Η Νότια Αυστραλία αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ποντίων

Ψήφισμα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας σε βάρος των Ποντίων από τους Τούρκους την περίοδο 1915-1922, ενέκρινε η τοπική βουλή της Νότιας Αυστραλίας. Το Ψήφισμα είχε καταθέσει στη βουλή της Πολιτείας ο φιλέλληνας υπουργός Δικαιοσύνης M. Aτκινσον.
Με την ψήφο της πλειοψηφίας, η Βουλή της Νότιας Αυστραλίας αναγνωρίζει ότι «η γενοκτονία που διαπράχθηκε από το 1915 έως το 1922 από το Οθωμανικό Κράτος σε βάρος των Αρμενίων, των Ελλήνων, των Ασσυρίων και άλλων μειονοτήτων της Μικράς Ασίας, είναι από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έγιναν ποτέ σε βάρος της ανθρωπότητας και καταδικάζονται από τον λαό και την πολιτεία της Νότιας Αυστραλίας».
Στο ψήφισμα επισημαίνεται ό,τι η γενοκτονία δεν παραγράφεται εξαιτίας του χρόνου που διέρρευσε από τότε που διαπράχθηκε και καλεί την αυστραλιανή ομοσπονδιακή κυβέρνηση να αναγνωρίσει επισήμως τη γενοκτονία.
Εν τω μεταξύ, την οργή του ποντιακού ελληνισμού της Αυστραλίας έχει προκαλέσει η άρνηση του γραφείου του Αυστραλού υπουργού Εξωτερικών, Σ.Σμιθ , να απαντήσει σε αίτημα της Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων Αυστραλίας για συνάντηση με τον υπουργό πριν από την αναχώρησή του για την Τουρκία.

Η γλώσσα της Ελλάδας

"Oλα γίνοναι στην Ελλάδα σαν να μας κινεί θανάσιμο μίσος για τη λαλιά μας. Το κακό είναι τόσο μεγάλος, που μόνο ως φαινόμενο ομαδικής ψυχοθεραπείας θα μπορούσε κανείς να το εξηγήσει...Σα να θέλουμε να ξεκάνουμε με όλα τα μέσα τη γλώσσα μας"

Γιώργος Σεφέρης: Δοκιμές Ι

Με κρασί και τραγούδι

Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.
Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.
Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο:

στάθι καί οίκτιρον.

Σταμάτα, και δάκρυσε, γιατί δε ζω πιά. Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήμαα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης.
Ακόμη και ο Ελύτης, καθώς εγέρασε, τό `ριξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη...
Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί, και να σε τραγουδάνε...

Από το βιβλίο "ΓΚΕΜΜΑ" του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη (23 Ιουλίου 1942-1998)...

Dick Pound: Στα άδυτα των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο Dick Pound, μέλος της ΔΟΕ και ιδρυτικό μέλος της WADA, αποτελεί έναν από τους πλέον ευαισθητοποιημένους διεθνείς παράγοντες σε θέματα ντόπιγκ. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται τόσο από τις καίριες παρεμβάσεις του στα θεσμικά όργανα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, για ανάλογα ζητήματα που προέκυψαν κατά το παρελθόν, όσο και από τα ενδιαφέροντα άρθρα που έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς στον διεθνή Τύπο. Το βιβλίο του «Στα άδυτα των Ολυμπιακών Αγώνων» αποτελεί μια διεισδυτική ματιά σε αμφιλεγόμενα γεγονότα και ζητήματα ντόπιγκ που προέκυψαν τα προηγούμενα χρόνια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως στο σκάνδαλο των δωροδοκιών του Σόλτ Λέικ Σίτυ, στο φιάσκο των κριτών του καλλιτεχνικού πατινάζ στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2002, στην τρομοκρατία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στη συμπεριφορά της ΔΟΕ και των αξιωματούχων της και φυσικά, στα σκάνδαλα χρήσης απαγορευμένων ουσιών από τους αθλητές, τις οποίες θεωρεί ως τη μεγαλύτερη πληγή του αθλητισμού.Όπως είναι εύκολο να σκεφθεί κανείς, μετά τα τελευταία κρούσματα ντόπιγκ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου - τα οποία δυστυχώς αφορούσαν και Έλληνες αθλητές -, το συγκεκριμένο βιβλίο του Dick Pound είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.Ωστόσο, εμείς θα σταθούμε σε δύο ιδιαίτερα σημαντικά κεφάλαια του βιβλίου, που αναφέρονται στις χορηγίες των μεγάλων εταιρειών και στα τηλεοπτικά δικαιώματα των Αγώνων.Ανοίγοντας το ζήτημα των χορηγών, ο Dick Pound κάνει μια ιστορική αναδρομή στα δύσκολα πρώτα χρόνια λειτουργίας της ΔΟΕ, όταν η τελευταία δεν είχε άλλες πηγές χρηματοδότησης για τους Αγώνες, παρά μόνο τα χρήματα που πλήρωνε κάθε χώρα για τις εγκαταστάσεις και για τη διοργάνωση των αθλητικών συναντήσεων. Ο Pound αναφέρει ότι μόνο περιστασιακά γίνονταν κάποιες προσφορές από διάφορες εταιρείες της χώρας που φιλοξενούσε τους Αγώνες, καθώς και δωρεές από εύπορους πολίτες. «Μέχρι το 1980 δεν υπήρχε καμία συντονισμένη προσπάθεια να αναπτυχθεί ένας οικονομικός μοχλός υποστήριξης των Αγώνων μέσω του ιδιωτικού τομέα» αναφέρει. Επιτίθεται σφόδρα στον Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, θεωρώντας ότι το οικονομικό μοντέλο στο οποίο βασιζόταν το ολυμπιακό κίνημα επί των ημερών της Προεδρίας του ήταν «η καλύτερη συνταγή χρεοκοπίας». Μέχρι τη δεκαετία του 1980, τα έσοδα της ΔΟΕ προέρχονταν μόνο από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, το 95% των οποίων έδιναν οι ΗΠΑ! Κατά τον Pound, η ανάπτυξη της εμπορικής πολιτικής της ΔΟΕ ξεκίνησε εξαιτίας των επιθετικών κινήσεων μεγάλων διαφημιζόμενων, όπως π.χ της Adidas, κινήσεις που σχεδίαζαν εμπνευσμένα και ικανά στελέχη. Μέσα από τις προτάσεις που δέχονταν η ΔΟΕ από διεθνείς διαφημιζόμενους, συνειδητοποίησε σιγά-σιγά τη δύναμη του προϊόντος «Ολυμπιακοί Αγώνες». Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους, παρά τα γραφειοκρατικά και πρακτικά προβλήματα που προέκυπταν κάθε τόσο. Ο Pound περιγράφει όλα όσα διαδραματίστηκαν μεταξύ της ΔΟΕ και των χορηγών από τη στιγμή που ο ίδιος αναμίχθηκε με το τμήμα marketing, με στόχο την δημιουργία ενός ενιαίου και ολοκληρωμένου ολυμπιακού προγράμματος χορηγών. Μιλά για τα προβλήματα, τις αντιδικίες, τις συγκρούσεις των ανθρώπων που χειρίζονταν το project, το οποίο στο τέλος όχι μόνο δημιουργήθηκε – με τον κωδικό TOP -, αλλά ήταν και το πλέον επιτυχημένο στην ιστορία, αφού τα έσοδα της ΔΟΕ ανήλθαν από 95 εκατ. ευρώ τη δεκαετία του 1980 σε περισσότερα από 700 εκατ. δολάρια το 2004.Περνώντας στην ενότητα για τα τηλεοπτικά δικαιώματα, για άλλη μια φορά ο Pound ξαφνιάζει με τη σκληρή, αλλά μάλλον δίκαιη κριτική του. Κατακρίνει την επιλογή της ΔΟΕ να δώσει τη δεκαετία του 1960 την εκμετάλλευση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων σε άλλους φορείς, χωρίς να διστάζει να αποδώσει ευθύνες σε συγκεκριμένα πρόσωπα, που δεν εκτίμησαν σωστά τη δύναμη της τηλεοπτικής εικόνας. Ο ίδιος, το 1983 ανέλαβε την ευθύνη της διαπραγμάτευσης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων των Ολυμπιακών Αγώνων για λογαριασμό της ΔΟΕ, έχοντας την ευκαιρία να εφαρμόσει τη δική του πολιτική, που κατά τον ίδιο απέδωσε αμέσως, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984. Μια πολιτική όμως που πέρασε «από σαράντα κύματα» , αφού οι άνθρωποι της ΔΟΕ δεν είχαν - πάντα σύμφωνα με τον ίδιο -, ούτε τις δυνατότητες, ούτε τις γνώσεις να καταλαβαίνουν εις βάθος όλα όσα τους πρότεινε. Το συγκεκριμένο κεφάλαιο κλείνει με την περιγραφή σημαντικών στιγμών διαπραγμάτευσης του Pound με εκπροσώπους τηλεοπτικών δικτύων για τα δικαιώματα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ανέκδοτες ιστορίες και συμβάντα, εκνευρισμοί, κακές συνεννοήσεις και διαφωνίες συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο του βιβλίου. Με έναν Pound που χτυπά διαρκώς «το μαχαίρι στην πληγή». Ίσως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου.Ο Dick Pound μιλάει ξεκάθαρα, δεν διστάζει να πει πράγματα που ενδέχεται κάποιους να ενοχλήσουν – ή και να εξοργίσουν- αλλά δίνει την εντύπωση ενός ειλικρινούς ανθρώπου που δεν έχει μάθει να αμβλύνει τις απόψεις του. Με την έννοια αυτή, το βιβλίο διαθέτει νευρώδη γραφή, διαβάζεται ευχάριστα και εύκολα και δεν κάνει «κοιλιά» σε κανένα σημείο του. Ο λόγος του Pound είναι απλός αλλά όχι απλοϊκός, μεστός και σχεδόν σκηνοθετικός: «αναγκάζει» τον αναγνώστη να πλάσει εικόνες, να φανταστεί διαλόγους και να «δει» σκηνές σα να πρόκειται για κινηματογραφική ταινία. Το προτείνω ανεπιφύλακτα

Ξενάκης : Μία τόσο μικρή αναφορά για έναν τόσο Μεγάλο

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΦΥΓΕ....

Ιάνης Ξενάκης: Τέχνη και Επανάσταση

Μια συνέντευξη με τον ΙΑΝΗ ΞΕΝΑΚΗ που δόθηκε το Σεπτέμβρη του 1978, όταν είχε έλθει στις Μυκήνες και παρουσίασε το "Πολύτοπο των Μυκηνών".

Με μια δίωρη μη θρησκευτική νεκρώσιμη τελετή - συναυλία την Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου στο Παρίσι, ο ΙΑΝΗΣ ΞΕΝΑΚΗΣ απογειώθηκε στα ηχητικά σύμπαντα. Γεννήθηκε στη Βραϊλα της Ρουμανίας από έλληνες γονείς το 1922 και πέθανε την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου του 2001 στο Παρίσι. Στον 20ο αιώνα και στην αυγή του 21ου, υπήρξε το παράδειγμα του καθολικού ανθρώπου, του αναγεννησιακού ανθρώπου. Πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής μουσικής, μαθηματικός, φιλόσοφος, αρχιτέκτονας. Σπούδασε μηχανικός στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο. Τον καιρό της Κατοχής και του Εμφυλίου υπήρξε μαχητής του αντάρτικου. Το Δεκέμβρη του 1944, φοιτητής του Πολυτεχνείου, και μέλος του σπουδαστικού Λόχου Λόρδος Μπάιρον, με εντολή του ΕΛΑΣ, φρουρούσε το Πολυτεχνείο. Βρετανικό τανκ γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου - η χούντα αργότερα απλώς μιμήθηκε - τους βρετανούς χασάπηδες - και χτύπησε με ρουκέτες τους φοιτητές. Ο Γιάννης Ξενάκης έχασε το μισό του πρόσωπο και το ένα του μάτι. Το 1947 έφυγε κρυφά από την Ελλάδα για να αποφύγει τη σύλληψη. Το εμφυλιοπολεμικό στρατοδικείο τον καταδίκασε σε θάνατο με την κατηγορία της ανυποταξίας. Ως την πτώση της χούντας δεν επιτρεπόταν να ταξιδέψει στην Ελλάδα.

Η παρακάτω, συνέντευξη δόθηκε το Σεπτέμβρη του 1978, όταν είχε έλθει στις Μυκήνες και παρουσίασε το "Πολύτοπο των Μυκηνών".

Ερώτηση:

Αν ο άνθρωπος οικοδομήσει μια κοινωνία ελεύθερη, δε θα μπορέσει να ασχοληθεί ελεύθερα με αυτά που θέλει; Να εγκαθιδρύσει τον εαυτό του μέσα στη φύση; Να πλατύνει τις γνώσεις του;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει ελεύθερη κοινωνία. Από τότε που εμφανίστηκε ο άνθρωπος στη γη, ξεχωρίζοντας από τα υπόλοιπα θηλαστικά, προσπάθησε να επεκτείνει τη δράση του, να δημιουργήσει και το δικό του περιβάλλον. Αυτό δεν είναι καινούριο, είναι παμπάλαιο, φαινόμενο που το βλέπουμε όχι μόνο στον άνθρωπο αλλά και στα φυτά, και στα ζώα και στην άψυχη ύλη ακόμα. Ενα κοσμικό σύννεφο έχει τις δικές του εσωτερικές νομοτέλειες. Επεκτείνεται, εξαιτίας της δράσης της βαρύτητας και άλλων φυσικών δυνάμεων. Αλλά αυτή η εσωτερική νομοτέλεια βρίσκει αντιμέτωπες άλλες νομοτέλειες άλλων παραγόντων. Υπάρχουν καταστάσεις ισορροπίας αλλά είναι πάντοτε προσωρινές. Θα ΄λεγα ότι το δόγμα του Ηράκλειτου υπάρχει παντού, όπως και το δόγμα του Παρμενίδη, της ακινησίας του Οντος. Αυτά τα προβλήματα χρειάζονται βέβαια περισσότερη συζήτηση, αλλά θα ΄ρθω πάλι στη μουσική. Η μουσική είναι ίσως από τις τέχνες η πιο δεμένη με τα μαθηματικά, με τη μαθηματική σκέψη, από την ίδια τη φύση της. Η διατακτική δομή μπορεί να κατατάξει τα στοιχεία ενός συνόλου, ενός χαρακτήρα, όπως είναι το ύψος, ή ένταση, ή πυκνότητα, όπως είναι ο βαθμός αταξίας. Στην ιστορία, πολλές φορές η μουσική σκέψη ήταν πρωτοπορία απέναντι στη μαθηματική σκέψη. Οι Πυθαγόρειοι, για παράδειγμα, συσχέτιζαν το ύψος με το μήκος των χορδών. Για να βρούνε, ας πούμε, το διάστημα της ογδόης, έπρεπε να διαιρέσουν τη χορδή στα τέσσερα. Είναι διαίρεση με το δύο - πρόκειται για μια φθίνουσα γεωμετρική πρόοδο.

