ΠΑΙΔΕΙΑ ΩΡΑ ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝ....

Κορυφώνονται οι κινητοποιήσεις των φοιτητών μέχρι τον εορτασμό της 17ης Νοεμβρίου, με αποκορύφωμα το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στα μέσα της εβδομάδας. Η αναγνώριση των κολεγίων, η εφαρμογή του νόμου-πλαισίου για τα ΑΕΙ και οικονομικά αιτήματα των εκπαιδευτικών, είναι μερικοί μόνο από τους λόγους που κατεβάζουν την νεολαία στους δρόμους .

Στις 12 το μεσημέρι της ερχόμενης Πέμπτης θα πραγματοποιηθεί πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στην Αθήνα με τη συμμετοχή φοιτητών, μαθητών και εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων. Η ΟΛΜΕ έχει ήδη κηρύξει στάση εργασίας για τη συμμετοχή στο συλλαλητήριο, ενώ με κάλεσμα της προς τους πανεπιστημιακούς συλλόγους και την συνδικαλιστική ηγεσία των πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ) να πράξουν το ίδιο.

Η ΠΟΣΔΕΠ απαιτεί από το Κράτος να μην ενσωματώσει στο εθνικό δίκαιο την κοινοτική οδηγία για την αναγνώριση των πτυχίων των κολεγίων που συνεργάζονται με ξένα ΑΕΙ, επειδή, με τον έμμεσο αυτόν τρόπο ουσιαστικά εξομοιώνονται οι τριετείς σπουδές που παρέχουν αυτές οι επιχειρήσεις, με τις τετραετείς και πενταετείς σπουδές των ελληνικών πανεπιστημίων

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΝΟΣΕΙ!

ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ , ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΠΟΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΣΤΕΙΡΑ ΚΑΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΗ ‘ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ‘ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΑΒΟΥΛΑ ΠΙΟΝΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΜΥΖΟΥΝ ΡΟΥΦΩΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΚΑΘΕ ΥΓΙΕΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΚΥΤΤΑΡΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ, ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΑΝ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΜΙΑΣ ΜΗΧΑΝΗΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ ΠΛΟΥΤΟ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ….

ΜΑΣ ΑΠΟΚΟΙΜΙΖΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ….

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΓΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΔΕΝ ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ

ΟΙ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΜΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΤΟΥΣ

ΤΑ ΚΥΛΙΚΕΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΦΑΓΗΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΣΤΑ ΑΝΩΤΑΤΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΔΡΑΜΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ…

ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΑΠΑΡΧΑΙΩΜΕΝΕΣ

ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ-ΤΡΟΦΙΜΟΙ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΩΝ ΚΛΙΝΙΚΩΝ

ΣΤΑΡΧΙΔΙΣΤΕΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ΦΡΕΝΤΟ, ΤΡΕΧΟΥΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ ΤΗΣ ΔΑΠ-ΠΑΣΠ ΚΤΛ ΚΤΛ ΓΙΑ ΛΙΓΗ ‘‘ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ‘‘ ΓΙΑ ΤΖΑΜΠΑ ΕΙΣΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΤΑ ΣΤΑ ΞΕΝΥΧΤΑΔΙΚΑ , ΓΙΑ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΗ (…) ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ….

ΑΝ ΚΑΘΟΜΑΣΤΑΝ ΝΑ ΤΑ ΑΠΑΡΙΘΜΗΣΟΥΜΕ ΘΑ ΜΑΣ ΕΠΑΙΡΝΕ ΜΕΡΕΣ ΠΟΛΛΕΣ…

ΣΑΠΙΛΑ…..

ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΚΟΜΑ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ…

ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ….

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ…

ΕΙΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΕΙΤΕ ΣΕ ΜΟΝΙΜΗ ΒΑΣΗ, ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ….

ΙΣΟΝΟΜΙΑ

"Είναι γνωστά τα προβλήματα που απασχολούν το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου μας.

Προβλήματα που δεν δημιουργήθηκαν από τον φίλαθλο κόσμο του ΠΑΟΚ, αλλά από άτομα τα οποία κάτω από την ανοχή του κρατικού μηχανισμού κατάκλεψαν και χρέωσαν με ένα υπέρογκο ποσό τα ταμεία της ΠΑΕ.
Εδώ και πάρα πολλούς μήνες ακούσαμε μεγαλόστομα λόγια από υπεύθυνους φορείς που υπόσχονταν ότι θα έδιναν μια δίκαιη και βιώσιμη λύση σε αυτά τα προβλήματα.

Θυμόμαστε πως σε ανάλογες περιπτώσεις που αφορούσαν άλλες ανώνυμες ποδοσφαιρικές εταιρίες, το χρέος μηδενιζόταν με νόμους που είχαν σταματήσει να είναι σε ισχύ και ξαναβγήκαν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, με αποκλειστικό σκοπό την διάσωση αυτών των ομάδων.

Έτσι ομάδες όπως η ΑΕΚ, ο Άρης, ο Πανιώνιος, η Λάρισα, ο ΟΦΗ, όχι μόνο διασώθηκαν, αφού τους χαρίστηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, αλλά μπόρεσαν να παραμείνουν ανταγωνιστικές και να κατακτήσουν θέσεις που τους οδήγησαν στα κύπελλα Ευρώπης.

Από την πολιτεία αναμέναμε ανάλογη και ίση αντιμετώπιση στα προβλήματα της ΠΑΕ ΠΑΟΚ.
Ειδικά από την στιγμή που πρόεδρος, ανέλαβε ο άνθρωπος που δόξασε την Ελλάδα και την έκανε γνωστή σε όλο τον πλανήτη, ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του Euro 2004, ο αρχηγός της Εθνικής μας Θόδωρος Ζαγοράκης.

Περιμέναμε να υπάρχει προς το πρόσωπο του σεβασμός, πίστη και επιβράβευση στον σχεδιασμό που ο ίδιος και η διοίκηση του εκπόνησαν για την διάσωση και βιώσιμη μετέπειτα λειτουργία του συλλόγου μας.
Διαψευστήκαμε οικτρά, αφού η κοροϊδία συνεχίζετε.

Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ είναι η μόνη αθλητική εταιρία στην Ελλάδα, που θα πρέπει να πληρώσει όλο το πρωτογενή χρέος της καθώς και 20% των τόκων και προσαυξήσεων που της έχουν επιβληθεί, σύμφωνα με το τερατούργημα που ψήφισε σαν νομοσχέδιο η κυβέρνηση.

Θα πρέπει μηνιαίως να πληρώνει το ποσό των 120.000 με 140.000 ευρώ, αν δεχθεί και υπογράψει αυτή τη ρύθμιση.

Το ερώτημα παραμένει: Αν η διοίκηση την δεχθεί και ενταχθεί σε αυτήν, από πού θα βρεθούν αυτά τα χρήματα;

Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ με τεράστιες προσπάθειες και με το διαπραγματευτικό ατού των δώδεκα χιλιάδων (12.000) και πλέον διαρκείας που διέθεσε στον κόσμο της ομάδας, μπόρεσε να συνεργαστεί φέτος με περισσότερους από 20 χορηγούς, τους οποίους σαν σύνδεσμοι του ΠΑΟΚ τους ευχαριστούμε δημόσια για την επένδυση τους στον σύλλογό μας.

Αντίθετα καμιά εταιρία του δημοσίου δεν θέλησε να διαφημίσει το προϊόν της μέσω της ομάδας μας, την ίδια στιγμή που η ομάδα του Παναθηναϊκού έχει κάνει (tatto) τατού το σήμα του ΟΤΕ, εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Με τις προϋποθέσεις που υπάρχουν σήμερα θεωρούμε αδύνατη την αποπληρωμή των μηνιαίων δόσεων που προκύπτουν από την ρύθμιση και θα βαρύνουν τα ταμεία της ομάδας μας για τα επόμενα δέκα χρόνια.

Πάγια απαίτηση μας παραμένει η διαγραφή των χρεών της ΠΑΕ ΠΑΟΚ και η αποπληρωμή τους, από τα φυσικά πρόσωπα που τα δημιούργησαν με την ανέχεια και στήριξη των αρμόδιων φορέων.
Μετά τις πρόσφατες εκλογές, υπάρχει μια νέα κατάσταση στο υπουργείο Πολιτισμού, με την έλευση του Γιάννη Ιωαννίδη στη θέση του υφυπουργού Αθλητισμού.

Περιμέναμε εναγωνίως την τοποθέτηση του στο συγκεκριμένο ζήτημα και να ανακοινώσει τις ενέργειες στις οποίες είναι διατεθειμένος να προβεί.

Μέχρι τώρα σφυρίζει αδιάφορα.

Μήπως δεν τον ενδιαφέρει το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ή προσπαθεί να επιβραβεύσει με την στάση του, αυτούς που υποστηρίζουν ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει τις ρίζες του και την αντιπαλότητα που είχαμε στους αγωνιστικούς χώρους;

Είναι μέλος της κυβέρνησης και συνάδελφοι του σε αυτή την κυβέρνηση θα πρέπει να δώσουν την λύση, άρα του αναλογεί μερίδιο ευθύνης.

Πρόσφατα η διοίκηση της ΠΑΕ ΠΑΟΚ κάλεσε σε συναντήσεις τους βουλευτές της εκλογικής περιφέρειας μας, για να τους γνωστοποιήσει τις θέσεις της.

Ακούσαμε μετά το τέλος αυτών των συναντήσεων τις δηλώσεις των βουλευτών. Όλοι ισχυρίστηκαν πως τα αιτήματα της ΠΑΕ ΠΑΟΚ είναι δίκαια και στα πλαίσια της ίσης αντιμετώπισης που θα πρέπει να απολαμβάνουν οι αθλητικές εταιρίες.

Ποιες οι πράξεις τους μέχρι σήμερα;

Σε ποιες ενέργειες προέβησαν μετά την ενημέρωση που είχαν;

Στηρίζουμε την διοίκηση της ΠΑΕ ΠΑΟΚ και θεωρουμε αδιανόητη την πράξη υπογραφής και υπαγωγής σε ρύθμιση των χρεών του συλλόγου μας, χωρίς την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων της.

Δεν υπάρχει επιλογή κατεύθυνσης και πορείας σήμερα.

Υπάρχει μονόδρομος και αυτός είναι η διαγραφή των χρεών.

Εμείς σαν σύνδεσμοι του ΠΑΟΚ έχουμε την ευθύνη απέναντι σε ολόκληρο τον ΠΑΟΚτσήδικο Λαό να ηγηθούμε όποιας προσπάθειας μας αναλογεί, όπως ορίζει η ιστορία και το παρελθόν μας.

Αναλαμβάνουμε δράση με κλιμακωτές ενέργειες τις οποίες έχουμε μελετήσει σχολαστικά και οι οποίες θα ανακοινώνονται λίγο πριν πραγματοποιηθούν. Ζητάμε την συμπαράσταση και την προβολή αυτών των ενεργειών από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Οι αντιδράσεις μας θα είναι μαζικές, μεγαλειώδεις και χωρίς προηγούμενο. Θα αναγκάσουμε με τις ενέργειες μας τους πραγματικούς υπεύθυνους για το οργανωτικό, οικονομικό και αγωνιστικό πρόβλημα του ΠΑΟΚ, να δώσουν λύση παρόμοια με αυτές που έδωσαν στο παρελθόν σε ανταγωνιστές μας και θα τους τιμωρήσουμε για την ανέχεια και στήριξη που έδωσαν και δίνουν μέχρι σήμερα, στους πραγματικούς ενόχους και κλέφτες των ταμείων της ΠΑΕ ΠΑΟΚ.

Η πρώτη από αυτές τις ενέργειες που αποφασίσαμε να κάνουμε, θα είναι η διοργάνωση ενός πανελλήνιου συλλαλητηρίου που θα διεξαχθεί εντός του μηνός Νοεμβρίου, σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί εγκαίρως, ώστε να υπάρχει χρόνος προγραμματισμού και ετοιμασιών για την κάθοδο χιλιάδων οπαδών του ΠΑΟΚ στους δρόμους.

Σε αυτό το συλλαλητήριο υποχρέωση έχουν να βρεθούν μόνο όσοι στηρίζουν την προσπάθεια μας. Για αυτό το λόγο δεν επιθυμούμε την παρουσία πολιτευτών και βουλευτών. Βαρεθήκαμε και χορτάσαμε από τα λόγια τους που παραμένουν κούφια λόγια και δεν έγιναν πράξη.

Ήρθε η ώρα για αντιπαράθεση με έργα.

