ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΥΤΡΩΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

Παλαιστίνιος επιτίθεται με πέτρες κατά Ισραηλινών στρατιωτών,σε διαμαρτυρία στη Δυτική Όχθη

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ....29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Πέθανε στο Πέτρογκραντ στις 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ του 1916

Ο "τρελλός" μοναχός Ρασπούτιν

Ο Γκριγκόρι Ρασπούτιν, ακόμα και σήμερα αποτελεί μία φυσιογνωμία τα χαρακτηριστικά της οποίας δεν μπορεί εύκολα κάποιος να προσδιορίσει. Ήταν ένας τυχοδιώκτης ο οποίος εκμεταλλευόταν τις ανθρώπινες αδυναμίες ή ένας μοναχός με πρόθεση πάντα να βοηθήσει και να προσφέρει στο γενικό καλό; Εξαπατούσε την Αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα, ή ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να προσφέρει ηρεμία και πρωτίστως θεραπεία στον μικρό Αλεξέϊ, διάδοχο του θρόνου των Ρομανόφ; Γλεντούσε και μεθοκοπούσε βυθιζόμενος σε φιλήδονες και ακόλαστες πράξεις ή προσπαθούσε να εξαγνιστεί αντιμετωπίζοντας κατά μέτωπο την αμαρτία; Ακόμα και η προέλευση του ονόματός του δημιουργούσε αντιθέσεις: προερχόταν από τη λέξη raspoutie, που σημαίνει σταυροδρόμι εις ανάμνηση του χωριού του στη Σιβηρία ή από την λέξη rasputnik, που σημαίνει ακόλαστος άνθρωπος;

Μετά την πτώση του τσάρου Νικολάου Β', η Προσωρινή Κυβέρνηση διορίζει το Δέκατο Τρίτο Τμήμα, με σκοπό να αποκαλύψει τις Σκοτεινές Δυνάμεις. Η μεγάλη κόρη του Ρασπούτιν, η Ματριόνα Γκριγκόρεβνα Ρασπούτινα, ένα χρόνο περίπου μετά τη δολοφονία του πατέρα της, καλείται να περιγράψει τις τελευταίες 7 ημέρες της ζωής του. Παρακολουθούμε την ιστορία να εξελίσσεται, με πλήθος ιστορικών στοιχείων και μυθιστορηματικών αφηγήσεων. Η Μαρία αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ένα δύσκολο έργο: να αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή του πατέρα της, της οικογένειάς της, ακόμα και της ίδιας. Δεν διστάζει να αναδείξει τις αδυναμίες του "τρομερού και φοβερού" Ρασπούτιν και να αποκαλύψει εκείνες τις στιγμές που ένοιωσε την μεγάλη αγάπη και τον θαυμασμό για τον πατέρα της να μετατρέπεται σε μίσος και να συμπλέει με τους αριστοκράτες της Ρωσίας που επιθυμούσαν το θάνατό του. Όμως, πεπεισμένη ότι ο πατέρας της διαθέτει κάποιες ισχυρές ικανότητες, και βιώνοντας ανάλογες εμπειρίες μαζί του, προσπαθεί να τον μεταπείσει, να τον σώσει, να τον αποτρέψει από τον γκρεμό που αναπόφευκτα οδηγείται.

Το αποτέλεσμα δείχνει ότι η Μαρία, δεν τα κατάφερε. Ο Ρασπούτιν τελικά θα δολοφονηθεί, ενώ όσοι εμπλέκονται με το όνομά του θα έχουν άσχημο τέλος. Μία αυτοκρατορία, όπου οι περισσότεροι πολίτες υποφέρουν από την πείνα και την εξαθλίωση ενώ η άρχουσα τάξη διάγει βίο ευζωίας. Παντού κυκλοφορούν κουτσομπολιά, ο ένας υποπτεύεται τον άλλον, πράκτορες παρακολουθούν και αναφέρουν. Το παζλ συμπληρώνεται με την παρουσία του Ρασπούτιν, οι αδυναμίες του οποίου τελικά τον οδηγούν στο θάνατο. Η στενή του σχέση με τα ανάκτορα δεν θα τον προστατεύσει αντιθέτως θα αποτελέσει τη δικαιολογία για τη δολοφονία του. Την οποία, με έμμεσο τρόπο θα βοηθήσει η Μαρία, και η σχέση που θα αναπτύξει. Ο καρπός της, ένα κορίτσι, θα αναλάβει την υποχρέωση να συνεχίσει την ιστορία των Ρασπούτιν.

Για κάποιους Ρώσους, ο Ρασπούτιν παρέμεινε σύμβολο των αγροτικών τάξεων, και μέχρι σήμερα θέλουν να πιστεύουν ότι αυτά που λέγονταν εναντίον του ήταν απλώς φήμες. Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού το 1993, κάποιοι Ρώσοι εθνικιστές προσπάθησαν να αποκαταστήσουν τη φήμη του, ενώ μερικοί πρότειναν έως και την αγιοποίησή του. Όμως νέα στοιχεία, που προέρχονταν από τις σημειώσεις αυτών που παρακολουθούσαν επί πληρωμή το σπίτι του Ρασπούτιν, και κατέγραφαν πότε έφευγε, πότε επέστρεφε και ποιοί τον επισκέπτονταν, ανέτρεψαν τους ισχυρισμούς περί αγιότητας. Σχολιάζοντας το αίτημα αγιοποίησής του ο Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος είπε το 2003:

«Αυτό είναι τρέλα! Ποιος θα ήθελε να παραμείνει σε μια εκκλησία που τιμά το ίδιο τους δολοφόνους με τους μάρτυρες, τους ακόλαστους με τους αγίους;»

Όμως, βιβλία που εκδόθηκαν το 1919 ισχυρίζονται ότι οι πηγές από ανθρώπους που παρακολουθούσαν τον Ρασπούτιν είναι αμφισβητήσιμες, καθώς εκείνοι μπορεί να έγραφαν αυτά που ζητούσαν εκείνοι που τους πλήρωναν. Πάντως η ενασχόληση του κόσμου με τον Ρασπούτιν δεν έχει σταματήσει.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ....29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Στις 29 Δεκεμβρίου 1986 άφησε την τελευταία του πνοή στο Παρίσι, χτυπημένος από τον καρκίνο.

