Μία μέρα στη ζούγκλα...

Κανονικό σαφάρι για να πας στη δουλειά σου σήμερα...Βγαίνεις στο δρόμο, δεν υπάρχουν ταξί, λαμβάνω προχθές αγωνιώδες τηλεφώνημα από συνάδελφο, «δεν έχω πώς
να έρθω στο γραφείο, ούτε λεωφορείο δεν περνάει, μήπως μπορείς να περάσεις να με πάρεις;». Χρήσιμο το αυτοκίνητο κάτι τέτοιες ώρες. Πήγα, ξεκινήσαμε μαζί να ανεβαίνουμε τη
λεωφόρο Μεσογείων, συνοδεία υπέροχης λιακάδας. Από εκείνες που σε κάνουν να βάζεις τέρμα το ραδιόφωνο...Κάπως συγχρόνως όμως, είχαμε και μια αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν ήταν μόνο τα ταξί, ή τα λεωφορεία που αργοπορούσαν. Μια περίεργη αναμπουμπούλα επικρατούσε, κάπως να αισθάνεσαι ότι δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην παρακάτω στροφή.
Μας περίμεναν κλειστά βενζινάδικα. Με τη γνωστή ανακοίνωση «βενζίνη τέλος», ή «βενζοίνη τέλως», γραμμένη σε μια κόλλα χαρτί. Κοίταξα αγχωμένη το δείκτη του
ρεζερβουάρ κι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πού θα βρούμε βενζινάδικο ανοιχτό... Λίγα μέτρα πριν το γραφείο, το βρήκαμε. Εμείς και καμιά εκατοστή ακόμη οδηγοί. Οι ουρές είχαν κλείσει και τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας. Ανυπόμονες νταλίκες κορνάριζαν προς πάσα κατεύθυνση, κάτι άλλοι επιχειρούσαν ακροβατικούς ελιγμούς για να περάσουν... Η εγρήγορση για την ανεύρεση βενζίνης, μετατράπηκε σε εγρήγορση για άμεση απόδραση από το χάος. Χωρίς απώλειες ει δυνατόν. Με τα πολλά, καταφέραμε να ξεφύγουμε. Φθάνοντας στο
γραφείο, άρχισα να σκέφτομαι πώς θα κάνω ότι δουλειές έχω τις επόμενες ημέρες, πού να ψάξω για βενζίνη, μήπως να πάω κατευθείαν σπίτι και να παρκάρω μέχρι να δω τι θα γίνει;
Η λιακάδα από πάνω μου εξακολουθούσε να λάμπει, αλλά δεν της έδινα σημασία πια. Έπρεπε να αντιμετωπίσω την περιπέτεια της ημέρας. Εκείνης της ημέρας. Την επομένη θα ξεκινούσε μια άλλη. Με άλλες απεργίες, πορείες, αβαρίες, δυσλειτουργίες,εκπλήξεις και απρόοπτα.
Τέτοιες περιπέτειες περνάτε κι εσείς κάθε μέρα, φαντάζομαι..