Ο Αριστόξενος ο Ταραντίνος ερχόταν από τη σκοπιά των μουσικών και έλεγε τα ίδια πράγματα διαφορετικά. Για να κάνω διπλό ένα διάστημα ογδόης, πρέπει απλώς να προσθέσω ένα διάστημα, μουσικό διάστημα, μιας άλλης ογδόης. Επομένως, αυτό που ο Πυθαγόρας έλεγε πολλαπλασιασμό, ο Αριστόξενος, που ήταν μουσικός, το έλεγε πρόσθεση. Η σχέση τώρα που υπάρχει, σημείο προς σημείο, ανάμεσα στο ύψος που ακούμε και στα μήκη της χορδής, του φυσικού αντικειμένου που παράγει τον ήχο, τη σχέση αυτή δεν την είδανε εκείνη την εποχή, παρά το γεγονός ότι την πραγματοποίησαν. Σαν μαθηματική θεωρία την είδανε πολύ αργότερα. Είναι η λεγόμενη λογαριθμική συνάρτηση ή η αντιστροφή της, η εκθετική συνάρτηση. Να ένα παράδειγμα, που οι μουσικοί είχαν διατυπώσει ορισμένες απόψεις, σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια πριν διατυπωθούν στα μαθηματικά.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η συσχέτιση του χώρου με ένα χαρακτηριστικό του ήχο, όπως είναι το ύψος. Ο χώρος και το μουσικό ύψος δεν έχουν καμιά σχέση. Το ύψος είναι μια εντύπωση που πηγάζει από τις παλμικές δονήσεις, τη συχνότητα ενός σώματος που πάλλεται. Μια χορδή, που πάλλεται, ας πούμε, με 440 παλμούς το δευτερόλεπτο, στην ακουστική αντίληψη λέγεται τόνος με ύψος "λα", αυτό που διεθνώς έχει καθιερωθεί σαν "λα". Ανάμεσα λοιπόν στην συχνότητα, στον αριθμό των παλμικών δονήσεων ανά δευτερόλεπτο και στον χώρο, δεν υπήρχε καμιά σχέση. Ίσως οι πρώτοι που έκαναν αυτή τη συσχέτιση ήταν οι Αλεξανδρινοί γραμματικοί, όταν προσπάθησαν με τους τόνους να διασώσουν τον αρχαίο ρυθμό που χανόταν. Η οξεία υποδείχνει άνοδο του τόνου προς τα οξέα, περίπου κατά τέταρτη ή πέμπτη, δεν έχει σημασία. Η οξεία είναι μια γραμμή σε ένα δισδιάστατο χώρο, επάνω στο χαρτί και έχει μια ορισμένη κατεύθυνση. Η περισπωμένη δείχνει, ότι ο ήχος περισπάται, δεν έχει ανοδική ή καθοδική - μιλάμε για το ύψος - πορεία, αλλά πηγαινοέρχεται. Και αυτό το σύμβολο προσπαθεί να εκφράσει στο χώρο αυτό που συμβαίνει στο ύψος. Το ίδιο και η βαρεία.

Ξέρουμε, ότι η βυζαντινή γραφή πολύ στηρίχτηκε σ΄ αυτό - η παρασημαντική καθώς επίσης και η δυτική παρασημαντική, το λεγόμενο γρηγοριανό άσμα. Κατά το 10ο αιώνα στην Ιταλία, δόθηκε μια πιο πλατιά συσχέτιση των τόνων - ύψος - με το χώρο. Προτάθηκαν οι οριζόντιες γραμμές που συγκροτούν μια κλίμακα με σκαλοπάτια. Αν βάλεις στίγματα, σημεία στα σκαλοπάτια, το στίγμα που βρίσκεται πιο ψηλά αντιπροσωπεύει ψηλότερο τόνο. Οι Αλεξανδρινοί έκαναν επίσης το ίδιο, αλλά με μεγαλύτερη ακρίβεια. Όχι μόνο αυτό, αλλά δώσανε και μια χρονική διάταξη, από τα αριστερά προς τα δεξιά, όπως στη γραφή: πρώτα αυτό που είναι αριστερά και μετά αυτό που είναι δεξιά. Το ίδιο εφάρμοσαν και στη μουσική γραφή. Δεν έκαναν καμία σπουδαία θεώρηση, απλώς το είδαν διαφορετικά, και εισήγαγαν το χρόνο πάνω στο χώρο, πάνω σε μια οριζόντια γραμμή. Αυτό που συνάγεται είναι ότι υπάρχει συσχέτιση τόνων και χρόνου, πάνω σε ένα δισδιάστατο χώρο.

Αυτό μας φέρνει κατευθείαν στην Αναλυτική Γεωμετρία. Αλλά η πρώτη νύξη για Αναλυτική Γεωμετρία έγινε τον 13ο αιώνα και η οριστική θεωρία αναπτύχθηκε το 17ο αιώνα με τον Καρτέσιο και αναπτύσσεται μέχρι σήμερα. Η παράσταση δύο χαρακτηριστικών τού ήχου και η συσχέτισή τους σε ένα χώρο δισδιάστατο είχε γίνει στη μουσική πολύ πριν γίνει στα μαθηματικά. Και όχι μόνο αυτό. Ενώ στην Αναλυτική Γεωμετρία οι διαστάσεις - δύο, τρεις ή περισσότερες, ανάλογα με το πολυδιάστατο του χώρου - είναι της αυτής ουσίας, είναι χώρος, στη μουσική οι διαστάσεις αυτές δεν έχουν καμία συγγένεια ουσίας. Είναι χρόνος η μια διάσταση, ύψος η άλλη διάσταση - ακόμα και αφηρημένα. Τι κρύβεται πίσω από αυτό; Κρύβεται η δομή, ή διαταχτική δομή που ανακαλύφθηκε μόλις το 19ο αιώνα, πρώτα από τους μαθηματικούς, ενώ οι ψυχολόγοι ήταν τότε καθυστερημένοι σ΄ αυτό το σημείο.

Άλλο παράδειγμα, πολύ σημαντικό για τη μουσική είναι η κατασκευή μορφών, συγκροτημάτων, αφηρημένων συσκευών όπως η φυγή, η λεγόμενη φούγκα. Η φυγή είναι μια συσκευή αφηρημένη, που γίνεται με ήχους. Τι σημαίνει συσκευή; Είναι ένα προϊόν της πανάρχαιης επιδίωξης του ανθρώπου να φτιάξει εργαλεία και πράγματα, και ακόμα αυτοκίνητα εργαλεία. Τα πρώτα αυτοκίνητα εργαλεία είναι ίσως οι μύλοι αλλά και οι ατμομηχανές που είχε ανακαλύψει ο Ηρων, νομίζω, ο Αλεξανδρινός. Η σκέψη του ανθρώπου ήταν να κατασκευάσει συσκευές οι οποίες να παράγουν πράγματα από μόνες τους, αυτόματα. Οι μουσικοί λοιπόν δώσανε ένα παράδειγμα αφηρημένου αυτοματισμού, με τη φυγή. Το αυτόματο απασχόλησε πολλούς φιλόσοφους και επιστήμονες. Ο Καρτέσιος ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα αυτόματα, γιατί μελέτησε τη σχέση ανάμεσα στο έμψυχο ον, τον άνθρωπο δηλαδή και τα ζώα, και στα άψυχα κατασκευάσματα του ανθρώπου που έχουν μια μηχανική μορφή. Πολύ αργότερα, μόλις στον 20ο αιώνα, κυρίως με τις εργασίες του Βίνερ, εμφανίστηκε η θεωρία των αυτομάτων, η κυβερνητική.

Να λοιπόν που η μουσική έχει άμεση σχέση, όχι μόνο με τα μαθηματικά, αλλά και με πολύ βαθύτερα προβλήματα, επιδιώξεις και πόθους του ανθρώπου, όπως είναι η επιθυμία της δημιουργίας. Πολύ ωραία το λέει αυτό και ο Γκαίτε στον Φάουστ. Σήμερα, αυτό παίρνει νέες διαστάσεις με τις εφαρμογές και προεκτάσεις της γενετικής, με την παρθενογέννηση και την τεχνητή αναπαραγωγή και κατεύθυνση των χαρακτηριστικών των όντων. Τώρα γίνεται συζήτηση σε ευρύ πεδίο, τουλάχιστον στην Αμερική, ίσως και αλλού, αν έχουμε το δικαίωμα να ρυθμίζουμε με την ευγονική τις επόμενες γενιές. Αυτό είναι και θα γίνει ένα από τα βασικά ζητήματα, σπουδαιότερο ίσως από τα κοινωνικά, που θα απασχολήσει την επόμενη γενιά. Είναι λοιπόν τόσο άρρηκτα δεμένη η μουσική με όλα τα θεμελιακά προβλήματα τα γενικότερα και τα ειδικότερα, από τα μαθηματικά μέχρι το γενικό όραμα που έχει ή που δεν έχει μπροστά της η ανθρωπότητα. Λείπουν πολλά οράματα. Χάθηκαν με το χαμό των Θρησκειών και η ανθρωπότητα προσπαθεί να τα αντικαταστήσει με άλλα.

Η δική μας εποχή είναι πάρα πολύ σημαντική, γιατί είμαστε μάρτυρες όλων αυτών των ζυμώσεων, πρωτοφανών στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ίσως η μόνη περίοδος, που έχει κάποια αναλογία με τη σημερινή, είναι η Αλεξανδρινή, με αυτό το συγκερασμό των Θρησκειών, των ιδεών και των ιδεολογιών, με αυτή την οικουμενικότητα της εποχής, που στηρίχτηκε στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού σε λαούς τόσο διαφορετικούς ανάμεσά τους και με τόσο διαφορετικές ιδέες. Δυστυχώς, ήρθε ο Χριστιανισμός και τα χάλασε όλα.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Θα σας πω τι σκέφτομαι απάνω σ΄ αυτά. Σε ορισμένα σημεία συμφωνώ, άλλα σημεία νομίζω ότι παράγονται από δόγματα. Η Τέχνη δεν αποτελεί απλή αντανάκλαση της κοινωνίας και της εκάστοτε ιδεολογίας. Περικλείει σαν οραματισμό, σαν σπέρμα, αυτό που έρχεται, ωθεί την πάλη για την εγκαθίδρυση της ενότητας του ανθρώπου με τη Φύση. Δίνει ακόμα στον άνθρωπο γνώση και αναγνώριση των νόμων της Φύσης, που είναι απαραίτητη για να διαμορφώσει τις σχέσεις του με τη Φύση και να εγκαθιδρύσει την ύπαρξή του. Πώς βλέπετε εσείς αυτό το ζήτημα;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Θα σας πω τι σκέφτομαι απάνω σ΄ αυτά. Σ΄ ορισμένα σημεία συμφωνώ, άλλα σημεία νομίζω ότι παράγονται από δόγματα. Η Τέχνη δεν είναι παθητική αντανάκλαση της κοινωνίας. Με αυτό συμφωνώ απόλυτα. Θα έλεγα, ακριβολογώντας, ότι η Τέχνη έχει εσωτερικές νομοτέλειες δικές της, που την κάνουν κατά κάποιο τρόπο ανεξάρτητη από το εξωτερικό συμβάν. Όπως τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά των όντων, που κληρονομούνται ανεξάρτητα από τις αρρώστιες των γονέων και τις εξωτερικές συνθήκες. Υπάρχουν φυσικά και αρρώστιες που καταστρέφουν πολλά χαρακτηριστικά. Αλλά γενικά αυτό δε συμβαίνει. Ακόμα αν βρέχει ή χιονίζει, το σπέρμα του άνδρα και το ωάριο της γυναίκας παραμένουν αναλλοίωτα. Το ίδιο συμβαίνει με ορισμένες ιδεολογικές αναπτύξεις του ανθρώπου. Θυμάμαι που προσπαθούσαμε, αμέσως μετά τον πόλεμο, να εγκαθιδρύσουμε προλεταριακή επαναστατική φυσική και προλεταριακά επαναστατικά μαθηματικά. Ασχοληθήκαμε μ΄ αυτό πολλοί σοβαροί άνθρωποι. Και αποδείχτηκε ιστορικά, ότι είναι αδύνατο να βγει κανείς από τα μαθηματικά και να μιλήσει για προλεταριακά μαθηματικά. Έχουμε επανάσταση στα μαθηματικά ή στη φυσική όταν διατυπωθεί μια επαναστατική θεωρία, μαθηματική ή φυσική και όχι πολιτική ή οικονομική. Υπάρχει λοιπόν μια αυτοτέλεια και στην τέχνη και στις άλλες εκφράσεις του ανθρώπου, που πηγάζει από την ιστορική πορεία των ιδεών.

Είπατε ακόμα, πως η τέχνη περικλείνει σαν σπέρμα την επόμενη κοινωνία. Εγώ δε θα το έλεγα έτσι. Γιατί είναι σαν να αναγνωρίζει κανείς μια τελεολογία στην τέχνη. Νομίζω ότι η δράση του ανθρώπου δεν έχει τελεολογία, δεν έχει σκοπό. Αυτή η παρατήρηση ισχύει επίσης και στο άλλο σημείο, για την κατάκτηση της Φύσης από τον άνθρωπο. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ιμπεριαλιστικό.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Εγκαθίδρυση της ενότητας του ανθρώπου με τη Φύση. Σε καμιά περίπτωση δε μιλάμε για κατάκτηση της Φύσης, με την έννοια ότι ο άνθρωπος θα γίνει το πρωταρχικό στη σχέση του με τη Φύση. Αναγνωρίζουμε την πρωταρχικότητα της Φύσης.

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Αυτή η τοποθέτηση βλέπει, νομίζω, τον άνθρωπο σε μια σχέση παθητική. Σας έλεγα και πριν γι΄ αυτό. Είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι η Φύση υπάρχει εξωτερικά και ανεξάρτητα από τον άνθρωπο και ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να την αναγνωρίσει. Είναι και μέσα του βέβαια, αλλά προσπαθεί να την γνωρίσει και συζήσει μαζί της ή να την κατακτήσει - η διαφορά δεν έχει καμιά σχέση σ΄ αυτό το σημείο.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Εμείς γνωρίζουμε την αντικειμενική ύπαρξη της Φύσης. Φυσικά, η διαφορά ανάμεσα στο Υποκείμενο και στο Αντικείμενο δεν είναι απόλυτη, γιατί ο άνθρωπος είναι μέρος της Φύσης. Αλλά η επιβίωση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής διαταράσσει τη σχέση του ανθρώπου με τη Φύση. Όταν λοιπόν μιλάμε για την εγκαθίδρυση της ενότητας του Ανθρώπου με τη Φύση, εννοούμε πρώτα απ΄ όλα το σπάσιμο αυτών των σχέσεων και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού παγκόσμια.