Ο Ταρκόφσκι δεν ήταν ο σκηνοθέτης που δημιουργούσε αλληγορίες ή σύμβολα. Μιλούσε με τις εικόνες. Στο ημερολόγιό του αναφέρει ότι ο συμβολισμός είναι ένα δείγμα φθοράς, υποστηρίζοντας την ανάγκη χρήσης ισχυρών εικόνων στην τέχνη. «Η εικόνα είναι σαν ένας σβώλος ζωής» έγραφε.

idiot...δηλαδή ιδιώτης...δηλαδή αμέτοχος στην κοινωνία....

Είμαστε μέσα στην πολιτική και την οικονομία αυτού του κράτους όπου τυχαίνει να ζούμε. Ζούμε και κινούμαστε με βάση την υπάρχουσα πολιτική και οικονομία θέλουμε δεν θέλουμε. Δεν γίνεται επομένως να την αγνοούμε. Αν την αγνοούμε τότε ιδιωτεύουμε, δηλαδή καταντάμε idiot, (έτσι αποκαλούσαν οι Ρωμαίοι όσους πολίτες δεν συμμετείχαν στα κοινά της πολιτείας). Ίσως δεν είναι τυχαίο που η αγγλική λέξη idiot που σημαίνει πνευματική καθυστέρηση προέρχεται από την ίδια αρχαία λατινική λέξη… Γι’ αυτή την πνευματική καθυστέρηση ευθύνεται η παιδεία που παρέχει το εθνικό αστικό κράτος σε σημαντικό βαθμό. Διότι δεν στοχεύει στο να διαμορφώνει πολίτες, αλλά καταναλωτές… και εξειδικευμένους εργάτες – υπηκόους, πειθήνια όργανα, χωρίς κρίση.

ΠΑΡΕ ΤΟΝ Π.Α.Ο.Κ. ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ

ΓΙΝΕ ΜΕΤΟΧΟΣ

«Τα μωμογέρεα»

Η αξία της παράδοσης, όπως υποστηρίζει ο Νίκος Λυγερός, βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν είναι απλώς μια πιστή αναπαράσταση των παλαιότερων, αλλά ενσωματώνει μέσα της συνεχώς νέα στοιχεία δια μέσου των αιώνων. Συνεπώς δεν είναι ορθό να την αντιμετωπίζουμε ως ένα στατικό στοιχείο, αλλά και ως διδαχή της ιστορίας, γιατί η αναπαραγωγή της μας δείχνει τις διάφορες ιστορικές φάσεις του ελληνισμού. Μέσω δηλαδή της αναπαραγωγής της παράδοσης αναδεικνύεται η ιστορία μας. Με άλλα λόγια αυτοί που συμμετέχουν στην αναπαραγωγή του εθίμου, ζουν την ιστορία. A υτός είναι ένας ισχυρός λόγος για να συγχαρούμε το Θέμη Απατσίδη για την πρωτοβουλία του να γράψει αυτό το ενδιαφέρον βιβλίο καθώς και όλους αυτούς τους ανθρώπους που επιμένουν να αντιπαρατίθενται στις σημερινές συνθήκες του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, συμμετέχοντας κάθε χρόνο στην αναπαραγωγή αυτού του μοναδικού και εντυπωσιακού εθίμου των μωμόγερων, που εκπέμπει πλήθος μηνυμάτων και συμβολισμών, ερχόμενο από τα βάθη των αιώνων του ελληνισμού.

Μια από τις ενδιαφέρουσες όψεις του θέματος που πραγματεύεται ο συγγραφέας, είναι ο βάσιμος ισχυρισμός του ότι τα μωμογέρεα δεν είναι ένα καθαρά ψυχαγωγικό θέαμα. Ο μεγάλος πλούτος των επί μέρους στοιχείων του δρώμενου που τα παραθέτει με ακρίβεια και λεπτομέρειες, μπορούν να αναλυθούν και να ερμηνευτούν έτσι, ώστε να γίνουν κατανοητά από εκείνους τους Έλληνες, που αφ ενός μεν δεν έχουν τη δυνατότητα κατανόησής τους, αφ ετέρου δεν θέλουν να ξεχάσουν τις ρίζες τους μέσα στη μιζέρια και το χάος της σημερινής πραγματικότητας. Από την άλλη πλευρά το δρώμενο κατά το συγγραφέα έχει διονυσιακή χροιά, χωρίς να ταυτίζεται με τις γιορτές προς τιμή του Διονύσου. Πραγματικά. Το περιπαικτικό στοιχείο, οι βωμολοχίες, το ανακάτωμα των πάντων, το σατυρικό περιεχόμενο των τραγουδιών μέσω των οποίων εκτίθενται σε κοινή θέα τα ελαττώματα του νοικοκύρη του κάθε σπιτιού από το οποίο περνάνε, όλα αυτά έχουν καθαρά ψυχαγωγικό στόχο. O θεατής παραπέμπετει στο χώρο του ιστορικού Πόντου, όπου μ’ όλα αυτά επιδιώκεται η δημιουργία ενός κλίματος χαράς, ευθυμίας, ευφορίας, για να εκτονωθεί η μεγάλη πίεση από τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης των Ελλήνων του Πόντου, που στις περισσότερες μάλιστα περιπτώσεις δίνεται κάτω από οριακές συνθήκες. Έτσι κατά το συγγραφέα επέρχεται ένα είδος κάθαρσης. Έτσι ανανεώνονται οι δυνάμεις για να συνεχιστεί αύριο εκ νέου ο αγώνας για την επιβίωση των Ποντίων, που έζησαν για αιώνες κυριολεκτικά γαντζωμένοι στα παρχαρομύτε ανάμεσα στα αδιαπέραστα ποντικά βουνά και τα ορμητικά ποτάμια, που μετά από σύντομο δρόμο λίγων χιλιομέτρων ή εκατοντάδων μέτρων χύνονταν ορμητικά στην απότομη και σκοτεινή, γι’ αυτό και μαύρη, θάλασσα. Γι’ αυτό το λόγο οι Πόντιοι επιδιώκουν να μεγιστοποιήσουν τις ευκαιρίες διασκέδασης, γιατί η ανανέωση των δυνάμεών τους είναι καθοριστικός όρος επιβίωσής τους, γι’ αυτό άλλωστε οι πανηγύρεις σε κάθε περίπτωση είναι περισσότερες από μία το χρόνο σε κάθε χωριό και οικισμό.