Ο Λαός του ΠΑΟΚ οφείλει να είναι σε επαγρύπνηση και έτοιμος για όποια μορφή μάχης του ζητήσουμε να δώσει το παρών. Γνωρίζουμε ότι θα είναι μακρύς, επίπονος και δύσκολος ο δρόμος που διαλέξαμε. Αλλά εμείς από τη μεριά μας, του υποσχόμαστε ότι αν δεν δικαιωθούμε στα δίκαια αιτήματα μας, θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας και δεν θα τα παρατήσουμε μέχρι να δώσουμε τέλος στην ομηρία του ΠΑΟΚ.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΟΚ. ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΦΙΛΩΝ ΠΑΟΚ".



----------------------------------------



Οι μάσκες έπεσαν. Θέλουν τον ΠΑΟΚ μικρό και αδύναμο και 100% ελεγχόμενο. Το έργο που ξεκίνησε η προηγούμενη κυβέρνηση με αιχμή του δόρατος τον Βενιζέλο συνεχίζεται από τους "Αλογοσκούφηδες" του Καραμανλή.

Όλοι αυτοί που άφηναν ανεξέλεγκτους τον Μπατατούδη και τον Γούμενο να ρημάζουν και να τρώνε τις σάρκες του συλλόγου, τώρα εξαντλούν την αυστηρότητα τους απέναντι στη διοίκηση του Θοδωρή Ζαγοράκη. Κορόιδεψαν την Παοκτσήδικη οικογένεια προεκλογικά υποσχόμενοι λύσεις που θα έβαζαν τέλος στο πρόβλημα και τώρα που το πανηγύρι τελείωσε προσπαθούν να οδηγήσουν τον Δικέφαλο στον αφανισμό.

Αφού τακτοποίησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλες τις ομάδες της Super League φθάνοντας σε σημείο να πληρώσουν τα χρωστούμενα σε ποδοσφαιρικές ομάδες από το άρθρο 44, έφτιαξαν με μπροστάρη τον Ορφανό μια ρύθμιση που στραγγαλίζει το σωματείο και το κρατά δέσμιο για τα επόμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια.

Αυτοί που ευαγγελίζονται την εξυγίανση του Ελληνικού Ποδοσφαίρου θα περίμενε κανείς να σταθούν αρωγοί στην προσπάθεια άφθαρτων παραγόντων που έχουν την απόλυτη στήριξη του Ασπρόμαυρου κόσμου.

Επειδή όμως ζούμε στη χώρα της λαμογιάς και όχι σε κάποιο προηγμένο Ευρωπαϊκό κράτος η κυβέρνηση συνεχίζει να στηρίζει τους απατεώνες και να πολεμά τις καθαρές λύσεις. Από κοντά και οι διαπλεκόμενοι της Σούπερ Λίγκας που θέλουν τον ΠΑΟΚ μακριά από κάθε διεκδίκηση στόχου.

Με μπροστάρηδες τους γνήσιους απογόνους του "Θρυλικού" Καμπάνη, τους καλύτερους συνεργάτες των δυνάμεων καταστολής, έχουν επιδοθεί σε έναν βρώμικο αγώνα προκειμένου να εμποδίσουν τον ΠΑΟΚ να βρει και πάλι τον δρόμο του.

Απέναντι σε όλους αυτούς έχουμε να αντιπαρατάξουμε μόνο ένα άλλο τεράστιο όπλο. Τη δύναμη του κόσμου μας. Πλέον δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Η σωτηρία του συλλόγου εξαρτάται από εμάς του ίδιους. Αν και καθυστερημένα, και σε αυτό έχει ευθύνη η διοίκηση που παραπλανήθηκε από υποσχέσεις τυχοδιωκτών της πολιτικής, ήρθε η ώρα να πολεμήσουμε όπως μόνο εμείς ξέρουμε.

Δεν θα αφήσουμε κανέναν τυχάρπαστο πολιτικό και κανέναν υποχθόνιο ρουφιανάκο να πειράξει τον αγαπημένο μας σύλλογο. Στο πόλεμο που μας κήρυξαν απαντάμε με πόλεμο.

Υ.Γ. Επειδή πολλά τρελά διαβάζουμε στις εφημερίδες της πόλης, όποιος Παοκτσής νομίζει ότι ο νέος υφυπουργός αθλητισμού θα είναι έστω φιλικός απέναντι στην ομάδα μας ζει σε έναν δικό του ευτυχισμένο κόσμο.

Για να μην ξεχνιόμαστε, πρόκειται για τον άνθρωπο που μισεί παθολογικά τον ΠΑΟΚ. Αυτόν που στηρίζει έμπρακτα τον κολλητό του Πανελούδη για να είναι το μπάσκετ μας στην αφάνεια και να προχωρούν χωρίς εμπόδια οι κολλητοί της ΓΕΝΕΣΙΣ.

Αν δεν κάνουμε λάθος είναι αυτός που δεν δίστασε να βάλει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές στο ΣΕΦ για να κερδίσει ένα απλό παιχνίδι πρωταθλήματος. Μήπως είναι αυτός που προσπαθεί να αποτρέψει οποιοδήποτε μεγάλο οικονομικό μέγεθος να εμπλακεί στα κοινά του Δικεφάλου. Ξυπνήστε όλοι! Από αυτόν τον ορκισμένο αντιΠαοκτσή δεν έχετε να περιμένετε τίποτα.

Πάντως οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι αυτή η κυβέρνηση λειτουργεί αξιοκρατικά. Δεν υπουργοποιεί όποιον κι όποιον, αλλά καθηγητές. Έστω και της αλητείας.

Ώραι Mελαγχολίας

Οι ευτυχείς την φύσιν βεβηλούσι.
Της λύπης είναι τέμενος η γη.
Aγνώστου πόνου δάκρυ στάζει η αυγή·
αι ορφαναί εσπέραι αι χλωμαί πενθούσι·
και ψάλλει θλιβερά η εκλεκτή ψυχή.

Aκούω στεναγμούς εν τοις ζεφύροις.
Βλέπω παράπονον επί των ίων.
Aισθάνομαι του ρόδου αλγεινόν τον βίον·
μυστηριώδους λύπης τους λειμώνας πλήρεις·
κ’ εντός του δάσους του πυκνού λυγμός ηχεί.

Τους ευτυχείς οι άνθρωποι τιμώσι.
Και τους υμνούσι ψευδοποιηταί.
Aι πύλαι, πλην, της φύσεως είναι κλεισταί
εις όσους αδιάφοροι, σκληροί γελώσι,
γελώσι ξένοι εν πατρίδι δυστυχεί.

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

....το ψωμί .... ψωμάκι....

ουδείς νοιάζεται....
γαργάρα και πάλι γαργάρα....


Με ένα νέο κύμα ακρίβειας είναι αντιμέτωποι οι καταναλωτές, οι οποίοι καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με μεγάλες ανατιμήσεις, καθώς και κερδοσκοπικά φαινόμενα.

Μέσα σε μόλις 15 ημέρες στην αγορά των τροφίμων καταγράφονται αυξήσεις από 3% έως και 60%. Την ίδια ώρα το πετρέλαιο θέρμανσης έχει εκτιναχθεί στα 0,72 λεπτά το λίτρο, χωρίς να ξέρει που θα σταματήσει το νέο αυτό ράλι, ενώ και η ΔΕΗ ζητάει νέες αυξήσεις της τάξης του 2%.

Επιπλέον, σοβαρά εξετάζεται το ενδεχόμενο να αυξηθούν τα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών από 7% έως και 13%, ενώ ανάλογες αυξήσεις αναμένονται στον ΟΣΕ και στα ΚΤΕΛ.

Νέο ρεκόρ για το πετρέλαιο

Διπλό χτύπημα για τις οικονομίες είναι, τόσο η νέα υψηλή τιμή που σημείωσε το πετρέλαιο, όσο και η ισοτιμία μεταξύ ευρώ και δολαρίου. Την ίδια στιγμή, ανησυχία προκαλεί στο οικονομικό επιτελείο η ανοδική κίνηση του πληθωρισμού για τον Οκτώβριο.

Το πετρέλαιο το πρωί της Δευτέρας ξεπέρασε τα 93 δολάρια το βαρέλι στις ηλεκτρονικές συναλλαγές στην Ασία. Αιτία για την νέα αύξηση της τιμής του μαύρου χρυσού είναι τόσο η συνεχιζόμενη ένταση στη Μέση Ανατολή, όσο και οι επιθέσεις ανταρτών σε εγκαταστάσεις άντλησης πετρελαίου στη Νιγηρία, καθώς εκτιμάται ότι η ημερήσια παραγωγή της ιταλικής εταιρείας ΕΝΙ θα περιορίσει την ημερήσια παραγωγή της κατά 50.000 βαρέλια το προσεχές διάστημα. Την ανασφάλεια της αγοράς εντείνει και το γεγονός ότι ο ΟΠΕΚ δηλώνει ότι δεν προτίθεται να αυξήσει την ημερήσια παραγωγή πετρελαίου.

Στην αγορά της Σιγκαπούρης, η τιμή του πετρελαίου για συμβόλαια παράδοσης Δεκεμβρίου είχε διαμορφωθεί το πρωί στα 93,12 δολάρια το βαρέλι, καταγράφοντας αύξηση 1,26 δολαρίων από τα 91,86 δολάρια που έκλεισε στη Νέα Υόρκη την περασμένη Παρασκευή. Η τιμή του Μπρεντ της Βόρειας Θάλασσας για συμβόλαια παράδοσης Δεκεμβρίου είχε αυξηθεί επίσης κατά 1,21 δολάρια στα 89,90 δολάρια.

Νέο ρεκόρ για το ευρώ

Σε νέο επίπεδο ρεκόρ έφτασε το πρωί της Δευτέρας η ισοτιμία του ευρώ έναντι του δολαρίου, η οποία για πρώτη φορά στην ιστορία του πέρασε το όριο του 1,44 και έφτασε στα 1,4435 δολάρια.

Μετά από μια εβδομάδα έντονων διακυμάνσεων στην αγορά οι φόβοι για την κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας εντείνονται και οι χρηματαγορές πλέον περιμένουν από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών (FED) την επόμενη κίνησή της.

Η απόφαση της FED θα ανακοινωθεί την ερχόμενη Τετάρτη, αλλά οι αγορές περιμένουν την μείωση των επιτοκίων για άλλη μια φορά (πιθανότατα στα 4,5% από 4,75% που είναι σήμερα). Ωστόσο, ορισμένοι δεν αποκλείουν και μείωση της τάξης κατά μισή ποσοστιαία μονάδα.

Σε αντίθετη τροχιά, ωστόσο, φαίνεται να κινείται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), η οποία εξετάζει το ενδεχόμενο μιας ακόμα αύξησης των επιτοκίων. Αν και όπως όλα δείχνουν είναι πολύ δύσκολο να προχωρήσει στη λήψη μιας τέτοιας απόφασης μέχρι το τέλος του 2007. Χαρακτηριστική ήταν και η δήλωση του αρμόδιου για τις νομισματικές και οικονομικές υποθέσεις Επιτρόπου της Ε.Ε. κ. Χοακίν Αλμούνια ότι «Η Ευρώπη θα πρέπει να αποφύγει να πέσει σε ύφεση παρά την επιβράδυνση της ανάπτυξης στις Ηνωμένες Πολιτείες».

Στα ύψη και ο πληθωρισμός

Ανοδικά κινήθηκε και ο πληθωρισμός για τον Οκτώβριο σύμφωνα με την Στατιστική Υπηρεσία. Όπως, μάλιστα, εκτιμά είναι πολύ πιθανόν να διαμορφωθεί τελικά στα επίπεδα του 3 – 3,1%, από το 2,9% που ήταν τον Σεπτέμβριο. Τα οριστικά στοιχεία θα ανακοινωθούν από την Υπηρεσία στις 8 Νοεμβρίου.

Ωστόσο, χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο ελληνικός πληθωρισμός κινείται σε σημαντικά υψηλότερα επίπεδα από ότι στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, παρά το γεγονός ότι και εκεί σημειώνονται αυξητικές τάσεις. Από την πλευρά τους, και οι διεθνείς οργανισμοί προβλέπουν ότι το 2008 στην χώρα μας ο πληθωρισμός θα διαμορφωθεί στο 3,2%.



καλή διασκέδαση....

ΝΕΟ ΦΕΣΙ...

ΤΟ 2004 ΔΙΟΡΓΑΝΟΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΨΕΥΤΙΚΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΓΚΛΑΜΟΥΡΙΑΣ, ΤΟΥ ΝΤΟΠΑΡΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ , ΧΡΕΩΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΒΑΛΑΜΕ ΣΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΜΑΣ ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΘΗΛΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΗΝ ΒΓΑΛΟΥΜΕ….

ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΦΤΑΝΑΝ ΑΥΤΟΙ, ΤΟ 2013 ΜΑΣ ΕΒΑΛΑΝ ΑΛΛΗ ΜΙΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΣΕ ΛΑΡΙΣΑ-ΒΟΛΟ…

ΜΥΑΛΟ ΔΕΝ ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ

ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΕΡΜΑΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΚΑΝΑΛΑΡΧΗ-ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Ε.Ο.Ε. ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΒΑΛΘΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΙΑΡΙΔΩΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΟΛΑ ΤΑ ΒΡΩΜΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ….ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΘΕΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ-ΛΑΜΟΓΙΑ, ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΛΑΙΜΗΤΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟ….ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣΟΥΝ ΟΤΙ ΤΑ 80 ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ ( ΑΥΤΑ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΑΡΧΗ ) ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΣΤΙΣΟΥΝ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΥΤΟΙ, ΘΑ ΚΑΛΥΦΤΟΥΝ ΑΠΟ ΧΟΡΗΓΟΥΣ !!!!!

ΓΕΛΑΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ!!!!

ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΑΣ

mirror

«....Ο άνθρωπος- ύλη είναι ολομόναχος.
Η ψυχή βαρέθηκε το περίβλημά της, τα αυτιά,
τα τρομαγμένα μάτια, το γεμάτο ουλές δέρμα, που ντύνουν το σκελετό.
Πeτά προς την ουράνια πηγή με των πουλιών το άρμα
και μες τη ζωντανή της φυλακή
ακούει το τρίξιμο των δασών,
των θαλασσών το σάλπισμα.
....Παιδί μου, τρέξε σε όλο τον κόσμο
κι οδήγα με τη βέργα σου τη μεταλλική ρόδα,
όσο ακόμα ακούς της γης το χαρούμενο ή ξερό ήχο
να απαντά στο κάθε σου βήμα....»

από την ταινία του Α. Ταρκόφσκι : “mirror”

σοφός και ψύχραιμος

"Σοφός και ψύχραιμος μου φαίνεται πως είναι εκείνος, που ψύχραιμα υποφέρει, οτι και αν του συμβεί".

Ευριπίδης

ΕΛΛΑΣ-ΒΡΩΜΑΣ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΝΩΜΕΝΗ
ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ
ΟΥΤΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ

ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ
ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΚΟΙΝΟ ΟΡΑΜΑ
ΟΥΤΕ ΑΓΑΠΗ, ΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ

Ο ΕΝΑΣ ΤΡΩΕΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΟΥ, Η ΖΩΗ ΜΟΥ

ΠΟΙΑ ΕΛΛΑΔΑ? ΠΟΙΟ ΚΡΑΤΟΣ ?

ο καθένας την δική του επανάσταση

blog

το κακό που έχει αυτό το blog, είναι ότι καταπιάνεται με πολλά θέματα και ενότητες, χωρίς να έχει σαφή και συγκεκριμένη γραμμή. Λίγο απ’ όλα …λίγα σχόλια, σχετικά λίγες επισκέψεις …όμως τα λέει και θα τα λέει έξω από τα δόντια…μέχρι να κουραστώ και να τα παρατήσω…anyway, να είστε όλοι καλά.

ενάντια του κοινωνικού-αθλητικού κατεστημένου

"Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι ο ΠΑΟΚ από την ίδρυσή του πορεύεται με μοναδικό συμπαραστάτη και αρωγό τον κόσμο του. Η μοναδική δύναμη που προσφέρουν στην ομάδα οι φίλαθλοί της, οδήγησε τον ΠΑΟΚ σε στιγμές μεγαλείου.

Πολλές φορές στο παρελθόν διαπιστώθηκε ότι η σχέση αυτή ενοχλούσε. Είναι και τώρα προφανές ότι η συσπείρωση του κόσμου που καταγράφηκε με τα χιλιάδες διαρκείας που διατέθηκαν, καθώς και η γεμάτη Τούμπα σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι, ενοχλούν αυτούς που θέλουν τον ΠΑΟΚ κομπάρσο, το «κακό παιδί» του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τους ενοχλεί που ο ΠΑΟΚ παέι να σταθεί στα πόδια του με τις δικές του δυνάμεις, χωρίς «προστάτες» και «στηρίγματα». Αισθάνονται ότι απειλούνται και έχουν δίκιο. Ο ΠΑΟΚ θα πάρει και πάλι το ρόλο που του αρμόζει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τον ελληνικό αθλητισμό.

Το ρόλο του πρωταγωνιστή, όπως το απαιτούν οι φίλαθλοί του. Τα εμπόδια που κάθε μέρα δημιουργούνται -σίγουρα όχι τυχαία- μας οπλίζουν με δύναμη στην προσπάθεια να δικαιώσουμε τις προσδοκίες χιλιάδων ανθρώπων σε όλον το κόσμο, που ονειρεύονται την ημέρα της επιστροφής του ΠΑΟΚ στην κορυφή.

Κανένα εμπόδιο δεν είναι απροσπέλαστο για μία ομάδα που γεννήθηκε στην προσφυγιά και το όνομά της έγινε γνωστό στα πέρατα του κόσμου, κόντρα σε κάθε λογική. Καμία παρασκηνιακή δύναμη και ενέργεια δεν μπορεί να ανακόψει το δρόμο μας.

Κάθε απόπειρα αποσυντονισμού της προσπάθειάς μας θα πέσει στο κενό. Ο ΠΑΟΚ προχωράει ενωμένος, προσπερνώντας αδιάφορα τους «ποντικούς» που έμαθαν να ζουν και να δρουν στους υπονόμους, από τους οποίους δεν θα βγουν ποτέ.

Αυτή είναι και η τιμωρία τους. Ο δρόμος είναι ανηφορικός όχι μόνο για τη Διοίκηση, τους παίκτες και την τεχνική ηγεσία. Είναι ανηφορικός και για τους φιλάθλους που προσφέρουν χρόνια τώρα χωρίς να εισπράττουν. Στο τέλος της διαδρομής περιμένει η επιτυχία. Η ανταμοιβή της προσπάθειας θα είναι τόσο μεγάλη, που όλοι θα αισθανθούμε δικαιωμένοι για τον αγώνα μας.

Βαδίζουμε μόνοι, χωρίς καμία βοήθεια, παρά τις υποσχέσεις που λάβαμε, αν και στο θέμα αυτό θα αναφερθούμε σύντομα και λεπτομερώς. Την Κυριακή για άλλη μία φορά, στο παιχνίδι με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, θα καταγραφεί η δύναμη του ΠΑΟΚ. Η δύναμή σας!"

πρόεδρος παε ΠΑΟΚ-Θ.Ζαγοράκης

εθνικοί νταβατζήδες

ΑΥΤΑΠΟΔΕΙΚΤΗ είναι η καραμπινάτη διαπλοκή της σημερινής κυβέρνησης με αυτούς που ο πρωθυπουργός της κ. Κώστας Καραμανλής αποκαλούσε «νταβατζήδες» στο περίφημο γεύμα του Μπαϊρακτάρη.

ΠΑΡΙΣΤΑΝΕ τότε ο πρωθυπουργός τον αρχάγγελο της κάθαρσης, της εξυγίανσης και της επανίδρυσης του κράτους, εξαπολύοντας σφοδρά πυρά, από την αντιπολίτευση, κατά του Βιντεολόττο και του «Πάμε Στοίχημα».

ΒΡΕΘΗΚΕ από τη θέση της εξουσίας «αγκαλιά» με τους «νταβατζήδες», με αυτούς που απειλούσε, ότι θα συγκρουστεί. Δεν συμβιβάστηκε, αλλά παραδόθηκε. Με δική του συναίνεση και ευλογία θρονιάστηκε η Intralot με απευθείας ανάθεση στον ΟΠΑΠ.

ΕΓΙΝΑΝ ΟΛΑ στο σκοτάδι, δηλαδή κρυφά, χωρίς να γνωστοποιηθούν τα στοιχεία της σύμβασης, τα οποία θα έπρεπε να ανακοινωθούν στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς από τον ΟΠΑΠ (αλλά και από την Intralot). Αυτές οι δουλειές, κατά την κυβέρνηση της σεμνότητας και της ταπεινότητας, της δήθεν διαφάνειας, δεν γίνονται στα φανερά.

ΑΜΗΧΑΝΟΣ μετά τις αποκαλύψεις της «Ε» εμφανίστηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Θεόδωρος Ρουσόπουλος χθες. Στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, δεν μπορούσε να δώσει απαντήσεις. Παρέπεμπε συνεχώς στον ΟΠΑΠ, δηλώνοντας: «Νομίζω, ότι ο ΟΠΑΠ θα δώσει απαντήσεις. Ή θα απευθυνθείτε εσείς. Εγώ, πάντως, σίγουρα θα μάθω τι ακριβώς έχει συμβεί». Εγώ, ποιος; Ο εκπρόσωπος του «βασικού μετόχου».

ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ο κ. Ρουσόπουλος τι έχει συμβεί; Δεν γνωρίζει, ότι στο διοικητικό συμβούλιο του ΟΠΑΠ έχουν τοποθετηθεί στελέχη συνδεδεμένα με το Μαξίμου;

ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ και αυτά και πολλά άλλα στην κυβέρνηση και στο πρωθυπουργικό περιβάλλον. Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι τα έκρυψαν όλα, ότι αγκάλιασαν τον κ. Κόκκαλη, τον γιγάντωσαν περαιτέρω (δεν τον βρήκαν αδύναμο, είναι αλήθεια) και του τα έδωσαν όλα με διάφορες μεθοδεύσεις. Εφτασαν στην απευθείας ανάθεση, τελικά, για να μη χαθεί ούτε μια μέρα κερδοφορίας από τον τζόγο, που τόσο καταδικάζει η ηθικολογούσα κυβέρνηση...

ΔΗΘΕΝ ΔΕΝ γνωρίζει και δεν μιλάει η κυβέρνηση για την αμαρτωλή σύμβαση. Δεν μιλάει, όμως, ούτε και η αντιπολίτευση, ούτε και τα κανάλια είπαν κάτι για την αποκάλυψη του σκανδάλου διαπλοκής. Πρόκειται για ομερτά.

ΑΥΤΗ Η συνωμοσία σιωπής ρίχνει βαρειά σκιά στον πολιτικό κόσμο, στα κόμματα και στα κανάλια, αποδεικνύοντας ότι είναι μεγάλο το εύρος της διαπλοκής και της ανοχής.

ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ....


ΑΝΤΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ , ΜΑΣ ΤΑ ΕΧΕΤΕ ΠΡΗΞΕΙ....
ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ....

ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ

για ΓΕΛΙΑ και για ΚΛΑΜΑΤΑ

ΕΧΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΚΛΑΨΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΟΥΡΜΟΥΡΑ

ΠΑΡΤΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ

εθνικός προμηθευτής

Τα σκήπτρα του εθνικού προμηθευτή του κρατικού τζόγου απένειμε η κυβέρνηση Καραμανλή στην Intralot του Σωκράτη Κόκκαλη με την απευθείας ανάθεση των 230 εκατ. ευρώ που υπέγραψε ο ΟΠΑΠ στις 31 Ιουλίου, ανακοινώνοντας μόνο τα 96,5 εκατ. ευρώ.

Χθες, η «Ε» αποκάλυψε, ότι η τριπλοκλειδωμένη σύμβαση (20 άρθρων και 54 σελίδων) του ΟΠΑΠ με την κοινοπραξία Intralot κοστολογείται επιεικώς με 230 εκατ. ευρώ (με τον ΦΠΑ) για τα τρία χρόνια και πάνω από 300 εκατ. ευρώ αν αυτή παραταθεί για έναν ακόμη -τέταρτο- χρόνο.

Το κόστος αυτό, που ο ΟΠΑΠ απέκρυψε, είναι δυόμισι φορές υψηλότερο απ' αυτό που ανακοινώθηκε (συντονισμένα από ΟΠΑΠ και Intralot την 1/8/2007) και διαμορφώνεται, αν συνυπολογιστούν τα τιμήματα των υπηρεσιών τεχνικής λειτουργίας και συντήρησης των τερματικών (29.400) και των δύο μηχανογραφικών κέντρων.

...Αν και ανέλαβαν την υποχρέωση να εξυγιάνουν τον ΟΠΑΠ, κάνοντας έναν διεθνή διαγωνισμό, με τον οποίον ο οργανισμός θα αποκτούσε δικό του πληροφοριακό σύστημα, κατάφεραν ένα ακριβό leasing, εγκαθιδρύοντας την Intralot και ως συμπαραγωγό και νέων παιγνίων... Έτσι νεκρανασταίνεται και η καταγγελθείσα ως αποικιοκρατική από τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κ. Καραμανλή σύμβαση του Στοιχήματος του 1999, η οποία αποτελεί και τη μάνα-σύμβαση για ένα come-back του Σ. Κόκκαλη στο ΠΑΜΕ Στοίχημα και μάλιστα -τώρα- χωρίς ρίσκο.