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Πιστεύετε στην παγκόσμια επανάσταση;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Όχι μόνο πιστεύουμε, αλλά και παλεύουμε για την παγκόσμια επανάσταση. Σας είχα μιλήσει για τις πορείες που κάνουμε στην Ευρώπη ενάντια στην ανεργία. Τώρα στις 28 του Οκτώβρη θα ξεκινήσει και πάλι η μεγάλη Ευρωπορεία από το ΣεντπΕτιέν της Γαλλίας, θα διασχίσει τη Γαλλία, τη Γερμανία, το Λουξεμβούργο και το Βέλγιο και θα καταλήξει σε μια πανευρωπαϊκή διαδήλωση στις Βρυξέλλες, στην έδρα της ΕΟΚ και για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Πώς σας φαίνεται αυτό;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Πολύ ωραίο. Και θέλω να δηλώσω την υποστήριξή μου σ΄ αυτή την καμπάνια. Υποστηρίζω επίσης και το αίτημα της Ευρωπορείας για την συντριβή της ΕΟΚ, παρά τις αρχικές μου επιφυλάξεις. Αλλά η απώτερη επιδίωξη, η παγκόσμια νίκη του σοσιαλισμού, μου φαίνεται ουτοπία. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει ισοτιμία και δικαιοσύνη γενικά. Δεν πιστεύω ότι μπορούν να υπάρξουν ίσες ευκαιρίες. Η ανθρωπότητα προχωρά όπως ένα πλατύ ποτάμι. Σ΄ ένα πλατύ ποτάμι υπάρχουν εσωτερικοί στρόβιλοι, ακόμα και αντίθετα ρεύματα. Το πλατύ ποτάμι συνεχίζει την πορεία του, αλλά υπάρχουν ένα σωρό εσωτερικές ανωμαλίες, που είναι η μη δικαιοσύνη, η μη ισότητα, οι άνισες ευκαιρίες. Ποτέ δεν μπορεί να εξαλείψει κανείς αυτές τις ανωμαλίες. Νομίζω πως παραβλέπετε την ίδια τη φύση του ανθρώπου. Αν ένας άνθρωπος έχει τη δύναμη να κάνει κάτι, θα το κάνει, έστω και σε βάρος των άλλων. Και αυτό δεν πρόκειται να το αποφύγουμε ποτέ. Το αίτημα για ίσες ευκαιρίες άλλοτε το έλεγαν ηθική, άλλοτε πολιτική δικαιοσύνη. Αλλά είναι στη φύση του ανθρώπου, η καταπάτηση, προς όφελός του, των συμφερόντων τού άλλου. Πάρε για παράδειγμα την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Άσχετα με το ζήτημα της δουλείας, υπήρχε μια συμφωνία μεταξύ των πολιτών. Αλλά αυτό ήταν μια προσωρινή ισορροπία που δεν μπόρεσε να κρατηθεί. Και ο χριστιανισμός δεν ήρθε με τα ίδια αιτήματα; Και τι έκανε; Τίποτα. Κοίταξε ακόμα το ζήτημα του σταλινισμού. Ο σταλινισμός είναι ένα έμφυτο δημιούργημα του ανθρώπου και δεν υπάρχει τρόπος να το αποφύγει κανείς. Σε ορισμένες στιγμές μπορεί τα πράγματα να είναι πιο ισορροπημένα και πιο ευχάριστα, θα ΄λεγα.

Αλλά θα πρόκειται για προσωρινή ισορροπία που θα μεταβληθεί αρκετά γρήγορα. Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι κοινωνικές εναλλαγές ποτέ δεν έχουν όμοια μορφή. Πώς λοιπόν πιστεύετε εσείς, ότι μπορεί να εγκαθιδρυθούν ορισμένες σχέσεις σαν αυτές που λέτε αιώνιες και έλεγα και εγώ, χωρίς αυτούς τους ανεμοστρόβιλους τους εσωτερικούς που γκρεμίζουν τα πάντα; Όχι. Η φύση του ανθρώπου δεν είναι τέτοια. Είναι σαν να θέλετε να αλλάξετε τη φύση του Ανθρώπου. Ίσως να γίνει αυτό με μια γενετική μετάλλαξη. Δεν ξέρω, αμφιβάλω. Είμαι τόσο απαισιόδοξος, γιατί οι αντιθέσεις είναι η κινητήρια δύναμη του ανθρώπου. Αν βρεθεί σε κοινωνία ισορροπημένη, θα ξεπέσει, θα χάσει τη δύναμή του και τη δημιουργικότητά του.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Δε θεωρούμε έμφυτη την τάση του ανθρώπου να εκμεταλλεύεται και να καταπιέζει. Όταν οι σημερινές σχέσεις παραγωγής, που είναι σχέσεις καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, εκλείψουν, θα εκλείψει και η νοοτροπία που διαπερνά σήμερα την ανθρώπινη συμπεριφορά. Από την άλλη μεριά, η κομμουνιστική κοινωνία δε θα είναι η πραγματοποίηση της ισορροπίας και της ακινησίας. Αντιθέσεις και αντιφάσεις θα υπάρχουν, αλλά σε ανώτερο επίπεδο, καθόλου στο επίπεδο της ταξικής εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Δε βλέπω πως μπορεί να καταπαύσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό αποκλείεται. Το βλέπουμε στη Φύση, ιδιαίτερα βέβαια στον άνθρωπο, και ποτέ δεν σταμάτησε. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς ο άνθρωπος μπορεί ξαφνικά να γίνει τόσο σοφός, ώστε να αφήσει και τον άλλο να ζήσει. Ποτέ δεν έχει γίνει, αν και το αίτημα της ισοτιμίας είναι πανάρχαιο.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Είναι καθαρό ότι διαφωνούμε σ΄ αυτό το σημείο. Παρ΄ όλα αυτά θα ήθελα να συζητήσουμε ένα άλλο ζήτημα. Σίγουρα αναγνωρίζουμε τις εσωτερικές νομοτέλειες στην επιστήμη και στην τέχνη. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε είδους πατρονάρισμα της επιστήμης και της τέχνης, ακόμα και αν οι καλλιτέχνες και οι επιστήμονες είναι συνειδητά ταγμένοι με την υπόθεση της επανάστασης. Πώς βλέπετε αυτή την αρχή, σε σχέση με τις περιπέτειες της τέχνης στη Σοβιετική Ένωση, όταν από το 1928 και μετά επιβλήθηκε ο λεγόμενος "σοσιαλιστικός ρεαλισμός" από τον Στάλιν και τους συνεργάτες του;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Ο "σοσιαλιστικός ρεαλισμός" ήταν ευνουχισμός και του λαού και των καλλιτεχνών. Θεωρούν ηλίθιο το λαό. Έτσι πρέπει ο καλλιτέχνης να κατέβει από το δικό του επίπεδο για να τον καταλάβουν. Και στην τέχνη και στην πολιτική είναι στείροι. Έχουν πισωδρομήσει, έχουν αφανίσει τον πολιτισμό. Είναι θαυμάσιος αυτός ο ρώσικος λαός, αλλά μ΄ αυτόν τον τρόπο έχει σταματήσει να δημιουργεί.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Δε νομίζετε ότι με την παγκόσμια ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και της εκφυλισμένης σταλινικής κάστας, θα ανοίξουν νέες προοπτικές για το ανθρώπινο γένος, για την Παιδεία και την καλλιέργειά του, για την Τέχνη;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Μέσα στον καπιταλισμό, όσο κι αν είναι κοντόφθαλμοι, υπάρχουν τα τελευταία χρόνια πολύ δημιουργικές πλευρές. Αναγκάστηκαν να λάβουν υπόψη τους τις αντιδράσεις - δεν είναι 19ος αιώνας. Η κεφαλαιοκρατία είναι δύναμη ανώνυμη, δύναμη κοινωνική, οικονομική και πολιτική, τεράστια. Παρ΄ όλα αυτά αναγκάστηκε να παραχωρήσει ορισμένα πράγματα, να δώσει μόρφωση. Στη Σοβιετική Ένωση από την άλλη μεριά, υπάρχει κατάπτωση της πρωτοβουλίας, της δημιουργίας. Εγώ, ας πούμε, μπόρεσα να δημιουργήσω μέσα στον καπιταλισμό, όπως και ν΄ ακούσω και να μάθω από άλλους. Αν είχα πάει στη Σοβιετική Ένωση θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Δε θα είχα κάνει τίποτα απ΄ ότι έκανα. Η καταπίεση στις σοσιαλιστικές χώρες είναι ένα αντεστραμμένο κάτοπτρο. Η έλλειψη πρωτοβουλίας εμποδίζει την ανάπτυξη. Ο σοσιαλισμός πρέπει να σεβαστεί τις αντιθέσεις, έστω και ενάντια στο σύστημα. Θα΄πρεπε να γίνει μια σύγκλιση των δύο συστημάτων. Θα΄ταν το καλύτερο. Το βλέπω να γίνεται σε δυο-τρεις γενιές.

Στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είχαμε την τάση για ενοποίηση. Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχανε φτάσει στη δημιουργία μιας οικουμενικής πολιτείας όπου υπήρχε ο ίσος πολίτης και σταμάτησαν οι πόλεμοι. Αργότερα, με την πτώση του Βυζαντίου, έρχεται η βαρβαρότητα. Δημιουργούνται μεγάλα βασίλεια, παντοδύναμες αστυνομίες. Δυνάμεις κατασταλτικές και κράτη που όσο πάνε και μεγαλώνουν. Σήμερα υπάρχουν τρεις δυνάμεις αντιτιθέμενες με εκατομμύρια πληθυσμό. Στην Αρχαία Ελλάδα εγκαθιδρύθηκε τελικά η ενότητα γλωσσική και πολιτική, καθώς και σχετική ισοπολιτεία. Εξαφανίστηκαν οι διαμάχες μεταξύ των περιοχών. Οι αμφικτιονίες ήταν κάτι σαν τη σημερινή ιδέα για την ευρωπαϊκή ενότητα. Ο Μεγάλος Ναπολέοντας προσπάθησε να υλοποιήσει την ίδια οικουμενική αντίληψη. Οι ιδέες της Γ α λ λ ι κ ή ς Ε π α ν ά σ τ α σ η ς θα μπορούσαν να ενοποιήσουν τον κόσμο. Ελπίζω η παγκόσμια ενότητα να μην έρθει μέσα από μια σύρραξη. Θεωρώ λοιπόν θετική τη σύγκλιση καπιταλιστικών και σοβιετικών.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Τι θα θέλατε να πείτε στους Έλληνες καλλιτέχνες;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Να δουλέψουν πρωτοποριακά. Να δημιουργήσουν έργα παγκόσμιας σημασίας. Μονάχα έτσι μπορούν να σταθούν. Χρειάζονται κότσια και δύναμη...

ΕΡΩΤΗΣΗ: Έχετε υπόψη σας τον Τροτσκισμό;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Πώς! Είχα διαβάσει Τρότσκι, την "Προδομένη Επανάσταση".

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Είμαστε ένα κίνημα με εξήντα χρόνια ιστορία. Απομονωθήκαμε στην περίοδο των ηττών και παλέψαμε κόντρα στο ρεύμα. Αυτή τη στιγμή κάνουμε μια μεγάλη στροφή προς τις μάζες. Μέσα από αυτή τη στροφή προσπαθούμε να αγκαλιάσουμε κάθε μορφή γνώσης, ότι αφορά την ιστορία του ανθρώπου. Έχουμε αρκετές σχέσεις με καλλιτέχνες. Η δική σας, όμως, πρωτοποριακή δουλειά είναι ένα έναυσμα για να εμβαθύνουμε περισσότερο στα πράγματα από την άποψη της φιλοσοφίας της τέχνης. Πιστεύουμε πως ο καλλιτέχνης δεν αντανακλά απλά το παρόν, οραματίζεται και το μέλλον, είναι ενεργό στοιχείο μέσα στην κοινωνία. Είναι μια καλή ευκαιρία να εμβαθύνουμε σ΄ αυτό το ζήτημα και να ταράξουμε λιγάκι τα νερά, ιδιαίτερα στην Ελλάδα που ευδοκιμεί ο "αυθόρμητος" καλλιτέχνης, η "αυθόρμητη" τέχνη, μακριά από τα επιτεύγματα της Επιστήμης και της Τεχνικής. Θέλουμε να εμπνεύσουμε ένα κίνημα στην τέχνη. Αρχίζουμε ανοίγοντας μια συζήτηση, όσο βαθιά και πλατιά γίνεται, μέσα στους καλλιτέχνες. Θα αφιερώσουμε σελίδες από το Θεωρητικό Περιοδικό μας γι΄ αυτό. Αυτός είναι ο σκοπός μας. Ποια είναι η γνώμη σας;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Πολύ ωραίος ο σκοπός σας. Η Τέχνη, εννοώ την επαναστατική τέχνη, είναι ενεργό στοιχείο στην κοινωνία. Επαναστατική δεν εννοώ την τέχνη που ακολουθεί ένα κίνημα επαναστατικό. Έχω στο νου μου την επανάσταση στην ίδια την τέχνη. Ένας Μοντριάν είναι επαναστάτης. Ένας Πικασό είναι επαναστάτης, άσχετα από τις πολιτικές του ιδέες. Είναι επαναστάτης ένας επιστήμονας, που ανακαλύπτει μια καινούρια θεωρία ή ένας μαθηματικός σαν τον Γκαίνε που απάντησε σε ορισμένα πολύ βασικά ζητήματα των μαθηματικών και μολονότι είναι σχεδόν άγνωστος, η σημασία του είναι μεγάλη. Η επανάσταση, αυτό που λέμε επανάσταση, δεν αφορά μόνο τα πολιτικά ζητήματα και τα κοινωνικά, αλλά γενικά όλες τις ιδέες, όλες τις εκφράσεις του ανθρώπου. Και αυτό σχετίζεται για μένα με τη δημιουργία.

Δημιουργία σημαίνει βασικά νέο-κοίταγμα. Και από το νέο-κοίταγμα προκύπτουν νέες μορφές και νέες ιδέες. Οι νέες ιδέες μπορεί να φαίνονται αντίθετες με τις παλαιότερες. Αλλά στην ιστορία της τέχνης και των ιδεών, των ανθρώπινων σχέσεων, υπάρχει πάντα μια συνέχεια, όσο και αν νομίζει κανείς ότι μια επανάσταση δημιουργεί εντελώς νέα σχήματα. Τα νέα σχήματα έχουν ένα κομμάτι, ένα μέρος που ανήκει στο παρελθόν. Εντελώς καινούρια σχήματα δεν υπάρχουν πουθενά. Αυτό είναι μια αδυναμία και ταυτόχρονα μια υπόσχεση. Αδυναμία γιατί περιορίζει το ανθρώπινο μαυλά, το εμποδίζει να πετάξει σ΄ άλλους τόπους διαφορετικούς από εκείνους που βρίσκεται. Πρέπει να βασιστείς, να πατήσεις σε κάτι για να πας αλλού. Αν όμως μπορούσες να το κάνεις αυτό, να πας αλλού χωρίς να βαδίσεις πουθενά, θα είχαμε μεγάλα χάσματα και δε θα μπορούσε να σε καταλάβει.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Είναι μια συνέχεια ο άνθρωπος;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Ναι, αυτό λέω. Οτι υπάρχει συνέχεια. Υπάρχει επίσης και ασυνέχεια. Και αυτό είναι που λέω καινούριο, αυτό εννοώ με τον όρο Επανάσταση.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Στη συνέχεια έχουμε μια διακοπή και αυτό είναι το καινούριο που εμφανίζεται με ένα άλμα.

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Ναι. Δεν έχουμε ολοκληρωτική διακοπή. Φαινομενικά, σε ορισμένα πράγματα υπάρχει αντίθεση, αλλά σε πολλά δεν υπάρχει καθόλου αντίθεση, είναι μια συνέχεια. Όταν, ας πούμε, ο Καντίνσκι προτείνει ένα νέο τύπο ζωγραφικής, σε σχέση με τη ζωγραφική της εποχής του, εισήγαγε νέα σχήματα. Αλλά η ζωγραφική εξακολουθούσε μ΄ αυτόν. Έκανε ζωγραφική. Έγραφε, ζωγράφιζε πάνω σε πανί. Και τα θέματα ακόμα, τα περισσότερα, και αυτά είναι δεδομένα. Το γεγονός ότι τα ΄βαλε διαφορετικά, δίνοντας μεγάλη σημασία στην αφηρημένη σχέση, όπως και στη χρωματική και στη σχηματική αυτών των γραμμών, εκεί ήταν το νέο.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Ας ξαναγυρίσουμε σ΄ αυτό που είπατε. Το μυαλό του ανθρώπου έχει μια βάση και έτσι μπορεί να προχωρήσει πάρα πέρα. Πώς το σχετίζετε αυτό με την αφαίρεση, με τη δραστηριότητα της εμβάθυνσης, της αφαίρεσης από τον άνθρωπο των ίδιων των νόμων της φύσης, με αφετηρία την εμφάνιση;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Η αφαίρεση, ταυτίζεται με τη δημιουργία. Κάθε καινούριο βγαίνει πάντα από το μη αφηρημένο. Κάθε τι που έχει συνηθίσει ο νους, το έχει καλέσει, έχει βάλει ονόματα και σχέσεις και υπάρχουν σ΄ αυτό σχέσεις, είναι γνωστό, χειροπιαστό πράγμα, είναι μια πραγματικότητα. Αφαίρεση σημαίνει να βγεις έξω από αυτή την πραγματικότητα, να τη δεις σε σχέση με άλλα πράγματα, στα ουσιώδη χαρακτηριστικά, και αποσπώντας τα από το περιβάλλον τους. Αυτό σημαίνει αφαίρεση.