Οι παραστάσεις του δρώμενου κατά το συγγραφέα, ξεκινούν από την αυλή της εκκλησίας αμέσως μετά τη λειτουργία και αν δεν υπάρχει λειτουργία εκείνη τη μέρα, από την αυλή του σχολείου. Δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο που το πανάρχαιο δρώμενο συνδέεται με την εκκλησία και το σχολείο, τα δύο κορυφαία ιδεολογικά σύμβολα του ποντιακού ελληνισμού, γεγονός που καθιστά και το δρώμενο στοιχείο της ιδεολογίας του. Αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι στον ιστορικό Πόντο τα κεντρικά στοιχεία της ιδεολογίας των προγόνων μας είναι σαφέστατα και ορατά: Η εκκλησία συνήθως βρίσκεται στον ίδιο χώρο με το σχολείο, γεγονός που το βλέπουμε να αναπαράγεται από τους Πόντιους πρόσφυγες στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Εδώ ο συγγραφέας, και πολύ ορθά, θεωρεί την επιλογή του χώρου εκκίνησης του δρώμενου ως «εκδήλωση της θρησκευτικότητας και του πατριωτισμού του λαού» , δύο στοιχείων δηλαδή που είναι βαθιά ριζωμένα στις πτυχές της λαϊκής συνείδησης.

Στη συνέχεια και κατά την εξέλιξη της δράσης, ο όμιλος πηγαίνει στην πλατεία και τα καφενεία, στους χώρους δηλαδή μεγάλων συγκεντρώσεων των κατοίκων της μικρής κοινωνίας του χωριού και στη συνέχεια σ’ όλα τα σπίτια του χωριού, γεγονός που, σε συνδυασμό με την ενεργό συμμετοχή των θεατών στην εξέλιξη της δράσης, καθιστά συμμέτοχο στη δράση σύμπασα την τοπική κοινωνία, δίνοντας έτσι καθολικό χαρακτήρα στο δρώμενο. Αυτό βλέπουμε να συμβαίνει σε πολλές πτυχές της κοινωνικής ζωής των Ελλήνων στον Πόντου, όπως πχ στην περίπτωση του γάμου, όπου συμμετέχει σύμπασα η μικρή κοινωνία, ενώ με το κοτσαγγέλ’, με το οποίο ολοκληρώνεται και κλείνει ο κύκλος του ποντιακού γάμου, οι χορευτές περνούν χορεύοντας απ’ όλα τα σπίτια του χωριού, ενισχύοντας και εμπεδώνοντας αυτή την αίσθηση. Εδώ υπάρχει ένα στοιχείο που ενισχύει και μεγιστοποιεί τον καθολικό χαρακτήρα του δρώμενου: Ο θίασος μετακινείται και στα γειτονικά χωριά, σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις κάτω από όχι εύκολες συνθήκες, μεταφέροντας έτσι το μήνυμα και στον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο.

Ο συγγραφέας στο βιβλίο του χρησιμοποιεί ένα ορθό επιστημονικό λόγο, απολύτως όμως προσιτό και στους αμύητους, αξιοποιεί εύστοχα τις πηγές του, ενώ δεν παραλείπει να αποδώσει σε κείνους που οφείλει την ανάλογη τιμή, όπως στην περίπτωση του Ανέστη Κοροσίδη, του οποίου παραθέτει αυτούσια τη σχετική με το θέμα καταγραφή, χωρίς δικές του παρεμβάσεις. Με έξυπνες τεχνικές - όπως εκείνη η απεικόνιση στην ίδια σελίδα δύο φωτογραφιών των θιάσων αριστερά του 1933 και δεξιά του 1951, όπου έχεις την αίσθηση ότι πρόκειται για μία, ενιαία φωτογραφία – προσπαθεί να δώσει το χαρακτήρα της ενότητας και της συνέχειας το δρώμενου, κατά τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες.

Ο συγγραφέας με τα επί μέρους στοιχεία του δρώμενου, υπενθυμίζει την πανάρχαια προέλευση και τους συμβολισμούς του. Έτσι οι χορευτές συμβολίζουν αρχαίους Έλληνες πολεμιστές και οι χορευτικές κινήσεις τους έχουν πολεμικό χρώμα. Σύμφωνα με μια άποψη που παραθέτει, οι δώδεκα χορευτές αντιστοιχούν στους δώδεκα μήνες του χρόνου και κατά μία άλλη στο 12μελή αρχαίο ελληνικό χορό, ενώ ο αρχηγός στον κορυφαίο του χορού. Εμπλουτίζοντας τα δεδομένα αυτά με τα εργαλεία της κοινωνικής ανθρωπολογίας, θα ήθελα να δώσω και μια άλλη διάσταση, που σχετίζεται με το ρόλο των κοινωνικών αναπαραστάσεων. Ο 12μελής αρχαίος ελληνικός χορός αναφέρεται στους δώδεκα ολύμπιους θεούς, που στη συνέχεια μετεξελίσσονται στους 12 Αποστόλους του χριστιανισμού προσαρμοζόμενοι στο δικό του ιδεολογικό σύστημα, ενώ λίγο αργότερα σε άλλα δόγματα αντιστοιχούν στους 12 Δερβίσηδες του Αλεβιδισμού, γεγονός που δείχνει ότι τίποτε δεν χάνεται από το συλλογικό υποσυνείδητο και το βλέπουμε στο πέρασμα των αιώνων να εκφράζεται αναπαραγόμενο στην καθημερινή ζωή. Αυτό ακριβώς απαντά στο καίριο ερώτημα: Γιατί οι Πόντιοι συνεχίζουν την αναπαραγωγή του δρώμενου; Ποια ανάγκη τους ωθεί σ’ αυτό; Η ερμηνεία που δίνεται για την αναβίωση του εθίμου μετά τον πόλεμο (η οικονομική στήριξη του αθλητικού συλλόγου ) μπορεί να θεωρηθεί μόνο ως αφορμή, ενώ η βαθύτερη αιτία πρέπει να αναζητηθεί στις συλλογικές αναπαραστάσεις, που κάποια στιγμή εκφράζουν όλα όσα στο πέρασμα των αιώνων παρέμειναν σε λανθάνουσα κατάσταση στο συλλογικό υποσυνείδητο του ποντιακού ελληνισμού. Κατά τον ίδιο λόγο οι ρακένδυτοι και αγράμματοι αγωνιστές του 21 παρέμειναν για 4 αιώνες στα καλλιμάρμαρα ερείπια προσμένοντας το Μεγάλο Ξεσηκωμό. Γι’ αυτό ζούσαν. Πώς νομίζετε ότι όλοι αυτοί που τους αποκαλούσαν περιφρονητικά Ραγιάδες, Γραικούς, ξαφνικά στα κείμενα του αγώνα του 21 αυτοαποκαλούνται «Παίδες Ελλήνων»; Πώς αλλιώς ερμηνεύετε την απάντηση του αγράμματου Μακρυγιάννη στο ερώτημα εκείνων που του έδειξαν τα αρχαία αγάλματα, ότι «δι’ αυτά πολεμήσαμεν»; Έτσι ερμηνεύεται και η εικόνα της γριάς μουσουλμάνας που μας μετέφερε ο Δημήτρης Αθανασιάδης από τα βάθη της Ανατολής, που πριν φουρνίσει το ψωμί, σχηματίζει επάνω του ένα σταυρό, μη γνωρίζοντας γιατί, όμως εκείνο που γνωρίζει καλά είναι ότι αυτό σημαίνει «ευλογία» γιατί έτσι μεταφέρθηκε μέχρις αυτήν από τις παλαιότερες γενιές.

