H ευθύνη του «πελάτη»

Το καλοκαίρι αποτελεί εποχή που οι ρυθμοί πέφτουν γενικώς, ωστόσο έχει αποδειχθεί ότι κατά τη διάρκειά του συμβαίνουν τα χειρότερα γεγονότα του χρόνου. Δυστυχώς για άλλη μια φορά ζήσαμε την επιβεβαίωση αυτού του statement, όταν πριν λίγες μέρες κάηκε η βορειοανατολική Αττική. Και ίσως το πρόβλημα να μην ήταν αυτό καθαυτό το γεγονός των πυρκαγιών – λέμε τώρα - , όσο το ότι στη χώρα μας το πάθημα ποτέ δεν μας γίνεται μάθημα. Αυτό είναι το χειρότερο. Από το 1981 και μετά και σχεδόν κάθε 3-4 χρόνια, η Αττική δέχεται ισχυρότατα πλήγματα περιβαλλοντικών καταστροφών με αποκορύφωμα τις πυρκαγιές στην Κηφισιά (1981), στον Διόνυσο (1982, 2009), στην Βαρυμπόμπη (1986), στον Αυλώνα (1992), στον Άγιο Στέφανο (1993, 2009), στην «μπαρουτοκαπνισμένη» Πεντέλη (1995, 1998, 2000, 2009), στη Ραφήνα (2005), στην Πάρνηθα (2008). Παρά τις καταστροφές αυτές τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει στον τομέα της πρόληψης, της επένδυσης σε υλικοτεχνικές υποδομές, σε νοοτροπία. Κι αυτό δεν μας τιμάει ως λαό. Διότι όποιος δεν μαθαίνει από τα λάθη του, δεν έχει μέλλον.

Μετά την καταστροφή λοιπόν, τι; Το κράτος θα αρχίσει κάποιες «δειγματοληπτικές» αναδασώσεις και θα δημιουργήσει ευρείες διαφημιστικές καμπάνιες μιλώντας για την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος, ενώ η ιδιωτική πρωτοβουλία μέσω των μεγάλων επιχειρήσεων θα στηρίξει ειδικά προγράμματα αναδάσωσης στο πλαίσιο στρατηγικών ενεργειών εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Χρήσιμα όλα αυτά. Ωστόσο το πρόβλημα δεν θα λυθεί όσο η νοοτροπία κάποιων δεν αλλάζει. Όχι μόνο όσων καίνε τα δάση για να δημιουργήσουν οικόπεδα, όσο και εκείνων που τα αγοράζουν. Διότι και οι τελευταίοι έχουν μεγάλη ευθύνη. Αν δεν αγόραζαν οικόπεδα στα δάση, κάποιοι δεν θα τα έκαιγαν. Φυσικά όμως η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει στην Πολιτεία που δεν δημιουργεί τους αναγκαίους νόμους, αλλά και όταν τους δημιουργεί, δεν τους στηρίζει. To πολιτικό κόστος και η διαπλοκή θα παραμείνουν για πάντα χειραγωγοί του μέλλοντος τόσο του δικού μας, όσο και των παιδιών μας. Μέχρι τότε, τα κροκοδείλια δάκρυα θα πλημμυρίζουν τις τηλεοπτικές μας οθόνες.....

Αιδώς Αργείοι!