...Αν ο ΟΠΑΠ καταγγείλει τη συμφωνία για οποιονδήποτε λόγο, υποχρεώνεται να αποζημιώσει πλήρως την Intralot. Δηλαδή αν αυτό συμβεί αύριο, αυτό θα του κοστίσει περίπου 230 εκατ. ευρώ! Συν 20 εκατ. ευρώ (χωρίς ΦΠΑ) για την υλικοτεχνική υποδοχή, συν άλλα 58,520 εκατ. ευρώ (χωρίς ΦΠΑ) για την άδεια χρήσης του λογισμικού μέχρι το τέλος του 2016!

πηγή: enet.gr

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ


ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΑΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ




ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

ΛΑΜΟΓΙΑ, ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ;;;;

«Φέσι» περίπου 1 εκατ. ευρώ έβαλαν στη Βουλή οι βουλευτές την τελευταία διετία (από 1/1/2006 έως 16/9/07) για υπερβάσεις του πλαφόν στις χρεώσεις κινητών και σταθερών τηλεφώνων, εκκρεμότητα που έρχεται τώρα να ρυθμίσει ο νέος πρόεδρος της Βουλής, Δ. Σιούφας, με απόφασή του, η οποία ψηφίστηκε την περασμένη Παρασκευή.

Πρόκειται για ένα «βάρος» στα οικονομικά της Βουλής, το οποίο δεν είχε υπολογιστεί στον τελευταίο προϋπολογισμό που είχε καταρτίσει η προηγούμενη πρόεδρος Αννα Μπενάκη - Ψαρούδα και το οποίο τακτοποιείται με διακανονισμό και τμηματική εξόφληση με δόσεις για όσους διατέλεσαν βουλευτές κατά την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο και μέχρι την έναρξη της παρούσας Βουλής.

Δηλαδή, συμπεριλαμβάνει και τη «νεκρή» περίοδο των εκλογών, καλύπτει δηλαδή και τις υπερβάσεις που έκαναν οι βουλευτές με τα τηλέφωνά τους κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Κύκλοι του προέδρου σημείωναν, χθες, πως ανάλογες αποφάσεις έχουν ληφθεί και κατά το παρελθόν, το 1996, το 2000 και το 2004 στην έναρξη κάθε νέας κοινοβουλευτικής περιόδου και ότι το ακριβές ποσό θα γίνει γνωστό, όταν ολοκληρωθεί η εκκαθάριση.

Σε γραπτή ανακοίνωση, που εξέδωσε χθες η κ. Μπενάκη, αναφέρει πως από το 2006 στον προϋπολογισμό της Βουλής προβλέπονται τα αναγκαία ποσά για την πληρωμή των παροχών σταθερής και κινητής τηλεφωνίας, μόνο όσον αφορά την ατέλεια που έχει οριστεί για τους βουλευτές και τα ποσά αυτά έκτοτε καταβάλλονται ανελλιπώς.

Το πλαφόν για την κινητή τηλεφωνία είναι 250 ευρώ τον μήνα και για τη σταθερή 13.500 ευρώ τον χρόνο.

Η ίδια, ωστόσο, όσον αφορά το χρέος των 32,7 εκατ. ευρώ της περιόδου 2000-2005 αποποιείται κάθε ευθύνη, την οποία επιρρίπτει στον προκάτοχό της, Απ. Κακλαμάνη, αλλά και στις κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) που δεν φρόντισαν να κάνουν ειδικό διακανονισμό με τον ΟΤΕ μετά την έξοδο του τελευταίου από τον στενό δημόσιο τομέα.

Σύμφωνα με την κ. Μπενάκη, χρειάστηκαν τρία χρόνια διαπραγματεύσεων της Βουλής με τον ΟΤΕ (από το 2004 έως τον Μάρτιο του 2007), προκειμένου να συμφωνηθεί η εξόφληση του χρέους σε 10 ετήσιες δόσεις, από τις οποίες εντός του 2007 πληρώθηκαν οι δύο, ύψους 7 εκατ. ευρώ.

Λ. Γαλανός

....ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ ΤΟΥΣ....

Η Microsoft αποφάσισε τη Δευτέρα να τερματίσει την τριετή της διαμάχη με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοινώνοντας ότι θα συμμορφωθεί με την ιστορική αντιμονοπωλιακή απόφαση της ΕΕ που της επέβαλε πρόστιμο-ρεκόρ 497 εκατ. ευρώ.

Η μεγαλύτερη εταιρεία λογισμικού στον κόσμο αποφάσισε τελικά να μην ασκήσει νέα έφεση στην απόφαση που εξέδωσε στις 17 Σεπτεμβρίου το Ευρωπαϊκό Πρωτοδικείο, με την οποία απέρριπτε την προηγούμενη έφεση της εταιρείας

Η Microsoft τώρα δέχεται να δώσει ευκολότερη πρόσβαση σε κρίσιμα δεδομένα τα οποία χρειάζονται οι ανταγωνιστές της για την ανάπτυξη προγραμμάτων που συνεργάζονται ομαλά με το λειτουργικό σύστημα Windows. Η μεταβολή αυτή αναμένεται να βοηθήσει ιδιαίτερα τις εταιρείες που παράγουν λογισμικό για διακομιστές.

«Ο αντίκτυπος των αλλαγών αυτών αρχίζει τώρα και θα συνεχιστεί για αρκετά ακόμα χρόνια» δήλωσε η Ευρωπαία επίτροπος Ανταγωνισμού Νίλι Κρος. «Είναι μια νίκη για τους καταναλωτές».

Η επίτροπος εμφανίστηκε βέβαιη ότι στο μέλλον η Microsoft δεν θα εκμεταλλευτεί την κυριαρχία της στα λειτουργικά συστήματα «για να βλάψει τους καταναλωτές πλήττοντας τον ανταγωνισμό».

Σύμφωνα με την αρχική ετυμηγορία της Κομισιόν το 2004, η Microsoft εκμεταλλεύτηκε την κυριαρχία της στους υπολογιστές γραφείου για να παραγκωνίσει τους ανταγωνιστές της στην αγορά διακομιστών και στα προγράμματα αναπαραγωγής πολυμέσων.

Η Επιτροπή είχε τότε επιβάλει στην εταιρεία πρόστιμο-ρεκόρ 497 εκατ. δολαρίων, το οποίο αργότερα αυξήθηκε κατά 280 εκατ. ευρώ λόγω μη συμμόρφωσης. Υποχρέωσε επίσης τη Microsoft να πουλά το λειτουργικό σύστημα Windows στην ΕΕ χωρίς το ενσωματωμένο πρόγραμμα πολυμέσων Media Player, ώστε να μην βλάπτεται ο ανταγωνισμός. Της ζήτησε ακόμα να αποκαλύψει σε ανταγωνιστές της μυστικό κώδικα ώστε τα προϊόντα τους στο χώρο των διακομιστών να συνεργάζονται καλύτερα με τα Windows.

Στο εξής, η Microsoft θα χρεώνει άλλες εταιρείες λογισμικού μόνο για 31 προτόκολλα διακομιστών που καλύπτονται από πατέντες, από τα 154 που χρέωνε μέχρι σήμερα.

Επίσης, η εταιρεία θα χρεώνει με το εφάπαξ ποσό των 10.000 ευρώ τις «πλήρεις και ακριβείς» τεχνικές πληροφορίες που απαιτούνται για την ανάπτυξη προϊόντων που συνεργάζονται με τα Windows. Η Microsoft απαιτούσε μέχρι σήμερα ποσοστό επί των κερδών. Ακόμα, το παγκόσμιο δικαίωμα χρήσης διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας της Microsoft θα κοστίζει στους ενδιαφερόμενους το 0,4% των εσόδων τους, από το 7% που ζητούσε η Microsoft.

Η επίτροπος Ανταγωνισμού, πάντως, δήλωσε ότι η Κομισιόν θα παρακολουθεί στενά τη συμπεριφορά της εταιρείας στο μέλλον για να εξασφαλίσει ότι δεν εφαρμόζονται μονοπωλιακές τακτικές.

Στην τελική συμφωνία μεταξύ της Microsoft και της Κομισιόν οδήγησαν τα καθημερινά τηλεφωνήματα μεταξύ της Νίλι Κρος και του διευθύνοντος συμβούλου της εταιρείας Στιβ Μπάλμερ τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Κρίσιμο ρόλο φαίνεται ότι έπαιξε και το δείπνο εργασίας που είχαν πρόσφατα κοντά στην πατρίδα της, το Ρότερνταμ της Ολλανδίας.

«Εγώ πλήρωσα το δείπνο» σχολίασε η Κρος.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press

ΑΣ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ .... ΧΑ ΧΑ ΧΑ ....

Εν αρχή ην ο Καζαντζίδης

«Πάμε ένα βράδυ του '58, με τον Μουρκάκο και τον Κολοκοτρώνη, ν' ακούσουμε τον Καζαντζίδη στον «Αστέρα», στη Κοκκινιά.

Φίσκα το μαγαζί. Μας βάζουνε να καθίσουμε σε κάτι καφάσια. Τραγουδάει ο Στέλιος: «Μα κανένας δεν φταίει για το χάλι μου/σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου». Και τότε πετάγεται κάποιος πάνω, σπάει ένα ποτήρι και το καρφώνει στο μέτωπό του!

Παγώνουμε όλοι. Τον παίρνουνε αυτόνε γεμάτο αίματα, κι ενώ τον σέρνουνε στην έξοδο και ο Στέλιος συνεχίζει το τραγούδι, γυρίζει και του φωνάζει: «Γεια σου Στελάρα! Καταλαβαίνεις; Λέω λοιπόν: Αν φύγει ο Στέλιος από την Κοκκινιά κι αρχίσει να τραγουδάει περπατώντας για ν' ανέβει στην Αθήνα, με τον κόσμο που θα μαζέψει στο δρόμο δεν κάνει επανάσταση; Αλλά δεν σταματάω εδώ.

Χρόνια και χρόνια τον παρακολουθώ. Και βλέπω ότι τα περισσότερα από τα τραγούδια του είναι χάλια. Κι όμως μ' αυτά τα κακά τραγούδια με κάνει να τον ακούω. Πώς τα καταφέρνει να με κάνει ν' ακούω μόνο αυτόνε; Είναι μεγάλη φωνή; Υπάρχουν κι άλλες φωνές, που θα μπορούσαν ίσως να φτάσουν σ' αυτό το σημείο. Τραγουδάει για την εργατιά και την ξενιτιά; Μα κι άλλοι το κάνουν, τι συμβαίνει λοιπόν;

Συμβαίνει ότι υπάρχει ένα μεγαλείο. Η ικανότητα ενός ανθρώπου που ξεπηδάει από την εμπειρία του, να παίρνει από το τραγούδι την ψυχή του και να μου τη δίνει. Ακόμα και σε τραγούδια ασήμαντα. Και χωρίς ποτέ αυτό να γίνεται τεχνικά. Αν αυτά τα τραγούδια που 'χει πει ο Καζαντζίδης, τα κακά, τα λέγαν άλλοι, δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους».

Άκης Πάνου

ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΙ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΝΤΡΑ
ΠΑΡΑΜΕΝΩ
ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ
ΔΗΛΩΝΟΝΤΑΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ ΤΗΣ
ΕΞΕΡΓΕΣΗΣ ΚΑΙ
ΕΘΕΛΟΥΣΙΟΣ ΔΕΣΜΙΟΣ
ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ ΤΗΣ....

ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ....

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι ένα ζήτημα το οποίο παρέμεινε στο περιθώριο για πολλά χρόνια. Είναι ένα πολιτικό ζήτημα και η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση όλων των θεσμών της διεθνούς κοινότητας, τα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς, να αναγνωρίσουν το αδίκημα της γενοκτονίας που διαπράχθηκε εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου και να αποκαταστήσουν με αυτόν τον τρόπο, την τεράστια ηθική βλάβη που υπέστησαν.

Η προοπτική οικοδόμησης μίας νέας Ευρώπης και ενός νέου ειρηνικού πλανήτη ο οποίος θα είναι περισσότερο δημοκρατικός και αληθινός, κρίνεται σήμερα στη δημιουργία ενός περισσότερου ελευθέρου, δίκαιου, ισότιμου, αρμονικού κόσμου. Αυτή η Ευρώπη αλλά και ο πλανήτης ολόκληρος που προσδοκούμε να οικοδομήσουμε δεν μπορούν να παρουσιάζονται αδιάφοροι, υποκριτικοί, ως προς τον ίδιο τον εαυτό τους και την ιστορία. Ένας οικουμενικός αγώνας αναζήτησης και ανάδειξης της αλήθειας θα βρει πολλούς λαούς σύμφωνους. Tα εγκλήματα για να μην επαναληφθούν πρέπει να αποκαλυφθούν οι υπεύθυνοι, και οι λόγοι που τους οδήγησαν σ' αυτές τις πράξεις, να αναζητηθεί η αλήθεια, και να παρουσιαστεί στην παγκόσμια κοινή γνώμη, που ξέρει να δικάζει και να καταδικάζει χωρίς ιδιοτέλειες. Σήμερα που άλλοι λαοί υφίστανται από ρατσιστικά κράτη νέες γενοκτονίες πρέπει να γίνει το πρώτο βήμα για την αναγνώριση του εγκλήματος της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Από την άλλη το σύγχρονο τουρκικό κράτος οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, χωρίς να κάνει προπαγάνδα και να προφασίζεται για την απαλλαγή του από την κατηγορία καμία ασυνέχεια ως κράτος. Αυτό γιατί το κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ του οποίου αποτελεί δημιούργημα, όσο και οι Νεότουρκοι είναι ένοχα για το αδίκημα της γενοκτονίας.

