Άγγελος Ανδρέου Από http://www.cosmo.gr/Finance/Hellas/264666.html
Τα παιχνίδια των τραπεζών σε βάρος της Ελλάδας αναλύει σε άρθρο της η New York Times, αποκαλύπτοντας πώς το διεθνές τραπεζικό σύστημα εξανάγκασε στην ουσία τη χώρα μας να βυθιστεί στα χρέη και να φτάσει στο χείλος της οικονομικής καταστροφής.
Σύμφωνα με την αμερικανική εφημερίδα, όλα προέρχονται από τα λεγόμενα CDS, Credit Default Swaps, που στην ουσία τους είναι τα στοιχήματα που βάζουν οι τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια για το αν θα χρεοκοπήσει μια εταιρεία, ή μια χώρα.
«Αυτό σημαίνει εάν η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της, οι παίκτες στο χρηματιστήριο στους οποίους ανήκουν τα swaps θα βγουν κερδισμένοι», αναφέρει το δημοσίευμα.
Μεταξύ άλλων, αναφέρεται, επίσης, ότι με την υποστήριξη μεγάλων τραπεζών, η εταιρεία Markit Group of London εισήγαγε τον περασμένο Σεπτέμβριο τον δείκτη iTraxx SovX Western Europe, ο οποίος βασίζεται σε αυτά τα swaps και επέτρεψε στους χρηματιστές να στοιχηματίσουν στην Ελλάδα λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης.
Καθώς οι τράπεζες έσπευσαν να αγοράσουν αυτά τα swaps, το κόστος ασφάλισης του ελληνικού χρέους αυξήθηκε και οι επενδυτές ομολόγων άρχισαν να αποφεύγουν τα ελληνικά ομόλογα, δυσκολεύοντας τη χώρα να δανειστεί χρήματα. Αυτό αύξησε το άγχος στην αγορά και δημιουργήθηκε ένας φαύλος κύκλος.
Στο άρθρο σημειώνεται ότι «ανάμεσα στις τράπεζες που φαίνεται να είναι οι μεγαλύτεροι αγοραστές swaps συγκαταλέγονται οι ελβετικές Credit Suisse και UBS, οι γαλλικές Societe Generale και BNP Paribas και η γερμανική Deutsche Bank», και γίνεται αναφορά σε δηλώσεις της Γαλλίδας υπουργού Οικονομικών, η οποία ζητά αυστηρότερους κανονισμούς για τα CDS, αλλά και σε δηλώσεις ειδικών ότι «ο δείκτης iTraxx SovX δεν προκάλεσε την κατάσταση, αλλά την επιδείνωσε» και ότι «τα CDS δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας αλλά στην πραγματικότητα αυξάνουν τον κίνδυνο».
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 26, 2010
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 25, 2010
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 24, 2010
Μία μέρα στη ζούγκλα...
Κανονικό σαφάρι για να πας στη δουλειά σου σήμερα...Βγαίνεις στο δρόμο, δεν υπάρχουν ταξί, λαμβάνω προχθές αγωνιώδες τηλεφώνημα από συνάδελφο, «δεν έχω πώς
να έρθω στο γραφείο, ούτε λεωφορείο δεν περνάει, μήπως μπορείς να περάσεις να με πάρεις;». Χρήσιμο το αυτοκίνητο κάτι τέτοιες ώρες. Πήγα, ξεκινήσαμε μαζί να ανεβαίνουμε τη
λεωφόρο Μεσογείων, συνοδεία υπέροχης λιακάδας. Από εκείνες που σε κάνουν να βάζεις τέρμα το ραδιόφωνο...Κάπως συγχρόνως όμως, είχαμε και μια αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν ήταν μόνο τα ταξί, ή τα λεωφορεία που αργοπορούσαν. Μια περίεργη αναμπουμπούλα επικρατούσε, κάπως να αισθάνεσαι ότι δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην παρακάτω στροφή.
Μας περίμεναν κλειστά βενζινάδικα. Με τη γνωστή ανακοίνωση «βενζίνη τέλος», ή «βενζοίνη τέλως», γραμμένη σε μια κόλλα χαρτί. Κοίταξα αγχωμένη το δείκτη του
ρεζερβουάρ κι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πού θα βρούμε βενζινάδικο ανοιχτό... Λίγα μέτρα πριν το γραφείο, το βρήκαμε. Εμείς και καμιά εκατοστή ακόμη οδηγοί. Οι ουρές είχαν κλείσει και τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας. Ανυπόμονες νταλίκες κορνάριζαν προς πάσα κατεύθυνση, κάτι άλλοι επιχειρούσαν ακροβατικούς ελιγμούς για να περάσουν... Η εγρήγορση για την ανεύρεση βενζίνης, μετατράπηκε σε εγρήγορση για άμεση απόδραση από το χάος. Χωρίς απώλειες ει δυνατόν. Με τα πολλά, καταφέραμε να ξεφύγουμε. Φθάνοντας στο
γραφείο, άρχισα να σκέφτομαι πώς θα κάνω ότι δουλειές έχω τις επόμενες ημέρες, πού να ψάξω για βενζίνη, μήπως να πάω κατευθείαν σπίτι και να παρκάρω μέχρι να δω τι θα γίνει;
Η λιακάδα από πάνω μου εξακολουθούσε να λάμπει, αλλά δεν της έδινα σημασία πια. Έπρεπε να αντιμετωπίσω την περιπέτεια της ημέρας. Εκείνης της ημέρας. Την επομένη θα ξεκινούσε μια άλλη. Με άλλες απεργίες, πορείες, αβαρίες, δυσλειτουργίες,εκπλήξεις και απρόοπτα.
Τέτοιες περιπέτειες περνάτε κι εσείς κάθε μέρα, φαντάζομαι..
να έρθω στο γραφείο, ούτε λεωφορείο δεν περνάει, μήπως μπορείς να περάσεις να με πάρεις;». Χρήσιμο το αυτοκίνητο κάτι τέτοιες ώρες. Πήγα, ξεκινήσαμε μαζί να ανεβαίνουμε τη
λεωφόρο Μεσογείων, συνοδεία υπέροχης λιακάδας. Από εκείνες που σε κάνουν να βάζεις τέρμα το ραδιόφωνο...Κάπως συγχρόνως όμως, είχαμε και μια αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν ήταν μόνο τα ταξί, ή τα λεωφορεία που αργοπορούσαν. Μια περίεργη αναμπουμπούλα επικρατούσε, κάπως να αισθάνεσαι ότι δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην παρακάτω στροφή.
Μας περίμεναν κλειστά βενζινάδικα. Με τη γνωστή ανακοίνωση «βενζίνη τέλος», ή «βενζοίνη τέλως», γραμμένη σε μια κόλλα χαρτί. Κοίταξα αγχωμένη το δείκτη του
ρεζερβουάρ κι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πού θα βρούμε βενζινάδικο ανοιχτό... Λίγα μέτρα πριν το γραφείο, το βρήκαμε. Εμείς και καμιά εκατοστή ακόμη οδηγοί. Οι ουρές είχαν κλείσει και τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας. Ανυπόμονες νταλίκες κορνάριζαν προς πάσα κατεύθυνση, κάτι άλλοι επιχειρούσαν ακροβατικούς ελιγμούς για να περάσουν... Η εγρήγορση για την ανεύρεση βενζίνης, μετατράπηκε σε εγρήγορση για άμεση απόδραση από το χάος. Χωρίς απώλειες ει δυνατόν. Με τα πολλά, καταφέραμε να ξεφύγουμε. Φθάνοντας στο
γραφείο, άρχισα να σκέφτομαι πώς θα κάνω ότι δουλειές έχω τις επόμενες ημέρες, πού να ψάξω για βενζίνη, μήπως να πάω κατευθείαν σπίτι και να παρκάρω μέχρι να δω τι θα γίνει;
Η λιακάδα από πάνω μου εξακολουθούσε να λάμπει, αλλά δεν της έδινα σημασία πια. Έπρεπε να αντιμετωπίσω την περιπέτεια της ημέρας. Εκείνης της ημέρας. Την επομένη θα ξεκινούσε μια άλλη. Με άλλες απεργίες, πορείες, αβαρίες, δυσλειτουργίες,εκπλήξεις και απρόοπτα.
Τέτοιες περιπέτειες περνάτε κι εσείς κάθε μέρα, φαντάζομαι..
Σάββατο, Φεβρουαρίου 20, 2010
πείραμα
"Αν αγαπάς κάτι άστο ελεύθερο. Αν γυρίσει είναι δικό σου, αν όχι δεν ήταν ποτέ".
και έτσι είναι...
ελευθερώστε
το μυαλό σας,
την σκέψη σας,
τον χρόνο σας,
τους ανθρώπους γύρω σας,
δείτε και νιώστε τί είναι δικό σας και τί όχι...
θα πάθετε μεγάλο σοκ από τα συμπεράσματα αυτού του πειράματος....
υ.γ.ευχαριστώ τον Γιώργο Φάκο
που μου θύμισε το παλιό αλλά διαχρονικότατο τούτο ρητό
που μου θύμισε το παλιό αλλά διαχρονικότατο τούτο ρητό
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 19, 2010
Το μεγαλείο του "Τίποτα". Ένας λαός τίποτα, λοιπόν;
Έγραψε ο Άγγελος Σικελιανός:
«Σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογόνι
(δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο)
στο φωτογόνι της καινούριας Λευτεριάς Σου, Ελλάδα,
μού αναλαμπάδιασε άξαφνα η ψυχή σα να 'ταν
όλο χαλκός το διάστημα, ή ώς να 'χα
τ' άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου,
όπου χρόνια,
για την Αιωνιότη εχάλκευε τους λογισμούς του
και τους κρεμνούσε ως άρματα
στης Έφεσσος το Ναό...»
«Σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογόνι
(δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο)
στο φωτογόνι της καινούριας Λευτεριάς Σου, Ελλάδα,
μού αναλαμπάδιασε άξαφνα η ψυχή σα να 'ταν
όλο χαλκός το διάστημα, ή ώς να 'χα
τ' άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου,
όπου χρόνια,
για την Αιωνιότη εχάλκευε τους λογισμούς του
και τους κρεμνούσε ως άρματα
στης Έφεσσος το Ναό...»
Αργότερα, στα 1969, ένας εξόριστος τροβαδούρος, αιώνιος εραστής του Μέτρου, του Ωραίου του Δικαίου, μελοποίησε αυτό το ποίημα. Και έγινε ο Σικελιανός κι η μουσική του Μίκη, σύμβολο αντίστασης κατά της δικτατορίας.
Σήμερα τον αποκαλούν «ακροδεξιό», δηλαδή «φασίστα». Και δεν ντρέπονται. (Οι Ολλανδοί τον Απρίλιο τού 2009 παρουσίασαν το μελοποιημένο Πνευματικό Εμβατήριο του Σικελιανού, στην ελληνική γλώσσα).
Μας λένε κάποιοι γραμματιζούμενοι πως δεν είμαστε Έλληνες, γιατί, λέει, καμία σχέση δεν έχουμε με την αρχαία Ελλάδα.