Σύμφωνα με την έρευνα του συγγραφέα οι ρίζες του δρώμενου ανιχνεύονται πολύ βαθιά στους αιώνες, πριν ακόμη κι απ’ την αρχαϊκή περίοδο. Μέσω των αιώνων προσλαμβάνει στοιχεία της κάθε περιόδου που το εμπλουτίζουν, καθιστώντας το στην ουσία καθρέπτη της ιστορίας. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της τουρκοκρατίας, κατά την οποία προστίθενται νέα δεδομένα, όπως τα σατιρικά στοιχεία μέσω των οποίων χλευάζονται η διαφθορά, η αυθαιρεσία και η καταπίεση των τουρκικών αρχών, κλπ. Κατά τον τρόπο αυτό, όπως τονίζει ο συγγραφέας, ο συμβολικός αυτός θίασος αναζωπυρώνει το ηθικό των σκλαβωμένων Ποντίων, καλλιεργώντας παράλληλα την εθνική ιδέα. Θεωρώ ότι την αναπαραγωγή του δρώμενου κατ’ αυτή την περίοδο θα πρέπει να την προσθέσουμε στο σύνολο των μηχανισμών ιδεολογικής αντίστασης του ποντιακού ελληνισμού, με τα οποία τον εξόπλισε η περίοδος 2,5 αιώνων της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας. Εξ αιτίας αυτών των μηχανισμών κατορθώνει ν’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον κίνδυνο ένταξής του στο οθωμανικό ιδεολογικό σύστημα που συνεπάγονται οι μεγάλης έκτασης βίαιοι εξισλαμισμοί αυτής της περιόδου. Στην ίδια περίπτωση των μηχανισμών ιδεολογικής αντίστασης των Ποντίων πρέπει να ενταχθεί και το φαινόμενο του Κρυπτοχριστιανισμού, με το οποίο κατορθώσει να επιβιώσει κατά τους σκοτεινούς αυτούς αιώνες.

Ένα επί πλέον στοιχείο που θέτει υπόψη μας ο συγγραφέας με το βιβλίο του είναι η ιδιαιτερότητα του δρώμενου στο γενέθλιο τόπο του, το Καρυοχώρι, που το συνδέει με την ιστορική πατρίδα των Καρυοχωριτών Λιβερά, όπου ενσωματώθηκαν στοιχεία της βυζαντινής περιόδου. Εδώ έχουμε την αναπαραγωγή ενός καθαρά γονιμικού θέματος - όπως είναι η αρπαγή της νύφης – και τη σύνδεσή του με την αρπαγή της γυναίκας του Ακρίτα, ενός θέματος δηλαδή που φτάνει μέσω του δρώμενου στις μέρες μας, καθιστώντας το παρόν ως ιστορία. Αυτό αξιολογείται ως ένα επί πλέον θετικό στοιχείο της μελέτης του Θέμη Απατσίδη.

Στο τέλος, με την παράθεση και άλλων δράσεων πολιτισμού στο Καρυοχώρι, ο συγγραφέας αποδεικνύει με πολύ απλό τρόπο ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο. Στις συνθήκες της μεταβιομηχανικής κοινωνίας της νέας τάξης πραγμάτων, όπου πρότυπα, ιδέες και αξίες ισοπεδώνονται κάτω από την τεράστια πίεση του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, μας δείχνει ότι υπάρχουν ακόμη μικρές κοινωνίες – και υπάρχουν πολλές στην περιφέρεια της Ελλάδας – που αντιστέκονται αποτελεσματικά, αναπαράγοντας τα αυθεντικά πρότυπα, ιδέες και αξίες του ελληνισμού. Στην τελευταία έκδοση του ΕΥΞΕΙΝΟΥ ΠΟΝΤΟΥ είδα ρεπορτάζ από την αναπαραγωγή του εθίμου, που όμως όλα σχεδόν παρουσιάζονται στην περιοχή Κοζάνης. Αν συνυπολογίσουμε σ’ αυτό το πλαίσιο την έμπρακτη στήριξη αυτών των προσπαθειών από την τοπική αυτοδιοίκηση ( η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κοζάνης είναι πρωτοπόρα, έχοντας δημιουργήσει πλέον μια παράδοση στήριξης τέτοιων πρωτοβουλιών, όπως της έκδοσης αυτού του θαυμάσιου βιβλίου, των δύο συνεδρίων του Συνδέσμου μας το 1999 και το 2003 με το Δήμο Κοζάνης, της έκδοσης του βιβλίου του Νίκου Λαπαρίδη, κλπ ), την έντονη πολιτιστική δράση σ’ όλο το νομό με δεκάδες συλλόγους και σωματεία, μπορούμε να αξιολογήσουμε την περιοχή σας ως παράδειγμα αντίστασης στην αδράνεια και την ισοπέδωση με την αναπαραγωγή των ελληνικών ιδεολογικών στοιχείων, ένα από τα οποία –όπως αποδεικνύει ο συγγραφέας – είναι και τα «Κοτσαμάνια-Μωμογέρεα».

