Τίμαιος (ή περί φύσεως) - Πλάτων

Πιστός στην υπόσχεση που έδωσα πριν τη λαμπρή, παραθέτω εδώ το εδάφιο από τον "Τίμαιο" του Πλάτωνα, όπου αναφέρει το "δανεισμό" των στοιχείων από τους δημιουργούς θεούς, όπως είπε και στο Ευαγγέλιο της Μαγδαληνής ο Χριστός
(Θυμίζω: Τα λόγια του Ιησού σύμφωνα με το κατά Μαριάμ Ευαγγέλιον:

Τι είναι η ύλη;
Θα υπάρχει για πάντα;
Ο Διδάσκαλος απάντησε :
" Ό,τι γεννήθηκε, ό,τι δημιούργήθηκε, όλα τα στοιχεία της φύσης
εμπλέκονται και συνδέονται μεταξύ τους.
Ό,τι συντέθηκε θα αποσυντεθεί, όλα θα επιστρέψουν από εκεί που ξεκίνησαν,
η ύλη θα ξαναγυρίσει στις απαρχές της ύλης.
Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτο".)

Τίμαιος:
...
Όταν έδωσε αυτές τις εντολές ο Δημιουργός κλείστηκε πια στον εαυτό του με το συνηθισμένο του τρόπο. Κι όσο βρισκόταν σε αυτή την ήρεμη κατάσταση, τα παιδιά του (οι θεοί που δημιούργησε νωρίτερα)κατανόησαν τις εντολές που είχαν πάρει και υπάκουσαν σε αυτές. Πήραν λοιπόν την αθάνατη αρχή του θνητού πλάσματος και, με παράδειγμα τον πατέρα τους, δανείστηκαν από τον κόσμο τμήματα φωτιάς, γης, νερού κι αέρα, με την υπόσχεση να του τα επιστρέψουν πάλι αργότερα, κι άρχισαν να τα συνδέουν μεταξύ τους για να φτιάξουν ένα ενιαίο σύνολο, όχι με τους αδιάλυτους δεσμούς που είχαν δεθεί εκείνα τα ίδια, αλλά στερεώνοντας τα υλικά με αμέτρητα καρφιά, τόσο μικρά που ήταν αόρατα. Έτσι έφτιαξαν κάθε σώμα ανεξάρτητο από τα άλλα και μέσα του έβαλαν τις περιφορές της Αθάνατης Ψυχής.

Τότε οι ψυχές, κλεισμένες μέσα στο σώμα σαν σε μεγάλο ποτάμι ούτε το κατεύθυναν ούτε κατευθύνονταν από αυτό, αλλά μόνο παρέσυραν και παρασύρονταν βίαια, κάνοντας έτσι ολόκληρο το ζωντανό πλάσμα να κινείται άτακτα κι ακατάστατα σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, αφού διέθετε και τις έξι κινήσεις. Πήγαινε δηλαδή μπρος, πίσω, πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά και περιπλανιόταν σε όλες τις κατευθύνσεις. Μολονότι όμως το κύμα, που πλημύριζε υην ψυχή και μετά ξεχυνόταν έξω από αυτή καθώς της έδινε τροφή, ήταν πολύ δυνατό, πολύ μεγαλύτερη ήταν η ταραχή που δημιουργούσαν στα πλάσματα διάφορα άλλα εξωτερικά αίτια, όταν τύχαινε κάποιο από αυτά να συγκρουστεί με ξένη φωτιά που συναντούσε στο δρόμο του ή με στέρεο τμήμα γης ή με τη γλιστερή επιφάνεια του νερού ή με κάποια ανεμοθύελλα της ατμόσφαιρας. Όλες οι κινήσεις που οφείλονταν σε αυτές τις αιτίες περνούσαν από το σώμα κι έπεφταν πάνω στην ψυχή. Γι' αυτό το λόγο ονομάστηκαν τότε αισθήσεις, όπως δηλαδή εξακολουθούν να ονομάζονται και σήμερα.
...

Πλάτων-Τίμαιος (42 Ε - 43 C)