Επειδή, είχαμε τους Ρωμαίους, τον χριστιανισμό που έσπασε τα αγάλματα και τους ναούς, το Βυζάντιο κι ύστερα, λέει, μας μπαστάρδεψαν οι Οθωμανοί. Μας λένε ότι ο βασιλιάς Αλέξανδρος ήταν ένας λήσταρχος, ένας άθλιος ιμπεριαλιστής και πως ο Παρθενώνας δεν είναι δικός μας γιατί χτίστηκε από δούλους και πως ο Φειδίας, ο Ικτίνος κι ο Καλλικράτης καμιά αξία δεν έχουν. Έδιναν, λέει απλώς εντολές στους δούλους. Και πως δεν είμαστε έθνος λέει αλλά φαντασίωση. Είμαστε σε παράκρουση δηλαδή από το 1825 μέχρι σήμερα.
Σκέφτομαι κι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: Είμαστε λοιπόν ένας λαός Τίποτα! Ο λαός Τίποτα! Χωρίς ρίζες, χωρίς ιστορία, χωρίς μνήμες, χωρίς ένα χτυποκάρδι. Ένα Μηδέν!
(Σ’ αυτό το Τίποτα θέλουν να προσθέσουν και τους ανθρώπους από την Α. Ευρώπη, την Ασία, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική που ήρθαν εδώWink
Επειδή όμως, ένας Εφέσσιος σοφός, που μίλαγε την ελληνική γλώσσα- όχι! μην γελιέστε, δεν είχε εθνικότητα , ένας τίποτας ήταν κι αυτός- είπε πως δεν υπάρχει Μηδέν και πως το μηδέν εμπεριέχει ύλη και με κινητοποίησε. Θέλω κι εγώ να μιλήσω για το Τίποτα και τον λαό του Τίποτα, τον Τιποτένιο. Και για όλα τα Τίποτα και τα Μηδέν που είναι αυτός ο λαός.
Δεν ξέρω αν είμαι απόγονη των Ελλήνων του 5ου π.χ. αιώνα, αλλά δεν με νοιάζει. Με νοιάζει που το αρχαίο δράμα με αφορά κι η Αντιγόνη είπε «όχι» και κουβαλούσε πολεμοφόδια στην Πίνδο, στα 1940. Η Ιφιγένεια κάηκε στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα ή μήπως την έκαψαν οι «συμμαχικές» ναπάλμ στο Γράμμο;
Ο Κρέων κάποτε έγινε Διοικητής της Χωροφυλακής και δεν άφηνε τη μάνα του Πέτρουλα να πάρει το πτώμα του για να θρηνήσει το νεκρό παιδί της. Κι έγινε τότε, στα 1965, ένας Λαός η Αντιγόνη κι η μάνα του Σωτήρη, έθαψε το στερνοπούλι της.
Έντεκα νεκρούς μέτραγε η μάνα του Σωτήρη. Ίδια η Εκάβη.
(Τώρα οι Φράγκοι σκηνοθετούν αρχαίο δράμα και δεν ξέρουν τί να κάνουν τον Χορό. What can I do with this fucking chorus?, αναρρωτιόταν ένας πολύφερνος Γερμανός σκηνοθέτης όταν σκηνοθετούσε Μήδεια. Ο Χορός στην τραγωδία είναι ο Δήμος, πού να το ξέρει ο Γερμανός, που η μόνη ιστορική μνήμη του είναι η δεσποτείαWink
Περπατώ στους δρόμους της Αθήνας, ταξιδεύω στην Ήπειρο, τη Μακεδονία, την Κρήτη, τη Λήμνο. Γύρω μου βλέπω κεφάλια αρχαίων αγαλμάτων, φιγούρες από αγγεία, μάτια μινωικά, μαλλιά σα ζωγραφιές σε μελανόμορφα αττικά αγγεία. Οι νέες γυναίκες ίδιες οι Καρυάτιδες κι οι νεαροί άνδρες ίδιοι ο Ερμής. (Πηγαίνετε σε ένα οποιοδήποτε αρχαιολογικό μουσείο και θα καταλάβετε τί λέω). Είναι οι κάτοικοι αυτής της χώρας, όπως τους βλέπω 45 χρόνια τώρα. Με τα καλά και τα στραβά τους, με τα ελαττώματα τους, την καλοσύνη τους, την σκληρή καθημερινότητα τους, τα βάσανα, τους ατέλειωτους αγώνες τους για ζωή. Συνάνθρωποί μου όμως, συμπατριώτες μου, Έλληνες.
Δεν ξέρω αν έχω κάποια αιματολογική συγγένεια με τους Έλληνες του 3ου ή του 10ου αιώνα μ.Χ. και δεν με νοιάζει. Ξέρω πως το Βυζάντιο ήταν το Φως της ανθρωπότητας επί 10 σχεδόν αιώνες, ενώ η Εσπερία σπαραζόταν από τις λεηλασίες, τη φεουδαρχία, τον σκοταδισμό, τον δεσποτισμό, τις σφαγές και την αγραμματοσύνη.
Ναι, ο Αλέξανδρος ήταν κατακτητής. Πρώτα όμως απελευθέρωσε τα παράλια, με τη σύμφωνη γνώμη των Ελληνικών πόλεων -εκτός της Σπάρτης. Κατέκτησε σχεδόν όλη την Ανατολή. Αλλά άφησε πίσω του τα γράμματα, τις ελληνικές τέχνες και τη γλώσσα. Την ελληνική. Μιλιόταν σ’ ολόκληρη την Ανατολή από την εποχή του (4ος π.Χ.) μέχρι την Άλωση της Πόλης (1453 μ.Χ.). Δεν έσβησε όμως ούτε τότε η γλώσσα. Μιλιόταν σ’ όλα τα παράλια, μέχρι το 1922.
Δεν ξέρω αν το αίμα μου μπαστάρδεψε με τα 400 χρόνια της σκλαβιάς. Ξέρω πως μερικοί ξυπόλητοι φουστανελάδες (σκασίλα μου αν η φουστανέλα είναι ελληνική ή αλβανική, ο Τσαρούχης λέει πως οι Αλβανοί ήταν καταπληκτικοί ραφτάδες φουστανέλας) που μιλούσαν την ίδια γλώσσα που μιλώ, τα βάλανε με μιαν ολόκληρη οθωμανική αυτοκρατορία. Κι ο Καραϊσκάκης ήταν το νόθο παιδί μιας καλογριάς κι ενός τσιγγάνου κι ήταν ξεβράκωτος κάτω από τη φουστανέλα αλλά πολέμησε σαν τον Λεωνίδα κι έπεσε για τη Λευτεριά. Κι ο Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μωριά φορούσε περικεφαλαία. Κι η επανάσταση του 1821 δεν ήταν η πρώτη. Είχαν γίνει κι άλλες και πνίγηκαν στο αίμα, γιατί οι ξένοι, παρά τις υποσχέσεις τους, μας άφηναν αβοήθητους.
Δεν ξέρω αν στο αίμα μου κυλάει αίμα αρχαϊκό και δεν με νοιάζει. Ξέρω ότι η Εθνική Αντίσταση είχε 100.000 όπλα και 2.000.000 αγωνιστές στις πόλεις. Και πως σ’ ένα πληθυσμό τότε 5.000.000 είχαμε 500.000 νεκρούς στα 4 χρόνια του πολέμου. Πως στον Εμφύλιο εκτελέστηκαν 16.000 κι όλοι φώναζαν: «Ζήτω η Ελλάδα».
Ξέρω πως στα βουνά στον Εμφύλιο πολέμησε κι απ’ τις δυο πλευρές η κλάση του 1946 και πως από αυτούς σκοτώθηκε το 80% (από αφήγηση του Θεοδωράκη στην τηλεόραση). Κι όλοι αγαπούσαν την Ελλάδα.
Ίσως στις φλέβες μου κυλά ένα αίμα αγνώστου προελεύσεως.
Ξέρω όμως πως πατρίδα μου είναι ο Σολωμός, ο Καβάφης, ο Βιζυηνός κι ο Καρυωτάκης. Ο Παλαμάς κι ο Σεφέρης. Ο Ρίτσος κι ο Ελύτης. Ο μέγας Καζαντζάκης κι ο μέγιστος Παπαδιαμάντης. Πατρίδα μου είναι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κι ο Παντελής Βούλγαρης. Ο Σμαραγδής, ο Πετρολούκας Χαλκιάς κι ο Διονύσης Χαριτόπουλος. Η Ειρήνη Παπά κι ο Λεωνίδας Λοϊζίδης, που ταξιδεύει το αρχαίο δράμα στην Αμερική. Είναι ο Παπαδημητρίου που μελοποιεί Καβάφη κι ο Ανδρέας Μπουτσικάκης που παίζει στο πιάνο ταγκό το «είμαστε δυο» του Μίκη. Είναι η Φαραντούρη κι ο Καλογιάννης. Είναι ο Ιωάννης Δαμασκηνός (8ος μ.Χ. –Ακολουθία εις κεκοιμημένους) κι η εκκλησία ποτέ δεν έδωσε εντολή για καταστροφή των Ναών, οι αυτοκράτορες έδιναν τέτοιες εντολές. (Θρήσκα δεν είμαι αλλά ο Ιησούς είπε το «αγαπάτε αλλήλους» κι έσπρωξε την ανθρωπότητα ένα βήμα εμπρός.
Οι χτίστες του Παρθενώνα, πράγματι ήταν δούλοι όπως κι αυτοί της Αττικής Οδού και της στέγης Καλατράβα (οι σημερινοί δούλοι λέγονται οικονομικοί μετανάστες) αλλά ο Φειδίας, ο Ικτίνος κι ο Καλλικράτης ήταν ελεύθεροι και αποτύπωσαν στο μάρμαρο τη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Κι ο Παρθενώνας είναι το αιώνιο σύμβολο του Ωραίου και του Μέτρου. Είναι η ανύψωση του ανθρώπου προς το θείο. (Η δουλεία είναι πράγματι άδικο πράμα κι απαίσιο. Την εποχή εκείνη όμως ήταν το προοδευτικό άλμα της ανθρωπότητας.
Κι ύστερα είναι η μουσική! Ο Τρόπος που έγινε Μέλος και δημοτικό τραγούδι κι όταν ενώθηκε με τη λάγνα Ανατολή, Δρόμος. Κι ύστερα ήρθε ο Μπάτης κι ο Τσιτσάνης κι ο Μάρκος κι ο Μίκης κι ο Μάνος κι ο Ξαρχάκος κι ο Ανδριόπουλος και τόσοι άλλοι.... Κι όταν ακούω το «γυιέ μου σπλάχνο το σπλάχνο σου» μου ‘ρχονται στο μυαλό όλοι οι ορφικοί ύμνοι για τον θεό Διόνυσο , που πέθανε κι ύστερα αναστήθηκε.