Κάθε λαός έχει δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή την επίσημη αναγνώριση από τις αρχές των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος του. Όσο μεγαλύτερη είναι η αδικία, όσο περισσότερο χρόνο αποκρύφτηκαν τα γεγονότα, τόσο πιο έντονη είναι η επιθυμία για μια τέτοια αναγνώριση. Αναγνώριση η οποία είναι ένας ουσιαστικός τρόπος πάλης ενάντια στη μάστιγα της γενοκτονίας, αναγνώριση που αποτελεί μία επιβεβαίωση του δικαιώματος ενός λαού να γίνει σεβαστή η ύπαρξή του σύμφωνα με το δίκαιο και την ιστορία.

προκλήσεις....

ΑΞΙΟ να προβληματίσει και να μελετηθεί περισσότερο είναι το ερώτημα: Γιατί το σύγχρονο τουρκικό κράτος και η υπήκοος αυτού του κράτους τουρκική κοινωνία, α ρ ν ε ί τ α ι , με ακραίας μάλιστα αγριότητας «πανεθνικό» πείσμα, να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων, η κύρια φάση της οποίας διαπράχθηκε το 1915 από το αιμοβόρο καθεστώς των Νεοτούρκων "Ittihat ve Terakki" («Ένωση & Πρόοδος») των Εμβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ, που είχαν ανατρέψει τον επίσης αιμοσταγή Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ και που, με τη σειρά τους, ανατράπηκαν, εν τέλει, από τον Κεμάλ Ατατούρκ, «πατέρα», γεννήτορα, δημιουργό και, μετά θάνατον έως τις μέρες μας, θεοποιημένο καθοδηγητή του τουρκικού «έθνους» και του σύγχρονου τουρκικού κράτους;
...Η ΑΡΝΗΣΗ της Τουρκίας να αναγνωρίσει, να καταδικάσει και να αποκηρύξει τις Γενοκτονίες (Αρμενίων, Ελλήνων Ποντίων και Μικρασιατών, Ασσυρίων), είναι το «κλειδί» για να ανοίξει κανείς και να μελετήσει το κληρονομικό «θησαυροφυλάκιο» του τουρκισμού-κεμαλισμού, που περιέχει τις ύψιστες «αρχές» και «αξίες» και τον κεντρικό γνώμονα της τουρκικής πολιτικής, εσωτερικής και εξωτερικής. Η πολιτική που παρήγαγε τις Γενοκτονίες 1894-1924 (από τον Αβδούλ Χαμίτ έως τον Κεμάλ), παρήγαγε και τις σφαγές των Κούρδων το 1926, τους διωγμούς και την εξάλειψη των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου και Τενέδου (1942, 1955, 1964) και των άλλων εντός Τουρκίας μειονοτήτων. Είναι η πολιτική εθνοκάθαρσης που υλοποιεί ο Αττίλας στην Κύπρο (1974-2007), η πολιτική σε βάρος των Κούρδων «υπηκόων» της Τουρκίας (1984-2007)...


διαβάστε περισσότερα...

nazi γουρούνια

Ηδη στην «βασιλέως Κωνσταντίνου», δίπλα στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στα γραφεία του ΛΑΟΣ εκδηλώθηκαν οι πρώτες γκρίνιες. Κορυφαία στελέχη του κόμματος έψαχναν στις εκλογές την ψήφο τους και δεν την έβρισκαν. Και το χειρότερο; Τη βρήκαν οι «αλεξιπτωτιστές». Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν στον Πειραιά όπου ο ΛΑΟΣ εξαφάνισε μεν τον πρώην υφυπουργό Παιδείας κ. Γ. Καλό (λόγω του βιβλίου της ιστορίας) αλλά λίγο έλειψε να εξαφανιστεί και ο γνωστός σεξολόγος Βαΐτσης Αποστολάτος από τον Χρήστο Χαρίτο, εκδότη της εφημερίδας του «Ελληνικού Μετώπου» (με τη βούλα του Λεπέν) και πρόεδρο της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλάθλων Ολυμπιακού*. Ο Χρ. Χαρίτος προσχώρησε στον ΛΑΟΣ μαζί με τον Μάκη Βορίδη και τις λοιπές λεπενικές δυνάμεις το 2005. Εκείνο που ενόχλησε τους «παλιούς» του ΛΑΟΣ ήταν η σταυροδοσία, σχεδόν μονοσταυρία, υπέρ Χαρίτου...

διαβάστε περισσότερα...


* για την ακρίβεια, ο ίδιος δηλώνει στο επίσημο site του: Πρόεδρος των “Ελλήνων Επιστημόνων” της Πανελληνίου Ενώσεως Φιλάθλων Ολυμπιακού (Π.Ε.Φ.Ο.)

φίλοι και εχθροί

θεέ μου, φύλαγέ με από τους φίλους μου

διότι τους εχθρούς μου τους ξέρω....

Κορνήλιος Καστοριάδης

-Κορνήλιος Καστοριάδης

Cornelius Castoriadis

Η επαναστατική δύναμη της Οικολογίας[1]

Μια συνέντευξη (1993)

Pascale Egre : Τι είναι για σας η Οικολογία;

Κορνήλιος Καστοριάδης: Η οικολογία αποτελεί την κατανόηση του βασικού γεγονότος ότι η κοινωνική ζωή δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη με ένα κεντρικό τρόπο το περιβάλλον μέσα στο οποίο ξεδιπλώνεται αυτή η κοινωνική ζωή. Όλως περιέργως, αυτή η κατανόηση μοιάζει να έχει υπάρξει σε μεγαλύτερο βαθμό προηγουμένως, σε άγριες ή παραδοσιακές κοινωνίες. Ακόμη και μια γενιά πριν, στην Ελλάδα, υπήρχαν αγρότες που ανακύκλωναν σχεδόν τα πάντα. Στη Γαλλία, η διατήρηση των ρέοντων υδάτων, των δασών και πάει λέγοντας έχει αποτελέσει ένα ανανεούμενο ενδιαφέρον για αιώνες. Χωρίς καμιά «επιστημονική γνώση», οι άνθρωποι είχαν μια απλοϊκή αλλά σαφή επίγνωση της ζωτικής τους εξάρτησης από το περιβάλλον [δες επίσης και την ταινία (του Akira Kurosawa) Dersu Uzala]. Αυτό άλλαξε ριζικά με τον καπιταλισμό και τη σύγχρονη τεχνοκρατία[2], που είναι βασισμένα στην αέναη και ραγδαία αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης και τα οποία συνεπάγονται ήδη κάποια προφανή σήμερα καταστροφικά αποτελέσματα για την οικόσφαιρα της Γης. Αν σας φαίνονται βαρετές οι επιστημονικές συζητήσεις, απλώς ρίξτε μια ματιά στις παραλίες ή στον αέρα των μεγαλουπόλεων. Οπότε, δεν μπορούμε πλέον να πιστεύουμε σε μια πολιτική, που να αξίζει το όνομά της, από την οποία θα έλειπε ένα σοβαρό ενδιαφέρον για την οικολογία.


P.E.: Μπορεί η οικολογία να γίνει επιστημονική;

Κ.Κ.: Η οικολογία είναι βασικά πολιτική. Δεν είναι «επιστημονική». Η επιστήμη είναι ανίκανη, ως επιστήμη, να θέσει τα όρια ή τους σκοπούς της [finalités]. Αν η επιστήμη ερωτηθεί για το πιο ικανό ή το πιο οικονομικό μέσο εξολόθρευσης του πληθυσμού της Γης, είναι ικανή (θα έπρεπε να είναι ικανή!) να σας παράσχει μια επιστημονική απάντηση. Ως επιστήμη, δεν έχει απολύτως τίποτα να πει σε σχέση με το αν αυτό το σχέδιο είναι «καλό» ή «κακό». Κάποιος μπορεί, κάποιος πρέπει, σίγουρα, να θέσει σε κίνηση τις πηγές της επιστημονικής έρευνας για να εξερευνήσει τον αντίκτυπο που μια τέτοια και μια τέτοια ενέργεια, εντός της σφαίρας της παραγωγής, μπορούν να έχουν πάνω στο περιβάλλον ή, κάποιες φορές, το μέσο αποφυγής κάποιου ανεπιθύμητου παράπλευρου αποτελέσματος. Σε τελευταία ανάλυση, όμως, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο πολιτική.

Το να πούμε, όπως λέχθηκε απ’ όσους υπέγραψαν την «Έκκληση της Χαϊλδεβέργης» (την οποία, από την πλευρά μου, μάλλον θα ονόμαζα Έκκληση της Νυρεμβέργης), ότι η επιστήμη και μόνο η επιστήμη μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα, είναι αποκαρδιωτικό. Ερχόμενη από τόσο πολλούς κατόχους του βραβείου Νόμπελ, εκφράζει μια βασική αγραμματοσύνη, μια αποτυχία να στοχαστούν πάνω στην ίδια τους τη δραστηριότητα, και την πλήρη ιστορική αμνησία[3]. Δηλώσεις σαν κι αυτήν γίνονται όταν, όπως και λίγα χρόνια πριν, οι βασικοί εφευρέτες και κατασκευαστές των πυρηνικών βομβών διακήρυσσαν δημοσίως μια βαθειά μεταμέλεια, χτυπώντας τα στήθη τους, φωνάζοντας για την ενοχή τους κοκ. Μπορώ να αναφέρω τους Οπενχάϊμερ και Ζαχάροφ, για να μην πούμε άλλους. Είναι ακριβώς η ανάπτυξη της τεχνοεπιστήμης και το γεγονός ότι οι επιστήμονες δεν είχαν ποτέ, και δε θα έχουν ποτέ, οτιδήποτε να πούνε σε σχέση με τη χρήση της ή ακόμη και τον καπιταλιστικό της προσανατολισμό που δημιούργησε το περιβαλλοντικό πρόβλημα και την παρούσα βαρύτητα του προβλήματος. Και αυτό που παρατηρούμε σήμερα είναι το τεράστιο περιθώριο της αβεβαιότητας που περιέχεται στα στοιχεία και τις εξελικτικές προοπτικές για το περιβάλλον της Γης. Αυτό το περιθώριο, προφανώς, έχει δύο πλευρές. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι οι πιο σκοτεινές προοπτικές είναι και οι πιο πιθανές.


Το αληθινό ζήτημα, ωστόσο, δεν είναι αυτό αλλά η πλήρης εξαφάνιση της σωφροσύνης, της φ ρ ο ν ή σ ε ω ς. Δεδομένου ότι κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου θα οδηγήσει ή όχι σε μια άνοδο της στάθμης της θάλασσας, ούτε και πόσα χρόνια θα πάρει μέχρι η τρύπα του όζοντος να καλύψει όλη την ατμόσφαιρα, η μόνη συμπεριφορά που μπορούμε να υιοθετήσουμε είναι αυτή του diligens pater familias, του ευσυνείδητου ή συνεπούς πατέρα της οικογένειας που λέει στον εαυτό του «Αφού το ρίσκο είναι τεράστιο και ακόμη και οι πιθανότητες είναι αβέβαιες, θα προχωρήσω με τη μεγαλύτερη επιφύλαξη [σωφροσύνη] και όχι σα να ήταν όλο το ζήτημα επουσιώδες».

Τώρα, αυτού που γινόμαστε μάρτυρες προς το παρόν, για παράδειγμα κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού του Ρίο (που του έχει δοθεί η ταμπέλα της «Διάσκεψης»), είναι η πλήρης ανευθυνότητα. Αυτή η πλήρης ανευθυνότητα μπορεί να ιδωθεί στην αποφασιστικότητα του Προέδρου George Herbert Walker Bush και των φιλελεύθερων {με την ευρωκεντρική έννοια των συντηρητικών οπαδών της «ελεύθερης αγοράς»}, οι οποίοι επικαλούνται ακριβώς την αντίθετη πλευρά του επιχειρήματος της αβεβαιότητας (καθώς τίποτα δεν έχει «αποδειχθεί», ας συνεχίσουμε όπως και πριν . . . ). Μπορεί να ιδωθεί στην τερατώδη συμμαχία μεταξύ των δεξιών Αμερικάνων Προτεσταντών και της Καθολικής Εκκλησίας να εναντιωθούν σε οποιαδήποτε βοήθεια ελέγχου των γεννήσεων στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όταν η σύνδεση ανάμεσα στη δημογραφική έκρηξη και τα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι έκδηλη. Την ίδια στιγμή - το μέγεθος της υποκρισίας - κάποιοι ισχυρίζονται ότι ενδιαφέρονται για το βιοτικό επίπεδο αυτών των πληθυσμών. Για να βελτιώσει όμως κάποιος το βιοτικό επίπεδο εκεί θα έπρεπε να επιταχύνει την καταστροφική παραγωγή και κατανάλωση των μη ανανεώσιμων πηγών.


