ θα τα ξαναφέρω

Γιατί εσύ μένεις άπρακτη
Μίζερη και ικανοποιημένη
Στο μικρόκοσμο
Που έχεις φτιάξει για σένα

Χίλιες φορές να ζούσα εδώ στη γη
Θα την έκανα δική μου
Χίλιες φορές να ζούσες στη γη
Θα έχανες άλλες τόσες
Γιατί εσύ δεν τρέφεις τα τέρατα
Που διψούν για αίμα εγκεφαλικό και μαύρο

Λαοπλάνα ψευδαίσθηση
Εσύ γκρεμίζεις και ξαναχτίζεις
Τις πόλεις μέσα στις ψυχές των θνητών

Πλάτων Κυφωνίδης