Αφαίρεση δε σημαίνει ότι ανακαλύπτει κανείς μονάχα νόμους ή μορφές ή σχέσεις που υπάρχουν ήδη. Αυτό είναι, νομίζω, μια πατροπαράδοτη σύμβαση, που δεν είναι σωστή. Υπάρχει η αντικειμενική φύση, η αντικειμενική πραγματικότητα. Ο άνθρωπος απλώς ανακαλύπτει την αντικειμενικότητα αυτή, τις σχέσεις που υπάρχουν. Αυτό είναι ένα αίτημα ή ένα αξίωμα που δεν είναι πλήρες. Η συζήτηση, αν υπάρχει πραγματικότητα ή όχι, εξακολουθεί στη φιλοσοφία, αλλά ακόμα και στην επιστήμη. Στις φυσικές επιστήμες, κάθε νέα θεωρία δίνει ορισμένες εξηγήσεις. Δε δίνει μόνο εξηγήσεις, αλλά και χρησιμοποιεί τις φυσικές δυνάμεις. Ύστερα από ορισμένο χρονικό διάστημα δεν μπορεί πια να ανταποκριθεί σε νέα προβλήματα και αλλάζει. Αυτό σημαίνει ότι το κοίταγμα που είχαμε με αυτή τη θεωρία της πραγματικότητας, ήταν προσωρινό. Αυτή την προσωρινότητα την έχουν ενστερνιστεί από τον 19ο αιώνα οι επιστήμονες που ασχολούνται με την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα, επομένως ή υπάρχει και μας διαφεύγει ή είναι μια εικόνα που συνεχώς ο άνθρωπος προσαρμόζει, δημιουργώντας νέες σχέσεις. Μπορεί να πει κανείς, ότι η πραγματικότητα είναι άγνωρη ή αγνώριμη και ο άνθρωπος βάζει τη δική του πραγματικότητα. Και αυτή είναι η δημιουργία του ανθρώπου.

Οι Θρησκείες επίσης ήταν μια έκφραση γι΄ αυτό. Και ο τύπος της Θρησκείας, σε κάθε πολιτισμό, είναι ένα μέτρο ενδεικτικό της δημιουργικότητάς του. Όπως είναι η Αιγυπτιακή μυθολογία, όπως η ελληνική, η εβραϊκή, κλπ. Η επιστήμη αντικατάστησε τη Θρησκεία και τη μυθολογία, είναι ένα άλλο είδος μυθολογίας. Για μένα έτσι είναι.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Η Φυσική δηλαδή είναι μια επιστήμη που συνεχώς εξελίσσεται, χωρίς να είναι μια καθολική γλώσσα;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Ναι. Δεν ήθελα να περιοριστώ στις φυσικές επιστήμες. Έδωσα σαν παράδειγμα τη Φυσική, που τα πράγματα είναι πιο χειροπιαστά. Αλλά το ίδιο συμβαίνει με όλα. Συμβαίνει επίσης και με την τέχνη και με την πολιτική. Παντού υπάρχει το ίδιο χαρακτηριστικό είναι προσωρινές οι απόψεις, προσωρινές οι θεωρίες, προσωρινό αυτό το κοίταγμα και οι σχέσεις που απορρέουν απ΄ αυτό το κοίταγμα. Αυτή η προσωρινότητα αποδεικνύει, ότι είναι ο άνθρωπος που δημιουργεί τη φύση και όταν μιλάω για τη φύση εννοώ τα πάντα, μαζί και την ανθρώπινη φύση. Ποια είναι η σχέση, ποια είναι η πραγματικότητα; Σ΄ αυτό δεν ξέρω να απαντήσω και νομίζω πως δεν μπορεί να δοθεί απάντηση. Γιατί την πραγματικότητα ακριβώς, που ενυπάρχει, προσπαθούν να τη δώσουν αυτά τα κοιτάγματα, αυτές οι θεωρίες όλων των επιστημών, και οι πολιτικές και οι θρησκευτικές και καλλιτεχνικές και οι ορθολογιστικές και οι πειραματικές.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Θα ΄θελα να μας πείτε τι νομίζετε ότι αντιπροσωπεύει η δική σας τέχνη και τι προοιωνίζει σα μια στιγμή μέσα στην εξέλιξη.

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Αυτό που μου ζητάτε είναι να κάνω μια αφαίρεση της δικής μου δουλειάς, έτσι δεν είναι; να βγω έξω από αυτή και να τη ζυγίσω. Άρχισα να θέλω να κάνω μουσική από πολύ παλιά όταν ήμουνα παιδί. Ξεκίνησα από μια ανησυχία και μια ευαισθησία που είχα βαθύτατη προς τους ήχους. Ασχολήθηκα όμως και με την αρχαιότητα και τη φιλοσοφία, ύστερα έκανα και πολιτική δράση, ασχολήθηκα και με τις επιστήμες. Είχα μπει στο Πολυτεχνείο επειδή με ενδιέφεραν οι επιστήμες και τα μαθηματικά ιδιαίτερα. Στην αρχή, όλα αυτά ήταν ανεξάρτητα μεταξύ τους. Αλλά άρχισα σιγά σιγά να καταλαβαίνω, πως υπήρχε μια πολύ στενή σχέση. Όλοι αυτοί οι τομείς ήταν χοντρικές εκφράσεις της ενότητας του ανθρώπινου μυαλού. Η μουσική είναι και αυτή μια έκφραση, δεν μπορεί παρά να απαρτίζεται από αυτά τα άλλα, τις άλλες εκφράσεις. Επομένως, χωρίς φιλοσοφία, χωρίς μαθηματικά, χωρίς την ιστορία, η μουσική δεν μπορεί να υπάρξει, δεν έχει νόημα. Τα μαθηματικά, άλλωστε, χωρίς μουσική, χωρίς φιλοσοφία, δεν μπορούν να υπάρξουν. Δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς τις εικαστικές τέχνες, χωρίς την τέχνη γενικά. Ίσως αυτή είναι η σπουδαιότερη συνεισφορά μου ή τουλάχιστον ο χώρος στον οποίο δούλεψα τόσα χρόνια. Με επίκεντρο πάντα τη μουσική, γιατί δεν έκανα μαθηματικά. Ξέρω βέβαια μαθηματικά, αλλά δεν είμαι μαθηματικός. Για μένα, μαθηματικός είναι αυτός που δημιουργεί νέα θεωρήματα και νέες θεωρίες. Και πολιτικός είναι εκείνος που δημιουργεί νέα ρεύματα πολιτικών ιδεών. Επαναστάτης δεν είναι όποιος αναμασάει επαναστατικές ιδέες του παρελθόντος, αλλά αυτός που δημιουργεί νέες επαναστατικές θεωρίες.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Ποια είναι η σχέση που βλέπετε ειδικά ανάμεσα στα μαθηματικά και την τέχνη;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Πέρα από τις εικαστικές τέχνες, η σχέση των Μαθηματικών με τη μουσική που έγραψα, αλλά και με κείμενα γύρω από ορισμένα βασικά θέματα της μουσικής. Ένα παράδειγμα είναι η δομή, σ΄ αυτό που λέμε "ύψος" - συχνότητα, σύμφωνα με τη φυσική έκφραση. Σήμερα και πάντοτε, σ΄ αυτό βασίζεται η σκέψη ή μάλλον η δράση του μουσικού, όταν γράφει μουσική. Πίσω από αυτό, αυτό που λέμε το σύνολο των υψών, που χρησιμοποιεί ο μουσικός, υπάρχει η δομή, η δομή από άποψη αφηρημένη. Η δομή των κλιμάκων, ας πούμε. Η ίδια η κλίμακα είναι μια δομή, από τις πρωταρχικές δομές στο μυαλό του ανθρώπου και εκφράζεται στη μουσική με τις κλίμακες και στα μαθηματικά με την αριθμητική. Και η αριθμητική είναι μια κλίμακα.

Μπορούμε να πούμε, ότι οι μαθηματικοί προχώρησαν παραπέρα από τους ψυχολόγους, όταν το 19ο αιώνα προβάλανε την έννοια της κατ΄ αρχήν δομής στα μαθηματικά. Και ανακαλύψανε, ότι αυτές οι δομές είναι τρόποι που βλέπει, είναι πλαίσια μέσα στα οποία βλέπει το μυαλό του ανθρώπου και κατασκευάζει σχέσεις ανάμεσα στα αντικείμενα. Οι πειραματικοί ψυχολόγοι, πολύ αργότερα, τον 20ο αιώνα, ακολούθησαν την γέννηση και την εξέλιξη αυτών των δομών στο μυαλό του ανθρώπου. Έχουμε τις εργασίες ενός Πιαζέ, που έδειξε, ότι αυτές οι δομές αρχίζουν στο παιδί σε ορισμένη μικρή ηλικία και φθάνουν σε ένα βαθμό μέχρι το 12ο έτος της ηλικίας. Και από κει και πέρα, φαίνεται, πως έχουν ύψη και εναλλάσσονται. Η ίδια δομή υπάρχει και σ΄ αυτό που λέμε "χρόνο", στην αίσθηση του χρόνου που έχει ο μουσικός, και σ΄ άλλα ακόμα χαρακτηριστικά του ήχου. Πρόκειται για τον ίδιο τύπο δομής, αυτόν που στα μαθηματικά είναι κεντρικός. Είναι η δομή, ας πούμε, τάξεως, η διατακτική δομή.

Όταν έχεις τρία στοιχεία, από ένα σύνολο, ας πούμε, υψών ή τρία στοιχεία από ένα σύνολο μεγεθών, μπορείς να διατάξεις τα στοιχεία. Να πεις, πως το ένα από τα τρία βρίσκεται στη μέση, ανάμεσα στα δυο άλλα. Αυτή είναι η βασική δομή που κυβερνάει το χρόνο, που κυβερνάει τα ύψη και την ένταση των ήχων και άλλα ακόμα χαρακτηριστικά, αλλά όχι όλα. Όταν πίσω από αυτά τα χαρακτηριστικά υπάρχει η βαθιά αυτή μαθηματική σχέση, που είναι μια βαθιά δομή του ανθρώπινου νου, είναι εύκολο να μπάσει κανείς στη μουσική σύνθεση ότι έχει κατακτηθεί στο χώρο των μαθηματικών. Ο χώρος των μαθηματικών εξαρτάται και από την καθαρή πορεία τη μαθηματική, αλλά και από τις επιρροές άλλων επιστημών - της φυσικής, της οικοδομικής και της κοινωνιολογίας ακόμα τα τελευταία χρόνια.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Όταν μιλάτε για δομές εννοείται κάτι που είναι στατικό και περιορισμένο;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Αν αλλάζουν και οι δομές; Να σας πω. Οι βασικές δομές, απ΄ ότι ξέρουμε μέχρι σήμερα, φαίνεται να είναι σταθερά πλαίσια, τουλάχιστον προσωρινά, μέσα στα οποία κινείται το ανθρώπινο μυαλό. Όπως το ανθρώπινο σώμα έχει κατασταλάξει από καιρό και μένει σχεδόν αναλλοίωτο, έτσι και το μυαλό έχει ορισμένα πράγματα που δύσκολα αλλάζουν. Άλλα αλλάζουν πιο εύκολα. Όπως η εξωτερική μορφή είναι λίγο πολύ αναλλοίωτη, άλλο τόσο και η εσωτερική μορφή, η δομή του ανθρώπινου μυαλού, φαίνεται να έχει μια σταθερότητα. Δεν ξέρουμε, φυσικά, αν με τις γενετικές μεταλλάξεις μπορεί να αλλάξει. Αυτό είναι δυνατό. Όχι από μέρα σε μέρα, αλλά μέσα σε ορισμένες συνθήκες που δεν τις ξέρουμε.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Αν ο άνθρωπος αλλάξει το κοινωνικό περιβάλλον, τις ίδιες τις δομές της κοινωνίας του;

ΞΕΝΑΚΗΣ:

Εννοώ γενετικές, δεν εννοώ κοινωνικές μεταλλάξεις.

Η συνέντευξη αυτή έχει δημοσιευθεί στην ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ Νο 13 το Σεπτέμβρη του 1978

(1922-2001)

Γεννημένος στη Βράιλα της Ρουμανίας το 1922 από Έλληνες γονείς, ο καλλιτέχνης σταδιοδρόμησε στο χώρο της πρωτοποριακής μουσικής στη Γαλλία. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, από όπου αποφοίτησε το 1947, και συγχρόνως έκανε μαθήματα ανώτερων θεωρητικών στη μουσική. Ως μαθηματικός και αρχιτέκτονας είχε χρησιμοποιήσει την ηλεκτροακουστική και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές για ορισμένες από τις συνθέσεις του.

Στη Γαλλία εγκαταστάθηκε το 1947 και πήρε τη γαλλική υπηκοότητα το 1965. Παντρεύτηκε το 1953 τη Φρανσουάζ, δημοσιογράφο και συγγραφέα μυθιστορημάτων και βιογραφιών. Μαζί απέκτησαν μία κόρη, τη Μάχη, η οποία ασχολείται επαγγελματικά με τη γλυπτική και τη ζωγραφική.

Συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τις κατοχικές δυνάμεις. Το 1947 έφυγε για το Παρίσι, όπου εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και, παράλληλα, συνέχισε τις σπουδές του στη μουσική. Κατά την περίοδο 1947 - 1959 συνεργάστηκε με το διάσημο Γάλλο αρχιτέκτονα Λε Κορμπιζιέ στο σχεδιασμό σημαντικών έργων.

Ο Ιάνης Ξενάκης έχει αναγνωριστεί ήδη από τη δεκαετία του '60 ως ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς δημιουργούς της εποχής μας και έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία. Ανάμεσα στις συνθέσεις του, στις οποίες συχνά χρησιμοποιεί στοιχεία της μαθηματικής επιστήμης, περιλαμβάνονται έργα ηλεκτροακουστικής μουσικής, τα οποία χαρακτηρίζονται από ένα συνδυασμό μουσικής και φωτισμών.

Στις 23 Ιανουαρίου αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Λόγω της βαριάς του ασθένειας δεν είχε καταφέρει να παραστεί στην τελετή και τον τιμητικό τίτλο παρέλαβε ο φίλος του βαρύτονος Σπύρος Σακκάς. Ορισμένα από τα έργα του είναι: «Ψάφπα», Rebonds και «Περσέφασσα».

Είναι Κυριακή 27 Απριλίου 1941....

....

Σας το λέω, πρέπει να έχει κανείς μέσα του το χάος, για να μπορέσει να γεννήσει ένα χορευτικό αστέρι

Μου αρέσουν εκείνοι που δεν ξέρουν να ζουν

παρά μόνο για να χαθούν

γιατί είναι αυτοί που περνάνε αντίπερα

Μου αρέσουν οι μεγάλοι καταφρονητές

γιατί είναι τα βέλη της επιθυμίας

για την απέναντι όχθη

Μου αρέσει αυτός που σπαταλάει την ψυχή του

που δεν θέλει να του λένε ευχαριστώ

που πάντα χαρίζει και δεν θέλει να συντηρηθεί

Μου αρέσει εκείνος που ντρέπεται όταν τον ευνοούν τα ζάρια

και που όλο ρωτάει : είμαι ένας χαρτοκλέφτης λοιπόν ?