«Μάνα με τους εννιά σου γυιούς και με τη μια σου κόρη» λέει η παραλογή του 9ου μ.Χ. αιώνα και «δυο γυιούς είχες μανούλα μου» ο Θεοδωράκης στα 1963. Κι αν στην παραλογή ο νεκρός γυιός γυρνά από τον Άδη (σαν τον μύθο της Δήμητρας και της ΚόρηςWink για να εκπληρώσει την υπόσχεση στη μάνα του: να της γυρίσει τη μοναχοκόρη της, ο Θεοδωράκης, βάζει τους γυιούς να σταθούν πάνω από το νεκροκρέββατο της μάνας τους και να την αποχαιρετήσουν. Και δε με νοιάζει αν δεν έχω καμία αιματολογική σχέση με τους Έλληνες του 9ου αιώνα. Το ίδιο ανατριχιάζω και με τα δυο.
Κι αν ζούμε σε μια εθνική φαντασίωση από το 1825 τί; Τί θα υπήρχε στη ζωή χωρίς τη φαντασίωση; Η ποίηση, η μουσική, ο έρωτας, θα υπήρχαν χωρίς φαντασίωση; Η επανάσταση – η όποια επανάσταση- θα γινόταν χωρίς τη φαντασίωση της λευτεριάς και της δίκαιης ζωής; Κι ο θεός Απόλλωνας τί ήταν άραγε; Μήπως η φαντασίωση των ανθρώπων για τον ένθεο άνθρωπο, τον ενωμένο με τη μουσική, την ποίηση και την αρμονία;
Αυτά είναι για μένα η Ελλάδα, όχι τα αίματα ούτε η παραποιημένη ιστορία. Κι ο Λαός της δεν είναι Τίποτα. Είναι ένας μεγάλος Λαός, ο ελληνικός. Παράδειγμα Ήθους, Ανθρωπιάς, Αγωνιστικότητας, Δημιουργίας. Ένας Λαός αντρειωμένος, θεόμαχος, αναρχικός γι αυτό ανυπότακτος. Κι αυτός ο Λαός θα ξαναγίνει πάλι! Αρκεί να ξυπνήσει η παγωμένη μνήμη του και η αυτοπεποίθηση του.
(Εμπρός συντρόφοι, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα).
Όλα τα δώσαμε στους ξένους. Το αίμα μας, τις νίκες μας, τη γλώσσα μας, τις τέχνες μας, τις επιστήμες, τη φιλοσοφία, τη δημοκρατία, την εθνική μας ανεξαρτησία. Τί άλλο θέλουν πια; Ας μας αφήσουν επιτέλους ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ.
Η προδοσία πάντα γινόταν από μέσα. Ο Εφιάλτης όμως είχε κακό τέλος. Οι Σπαρτιάτες έστειλαν την κρυπτεία και τον σκότωσε.
Σήμερα ο Εφιάλτης διαφεντεύει τον τόπο. Λυμαίνεται το βιος μας και τους κόπους μας. Έχει δηλητηριάσει το μεδούλι μας.
Έτσι κι αλλιώς, «ο Εφιάλτης θα φανεί κι οι Μήδοι θα περάσουν». Οι …«Μήδοι» τώρα θέλουν τα υπέδαφος μας γι αυτό μας αφελληνίζουν για να μας διαμελίσουν.
Και τώρα εσείς, τάχα διανοούμενοι, τάχα προοδευτικοί, μπορείτε να με βαφτίσετε κι εμένα ακροδεξιά, ρατσίστρια, ρομαντική, μελό ή ότι άλλο σκεφτείτε. Παραποιείστε τα λόγια μου. Χειρουργήστε τα, να βρείτε τη «φασίζουσα νοοτροπία» ή ό,τι άλλο σας βολεύει. Γελάστε μαζί μου. Κοροϊδέψτε με. Δεν με πειράζει. Εγώ το δρόμο μου κι εσείς τη δουλειά σας.
Έτσι κι αλλιώς η Ιστορία θα κάνει τον κύκλο της κι όταν κλείσει θα ανοίξει ένας άλλος κύκλος. Αυτός που δεν θα σας περιλαμβάνει.
[Τους παλιούς μου φίλους καλώ με φοβέρες και μ’ αίματα].
Εγώ τότε δεν θα ζω αλλά θα ζει η σπορά μου. Όπως θα ζει κι η σπορά κάθε Έλληνα που σήμερα διδάσκει το παιδί του τί σημαίνει το «Λευτεριά ή Θάνατος».
Σήμερα τον αποκαλούν «ακροδεξιό», δηλαδή «φασίστα». Και δεν ντρέπονται. (Οι Ολλανδοί τον Απρίλιο τού 2009 παρουσίασαν το μελοποιημένο Πνευματικό Εμβατήριο του Σικελιανού, στην ελληνική γλώσσα).
Μας λένε κάποιοι γραμματιζούμενοι πως δεν είμαστε Έλληνες, γιατί, λέει, καμία σχέση δεν έχουμε με την αρχαία Ελλάδα.
Επειδή, είχαμε τους Ρωμαίους, τον χριστιανισμό που έσπασε τα αγάλματα και τους ναούς, το Βυζάντιο κι ύστερα, λέει, μας μπαστάρδεψαν οι Οθωμανοί. Μας λένε ότι ο βασιλιάς Αλέξανδρος ήταν ένας λήσταρχος, ένας άθλιος ιμπεριαλιστής και πως ο Παρθενώνας δεν είναι δικός μας γιατί χτίστηκε από δούλους και πως ο Φειδίας, ο Ικτίνος κι ο Καλλικράτης καμιά αξία δεν έχουν. Έδιναν, λέει απλώς εντολές στους δούλους. Και πως δεν είμαστε έθνος λέει αλλά φαντασίωση. Είμαστε σε παράκρουση δηλαδή από το 1825 μέχρι σήμερα.
Σκέφτομαι κι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: Είμαστε λοιπόν ένας λαός Τίποτα! Ο λαός Τίποτα! Χωρίς ρίζες, χωρίς ιστορία, χωρίς μνήμες, χωρίς ένα χτυποκάρδι. Ένα Μηδέν!
(Σ’ αυτό το Τίποτα θέλουν να προσθέσουν και τους ανθρώπους από την Α. Ευρώπη, την Ασία, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική που ήρθαν εδώWink
Επειδή όμως, ένας Εφέσσιος σοφός, που μίλαγε την ελληνική γλώσσα- όχι! μην γελιέστε, δεν είχε εθνικότητα , ένας τίποτας ήταν κι αυτός- είπε πως δεν υπάρχει Μηδέν και πως το μηδέν εμπεριέχει ύλη και με κινητοποίησε. Θέλω κι εγώ να μιλήσω για το Τίποτα και τον λαό του Τίποτα, τον Τιποτένιο. Και για όλα τα Τίποτα και τα Μηδέν που είναι αυτός ο λαός.
Δεν ξέρω αν είμαι απόγονη των Ελλήνων του 5ου π.χ. αιώνα, αλλά δεν με νοιάζει. Με νοιάζει που το αρχαίο δράμα με αφορά κι η Αντιγόνη είπε «όχι» και κουβαλούσε πολεμοφόδια στην Πίνδο, στα 1940. Η Ιφιγένεια κάηκε στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα ή μήπως την έκαψαν οι «συμμαχικές» ναπάλμ στο Γράμμο;
Ο Κρέων κάποτε έγινε Διοικητής της Χωροφυλακής και δεν άφηνε τη μάνα του Πέτρουλα να πάρει το πτώμα του για να θρηνήσει το νεκρό παιδί της. Κι έγινε τότε, στα 1965, ένας Λαός η Αντιγόνη κι η μάνα του Σωτήρη, έθαψε το στερνοπούλι της.
Έντεκα νεκρούς μέτραγε η μάνα του Σωτήρη. Ίδια η Εκάβη.
(Τώρα οι Φράγκοι σκηνοθετούν αρχαίο δράμα και δεν ξέρουν τί να κάνουν τον Χορό. What can I do with this fucking chorus?, αναρρωτιόταν ένας πολύφερνος Γερμανός σκηνοθέτης όταν σκηνοθετούσε Μήδεια. Ο Χορός στην τραγωδία είναι ο Δήμος, πού να το ξέρει ο Γερμανός, που η μόνη ιστορική μνήμη του είναι η δεσποτείαWink
Περπατώ στους δρόμους της Αθήνας, ταξιδεύω στην Ήπειρο, τη Μακεδονία, την Κρήτη, τη Λήμνο. Γύρω μου βλέπω κεφάλια αρχαίων αγαλμάτων, φιγούρες από αγγεία, μάτια μινωικά, μαλλιά σα ζωγραφιές σε μελανόμορφα αττικά αγγεία. Οι νέες γυναίκες ίδιες οι Καρυάτιδες κι οι νεαροί άνδρες ίδιοι ο Ερμής. (Πηγαίνετε σε ένα οποιοδήποτε αρχαιολογικό μουσείο και θα καταλάβετε τί λέω). Είναι οι κάτοικοι αυτής της χώρας, όπως τους βλέπω 45 χρόνια τώρα. Με τα καλά και τα στραβά τους, με τα ελαττώματα τους, την καλοσύνη τους, την σκληρή καθημερινότητα τους, τα βάσανα, τους ατέλειωτους αγώνες τους για ζωή. Συνάνθρωποί μου όμως, συμπατριώτες μου, Έλληνες.
Δεν ξέρω αν έχω κάποια αιματολογική συγγένεια με τους Έλληνες του 3ου ή του 10ου αιώνα μ.Χ. και δεν με νοιάζει. Ξέρω πως το Βυζάντιο ήταν το Φως της ανθρωπότητας επί 10 σχεδόν αιώνες, ενώ η Εσπερία σπαραζόταν από τις λεηλασίες, τη φεουδαρχία, τον σκοταδισμό, τον δεσποτισμό, τις σφαγές και την αγραμματοσύνη.
Ναι, ο Αλέξανδρος ήταν κατακτητής. Πρώτα όμως απελευθέρωσε τα παράλια, με τη σύμφωνη γνώμη των Ελληνικών πόλεων -εκτός της Σπάρτης. Κατέκτησε σχεδόν όλη την Ανατολή. Αλλά άφησε πίσω του τα γράμματα, τις ελληνικές τέχνες και τη γλώσσα. Την ελληνική. Μιλιόταν σ’ ολόκληρη την Ανατολή από την εποχή του (4ος π.Χ.) μέχρι την Άλωση της Πόλης (1453 μ.Χ.). Δεν έσβησε όμως ούτε τότε η γλώσσα. Μιλιόταν σ’ όλα τα παράλια, μέχρι το 1922.