Αισθάνομαι κατά κάποιο τρόπο δικαιωμένος με την προτροπή μου στο Θέμη πριν από μερικά χρόνια ν’ ασχοληθεί συστηματικά με την ιστορία και τις παραδόσεις του ποντιακού ελληνισμού. Πρόκειται για ένα επώνυμο εκλεκτό στέλεχος της ελληνικής εκπαίδευσης, με μεγάλη προσφορά στους κοινωνικούς αγώνες για μια καλύτερη εκπαίδευση, ένα άνθρωπο με ήθος, συνδυασμένο με μεγάλες δυνατότητες. Αυτό το αποδεικνύει με το αξιόλογο αυτό έργο που φέρνει σε δημοσιότητα. Με βάση αυτούς τους συλλογισμούς, δικαιούμαι να αναμένω ακόμη καλύτερη συνέχεια.

Πηγή:

http://www.lygeros.org/presentation_antonis_12_02_06.htm

Η αναβίωση των μωμόγερων είναι ένα πανάρχαιο δρώμενο το οποίο ως ανεκτίμητη κληρονομιά έφεραν μαζί τους οι πόντιοι, μαζί με την διάλεκτο, τους χορούς, τα τραγούδια και τις καθημερινές συνήθειες.
Το δρώμενο των ΜΩΜΟΓΕΡΩΝ που στο αρχαϊκό του στάδιο είχε μαγικό και τελετουργικό χαρακτήρα αποτελεί την πιό παλιά μορφή ελληνικού λαϊκού θεάτρου, στην πορεία του μέσα στα χρόνια χάνει πολλά από τα αρχαίγονα στοιχεία και υιοθετεί νέα ώστε φτάνει στην σύγχρονη μορφή του όπου η τελετή θεατροποιείται με περιεχόμενο την σάτυρα, τον έρωτα, την επικαιρότητα και την ψυχαγωγία.

Ένας θίασος από ηθοποιούς, χορευτές, οργανοπαίκτες και νέους του χωριού απαρτίζουν την πομπή η οποία περιδιαβαίνει τον οικισμό και δίνει παραστάσεις σε δρόμους και πλατείες.
Επικεφαλής της πομπής είναι ένα 14χρονο αγόρι που κρατά ένα τράγο (άνθρωπο μεταμφιεσμένο) στο λαιμό του οποίου κρέμεται μιά σακούλλα με αίμα (από το σφαγιασμό του τράγου).
Ραντίζεται ο θίασος με το αίμα του σφαγιασμένου τράγου και αρχίζει η παράσταση, συνοδεία μουσικής, οι τράγοι-ηθοποιοί αυτοσχεδιάζοντας συγκρούονται και παλεύουν μεταξύ τους ΣΥΜΒΟΛΙΖΟΝΤΑΣ την συνεχή πάλη του παλιού με τον καινούργιο χρόνο.

Ακολουθεί η σύγκρουση 2 ανδρών για την διεκδίκηση μιάς γυναίκας.Την κατακτά ο νεότερος που προηγουμένως σκότωσε τον γέρο σύζυγο της.Τον νεκρό γέρο όμως ανασταίνει η νύφη του με τη γενετήσια δύναμη.
Αλλοι πρωταγωνιστές είναι ο τούρκος τιμαριούχος ή Αλογάς, ο δυνάστης της περιοχής ο οποίος διεκδικεί τις γυναίκες των άλλων σκοτώνοντας τους συζύγους, η νύφη η οποία με διάφορα τελετουργικά νεκρανασταίνει τους σκοτωμένους συμβολίζοντας την "ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ από την Χειμερινή νάρκη".
Ακολουθεί η δίκη σε βάρος του φονιά Αλόγου και η σάτυρα απονομής δικαιοσύνης από την ΕΞΟΥΣΙΑ, η γνωμάτευση του γιατρού, το κλέψιμο (η αρπαγή) της νύφης από τους θεατές οι οποίοι διασκεδάζουν συμμετέχοντας ενεργά και η τελετή κλείνει με τον ιδιόμορφο χορό των μωμογέρων συνοδεία λύρας και αυλού.

Σκεύη και γονιμικά σύμβολα της παράστασης δείχνουν την αρχαϊκή καταγωγή των προσώπων και την Διονυσιακή σατυρική σχέση τους.

Σύμφωνα με το αρχαίο ελληνικό πάνθεον ο Μώμος ήταν η προσωποποίηση του σαρκασμού και της κοροϊδίας. Ήταν ο θεός της χλεύης και της ειρωνείας. Αυτός που αναποδογυρίζει μεμιάς τις τύχες των ανθρώπων, τους ρίχνει από την ευτυχία στην δυστυχία, μετατρέπει τις επιτυχίες του σε αποτυχίες, τους θριάμβους τους σε απόγνωση. Έτσι το πάθημα γίνεται μάθημα και οι αλαζόνες διδάσκονται από τα παθήματά τους.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα προαιώνιο λαϊκό παραμύθι με περίεργες οντότητες και ζωομορφικές φιγούρες με χορό και θέατρο, μυσταγωγία και σάτιρα, με ρόλους και κορυφαίο, με χορικό και στάσιμα, όπως ακριβώς το αρχαίο δράμα.
Ένα παραμύθι απλό στον πυρήνα του, που όμως σε μια δεύτερη ανάγνωση μπορεί να διακρίνουμε μέσα του μια πιθανή διαμαρτυρία για την εποχή, για την πόλη, για την κοινωνία που ζούμε. Μια κραυγή έξω από τα δόντια για τα κακώς κείμενα, που έχει σκοπό σύμφωνα με τον αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας να φέρει την πολυπόθητη κάθαρση δηλαδή τη λύτρωση από τα πάθη.

Η αρπαγή της νύφης από το Μωμόγερο και η αναγκαστική φυγή τους, αποτελεί το βασικό επεισόδιο της υπόθεσης. Η φυγή αυτή επιφυλάσσει δυσκολίες και εκπλήξεις που αναπαρίστανται με κωμικοτραγικό τρόπο.