P.E.: Κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης του Ρίο, δύο συμβάσεις, με κάποια ιστορική σημασία το καθένα υιοθετήθηκαν: η σύμβαση για την κλιματική αλλαγή και η άλλη για τη βιο-ποικιλότητα. Αποτελούν κι αυτές κομμάτι του «Καρναβαλιού»;

Κ.Κ.: Ναι, καθώς δεν προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα και δε συνοδεύονται από συγκεκριμένες κυρώσεις. Είναι οι τιμές που αποδίδει το Κακό στην Αρετή. Και μια λέξη για τη βιο-ποικιλότητα. Κάποιος/-α θα έπρεπε να θυμάται ότι από όσους υπέγραψαν την Έκκληση της Νυρεμβέργης κανείς δεν ξέρει πόσα ζωντανά είδη μπορούν να βρεθούν σήμερα στη Γη. Οι υπολογισμοί γίνονται μέσα στην κλίμακα των 10 και των 30 εκατομμυρίων ειδών, αλλά ακόμη και η κλίμακα των 100 εκατομμυρίων έχει τεθεί στο τραπέζι. Τώρα, από αυτά τα είδη, γνωρίζουμε μόνο ένα μέσο ποσοστό. Αυτό που γνωρίζουμε, ωστόσο, με σχετική βεβαιότητα είναι ο αριθμός των ζωντανών ειδών που εξαφανίζονται κάθε χρόνο, συγκεκριμένα μέσω της καταστροφής των τροπικών δασών. Σήμερα, ο E. O. Wilson υπολογίζει ότι, τα επόμενα τριάντα χρόνια, θα έχουμε εξολοθρεύσει περίπου το 20% των υπαρχόντων ειδών - ή, για να χρησιμοποιήσουμε το χαμηλότερο συνολικό υπολογισμό, γύρω στα 70,000 είδη το χρόνο, διακόσια είδη την ημέρα! Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη σκέψη, η καταστροφή ενός μόνο είδους μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση της ισορροπίας, συνεπώς την καταστροφή, ενός ολόκληρου οικό-τοπου[4].



P.E.: Διαβάζοντας κάποια από τα άρθρα σας, κάποιος θα μπορούσε να έχει την εντύπωση ότι η οικολογία αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου που καλύπτει μια επανα-διαπραγμάτευση όχι μόνο της επιστήμης αλλά και του οικονομικού-πολιτικού συστήματος. Είστε ένας επαναστάτης;

Κ.Κ.: Η επανάσταση δε σημαίνει χείμαρρους αίματος, την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων κοκ. Η επανάσταση σημαίνει τον ριζικό μετασχηματισμό των θεσμών της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια, φυσικά είμαι επαναστάτης. Αλλά για να υπάρξει μια επανάσταση με αυτή την έννοια, προφανείς αλλαγές πρέπει να λάβουν χώρα στην ψυχο-κοινωνική οργάνωση του δυτικού ανθρώπου, στη στάση που έχει για τη ζωή, εν συντομία, στο φαντασιακό του. Η ιδέα ότι ο μόνος σκοπός στη ζωή μας είναι να παράγουμε και να καταναλώνουμε περισσότερο - μια ιδέα που είναι και παράλογη και εξευτελιστική - πρέπει να εγκαταλειφθεί. Το καπιταλιστικό φαντασιακό της ψευτο-ορθολογικής ψευδο-κυριαρχίας, της άνευ ορίων επέκτασης, πρέπει να εγκαταλειφθεί. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο από όλους τους άνδρες και τις γυναίκες. Ένα άτομο, ή μια οργάνωση μόνο, μπορούν - στην καλύτερη περίπτωση - να προετοιμάσουν, να ασκήσουν κριτική, να διεγείρουν, να σκιαγραφήσουν πιθανές κατευθύνσεις.


P.E.: Ποιο παραλληλισμό θα μπορούσαμε να κάνουμε ανάμεσα στην υποχώρηση του μαρξισμού και στη ραγδαία ανάπτυξη της πολιτικής οικολογίας;

Κ.Κ.: Η σχέση τους είναι προφανώς περίπλοκη. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει κανείς να παρατηρήσει ότι ο Μαρξ μετέχει πλήρως του καπιταλιστικού φαντασιακού: σύμφωνα με αυτόν, όπως και με την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής του, τα πάντα εξαρτώνται από την αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων. Όταν η παραγωγή φθάνει σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο είναι κανείς σε θέση να μιλήσει για μια αληθινά ελεύθερη κοινωνία, για μια κοινωνία ισότητας και πάει λέγοντας. Δεν βρίσκει κανείς στον Μαρξ καμία κριτική της καπιταλιστικής τεχνικής, είτε όσον αφορά την μέθοδο παραγωγής είτε όσον αφορά τον τύπο και τη φύση των προϊόντων που παράγονται. Για αυτόν, η καπιταλιστική τεχνική και τα προϊόντα της αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας της ανθρώπινης προόδου. Ούτε ασκεί κριτική στην εργασιακή διαδικασία του εργοστασίου. Επικρίνει, βεβαίως, μερικά «υπερβολικά» στοιχεία αλλά, υπό αυτήν τη μορφή, αυτή η οργάνωση φαίνεται για αυτόν να αποτελεί μια πραγμάτωση της ορθολογικότητας, χωρίς την προσθήκη εισαγωγικών. Το βασικό κομμάτι της κριτικής του έχει να κάνει με την χρήση αυτής της τεχνικής και αυτής της οργάνωσης: πως, δηλαδή, από αυτές επωφελείται μόνο το κεφάλαιο και όχι η ανθρωπότητα ως σύνολο. Δεν εντοπίζει την ανάγκη να γίνει μια εσωτερική κριτική στην τεχνική και την οργάνωση της καπιταλιστικής παραγωγής.

Το ότι ο Μαρξ «ξεχνάει» αυτά τα πράγματα είναι περίεργο, λόγω του ότι στην εποχή του αυτή η σκέψη απασχολεί πολλούς συγγραφείς. Ας θυμηθούμε, για να αναφερθούμε σε ένα γνωστό παράδειγμα, τους Άθλιους του Βικτόρ Ουγκό. Όταν, με σκοπό να σώσει τον Μάριο, ο Γιάννης Αγιάννης τον κουβαλάει μέσα από τους υπονόμους του Παρισιού, ο Ουγκό παραδίδεται σε μία από τις πολυαγαπημένες παρεκβάσεις του. Βασισμένος, χωρίς αμφιβολία, στους υπολογισμούς των μεγάλων χημικών της εποχής, πιθανόν του Justus Liebig, λέει πως από το Παρίσι καταλήγει στην θάλασσα κάθε χρόνο, μέσω των υπονόμων του, χρηματικό ποσό ίσο με 500 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Αυτό το αντιπαραβάλλει στη συμπεριφορά των κινέζων αγροτών, οι οποίοι λιπαίνουν το χώμα με τα δικά τους περιττώματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μας λέει ουσιαστικά ότι το έδαφος της Κίνας είναι τόσο εύφορο όσο ήταν και την πρώτη μέρα της Δημιουργίας. Γνωρίζει πως οι παραδοσιακές οικονομίες ήταν οικονομίες ανακύκλωσης, ενώ η σημερινή είναι μια οικονομία σπατάλης.

Ο Μαρξ όλα αυτά τα παραβλέπει ή τα περιθωριοποιεί. Και αυτό επρόκειτο να παραμείνει, μέχρι το τέλος, η τοποθέτηση του μαρξιστικού κινήματος. Αρχίζοντας από το τέλος της δεκαετίας του 50′, αρκετοί παράγοντες θα ενώνονταν προκειμένου να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Καταρχάς, μετά το εικοστό συνέδριο του ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος, την ουγγρική επανάσταση το ίδιο έτος (1956), την Πολωνία, την Πράγα και πάει λέγοντας, η μαρξιστική ιδεολογία χάνει την γοητεία της. Κατόπιν άρχισε η κριτική της καπιταλιστικής τεχνικής. Σε αυτό αναφέρομαι σε ένα από τα κείμενά μου του 1957, «Το περιεχόμενο του Σοσιαλισμού»[5], όπου ανέπτυξα μια εκ βάθρων κριτική στον Μαρξ, για το ότι παραμελεί εντελώς την κριτική στην καπιταλιστική τεχνολογία, ειδικότερα σε ότι αφορά το στάδιο της παραγωγής, ότι συμμερίζεται εντελώς, εν προκειμένω, την κυρίαρχη αντίληψη της εποχής του. Κατά την ίδια χρονική περίοδο, οι άνθρωποι άρχιζαν να ανακαλύπτουν τον όλεθρο που ο καπιταλισμός επέφερε στο περιβάλλον. Ένα από τα πρώτα βιβλία που άσκησαν μεγάλη επιρροή ήταν το «Silent Spring»[6] (Η σιωπηλή Άνοιξη) της Rachel Carson, το οποίο περιέγραψε τις καταστροφές που τα εντομοκτόνα επέφεραν στο περιβάλλον: τα εντομοκτόνα καταστρέφουν τα παράσιτα των φυτών αλλά και, συγχρόνως, έντομα - επομένως και τα πουλιά που τρέφονται από αυτά. Αυτό είναι ένα σαφές παράδειγμα μιας κυκλικής οικολογικής ισορροπίας και της ολοσχερούς καταστροφής της μέσω της καταστροφής ενός μόνο από τα συστατικά της στοιχεία.

Μια οικολογική συνείδηση άρχισε κατόπιν να διαμορφώνεται. Αναπτύχθηκε ακόμα γρηγορότερα, καθώς νέοι άνθρωποι, δυσαρεστημένοι με το καθεστώς των πλούσιων χωρών, δεν μπορούσαν πια να εντάξουν τις κριτικές τους μέσα στα παραδοσιακά μαρξιστικά κανάλια που καταντούσαν σχεδόν γελοία. Κριτικές που στηρίζονταν επάνω στη συνεχή μεγέθυνση της φτώχειας δεν ανταποκρίνονταν πια στην πραγματικότητα· δεν θα μπορούσε κανείς πλέον να κατηγορήσει τον καπιταλισμό πως οδηγεί τους εργάτες στη λιμοκτονία από τη στιγμή που η κάθε οικογένεια της εργατικής τάξης είχε από ένα - και μερικές φορές δύο - αυτοκίνητα. Συγχρόνως, υπήρξε μια συγχώνευση των καθιερωμένων οικολογικών ζητημάτων με τα αντιπυρηνικά ζητήματα.


P.E.: Αποτελεί, τότε, η οικολογία τη νέα «τελευταία μεγάλη ιδεολογία»;

Κ.Κ.: Όχι, δεν θα έλεγα αυτό. Και εν πάσει περιπτώσει, η οικολογία δεν πρόκειται να γίνει ιδεολογία υπό την παραδοσιακή έννοια του όρου. Αλλά η αναγκαιότητα να ληφθεί το περιβάλλον καθώς και η ισορροπία μεταξύ της ανθρωπότητας και των πόρων του πλανήτη σοβαρά υπόψη, είναι προφανής για οποιαδήποτε αληθινή και σοβαρή πολιτική. Η φρενήρης πορεία της αυτονομημένης τεχνο-επιστήμης και η τεράστια δημογραφική έκρηξη που θα συνεχίσει να γίνεται αισθητή για τουλάχιστον μισό αιώνα μας το επιβάλλουν. Η προσπάθεια να ληφθούν αυτά υπόψη πρέπει να διαμορφωθεί μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό πρόταγμα, που δε θα εξαντλείται αποκλειστικά στην οικολογία αλλά θα την υπερβαίνει. Και εάν δεν υπάρξει ένα νέο κίνημα, καμία επανα-αφύπνιση του δημοκρατικού προτάγματος, η οικολογία θα μπορούσε εύκολα να ενσωματωθεί σε μια νέο-φασιστική ιδεολογία. Ενόψει μιας παγκόσμιας οικολογικής καταστροφής, παραδείγματος χάριν, κάποιος/κάποια μπορεί πολύ εύκολα να δει αυταρχικά καθεστώτα να επιβάλλουν δρακόντειους περιορισμούς σε έναν πανικόβλητο και απαθή πληθυσμό.