Δεν ξέρω αν το αίμα μου μπαστάρδεψε με τα 400 χρόνια της σκλαβιάς. Ξέρω πως μερικοί ξυπόλητοι φουστανελάδες (σκασίλα μου αν η φουστανέλα είναι ελληνική ή αλβανική, ο Τσαρούχης λέει πως οι Αλβανοί ήταν καταπληκτικοί ραφτάδες φουστανέλας) που μιλούσαν την ίδια γλώσσα που μιλώ, τα βάλανε με μιαν ολόκληρη οθωμανική αυτοκρατορία. Κι ο Καραϊσκάκης ήταν το νόθο παιδί μιας καλογριάς κι ενός τσιγγάνου κι ήταν ξεβράκωτος κάτω από τη φουστανέλα αλλά πολέμησε σαν τον Λεωνίδα κι έπεσε για τη Λευτεριά. Κι ο Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μωριά φορούσε περικεφαλαία. Κι η επανάσταση του 1821 δεν ήταν η πρώτη. Είχαν γίνει κι άλλες και πνίγηκαν στο αίμα, γιατί οι ξένοι, παρά τις υποσχέσεις τους, μας άφηναν αβοήθητους.
Δεν ξέρω αν στο αίμα μου κυλάει αίμα αρχαϊκό και δεν με νοιάζει. Ξέρω ότι η Εθνική Αντίσταση είχε 100.000 όπλα και 2.000.000 αγωνιστές στις πόλεις. Και πως σ’ ένα πληθυσμό τότε 5.000.000 είχαμε 500.000 νεκρούς στα 4 χρόνια του πολέμου. Πως στον Εμφύλιο εκτελέστηκαν 16.000 κι όλοι φώναζαν: «Ζήτω η Ελλάδα».
Ξέρω πως στα βουνά στον Εμφύλιο πολέμησε κι απ’ τις δυο πλευρές η κλάση του 1946 και πως από αυτούς σκοτώθηκε το 80% (από αφήγηση του Θεοδωράκη στην τηλεόραση). Κι όλοι αγαπούσαν την Ελλάδα.
Ίσως στις φλέβες μου κυλά ένα αίμα αγνώστου προελεύσεως.
Ξέρω όμως πως πατρίδα μου είναι ο Σολωμός, ο Καβάφης, ο Βιζυηνός κι ο Καρυωτάκης. Ο Παλαμάς κι ο Σεφέρης. Ο Ρίτσος κι ο Ελύτης. Ο μέγας Καζαντζάκης κι ο μέγιστος Παπαδιαμάντης. Πατρίδα μου είναι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κι ο Παντελής Βούλγαρης. Ο Σμαραγδής, ο Πετρολούκας Χαλκιάς κι ο Διονύσης Χαριτόπουλος. Η Ειρήνη Παπά κι ο Λεωνίδας Λοϊζίδης, που ταξιδεύει το αρχαίο δράμα στην Αμερική. Είναι ο Παπαδημητρίου που μελοποιεί Καβάφη κι ο Ανδρέας Μπουτσικάκης που παίζει στο πιάνο ταγκό το «είμαστε δυο» του Μίκη. Είναι η Φαραντούρη κι ο Καλογιάννης. Είναι ο Ιωάννης Δαμασκηνός (8ος μ.Χ. –Ακολουθία εις κεκοιμημένους) κι η εκκλησία ποτέ δεν έδωσε εντολή για καταστροφή των Ναών, οι αυτοκράτορες έδιναν τέτοιες εντολές. (Θρήσκα δεν είμαι αλλά ο Ιησούς είπε το «αγαπάτε αλλήλους» κι έσπρωξε την ανθρωπότητα ένα βήμα εμπρός.
Οι χτίστες του Παρθενώνα, πράγματι ήταν δούλοι όπως κι αυτοί της Αττικής Οδού και της στέγης Καλατράβα (οι σημερινοί δούλοι λέγονται οικονομικοί μετανάστες) αλλά ο Φειδίας, ο Ικτίνος κι ο Καλλικράτης ήταν ελεύθεροι και αποτύπωσαν στο μάρμαρο τη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Κι ο Παρθενώνας είναι το αιώνιο σύμβολο του Ωραίου και του Μέτρου. Είναι η ανύψωση του ανθρώπου προς το θείο. (Η δουλεία είναι πράγματι άδικο πράμα κι απαίσιο. Την εποχή εκείνη όμως ήταν το προοδευτικό άλμα της ανθρωπότητας.
Κι ύστερα είναι η μουσική! Ο Τρόπος που έγινε Μέλος και δημοτικό τραγούδι κι όταν ενώθηκε με τη λάγνα Ανατολή, Δρόμος. Κι ύστερα ήρθε ο Μπάτης κι ο Τσιτσάνης κι ο Μάρκος κι ο Μίκης κι ο Μάνος κι ο Ξαρχάκος κι ο Ανδριόπουλος και τόσοι άλλοι.... Κι όταν ακούω το «γυιέ μου σπλάχνο το σπλάχνο σου» μου ‘ρχονται στο μυαλό όλοι οι ορφικοί ύμνοι για τον θεό Διόνυσο , που πέθανε κι ύστερα αναστήθηκε.
«Μάνα με τους εννιά σου γυιούς και με τη μια σου κόρη» λέει η παραλογή του 9ου μ.Χ. αιώνα και «δυο γυιούς είχες μανούλα μου» ο Θεοδωράκης στα 1963. Κι αν στην παραλογή ο νεκρός γυιός γυρνά από τον Άδη (σαν τον μύθο της Δήμητρας και της ΚόρηςWink για να εκπληρώσει την υπόσχεση στη μάνα του: να της γυρίσει τη μοναχοκόρη της, ο Θεοδωράκης, βάζει τους γυιούς να σταθούν πάνω από το νεκροκρέββατο της μάνας τους και να την αποχαιρετήσουν. Και δε με νοιάζει αν δεν έχω καμία αιματολογική σχέση με τους Έλληνες του 9ου αιώνα. Το ίδιο ανατριχιάζω και με τα δυο.
Κι αν ζούμε σε μια εθνική φαντασίωση από το 1825 τί; Τί θα υπήρχε στη ζωή χωρίς τη φαντασίωση; Η ποίηση, η μουσική, ο έρωτας, θα υπήρχαν χωρίς φαντασίωση; Η επανάσταση – η όποια επανάσταση- θα γινόταν χωρίς τη φαντασίωση της λευτεριάς και της δίκαιης ζωής; Κι ο θεός Απόλλωνας τί ήταν άραγε; Μήπως η φαντασίωση των ανθρώπων για τον ένθεο άνθρωπο, τον ενωμένο με τη μουσική, την ποίηση και την αρμονία;
Αυτά είναι για μένα η Ελλάδα, όχι τα αίματα ούτε η παραποιημένη ιστορία. Κι ο Λαός της δεν είναι Τίποτα. Είναι ένας μεγάλος Λαός, ο ελληνικός. Παράδειγμα Ήθους, Ανθρωπιάς, Αγωνιστικότητας, Δημιουργίας. Ένας Λαός αντρειωμένος, θεόμαχος, αναρχικός γι αυτό ανυπότακτος. Κι αυτός ο Λαός θα ξαναγίνει πάλι! Αρκεί να ξυπνήσει η παγωμένη μνήμη του και η αυτοπεποίθηση του.
(Εμπρός συντρόφοι, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα).
Όλα τα δώσαμε στους ξένους. Το αίμα μας, τις νίκες μας, τη γλώσσα μας, τις τέχνες μας, τις επιστήμες, τη φιλοσοφία, τη δημοκρατία, την εθνική μας ανεξαρτησία. Τί άλλο θέλουν πια; Ας μας αφήσουν επιτέλους ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ.
Η προδοσία πάντα γινόταν από μέσα. Ο Εφιάλτης όμως είχε κακό τέλος. Οι Σπαρτιάτες έστειλαν την κρυπτεία και τον σκότωσε.
Σήμερα ο Εφιάλτης διαφεντεύει τον τόπο. Λυμαίνεται το βιος μας και τους κόπους μας. Έχει δηλητηριάσει το μεδούλι μας.
Έτσι κι αλλιώς, «ο Εφιάλτης θα φανεί κι οι Μήδοι θα περάσουν». Οι …«Μήδοι» τώρα θέλουν τα υπέδαφος μας γι αυτό μας αφελληνίζουν για να μας διαμελίσουν.
Και τώρα εσείς, τάχα διανοούμενοι, τάχα προοδευτικοί, μπορείτε να με βαφτίσετε κι εμένα ακροδεξιά, ρατσίστρια, ρομαντική, μελό ή ότι άλλο σκεφτείτε. Παραποιείστε τα λόγια μου. Χειρουργήστε τα, να βρείτε τη «φασίζουσα νοοτροπία» ή ό,τι άλλο σας βολεύει. Γελάστε μαζί μου. Κοροϊδέψτε με. Δεν με πειράζει. Εγώ το δρόμο μου κι εσείς τη δουλειά σας.
Έτσι κι αλλιώς η Ιστορία θα κάνει τον κύκλο της κι όταν κλείσει θα ανοίξει ένας άλλος κύκλος. Αυτός που δεν θα σας περιλαμβάνει.
[Τους παλιούς μου φίλους καλώ με φοβέρες και μ’ αίματα].
Εγώ τότε δεν θα ζω αλλά θα ζει η σπορά μου. Όπως θα ζει κι η σπορά κάθε Έλληνα που σήμερα διδάσκει το παιδί του τί σημαίνει το «Λευτεριά ή Θάνατος».
ΠΗΓΗ: http://resaltomag.blogspot.com/2010/02/ ... st_07.html
Τρίτη, Φεβρουαρίου 16, 2010
ΠΑΟΚ: Δεξαμενή ανήσυχων συνειδήσεων...