Αστυνομία: Η ρίζα του προβλήματος

Δεν υπερασπίζομαι τους κακούς αστυνομικούς ή τους κακούς πυροσβέστες. Και πολύ περισσότερο τους δολοφόνους αστυνομικούς, όπως αυτόν που σκότωσε το παιδάκι. Καλοί και κακοί επαγγελματίες υπάρχουν παντού. Σύμφωνοι, εδώ μιλάμε για διαφορετική περίπτωση. Οι αστυνομικοί δεν είναι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Μόνο που το κράτος έχει διαφορετική γνώμη, αφού με τους μισθούς των 800 και 900 ευρώ που τους δίνει, υποτιμά το ίδιο τη δουλειά τους. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Ελλιπής εκπαίδευση, κακές υλικοτεχνικές υποδομές, ελλιπής ιατρική παρακολούθηση. Αν εσύ ως κράτος πιστεύεις στο αστυνομικό λειτούργημα φροντίζεις να το θωρακίσεις. Με υψηλούς μισθούς και άριστη εκπαίδευση. Δεν γίνεται όμως να στέλνεις καθημερινά τον άλλο να παίζει με τη φωτιά για 800 ευρώ! Αυτό τους κάνει επιρρεπείς σε λαδώματα, τους κάνει να αδιαφορούν για τη δουλειά τους και ενίοτε τους κάνει κομπλεξικούς με ολέθρια αποτελέσματα, όπως είδαμε πρόσφατα. Δεν πρόκειται λοιπόν για άλλους ανθρώπους, αλλά για ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Έχουν κι αυτοί οικογένειες και παιδιά και δεν ξέρουν αν το μεσημέρι θα πάνε σπίτι τους.
Κάποιοι αναφέρθηκαν στις απεργίες. Η απεργία είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε έλληνα πολίτη και εάν τα αιτήματα είναι δίκαια τις υποστηρίζω. Άλλο όμως απεργία και άλλο καφριλίκι και βανδαλισμοί, στο όνομα ενός κακώς εννοούμενου προοδευτισμού, ο οποίος απορρίπτει a priori κάθε τι που σχετίζεται με την εθνική ασφάλεια. Το να κλείνουν οι αγρότες για δύο ώρες την εθνική οδό είναι απολύτως λογικό και μια μορφή αγώνα. Το να σπάνε όμως κάποιοι τις περιουσίες του κοσμάκη είναι άλλο θέμα, κοινωνικά κατακριτέο. Καμία μορφή αγώνα δεν δικαιολογεί τις καταστροφές. Δημοκρατία δεν είναι μόνο το δικαίωμά σου να κάνεις πορείες, αλλά και το δικαίωμά μου να περπατώ στο δρόμο χωρίς τον κίνδυνο να φάω καμία αδέσποτη μολότωφ στο κεφάλι…
Πριν μερικές ημέρες στο Γουδί κάποιοι δολοφόνοι προσπάθησαν να σκοτώσουν τους αστυνομικούς που ήταν μέσα στην κλούβα. Γάζωσαν με πυροβόλα το λεωφορείο τους. Σώθηκαν σαν από θαύμα. Δεν είδα πουθενά γραμμένα δύο λόγια για τους δολοφόνους αυτούς! Ξέχασα όμως, αυτοί ήταν αναρχικοί και εμείς είμαστε με τους αναρχικούς γιατί είναι της μόδας! Και γιατί είναι μαγκιά να λες ότι είμαι αναρχικός! Αιδώς Αργείοι!
Δεν υποστηρίζω ούτε τη μια πλευρά, ούτε την άλλη. Θέλω πάντα να βλέπω τα πράγματα από όλες τις πλευρές γιατί η μονομέρεια καλλιεργεί φανατισμό και αυτό είναι άκρως επικίνδυνο. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ανήκουν ούτε στη μια πλευρά, ούτε στην άλλη, όπως εγώ. Πιστεύω στην αντικειμενικότητα και στη δικαιοσύνη.
Θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε σε τούτη τη χώρα ότι δεν υπάρχει μαύρο χωρίς άσπρο, ούτε το αντίθετο.

ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗ ΓΗ.

Δημοκρατία κατά το δοκούν...