γιατί θέλει να καταστραφεί

Μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι βαθιά ακόμα και μέσα στη πληγή του

και που μπορεί να καταστραφεί και από ένα παραμικρό βίωμα

Έτσι διασχίζει πρόθυμα το ποτάμι

Δείτε τους αγαθούς και τους δίκαιους ποιον μισούνε περισσότερο

αυτόν που συντρίβει τις πλάκες των αξιών τους, τον καταστροφέα, τον εγκληματία

αυτός όμως είναι εκείνος που δημιουργεί

Σας το λέω, πρέπει να έχει κανείς μέσα του το χάος

Για να μπορέσει να γεννήσει ένα χορευτικό αστέρι

Η σοφία των δασκάλων και των σοφών της αρετής

Λέει να αγρυπνάτε για να κοιμάστε καλά

Αυτή είναι η σοφία του δίχως όνειρα ύπνου

Μακάριοι οι νυσταγμένοι

Γιατί γρήγορα θα τους πάρει ο ύπνος

ΠΑΙΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ !

ΠΑΙΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Μακεδονία, 5 Μαρτίου 2009 μ.Χ.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ ΣΤΕΦΕΝ ΜΙΛΛΕΡ ΣΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ

ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΥΣ

Μοιάζει με σκηνή από κινηματογραφική ταινία, αλλά είναι πραγματικός εφιάλτης:

το Κυβερνητικό Μέγαρο των Σφετεριστών της Μακεδονίας μας, ντυμένο με …«παρελθόν»

Ο διάσημος Αμερικανός Καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλευ Στέφεν Μίλλερ, με μνημειώδη επιστολή του, προς το επίσημο Περιοδικό του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου «Archaeology Magazine», ξεσκεπάζει τους σφετεριστές της Ιστορικής Αλήθειας και με αδιαμφισβήτητα επιστημονικά επιχειρήματα, καταρρίπτει απόλυτα τους ισχυρισμούς των Σκοπίων, περί του δήθεν δικαιώματός τους να αποκαλούνται «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και «ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ»!

Ειδικότερα, ο διάσημος Καθηγητής, με αφορμή προκλητικό άρθρο του Δημοσιογράφου Matthew Brunwasser για τα Σκόπια, υπό τον τίτλο «Letter From Macedonia: Owning Alexander», που δημοσιεύθηκε στο προηγούμενο τεύχος Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου του καταξιωμένου αμερικανικού περιοδικού «Archaeology», ανατρέπει με γραπτή επιστολή του το «θεμελιώδες ιδεολόγημα» των Σκοπίων, τεκμηριώνοντας πως η περιοχή εκείνη ήταν η Παιονία και πως δεν έχουν δικαίωμα άρα οι σημερινοί Σκοπιανοί κάτοικοί της, να αποκαλούν το κράτος τους «Μακεδονία», αλλά ούτε και τους εαυτούς τους «Μακεδόνες», όπως δεν μπορούν να το κάνουν λόγου χάρη και «οι Αιγύπτιοι»!

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

ΠΑΙΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ …«ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»!

Συγκεκριμένα, γράφει κατά λέξη ο διάσημος Αμερικανός Καθηγητής προς τον Εκδότη του Archaeology:

«Ανοίγοντας σήμερα το τεύχος Ιανουαρίου/Φεβρουαρίου του περιοδικού Archaeology, ανέτρεξα με ενδιαφέρον στο «Γράμμα από τη Μακεδονία», και διαπίστωσα ότι στην πραγματικότητα ήταν ένα γράμμα από την Παιονία – περιοχή βόρεια του όρους Βαρνούς και του όρους Όρβηλος. Η περιγραφή του Livy για τη δημιουργία της ρωμαϊκής επαρχίας της Μακεδονίας (45.29.7 και 12) κάνει σαφές ότι οι Παίονες ζούσαν βόρεια των εν λόγω βουνών, (τα οποία σήμερα αποτελούν γεωγραφικά τα φυσικά όρια της Ελλάδας) και νότια της Δαρδανίας, που σήμερα βρίσκεται το Κόσοβο.

Κατά το Στράβωνα (7.τμ.4) είναι ακόμη περισσότερο σαφές να λεχθεί, ότι η Παιονία βρισκόταν βόρεια της Μακεδονίας και η μόνη δίοδος από την μία στην άλλη περιοχή ήταν (και παραμένει σήμερα) η διάβαση μέσω του στενού περάσματος του Αξιού ποταμού (ή Βαρδάρη). Με άλλα λόγια η περιοχή την οποία περιγράφει ο Matthew Brunwasser στο άρθρο του “Owning Alexander”, ήταν στην αρχαιότητα η Παιονία.

Ο Καθηγητής Στέφεν Μίλλερ

Αν και είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι εκείνοι υποτάχτηκαν στον Φίλιππο τον Β΄, πατέρα του Αλεξάνδρου το 359 π.Χ. (Διόδωρος Σικελός 16.4.2), δεν ήταν ποτέ Μακεδόνες και ποτέ δεν έζησαν στη Μακεδονία. Πραγματικά, ο Δημοσθένης (Ολυνθιακός 1.230), μας λέγει ότι είχαν σκλαβωθεί από τον Μακεδόνα Φίλιππο και σαφώς κατά συνέπεια δεν ήταν Μακεδόνες. Ο Ισοκράτης (5.23) σημειώνει τα ίδια. Ομοίως, για παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι υποτάχτηκαν από τον Αλέξανδρο, ήταν υπό μακεδονική μεν διοίκηση, συμπεριλαμβανομένης και της Κλεοπάτρας, αλλά ποτέ δεν υπήρξαν οι ίδιοι Μακεδόνες και η Αίγυπτος ποτέ δεν ονομαζόταν Μακεδονία (και από όσα γνωρίζω δεν επιζητεί αυτή την ονομασία σήμερα).

ΠΑΙΟΝΕΣ ΕΣΤΩ, “ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ” ΠΟΤΕ!

Βεβαίως (συνεχίζει ο Καθηγητής), όπως μας λέει ο Θουκυδίδης (2.99), οι Μακεδόνες είχαν καταλάβει «μία στενή λωρίδα της Παιονίας, που εκτείνεται από το εσωτερικό μέχρι την Πέλλα και τη θάλασσα, κατά μήκος του Αξιού ποταμού. Θα ήταν ίσως κατανοητό εάν οι σημερινοί κάτοικοι της δημοκρατίας των Σκοπίων ονόμαζαν τους εαυτούς τους Παίονες και θεωρούσαν ότι τους ανήκει η περιοχή που περιγράφει ο Θουκυδίδης. Αλλά γιατί, αντίθετα, προσπαθούν οι σημερινοί κάτοικοι της αρχαίας Παιονίας να ονομάζονται Μακεδόνες και η περιοχή τους Μακεδονία;

ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ!

O κ. Brunwasser, (Σ.55) αναφέρεται στους Ελληνικούς ισχυρισμούς, ότι η στάση αυτή αποτελεί «ένδειξη διεκδικήσεων Ελληνικών εδαφών» και επισημαίνει ότι «η βόρεια περιοχή της Ελλάδας, ονομάζεται επίσης Μακεδονία». Αφήνοντας κατά μέρος ότι αυτή η βόρεια περιοχή της Ελλάδας ονομάζεται συνεχώς Μακεδονία για περισσότερα από 2500 χρόνια, (βλέπε μεταξύ άλλων και Ηρόδοτος 5.17 – 7.128 και αλλού) η πλέον σύγχρονη Ιστορία καταδεικνύει ότι οι Ελληνικές ανησυχίες είναι νόμιμες.

Ενδεικτικά σημειώνεται ότι Χάρτης που εκτύπωσαν τα Σκόπια το 1992 (Εικόνα 1) δείχνει καθαρά την διεκδίκηση, ότι η Μακεδονία εκτείνεται από εκεί, μέχρι το όρος Όλυμπος, προς νότον, συγχωνεύοντας έτσι τις περιοχές της αρχαίας Παιονίας και Μακεδονίας σε μία ενότητα.

Η ίδια διεκδίκηση είναι διακριτή και σε χαρτονόμισμα τράπεζας της “Δημοκρατίας της Μακεδονίας”, που δείχνει ως ένα από τα Μνημεία της τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, που βρίσκεται στην Ελλάδα (Εικόνα 2). Υπάρχουν πολλά ακόμη παραδείγματα ημερολογίων, χριστουγεννιάτικων καρτών, αυτοκόλλητων για αυτοκίνητα κτλ, με τις ίδιες διεκδικήσεις.

ΣΕ ΠΟΙΑ “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ” ΠΗΓΕ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ;

Ο κ. Brunwasser έχει επί πλέον αναδείξει συμφωνώντας, (International Herald Tribune 10-1-2008), εργασία του «Μακεδονικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Ερευνών 16:9» που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη (16:9), κατά την οποία ένας Μακεδόνας παρουσιάστηκε στον Απόστολο Παύλο, παρακαλώντας τον «Έλα στη Μακεδονία να μας βοηθήσεις». Σε ποίες περιοχές της Μακεδονίας πήγε ο Απόστολος Παύλος; Πήγε στη Νεάπολη (Καβάλα), στους Φιλίππους, στην Αμφίπολη, στη Απολλωνία, στη Θεσσαλονίκη και στη Βέροια (Πράξεις 16:11-17:10). Όλες αυτές οι περιοχές αποτελούν την ιστορική Μακεδονία και καμία δεν βρίσκεται στην Παιονία. Τι είδους απαίτηση εγείρεται από ένα Ινστιτούτο των Σκοπίων, που αναφέρεται σε περιγραφή της αρχαίας Μακεδονίας και στη σημερινή περιοχή της σημερινής βόρειας Ελλάδας;

“Η ΜΕΓΑΛΗ …ΦΛΩΡΙΔΑ”

Δεν ξέρω τι θα συμπεραίναμε, εάν ένα μεγάλο νησί κοντά στις νοτιοδυτικές ακτές των ΗΠΑ άρχιζε να αυτοαποκαλείται Φλώριδα και εμφάνιζε σε χαρτονομίσματά του εικόνες της από το Disney World, ενώ παράλληλα κυκλοφορούσε χάρτες που θα παρουσίαζαν τη “Μεγάλη Φλώριδα”!

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΤΕΤΤΙΝΙΟΥΣ,1944

Σίγουρα δεν υπάρχει αμφιβολία για το τι είχε στο μυαλό του ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Edward Stettinious, όταν στις 26 Δεκεμβρίου 1944 έγραφε [Πηγή: U.S. State Department, Foreign Relations vol viii, Washington, D.C., Circular Airgram (868.014/26Dec.1944)]:

“Το Υπουργείο (Εξωτερικών) σημείωσε με σημαντικό ενδιαφέρον αυξανόμενες προπαγανδιστικές διαδόσεις και ημιεπίσημες δηλώσεις υπέρ μιας αυτόνομης Μακεδονίας, που προέρχονται κυρίως από τη Βουλγαρία, αλλά επίσης και από Γιουγκοσλαβικές πηγές παρτιζάνων και άλλων, με την πρόθεση να συμπεριληφθούν και ελληνικές περιοχές στο υπό διαμόρφωση κράτος. Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ θεωρεί τις συζητήσεις περί μακεδονικού «κράτους», Μακεδονικής «πατρίδας» ή Μακεδονικής «εθνικής συνειδήσεως» αδικαιολόγητη δημαγωγία που δεν αντιπροσωπεύει εθνική ή πολιτική πραγματικότητα και διαβλέπει με τη σημερινή της επανεμφάνιση σε μια πιθανή συγκάλυψη επιθετικών προθέσεων κατά της Ελλάδας.”

ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ!

Ο κάτοικος Βουλγαρίας κ. Brunwasser αναφέρει στη συνεχεία (συνεχίζει πάντα στην Επιστολή του ο Καθηγητής), με έκδηλη καταφρόνηση, ότι η Ελλάδα ισχυρίζεται πως ο “Αλέξανδρος Γ΄, ο Μέγας Αλέξανδρος είναι .....Έλληνας”. Αυτή η στάση με περιπλέκει. Τι “διεκδίκηση” υπάρχει;

Ο προ-προ-πάππος του Αλεξάνδρου, ο Αλέξανδρος Α΄ είχε πιστοποιηθεί ως Έλληνας στην Ολυμπία και σύμφωνα με τα λεγόμενα του πατέρα της ιστορίας: “Συμβαίνει να γνωρίζω ότι [οι πρόγονοι του Αλεξάνδρου] είναι Έλληνες” (Ηρόδοτος 5.22)

Ο πατέρας του Αλεξάνδρου, ο Φίλιππος, είχε νικήσει σε διάφορα ιππευτικά αθλήματα στην Ολυμπία και τους Δελφούς (Πλούταρχος, Αλέξανδρος 4.9; Ηθικά 105A), που αποτελούν τα πλέον Ελληνικά από όλα τα Ιερά της αρχαίας Ελλάδας, στα οποία

Γραμμένα με ελληνικά γράμματα, 2.300 χρόνια πριν, πιστοποιούν αδιαμφισβήτητα την ελληνικότητα των Μακεδόνων και της Μακεδονίας, που με τον Αλέξανδρο τον Α΄ έσωσε στις Πλαταιές την Ελλάδα, με τον Φίλιππο ετοίμασε το όραμα και το στράτευμα και με τον Αλέξανδρο Γ΄ τον Μέγα, πέτυχε την κατάλυση της απέραντης και πανίσχυρης Περσικής Αυτοκρατορίας, στο όνομα όλων των Ελλήνων

δεν ήταν επιτρεπτή η συμμετοχή μη Ελλήνων σε αγώνες. Εάν ο Φίλιππος ήταν Έλληνας, δεν ήταν επίσης και ο γιός του Αλέξανδρος Έλληνας;

ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

Ο Ευριπίδης, ο οποίος πέθανε και ετάφη στη Μακεδονία (Θουκυδίδης apud Pal. Anth. 7.45; Παυσανίας 1.2.2; Διόδωρος ο Σικελός 13.103), έγραψε το έργο Αρχέλαος, προς τιμή τού προγόνου του Αλεξάνδρου, στη Σλαβική γλώσσα;

Όταν έγραψε τις Βάκχες, ευρισκόμενος στην Αυλή του Αρχέλαου, δεν το έγραψε στα Ελληνικά, όπως έχει διασωθεί μέχρι τις ημέρες μας;

Μήπως πρέπει να υποθέσουμε ότι ο Ευριπίδης ήταν «Μακεδόνας», που έγραφε στα Σλαβικά (σε μια εποχή που αυτή η γλώσσα δεν υπήρχε) και μετά τα έργα του μεταφράστηκαν στα Ελληνικά;

ΣΕ ΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΔΙΔΑΣΚΕ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ;

Ποια ήταν η γλώσσα στην οποία ο Αριστοτέλης δίδασκε τον Αλέξανδρο;

Ποια γλώσσα μετέφερε ο Αλέξανδρος στις εκστρατείες του στην Ανατολή;

Γιατί έχουμε σήμερα αρχαίες επιγραφές στην Ελληνική, σε πόλεις που ίδρυσε ο Αλέξανδρος, φθάνοντας μέχρι το Αφγανιστάν, και όχι στη Σλαβική;

Γιατί η Ελληνική επικράτησε παντού στην Αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, εάν αυτός ήταν πραγματικά όχι Έλληνας αλλά “Μακεδόνας”; (σ.σ. εν. εθνικά “Μακεδόνας”)

Γιατί η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στην Ελληνική και όχι στη Σλαβική;

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΣΛΑΒΙΚΑ

Στη σελίδα 57 της αποκαλούμενης «Επιστολής από τη Μακεδονία», υπάρχει φωτογραφία

του συγγραφέα, που στέκεται μπροστά από “μπρούτζινο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην πόλη Πριλέπ”. Το άγαλμα είναι έκδηλα σύγχρονης κατασκευής, αλλά το ερώτημα είναι εάν Αλέξανδρος θα μπορούσε να διαβάσει την επιγραφή που φέρει στη Σλαβική γλώσσα, κάτω από τα πόδια του. Με την δεδομένη ιστορικά μεταγενέστερη ανάπτυξη της Σλαβικής σε σχέση με την Ελληνική γλώσσα, η απάντηση είναι προφανής.

“ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ” ΤΟΥ MATTHEW BRUNWASSER

Παρά το ότι είναι καλοδεχούμενη η αναφορά του κ. Brunwasser σε αρχαιολογικά θέματα της Παιονίας, η εκ μέρους του υιοθέτηση και η προβολή συγχρόνων πολιτικών επιδιώξεων των κατοίκων της ως προς την χρήση της ονομασίας Μακεδονία, δεν είναι μόνο μη καλοδεχούμενη, αλλά αποτελεί παροχή κακών υπηρεσιών προς τους αναγνώστες του περιοδικού Archaeology, οι οποίοι φαντάζομαι ότι ενδιαφέρονται για ιστορικές αλήθειες. Αλλά τότε, η απόφαση εκ μέρους του περιοδικού Archaeology – ενός εντύπου του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ - για την διάδοση αυτής της ιστορικής ανοησίας, αποτελεί εγχείρημα σε βάρος της αξιοπιστίας του.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ

Ας λεχθεί ακόμη μία φορά: Η περιοχή της αρχαίας Παιονίας, ήταν μέρος της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας, όπως ήταν επίσης η Έφεσος, η Τύρος, η Παλαιστίνη, η Μέμφις, η Βαβυλώνα, τα Τάξιλαe και δωδεκάδες ακόμη. Όλες αυτές είχαν γίνει «Μακεδονικές» για μία περίοδο, αλλά καμία από αυτές δεν ήταν ποτέ η «Μακεδονία».

“ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ” ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ

Ας μου επιτραπεί να περατώσω αυτή τη επεξήγηση κάνοντας μία πρόταση, για την επίλυση του ερωτήματος της σύγχρονης χρήσεως της ονομασίας «Μακεδονία». Η Ελλάδα πρέπει να προσαρτήσει την Παιονία, όπως έκανε ο Φίλιππος Β΄ το 359 π.Χ. Αυτό θα φαινόταν αποδεκτό από τους σύγχρονους κατοίκους της εν λόγω περιοχής, δεδομένου ότι ισχυρίζονται πως είναι Ελληνική, ενστερνιζόμενοι το όνομα της Μακεδονίας και του πλέον διάσημου τέκνου της. Τότε οι σύγχρονοι κάτοικοι αυτής της νέας Ελληνικής περιοχής, θα μπορούσαν να ασχοληθούν να μάθουν, να μιλούν και να γράφουν Ελληνικά, ας ελπίσουμε τόσο καλά, όσο τα ήξερε και ο Μέγας Αλέξανδρος.

Ειλικρινώς,

Stephen G. Miller, Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Berkley, Καλιφόρνια, ΗΠΑ

Υ.Γ. Για μία πληρέστερη εξέταση αρχαίων αποδείξεων περί της Παιoνίας, βλέπε I. L. Merker, “The Ancient Kingdom of Paionia,” Balkan Studies 6 (1965) 35-54

Κοινοποίηση:

C. Brian Rose, President, Archaeological Institute of America

Hillary Rodham Clinton, Secretary of State of the United States of America

Dora Bakoyiannis, Minister of Foreign Affairs of Greece

Antonis Samaras, Minister of Culture of Greece

Olli Rehn, European Commissioner for Enlargement

Erik Meijer, Member, European Parliament »

πηγή : pontos.gr

2009 ΕΤΟΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΣ

Η Ελληνική Αστρονομική Εταιρεία (ΕΛ.ΑΣ.ΕΤ.), η οποία αποτελεί τον επίσημο φορέα οργάνωσης των Ελλήνων που ασχολούνται επαγγελματικά με την έρευνα και διδασκαλία σε θέματα αστρονομίας και αστροφυσικής οργανώνει κάθε δύο χρόνια ένα διεθνές αστρονομικό συνέδριο. Το συνέδριο αυτό, στο οποίο παρουσιάζονται οι τελευταίες εξελίξεις στην έρευνα σε θέματα αστρονομίας, γίνεται σε διαφορετική κάθε φορά περιοχή της χώρας. Η επίσημη γλώσσα των συνεδρίων της ΕΛ.ΑΣ.ΕΤ. είναι η αγγλική και συνήθως πάνω από 100 επιστήμονες από την Ελλάδα και το εξωτερικό συμμετέχουν σε αυτά.

Το 9ο Ελληνικό Αστρονομικό Συνέδριο θα γίνει στην Αθήνα, από τις 20 έως τις 24 Σεπτεμβρίου 2009. Μια που το 2009 έχει ανακηρυχθεί από την Unesco την IAU ως το Διεθνές Έτος Αστρονομίας, η ΕΛ.ΑΣ.ΕΤ. θα διοργανώσει κατά τις μέρες αυτές, παράλληλα με το επιστημονικό συνέδριο της, και μια σειρά από εκδηλώσεις αστρονομίας για το ευρύ κοινό της Αθήνας.

Οι σκοποί του 6ου Πανελληνίου Συνεδρίου Ερασιτεχνικής Αστρονομίας που θα διεξαχθεί στην Αλεξανδρούπολη, μπορούν συνοπτικά να καθοριστούν ως εξής:

· Διάδοση και διάχυση της ερασιτεχνικής αστρονομίας στο κοινό μέσα στα πλαίσια του διεθνούς έτους Αστρονομίας 2009

· Επαφή και συνεργασία ερασιτεχνών και Συλλόγων

· Νέες εξελίξεις και πρόοδοι στην ερασιτεχνική αστρονομία

· Προβολή της Θράκης στην Ελλάδα

· Πιθανή διεθνής συνεργασία στον τομέα της ερασιτεχνικής αστρονομίας

Μια απλή σκέψη περί εφημερίδων...

Η διαχρονική πρόκληση πού λέγεται εφημερίδα είναι το πνευματικό αντίσωμα στην κοινωνία του «καραόκε» πολιτισμού πού επιβάλλεται από αυτούς πού νομίζουν ότι έτσι θα καθορίσουν και θα καθοδηγήσουν τον κόσμο. Έτσι όμως δεν έχουν μαζί τους την σιωπηλή πλειοψηφία των αναγνωστών κάθε ηλικίας που αντιστέκονται, επιμένουν και ελπίζουν, ως ενεργοί πολίτες.
Οι εφημερίδες απευθύνονται σε κοινότητες και όχι σε απρόσωπους αριθμούς. Υπάρχουν καλές και κακές κοινότητες. Εμείς επιλέγουμε που εντασσόμαστε, αλλά και ποιες κοινότητες διαμορφώνουμε. Πιστεύω ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα εργαλείο που να συνδέει την απήχηση του ενημερωμένου πολίτη - αναγνώστη στην κοινωνία της πληροφορίας από τον πολίτη που απλώς ακούει ή βλέπει τις ειδήσεις. Αυτό πιστεύω ότι εγγυάται την αύξηση της πνευματικής διεισδυτικότητας που αθροιστικά μεγιστοποιεί την ανταγωνιστικότητα.
Μαζί, με ένα δεύτερο εργαλείο ως «Πιστοποίηση Έγκυρης Ενημέρωσης» από εφημερίδες άποψης. Ένα εργαλείο που θα πιστοποιεί ότι αυτό που διαβάζω έχει επεξεργασθεί, έχει βασανισθεί, έχει διασταυρωθεί. Δεν αρκεί η πιστοποίηση κυκλοφορίας, χρειάζονται νέα εργαλεία στην εποχή της υπερπληροφόρησης.
Η Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών από την άλλη πλευρά, (αλλά και άλλες αντίστοιχες ενώσεις ανά τη χώρα), οφείλει να προετοιμάσει με τη συνεργασία επαγγελματιών του χώρου, σειρά εκδηλώσεων για να εμφυσήσει στους νέους τη σημασία της ανάγνωσης εφημερίδων. Να μοιράσει εφημερίδες πιλοτικά σε γυμνάσια και λύκεια, σε internet καφέ, σε γήπεδα. Προσεγγίστε κύριοι την “generation Google”. Δεν είναι μόνο τι ψάχνεις, αλλά και πως αξιολογείς αυτό που σου σερβίρει άκοπα αυτή, σε Χ sec.

Αυστραλία: Ψήφισμα για τη γενοκτονία των Ποντίων

αναδημοσιεύουμε από pontiakathemata

Ψήφισμα για αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων κατατέθηκε στο πολιτειακό κοινοβούλιο της Νότιας Αυστραλίας.
Το ψήφισμα κατέθεσε ο υπουργός Δικαιοσύνης της πολιτείας, Μάικολ Άτκινσον, ο οποίος τελευταία έχει δεχθεί τα πυρά της Τουρκίας αλλά και συναδέλφων του Αυστραλών πολιτικών με την επιμονή να αναγνωριστεί η γενοκτονία των Ποντίων.
Το ψήφισμα θα συζητηθεί στις 30 Απριλίου και ακολούθως τα μέλη του πολιτειακού κοινοβουλίου θα ψηφίσουν επ' αυτής.
Αν η πλειοψηφία ψηφίσει υπέρ του ψηφίσματος τότε η βουλή της Νότιας Αυστραλίας θα αναγνωρίζει ότι "η γενοκτονία που επιτελέστηκε από το 1915 έως το 1923 από την Οθωμανική πολιτεία σε βάρος των Αρμενίων, των Ελλήνων, των Ασσύριων και άλλων μειονοτήτων της Μικράς ασίας είναι από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έγιναν ποτέ σε βάρος της ανθρωπότητας και καταδικάζονται από τον λαό και την πολιτεία της Νότιας Αυστραλίας".
Το ψήφισμα καταδικάζει ακόμα τις προσπάθειες επικλήσεως των χρόνων που πέρασε για να ξεχαστεί ή να διαστρεβλωθεί η ιστορική αλήθεια της γενοκτονίας και καλεί την αυστραλιανή ομοσπονδιακή κυβέρνηση να αναγνωρίσει επισήμως τη γενοκτονία.
Ομογενειακοί φορείς καταβάλουν προσπάθειες για την υπερψήφιση του ψηφίσματος ενώ οι Τούρκοι επιδιώκουν την καταψήφισή του.

Sigmalive

διάφανος....

Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα
σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος
κι ήρθε και κατακάθησε πάνω μου σα σεντόνι
όλη της γης η σκόνη,
όλη της γης η σκόνη...
Ωωωω...

Ήρθε με τη σειρά της κι η μαύρη θάλασσα
έφερε ένα καράβι ακυβέρνητο
ανέβηκα σαν άνεμος, ανέβηκα σαν κλέφτης
το ψέμα δεν το βλέπεις,
το ψέμα δεν το βλέπεις...
Ωωωω...

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Στην πλώρη ακουμπισμένος, ένας διάφανος
τα κόκκαλα μετράει, μένει άφωνος
τρώει την πέτρα σαν ψωμί, ο Καίσαρας Βαλιέχο
άλλο αδερφό δεν έχω,
άλλο αδερφό δεν έχω...
Ωωωω...

Σπυθίζει το τσιγάρο σε κάθε ρουφηξιά
η Ισπανία γέρνει, κι η μόνη που νικά
η ηδονή που μας γεννά, που παίζει το χαρτί μας,
χωρίς τη θέλησή μας,
χωρίς τη θέλησή μας...
Ωωωω....

Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα
αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα
βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ'αλήθεια
τα πόδια του τα ίδια,
τα πόδια του τα ίδια...
Ωωωω...

επιλογές....

Με ένα μαχαίρι μπορείς να κόψεις ένα καρβέλι ψωμί

αλλά με ένα μαχαίρι μπορείς και να σκοτώσεις έναν άνθρωπο…..

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ: ΜΙΑ ΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

El Greco Crucifixion


Χρήστου Δερμοσονιάδη (Δικαστή)

Όταν ο Πιλάτος βεβαιώθηκε για την αθωότητα του Χριστού και θέλησε να τον απολύσει τότε οι Ιουδαίοι φώναξαν: “Ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν, ότι Θεού υιόν εαυτόν εποίησε.” (Ιωάν.10′7). Αυτή είναι και η σημερινή θέση των Εβραίων.

Ισχυρίζονται ότι ο Χριστός παρέβη πράγματι το Μωσαϊκό Νόμο και δίκαια κατεδικάσθη σε θάνατο. Είναι δυνατόν όμως η ανθρώπινη Δικαιοσύνη να έφθασε σε τέτοια αντίθεση προς τη Θεία Δικαιοσύνη ώστε να καταδικάσει σε θάνατο τον ίδιο το Θεό και εν ονόματι του Νόμου να θανατώσει το Δημιουργό; Το βασικό λοιπόν ερώτημα είναι αν η δίκη του Χριστού ήτανε μία δίκαιη δίκη, κατά το ανθρώπινο μέτρο, αν δηλαδή έγινε σύμφωνα με το νόμο και τη δικονομία.

Η δικαιοσύνη την εποχή του Χριστού βρισκόταν σε αρκετά ψηλό επίπεδο. Το Ρωμαϊκό Δίκαιο σε λίγα θέματα υστερούσε από το σημερινό ευρωπαϊκό δίκαιο και το εβραϊκό ήτανε ιεροκρατικό και στηριζόταν στο Μωσαϊκό Νόμο.

Τα εβραϊκά δικαστήρια ήτανε πολυμελή. Ανώτατο Δικαστήριο ήταν το Μέγα Συνέδριο που είχε και άλλες εξουσίες. Εδρευε στην Ιερουσαλήμ, απετελείτο από 120 μέλη με πρόεδρο τον Αρχιερέα και είχε στη διαταγή του στρατιωτική δύναμη, την κουστωδία.

Οι θανατικές καταδίκες των εβραϊκών δικαστηρίων έπρεπε να επικυρωθούν από τη Ρωμαϊκή εξουσία όπως αναφέρεται στο βιβλίο “Η δίκη του Ιησού” του θεολόγου Δημήτριου Καππαή.

Η θανατική ποινή προβλεπόταν για αρκετά αδικήματα αλλά σύμφωνα με τις αντιλήψεις του λαού σπανίως επιβαλλόταν. Η εκτέλεση γινόταν με διάφορους τρόπους, από τους οποίους πιο βασανιστικός και εξευτελιστικός ήταν ο θάνατος επί του σταυρού, ο οποίος συνηθίζετο από τα Ρωμαϊκά δικαστήρια, τα οποία δεν είχαν ενδοιασμούς στην επιβολή θανατικής καταδίκης.

Κατά την εβραϊκή δικονομία η προανάκριση ήταν άγνωστη και δεν υπήρχε δημόσιος κατήγορος. Η απόφαση δεν μπορούσε να στηριχθεί στην παραδοχή του κατηγορουμένου αλλά μόνο στις μαρτυρίες.

Η δίκη διεξαγόταν μέρα, με ανοικτές τις πόρτες, ενώπιον του λαού. Ξεκινούσε με τους μάρτυρες υπερασπίσεως και ακολουθούσαν δύο τουλάχιστον μάρτυρες κατηγορίας, που έπρεπε να δώσουν σαφή και πανόμοια μαρτυρία, κρατώντας το δεξί τους χέρι πάνω στο κεφάλι του κατηγορουμένου και σε περίπτωση θανατικής καταδίκης έπρεπε να συμμετέχουν στην εκτέλεση και να ρίξουν τις πρώτες πέτρες, εάν η θανάτωση θα γινόταν με λιθοβολισμό.