Είναι ωραία να νιώθεις μέρος μίας Ιδέας που αντιπροσωπεύει το νέο, το εναλλακτικό, το υγιές, το ελπιδοφόρο. Μίας Ιδέας-απάντηση στο αδιέξοδο που νιώθουμε στις πλείστες των δραστηριοτήτων μας. Όποιος και αν είναι ο στίβος της συναναστροφής – επιχειρηματικός, κοινωνικός, πολιτικός, άλλος – κυριαρχείται από απαρχαιωμένες πρακτικές και αποτελέσματα προβληματικά. Ακόμη είναι ωραίο το νέο, εναλλακτικό και υγιές, να έχουν αφετηρία τη γενέθλια σου πόλη, κυριότερα δε όταν αυτό έχει το δικέφαλο στο στήθος και το χρώμα είναι ασπρόμαυρο. Ενδεχομένως στο νέο φαινόμενο «ΠΑΟΚ», λίγη να έχει δοθεί σημασία, στους συμβολισμούς και τις αξίες που πρεσβεύει. Βγάζοντάς το έξω, από τα στενά ποδοσφαιρικά όρια, ας το ενσωματώσουμε στη μεγάλη εικόνα του χώρου που λέμε Ελλάδα σήμερα. Ας θεωρήσουμε λοιπόν ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο, ως λαοφιλέστερη κοινωνική εκδήλωση, αντανακλά την κοινωνία και «δίκειν κατόπτρου» ας το αξιοποιήσουμε. Τι βλέπουμε; Του συστήματος την ατμόσφαιρα να διακατέχεται από αδικία, αναξιοκρατία, αλαζονεία, πρακτικές αυτοκαταστροφής. Κακό παραγόμενο αποτέλεσμα (λέγε με θέαμα), προβληματική σχέση με τους πολίτες - καταναλωτές (στα γήπεδα ο καθείς κάνει ότι του κατέβει. Λέγε με χούλιγκαν), ομιχλώδης οικονομικές συναλλαγές και χρηματοδοτήσεις. Στον αντίποδα υπάρχει το μοντέλο ΠΑΟΚ, ως πρόταση για τη πρόοδο και ένα καλύτερο αύριο: Διοίκηση με γνώση του αντικειμένου που διαχειρίζεται, με διάθεση προσφοράς, με (αντ)αμοιβή για αυτό ακριβώς που διαχειρίζεται και σύμφωνα με την πορεία του (και όχι συνδεόμενο με αλλότριες σκοπιμότητες), με χρηματοδότηση από τη λαϊκή βάση, με λαϊκή συμμετοχή, με ξεκάθαρα στοιχεία οικονομικής διαχείρισης, με άμιλλα και σεβασμό στον αντίπαλο. Κυριότερα δε με διάρκεια και υπομονή! Δίχως εσωστρέφεια και μεμψιμοιρία, με όραμα. Κάπως έτσι ένα προβληματικός σύλλογος επιλύει τα θέματά του, αξιοποιεί τις ευκαιρίες που του έδωσε ο διακανονισμός του αμαρτωλού παρελθόντος. Πρωτοπορεί και χτίζει το αύριο με σύνεση και προγραμματισμό. Με ΕΡΓΑΣΙΑ και εκπαίδευση. Δίχως να εθίζει τον κόσμο (του) στη νίκη, τον εκπαιδεύει στους κανόνες και την ομορφιά του παιχνιδιού. Στην γοητεία του αγωνίζεσθαι. Κάπως έτσι χτίζεις συνειδήσεις και γίνεσαι παράδειγμα ορθής κοινωνικής συμπεριφοράς, γίνεσαι σύμβολο πρωτοπορίας και εξέλιξης. Η επικράτηση του ΠΑΟΚ έναντι του συστημικού και κατεστημένου Ολυμπιακού, σηματοδοτεί πολλά περισσότερα από μία νίκη γοήτρου. Δείχνει ένα καλύτερο αύριο σε φόντο ασπρόμαυρο. Ο ΠΑΟΚ ήταν και παραμένει μία δεξαμενή ανήσυχων συνειδήσεων, ένα σμιλευτήρι προόδου. Οι αξίες αυτού του ΠΑΟΚ καθοδηγούν και εμπνέουν απέναντι στο κυρίαρχα συστήματα, διαφθοράς, παρακμής και άστοχης διαχείρισης ισχύος.
Κυριακή, Φεβρουαρίου 14, 2010
ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΗ!
Τα αδελφοποιημένα blog ΠΑΛΑΛΟΣ, ΒΙΟΤΕΧΝΙΑ – Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΒΙΟΥ – MUSIC BODIES σε μια κοινή ανάρτηση σας προσφέρουν ένα καταπληκτικό τραγουδάκι των ΧΕΙΜΕΡΙΝΩΝ ΚΟΛΥΜΒΗΤΩΝ, ειδικά αφιερωμένο στην ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, ΣΤΑ ΛΟΙΠΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ, ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΟΝΤΕΣ-ΚΑΤΕΧΟΝΤΕΣ-ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΑ ΥΠΕΡ-ΥΠΕΡ-ΥΠΕΡ-ΥΠΕΡ-ΥΠΕΡ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΜΟΝΟ ΥΠΕΡ-ΥΠΕΡ-ΥΠΕΡ ΚΕΡΔΗ ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΠΟΛΥΟΥΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΙΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΙΣΘΩΤΟΥ, ΣΤΑ GOLDEN BOYS, ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΜΟΙΡΑ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΙ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ «ΚΟΜΜΑΤΙ» ΤΟΥΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΜΟΥΡΗ ΚΑΙ ΠΡΕΣΤΙΖ…ΣΤΟΥΣ ΦΑΝΤΑΣΜΕΝΟΥΣ, ΣΤΗΝ ΜΑΖΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ, ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ Η ΥΛΗ, Η ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ.
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 11, 2010
http://www.youtube.com/watch?v=cxnQG6dXJ3g&feature=youtube_gdata
Θέλω να ζητήσω μια μεγάλη ΣΥΓΓΝΩΜΗ από όλους τους προγόνους και θεούς μου...
Από τον Όμηρο και τον Ηρόδοτο, τον Αχιλλέα, τον Οδυσσέα, τον Αγαμέμνονα, τον Αίαντα, το Νέστορα και το Διομήδη,τον Αίσωπο, τον Απολλόδωρο, το Σόλωνα και το Λυκούργο, τον Αριστοφάνη, τον Αισχύλο και τον Κυναίγυρο, το Μιλτιάδη, τον Παυσανία, το Θεμιστοκλή και τον Αριστείδη, το Λεωνίδα και το Διηνέκη, το Θαλή και τον Εμπεδοκλή, τον Επίκουρο, το Σοφοκλή και τον Ευριπίδη, τον Θουκιδίδη, τον Πλάτωνα και το Σωκράτη, τον Αριστοτέλη και το Διογένη, τη Σαπφώ, τον Περικλή, το Φίλλιπο το Β', τον Αλέξανδρο το Μέγα, από τον Περσέα τον τελευταίο βασιλιά της Μακεδονίας, τον Απολλώνιο τον Τυαννέα, την Υπατία.
Από τον Ηρακλή, το Θησέα, τον Ιάσονα, τον Ορφέα και τον Περσέα.
Από τον Μέγα Δία, την Παρθένα Αθηνά, τον Φοίβο Απόλλωνα, τη Πανάγια Ήρα, τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τη Μητέρα Δήμητρα, το Διθύραμβο Διόνυσο.
Από τον Ιουλιανό, τον Ηράκλειο, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.
Από το Ρήγα Φεραίο, τον Κατσαντώνη, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, το Δημήτριο Υψηλάντη, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Παπαφλέσσα, το στρατηγό Γιάννη Μακρυγιάννη, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Ανδρέα Μιαούλη, τον Κωνσταντίνο Κανάρη, Τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, τη Μαντώ Μαυρογένους.
Από τον Ελληνικό στρατό της μικρασιατικής καταστροφής, τους Πόντιους αντάρτες, της μάχης των οχυρών, του έπους της Πίνδου, τη; μάχης της Κρήτης.
Από όλους όσους ξέχασα κι όσους αφανείς ήρωες πολέμησαν κι αγωνίστηκαν για να μου παραδώσουν σήμερα αυτό...
...αυτό το οποίο εγώ δεν εκτίμησα, εγώ δεν σεβάστηκα, εγώ δεν βελτίωσα, εγώ ξέχασα, εγώ αρνήθηκα...
...αυτό για το οποίο αποτελεί σήμερα την Ελλάδα! Τη κουτοπονηριά, τη διαφθορά, την αναξιοπιστία, τη δειλία, τη βλαχομαγκιά,, την άσκοπη φλυαρία με τα παχιά λόγια και τα μηδενικά έργα!!!
Είμαι ΑΝΑΞΙΟΣ να λέγομαι Έλληνας!!! Όσο κι αν νιώθω περήφανος που είμαι απόγονος όλων αυτών των ΕΛΛΗΝΩΝ, άλλο τόσο νιώθω ότι δε κάνω ΤΙΠΟΤΑ για να συνεχίσω το έργο των ιερών αυτών ανθρώπων, αλλά αντίθετα φροντίζω καθημερινά να τους προδώνω και να τους ντροπιάζω και να τους χλευάζω...
Εύχομαι ο Θεός να με συγχωρέσει...
Θέλω να ζητήσω μια μεγάλη ΣΥΓΓΝΩΜΗ από όλους τους προγόνους και θεούς μου...
Από τον Όμηρο και τον Ηρόδοτο, τον Αχιλλέα, τον Οδυσσέα, τον Αγαμέμνονα, τον Αίαντα, το Νέστορα και το Διομήδη,τον Αίσωπο, τον Απολλόδωρο, το Σόλωνα και το Λυκούργο, τον Αριστοφάνη, τον Αισχύλο και τον Κυναίγυρο, το Μιλτιάδη, τον Παυσανία, το Θεμιστοκλή και τον Αριστείδη, το Λεωνίδα και το Διηνέκη, το Θαλή και τον Εμπεδοκλή, τον Επίκουρο, το Σοφοκλή και τον Ευριπίδη, τον Θουκιδίδη, τον Πλάτωνα και το Σωκράτη, τον Αριστοτέλη και το Διογένη, τη Σαπφώ, τον Περικλή, το Φίλλιπο το Β', τον Αλέξανδρο το Μέγα, από τον Περσέα τον τελευταίο βασιλιά της Μακεδονίας, τον Απολλώνιο τον Τυαννέα, την Υπατία.
Από τον Ηρακλή, το Θησέα, τον Ιάσονα, τον Ορφέα και τον Περσέα.
Από τον Μέγα Δία, την Παρθένα Αθηνά, τον Φοίβο Απόλλωνα, τη Πανάγια Ήρα, τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τη Μητέρα Δήμητρα, το Διθύραμβο Διόνυσο.
Από τον Ιουλιανό, τον Ηράκλειο, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.
Από το Ρήγα Φεραίο, τον Κατσαντώνη, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, το Δημήτριο Υψηλάντη, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Παπαφλέσσα, το στρατηγό Γιάννη Μακρυγιάννη, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Ανδρέα Μιαούλη, τον Κωνσταντίνο Κανάρη, Τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, τη Μαντώ Μαυρογένους.
Από τον Ελληνικό στρατό της μικρασιατικής καταστροφής, τους Πόντιους αντάρτες, της μάχης των οχυρών, του έπους της Πίνδου, τη; μάχης της Κρήτης.
Από όλους όσους ξέχασα κι όσους αφανείς ήρωες πολέμησαν κι αγωνίστηκαν για να μου παραδώσουν σήμερα αυτό...
...αυτό το οποίο εγώ δεν εκτίμησα, εγώ δεν σεβάστηκα, εγώ δεν βελτίωσα, εγώ ξέχασα, εγώ αρνήθηκα...
...αυτό για το οποίο αποτελεί σήμερα την Ελλάδα! Τη κουτοπονηριά, τη διαφθορά, την αναξιοπιστία, τη δειλία, τη βλαχομαγκιά,, την άσκοπη φλυαρία με τα παχιά λόγια και τα μηδενικά έργα!!!
Είμαι ΑΝΑΞΙΟΣ να λέγομαι Έλληνας!!! Όσο κι αν νιώθω περήφανος που είμαι απόγονος όλων αυτών των ΕΛΛΗΝΩΝ, άλλο τόσο νιώθω ότι δε κάνω ΤΙΠΟΤΑ για να συνεχίσω το έργο των ιερών αυτών ανθρώπων, αλλά αντίθετα φροντίζω καθημερινά να τους προδώνω και να τους ντροπιάζω και να τους χλευάζω...
Εύχομαι ο Θεός να με συγχωρέσει...
