Δευτέρα, Δεκεμβρίου 10, 2007

Salvatores Dei





Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσοκαταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο το μεταξύ φωτεινό
διάστημα το λέμε Ζωή. 
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφήταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμόςκάθε στιγμή
πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να

κάμουμε την ύλη ζωήκάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της
εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.
Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την
αθανασία
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.
Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει

σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές
μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.
Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και
μας γκαρδιώνει
φυτά, ζώα, ανθρώπους στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.
Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες

άναρχες, ακατάλυτες Ορμέςκαι με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την
πράξη.



Νίκος Καζαντζάκης-ΑΣΚΗΤΙΚΗ

1 σχόλιο:

Θεόδωρος Πασσαλίδης είπε...

Ο Καζαντζάκης και η φιλοσοφία του...Διάβασα πρόσφατα την Ασκητική(πριν κανα διμηνο) και με έριξε αφάνταστα,ειδικά στο σημείο που γράφει "Αγνάτευε γύρω σου: Όλα τούτα τα κορμιά που κοιτάς θα σαπίσουν. Σωτηρία δεν υπάρχει. Κοίταξε: ζούνε, δουλεύουν, αγαπούν, ελπίζουν. Κοίταξε πάλι: Τίποτα δεν υπάρχει! Ανεβαίνουν απο τα χώματα οι γενεές των ανθρώπων και πεφτουν πάλι στα χώματα."
Ποιος δεν φοβάται τον θάνατο και ποιος δεν αναρωτιέται για το νόημα της ζωής;
Έχω όμως την αίσθηση ότι η ζωή γίνεται τελείως ανόητη αν την σπαταλήσεις ψάχνοντας το νόημά της.