Η παρεμβολή της οικολογικής συνιστώσας σε ένα ριζοσπαστικό δημοκρατικό πρόταγμα είναι απολύτως αναγκαία. Και είναι τόσο επιτακτική, ώστε η επαναξιολόγηση της παρούσας κοινωνίας, οι αξίες και οι προσανατολισμοί, που υπονοείται από ένα τέτοιο πρόταγμα, είναι αδιαχώριστη από την κριτική του φανταστικού «της ανάπτυξης» με το οποίο ζούμε[7].


P.E.: Είναι τα γαλλικά οικολογικά κινήματα φορείς ενός τέτοιου προτάγματος;

K.K.: Πιστεύω πως μεταξύ των Πρασίνων (les Verts) όπως επίσης και μεταξύ των μελών της Génération Écologie, η πολιτική συνιστώσα είναι ανεπαρκής[8]. Δεν ασχολούνται καθόλου με τις ανθρωπολογικές δομές της σύγχρονης κοινωνίας, με τις πολιτικές και θεσμικές δομές, με το τι σημαίνει πραγματική δημοκρατία, με τα ερωτήματα που θα προέκυπταν από την παλινόρθωση και τη λειτουργία της και πάει λέγοντας. Τα κινήματα ασχολούνται, ως επί το πλείστο, με ζητήματα που έχουν να κάνουν με το περιβάλλον και σχεδόν αδιαφορούν για τα καυτά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Είναι κατανοητό το γιατί δεν επιθυμούν να χαρακτηρίζονται «ούτε δεξιοί ούτε αριστεροί». Αλλά αυτό το «ζήτημα τιμής», το να μην παίρνεις θέση για τα καυτά πολιτικά ερωτήματα της εποχής, είναι μια στάση αρκετά εκτεθειμένη σε κριτική. Τα κινήματα αυτά τείνουν έτσι να μετατραπούν σε λόμπυ.

Ακόμα και όταν εκφράζουν ένα ενδιαφέρον για την πολιτική διάσταση, αυτό μου φαίνεται και πάλι ανεπαρκές. Αυτό έγινε στη Γερμανία, όπου οι Πράσινοι εφάρμοσαν έναν νόμο ανακλητότητας των εκπροσώπων τους. Η εναλλαγή και η ανακλητότητα αποτελούν κεντρικές ιδέες των πολιτικών μου συλλογισμών. Διαχωρισμένοι, όμως, από τα υπόλοιπα, δεν διατηρούν πια κανένα νόημα. Έτσι συνέβη και στη Γερμανία, όπου, αφού εισήχθησαν στο κοινοβουλευτικό σύστημα έχασαν κάθε νόημα. Ο λόγος ήταν πως ο χαρακτήρας του κοινοβουλευτικού συστήματος είναι να εκλέγει «εκπροσώπους» για πέντε χρόνια με στόχο να ξεφορτωθεί τα πολιτικά ερωτήματα, να αφήνει αυτά τα ερωτήματα στους «εκπροσώπους», έτσι ώστε να μην ασχολούμαστε με αυτά. Αυτό, όμως, είναι το αντίθετο του δημοκρατικού προτάγματος.

Π.Ε.: Αυτή η καθαρά πολιτική συνιστώσα ενός προτάγματος ριζικής αλλαγής περιλαμβάνει επίσης τις σχέσεις Βορά-Νότου;

Κ.Κ.: Φυσικά, είναι ένας εφιάλτης το να βλέπεις καλοταϊσμένους ανθρώπους να κοιτάζουν τους Σομαλούς ετοιμοθάνατους απ’ την πείνα και έπειτα να γυρίζουν ξανά στον ποδοσφαιρικό τους αγώνα. Αλλά είναι επίσης, από τη ρεαλιστικότερη σκοπιά, μια τρομερά βραχυπρόθεσμη στάση. Οι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια τους και αφήνουν αυτούς τους ανθρώπους να συνεχίζουν να λιμοκτονούν. Αλλά μακροπρόθεσμα, αυτοί δεν θα αφήσουν τους εαυτούς τους να συνεχίσουν να πεθαίνουν της πείνας. Η λαθραία μετανάστευση αυξάνεται καθώς οι δημογραφικές πιέσεις μεγαλώνουν, και αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη. Οι Τσικάνος περνάνε τα σύνορα Μεξικού-Αμερικής ουσιαστικά χωρίς κανένα εμπόδιο, και σύντομα δεν θα είναι μόνο οι Μεξικάνοι. Σήμερα, στην περίπτωση της Ευρώπης, διέρχονται, μεταξύ άλλων περιοχών από τα στενά του Γιβραλτάρ. Και αυτοί δεν είναι Μαροκινοί: είναι άνθρωποι που έρχονται από όλες τις γωνίες της Αφρικής, ακόμη και από την Αιθιοπία ή την ακτή του Ελεφαντοστού, οι οποίοι υπομένουν αφάνταστες ταλαιπωρίες ούτως ώστε να φτάσουν στη Ταγγέρη και να καταφέρουν να πληρώσουν τους λαθρέμπορους. Όμως αύριο, δεν θα υπάρχει πλέον Γιβραλτάρ. Υπάρχουν ίσως 40,000 χιλιόμετρα Μεσογειακής ακτής, αυτό που ο Γουίνστον Τσόρτσιλ αποκάλεσε «η αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης». Ήδη, φυγάδες από το Ιράκ περνάνε μέσα από τη Τουρκία και λαθραία εισέρχονται στην Ελλάδα. Ύστερα, υπάρχει όλο το Ανατολικό σύνορο των Δώδεκα. Θα υψώσουν πάλι ένα νέο Τείχος του Βερολίνου 3.000 ή 4.000 χιλιόμετρα μακρύ με σκοπό να εμποδίσει τους πεινασμένους Ανατολικούς από το να εισέλθουν στο πλούσιο ήμισυ της Ευρώπης; Γνωρίζουμε ότι μια τεράστια οικονομική και κοινωνική ανισορροπία υπάρχει μεταξύ της πλούσιας Δύσης και του υπόλοιπου κόσμου. Αυτή η ανισορροπία δεν ελαττώνεται: αυξάνεται. Το μόνο πράγμα που η «πολιτισμένη» Δύση εξάγει σε αυτές τις χώρες, αντί για πολιτισμό, είναι πραξικοπηματικές τεχνικές, όπλα και τηλεοράσεις που επιδεικνύουν καταναλωτικά πρότυπα τα οποία είναι ανέφικτα γι’ αυτούς τους φτωχούς πληθυσμούς. Αυτή η ανισορροπία δεν θα κατορθώσει να συνεχιστεί, εκτός αν η Ευρώπη γίνει ένα αστυνομοκρατούμενο φρούριο.

P.Ε.: Τι γνώμη έχετε για το βιβλίο του Luc Ferry[9], το οποίο εξηγεί ότι οι Πράσινοι (les Verts) είναι οι φορείς μιας συνολικής θέασης του κόσμου η οποία αμφισβητεί τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση;

Κ.Κ.: Το βιβλίο του Luc Ferry διαλέγει τον λάθος εχθρό και εν τέλει γίνεται μια πράξη αντιπερισπασμού. Τη στιγμή που το σπίτι έχει πιάσει φωτιά, όταν ο πλανήτης κινδυνεύει, ο Ferry τα βάζει με τον εύκολο στόχο: κάποιους περιθωριακούς ιδεολόγους οι οποίοι δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτικοί αλλά ούτε και αληθινή απειλή και δε λέει ούτε μία λέξη, ή μετά βίας μία, γύρω από τα αληθινά προβλήματα. Την ίδια στιγμή, αντιπαρατίθεται σε μια «νατουραλιστική» ιδεολογία, μια εντελώς επιφανειακά «ουμανιστική» ή «ανθρωποκεντρική» ιδεολογία. Ο άνθρωπος είναι ριζωμένος σε κάτι άλλο έξω από τον εαυτό του, το γεγονός ότι δεν είναι ένα «φυσικό» ον δε σημαίνει ότι αιωρείται στο κενό. Είναι ανώφελο το να επανερχόμαστε, συνέχεια, στο πεπερασμένο του ανθρωπίνου όντος όταν μιλάμε για τη φιλοσοφία της γνώσης και να ξεχνάμε αυτό το περιορισμένο όταν μιλάμε για την πρακτική φιλοσοφία.

P.Ε.: Υπάρχει φιλόσοφος, θεμελιωτής της οικολογίας;

Κ.Κ.: Δεν βλέπω κανένα φιλόσοφο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο θεμελιωτής της οικολογίας. Σίγουρα υπάρχει, μεταξύ των Άγγλων, Γερμανών και Γάλλων Ρομαντικών, μία «Αγάπη της φύσης». Αλλά η οικολογία δεν είναι «η αγάπη της φύσης». Είναι η αναγκαιότητα του αυτό-περιορισμού (δηλαδή, η αληθινή ελευθερία ) του ανθρωπίνου είδους σε σχέση με τον πλανήτη πάνω στον οποίο, από τύχη, υπάρχει και τον οποίο έχει βαλθεί να καταστρέψει. Από την άλλη πλευρά, σίγουρα κάποιος μπορεί να βρει σε διάφορες φιλοσοφίες αυτή την υπεροψία, αυτή την ύβρη, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, την υπερβολική οίηση ή την προπετή υπερβολή, οι οποίες ενθρονίζουν τον άνθρωπο στη θέση του «άρχοντα και κυρίου της φύσης» - ένας ισχυρισμός που είναι στην πραγματικότητα εντελώς γελοίος. Δεν είμαστε καν άρχοντες αυτού που εμείς θα κάνουμε, ξεχωριστά, αύριο ή σε μερικές βδομάδες. Όμως, η Ύβρις πάντα προκαλεί τη Νέμεση, την τιμωρία, και αυτό είναι που διακινδυνεύουμε να συμβεί σε εμάς.


P.E.: Θα ήταν ωφέλιμη μια επανεμφάνιση της αίσθησης του μέτρου και της αρμονίας της αρχαίας φιλοσοφίας;

Κ.Κ.: Μια επανεμφάνιση της φιλοσοφίας στο σύνολό της θα ήταν ωφέλιμη, λόγω του ότι διανύουμε μια από τις λιγότερο φιλοσοφικές περιόδους, για να μη πούμε αντιφιλοσοφικές περιόδους, στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η αρχαία Ελληνική συμπεριφορά, εν τούτοις, δεν ήταν μια συμπεριφορά βασισμένη στο μέτρο και την αρμονία. Ξεκινάει από την αναγνώριση των αόρατων ορίων της δράσης μας, από την ουσιαστική θνητότητά μας και από την ανάγκη για αυτό-περιορισμό.

P.E.: Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει την ανύψωση του ενδιαφέροντος για το περιβάλλον σαν ένα χαρακτηριστικό της επιστροφής του «θρησκευτικού», κάτω από τη μορφή μίας πίστης στη φύση;

Κ.Κ.: Πρώτα απ’ όλα, δε νομίζω ότι, παρά τα όσα λέει ο κόσμος, ότι θα υπάρξει μια επιστροφή του θρησκευτικού στις Δυτικές χώρες. Ακολούθως, η οικολογία, ορθώς θεωρούμενη (και απ’ αυτή την άποψη, αυτό είναι η γενική περίπτωση), δεν κάνει τη φύση θεότητα και ούτε και τον άνθρωπο βέβαια. Η μόνη σχέση που μπορώ να δω είναι πολύ έμμεση. Έχει να κάνει με το τι διέπραξε η θρησκεία για να κρατάει στο χέρι σχεδόν όλες τις κοινωνίες. Ζούμε στην πρώτη κοινωνία, από καταβολής της ιστορίας της ανθρωπότητας, όπου η θρησκεία δεν καταλαμβάνει το κέντρο της κοινωνικής ζωής. Γιατί αυτή η τεράστια θέση της θρησκείας μέχρι πρότινος; Επειδή υπενθύμιζε στον άνθρωπο ότι δεν είναι ο άρχοντας του κόσμου, ότι υπήρχε κάτι άλλο εκτός από αυτόν, το οποίο το «προσωποποιούσε» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο: το ονόμαζε ταμπού, τοτέμ, θεούς του Ολύμπου - ή Μ ο ί ρ α - Ιεχωβά κτλ. Η θρησκεία παρουσίαζε την Άβυσσο και την ίδια στιγμή την κάλυπτε δίνοντας της ένα πρόσωπο: είναι ο Θεός, ο Θεός είναι αγάπη κτλ. Και αυτή με αυτό τον τρόπο ακόμη έδινε νόημα στη ζωή και στο θάνατο του ανθρώπου. Βέβαια, πρόβαλε πάνω στις θεϊκές δυνάμεις ή πάνω στο μονοθεϊστικό Θεό κάποιες ουσιαστικές ανθρωπομορφικές και ανθρωποκεντρικές ιδιότητες και έτσι ακριβώς έδινε νόημα στο υπάρχον. Η Άβυσσος έγινε, κατά κάποιο τρόπο, οικεία και ομοιογενής με εμάς. Συγχρόνως, όμως, υπενθύμιζε στον άνθρωπο τον περιορισμό του: του υπενθύμιζε ότι το Ον είναι ανεξερεύνητο και αδάμαστο. Τώρα, μια οικολογία ενσωματωμένη σε ένα πολιτικό πρόταγμα της αυτονομίας πρέπει να υποδεικνύει αυτόν τον περιορισμό του ανθρώπου όπως επίσης και να του υπενθυμίζει ότι το Ον δεν έχει νόημα, ότι είμαστε εμείς αυτοί οι οποίοι δημιουργούμε το νόημα ιδίω κινδύνω (και με τη μορφή των διάφορων θρησκειών…)[10]. Υπάρχει συνεπώς, υπό μία έννοια, εγγύτητα, αλλά υπό μια άλλη έννοια, αμείωτη αντίθεση.