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 10, 2010
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ
http://www.youtube.com/watch?v=zpL5hjJJlWs&feature=related
Παρακάτω παραθέτω και την επιστολή που στάλθηκε:
"Εν Αγίω Όρει τη 13/26 Απριλίου 1941
Προς την Αυτού Εξοχότητα τον Αρχικαγκελλάριον του ενδόξου Γερμανικού Κράτους Κύριον Αδόλφον Χίτλερ εις Βερολίνον.
Εξοχότατε,
Οι βαθυσεβάστως υποσημειούμενοι Αντιπρόσωποι των Είκοσιν Ιερών Βασιλικών Πατριαρχικών και Σταυροπηγιακών Μονών του Αγίου Όρους Άθω, λαμβάνομεν την εξαιρετικήν τιμήν ν’ απευθυνθώμεν προς την Υμετέραν Εξοχότητα και παρακαλέσωμεν Αυτήν θερμώς, όπως, ευαρεστημένη, αναλάβη υπό την Υψηλήν προσωπικήν Αυτής προστασίαν και κηδεμονίαν τον Ιερόν τούτον Τόπον, του οποίου Ηγούμενοι και αντιπρόσωποι τυγχάνομεν, διαδεχομένη εν τούτω τους ιδρυτάς και Ευεργέτας του Ιερού τούτου Τόπου Βυζαντινούς Αυτοκράτορας και διαδόχους τούτων.
Το Άγιον Όρος, Εξοχώτατε, συνέστη εις Πανορθόδοξον μοναχικήν πολιτείαν, εις ήν ανέκαθεν διαβιούν εν αγαστή ομονοία μοναχοί ακωλύτως προσερχόμενοι από διάφορα ορθόδοξα Έθνη, κατά τον Θ΄ μ.Χ. αιώνα, πνευματικώς μεν εξαρτωμένων από του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, πολιτικώς δε αυτοδιοικούμενον υπό της Ιεράς Συνάξεως των Αντιπροσώπων των Είκοσιν Ιερών και Κυριάρχων Μονών και πολιτειακώς υπαγομένων υπό την προστασίαν και κηδεμονίαν των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων και των διαδόχων Αυτών.
Το Αυτονομιακόν τούτο πολίτευμα περιεθριγκώθη δι’ αλλεπαλλήλων τυπικών και Χρυσοβούλων των ιδρυτών και ευεργετών των Ιερών μονών Βυζαντινών Αυτοκρατόρων Βασιλείου του Μακεδόνος (882), Ιωάννου Τσιμισκή (972), Κωνσταντίνου Μονομάχου (1046), Στεφάνου Δουσάν (1346) και άλλων Σλαύων, Ουγγροβλάχων Ηγεμόνων και των μετέπειτα Σουλτανικών Φιρμανίων τελευταίως δε υπό του Καταστατικού Χάρτου του 1926, ούτινος δύο αντίτυπα εσωκλείομεν.
Το ουτωσί καθιερωθέν προνομιακόν και αυτοδιοίκητον καθεστώς του Ιερού τούτου Τόπου, αποτελέσαν αντικείμενον συζητήσεων και επικυρώσεων διαφόρων διεθνών συνθηκών περιεθριγκώθη τέλος, διά του 62ου άρθρου της Βερολινείου συνθήκης του έτους 1878, έχοντος ούτω, οι μοναχοί του Όρους Άθω οθενδήποτε και αν κατάγωνται θα διατηρήσωσι τα κτήματα και τα πρότερα αυτών δικαιώματα και θ’ απολαύωσιν, άνευ ουδεμιάς εξαιρέσεως, πλήρους ισότητος δικαιωμάτων και προνομίων.
Των εν Αγίω Όρει ενασκουμένων Μοναχών, ανεξαρτήτως τόπου προελεύσεως και Εθνικότητος, σκοπός και αποστολή καθ’ όλον τον υπερχιλιετή βίον του Αγίου Όρους, υπήρξεν η διατήρησις, προαγωγή και εξασφάλισις των Ιερών αυτού σκηνωμάτων, η διά της ακαταπονήτου φιλεργίας των εν αυτώ ενασκουμένων μοναχών καλλιέργεια της τε εκκλησιαστικής και κλασσικής φιλολογίας και καλλιτεχνίας, ο ασκητικός βίος και η διηνεκής προσευχή υπέρ του σύμπαντος κόσμου.
Την διατήρησιν του καθεστώτος τούτου της αυτονόμου μοναχικής πολιτείας, ικανοποιούντος πλήρως άπαντας τους εν Αγίω Όρει ενασκουμένους ανεξαρτήτως εθνικότητος Ορθοδόξους μοναχούς και εναρμονιζόμενοι προς τον σκοπόν και την αποστολήν αυτών, παρακαλούμεν και ικετεύομεν θερμώς την Υμετέραν Εξοχότητα όπως αναλάβη υπό την υψηλήν προστασίαν και κηδεμονίαν Αυτής.
Τον Βασιλέα των Βασιλευόντων και Κύριον των Κυριευόντων εξ όλης ψυχής και καρδίας ικετεύοντες, όπως επιδαψιλεύση τη Υμετέρα Εξοχότητι υγείαν και μακροημέρευσιν επ’ αγαθώ του ενδόξου Γερμανικού Έθνους.
Υποσημειούμεθα βαθυσεβάστως"
Δείτε επίσης:
link: http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/epis_ag_orous_xitler1.htm
link: http://orthodox-world.pblogs.gr/2009/01/agion-oros-kai-hitler-o-agwnas-gia-thn-apomakrynsh-boylgarikhs-p.html
Πηγή: http://truth.freeforums.org/viewtopic.php?f=129&t=7062
Παρακάτω παραθέτω και την επιστολή που στάλθηκε:
"Εν Αγίω Όρει τη 13/26 Απριλίου 1941
Προς την Αυτού Εξοχότητα τον Αρχικαγκελλάριον του ενδόξου Γερμανικού Κράτους Κύριον Αδόλφον Χίτλερ εις Βερολίνον.
Εξοχότατε,
Οι βαθυσεβάστως υποσημειούμενοι Αντιπρόσωποι των Είκοσιν Ιερών Βασιλικών Πατριαρχικών και Σταυροπηγιακών Μονών του Αγίου Όρους Άθω, λαμβάνομεν την εξαιρετικήν τιμήν ν’ απευθυνθώμεν προς την Υμετέραν Εξοχότητα και παρακαλέσωμεν Αυτήν θερμώς, όπως, ευαρεστημένη, αναλάβη υπό την Υψηλήν προσωπικήν Αυτής προστασίαν και κηδεμονίαν τον Ιερόν τούτον Τόπον, του οποίου Ηγούμενοι και αντιπρόσωποι τυγχάνομεν, διαδεχομένη εν τούτω τους ιδρυτάς και Ευεργέτας του Ιερού τούτου Τόπου Βυζαντινούς Αυτοκράτορας και διαδόχους τούτων.
Το Άγιον Όρος, Εξοχώτατε, συνέστη εις Πανορθόδοξον μοναχικήν πολιτείαν, εις ήν ανέκαθεν διαβιούν εν αγαστή ομονοία μοναχοί ακωλύτως προσερχόμενοι από διάφορα ορθόδοξα Έθνη, κατά τον Θ΄ μ.Χ. αιώνα, πνευματικώς μεν εξαρτωμένων από του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, πολιτικώς δε αυτοδιοικούμενον υπό της Ιεράς Συνάξεως των Αντιπροσώπων των Είκοσιν Ιερών και Κυριάρχων Μονών και πολιτειακώς υπαγομένων υπό την προστασίαν και κηδεμονίαν των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων και των διαδόχων Αυτών.
Το Αυτονομιακόν τούτο πολίτευμα περιεθριγκώθη δι’ αλλεπαλλήλων τυπικών και Χρυσοβούλων των ιδρυτών και ευεργετών των Ιερών μονών Βυζαντινών Αυτοκρατόρων Βασιλείου του Μακεδόνος (882), Ιωάννου Τσιμισκή (972), Κωνσταντίνου Μονομάχου (1046), Στεφάνου Δουσάν (1346) και άλλων Σλαύων, Ουγγροβλάχων Ηγεμόνων και των μετέπειτα Σουλτανικών Φιρμανίων τελευταίως δε υπό του Καταστατικού Χάρτου του 1926, ούτινος δύο αντίτυπα εσωκλείομεν.
Το ουτωσί καθιερωθέν προνομιακόν και αυτοδιοίκητον καθεστώς του Ιερού τούτου Τόπου, αποτελέσαν αντικείμενον συζητήσεων και επικυρώσεων διαφόρων διεθνών συνθηκών περιεθριγκώθη τέλος, διά του 62ου άρθρου της Βερολινείου συνθήκης του έτους 1878, έχοντος ούτω, οι μοναχοί του Όρους Άθω οθενδήποτε και αν κατάγωνται θα διατηρήσωσι τα κτήματα και τα πρότερα αυτών δικαιώματα και θ’ απολαύωσιν, άνευ ουδεμιάς εξαιρέσεως, πλήρους ισότητος δικαιωμάτων και προνομίων.
Των εν Αγίω Όρει ενασκουμένων Μοναχών, ανεξαρτήτως τόπου προελεύσεως και Εθνικότητος, σκοπός και αποστολή καθ’ όλον τον υπερχιλιετή βίον του Αγίου Όρους, υπήρξεν η διατήρησις, προαγωγή και εξασφάλισις των Ιερών αυτού σκηνωμάτων, η διά της ακαταπονήτου φιλεργίας των εν αυτώ ενασκουμένων μοναχών καλλιέργεια της τε εκκλησιαστικής και κλασσικής φιλολογίας και καλλιτεχνίας, ο ασκητικός βίος και η διηνεκής προσευχή υπέρ του σύμπαντος κόσμου.
Την διατήρησιν του καθεστώτος τούτου της αυτονόμου μοναχικής πολιτείας, ικανοποιούντος πλήρως άπαντας τους εν Αγίω Όρει ενασκουμένους ανεξαρτήτως εθνικότητος Ορθοδόξους μοναχούς και εναρμονιζόμενοι προς τον σκοπόν και την αποστολήν αυτών, παρακαλούμεν και ικετεύομεν θερμώς την Υμετέραν Εξοχότητα όπως αναλάβη υπό την υψηλήν προστασίαν και κηδεμονίαν Αυτής.
Τον Βασιλέα των Βασιλευόντων και Κύριον των Κυριευόντων εξ όλης ψυχής και καρδίας ικετεύοντες, όπως επιδαψιλεύση τη Υμετέρα Εξοχότητι υγείαν και μακροημέρευσιν επ’ αγαθώ του ενδόξου Γερμανικού Έθνους.
Υποσημειούμεθα βαθυσεβάστως"
Δείτε επίσης:
link: http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/epis_ag_orous_xitler1.htm
link: http://orthodox-world.pblogs.gr/2009/01/agion-oros-kai-hitler-o-agwnas-gia-thn-apomakrynsh-boylgarikhs-p.html
Πηγή: http://truth.freeforums.org/viewtopic.php?f=129&t=7062
Ο νέος κι ο γέρος
Είπε ο νέος...