Ο Κατηγορούμενος εθεωρείτο αθώος μέχρι την τελική του καταδίκη, εδικαιούτο να μιλήσει, να φέρει μάρτυρες και να τύχει καλής μεταχείρισης.

Κατά τη γνώμη των συγγραφέων δεν ετηρούντο πρακτικά αλλά η ίδια η καταδίκη εκδιδόταν με γραπτό διάταγμα. (Κοντογόνη: Εβραϊκή Αρχαιολογία, Β’4). Πάντως διάταγμα καταδίκης του Χριστού δεν έχει βρεθεί.

Οι Δικαστές έπρεπε να είναι αμερόληπτοι, δίκαιοι και μερικοί απ’ αυτούς να υπερασπίζουν τον κατηγορούμενο. Σε περίπτωση θανατικής καταδίκης ανεβάλλετο η τελική απόφαση για τη μεθεπόμενη μέρα και εάν επικυρωνόταν η θανατική καταδίκη η εκτέλεση έπρεπε να γίνει την άλλη μέρα και όχι αυθημερόν. Από την έναρξη της ακροάσεως μέχρι την εκτέλεση χρειαζόταν τουλάχιστον 4 μέρες.

Στον τόπο της εκτέλεσης συνόδευε τον κατηγορούμενο έφιππος δικαστής, που καλούσε το λαό να αναφέρει αμέσως στο Δικαστήριο, το οποίο συνεδρίαζε εκείνη την ώρα, οτιδήποτε ελαφρυντικό για τον κατηγορούμενο και τότε σταματούσε αμέσως η εκτέλεση.

Αυτά για τη Δικαιοσύνη στο Ισραήλ.

Πρέπει όμως να αναφερθεί ότι στα χρόνια της ρωμαϊκής υποτέλειας υπήρχε μεγάλη φαυλότητα και ηθικός ξεπεσμός, με αποτέλεσμα οι άρχοντες να είναι πρόσωπα φαύλα, που εξασφάλιζαν τη θέση τους δωροδοκώντας τους Ρωμαίους ηγεμόνες. Οι Δικαστές δεν είχαν πλέον την εντιμότητα και την ανθρωπιά που είχαν οι προκάτοχοι τους. Ολόκληρο το έθνος βρισκόταν σε ξεπεσμό και αθλιότητα.

Μετά την ανάσταση του Λαζάρου πολλοί Ιουδαίου πίστεψαν στον Χριστό. “Συνήγαγον ουν οι αρχιερείς και οι Φαρισσαίοι συνέδριον και έλεγον. Τι ποιούμεν, ότι ούτος ο άνθρωπος πολλά σημεία ποιεί; …. Εις δε τις εξ αυτών Καϊάφας, αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου, είπεν αυτοίς …. ότι συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται.” (Ιω. ΙΑ’48-50)

“Εβουλεύσαντο δε οι αρχιερείς ίνα και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν, ότι πολλοί δι’ αυτόν υπήγον των Ιουδαίων και επίστευον εις τον Ιησούν.” (Ιω. ΙΒ’10)

Και η στρατιωτική κουστωδία, μαζί με ένοπλους υπηρέτες, όταν συνέλαβε τον Ιησούν δεν τον έφερε στο δικαστήριο αλλά στον πεθερό του αρχιερέα, τον ΄Αννα, που υπηρέτησε στο παρελθόν σαν αρχιερέας.

Και ο Αννας, χωρίς να έχει καμιά εξουσία άρχισε ανάκριση για να βρει αιτία εναντίον του συλληφθέντος. Κι ο Χριστός απαντά. “Επερώτησον τους ακηκοότας” “εν κρυπτώ ελάλησα ουδέν”. (Ιω. ΙΗ’,20).

Η απάντηση δεν άρεσε και ένας υπηρέτης ερράπισε τον Ιησούν λέγοντας “ούτως αποκρίνη τω αρχιερεί;” Σε λίγη ώρα οδήγησαν τον Χριστό στο σπίτι του αρχιερέα Καϊάφα και μέχρις ότου μαζευτούν τα μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου οι υπηρέτες έδερναν, έβριζαν και κορόιδευαν τον Χριστό. Το εβραϊκό δίκαιο απαγόρευε την ανάκριση και την κακοποίηση του κατηγορουμένου. (Mishna, Sotah 1,4).

Και άρχισε η συνεδρίαση του Ανωτάτου Εβραϊκού Δικαστηρίου με άλλες τρεις δικονομικές παραβάσεις.

Το Μέγα Συνέδριο συνεδρίασε στο σπίτι του αρχιερέα και όχι στο κτίριο του Δικαστηρίου και συνεδρίασε νύκτα, πράγμα απαγορευμένο (Mishna, Sanhedrin IV,1), χωρίς να προϋπάρχει σαφής κατηγορία από δύο τουλάχιστον μάρτυρες, όπως απαιτούσε η δικονομία.

Μετά την έναρξη της δίκης βρέθηκαν δύο ψευδομάρτυρες που διαστρέβλωσαν το λόγο του Κυρίου “λύσατε τον ναόν τούτον και εν τρισίν ημέρας εγερώ αυτόν” (Ιω. Β’19), που οπωσδήποτε ελέχθηκε για την Ανάσταση του ιδίου και όχι για το ναό του Σολομώντος.

Οι μαρτυρίες όμως δεν ταίριαζαν μεταξύ τους, παρά το γεγονός ότι δόθηκαν αντικανονικά με την ταυτόχρονη παρουσία και των δύο μαρτύρων. Επρεπε λοιπόν να καταδικαστούν σε θάνατο οι ψευδομάρτυρες σύμφωνα με το Δευτερονόμιον (ΙΘ’ 18-21). “και ιδού μάρτυς άδικος εμαρτύρησεν άδικα, αντέστη κατά του αδελφού αυτού, και ποιήσετε αυτώ ον τρόπον πονηρεύσατο ποιήσαι κατά του αδελφού αυτού …. Και οι επίλοιποι ακούσαντες φοβηθήσονται ….”

Το Συνέδριο αποφάσισε ότι δε μπορεί να στηριχθεί σ’ αυτούς τους μάρτυρες και ο Πρόεδρος του, ο αρχιερέας Καϊάφας, ερώτησε το Χριστό “συ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού; λέγει αυτώ ο Ιησούς. Συ είπας …. Τότε ο αρχιερεύς διέρρηξε τα ιμάτια αυτού λέγων ότι εβλασφήμησε. Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;” (Ματθαίου ΚΣΤ’ 63).

Η ομολογία του κατηγορούμενου, αν τέτοια θεωρηθεί η απάντησή Του, δεν αποτελούσε κατά το Μωσαϊκό Νόμο απόδειξη. Χρειαζόταν μάρτυρες “επί στόματος δύο μαρτύρων και επί στόματος τριών μαρτύρων στήσεται παν ρήμα” (Δευτερονόμιον ΙΘ’15).

Δεν υπήρξε καθόλου υπεράσπιση, που εθεωρείτο απαραίτητο μέρος της δικαστικής διαδικασίας. (Sanhedrin IV,5). Την υπεράσπιση την ανελάμβανε ένας τουλάχιστον από τους δικαστές για να μην μείνει κανένας κατηγορούμενος ανυπεράσπιστος.

Ο αρχιερέας “διέρρηξε τα ιμάτια του” πράγμα που απαγορεύει ο Μωσαϊκός νόμος στους ιερείς (Λευϊτικόν 6, ΚΑ’10).

Και τα μέλη του Συνεδρίου απεκρίθησαν “ένοχος θανάτου εστί” (Ματθαίου ΚΣΤ’67).

Η ψηφοφορία έγινε ταυτόχρονα, ενώ έπρεπε να γίνει με τη σειρά, από το νεότερο δικαστή προς τους παλαιότερους για να μην επηρεαστούν μεταξύ τους.

Μετά την καταδίκη άρχισαν άλλα έκτροπα “και ήρξαντο τινές εμπτύειν αυτώ και περικαλύπτειν το πρόσωπον αυτού και κολαφίζειν αυτόν και λέγειν αυτώ προφήτευσον ημίν τις εστίν ο παίσας σε. Και οι υπηρέται ραπίσμασιν αυτόν έβαλον” (Μάρκον ΙΔ’ 65).

Για να τηρήσουν οι αρχιερείς και οι Φαρισσαίοι τα προσχήματα περίμεναν να ξημερώσει και συνεδρίασαν πάλιν για να επικυρώσουν την καταδίκη στο κτίριο του Μεγάλου Συνεδρίου, δίπλα στα τείχη της Ιερουσαλήμ. “Και ευθέως επί το πρωϊ συμβούλιον ποιήσαντες οι αρχιερείς μετά των πρεσβυτέρων και γραμματέων και όλον το συνέδριον, δήσαντες τον Ιησούν απήνεγκαν και παρέδωκαν τω Πιλάτω” (Μάρκον ΙΕ’,1).

Ο Χριστός συνελήφθη την Πέμπτη το βράδυ και η επίσημη δίκη διεξήχθηκε, ολοκληρώθηκε και εκτελέστηκε η θανατική ποινή μέσα στην ίδια μέρα, την Παρασκευή, κατά παράβαση των κανόνων (Sanhedrin IV,I), ενώ έπρεπε να περάσουν 4 τουλάχιστον μέρες.

Γράφεται στην Ακολουθία των Αγίων Παθών πριν από το 12ο Ευαγγέλιο ότι: “Ηδη βάπτεται κάλαμος αποφάσεως παρά κριτών αδίκων και Ιησούς δικάζεται και κατακρίνεται Σταυρώ. Και πάσχει η κτίσις εν Σταυρώ καθορώσα τον Κύριον. Αλλ’ ο φύσει σώματος δι’ εμέ πάσχων, Αγαθέ, Κύριε, δόξα σοι.”

Κατά το Μωσαϊκό Νόμο η Θεοποίηση ανθρώπου αποτελούσε βλασφημία και αδίκημα. Ο κατηγορούμενος όμως εδικαιούτο υπεράσπιση.

Ο Χριστός έκανε αναρίθμητα θαύματα μπροστά στο λαό. Και οι ίδιοι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ τον υποδέχτηκαν μερικές μέρες πριν από τη δίκη ψάλλοντας “Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ.” (Ιω.ΙΒ’13).

Εξ άλλου η ανθρωπότητα περίμενε το Σωτήρα, “την προσδοκία των εθνών”, “τον καθολικό διδάσκαλο” του Σωκράτη, το “Λόγο” του Πλάτωνα, τον “Άγνωστο Θεό” των Αθηναίων, τον “νέο Θεό” των 3 μάγων, τον “Άγιο” του Κομφούκιου και τον αναμενόμενο από όλους τους Προφήτες του Ισραήλ “Μεσσία”.

Οι μορφωμένοι εβραίοι γνώριζαν καλά όλες τις προφητείες, που συνέκλιναν και συμφωνούσαν ότι ο κατηγορούμενος Ιησούς ήταν ο ίδιος ο Μεσσίας - Χριστός όπως αναφέρεται και στο βιβλίο του Ιώσηπου Contra Apionem Lib. II 17.

Η ζωή, η διδασκαλία Του και τα απειράριθμα θαύματα Του δεν χωρούσαν καμιά αμφιβολία. Το Μεγάλο Συνέδριο όμως απαξιεί να μελετήσει το θέμα και να εξετάσει μήπως ενώπιον του αντί Θεοποίηση ανθρώπου έχει ενανθρώπιση Θεού. Μάλλον δεν απαξιεί, αλλά σε γνώση του καταδικάζει το Μεσσία, εφ’ όσον ο αρχιερέας είχε πει μετά την ανάσταση του Λαζάρου “ούτος ο άνθρωπος πολλά σημεία ποιεί …”, όπως αναφέρεται και στο βιβλίο “Η δίκη του Ιησού” του εισαγγελέα Χρήστου Τραπεζούντιου.

Πρεσβύτεροι και Αρχιερείς κατεδίκασαν σε θάνατο το Θεό τους και δέσμιο τον οδηγούν στον ρωμαίο Πιλάτο για να επικυρώσει τη θανατική καταδίκη.

Μια νέα δίκη, Ρωμαϊκή, ξεκινά.

Ήτανε πρωϊ της Παρασκευής, της προηγούμενης μέρας του εβραϊκού Πάσχα, που έφεραν οι εβραίοι τον Ιησούν έξω από το Πραιτώριο. Οι εβραίοι δεν ήθελαν να μπουν στην κατοικία ειδωλολάτρη για να μη μολυνθούν πριν από το Πάσχα και στην επιμονή τους ο ρωμαίος ηγεμόνας διέταξε και τοποθέτησαν στο λιθόστρωτο μπροστά από το Πραιτώριο τη δικαστική του έδρα για να δικάσει εκεί τον κατηγορούμενο.

Κατά το τυπολατρικό ρωμαϊκό δίκαιο η δικαστική εξουσία ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με την έδρα, την τήβεννο και τη σφραγίδα του δικαστή παρά με το άτομο του.

Με την έναρξη της δίκης παρατηρείται η πρώτη δικονομική παράβαση. Ο κατηγορούμενος ήτανε δέσμιος κατά τη διάρκεια της δίκης ενώ έπρεπε να θεωρείται ο κατηγορούμενος αθώος μέχρι την καταδίκη. Και αρχίζει η δίκη με την ερώτηση του Πιλάτου: “τίνα κατηγορίαν φέρετε κατά του ανθρώπου τούτου;”

Έπρεπε λοιπόν οι εβραίοι να κατηγορήσουν τον Ιησούν. Αλλά κατηγορία για βλασφημία δε θα ενδιέφερε τον ρωμαίο ηγεμόνα. Ούτε θα επέφερε θανατική καταδίκη. Ο αρχιερέας Καϊάφας διετύπωσε ενώπιον του λαού νέα, εντελώς ψευδή, κατηγορία λέγοντας “τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος και κωλύοντα Καίσαρι φόρους διδόναι, λέγοντα εαυτόν Χριστόν Βασιλέα είναι”. (Λουκά ΚΓ’,2)

Η απάντηση του Καϊάφα ήτανε εντελώς ψευδής γιατί το Μέγα Συνέδριο καταδίκασε τον Ιησούν με άλλη κατηγορία, την βλασφημία.

Ήτανε ψέμα όμως και το περιεχόμενό της, γιατί ο Χριστός είχε δώσει διαφορετική απάντηση στους μαθητές των Φαρισαίων, όταν τον ρώτησαν για τη ρωμαϊκή φορολογία “απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ” (Ματθ. ΚΒ’,21)

Έπρεπε βάσει του Ρωμαϊκού Δικαίου να γίνει γραπτή αίτηση για εισαγωγή σε δίκη.

Έπρεπε να αναφερθεί το όνομα και τα στοιχεία του κατηγορούμενου και να διατυπωθεί ακριβώς η κατηγορία.

Έπρεπε να συνταχθεί πρωτόκολλη κατηγορίας.

Επρεπε να καθοριστεί η μέρα της δίκης και να κληθούν και να ακουστούν, εκείνη τη μέρα, οι μάρτυρες. (Δημαρά: Ιστορία Ρωμαϊκού Δικαίου, Β 132).

Εάν όμως θεωρηθεί ότι δεν επρόκειτο για πρωτόδικη υπόθεση αλλά για επικύρωση της θανατικής καταδίκης του εβραϊκού δικαστηρίου τότε η εισαγωγή στη δίκη έπρεπε να γίνει με καταχώριση γραπτής αίτησης μαζί με την πρωτόδικη απόφαση.

Ο Πιλάτος δεν έκανε τίποτε απ’ αυτά. Κατέβη από την έδρα του, πράγμα που κατά το Ρωμαϊκό Δίκαιο σήμαινε ότι δεν έχει πλέον δικαστική εξουσία, μπήκε στο Πραιτώριο και εκεί συνομίλησε με τον κατηγορούμενο, μακριά από το μαινόμενο πλήθος των εβραίων, ενεργώντας κάποιας μορφής ανάκριση.