Τούτη η κοινωνία που φτιάξαμε έμαθε να ζει μέσα στην υπερβολή. Τα σημαντικά τα θεωρεί ασήμαντα και τα ασήμαντα σημαντικά. Απορρίψαμε αξίες και ιδανικά με τα οποία μεγαλώσαμε γιατί τα θεωρήσαμε «μπανάλ». Στη θέση τους δημιουργήσαμε άλλες, πιο σύγχρονες και προοδευτικές, που πιστέψαμε ότι μας εκφράζουν καλύτερα. Μόνο που οι αξίες αυτές μας σαγήνεψαν τόσο πολύ, που μας έθεσαν εκτός πορείας.
Σαν άλλες Σειρήνες, μας οδήγησαν σε ένα τόπο όπου ήθη, έθιμα, έννοιες και ιδανικά έχουν χαθεί στο βυθό μιας θάλασσας που δεν έχει πυθμένα. Κι εμείς βουλιάζουμε, νομίζοντας απλά ότι κολυμπάμε. Μας λένε συντηρητικούς επειδή πιστεύουμε στο Θεό, στον Χριστό και στην Παναγιά. Μας λένε συντηρητικούς επειδή πιστεύουμε στο θεσμό της οικογένειας. Μας λένε συντηρητικούς επειδή πιστεύουμε στο ζην και όχι στο ευ ζην. Μας λένε συντηρητικούς επειδή ποτέ δεν κατεβήκαμε στο δρόμο να πλακωθούμε με τα ΜΑΤ, γιατί έχουμε παιδιά και πλέον πρέπει να προσέχουμε περισσότερο. Μας λένε συντηρητικούς επειδή πιστεύουμε σε μια κοινωνία με κανόνες και νόμους.
Μας λένε συντηρητικούς αυτοί που έχουν χάσει το μέτρο. Μέτρο για κάθε τι. Άφησαν στην άκρη πνεύμα και πολιτισμό και το «έριξαν» στον ιδεατισμό. Κάλπικο σαν τις δικές τους αξίες. Και ποιοι είναι αυτοί; Οι σύγχρονοι νεοέλληνες που έμαθαν να ζουν σε ένα κόσμο όπου το χρήμα κυβερνάει. Όπου ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα. Μα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που δημιούργησαν αυτούς τους νεοέλληνες, με τα κίβδηλα πρότυπα, τα οποία παρουσίασαν ως ζητούμενα του νέου ελληνικού πολιτισμού.
Σκεφθείτε λίγο. Η λέξη «ντοκουμέντο» κάποτε είχε νόημα. Την αναφέραμε και μιλούσαμε πάντα για κάτι μοναδικό, για κάτι σπουδαίο, για κάτι που είχε σχεδόν ιστορική αξία! Σήμερα «ντοκουμέντο» είναι να δεις ένα ρεπορτάζ που αναφέρεται στη Ρούλα Βροχοπούλου, η οποία εκλιπαρεί τον Αλβανό πρώην άνδρα της να επιστρέψει στην οικογενειακή εστία.
Η λέξη «αποκλειστικό» σήμαινε και μοναδικό. Σήμερα «αποκλειστική» είναι μια συνέντευξη του Πάγκαλου στον ΑΝΤ-1, έστω κι αν μετά από 20 λεπτά, ο ίδιος δίνει συνέντευξη στον Σκάι και στο Mega.
Η λέξη «συγκλονιστικό» αναφέρονταν σε κάτι που κυριολεκτικά έκανε την ψυχή σου άνω –κάτω. Σήμερα «συγκλονιστικό» είναι ένα ρεπορτάζ που αναφέρεται στα επεισόδια που γίνονται στο λιμάνι του Πειραιά, από οπαδούς δύο ομάδων που δέρνονται μεταξύ τους. Μάλιστα, η ακόρεστη χρήση της λέξης αυτής, οδήγησε στην απαξίωσή της και στην…αντικατάστασή της από τη λέξη «σοκαριστικό». Δεν αλλάζει κάτι. Μετά από λίγο καιρό και τούτη η λέξη θα είναι νεκρή. Πόσα «σοκαριστικά» ρεπορτάζ να δούμε πλέον σε ένα τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων ή να διαβάσουμε σε μια εφημερίδα; Η ανοσία καραδοκεί….
Η λέξη «διάλογος» έχει καταργηθεί. Κανένας δεν ακούει κανένα και ο καθένας θέλει να μιλάει μόνος του. Ακόμα και ο παρουσιαστής ενός δελτίου ειδήσεων «ανοίγοντας» τα τηλεπαράθυρα τονίζει «Και τώρα θα μιλήσουμε για το θέμα με τους τάδε και δείνα». Οι τελευταίοι υποτίθεται ότι παραθέτουν την άποψή τους. Μόνο που αν αυτή είναι διαφορετική από του παρουσιαστή, είναι έγκλημα! Και θα παταχθεί άμεσα από τον τελευταίο με τη φράση «Μα τι λέτε τώρα κύριε τάδε μου»;
Η λέξη «δημοκρατία» σημαίνει από αρχαιοτάτων χρόνων ελευθερία. Σήμερα σημαίνει ασυδοσία. Σήμερα δημοκρατικό είναι το δικαίωμα ενός εργαζόμενου να κάνει απεργία, αλλά είναι αντιδημοκρατικό για έναν άλλο…να μην κάνει! Δημοκρατικό είναι για τους κουκουλοφόρους – γνωστούς/άγνωστους - αναρχικούς να διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας, καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά τους, αλλά δεν είναι δημοκρατικό να θέλω εγώ εκείνη την ώρα να κατέβω στο κέντρο για να επισκεφθώ έναν οφθαλμίατρο που έχω ραντεβού μαζί του. Δημοκρατία κατά το δοκούν.
Η λέξη «φιλότιμο» υπάρχει μόνο στο ελληνικό λεξικό! Πουθενά αλλού! Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει. Κι όμως. Φιλότιμο δεν έχουν οι υπουργοί που κλέβουν, κοροϊδεύουν, ασκούν ελλιπή καθήκοντα ή εμπλέκονται σε ένα σκάνδαλo, αφού ποτέ δεν παραιτούνται μήπως και εξιλεωθούν. Το φιλότιμο δεν υπάρχει στους παπάδες που θησαυρίζουν στο real estate, αν και θα έπρεπε να παραιτηθούν και να επιστρέψουν τα χρήματα σε αυτούς από τους οποίους τα έκλεψαν. Το φιλότιμο δεν υπάρχει σε κάποιους γιατρούς που δεν χειρουργούν χωρίς «φακελάκι». Το φιλότιμο δεν υπάρχει σε κάποιους δημόσιους υπαλλήλους που εργάζονται υποτυπωδώς, ταλαιπωρώντας τους συνταξιούχους και τους μεροκαματιάρηδες. Το φιλότιμο δεν υπάρχει σε δασκάλους και καθηγητές που αντί να μαθαίνουν τα παιδιά να έχουν κριτική σκέψη, τα εκπαιδεύουν για παπαγαλάκια.
Η λέξη «αξιοπρέπεια» πλέον ανήκει…στην αρχαιότητα. Κάπου εκεί χάνεται ο τελευταίος αξιοπρεπής άνθρωπος. Σήμερα έχουμε την «Ώρα της αλήθειας», στην οποία ο κάθε άνθρωπος δέχεται για μερικές χιλιάδες ευρώ να ξεφτιλιστεί ως ανθρώπινη ύπαρξη μπροστά σε ολόκληρη την Ελλάδα, που καρφωμένη στις τηλεοπτικές της οθόνες σκυλεύει ψυχές, σαν τον πλέον αιμοσταγή δολοφόνο. Σήμερα έχουμε τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων που θεωρούν είδηση ότι ο Λάκης Γαβαλάς άλλαξε το χρώμα των μαλλιών του.
Η λέξη «πολιτισμός» σημαίνει Ελύτης, Ρίτσος, Σεφέρης, Καβάφης. Ρωτήστε ένα 20χρονο για τα ονόματα αυτά. Όχι μόνο δεν τα γνωρίζει, αλλά θεωρεί «πολιτισμό» τον Καρβέλα, την Πάνια και την Πάολα.
Λέξεις και εκφράσεις στις οποίες χτίστηκε ο ελληνικός πολιτισμός, σήμερα καταρρέουν. Το χειρότερο είναι ότι στο διάβα τους παρασέρνουν ακόμα και τις τελευταίες φωνές ανθρώπων με κριτική σκέψη. Αλλά είπαμε. Ας μην παραπονιόμαστε. Δημοκρατία έχουμε. Έστω κατά το δοκούν…

«Κι αν δεν μπορείς να κάμης τη ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζης πηγαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία – ώσπου να γίνει σα μια ξένη, φορτική».