Εσύ είσαι έξυπνος, έχεις περιουσία, έχεις κάνει ταξίδια κι έχεις δει τον κόσμο
Μιλάς με τόση άνεση για τη παγκόσμια πολιτική και οικονομία
Είσαι περήφανος για τις γνώσεις σου, όσο και βλακώδες να είναι το θέμα
Έχεις να πεις κάτι επ' αυτού
Όσο και ηλίθιες να είναι οι ερωτήσεις, έχεις πάντοτε μια σοβαρή απάντηση
Τα έχεις σκεφτεί όλα και με προειδοποίησες πολλές φορές
"Σκέψου το μέλλον σου, δεν το σκέφτεσαι καθόλου"
Έχεις καταφέρει τόσα πολλά, σχεδόν τα πάντα
Έχεις αυτοκίνητα, σπίτια με κήπους και πισίνες
Έχεις και πολλά χρήματα στη τράπεζα
Δύναμη κι εξουσία
Κι εγώ μόνο σε στενοχωρώ
Γιατί η ζωή δεν είναι παιχνίδι, αν θες να καταφέρεις κάτι σε αυτή...
Εγώ ήμουν πάντοτε ο μικρός κι εσύ είσαι τόσο μεγάλος
Όλα όσα κάνω ειναι βλακείες, βλακείες, βλακείες...
Έχεις όλα όσα δεν έχω εγώ, όμως δεν έχεις ένα, ένα πράγμα που το έχω εγώ
Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο κι αν το θέλεις
Γιατί εσύ έχεις γεράσει, αλλά εγώ είμαι ακόμη νέος
Λυπάμαι τόσο για σένα
Γιατί εσύ έχεις γεράσει, αλλά εγώ είμαι νέος
Λυπάμαι τόσο για σένα
Γιατί εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ
Λυπάμαι τόσο για σένα
Γιατί εσύ έχεις γεράσει ενώ εγώ όχι
Δεν είναι αστείο αυτό?
Να έχεις εσύ, με τόσες γνώσεις γεράσει, ενώ εγώ να είμαι νέος
Είπε ο γέρος...
Δεν ήθελα ποτέ μου να μεγαλώσω κι αντιστάθηκα πάντοτε σε αυτό
Εξωτερικά ήμουν ένας βράχος, αν και με πλήγωσαν πολλά
Κάπου βαθιά μέσα μου, έχω μείνει παιδί
Και μόνο όταν αρχίζω να μη το νιώθω αυτό μέσα μου
Καταλαβαίνω ότι για μένα είναι πλέον αργά, αργά, αργά.
Μέσα στα βάθη της θάλασσας, όπου ότι υπάρχει ζωντανό δε μιλάει ποτέ του
Μόνο εκεί μπορώ να βλέπω τα όνειρά μου
Σα φυσαλλίδες που ανεβαίνουν από το βυθό
Γλυστράω μέσα στα σκοτάδια, περιμένοντας την αυγή
Για να παίξω με τις ηλιαχτίδες και να νιώθω πως υπάρχω
Μεγάλος- τι να σημαίνει άραγε "μεγάλος"?
Σοβαρός- ποιός είναι άραγε "σοβαρός"?
Πλούσιος-τι πάει να πει άραγε "πλούσιος"?
Επιτυχημένος- ποιός μπορεί να πει άραγε ότι είναι "επιτυχημένος"?
Εγώ είμαι εγώ, κι εσύ είσαι εσύ
Αυτά είναι το μόνο που ξέρω.
Εσύ είσαι νέος κι εγώ έχω γεράσει
Αλλά τι σημαίνει άραγε αυτό?
Πλάτων Κυφωνίδης
Εσύ είσαι έξυπνος, έχεις περιουσία, έχεις κάνει ταξίδια κι έχεις δει τον κόσμο
Μιλάς με τόση άνεση για τη παγκόσμια πολιτική και οικονομία
Είσαι περήφανος για τις γνώσεις σου, όσο και βλακώδες να είναι το θέμα
Έχεις να πεις κάτι επ' αυτού
Όσο και ηλίθιες να είναι οι ερωτήσεις, έχεις πάντοτε μια σοβαρή απάντηση
Τα έχεις σκεφτεί όλα και με προειδοποίησες πολλές φορές
"Σκέψου το μέλλον σου, δεν το σκέφτεσαι καθόλου"
Έχεις καταφέρει τόσα πολλά, σχεδόν τα πάντα
Έχεις αυτοκίνητα, σπίτια με κήπους και πισίνες
Έχεις και πολλά χρήματα στη τράπεζα
Δύναμη κι εξουσία
Κι εγώ μόνο σε στενοχωρώ
Γιατί η ζωή δεν είναι παιχνίδι, αν θες να καταφέρεις κάτι σε αυτή...
Εγώ ήμουν πάντοτε ο μικρός κι εσύ είσαι τόσο μεγάλος
Όλα όσα κάνω ειναι βλακείες, βλακείες, βλακείες...
Έχεις όλα όσα δεν έχω εγώ, όμως δεν έχεις ένα, ένα πράγμα που το έχω εγώ
Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο κι αν το θέλεις
Γιατί εσύ έχεις γεράσει, αλλά εγώ είμαι ακόμη νέος
Λυπάμαι τόσο για σένα
Γιατί εσύ έχεις γεράσει, αλλά εγώ είμαι νέος
Λυπάμαι τόσο για σένα
Γιατί εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ
Λυπάμαι τόσο για σένα
Γιατί εσύ έχεις γεράσει ενώ εγώ όχι
Δεν είναι αστείο αυτό?
Να έχεις εσύ, με τόσες γνώσεις γεράσει, ενώ εγώ να είμαι νέος
Είπε ο γέρος...
Δεν ήθελα ποτέ μου να μεγαλώσω κι αντιστάθηκα πάντοτε σε αυτό
Εξωτερικά ήμουν ένας βράχος, αν και με πλήγωσαν πολλά
Κάπου βαθιά μέσα μου, έχω μείνει παιδί
Και μόνο όταν αρχίζω να μη το νιώθω αυτό μέσα μου
Καταλαβαίνω ότι για μένα είναι πλέον αργά, αργά, αργά.
Μέσα στα βάθη της θάλασσας, όπου ότι υπάρχει ζωντανό δε μιλάει ποτέ του
Μόνο εκεί μπορώ να βλέπω τα όνειρά μου
Σα φυσαλλίδες που ανεβαίνουν από το βυθό
Γλυστράω μέσα στα σκοτάδια, περιμένοντας την αυγή
Για να παίξω με τις ηλιαχτίδες και να νιώθω πως υπάρχω
Μεγάλος- τι να σημαίνει άραγε "μεγάλος"?
Σοβαρός- ποιός είναι άραγε "σοβαρός"?
Πλούσιος-τι πάει να πει άραγε "πλούσιος"?
Επιτυχημένος- ποιός μπορεί να πει άραγε ότι είναι "επιτυχημένος"?
Εγώ είμαι εγώ, κι εσύ είσαι εσύ
Αυτά είναι το μόνο που ξέρω.
Εσύ είσαι νέος κι εγώ έχω γεράσει
Αλλά τι σημαίνει άραγε αυτό?
Πλάτων Κυφωνίδης
Σάββατο, Φεβρουαρίου 06, 2010
Τρίτη, Φεβρουαρίου 02, 2010
Ο ΠΑΟΚ των αντιθέσεων...
Κι όμως αυτός είναι ο ΠΑΟΚ που ξέρουμε. Ο ΠΑΟΚ των αντιθέσεων, ο ΠΑΟΚ του μαύρου και του άσπρου, ο ΠΑΟΚ του ζενίθ και του ναδίρ. Σκεφτείτε λίγο. Στην πολύχρονη ιστορία μας, η ομάδα μας ΠΟΤΕ δεν μας έδινε μόνο χαρές ή μόνο λύπες, αλλά και τα δύο ταυτόχρονα. Σκεφτείτε λίγο. Το πρωτάθλημα του 1985 συνοδεύθηκε με μια ήττα ντροπή 1-4 από τη Λάρισα, στον τελικό κυπέλλου του ΟΑΚΑ. Η πορεία ντροπής πριν 3 χρονια στο πρωτάθλημα συνοδεύθηκε με μια μεγαλοπρεπή τριάρα στα σκουλήκια. Το κύπελλο του 2001, με την 4άρα στο γαύρο στην Αθήνα συνοδεύθηκε με απεργίες και αποχές των παικτών που έφεραν τον ΠΑΟΚ στο χείλος του γκρεμού. Χαρμολύπη δηλαδή. Αν σκεφθώ, θα βρω κι άλλα. Αυτό είναι το DNA του ΠΑΟΚ. Απο τη χαρά στη λύπη και το αντίθετο.
Ο ΠΑΟΚ σήμερα απλά επιβεβαίωσε αυτή του την ιδιότητα. Οπότε ηρεμήστε όλοι. Οι θριαμβευτές του Καραϊσκάκη, δεν έγιναν...σαρδέλες μέσα σε 10 μέρες. Είναι άνθρωποι και κουράστηκαν. Δεν δικαιολογώ την απαράδεκτη εμφάνιση σε καμία περίπτωση. Είναι ντροπή για τον ΠΑΟΚ τέτοιες εμφανίσεις. Έλα όμως που είναι μέρος της ιστορίας του, θέλουμε δεν θέλουμε. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό. Το περιμέναμε. Η στραβή θα γινόνταν, το γράφαμε όλοι μας εδώ μέσα. Σύμφωνοι, δεν την περιμέναμε σε αυτό το παιχνίδι. Όλα όμως είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ποδόσφαιρο είναι.
Απο εδώ και πέρα, πρέπει να δούμε την επόμενη μέρα. Οι μεγάλες ομάδες διακρίνονται από την ικανότητά τους να διαχειρίζονται παραγωγικά τις αναποδιές. Αυτό πρέπει να κάνει και ο ΠΑΟΚ. Το διπλό στο Καυτατζόγλειο είναι περισσότερο επιβεβλημένο απο ποτέ. Και πιστέψτε με, θα είναι αρκετό να αλλάξει και πάλι το κλίμα. Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ μας. Ασπρο μαύρο. Δικέφαλος αετός!
Εμείς πρέπει να ηρεμήσουμε και να στηρίξουμε την ομάδα. Τώρα, στα δύσκολα. Να συμμετάσχουμε μαζικά στην Α.Μ.Κ. και να σταθούμε παραγωγικά πλάι στους παίκτες και τον προπονητή μας. Η στραβή ήρθε και είναι βαριά. Ήρθε όμως και ΠΡΕΠΕΙ να την αντιμετωπίσουμε. Κραυγές και κολοτούμπες δεν οφελούν. Πριν γράψετε κάτι, σκεφτείτε το δύο φορές. Απο το Κύπελλο θα μπρορούσαμε να είχαμε αποκλειστεί και νωρίτερα ή και αργότερα. Όπως αποκλείστηκε ο γαύρος και η ΑΕΚ. Είναι ο θεσμός των εκπλήξεων, τι να κάνουμε;
Θα υποστούμε αύριο την καζούρα των αλλόθρησκων, αλλά έτσι είναι η ζωή. Και νομίζω ότι είμαστε συνηθισμένοι. Τώρα είναι η ώρα να σηκωθούμε παιδιά! Επιβάλεται!
