δεν αξίζω

Κρύβομαι να μην παρασυρθώ από τον αχαλίνωτο αυθορμητισμό μου
Κρύβομαι να μην καταλάβει κανείς το πώς σκέπτομαι
Κρύβομαι και δε μιλάω
Τόσες φορές έχω σπάσει τους όρκους που έχω δώσει στον εαυτό μου
Και συνεχίζω να μιλάω, να μιλάω, να μιλάω, να μιλάω...
Κοιτάζομαι στον καθρέπτη και διακρίνω ένα ανθρωπόμορφο τέρας
Έναν διάβολο που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να γεννά τερατώδεις σκέψεις
Τρομακτικές
Φοβάμαι
Με πιάνει μία ζάλη και κάνω αλλόκοτα σχέδια στον αέρα
Φτύνω και σιχαίνομαι το ίδιο μου το σάλιο
Είμαι άρρωστος
Δε θα ξαναμιλήσω
Δε θα ξανακάνω ανόητες σκέψεις
Θέλω να απαλλαχτώ από την ομορφιά που κρύβει αυτή η γυάλα
Θέλω να αγαπήσω το τέρας που έχω μέσα μου
Και ας είναι ότι ασχημότερο έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια
Μα δυσκολεύομαι
Τρώω το ένα κομμάτι μου μετά το άλλο
Ότι με πλησιάζει του χαμογελάω
Και κρύβω τα λυσσασμένα δόντια μου που γυαλίζουν διψασμένα να ανοίξουν βαθιές Ουλές δυστυχίας και πόνου
Πληγών που ποτέ δε θα κλείσουν
Πληγές που ανοίγουν περισσότερο καθώς αφήνω τη γη
Και νικώ
Τους νόμους και τα διατάγματα της βαρύτητας, της πειθαρχίας
Χορεύοντας χωρίς κουράγιο πια
Χωρίς δύναμη να κρύψω την ορμή μου
Χάνοντας όλες τις λέξεις που σα διαμάντια τις κρατούσα να τις χαρίσω σε ένα θύμα μου
Αλλά και αυτές με εγκατέλειψαν και αυτές τις ξέχασα, τι έκπληξη, τι φρίκη
Ξανακοιτάζομαι στον καθρέπτη και δεν έχει αλλάξει κάτι...
Το ίδιο τέρας χαμογελάει και πάλι μπροστά μου
Το ίδιο θηρίο θα γονατίσει μπροστά στο χαμόγελο και στην αντανάκλαση
Ενός τραγικού γυαλιστερού αστείου που θα σπάσει τον πάγο...