“Συ ει ο βασιλεύς των Ιουδαίων;” (Λουκά ΚΓ’3), ρώτησε ο Πιλάτος τον Ιησούν, ο οποίος απεκρίθη “η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου …. εγώ …. εις τούτο ελήληθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία”. (Ιω. ΙΗ’, 35 επ.)

Την απάντηση του Ιησού την κατάλαβε ο Πιλάτος. Ο Χριστός ήτανε πνευματικός ηγέτης και όχι κοσμικός άρχοντας. Έκρινε αμέσως ότι δεν ευσταθούσε η κατηγορία και δεν υπήρξε ο Ιησούς ένοχος αντιποίησης εξουσίας.

Ο Πιλάτος επιβεβαίωσε τη θέση του με τη φράση που εξεστόμισε “τι έστιν αλήθεια;” Μια ερώτηση που δεν περίμενε απάντηση γιατί η αλήθεια ήτανε κατ’ εκείνον μια φιλοσοφική ουτοπία. Με το πρακτικό ρωμαϊκό πνεύμα που τον χαρακτήριζε ο Πιλάτος βγήκε από το Πραιτώριο και αθώωσε αμέσως τον κατηγορούμενο λέγοντας στους Ιουδαίους “εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ”. (Ιω. ΙΗ’ 38).

Έπρεπε ο Ιησούς να αφεθεί αμέσως ελεύθερος.

Ο όχλος όμως δημιουργούσε μεγάλο θόρυβο μπροστά στο ανάκτορο επιμένοντας στη θανατική καταδίκη. Μέσα από τις φωνές ο Πιλάτος ξεχώρισε ότι ο Ιησούς ήτανε Γαλιλαίος. Και η Γαλιλαία ήταν έξω από τη δικαιοδοσία του Πιλάτου. Η Γαλιλαία είχε άρχοντα, τετράρχη, τον εξηρτημένο βασιλιά Ηρώδη τον Αντύπα.

Ο Πιλάτος λοιπόν παρά το γεγονός ότι είχε αμέσως προηγουμένως αθωώσει τον Ιησούν, επικαλέστηκε την τοπική αρμοδιότητα του Ηρώδη. Και για να απαλλαγεί από κάθε ευθύνη έστειλε τον Ιησούν στον Ηρώδη, που βρισκόταν εκείνες τις μέρες στην Ιερουσαλήμ. (Λουκά ΚΓ’ 6-7)

Ο Ιησούς δεν απάντησε σε καμιά από τις ερωτήσεις του Ηρώδη, που αποκεφάλισε τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Ο πανούργος Ηρώδης δεν θέλησε να ξαναβάψει τα χέρια του με άγιο αίμα και απεφάσισε ότι δεν έχει αρμοδιότητα γιατί το αδίκημα του Ιησού και η εβραϊκή καταδίκη του έγιναν έξω από τα δικά του σύνορα της Γαλιλαίας.

Ο Χριστός λοιπόν αθωώθηκε για δεύτερη φορά από τη Ρωμαϊκή εξουσία με την απόφαση του Ηρώδη.

Αντί όμως να αφεθεί ελεύθερος οδηγείται και πάλιν δέσμιος στον Πιλάτο, αφού ο Ηρώδης και οι στρατιώτες του τον εξευτέλισαν και του φόρεσαν βασιλικό μανδύα (Λουκά ΚΓ’ 11) πράγματα εντελώς απαράδεκτα με την απαλλαγή του κατηγορούμενου, έστω και για έλλειψη τοπικής αρμοδιότητας.

Ο Πιλάτος βγήκε στον εξώστη του Πραιτωρίου και αθώωσε γι’ άλλη μια φορά τον Ιησούν λέγοντας “ιδού εγώ ενώπιον υμών ανακρίνας ουδέν εύρον εν τω ανθρώπω τούτω αίτιον ων κατηγορείτε κατ’ αυτού. Αλλ’ ουδέ Ηρώδης. Ανέπεμψα γαρ υμάς προς αυτόν. Και ιδού ουδέν άξιον θανάτου εστί πεπραγμένον αυτώ”. (Λουκά ΚΓ’ 15-16)

Οι Ιουδαίοι φώναζαν περισσότερο και στο δίλημμα του Πιλάτου προστέθηκε και το μήνυμα της γυναίκας του Πρόκλας “μηδέν σοι και τω δικαίω εκείνω. Πολλά γαρ έπαθον σήμερον κατ’ όναρ δι’ αυτόν” (Ματθαίου ΚΖ’20). Αξίζει να σημειωθεί ότι η Πρόκλα βαφτίστηκε Χριστιανή και εορτάζεται η μνήμη της σαν αγίας στις 27 Οκτωβρίου.

Ο Πιλάτος παρουσίασε το Χριστό και το ληστή Βαρραβά μπροστά στο λαό και ρώτησε ποιόν από τους δύο να απολύση για τη γιορτή του Πάσχα. Και ακούγονταν ακόμη δυνατότερες οι φωνές του όχλου που ζητούσε την απόλυση του Βαρραβά και τη θανάτωση του Ιησού.

Ο σκληρός τύρρανος, που ήτανε ταυτόχρονα άβουλος και αναποφάσιστος, διέταξε να μαστιγωθεί ο Ιησούς. Η μαστίγωση ήτανε σκληρή ποινή που συνόδευε την έσχατη ποινή της σταυρώσεως. Μπορούσε να επιβληθεί και σαν αυτοτελής ποινή. Σε καμιά περίπτωση όμως δε μπορούσε να επιβληθεί σε πρόσωπο που αθωώθηκε ή έστω σε κατηγορούμενο πριν από την τελική καταδίκη του. Η νομοθεσία του Ιουλίου Καίσαρος (Τίτλος Ι θέμα 1ον και τίτλος 6ος θέμα 7ον) ήτανε σαφής και παρεβιάσθη κατάφορα.

Σκηνές που θα ντροπιάζουν την ανθρωπότητα και ειδικότερα την ανθρώπινη δικαιοσύνη ακολούθησαν. Μετά από το βάναυσο φραγγέλωμα στην αυλή του Πραιτωρίου έντυσαν το ματωμένο σώμα του ενανθρωπίσαντος Θεού με βασιλική χλαμίδα, στεφάνωσαν την κεφαλή του αιώνιου Βασιλέα με ακάνθινο στεφάνι και βασάνισαν και εξευτέλισαν τον αμνό του Θεού τον αίροντα την αμαρτία του κόσμου. (Ιω. ΙΘ’ 1-3)

Ο εκπρόσωπος της ανθρώπινης δικαιοσύνης, ο Πιλάτος, βγήκε πάλι από το Πραιτώριο, κάθισε στην δικαστική έδρα στο ύψωμα του Λιθόστρωτου και απευθυνόμενος στους αρχιερείς και τον όχλο “λέγει αυτοίς. Ιδε ο άνθρωπος. Ότε ουν είδον αυτόν οι αρχιερείς και οι υπηρέται, εκραύγασαν λέγοντες. Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν. Λέγει αυτοίς ο Πιλάτος. Λάβετε αυτόν υμείς και σταυρώσατε. Εγώ γαρ ουχ ευρίσκω εν αυτώ αιτίαν. Απεκρίθησαν αυτώ οι Ιουδαίοι: ημείς νόμον έχομεν, κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν, ότι εαυτόν Θεού υιόν εποίησεν.” (Ιω.ΙΘ’ 6-7)

Ο Πιλάτος αθώωσε το Χριστό για άλλη μια φορά, αλλά πάλε δεν τον απέλυσε. Και οι Ιουδαίοι παραδέχθηκαν ότι ο κατηγορούμενος βρέθηκε από το Μέγα Συνέδριο ένοχος θανάτου κατά το Μωσαϊκό δήθεν Νόμο γιατί απεκάλεσε τον εαυτό του υιό Θεού, πράγμα που απέκρυψαν από τον Πιλάτο μέχρι τη στιγμή αυτή.

Ο Πιλάτος παρέβη τη βασική νομική αρχή του Ρωμαϊκού Δικαίου “non bis in idem” (όχι δις επί της αυτής υποθέσεως) και ξαναμπήκε στο Πραιτώριο για να ανακρίνει και πάλε τον Ιησούν.

Η νέα απροσδόκητη κατηγορία ότι “εαυτόν υιόν Θεού εποίησε”, η επιβλητική προσωπικότητα του Κυρίου, η γαλήνη που ακτινοβολούσε, το μήνυμα της γυναίκας του Πιλάτου και ο θρησκευτικός φανατισμός των Ιουδαίων συγκλόνισαν και σύγχισαν τον Πιλάτο.

Ο Πιλάτος συνομίλησε πάλε με τον Κύριο. Ο κατηγορούμενος δεν ήτανε συνηθισμένος άνθρωπος και μιλούσε σαν να είχε θεϊκή εξουσία. Ο κατηγορούμενος ήτανε ανώτερος από το δικαστή του. “Εκ τούτου εζήτει ο Πιλάτος απολύσαι αυτόν.” (Ιω. ΙΘ’13)

Ξανακάθησε ο Πιλάτος στη δικαστική έδρα και άνοιξε νέα συζήτηση με τον όχλο σε μια τελευταία προσπάθεια να αποφύγει τη σταύρωση του Ιησού. “οι δε Ιουδαίοι έκραζον λέγοντες. εάν τούτον απολύσης ουκ ει φίλος του Καίσαρος. πας ο βασιλέα εαυτόν ποιών αντιλέγει το Καίσαρι” (Ιω.ΙΘ’13).

Το τελευταίο τέχνασμα των εβραίων συγκλόνισε τον Πιλάτο γιατί βρισκόταν σε κάποια δυσμένεια του αυτοκράτορα Τιβερίου (Ιωσήπου Lib. XIII, Cap. III, p.1) και αποφάσισε αμέσως να σώσει το τομάρι του παρά να υπερασπιστεί τη δικαιοσύνη. Για να αποφύγει το βάρος της άδικης καταδίκης δεν εξέδωσε δικιά του απόφαση αλλά “λαβών ύδωρ απενίψατο τας χείρας απέναντι του όχλου λέγων. Αθώος ειμί από του αίματος του δικαίου τούτου. Υμείς όψεσθε. Και αποκριθείς πας ο λαός είπε. Το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα υμών. Τότε απέλυσεν αυτοίς τον Βαρραβάν, τον δε Ιησούν φραγγελλώσας παρέδωκεν ίνα σταυρωθή.” (Ματθ. ΚΖ’ 24)

Εάν θεωρηθεί ότι η πράξη του Πιλάτου να νήψει τα χέρια του και να επιτρέψει στους Εβραίους να σταυρώσουν το Χριστό ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη τότε πρέπει να θεωρήσουμε ότι κατεδικάσθη ο Ιησούς σε θάνατο επί εσχάτη προδοσία επειδή παρουσιαζόταν σαν βασιλέας, πράξη αντίθετη προς την Lex Julia Majestatis και τα Crimina Imminutae Majestatis.

Και ακολούθησε η εκτέλεση. Οι άνθρωποι σταύρωσαν τον ίδιο το Θεό τους. Και στάθηκαν οι Εβραίοι απέναντι από τον Σταυρό και έβριζαν και κορόϊδευαν. (Μάρκον ΙΕ΄31) “Ομοίως δε και οι αρχιερείς εμπαίζοντες προς αλλήλους μετά των γραμματέων έλεγον άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι.” Παραδεχόταν δηλαδή και ενώπιον του Σταυρού ότι ο Χριστός έκανε θαύματα και έσωσε άλλους.

Σταυρώθηκε λοιπόν ο Χριστός και απέθανε και την τρίτη ημέρα ανεστήθη. Τι απέγιναν όμως οι άνθρωποι που ήταν υπόλογοι για την άδικη καταδίκη Του;

Ο προδότης Ιούδας επέστρεψε στον Ναό, έριξε πίσω τα τριάκοντα αργύρια και κρεμάστηκε σε δένδρο έξω από την Ιερουσαλήμ και αυτοκτόνησε.

Στο βίο της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής (Μέγας Συναξαριστής, ΄Εκδοση Ε, Τόμος 7ος, σελ. 425) αναφέρεται ότι πήγε στη Ρώμη και κατήγγειλε στον Τιβέριο Καίσαρα τον Πόντιο Πιλάτο και τους αρχιερείς. Ο Καίσαρας ακούοντας για τα θαύματα του Χριστού και γνωρίζοντας ότι κατά τον χρόνο της σταύρωσης, έγινε σκότος σε ολόκληρη την οικουμένη διέταξε την προσαγωγή του Πιλάτου, του Άννα και του Καϊάφα στη Ρώμη. Ο Καϊάφας πέθανε κατά το ταξίδι και ο Άννας εκτελέστηκε στη Ρώμη. Ο Πιλάτος φυλακίστηκε έξω από τη Ρώμη και πέθανε στην φυλακή. Αντίθετα στα “χρονικά” του Ζωναρά, βιβλίο Στ’, γράφεται ότι ο διάδοχος του Τιβερίου ο Καλλιγούλας εξόρισε τον Πιλάτο στην Γαλλία και στο Γ’ βιβλίο της Εκκλησιαστικής Ιστορίας του Ευσέβιου γράφεται ότι ο Πιλάτος όταν ήταν εξόριστος στην Γαλλία ήρθε σε απόγνωση και αυτοκτόνησε.

Αυτά λοιπόν για τη δίκη του Χριστού και για τη δίκη των δικαστών Του, στην οποία ο Αυτοκράτορας κατεδίκασε τους δικαστές και κατά συνέπεια αυτή η απόφαση αποτελεί την έβδομη και τελική αθώωση του Χριστού.

Στην εβραϊκή δίκη του Μεγάλου Συνεδρίου σημειώσαμε 16 από τις παραβάσεις του Μωσαϊκού Νόμου.

Στη δίκη του Πιλάτου σημειώσαμε άλλες 16 σοβαρές παραβάσεις του Ρωμαϊκού Δικαίου.

Η όλη όμως διεξαγωγή των δικών, από τη βραδινή σύλληψη μέχρι την μεσημβρινή Σταύρωση, οι ψευδείς και εναλλασσόμενες κατηγορίες, η συνεχής εναλλαγή της δίκης και της ανάκρισης, η μεταφορά του Χριστού από τα σπίτια των αρχιερέων στο Πραιτώριο, στο λιθόστρωτο, στον Ηρώδη, οι βασανισμοί του κατηγορουμένου και η Σταύρωση Του ενώ βρέθηκε 6 φορές αθώος από τον Πιλάτο και τον Ηρώδη, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν σαν δίκη, ούτε σαν παρωδία δίκης αλλά σαν το μεγαλύτερο κακούργημα της ανθρωπότητας και την αιώνια ντροπή που βαρύνει τον κόσμο όλο. Μεγαλύτερο έγκλημα δε μπορούσε να διαπράξει ο άνθρωπος. Και όμως τον Σταυρό του θανάτου μετέτρεψε ο Κύριος σε ξύλο της ζωής και το μέγα έγκλημα το μετέτρεψε σε Θείο Σχέδιο Σωτηρίας για μας, τους δήμιούς Του.

Τίποτε αντάξιο της θυσίας Του δεν έχουμε να του αντιπροσφέρουμε και περιοριζόμαστε στο μυστήριο της Θείας Μεταλήψεως. Το Αίμα του Χριστού δεν είναι “εφ’ υμάς και επί τα τέκνα ημών” αλλά μας προσφέρεται για να σωθούμε εμείς και τα παιδιά μας …….

Ευχόμαστε η Σταυρική θυσία του Κυρίου μας να σώσει εμάς από την δικαία καταδίκη.