Για το παιχνίδι δεν θα πω τίποτα γιατί είδα μόνο μια ομάδα και μάλιστα πολύ καλή! Τον Πας Γιάννενα, στον οποίο πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια γιατί μας ισοπέδωσε με τη δεύτερη ομάδα του! Ο ΠΑΟΚ που ξέρουμε έμεινε στη Θεσαλλονίκη...
Ο ΠΑΟΚ θα συνεχίσει αδέλφια. Κι εμείς πρέπει να είμαστε δίπλα του, να του κρατάμε το χέρι, να του ζεστάνουμε την ψυχή, να του δώσουμε κουράγιο. Δεν χάθηκε ο δρόμος, χάθηκε ένα μονοπάτι...
ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ! ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ!!!!
Ο ΠΑΟΚ σήμερα απλά επιβεβαίωσε αυτή του την ιδιότητα. Οπότε ηρεμήστε όλοι. Οι θριαμβευτές του Καραϊσκάκη, δεν έγιναν...σαρδέλες μέσα σε 10 μέρες. Είναι άνθρωποι και κουράστηκαν. Δεν δικαιολογώ την απαράδεκτη εμφάνιση σε καμία περίπτωση. Είναι ντροπή για τον ΠΑΟΚ τέτοιες εμφανίσεις. Έλα όμως που είναι μέρος της ιστορίας του, θέλουμε δεν θέλουμε. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό. Το περιμέναμε. Η στραβή θα γινόνταν, το γράφαμε όλοι μας εδώ μέσα. Σύμφωνοι, δεν την περιμέναμε σε αυτό το παιχνίδι. Όλα όμως είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ποδόσφαιρο είναι.
Απο εδώ και πέρα, πρέπει να δούμε την επόμενη μέρα. Οι μεγάλες ομάδες διακρίνονται από την ικανότητά τους να διαχειρίζονται παραγωγικά τις αναποδιές. Αυτό πρέπει να κάνει και ο ΠΑΟΚ. Το διπλό στο Καυτατζόγλειο είναι περισσότερο επιβεβλημένο απο ποτέ. Και πιστέψτε με, θα είναι αρκετό να αλλάξει και πάλι το κλίμα. Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ μας. Ασπρο μαύρο. Δικέφαλος αετός!
Εμείς πρέπει να ηρεμήσουμε και να στηρίξουμε την ομάδα. Τώρα, στα δύσκολα. Να συμμετάσχουμε μαζικά στην Α.Μ.Κ. και να σταθούμε παραγωγικά πλάι στους παίκτες και τον προπονητή μας. Η στραβή ήρθε και είναι βαριά. Ήρθε όμως και ΠΡΕΠΕΙ να την αντιμετωπίσουμε. Κραυγές και κολοτούμπες δεν οφελούν. Πριν γράψετε κάτι, σκεφτείτε το δύο φορές. Απο το Κύπελλο θα μπρορούσαμε να είχαμε αποκλειστεί και νωρίτερα ή και αργότερα. Όπως αποκλείστηκε ο γαύρος και η ΑΕΚ. Είναι ο θεσμός των εκπλήξεων, τι να κάνουμε;
Θα υποστούμε αύριο την καζούρα των αλλόθρησκων, αλλά έτσι είναι η ζωή. Και νομίζω ότι είμαστε συνηθισμένοι. Τώρα είναι η ώρα να σηκωθούμε παιδιά! Επιβάλεται!
Για το παιχνίδι δεν θα πω τίποτα γιατί είδα μόνο μια ομάδα και μάλιστα πολύ καλή! Τον Πας Γιάννενα, στον οποίο πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια γιατί μας ισοπέδωσε με τη δεύτερη ομάδα του! Ο ΠΑΟΚ που ξέρουμε έμεινε στη Θεσαλλονίκη...
Ο ΠΑΟΚ θα συνεχίσει αδέλφια. Κι εμείς πρέπει να είμαστε δίπλα του, να του κρατάμε το χέρι, να του ζεστάνουμε την ψυχή, να του δώσουμε κουράγιο. Δεν χάθηκε ο δρόμος, χάθηκε ένα μονοπάτι...
ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ! ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ!!!!
Περί μολύνσεων και άλλων... τινών
Γράφει μια εφημερίδα (μπορεί να το γράφει και άλλη, μία είδα) ότι η λίμνη Κουμουνδούρου έχει γίνει «τοξικός βούρκος» από διάφορα -βιομηχανικά, κυρίως- λύματα που καταλήγουν εκεί. Η λίμνη Κουμουνδούρου, για όσους δεν ξέρουν το όνομά της (γιατί όλοι την έχουμε δει) είναι δεξιά μας, όπως πηγαίνουμε για Ελευσίνα, μεταξύ Σκαραμαγκά και Ασπροπύργου. Ένα πραγματικά όμορφο σημείο σε λάθος θέση. Δηλαδή η θέση μια χαρά είναι, ή μάλλον ήταν - μέχρι που την κατατρόπωσε η βιομηχανική επανάσταση.
Μπράβο στην εφημερίδα που φιλοξένησε το θέμα, μπράβο που έγραψε και για το κάστρο των Ιωαννιτών στη Ρόδο που διαβρώνεται από την αλμύρα μέχρι να πέσει και να το δώσουμε αντιπαροχή να ησυχάσουμε, μπράβο σε όλες τις εφημερίδες και τα άλλα Μέσα που κατά καιρούς θυμούνται ότι ειδήσεις δεν είναι μόνο πολιτική, ποδόσφαιρο, σκάνδαλα και μαζικοί θάνατοι, παρά δημοσιεύουν και κάτι ουσιαστικό - έστω με «ψιλά γράμματα».
Το ερώτημα είναι αν έχουμε γίνει ρομπότ και θέλουμε μόνο πρωτοσέλιδα καταστροφικού περιεχομένου - καταστροφικού σε όλα τα επίπεδα, από το οικονομικό μέχρι το πολιτικό, από το κοινωνικό μέχρι το φυσικό. Μια είδηση θετική, να αγαλλιάσει το πνεύμα μας, δεν υπάρχει. Τι να κάνουν και τα Μέσα Ενημέρωσης, πράττουν κατά ζήτηση. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Ας πετύχαιναν υψηλές κυκλοφορίες και ακροαματικότητες οι λίμνες Κουμουνδούρου και οι συγγενείς της, και ο κόσμος θα ήταν αλλιώς.
Βλέπουμε (και ακούμε) λοιπόν κάθε μέρα την αγωνιώδη προσπάθεια των Μέσων Ενημέρωσης για την ανεύρεση κραυγαλέου πρώτου θέματος που θα συγκινήσει το λαϊκό αίσθημα. Ευτυχώς που η ελληνική πολιτική είναι σαν τον μπαξέ που έχει απ’ όλα κι έτσι συνήθως δεν υπάρχει δυσκολία. Αν μάλιστα έχουμε και την ευχαρίστηση μιας φυσικής καταστροφής ή ενός εμπρησμού της Αθήνας, άντε και της Καρδίτσας που ήρθε στην κινηματογραφική επικαιρότητα, «κλείσαμε» ως αναγνώστες.
Και τώρα θα φτάσουμε στο ηθικοπλαστικό κρεσέντο, διότι κάθε σοβαρός σχολιασμός πρέπει να καταλήγει κάπου: Τύπε, quo vadis? Μήπως τα τοξικά, με την ευρύτερη πια έννοια, δεν επηρεάζουν μόνο τα νερά της λίμνης Κουμουνδούρου αλλά και τα δημοσιογραφικά μελάνια - και χώρια τα εικονοστοιχεία, κοινώς πίξελ; Γιατί να είναι αδιανόητη μια κάθαρση, από τη λίμνη Κουμουνδούρου μέχρι το τέλμα στο οποίο έχει περιπέσει η εν πολλαίς αμαρτίαις σκέψη μας; Γιατί να διαβάζουμε, να διαβάζουμε και τελικά να μένουμε αδιάβαστοι;
Μπράβο στην εφημερίδα που φιλοξένησε το θέμα, μπράβο που έγραψε και για το κάστρο των Ιωαννιτών στη Ρόδο που διαβρώνεται από την αλμύρα μέχρι να πέσει και να το δώσουμε αντιπαροχή να ησυχάσουμε, μπράβο σε όλες τις εφημερίδες και τα άλλα Μέσα που κατά καιρούς θυμούνται ότι ειδήσεις δεν είναι μόνο πολιτική, ποδόσφαιρο, σκάνδαλα και μαζικοί θάνατοι, παρά δημοσιεύουν και κάτι ουσιαστικό - έστω με «ψιλά γράμματα».
Το ερώτημα είναι αν έχουμε γίνει ρομπότ και θέλουμε μόνο πρωτοσέλιδα καταστροφικού περιεχομένου - καταστροφικού σε όλα τα επίπεδα, από το οικονομικό μέχρι το πολιτικό, από το κοινωνικό μέχρι το φυσικό. Μια είδηση θετική, να αγαλλιάσει το πνεύμα μας, δεν υπάρχει. Τι να κάνουν και τα Μέσα Ενημέρωσης, πράττουν κατά ζήτηση. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Ας πετύχαιναν υψηλές κυκλοφορίες και ακροαματικότητες οι λίμνες Κουμουνδούρου και οι συγγενείς της, και ο κόσμος θα ήταν αλλιώς.
Βλέπουμε (και ακούμε) λοιπόν κάθε μέρα την αγωνιώδη προσπάθεια των Μέσων Ενημέρωσης για την ανεύρεση κραυγαλέου πρώτου θέματος που θα συγκινήσει το λαϊκό αίσθημα. Ευτυχώς που η ελληνική πολιτική είναι σαν τον μπαξέ που έχει απ’ όλα κι έτσι συνήθως δεν υπάρχει δυσκολία. Αν μάλιστα έχουμε και την ευχαρίστηση μιας φυσικής καταστροφής ή ενός εμπρησμού της Αθήνας, άντε και της Καρδίτσας που ήρθε στην κινηματογραφική επικαιρότητα, «κλείσαμε» ως αναγνώστες.
Και τώρα θα φτάσουμε στο ηθικοπλαστικό κρεσέντο, διότι κάθε σοβαρός σχολιασμός πρέπει να καταλήγει κάπου: Τύπε, quo vadis? Μήπως τα τοξικά, με την ευρύτερη πια έννοια, δεν επηρεάζουν μόνο τα νερά της λίμνης Κουμουνδούρου αλλά και τα δημοσιογραφικά μελάνια - και χώρια τα εικονοστοιχεία, κοινώς πίξελ; Γιατί να είναι αδιανόητη μια κάθαρση, από τη λίμνη Κουμουνδούρου μέχρι το τέλμα στο οποίο έχει περιπέσει η εν πολλαίς αμαρτίαις σκέψη μας; Γιατί να διαβάζουμε, να διαβάζουμε και τελικά να μένουμε αδιάβαστοι;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