Κωνσταντίνος Καβάφης, «Όσο μπορείς»

ΧΡΟΝΗΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ & ΤΑ "ΑΝΕΜΟΣΠΗΛΙΑ" 20/11/08

"ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΕΩΣ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ"-ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ "ΜΑΚΑΡΙ" 20/12/08

"ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΕΩΣ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ"-ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ "ΜΑΚΑΡΙ" 20/12/08

Η φαντασία / Η εξουσία

Διπλοτυπία ή Πώς η εικόνα της φαντασίας βγαίνει μέσα από την εικόνα της εξουσίας. Η πιο επαναστατικά "μοντέρνα" κίνηση του ελληνικού Δεκέμβρη. Μέχρι την επόμενη?

from : monsieur cannibale

παράνομες από τα δικαστήρια χρεώσεις τραπεζών

Χρεώσεις και πρακτικές των τραπεζών που έχουν κριθεί παράνομες και καταχρηστικές από τα δικαστήρια και τις οποίες ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ :

Είσπραξη προμήθειας για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου προσώπου

711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών

Επιβολή εξόδων κίνησης σε λογαριασμούς ταμιευτηρίου (ή τρεχούμενους) μετά την 4^η πράξη κάθε μήνα

711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών

Επιβολή εξόδων τήρησης και παρακολούθησης στους λογαριασμούς καταθέσεων

711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών

Μονομερής μεταβολή από την πλευρά της τράπεζας για τους όρους των λογαριασμών καταθέσεων

711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών

Επιβολή εξόδων αδράνειας (0,6 ή 1 €) σε λογαριασμούς που δεν κινούνται για πάνω από 1,5 χρόνο

711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών

Ο υπολογισμός των τόκων των ποσών των καταθέσεων σε μεταγενέστερη ημερομηνία από αυτή που γίνεται η κατάθεση

711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών

Μονομερής αύξηση του επιτοκίου της πιστωτικής κάρτας, χωρίς συγκεκριμένα κριτήρια που αναφέρονται στη σύμβαση

1219/2001, Άρειος Πάγος

Μονομερής αύξηση της συνδρομής της κάρτας

1219/2001, Άρειος Πάγος

Είσπραξη προμήθειας για την ανάληψη μετρητών μέσω πιστωτικής κάρτας

1219/2001, Άρειος Πάγος

Είσπραξη εξόδων χρηματοδότησης για τη χορήγηση του δανείου

5253/2003, Εφετείο Αθηνών

Είσπραξη εξόδων φακέλου

5253/2003, Εφετείο Αθηνών

Μονομερής αύξηση του επιτοκίου στα δάνεια με κυμαινόμενο επιτόκιο χωρίς κάποιο λογικό κριτήριο. Παράνομη είναι επίσης η απαίτηση της τράπεζας για επιστροφή του δανείου αν δεν αποδεχθεί ο πελάτης την προσαρμογή του επιτοκίου

5253/2003, Εφετείο Αθηνών

Επιβολή εξόδων 50 € σε δανειολήπτες για να πάρουν βεβαίωση οφειλών

711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών

Η καταγγελία της σύμβασης του δανείου από τη μεριά της τράπεζας σε περίπτωση καθυστέρησης οποιασδήποτε δόσης

5253/2003, Εφετείο Αθηνών

Ο υπολογισμός των τόκων του δανείου με βάση το έτος των 360 ημερών αντί για τις 365 ή 366 μέρες με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη επιβάρυνση του δανειολήπτη

430/2005, Άρειος Πάγος

Η επιβολή χρονικού περιθωρίου (π.χ. 30 ημερών) στον πελάτη για να αμφισβητήσει τις χρεώσεις του, αλλιώς θεωρείται ότι τις κάνει δεκτές

1219/2001, Άρειος Πάγος

Τι μπορώ να κάνω;

1. Να αρνηθώ την επιβολή των παραπάνω όρων και εξόδων

2. Να διαμαρτυρηθώ εγγράφως στην Τράπεζα ζητώντας να μου επιστραφούν τα χρήματα που έχουν κρατηθεί παράνομα και να μην ισχύσουν οι καταχρηστικοί όροι

3. Να στείλω την έγγραφη διαμαρτυρία μου - στη Γενική Γραμματεία Καταναλωτή (Υπ. Ανάπτυξης) τηλ. 1520, fax 2103842642, 210-3829640, Πλ. Κάνιγγος, 10181και e-mail : info@efpolis.gr - στο Συνήγορο του Καταναλωτή Λ.Αλεξάνδρας 144, 114 71 Τηλ.: 210 6460612, 210 6460862, Fax.: 210 6460414, E-mail: grammateia@synigoroskatanaloti.gr

4. Να επικοινωνήσω με την επιτροπή Ακρίβεια-stop της περιοχής μου για να αντιδράσουμε έμπρακτα στην αυθαιρεσία και την τοκογλυφία των τραπεζιτών!

Μας έλεγαν ότι δεν είχαν λεφτά

- για τα ασφαλιστικά ταμεία

- για τις συντάξεις

- για τους μισθούς

- για την παιδεία

- για την υγεία

- για το επίδομα θέρμανσης

ΑΛΛΑ ΠΡΟΙΚΙΣΑΝ ΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ

ΜΕ 28 ΔΙΣ ΕΥΡΩ !!!

- ΟΧΙ ΣΤΟ «ΔΩΡΟ» ΤΩΝ 28 ΔΙΣ ΕΥΡΩ στις ΤΡΑΠΕΖΕΣ !!

- ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ !

- ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ !

- ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ !

- ΝΑ ΜΕΙΩΘΟΥΝ ΤΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ !