Περί μολύνσεων και άλλων... τινών

Γράφει μια εφημερίδα (μπορεί να το γράφει και άλλη, μία είδα) ότι η λίμνη Κουμουνδούρου έχει γίνει «τοξικός βούρκος» από διάφορα -βιομηχανικά, κυρίως- λύματα που καταλήγουν εκεί. Η λίμνη Κουμουνδούρου, για όσους δεν ξέρουν το όνομά της (γιατί όλοι την έχουμε δει) είναι δεξιά μας, όπως πηγαίνουμε για Ελευσίνα, μεταξύ Σκαραμαγκά και Ασπροπύργου. Ένα πραγματικά όμορφο σημείο σε λάθος θέση. Δηλαδή η θέση μια χαρά είναι, ή μάλλον ήταν - μέχρι που την κατατρόπωσε η βιομηχανική επανάσταση.

Μπράβο στην εφημερίδα που φιλοξένησε το θέμα, μπράβο που έγραψε και για το κάστρο των Ιωαννιτών στη Ρόδο που διαβρώνεται από την αλμύρα μέχρι να πέσει και να το δώσουμε αντιπαροχή να ησυχάσουμε, μπράβο σε όλες τις εφημερίδες και τα άλλα Μέσα που κατά καιρούς θυμούνται ότι ειδήσεις δεν είναι μόνο πολιτική, ποδόσφαιρο, σκάνδαλα και μαζικοί θάνατοι, παρά δημοσιεύουν και κάτι ουσιαστικό - έστω με «ψιλά γράμματα».

Το ερώτημα είναι αν έχουμε γίνει ρομπότ και θέλουμε μόνο πρωτοσέλιδα καταστροφικού περιεχομένου - καταστροφικού σε όλα τα επίπεδα, από το οικονομικό μέχρι το πολιτικό, από το κοινωνικό μέχρι το φυσικό. Μια είδηση θετική, να αγαλλιάσει το πνεύμα μας, δεν υπάρχει. Τι να κάνουν και τα Μέσα Ενημέρωσης, πράττουν κατά ζήτηση. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Ας πετύχαιναν υψηλές κυκλοφορίες και ακροαματικότητες οι λίμνες Κουμουνδούρου και οι συγγενείς της, και ο κόσμος θα ήταν αλλιώς.

Βλέπουμε (και ακούμε) λοιπόν κάθε μέρα την αγωνιώδη προσπάθεια των Μέσων Ενημέρωσης για την ανεύρεση κραυγαλέου πρώτου θέματος που θα συγκινήσει το λαϊκό αίσθημα. Ευτυχώς που η ελληνική πολιτική είναι σαν τον μπαξέ που έχει απ’ όλα κι έτσι συνήθως δεν υπάρχει δυσκολία. Αν μάλιστα έχουμε και την ευχαρίστηση μιας φυσικής καταστροφής ή ενός εμπρησμού της Αθήνας, άντε και της Καρδίτσας που ήρθε στην κινηματογραφική επικαιρότητα, «κλείσαμε» ως αναγνώστες.

Και τώρα θα φτάσουμε στο ηθικοπλαστικό κρεσέντο, διότι κάθε σοβαρός σχολιασμός πρέπει να καταλήγει κάπου: Τύπε, quo vadis? Μήπως τα τοξικά, με την ευρύτερη πια έννοια, δεν επηρεάζουν μόνο τα νερά της λίμνης Κουμουνδούρου αλλά και τα δημοσιογραφικά μελάνια - και χώρια τα εικονοστοιχεία, κοινώς πίξελ; Γιατί να είναι αδιανόητη μια κάθαρση, από τη λίμνη Κουμουνδούρου μέχρι το τέλμα στο οποίο έχει περιπέσει η εν πολλαίς αμαρτίαις σκέψη μας; Γιατί να διαβάζουμε, να διαβάζουμε και τελικά να μένουμε αδιάβαστοι;