P.E.: Συνεπώς, περισσότερο από την άμυνα της φύσης επιθυμείτε την υπεράσπιση του ανθρώπου;

Κ.Κ.: Η υπεράσπιση του ανθρώπου εναντίον του εαυτού του, αυτό είναι το ζήτημα. Ο κυριότερος κίνδυνος για τον άνθρωπο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Καμιά φυσική καταστροφή δεν είναι ισάξια με τις καταστροφές, τις σφαγές, τα ολοκαυτώματα που δημιουργήθηκαν από τον άνθρωπο ενάντια στον άνθρωπο. Σήμερα, ο άνθρωπος είναι ακόμη ή περισσότερο από ποτέ εχθρός του ανθρώπου, όχι μόνο επειδή συνεχίζει πιο πολύ από ποτέ να παραδίδεται σε μια σφαγή των ομοίων του, αλλά ακόμη επειδή πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται: το περιβάλλον. Την επίγνωση αυτού του γεγονότος θα έπρεπε κάποιος πρέπει να προσπαθήσει να αφυπνίσει ξανά σε μια εποχή όπου η θρησκεία, για πολύ καλούς λόγους, δεν μπορεί να παίξει πλέον αυτό το ρόλο. Πρέπει να υπενθυμίσουμε στους ανθρώπους τα όρια τους, όχι μόνο τα ατομικά αλλά και τα κοινωνικά. Δεν είναι μόνο ότι ο καθένας μας υπόκειται στο φυσικό νόμο και ότι μια μέρα θα πεθάνει. Είναι ότι όλοι εμείς μαζί δεν μπορούμε να κάνουμε ακριβώς τίποτα: οφείλουμε να αυτό-περιοριζόμαστε. Η Αυτονομία - η αληθινή ελευθερία - είναι ο αυτό-περιορισμός που είναι αναγκαίος όχι μόνο στους κανόνες της ενδοκοινωνικής συμπεριφοράς αλλά επίσης και στους κανόνες που υιοθετούμε στη συμπεριφορά μας προς το περιβάλλον.

P.E.: Αισιοδοξείτε γύρω από αυτή την αφύπνιση της επίγνωσης των ανθρώπινων ορίων;

Κ.Κ.: Υπάρχει, στους ανθρώπους, μια δημιουργική δύναμη, μια δυνατότητα να μεταβάλλουν αυτό που είναι, η οποία εκ φύσεως και εξ’ ορισμού είναι απροσδιόριστη και απρόβλεπτη. Αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι καθαυτό θετικό ή αρνητικό και το να μιλάμε για αισιοδοξία ή απαισιοδοξία σε αυτό το επίπεδο είναι απλώς επιπόλαιο. Ο άνθρωπος, ως δημιουργός δύναμη, είναι «άνθρωπος» όταν χτίζει τον Παρθενώνα ή τον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων, όπως επίσης και όταν στήνει το Άουσβιτς ή το Γκούλαγκ. Η συζήτηση γύρω από την αξία αυτών που δημιουργεί ξεκινάει ύστερα (και είναι προφανώς η πιο σημαντική). Σήμερα, υπάρχει αυτό το αγωνιώδες ερώτημα σχετικά με το ότι η σημερινή κοινωνία ολισθαίνει σε ένα όλο και πιο κενό είδος επανάληψης. Κατόπιν, αν υποθέσουμε ότι αυτή η επανάληψη μπορεί να δώσει μια κατεύθυνση αναγέννησης της ιστορικής δημιουργίας, η διερώτηση θα αναφέρεται στη φύση και την αξία αυτής της δημιουργίας. Δε μπορούμε ούτε να αγνοήσουμε και να αποσιωπήσουμε αυτά τα ερωτήματα ούτε και να απαντήσουμε εκ των προτέρων σε αυτά. Αυτό είναι η ιστορία.



[1] Εκδόθηκε για πρώτη φορά στο La Planète Verte (Paris: Bureau des élèves des sciences politiques, 1993), σελ 21-25. Η συνέντευξη δόθηκε στον Pascale Egré. [Μια πρώτη μετάφραση, αμφιβόλου ποιότητας, εμφανίστηκε με τον τίτλο «World Imbalance and the Revolutionary Force of Ecology» στο περιοδικό Society and Nature, 5 (Ιανουάριος 1994): 81-90. Μεταφράζοντας ξανά αυτό το άρθρο, χρησιμοποιήσαμε ένα φωτοαντίγραφο του Καστοριάδη όπου ο ίδιος είχε διορθώσει με το χέρι το κείμενο της συνέντευξης. -T/E]

[2] Είναι περίεργο το να βρίσκεις τον όρο «τεχνοκρατία» να χρησιμοποιείται εδώ, δεδομένης της πολλαπλής άρνησης του Καστοριάδη - που ξεκινά τουλάχιστον από το 1957 - στο ότι μπορεί να είναι δυνατή μια τεχνοκρατία (πχ η εξουσίαση από τους τεχνικούς). Έλεγε συγκεκριμένα στο δεύτερο μέρος από το «Περιεχόμενο του Σοσιαλισμού»: «Ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι γραφειοκρατικός καπιταλισμός. Δεν είναι - και δεν μπορεί να γίνει - ένας τεχνοκρατικός καπιταλισμός. Η ιδέα της τεχνοκρατίας αποτελεί μια κενή γενίκευση των επιφανειακών κοινωνιολόγων, ή ένα όνειρο ζωής των ίδιων των τεχνικών που έρχονται αντιμέτωποι με τη δική τους ανικανότητα και με τον παραλογισμό του παρόντος συστήματος». (PSW 2, σελ. 111-12; CR, σελ. 67 ή «Το περιεχόμενο του σοσιαλισμού», σελ. 50). Είναι ασαφές, ωστόσο, το αν η χρήση της λέξης αποτελεί μια παραδρομή της γλώσσας από την πλευρά του ομιλητή ή μια λάθος μεταβίβαση της συνέντευξης σε χαρτί [πχ τεχνοεπιστήμης (βλέπε παρακάτω), τεχνοκρατία] από την πλευρά του εκδότη. Η λέξη «τεχνοκρατία» γίνεται ακόμη πιο προβληματική όταν διαβάζουμε, παρακάτω, «ότι οι επιστήμονες ποτέ δεν είχαν και ποτέ δε θα έχουν τίποτα να πουν σε σχέση με τη χρήση της [τεχνο-επιστήμης] ή ακόμη και τον καπιταλιστικό της προσανατολισμό» -T/E. Να σημειώσουμε κι εμείς συμπληρωματικά ότι στη μετάφραση του κειμένου στο Κοινωνία και Φύση στο συγκεκριμένο σημείο υπάρχει η λέξη «τεχνολογία» και όχι «τεχνοκρατία».

[3] Προτάσσοντας μια «επιστημονική οικολογία», που θα αντιτίθεται στις «παράλογες προκαταλήψεις», η Έκκληση της Χαϊλδεβέργης «δημοσιεύτηκε το 1992 στη Διάσκεψη για τη Γη στο Ρίο ντε Τζανέϊρο. Με το τέλος της διάσκεψης του 1992, 425 επιστήμονες και άλλοι πνευματικοί ηγέτες υπέγραψαν την Έκκληση. . . . Σήμερα, περισσότεροι από 4,000 από 106 χώρες έχουν υπογράψει, συμπεριλαμβανόμενων των 72 κατόχων του βραβείου Νόμπελ» σύμφωνα με το Scientific and Environmental Policy Project http://www.sepp.org/heidelberg_appeal.html. -T/E

[4] Ο Καστοριάδης παραθέτει τον E. O. Wilson σε μεγάλη συχνότητα στο κείμενό του «Dead End? » (1988), στη σελίδα 254 του PPA. -T/E

[5] Βλέπε στο “On the Content of Socialism II” στο PSW 2, την αποσπασματική του μορφή στο CR. T/E

[6] Rachel Carson, «Silent Spring» (Βοστόνη: Houghton Mifflin, 1962). -T/E

[7] Βλέπε το «Σκέψεις πάνω στην Ανάπτυξη και την Ορθολογικότητα» (1977), στα αγγλικά στο PPA. -T/E. Στα ελληνικά το κείμενο βρίσκεται στους «Χώρους του Ανθρώπου».

[8] Οι Les Verts (Οι Πράσινοι) ιδρύθηκαν το 1984 από τον Antoine Waechter ως οι διάδοχοι διάφορων πολιτικών-οικολογικών σχηματισμών που υπήρχαν πριν τη γαλλική υποψηφιότητα του René Dumont το 1974 για την προεδρεία. Η Génération Écologie αποτελεί το πολιτικό σκέλος, που ιδρύθηκε το 1990, του Brice Lalonde, έναν από τους ηγέτες των φοιτητών στη Σορβόνη κατά το Μάη του 68′, δημιουργού το 1971 των Les Amis de la Terre (Φίλων της Γης). Αυτός ήταν και ο υπεύθυνος της προεδρικής καμπάνιας του Dumont το 1974, ο οποίος επίσης έθεσε υποψηφιότητα για τη γαλλική προεδρεία του 1981 με ένα οικολογικό ψηφοδέλτιο και έπειτα διετέλεσε και Υπουργός Περιβάλλοντος του 1988 υπό την προεδρεία του Γάλλου Σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν. Το 1992, ένα χρόνο προτού διεξαχθεί η παρούσα συνέντευξη, η Génération Écologie εξέλεξε 108 υποψηφίους στις δημοτικές εκλογές ενώ και οι αντίπαλοι Verts πέτυχαν τις δικές τους νίκες. Οι συζητήσεις για μια συγχώνευση των δύο ομάδων βούλιαξαν και τελικά η ομάδα του Lalonde υποστήριξε το νέο-γκωλιστή υποψήφιο για προεδρία, και εν τέλει πρόεδρο, Ζακ Σιράκ τόσο στις εκλογές του 1995 όσο και του 2002. Καθώς απομακρύνθηκαν από τη στάση του Waechter περί του «Ούτε με τη Δεξιά, Ούτε με την Αριστερά» (δες την επόμενη παράγραφο της παρούσας συνέντευξης), οι Πράσινοι (les Verts) συμμετείχαν στην «πλουραλιστική Αριστερή» κυβέρνηση του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Λιονέλ Ζοσπέν μετά την απόφαση του Σιράκ το 97′ να προκηρύξει βιαστικά εκλογές που είχαν ως αποτέλεσμα το να χάσει τη νομοθετική του πλειοψηφία. Ο Waechter πλέον ηγείται ενός πολιτικού-οικολογικού κόμματος, του Mouvement écologiste indépendant, αυτό-χαρακτηριζόμενο ως «100% οικολογικό». Οι πιο πρόσφατες αναφορές δείχνουν σημάδια μιας πιθανής επαναπροσέγγισης με τους Πράσινους (Les Verts). Ας σημειωθεί ότι αυτά δεν ήταν τα μοναδικά οικολογικά-πολιτικά κόμματα που ζητούσαν ψήφο στις γαλλικές εκλογές. Οκτώ πολιτικές-οικολογικές ομάδες και πολλοί άλλοι σχηματισμοί βρίσκονταν μέσα στο μεγάλο αριθμό των πολιτικών οργανώσεων που, όλες μαζί, ηγήθηκαν οι 8,000 υποψήφιοι στις εκλογές του 2002 για 555 θέσεις στην Εθνική Συνέλευση. Σε μια συνεχιζόμενη εκλογική συμμαχία με τους ηττημένους Σοσιαλιστές, οι Πράσινοι ήταν ικανοί να διατηρήσουν μόνο τρεις θέσεις εκείνη τη χρονιά. -T/E

[9] Luc Ferry, The New Ecological Order (1992), μτφ. Carol Volk (Σικάγο: University of Chicago Press, 1995). -T/E

[10] Πάνω σε αυτά τα θέματα, βλέπε “Η θέσμιση της Κοινωνίας και της θρησκείας” (1982), τώρα στο Θρυμματισμένο Κόσμο (World in Fragments). -T/E